Psyche
alle pijlers
Mijn vader heeft een oorlogstrauma
donderdag 12 november 2009 11:18
Goedemorgen,
Aangezien ik het er zelf erg moeilijk mee heb op dit moment wil ik het graag delen. Wellicht dat er mensen zijn die dit herkennen of waarvan de ouders dit ook zo ervaren hebben.
Mijn vader heeft in een Japans concentratiekamp gezeten in Indonesie. Dat betekent dat ik de 2e generatie van oorlogslachtoffers ben. Mijn vader heeft er een verschrikkelijk trauma aan overgehouden. Dit heeft altijd een enorme druk gelegd op mijn moeder en mij. Nu is mijn vader de afgelopen weken teruggegaan naar de plekken waar het allemaal gebeurd is. Onherroepelijk komt er bij mij nu ook een gevoel van woede en verdriet naar boven.
Op 4 mei 2007 las staatssecretaris Bussemaker een speech voor op de Dam. Die plaats ik hier graag omdat deze speech voor mij alles zegt.
De oorlog begon voor mijn vader op 8 december 1941.
Die dag verklaarde Nederland Japan de oorlog.
De oorlog begon voor mijn vader met de dood van mijn oma in het concentratiekamp.
Hij bleef achter in Nederlands Indië.
In diverse gevangenkampen.
Hij werd vernederd en gestraft.
Geslagen.
Mijn vader overleefde de oorlog.
Maar de oorlog ging niet voorbij.
Herinneringen zijn onverbiddelijk.
De oorlog begon voor mij toen ik 25 was.
Mijn vader ging naar Indonesië.
Hij zag de plaatsen van zijn jeugd.
Waar hij urenlang in de brandende zon stond. ‘Voor straf’.
Waar hij werd geslagen.
Vernederd.
Als jongetje van drie.
Ik kende geen oorlog.
Maar de oorlog leeft ook in mij.
De echo’s klinken in míjn hoofd.
De oorlog begint elke dag opnieuw.
Voor mensen die betrokken raken bij een nieuwe oorlog.
Voor jonge vrouwen en mannen die op vredesmissie gaan.
Voor hun ouders.
Geliefden.
Kinderen.
Broers en zussen en andere familie.
Voor hun vrienden en dierbaren.
Voor de goede verstaander.
We staan stil bij de verschrikkingen van oorlog. En de wreedheid.
We staan stil bij wat mensen andere mensen aandoen.
Onverdraagzaamheid.
Onverschilligheid.
Onbegrip.
Dat ligt niet achter ons.
Maar is van alle tijden.
Ook als er geen oorlog is.
Een Japanse keizer heeft destijds gezegd " jullie mogen de oorlog danwel gewonnen hebben, maar zullen het voelen tot aan de 3e generatie". Ik vrees dat hij gelijk krijgt als ik mezelf zo zie, maar ik wil het niet toestaan.
Aangezien ik het er zelf erg moeilijk mee heb op dit moment wil ik het graag delen. Wellicht dat er mensen zijn die dit herkennen of waarvan de ouders dit ook zo ervaren hebben.
Mijn vader heeft in een Japans concentratiekamp gezeten in Indonesie. Dat betekent dat ik de 2e generatie van oorlogslachtoffers ben. Mijn vader heeft er een verschrikkelijk trauma aan overgehouden. Dit heeft altijd een enorme druk gelegd op mijn moeder en mij. Nu is mijn vader de afgelopen weken teruggegaan naar de plekken waar het allemaal gebeurd is. Onherroepelijk komt er bij mij nu ook een gevoel van woede en verdriet naar boven.
Op 4 mei 2007 las staatssecretaris Bussemaker een speech voor op de Dam. Die plaats ik hier graag omdat deze speech voor mij alles zegt.
De oorlog begon voor mijn vader op 8 december 1941.
Die dag verklaarde Nederland Japan de oorlog.
De oorlog begon voor mijn vader met de dood van mijn oma in het concentratiekamp.
Hij bleef achter in Nederlands Indië.
In diverse gevangenkampen.
Hij werd vernederd en gestraft.
Geslagen.
Mijn vader overleefde de oorlog.
Maar de oorlog ging niet voorbij.
Herinneringen zijn onverbiddelijk.
De oorlog begon voor mij toen ik 25 was.
Mijn vader ging naar Indonesië.
Hij zag de plaatsen van zijn jeugd.
Waar hij urenlang in de brandende zon stond. ‘Voor straf’.
Waar hij werd geslagen.
Vernederd.
Als jongetje van drie.
Ik kende geen oorlog.
Maar de oorlog leeft ook in mij.
De echo’s klinken in míjn hoofd.
De oorlog begint elke dag opnieuw.
Voor mensen die betrokken raken bij een nieuwe oorlog.
Voor jonge vrouwen en mannen die op vredesmissie gaan.
Voor hun ouders.
Geliefden.
Kinderen.
Broers en zussen en andere familie.
Voor hun vrienden en dierbaren.
Voor de goede verstaander.
We staan stil bij de verschrikkingen van oorlog. En de wreedheid.
We staan stil bij wat mensen andere mensen aandoen.
Onverdraagzaamheid.
Onverschilligheid.
Onbegrip.
Dat ligt niet achter ons.
Maar is van alle tijden.
Ook als er geen oorlog is.
Een Japanse keizer heeft destijds gezegd " jullie mogen de oorlog danwel gewonnen hebben, maar zullen het voelen tot aan de 3e generatie". Ik vrees dat hij gelijk krijgt als ik mezelf zo zie, maar ik wil het niet toestaan.
zaterdag 12 december 2009 14:13
Nu op Nederland 2:
Geschiedenisserie
Het verhaal van de bezetting van Nederland door Duitsland en van Nederlands-Indië door Japan wordt op een nieuwe manier verteld, vanaf de meest uiteenlopende locaties, van Westerbork tot Bandung en van Arnhem tot Auschwitz.
De Japanse bezetting van Nederlands-Indië bracht, tussen 1942 en 1945, onnoemelijk veel leed met zich mee, voor de Nederlanders daar, maar ook voor de Indo-Europeanen en de Indonesische bevolking. Maar daarnaast leidde die bezetting ook tot een versnelling van de politieke situatie: de rol van Nederland als koloniale mogendheid was onverwacht snel uitgespeeld. Aan die ontwikkelingen wordt aandacht besteedt. Wat vooral opvalt, is dat er veel filmbeelden zijn opgenomen die tot dusver nooit eerder op de Nederlandse televisie zijn vertoond.
Geschiedenisserie
Het verhaal van de bezetting van Nederland door Duitsland en van Nederlands-Indië door Japan wordt op een nieuwe manier verteld, vanaf de meest uiteenlopende locaties, van Westerbork tot Bandung en van Arnhem tot Auschwitz.
De Japanse bezetting van Nederlands-Indië bracht, tussen 1942 en 1945, onnoemelijk veel leed met zich mee, voor de Nederlanders daar, maar ook voor de Indo-Europeanen en de Indonesische bevolking. Maar daarnaast leidde die bezetting ook tot een versnelling van de politieke situatie: de rol van Nederland als koloniale mogendheid was onverwacht snel uitgespeeld. Aan die ontwikkelingen wordt aandacht besteedt. Wat vooral opvalt, is dat er veel filmbeelden zijn opgenomen die tot dusver nooit eerder op de Nederlandse televisie zijn vertoond.
zaterdag 12 december 2009 14:14
Heb de website van deze serie gevonden, daar kun je ook alle afleveringen bekijken: http://deoorlog.nps.nl/
maandag 11 oktober 2010 15:10
Hallo Nachtvlinder,
Ik ben ook een slachtoffer van een slachtoffer. Mijn vader heeft ook in het Jappenkamp gezeten, maar mijn moeder was een dochter van een NSB-er. Ik loop momenteel met mijn ziel onder m'n armen omdat je soms niet meer weet hoe je op bepaalde dingen moet reageren....Bij ons wordt er nog steeds niet over gezegd en alles is taboe. Ik heb helaas geen contact meer met mijn ouders, want alles wat ik doe is slecht en niet goed en deugd niet. Maar ik wil mijn kinderen opvoeden met het verleden erbij, wat soms niet makkelijk is. Want ze zijn nog zo klein. Ik lees de laatste maanden heel veel en kom er steeds meer achter, dat we als kind een hoop hebben weg gestopt.. en nu komt alles stukje bij beetje weer naar boven. En nu kan ik er wat mee doen, helaas hebben mijn ouders dat nooit gedaan, al hoe wel ze wel de kans hebben gehad. Maar ze wilden het niet.
Je schreef....Een Japanse keizer heeft destijds gezegd " jullie mogen de oorlog danwel gewonnen hebben, maar zullen het voelen tot aan de 3e generatie". Ik vrees dat hij gelijk krijgt als ik mezelf zo zie, Laat dit niet toestaan....ga er wat aan doen....of misschien heb je het inmiddels al gedaan....ik merk bij mezelf dat het nu tijd is om er iets mee te gaan doen. Het belangrijkste is dat je het een plekje kan geven, want vergeten doe je niet. Maar je moet er wel mee kunnen leven, want anders hou jij net als je vader er een trauma aan over.
Ik ben ook een slachtoffer van een slachtoffer. Mijn vader heeft ook in het Jappenkamp gezeten, maar mijn moeder was een dochter van een NSB-er. Ik loop momenteel met mijn ziel onder m'n armen omdat je soms niet meer weet hoe je op bepaalde dingen moet reageren....Bij ons wordt er nog steeds niet over gezegd en alles is taboe. Ik heb helaas geen contact meer met mijn ouders, want alles wat ik doe is slecht en niet goed en deugd niet. Maar ik wil mijn kinderen opvoeden met het verleden erbij, wat soms niet makkelijk is. Want ze zijn nog zo klein. Ik lees de laatste maanden heel veel en kom er steeds meer achter, dat we als kind een hoop hebben weg gestopt.. en nu komt alles stukje bij beetje weer naar boven. En nu kan ik er wat mee doen, helaas hebben mijn ouders dat nooit gedaan, al hoe wel ze wel de kans hebben gehad. Maar ze wilden het niet.
Je schreef....Een Japanse keizer heeft destijds gezegd " jullie mogen de oorlog danwel gewonnen hebben, maar zullen het voelen tot aan de 3e generatie". Ik vrees dat hij gelijk krijgt als ik mezelf zo zie, Laat dit niet toestaan....ga er wat aan doen....of misschien heb je het inmiddels al gedaan....ik merk bij mezelf dat het nu tijd is om er iets mee te gaan doen. Het belangrijkste is dat je het een plekje kan geven, want vergeten doe je niet. Maar je moet er wel mee kunnen leven, want anders hou jij net als je vader er een trauma aan over.
dinsdag 12 oktober 2010 09:45
Bedankt suuz1981. Ik heb er net een even het een en ander gelezen en documentatie gedownload en ga kijken wat er voor mij uit te halen valt. Het belangrijkste voor mij dat ik voor me zelf de herkenning krijg dat ik het allemaal niet fout heb gedaan en dat het niet aan mij lag. Dat ik het een plekje kan geven, ook naar mijn ouders toe. Want vandaag of morgen zal ik toch weer contact met ze zoeken en of dat goed gaat weet ik niet, maar ik moet het toch proberen. Het blijven toch me ouders waar ik veel van hou en ze worden er niet jonger op. Zij doen er nu niets meer aan, ze leven daar aan de andere kant van Nederland en z'n 2en geen familie, broers, zussen en kinderen. En dat doet aan me hart. Ze zijn gewoon jaren geleden verhuisd omdat me moeder angstig werd, want er kwamen kleinkinderen aan....Maar goed het is fijn dat we ervoor uitkomen dat er iets is wat opgelost moet worden en het is fijn dat er nu andere zijn die het zelfde mee gemaakt hebben of alleen willen luisteren of lezen wat de ander kwijt wil. Ik ga leren dat ik niet meer dat meisje van toen was, bang, angstig, eenzaam, enz.... Maar dat ik nu de volwassen vrouw ben met 2 kinderen en een hele lieve vriend, die me alle tijd geeft. En wil weer gaan genieten van het leven zonder angstig te zijn....
woensdag 13 april 2011 20:43
Ik gooi 'm er even in, want merk dat ik nog steeds niet kan dealen met mijn woede. Het is uit menselijk oogpunt heel erg wat er gebeurd is vorige maand in Japan. Maar mijn haat is zo groot dat ik het niet over mijn hart kan krijgen een cent over te maken. En daar zou ik me voor moeten schamen, en dat doe ik niet.
Ben ik nu een kutwijf?
Ben ik nu een kutwijf?
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
woensdag 13 april 2011 21:27
Josske,
Wat ontzettend aangrijpend! Een van mijn ouders heeft ook gevangen gezeten tijdens de tweede wereldoorlog. Mijn verhaal is Lang niet zo heftig als het jouwe, maar er was bij ons thuis een hoop agressie. Nooit iets van begrepen, natuurlijk, als kind denk je dat het aanjou ligt. Ik heb ook de diagnose chronische ptss.
Wat ontzettend aangrijpend! Een van mijn ouders heeft ook gevangen gezeten tijdens de tweede wereldoorlog. Mijn verhaal is Lang niet zo heftig als het jouwe, maar er was bij ons thuis een hoop agressie. Nooit iets van begrepen, natuurlijk, als kind denk je dat het aanjou ligt. Ik heb ook de diagnose chronische ptss.
woensdag 13 april 2011 21:27
Nee, je bent een mens en geen heilige, je gevoelens zijn heel begrijpelijk. Alhoewel ik nog niet eens kan beginnen met indenken hoe het is geweest voor jou, met een vader met zo'n zwaar verleden.
Ik denk dat als er een ramp in Duitsland had plaats gevonden, zo'n 20 a 30 jaar geleden, heel veel mensen dezelfde gedachten over steun aan Duitsland hadden gedacht, als jij nu over Japan.
Ik denk dat als er een ramp in Duitsland had plaats gevonden, zo'n 20 a 30 jaar geleden, heel veel mensen dezelfde gedachten over steun aan Duitsland hadden gedacht, als jij nu over Japan.
woensdag 13 april 2011 21:39
Poe wat een heftige verhalen hier...
Niet mijn vader maar die van mijn ex-man zat ook in een Jappenkamp, van zijn 6e jaar tot zijn 12e naar ik heb begrepen.
Maar hij heeft er nooit iets over verteld, niets, geen woord.
In plaats daarvan speelde hij thuis 'de jap'.. met als gevolg een volgende generatie oorlogsslachtoffers in de vorm van zijn kinderen, o.a. de man waarmee ik trouwde.
Zijn jeugd, zijn verknipte vader maakte hem tot de man die hij nu is geworden, en ik denk zelf dat daar ook een deel van de oorzaak van onze scheiding zit... vluchten is wat hij thuis leerde, je vege lijf redden, wegwezen als de spanning te hoog opliep...
Heel verdrietig is het, en de derde generatie, die ligt nu bij mij boven op bed, mijn twee kinderen die in een gebroken gezin op moeten groeien...
Niet mijn vader maar die van mijn ex-man zat ook in een Jappenkamp, van zijn 6e jaar tot zijn 12e naar ik heb begrepen.
Maar hij heeft er nooit iets over verteld, niets, geen woord.
In plaats daarvan speelde hij thuis 'de jap'.. met als gevolg een volgende generatie oorlogsslachtoffers in de vorm van zijn kinderen, o.a. de man waarmee ik trouwde.
Zijn jeugd, zijn verknipte vader maakte hem tot de man die hij nu is geworden, en ik denk zelf dat daar ook een deel van de oorzaak van onze scheiding zit... vluchten is wat hij thuis leerde, je vege lijf redden, wegwezen als de spanning te hoog opliep...
Heel verdrietig is het, en de derde generatie, die ligt nu bij mij boven op bed, mijn twee kinderen die in een gebroken gezin op moeten groeien...
zondag 12 juni 2011 09:34
Goedemorgen,
wilde zelf een topic over dit onderwerp beginnen maar vond deze terug. Merk nu ik 40 jaar ben dat het oorlogsverleden van mijn moeder mij ook onbewust parten (wantrouwen, het immer aanpassen etc) speelt. Mijn moeder heeft in haar jeugd ook in een jappenkamp gezeten en later de bersiaptijd meegemaakt. Heeft grote consequenties gehad in mijn jeugd. Ze heeft meerdere malen een psychose gehad. Mijn vader kon hier duidelijk niet mee omgaan. Helaas is mijn lieve mama een paar jaar geleden overleden. Nu zijn er zoveel vragen van mijn kant over haar leven in nederlands indie. Hier werd vroeger niet over gesproken. Wie herkend dit?
wilde zelf een topic over dit onderwerp beginnen maar vond deze terug. Merk nu ik 40 jaar ben dat het oorlogsverleden van mijn moeder mij ook onbewust parten (wantrouwen, het immer aanpassen etc) speelt. Mijn moeder heeft in haar jeugd ook in een jappenkamp gezeten en later de bersiaptijd meegemaakt. Heeft grote consequenties gehad in mijn jeugd. Ze heeft meerdere malen een psychose gehad. Mijn vader kon hier duidelijk niet mee omgaan. Helaas is mijn lieve mama een paar jaar geleden overleden. Nu zijn er zoveel vragen van mijn kant over haar leven in nederlands indie. Hier werd vroeger niet over gesproken. Wie herkend dit?
donderdag 16 juni 2011 21:00
Ik kom dit onderwerp bij toeval tegen
ik herken de emoties van hen
en van ons, die het meekregen
de trauma's
ze etsten onze ziel en laten het snijden voelen van de etsende hand
Het was voor mij (en voor mijn zusjes) een openbaring om te horen dat het verschijnsel tweede-generatie-oorlogslachtoffer bestond, en dat we ons onder dat label mochten scharen. Er was dus toch een verklaring, maar kom daar eens achter... wij waren al in de veertig toen het zo ver was...
Mijn vader heeft niet in een Jappenkamp gezeten, maar zijn stiefvader wel. Mijn grootvader is al jong overleden (vermoedelijk door suicide). Uiteraard heeft dit alles een zware stempel op het leven vanmijn grootmoeder gezet. Zij overleefde door onder te duiken bij haar familie en door de zwarte handel.
Na de oorlog kwam de bersiap. Die was afschuwelijk - nog erger dan de bezetting van de Jappen, Daarna kwam de repatriering naar het IJSKOUDE, ARROGANTE nederland. Dat werd trauma 3.
De ontheemdheid was groot en is dat altijd gebleven.
Leven over continenten heen is voor slechts weinigen weggelegd.
Ik begrijp de woede van die groep.
Hoe lang heeft het niet geduurd voor 15 augustus een herdenkingsdag werd....?
Iik begrijp ook dat het trauma een trauma bleef.
Het was de tijdgeest-
en aziaten praten niet.
Het vele zwijgen, het vele 'niet zijn' was vaak een olifant in de porseleinkast. Heel pijnlijk om te ervaren dat datgene wat zo slecht gemist kon worden mikpunt van de frustraties was en nog is.
Ik woon in Friesland. Hier zijn relatief veel mannen naar Indonesie gestuurd in '46/'47. Als ik vertel dat mijn vader op Java is geboren is dat al genoeg voor een gevoel van diepe verbondenheid. Ik vind dat erg veelzeggend.
Anders dan de vader van Nachtvllinder heeft mijn vader nooit terug willen gaan naar Indonesie. Het gevoel van verraad is te groot.
************
dank voor de links!
ik herken de emoties van hen
en van ons, die het meekregen
de trauma's
ze etsten onze ziel en laten het snijden voelen van de etsende hand
Het was voor mij (en voor mijn zusjes) een openbaring om te horen dat het verschijnsel tweede-generatie-oorlogslachtoffer bestond, en dat we ons onder dat label mochten scharen. Er was dus toch een verklaring, maar kom daar eens achter... wij waren al in de veertig toen het zo ver was...
Mijn vader heeft niet in een Jappenkamp gezeten, maar zijn stiefvader wel. Mijn grootvader is al jong overleden (vermoedelijk door suicide). Uiteraard heeft dit alles een zware stempel op het leven vanmijn grootmoeder gezet. Zij overleefde door onder te duiken bij haar familie en door de zwarte handel.
Na de oorlog kwam de bersiap. Die was afschuwelijk - nog erger dan de bezetting van de Jappen, Daarna kwam de repatriering naar het IJSKOUDE, ARROGANTE nederland. Dat werd trauma 3.
De ontheemdheid was groot en is dat altijd gebleven.
Leven over continenten heen is voor slechts weinigen weggelegd.
Ik begrijp de woede van die groep.
Hoe lang heeft het niet geduurd voor 15 augustus een herdenkingsdag werd....?
Iik begrijp ook dat het trauma een trauma bleef.
Het was de tijdgeest-
en aziaten praten niet.
Het vele zwijgen, het vele 'niet zijn' was vaak een olifant in de porseleinkast. Heel pijnlijk om te ervaren dat datgene wat zo slecht gemist kon worden mikpunt van de frustraties was en nog is.
Ik woon in Friesland. Hier zijn relatief veel mannen naar Indonesie gestuurd in '46/'47. Als ik vertel dat mijn vader op Java is geboren is dat al genoeg voor een gevoel van diepe verbondenheid. Ik vind dat erg veelzeggend.
Anders dan de vader van Nachtvllinder heeft mijn vader nooit terug willen gaan naar Indonesie. Het gevoel van verraad is te groot.
************
dank voor de links!
maandag 27 februari 2012 10:53
quote:suuz1981 schreef op 11 oktober 2010 @ 21:30:
Bij Centrum45 hebben ze veel expertise op dit gebied. Ik begeleid momenteel zelf (binnen n ander centrum) een vrouw met 2de gen. probl., indisch en het is enorm complex. Sterkte!
Toevallig kom ik deze blog tegen nu ik aan het zoeken ben naar informatie over het oorlogstrauma specifiek voor mensen die zijn geboren in Nederlands Indië en die in een Jappenkamp hebben gezeten. Ik wilde dit al langer doen, maar de druppel was een emotionele uitbarsting die mijn vader kreeg tijdens een verjaardag een aantal dagen geleden en die getuigde van enorme opgekroppen woede en frustraties. Mijn vader is geboren in het Jappenkamp. Voor zover ik weet zijn zijn ouders uit elkaar gehaald, waardoor mijn vader de eerste jaren van zijn leven zijn vader nooit heeft gezien. Omdat hij een nakomertje is, dacht hij die jaren dat zijn oudere broer zijn vader was. Ik zeg 'voor zover ik weet', omdat dit verhalen zijn die ik niet van hem zelf heb. Zoals bij de meeste werd hier vroeger niet over gepraat en wordt er nog steeds niet over gepraat. Ik denk dat dit een hele grote invloed heeft gehad op de opvoeding van mijn zusje en mij. Ik ben zelf ook nooit een prater geweest. Lekker als zelf proberen op te lossen en vooral negeren. Nu ik wat ouder ben en zelf de hoofdrol speel in mijn eigen leven merk ik dat dit mij steeds moeilijk valt. Tijdens het werk merk ik dat er veel dingen zijn die ik niet 'van huis uit' bezit, bijvoorbeeld het communiceren met mensen, zaken uitpraten, tegengas geven. In mijn relatie moet ik keihard mijn best doen om open te zijn en te praten over dingen. Allemaal zaken die mijn vader niet heeft gedaan/ niet durfde en ik mij dus niet zijn geleerd. Wat mij ook ontzettend aangrijpt is dat ik zie, of in ieder geval het idee heb, dat hij niet geniet van het leven. Hij had het Jappenkamp al niet moeten overleven in zijn optiek. Zij moesten Nederlands Indie verlaten zonder enige bezittingen, toen naar Nieuw Guinea en daar waren ze ook niet gewenst en moesten ze weer weg, door naar het kille Nederland waar ze ook raar werden aangekeken. Het gevoel dat er geen land is waar ze 'thuishoren' en dat het land waar hij geboren is niet meer bestaat kan hij niet verkroppen. Dat iedereen hen in de maling hebben genomen. Hij is boos op iedereen en de hele wereld. Niemand is te vertrouwen en de wereld gaat ten onder in zijn 'wereld'.
En zo kan ik nog wel even doorgaan..
Conclusie van het verhaal is dat het steeds meer invloed begint te hebben om mijn leven op zoveel verschillende manieren. Ik denk dat het eens tijd wordt om hierover te praten. Ik weet niet of mijn vader hier nog baat bij heeft gezien zijn leeftijd. Misschien wordt hij alleen nog maar gefrustreerder in de laatste jaren van zijn leven.
Suuz1981; zou jij kunnen aangeven of Centrum45 mij hierbij kan helpen?
Bij Centrum45 hebben ze veel expertise op dit gebied. Ik begeleid momenteel zelf (binnen n ander centrum) een vrouw met 2de gen. probl., indisch en het is enorm complex. Sterkte!
Toevallig kom ik deze blog tegen nu ik aan het zoeken ben naar informatie over het oorlogstrauma specifiek voor mensen die zijn geboren in Nederlands Indië en die in een Jappenkamp hebben gezeten. Ik wilde dit al langer doen, maar de druppel was een emotionele uitbarsting die mijn vader kreeg tijdens een verjaardag een aantal dagen geleden en die getuigde van enorme opgekroppen woede en frustraties. Mijn vader is geboren in het Jappenkamp. Voor zover ik weet zijn zijn ouders uit elkaar gehaald, waardoor mijn vader de eerste jaren van zijn leven zijn vader nooit heeft gezien. Omdat hij een nakomertje is, dacht hij die jaren dat zijn oudere broer zijn vader was. Ik zeg 'voor zover ik weet', omdat dit verhalen zijn die ik niet van hem zelf heb. Zoals bij de meeste werd hier vroeger niet over gepraat en wordt er nog steeds niet over gepraat. Ik denk dat dit een hele grote invloed heeft gehad op de opvoeding van mijn zusje en mij. Ik ben zelf ook nooit een prater geweest. Lekker als zelf proberen op te lossen en vooral negeren. Nu ik wat ouder ben en zelf de hoofdrol speel in mijn eigen leven merk ik dat dit mij steeds moeilijk valt. Tijdens het werk merk ik dat er veel dingen zijn die ik niet 'van huis uit' bezit, bijvoorbeeld het communiceren met mensen, zaken uitpraten, tegengas geven. In mijn relatie moet ik keihard mijn best doen om open te zijn en te praten over dingen. Allemaal zaken die mijn vader niet heeft gedaan/ niet durfde en ik mij dus niet zijn geleerd. Wat mij ook ontzettend aangrijpt is dat ik zie, of in ieder geval het idee heb, dat hij niet geniet van het leven. Hij had het Jappenkamp al niet moeten overleven in zijn optiek. Zij moesten Nederlands Indie verlaten zonder enige bezittingen, toen naar Nieuw Guinea en daar waren ze ook niet gewenst en moesten ze weer weg, door naar het kille Nederland waar ze ook raar werden aangekeken. Het gevoel dat er geen land is waar ze 'thuishoren' en dat het land waar hij geboren is niet meer bestaat kan hij niet verkroppen. Dat iedereen hen in de maling hebben genomen. Hij is boos op iedereen en de hele wereld. Niemand is te vertrouwen en de wereld gaat ten onder in zijn 'wereld'.
En zo kan ik nog wel even doorgaan..
Conclusie van het verhaal is dat het steeds meer invloed begint te hebben om mijn leven op zoveel verschillende manieren. Ik denk dat het eens tijd wordt om hierover te praten. Ik weet niet of mijn vader hier nog baat bij heeft gezien zijn leeftijd. Misschien wordt hij alleen nog maar gefrustreerder in de laatste jaren van zijn leven.
Suuz1981; zou jij kunnen aangeven of Centrum45 mij hierbij kan helpen?
maandag 27 februari 2012 11:08
Zoek evt. ook voor jezelf een professional. De NI-problematiek heeft hiervoor voldoende erkenning.
Je kan telefonisch contact opnemen met het Bureau Aanmelding en Informatie (BAI).
Het BAI is elke werkdag te bereiken tussen 9.00 – 17. 00 uur via 0800 – 2 245 245 / 071-5191565 .
Tijdens het telefonisch contact kunnen ze dan ingaan op jouw vragen en kijken wat de mogelijkheden zijn.
*
Zelf ben ik romans gaan lezen van schrijvers die vanuit eigen ervaring schrijven. Jeroen Brouwers en Adriaan van Dis hebben heel toegankelijke, maar heavy!!!, hierover geschreven.
Voor wat betreft mijn vader: ook daar weten wij geen raad mee. Nog niet en mss wel nooit.
Je kan telefonisch contact opnemen met het Bureau Aanmelding en Informatie (BAI).
Het BAI is elke werkdag te bereiken tussen 9.00 – 17. 00 uur via 0800 – 2 245 245 / 071-5191565 .
Tijdens het telefonisch contact kunnen ze dan ingaan op jouw vragen en kijken wat de mogelijkheden zijn.
*
Zelf ben ik romans gaan lezen van schrijvers die vanuit eigen ervaring schrijven. Jeroen Brouwers en Adriaan van Dis hebben heel toegankelijke, maar heavy!!!, hierover geschreven.
Voor wat betreft mijn vader: ook daar weten wij geen raad mee. Nog niet en mss wel nooit.
maandag 27 februari 2012 11:16
quote:dimpf schreef op 27 februari 2012 @ 11:08:
Zoek evt. ook voor jezelf een professional. De NI-problematiek heeft hiervoor voldoende erkenning.
Je kan telefonisch contact opnemen met het Bureau Aanmelding en Informatie (BAI).
Het BAI is elke werkdag te bereiken tussen 9.00 – 17. 00 uur via 0800 – 2 245 245 / 071-5191565 .
Tijdens het telefonisch contact kunnen ze dan ingaan op jouw vragen en kijken wat de mogelijkheden zijn.
*
Zelf ben ik romans gaan lezen van schrijvers die vanuit eigen ervaring schrijven. Jeroen Brouwers en Adriaan van Dis hebben heel toegankelijke, maar heavy!!!, hierover geschreven.
Voor wat betreft mijn vader: ook daar weten wij geen raad mee. Nog niet en mss wel nooit.Bedankt voor deze informatie! Hier ga ik mee aan de slag. Heb jij hier zelf ook contact mee gehad? Vwb het laatste gedeelte; daar heb je helemaal gelijk in. Misschien moeten we ons daar maar bij neerleggen en zorgen dat we dit zelf niet doorgeven aan de volgende generatie.
Zoek evt. ook voor jezelf een professional. De NI-problematiek heeft hiervoor voldoende erkenning.
Je kan telefonisch contact opnemen met het Bureau Aanmelding en Informatie (BAI).
Het BAI is elke werkdag te bereiken tussen 9.00 – 17. 00 uur via 0800 – 2 245 245 / 071-5191565 .
Tijdens het telefonisch contact kunnen ze dan ingaan op jouw vragen en kijken wat de mogelijkheden zijn.
*
Zelf ben ik romans gaan lezen van schrijvers die vanuit eigen ervaring schrijven. Jeroen Brouwers en Adriaan van Dis hebben heel toegankelijke, maar heavy!!!, hierover geschreven.
Voor wat betreft mijn vader: ook daar weten wij geen raad mee. Nog niet en mss wel nooit.Bedankt voor deze informatie! Hier ga ik mee aan de slag. Heb jij hier zelf ook contact mee gehad? Vwb het laatste gedeelte; daar heb je helemaal gelijk in. Misschien moeten we ons daar maar bij neerleggen en zorgen dat we dit zelf niet doorgeven aan de volgende generatie.
maandag 27 februari 2012 18:57
zaterdag 3 maart 2012 16:22
Hier een citaat van Geert Mak, die overigens in zijn boek 'De eeuw van mijn vader' ook veel aandacht besteedt aan de internering van de familie Mak door de Japanners.
En het kamp gaf, vreemd genoeg, na de oorlog ook kracht. Ik ben opgegroeid in een gezin dat door vreselijkste dingen was heengegaan, dat hier en daar forse butsen en wonden had opgelopen, maar dat in de jaren daarna tegelijk vervuld was van een enorme energie: we hebben het overleefd, we hebben het gehaald, we hebben de Japanner en de dood getrotseerd, en we laten ons door niemand meer de les lezen. Geen macht, geen politicus en geen dominee pakt ons dat ooit nog af. Vrijheid was bij ons geen slogan en geen goedkoop praatje, en dat gold zeker ook voor de vrijheid van meningsuiting. Het was, soms letterlijk, door mijn ouders, broers en zusjes doorleefd en bevochten. Inderdaad: niet alleen hun lijf, ook hun ziel was ontkomen aan de strik van de vogelvangers.
En het kamp gaf, vreemd genoeg, na de oorlog ook kracht. Ik ben opgegroeid in een gezin dat door vreselijkste dingen was heengegaan, dat hier en daar forse butsen en wonden had opgelopen, maar dat in de jaren daarna tegelijk vervuld was van een enorme energie: we hebben het overleefd, we hebben het gehaald, we hebben de Japanner en de dood getrotseerd, en we laten ons door niemand meer de les lezen. Geen macht, geen politicus en geen dominee pakt ons dat ooit nog af. Vrijheid was bij ons geen slogan en geen goedkoop praatje, en dat gold zeker ook voor de vrijheid van meningsuiting. Het was, soms letterlijk, door mijn ouders, broers en zusjes doorleefd en bevochten. Inderdaad: niet alleen hun lijf, ook hun ziel was ontkomen aan de strik van de vogelvangers.
zondag 15 april 2012 09:30
Goedemorgen,
Ik ben heel lang niet op het forum geweest en zie nu pas na zeker 1.5 jaar alle reacties. Het leeft veel meer dan ik me ooit voor had kunnen stellen en zo herkenbaar! @felice jouw opmerking over de ramp in Japan is alsof ik het zelf weer tegen mijn moeder hoor zeggen.
Dit jaar ga ik naar Indonesie. Het wordt vooral een mooie (vakantie) reis, maar waar ook onderdelen van mijn vadersverleden in zullen zitten.
Ik ben heel lang niet op het forum geweest en zie nu pas na zeker 1.5 jaar alle reacties. Het leeft veel meer dan ik me ooit voor had kunnen stellen en zo herkenbaar! @felice jouw opmerking over de ramp in Japan is alsof ik het zelf weer tegen mijn moeder hoor zeggen.
Dit jaar ga ik naar Indonesie. Het wordt vooral een mooie (vakantie) reis, maar waar ook onderdelen van mijn vadersverleden in zullen zitten.
donderdag 23 augustus 2012 10:04
mijn vader is in nederlands-indie geboren,en toen hij 4 jaar was brak de oorlog uit. hij heeft in 8 verschillende jappekampen gezeten en hij had het gelluk dat hij onder de 10 jaar was anders moest hij naar de mannen kampen gaan,omdat er vrouwen kampen waren en mannen kampen.
ik heb er altijd moeilijk mee gehad,hij is er slecht uitgekomen want na dat mijn zusje nog klein was,ik zelf was 2jaar ging hij langzaam achter uit geestelijk.
dat kwam door zijn oorlogtrauwma hij is voorgoed opgenomen op mijn 12 jaar,hij had toen ook een hersenbloeding gekregen,en raakte verlamt voor de helft.
dit alles heeft in vloed op mijn hele leven gehad en nog steeds.
mijn vader heeft jaren lang in een Psychiatrisch ziekenhuis gewoont,hij slikte ook al jaren medicijnen zelfs toen hij nog thuis woonde.
zelf had ik een hele sterke gevoels band met hem als kind al,door zijn hersenbloeding kon hij moeilijk praten maar ik begreep hem!(helaas mijn moeder en zus niet) voor hem was ik het zonnetje in huis,dat was ook zijn bijnaam voor mij zonnetje.
ik bezoekt hem om de 3 maanden vaak samen met mijn moeder of zus of met zijn drie.
vaak kwam het voor dat zij met zijn 2 gingen,en regelmatig kwam het voor dat mijn vader hun niet wou zien,ten zij ik er bij was.
en als ik er dan bij was,dan moest ik mijn naam zegen en dan wist mijn vader dat wij met zijn drie waren.
mijn vader leeft in midels overleden.
aan longkanker omdat hij zware tabak rookte om zijn gevoelens te vergeten.
ik heb er altijd moeilijk mee gehad,hij is er slecht uitgekomen want na dat mijn zusje nog klein was,ik zelf was 2jaar ging hij langzaam achter uit geestelijk.
dat kwam door zijn oorlogtrauwma hij is voorgoed opgenomen op mijn 12 jaar,hij had toen ook een hersenbloeding gekregen,en raakte verlamt voor de helft.
dit alles heeft in vloed op mijn hele leven gehad en nog steeds.
mijn vader heeft jaren lang in een Psychiatrisch ziekenhuis gewoont,hij slikte ook al jaren medicijnen zelfs toen hij nog thuis woonde.
zelf had ik een hele sterke gevoels band met hem als kind al,door zijn hersenbloeding kon hij moeilijk praten maar ik begreep hem!(helaas mijn moeder en zus niet) voor hem was ik het zonnetje in huis,dat was ook zijn bijnaam voor mij zonnetje.
ik bezoekt hem om de 3 maanden vaak samen met mijn moeder of zus of met zijn drie.
vaak kwam het voor dat zij met zijn 2 gingen,en regelmatig kwam het voor dat mijn vader hun niet wou zien,ten zij ik er bij was.
en als ik er dan bij was,dan moest ik mijn naam zegen en dan wist mijn vader dat wij met zijn drie waren.
mijn vader leeft in midels overleden.
aan longkanker omdat hij zware tabak rookte om zijn gevoelens te vergeten.
vrijdag 6 februari 2015 09:38
Hmmm hebben we eens ooit stil bij gestaan hoe de Inladers waren door die "lieve nederlands soldaten"waren behandeld?/
wat voor trauma moesten ze ondergaan door die meer dan 350 jaar NL bezetting door die "lieve soldaten?
hoeveel vrouwen werden verkracht door die "lieve ,zielige soldaten"?
hoe zou hun leven zijn als geen bezetting geweest waren?
hebben we gehoord van slaven slachtoffers tijdens de aanleg van spoorlijn van Merak tot oost java?
zijn we ooit stil gestaan voor de moord in sulawesi door "lieve kapitein westerling" meer dan 2000 gedood op het alun alun/veld?
geloof me die waren geen prettige tijd voor de "inlanders"!!!
probeer maar na te denken....voor 30 seconden maar!!!
wat voor trauma moesten ze ondergaan door die meer dan 350 jaar NL bezetting door die "lieve soldaten?
hoeveel vrouwen werden verkracht door die "lieve ,zielige soldaten"?
hoe zou hun leven zijn als geen bezetting geweest waren?
hebben we gehoord van slaven slachtoffers tijdens de aanleg van spoorlijn van Merak tot oost java?
zijn we ooit stil gestaan voor de moord in sulawesi door "lieve kapitein westerling" meer dan 2000 gedood op het alun alun/veld?
geloof me die waren geen prettige tijd voor de "inlanders"!!!
probeer maar na te denken....voor 30 seconden maar!!!
vrijdag 6 februari 2015 09:45
En overigens, nog even doorlezend naar de oude reacties, ook van mezelf; ik kan zeggen dat ik er nu vrede mee heb en mijn vaders ellende een plaatsje heb kunnen geven. Zijn woede is niet de mijne. Dit heb ik overigens niet helemaal zelf gedaan maar met hulp van een ontzettend fijne therapeute van Centrum'45. Ik kan dit centrum echt aanraden. De therapeute helaas niet meer, zij zat in MH17 .
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
