Moet ik hulp zoeken?

Hallo allemaal. Op dit moment zit ik niet lekker in mijn vel, ik kan niet genieten, of nou ja, niet kunnen genieten: moeilijk. Thuis gaat het niet zijn gangetje: een broer van mij is aan de antidepressiva en aan onrustmedicatie (piekert erg, twijfelt aan zichzelf, wil overal controle over hebben).

Mijn moeder is ongeveer vanaf vorig jaar september ook 'overspannen/angstig' omdat het een periode is rond het overlijden van mijn broer (is al wel heel wat jaren geleden , maar toch).

Zelf ben ik 18, was altijd lang leve de lol en feesten voor het leven. Ik ben altijd wel een gevoelig meisje geweest (niet in het overdreven hoor: overgevoelig ofzo) en leefde altijd wel mee als er weer een rotperiode aan zat te komen (thuis, met mijn moeder enz.).. Maar het was niet in de zin dat ik me er gigantisch rot onder voelde.

Nu begon ik vorig jaar rond februari te twijfelen aan mijn relatie (ik had toen anderhalf jaar). Ik ben altijd gigantisch gek van mijn vriend geweest. Veel mooie momenten met hem beleefd. Maar bij het woordje relatie of de ware werd ik vreselijk bang en daarom heb ik het maar uitgemaakt. Niet dat ik het na even onzeker zijn heb uitgemaakt, maar ik heb ruim een half jaar getwijfeld (tot piekeren aan toe) hierover. Dus ik dacht; misschien is het beter om maar uit te maken en dan zien we wel waar het ons naartoe brengt. We gaan alsnog wel als vrienden met elkaar om en ik kan veel bij hem kwijt.. We zullen zien.

Sindsdien ben ik er hele tijd mee bezig; met wie word ik oud? (I know, een verkeerde vraag van iemand voor 18, maar dat komt denk ik omdat ik altijd vastigheid aan hem had en nu is het gewoon ja, over.. Zoals mijn ouders zeggen; je moet weer even leren op je eigen poten te staan).

Sinds dat het uit is, is het een poosje goed gegaan wat piekeren betreft.

Maar sinds een klein maandje maak ik me druk of ik niet lesbisch ben? En nou gaat het me niet om het eventueel lesbisch zijn (de kans is klein, ik heb er geen aanleiding voor, want ik ben nog nooit op een meisje verliefd geweest), maar het zit me zo ontzettend in de weg dat ik er bang van word. Het is soms net alsof ik van die angstmomenten heb. Dan kan het me zo ontzettend benauwen. Waarom weet ik zelf ook niet.. Het is trouwens ook wel. Des te langer ik er in blijf hangen; ben ik lesbisch? Des te moeilijker ik er van af kom..

Daarnaast pieker ik ook van; hoe kan ik van mijn gepieker afkomen? Ja, het is miss heel stom en ik ken dit ook niet van mezelf. Misschien speelt het afgelopen jaar mee ofzo en dat dat dingen zijn die ik niet goed heb verwerkt.



Ik wou jullie bedanken voor de moeite om dit allemaal te lezen. Het is eigenlijk kort verteld, maar ik hoop dat jullie een beetje een indruk kunnen krijgen.



Ik heb er ook aan zitten denken om naar de huisarts te gaan! (Voordat ik dit vergeet te vertellen). We zijn allemaal (mijn zus, mijn ouders en ik) het allemaal wel zo af en toe zat; al die stomme piekergedachten van mijn andere broer. Daarom durf ik het ook niet tegen (Vooral mijn moeder) de rest te vertellen omdat ik bang ben van; oh nee he, gaat die ook al meteen lopen zeuren. Ik hoop jullie begrip!! Sorry voor het verwarrende verhaal , maar dit lucht in ieder geval al eventjes op.

Ik ga er sowieso iets mee doen, want zo door gaan is niks. Continue piekeren over o.a. mijn geaardheid! Ik word er kriegel van! Nog nooit op een meisje gevallen en toch bang dat ik het ga worden. Ik heb niks tegen lesbies.. Maar ben tóch bang dat ik het ben!