Psyche
alle pijlers
Niet durven bestaan
dinsdag 27 februari 2024 07:59
Hi forummers,
Ik hoop op wat tips/herkenning/succesverhalen...
Ik heb al heel lang het gevoel er niet te mogen zijn. Geen ruimte mogen innemen, onzichtbaar moeten zijn, geen aandacht vragen. Ook emoties laten zien (blij zijn, vrolijk, verdrietig, boos) is doodeng.
Komt duidelijk vanuit opvoeding en verschillende trauma's. Ik weet dat ik geen reden (meer) heb om het zo sterk te voelen, maar ja, hoe doorbreek ik dat?
Hoe leer je contact maken als je al rond de 40 bent? Hoe leer je delen, ruimte innemen, bestaan?
Ik hoop op wat tips/herkenning/succesverhalen...
Ik heb al heel lang het gevoel er niet te mogen zijn. Geen ruimte mogen innemen, onzichtbaar moeten zijn, geen aandacht vragen. Ook emoties laten zien (blij zijn, vrolijk, verdrietig, boos) is doodeng.
Komt duidelijk vanuit opvoeding en verschillende trauma's. Ik weet dat ik geen reden (meer) heb om het zo sterk te voelen, maar ja, hoe doorbreek ik dat?
Hoe leer je contact maken als je al rond de 40 bent? Hoe leer je delen, ruimte innemen, bestaan?
dinsdag 27 februari 2024 08:22
dinsdag 27 februari 2024 08:30
Wat een rotgevoel moet dat zijn voor je. Ik luister graag naar de podcast Omdenken waar Bertold Gunster met mensen praat over allerlei issues. Jouw vraag komt echt vaak voor! Hij kijkt hier heel pragmatisch naar en de show is uitermate leuk om te luisteren.
https://open.spotify.com/show/5IWS8rljM ... fa37674b3d
https://open.spotify.com/show/5IWS8rljM ... fa37674b3d
dinsdag 27 februari 2024 10:31
Ik zie anderen idd veel makkelijker ruimte innemen en gun ze die ruimte ook.
Ik denk dat ik ook wel weet waar de kern zit.
Ik merk dat ik gewoon niet heb geleerd hoe je een relatie op bouwt, hoe je een praatje maakt. Ik mis echt een stukje opvoeding in het sociale... Iemand over je dag vertellen heb ik bijv nog nooit zomaar gedaan...
Ik denk dat ik ook wel weet waar de kern zit.
Ik merk dat ik gewoon niet heb geleerd hoe je een relatie op bouwt, hoe je een praatje maakt. Ik mis echt een stukje opvoeding in het sociale... Iemand over je dag vertellen heb ik bijv nog nooit zomaar gedaan...
lovebird1983 wijzigde dit bericht op 09-03-2024 19:16
Reden: Teveel
Reden: Teveel
57.58% gewijzigd
dinsdag 27 februari 2024 11:37
Ook ik denk dat famlieopstellingen een goed idee kan zijn.
Waarschijnlijk weet je helemaal niet hoe het voelt om ruimte in te nemen. Je verlangt dus naar iets dat je niet kent en dat is een lastige zoektocht. Wellicht kun je in zo'n sessie aan den lijve ervaren hoe "ruimte innemen" voelt, dan heb je in elk geval een ijkpunt.
Waarschijnlijk weet je helemaal niet hoe het voelt om ruimte in te nemen. Je verlangt dus naar iets dat je niet kent en dat is een lastige zoektocht. Wellicht kun je in zo'n sessie aan den lijve ervaren hoe "ruimte innemen" voelt, dan heb je in elk geval een ijkpunt.
...
dinsdag 27 februari 2024 11:49
Misschien niet iets waar je gelijk aan denkt, maar ik heb een keer een acteercursus gevolgd.
Het is wel confronterend en waarschijnlijk buiten je comfort-zone (was voor mij juist de bedoeling). Als een les afgelopen was dacht ik thuis vaak "wat heb ik nou weer gedaan", maar je wordt met acteren wel gedwongen er echt te zijn.
En het kan ook een manier zijn om met mensen in contact te komen.
Het is wel confronterend en waarschijnlijk buiten je comfort-zone (was voor mij juist de bedoeling). Als een les afgelopen was dacht ik thuis vaak "wat heb ik nou weer gedaan", maar je wordt met acteren wel gedwongen er echt te zijn.
En het kan ook een manier zijn om met mensen in contact te komen.
dinsdag 27 februari 2024 12:53
Juist vandaag vriend van mijn man aan tafel en mijn dochters 30+ schoven aan.
Herinneringen hoe ik mijn leven op de rails kreeg, als alleenstaande moeder met werk en wonen. Dat het mij gelukt is en daar trots op ben.
Kan het zijn dat je nooit het gevoel heb gehad om op eigen benen te staan?
Ouders en opvoeding hebben veel invloed, maar als je trots bent op je werk, gezin, als buurvrouw, je moestuin of vrijwilligerswerk zien anderen jou toch ook staan? Mijn buurvrouw, lief en sociaal, zit altijd op de bank, dus ja dan blijft het bij zwaaien.
Ik denk dat je iets gaat doen wat heel eng is, bv. kleicursus of buurthuis, je ineens wel bestaat voor mensen om je heen. Duurt even, want wennen, en dan zo leuk!
Herinneringen hoe ik mijn leven op de rails kreeg, als alleenstaande moeder met werk en wonen. Dat het mij gelukt is en daar trots op ben.
Kan het zijn dat je nooit het gevoel heb gehad om op eigen benen te staan?
Ouders en opvoeding hebben veel invloed, maar als je trots bent op je werk, gezin, als buurvrouw, je moestuin of vrijwilligerswerk zien anderen jou toch ook staan? Mijn buurvrouw, lief en sociaal, zit altijd op de bank, dus ja dan blijft het bij zwaaien.
Ik denk dat je iets gaat doen wat heel eng is, bv. kleicursus of buurthuis, je ineens wel bestaat voor mensen om je heen. Duurt even, want wennen, en dan zo leuk!
Alles sal reg kom
dinsdag 27 februari 2024 14:19
Ik begrijp dat ik hier in therapie mee aan de slag moet. Maar is nu icm nog niet te doen. En juist met traumaverwerking merk ik hoe graag ik even contact zou willen hebben met anderen. Even een bevestiging dat ik mag bestaan en ertoe doe...
Maar ik heb dus geen idee hoe ik het weer in kleine stapjes op kan pakken.
Hoe doe je dat? Ik dacht bijv aan vrijwilligerswerk, of op een sport gaan, cursus, dat soort dingen. Maar ik durf amper boodschappen te doen, laat staan ergens mijn gegevens te noteren of mezelf te laten zien...
Herkent iemand dit? Hoe heb je dit kunnen doorbreken?
Maar ik heb dus geen idee hoe ik het weer in kleine stapjes op kan pakken.
Hoe doe je dat? Ik dacht bijv aan vrijwilligerswerk, of op een sport gaan, cursus, dat soort dingen. Maar ik durf amper boodschappen te doen, laat staan ergens mijn gegevens te noteren of mezelf te laten zien...
Herkent iemand dit? Hoe heb je dit kunnen doorbreken?
lovebird1983 wijzigde dit bericht op 09-03-2024 19:18
Reden: Teveel info
Reden: Teveel info
49.55% gewijzigd
dinsdag 27 februari 2024 15:36
Het liefst zou ik met steun van iemand steeds wat kleine stapjes willen maken, succesjes vieren zonder teveel over grenzen heen te gaan.
Eigenlijk iemand die me als een kind mee aan de hand neemt en me langzaam laat wennen aan de wereld. Iemand die me kan begeleiden naar (vrijwilligers)werk zonder de druk van het moet presteren en verantwoordelijkheid.
Tja... ik weet het eigenlijk gewoon niet. Wil heel graag maar ben zo ontzettend bang...
Eigenlijk iemand die me als een kind mee aan de hand neemt en me langzaam laat wennen aan de wereld. Iemand die me kan begeleiden naar (vrijwilligers)werk zonder de druk van het moet presteren en verantwoordelijkheid.
Tja... ik weet het eigenlijk gewoon niet. Wil heel graag maar ben zo ontzettend bang...
lovebird1983 wijzigde dit bericht op 09-03-2024 19:20
Reden: Bang voor herkenning
Reden: Bang voor herkenning
59.82% gewijzigd
dinsdag 27 februari 2024 15:41
Aan je partner heb je in die zin dus niet zoveel, het lijkt eerder averechts te werken.
Heb je wel eens gedacht aan een buddy? Iemand die met jou een keer naar het winkelcentrum gaat om een bakje koffie te drinken, iemand die jou kan introduceren bij wellicht andere mensen die ook een buddy hebben?
Hele kleine stapjes lijkt me het devies.
Heb je wel eens gedacht aan een buddy? Iemand die met jou een keer naar het winkelcentrum gaat om een bakje koffie te drinken, iemand die jou kan introduceren bij wellicht andere mensen die ook een buddy hebben?
Hele kleine stapjes lijkt me het devies.
...
dinsdag 27 februari 2024 16:15
Het lijkt me voor jouw volwassen kinderen ook wel confronterend dat ze een moeder hebben die bijna het huis niet uitdurft.
Kun je echt niets verzinnen waarddor je wel iets te vertellen hebt: 4 kitten in het asiel, kop koffie in het VrouwKindCentrum, de dahlia middag in de kassen?
Jij kan ook iemand zijn die een ander meeneemt stapje voor stapje.
Kun je echt niets verzinnen waarddor je wel iets te vertellen hebt: 4 kitten in het asiel, kop koffie in het VrouwKindCentrum, de dahlia middag in de kassen?
Jij kan ook iemand zijn die een ander meeneemt stapje voor stapje.
Alles sal reg kom
dinsdag 27 februari 2024 19:58
@lisa00, de podcast omdenken ga ik eens luisteren, bedankt voor de tip!
@tets, acteerlessen, ik vind dat wel een hele goede! Wel veel te eng voor nu, net nog een stap te ver, maar ik hou m wel in gedachten, thnx!
@sharing, mijn kinderen zijn (gelukkig) nog niet volwassen. Net middelbare schoolleeftijd. En juist bij de kinderen en met de kinderen durf ik alles, doe ik alles. Dan ben ik echt in mijn moederrol en kan daar ook van genieten. In een zorgrol gaat de aandacht niet naar mij, ben ik alleen maar ondersteunend en daar ben ik goed in en vind ik leuk.
Het is vooral als ik alleen ben of iets moet doen. Dat ik zichtbaar ben, aandacht vraag, ruimte in neem, iemand tijd aan mij moet besteden. Daar gaat het fout, dan blokkeer ik volledig.
@tets, acteerlessen, ik vind dat wel een hele goede! Wel veel te eng voor nu, net nog een stap te ver, maar ik hou m wel in gedachten, thnx!
@sharing, mijn kinderen zijn (gelukkig) nog niet volwassen. Net middelbare schoolleeftijd. En juist bij de kinderen en met de kinderen durf ik alles, doe ik alles. Dan ben ik echt in mijn moederrol en kan daar ook van genieten. In een zorgrol gaat de aandacht niet naar mij, ben ik alleen maar ondersteunend en daar ben ik goed in en vind ik leuk.
Het is vooral als ik alleen ben of iets moet doen. Dat ik zichtbaar ben, aandacht vraag, ruimte in neem, iemand tijd aan mij moet besteden. Daar gaat het fout, dan blokkeer ik volledig.
woensdag 28 februari 2024 05:22
Kan je geen extra begeleiding krijgen voor op dit vlak?
Een buddy, hulp vanuit het wijkteam?
Overigens denk ik dat je het juist nu zo moeilijk hebt vanwege je verwerking. Al die oude boodschappen zijn juist nu hyperactief omdat je in overlevingsstand zit, kan ik me indenken.
Verwerking is super spannend, dus zal je extra de neiging hebben om terug te vallen op je copingstrategie.
Contact maken in kleine stapjes... Met een van de kinderen mee lopen de klas in en vragen of er op school behoefte is aan leeshulp/luizenmoeder/hulp ouder?
Veilige activiteiten waarbij je in een rol zit, maar misschien wel ook andere moeders tegenkomt. Waar je contact mee kan maken/oefenen?
Zitten je kinderen op een vereniging? Daar zijn ook vaak enthousiaste vrijwilligers. Of andere ouders van het team.
Vanuit je veilige rol als moeder oefenen met zinnetjes tegen andere moeders zeggen.
'wat een leuke training vandaag he?'
'had jouw kind ook zo'n zin?'
'wat een rotweer!'
Durf je wel small talk vanuit je moeder rol?
Een buddy, hulp vanuit het wijkteam?
Overigens denk ik dat je het juist nu zo moeilijk hebt vanwege je verwerking. Al die oude boodschappen zijn juist nu hyperactief omdat je in overlevingsstand zit, kan ik me indenken.
Verwerking is super spannend, dus zal je extra de neiging hebben om terug te vallen op je copingstrategie.
Contact maken in kleine stapjes... Met een van de kinderen mee lopen de klas in en vragen of er op school behoefte is aan leeshulp/luizenmoeder/hulp ouder?
Veilige activiteiten waarbij je in een rol zit, maar misschien wel ook andere moeders tegenkomt. Waar je contact mee kan maken/oefenen?
Zitten je kinderen op een vereniging? Daar zijn ook vaak enthousiaste vrijwilligers. Of andere ouders van het team.
Vanuit je veilige rol als moeder oefenen met zinnetjes tegen andere moeders zeggen.
'wat een leuke training vandaag he?'
'had jouw kind ook zo'n zin?'
'wat een rotweer!'
Durf je wel small talk vanuit je moeder rol?
woensdag 28 februari 2024 06:41
Familieopstellingen ga ik me eens in verdiepen.
Een buddy lijkt me fijn, geen idee hoe dat werkt. Wijkteam ben ik niet bekend mee.
Extra begeleiding klinkt/voelt snel als teveel vragen, ik red me toch, stel je niet aan, wie ben jij dan, veel kritische en straffende stemmen dan...
Kids gaan naar middelbare school waar ik zelf ook op heb gezeten en heeft jammer genoeg ook weer link met stalker, durf daar niet te lang te zijn. Ouderavond gaat prima, meer zit er nog niet in...
Een buddy lijkt me fijn, geen idee hoe dat werkt. Wijkteam ben ik niet bekend mee.
Extra begeleiding klinkt/voelt snel als teveel vragen, ik red me toch, stel je niet aan, wie ben jij dan, veel kritische en straffende stemmen dan...
Kids gaan naar middelbare school waar ik zelf ook op heb gezeten en heeft jammer genoeg ook weer link met stalker, durf daar niet te lang te zijn. Ouderavond gaat prima, meer zit er nog niet in...
woensdag 28 februari 2024 07:07
1000% ( ja duizend) herkenbaar (mag me altijd berichten om ervaringen uit te wisselen)
Er niet mogen zijn en totaal geen sociale vaardigheden wat in mijn geval uitte in, teveel doen wat de ander wilde.
Want ik had en soms nog, geen idee wat ik wilde. Dus ja zeggen tot het echt niet meer ging en ja dan werd de ander boos want die voelde zich belazerd want " je had het toch niet leuk als hun dachten". Dus ik weer een rotgevoel over nee zeggen maar ook doodop van alle verplichtingen.
Nu op 40 jarige leeftijd gestart met therapie om mezelf te leren kennen en vooral jezelf iets gunnen, ja zeggen, nee zeggen zonder schuldgevoel, trots zijn op jezelf.
Het is superzwaar therapie, die lagen afpellen maar echt nodig om die kern te bereiken en daar iets mee te doen.
Want je kunt er echt iets mee doen!!!! Ik dacht ook hoe dan? maar het kan.
Lieve TO wil nog 1 ding zeggen, en echt geloof me, we doen allemaal maar wat qua vriendschappen, relaties enzo. Er zijn geen scripts, je moet alleen wel de juiste mensen treffen die bij je passen en daarvoor is die zelfkennis nodig.
Zwijgen is geen zwakte maar een sterkte.
woensdag 28 februari 2024 08:53
Oh sorrie, ik had over de leeftijd van je kinderen heen gelezen. Ze zijn inderdaad die fase al voorbij. In deze leeftijd doe je niet meer zo makkelijk contacten op via hen.
Buddy/extra hulp: als je de kritische stemmen negeert, zou je het dan willen?
Overigens is dit voor mij ook heel herkenbaar hoor. Ik heb alleen de coping van overschreeuwen en overal een grapje van maken. Dat maakt direct contact aangaan al makkelijker. Maar achteraf sla ik mezelf voor mn kop over hoe stom ik was, teveel ruimte inname, niemand erop zit te wachten, etc.
De sociale vaardigheden heb ik afgelopen 20 jaar zoveel mogelijk afgekeken en nageaapt.
Mijn mazzel is geweest dat ik uit huis ging in een heel sociaal studentenhuis. Zij namen mij op en ik had spontaan vrienden.
Want ik merk dat nu zelf vrienden maken lastig is.
Ik heb een superleuke buurvrouw. Als we elkaar tegenkomen op straat raken we niet uitgepraat. Maar thuis afspreken of iets gaan doen komt er niet van.
Idem met twee collega's, een kennis via de kinderen...
Het stalken lijkt me een heftige en beperkende invloed hebben. Naar buiten gaan of nieuwe mensen leren kennen zal hoop spanning opleveren dan.
Ook daarom lijkt een buddy me handig.
Samen eruit. Een bakkie doen. Naar de inkoop van weet ik het wat in je dorp.
Buddy/extra hulp: als je de kritische stemmen negeert, zou je het dan willen?
Overigens is dit voor mij ook heel herkenbaar hoor. Ik heb alleen de coping van overschreeuwen en overal een grapje van maken. Dat maakt direct contact aangaan al makkelijker. Maar achteraf sla ik mezelf voor mn kop over hoe stom ik was, teveel ruimte inname, niemand erop zit te wachten, etc.
De sociale vaardigheden heb ik afgelopen 20 jaar zoveel mogelijk afgekeken en nageaapt.
Mijn mazzel is geweest dat ik uit huis ging in een heel sociaal studentenhuis. Zij namen mij op en ik had spontaan vrienden.
Want ik merk dat nu zelf vrienden maken lastig is.
Ik heb een superleuke buurvrouw. Als we elkaar tegenkomen op straat raken we niet uitgepraat. Maar thuis afspreken of iets gaan doen komt er niet van.
Idem met twee collega's, een kennis via de kinderen...
Het stalken lijkt me een heftige en beperkende invloed hebben. Naar buiten gaan of nieuwe mensen leren kennen zal hoop spanning opleveren dan.
Ook daarom lijkt een buddy me handig.
Samen eruit. Een bakkie doen. Naar de inkoop van weet ik het wat in je dorp.
woensdag 28 februari 2024 10:37
Buddy lijkt me als ik eerlijk ben heel fijn. Ik heb denk ik vooral hulp nodig bij de 1e paar stappen. Letterlijk ergens binnenstappen, aan wie ik kan afkijken of iets (tot op zekere hoogte) veilig is. Ik vind namelijk alles onveilig, heb dat 20 jaar lang ervaren, overal waar ik kwam, ging werken, kinderen naar school gingen, andere stad gaan wonen, hij vond me overal.
Ik ging uit huis naar anti kraak, in de flat woonden 1 oudere vrouw verder niemand. En ben vanaf zo jong al zo getraint in onzichtbaar te zijn, dat ik niet eens heb geprobeerd vrienden te maken, ik keek wel uit, dat was alleen maar gevaarlijk en vanuit opvoeding absoluut not done.
Maar hoe werkt dat, een buddy? Kan ik daar misschien ook wat over inlezen.
Verder denk ik ook dat doordat ik er nu zo met het verleden aan het werk ben en overtuigingen probeer los te laten of iig niet meer wil laten overheersen er stiekem wat ruimte komt dat ik dingen wil gaan durven proberen.
Maar dan de vraag hoe dan? Want geen voorbeeld, geen positieve ervaringen.
Buiten kinderen dan, maar dat is toch echt anders.
Eerlijk toegegeven ben ik ook niet mezelf bij man... pas me altijd aan op hem, wat hij wil en nodig heeft. En daar heb ik me altijd prima bij gevoelt want zo hoort t, ik ben toch niets waard en heb nooit nagedacht over wat ik wil of nodig heb.
Dus geen idee wat ik eigenlijk wil of zoek of denk te kunnen bereiken. Maar wel de wil om het anders te doen...
Ik ging uit huis naar anti kraak, in de flat woonden 1 oudere vrouw verder niemand. En ben vanaf zo jong al zo getraint in onzichtbaar te zijn, dat ik niet eens heb geprobeerd vrienden te maken, ik keek wel uit, dat was alleen maar gevaarlijk en vanuit opvoeding absoluut not done.
Maar hoe werkt dat, een buddy? Kan ik daar misschien ook wat over inlezen.
Verder denk ik ook dat doordat ik er nu zo met het verleden aan het werk ben en overtuigingen probeer los te laten of iig niet meer wil laten overheersen er stiekem wat ruimte komt dat ik dingen wil gaan durven proberen.
Maar dan de vraag hoe dan? Want geen voorbeeld, geen positieve ervaringen.
Buiten kinderen dan, maar dat is toch echt anders.
Eerlijk toegegeven ben ik ook niet mezelf bij man... pas me altijd aan op hem, wat hij wil en nodig heeft. En daar heb ik me altijd prima bij gevoelt want zo hoort t, ik ben toch niets waard en heb nooit nagedacht over wat ik wil of nodig heb.
Dus geen idee wat ik eigenlijk wil of zoek of denk te kunnen bereiken. Maar wel de wil om het anders te doen...
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
