Psyche
alle pijlers
Papa overleden
zondag 24 november 2019 21:29
Vanmorgen nog een topic aangemaakt dat papa zo snel achteruit gaat en vanmiddag toen ik op bezoek ging in het ziekenhuis zeiden de artsen al dat ik misschien alvast afscheid moest nemen, omdat het echt heel slecht ging. Vanmiddag is papa dan ook overleden. Het is zo dubbel, ik ben blij dat hij nu eindelijk geen pijn meer heeft, maar ik kan zo niet zonder hem. En ik weet niet hoe ik hier doorheen ga komen.
Hebben jullie tips voor me hoe ik deze nacht/dagen door kan komen?
Hebben jullie tips voor me hoe ik deze nacht/dagen door kan komen?
anoniem_301157 wijzigde dit bericht op 25-11-2019 11:55
0.63% gewijzigd
maandag 25 november 2019 05:30
Gecondoleerd met je verlies.
Het lijkt soms alsof verdriet een soort van opgebouwd wordt. Bij ieder volgend verlies heb je herinneringen aan je vorige verlies, voel je de pijn als het ware meer en een soort van dubbel. Lastig uit te leggen (zo voelt het voor mij).
Je zult uiteindelijk vanzelf in slaap vallen. En tot die tijd is het uitzitten. En heel veel nadenken, piekeren, huilen, thee drinken enz... Probeer jezelf niet gek te maken met de gedachte dat je MOET slapen. Dat helpt niks. En doe morgen als dat kan gewoon gelijk met je kind een dutje.
Het is nu even niet anders. Het moet nu maar even gaan zoals het gaat. Zo’n rouwproces laat zich sowieso niet dicteren. Het komt nu of als je er niet aan toegeeft krijg je de klap later.
Knuffel je kind plat. Wees mild naar jezelf toe. Neem de tijd om te rouwen. En zoek elkaar op, je rouwt nooit alleen.
Sterkte.
maandag 25 november 2019 08:26
Heel veel sterkte, wat een zware tijd voor jou..
Wat spreek je liefdevol over je papa, mij hielp het erorm om te beseffen dat het eigenlijk heel mooi is dat je zo gek op iemand was dat je er zo'n verdriet van hebt. Het maakte me enorm dankbaar voor de tijd die ik met die persoon heb gehad!
Maar ik kan me voorstellen dat het nu alleen maar even overleven is.. Nogmaals sterkte
Wat spreek je liefdevol over je papa, mij hielp het erorm om te beseffen dat het eigenlijk heel mooi is dat je zo gek op iemand was dat je er zo'n verdriet van hebt. Het maakte me enorm dankbaar voor de tijd die ik met die persoon heb gehad!
Maar ik kan me voorstellen dat het nu alleen maar even overleven is.. Nogmaals sterkte
maandag 25 november 2019 09:05
Ja dat weet ik inderdaad, maar denk dat het wel een goede afleiding is. Met mijn moeder heb ik ook gewoon gewerkt.vivapimpelmees schreef: ↑25-11-2019 08:58Werken? Je weet dat je recht hebt op verlof de dagen voor de uitvaart?
maandag 25 november 2019 09:18
Kun je niet zorgen dat je de uitvaart samen met iemand anders oppakt? Er komt straks veel op je af, je krijgt allerlei vragen over de kist, bloemen, hoe je het wilt, enz. Het kan goed zijn daar niet alleen voor te staan en dit, wat ook een stukje verwerking is, samen met iemand te doen..
Hier sta ik, ik kan niet anders (zonder legpuzzels)
maandag 25 november 2019 09:22
Dankjewel voor het lieve berichtje.Alchemist77 schreef: ↑25-11-2019 05:16TO, gecondoleerd. Heel veel sterkte voor nu en later.
Mijn vader is acht jaar geleden overleden. Terug kijkend ben ik heel blij dat ik (in mijn geval samen met mijn zussen) de begrafenis geregeld heb.
Het voelt nu nog steeds heel goed dat we dat voor onze ouders hebben kunnen doen: het laatste wat we voor hem hebben kunnen doen en ook het ontzien van mijn moeder.
Maar ik lees dat je geen broers en zussen hebt. Is er een vriendin die wellicht kan meedenken of helpen?
Twee weken nadat mijn vader overleed, heb ik een hele goede vriendin ook kunnen helpen met de uitvaart van een zusje. Dat vond ik fijn om te doen.
En als je nog meer wilt weten, vraag het maar.
Ik zou wel een vriendin kunnen vragen inderdaad, maar ik vind dat een grote last voor iemand anders.
Ben je ook gelijk weer aan het werk gegaan en je leven opgepakt?
maandag 25 november 2019 09:29
Maar meisje toch, ik heb ooit in jouw schoenen gestaan. Wanneer een vriendin in deze situatie zit of een kennis of de buurvrouw en ik kan hiermee helpen doe ik dat met liefde.
Net als poetsen, eten koken en oppassen.
Je moet dit helemaal niet alleen willen doen omdat je je bezwaard voelt. Dat is niet nodig!
Ook vanaf hier denk ik graag met je mee. Het is nl zo belangrijk dat je straks kan terugkijken op een goed/passend afscheid wat je vader eer aan doet.
Werken en een afscheid regelen, de fulltime zorg voor een klein kind en de zorgen om en voor je stiefmoeder + je eigen verdriet? Ik raad het je niet aan meis...
maandag 25 november 2019 09:33
Gecondoleerd.
Kun je misschien met je werkgever afspreken dat je de dagen die je normaal vrij zou hebben (dag van overlijden t/m begrafenis/crematie) later op kunt nemen?
Ik snap dat je afleiding zoekt, maar als straks alles voorbij is dan kun je misschien behoefte hebben aan een paar vrije dagen.
En je vriend is, hoop ik, toch wel bij je als je vader begraven of gecremeerd wordt?
"De cursus rietdekken is afgelast".
"Riet is ziek"
"Riet is ziek"
maandag 25 november 2019 09:36
Rouwen kost tijd. Ik zou niet gaan werken. Geef jezelf ook de kans om verdriet te hebben.
maandag 25 november 2019 09:38
Je hebt wel gelijk inderdaad. Maar als ik niks doe loop ik de hele dag te huilen en dat vind ik vreselijk. Op mijn werk heb ik veel afleiding.drominique schreef: ↑25-11-2019 09:29Maar meisje toch, ik heb ooit in jouw schoenen gestaan. Wanneer een vriendin in deze situatie zit of een kennis of de buurvrouw en ik kan hiermee helpen doe ik dat met liefde.
Net als poetsen, eten koken en oppassen.
Je moet dit helemaal niet alleen willen doen omdat je je bezwaard voelt. Dat is niet nodig!
Ook vanaf hier denk ik graag met je mee. Het is nl zo belangrijk dat je straks kan terugkijken op een goed/passend afscheid wat je vader eer aan doet.
Werken en een afscheid regelen, de fulltime zorg voor een klein kind en de zorgen om en voor je stiefmoeder + je eigen verdriet? Ik raad het je niet aan meis...
En wat betreft mijn dochterje. Wel of niet naar het kinderdagverblijf brengen?
Ontzettend bedankt voor je lieve reactie.
maandag 25 november 2019 11:13
Mijn vriend is al vertrokken, maar het is goed.vivapimpelmees schreef: ↑25-11-2019 10:55Je dochtertje naar het kdv brengen en jezelf die tranen gunnen. Thuis natuurlijk. Niet op je werk. Heeft vriend zijn baas al ingelicht dat hij niet kan vliegen morgen?
Ik wil niet huilen en verdrietig zijn, ik moet verder, dat had papa ook gewild.
maandag 25 november 2019 11:19
Dit!vivapimpelmees schreef: ↑25-11-2019 10:55Je dochtertje naar het kdv brengen en jezelf die tranen gunnen. Thuis natuurlijk. Niet op je werk. Heeft vriend zijn baas al ingelicht dat hij niet kan vliegen morgen?
maandag 25 november 2019 11:46
Ach meisje, wat heb ik het met je te doen, je bent ook nog zo jong om dit allemaal te moeten doen in je eentje.
En natuurlijk mag je gewoon huilen en verdrietig zijn, je hebt die tranen ook nodig om deze dagen door te komen, hou het nou niet binnen. Ik hoop zo dat je iemand in je omgeving hebt die even voor jou kan zorgen.
Het verliezen van je ouders is verschrikkelijk, de grond onder je voeten is weg. Maar wat ik wel gemerkt heb is dat ik juist die dagen extra kracht kreeg om door te kunnen en dingen te kunnen regelen. Alsof ze me toch nog een beetje hielpen.
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
maandag 25 november 2019 12:06
Dankjewel voor je lieve reactie!felice71 schreef: ↑25-11-2019 11:46Ach meisje, wat heb ik het met je te doen, je bent ook nog zo jong om dit allemaal te moeten doen in je eentje.
En natuurlijk mag je gewoon huilen en verdrietig zijn, je hebt die tranen ook nodig om deze dagen door te komen, hou het nou niet binnen. Ik hoop zo dat je iemand in je omgeving hebt die even voor jou kan zorgen.
Het verliezen van je ouders is verschrikkelijk, de grond onder je voeten is weg. Maar wat ik wel gemerkt heb is dat ik juist die dagen extra kracht kreeg om door te kunnen en dingen te kunnen regelen. Alsof ze me toch nog een beetje hielpen.
maandag 25 november 2019 12:48
Ik maak me ook wel een beetje zorgen TO, dat je alles alleen wilt doen en dan ook nog werken 
Snap dat je afleiding zoekt omdat je anders de hele dag huilt, maar dit gaat je qua tijd niet eens lukken.. Deze dagen zouden in het teken moeten staan van uitvaart voorbereiden, ook dat is ‘afleiding’ en probeer dat ajb te delen, is echt belangrijk! Ik ben het zo eens met drominique.. Kindje zou ik waar het kan naar de opvang brengen, je hebt nu ook tijd voor jezelf nodig! En verder mag hij/zij best zien dat je verdriet hebt..
Snap dat je afleiding zoekt omdat je anders de hele dag huilt, maar dit gaat je qua tijd niet eens lukken.. Deze dagen zouden in het teken moeten staan van uitvaart voorbereiden, ook dat is ‘afleiding’ en probeer dat ajb te delen, is echt belangrijk! Ik ben het zo eens met drominique.. Kindje zou ik waar het kan naar de opvang brengen, je hebt nu ook tijd voor jezelf nodig! En verder mag hij/zij best zien dat je verdriet hebt..
argentovivo wijzigde dit bericht op 25-11-2019 13:46
1.22% gewijzigd
Hier sta ik, ik kan niet anders (zonder legpuzzels)
maandag 25 november 2019 13:11
Waarschijnlijk gaat de zus van mijn vriend me helpen als ik er niet alleen uit kom. Maar ik werk tot 22 uur en heb daarna ook nog veel tijd.Argentovivo schreef: ↑25-11-2019 12:48Ik maak me ook wel een beetje zorgen TO, dat je alles alleen wilt doen en dan ook nog werken
maandag 25 november 2019 13:58
Meisje, gecondoleerd.
Doe dit niet alleen. Begin er zelfs niet alleen aan. Laat je schoonzus je helpen of een vriendin. Andersom zou jij dat toch ook niet erg vinden?
En huilen is niet erg, sterker nog dat moet om er uiteindelijk doorheen te kunnen komen. Hou je niet in, maar laat je juist gaan. Dat mag echt!
En wat je werk betreft... tsja ik snap dat je afleiding wil, maar kun je die afleiding niet zoeken in het voorbereiden van de begrafenis enzo?
Doe dit niet alleen. Begin er zelfs niet alleen aan. Laat je schoonzus je helpen of een vriendin. Andersom zou jij dat toch ook niet erg vinden?
En huilen is niet erg, sterker nog dat moet om er uiteindelijk doorheen te kunnen komen. Hou je niet in, maar laat je juist gaan. Dat mag echt!
En wat je werk betreft... tsja ik snap dat je afleiding wil, maar kun je die afleiding niet zoeken in het voorbereiden van de begrafenis enzo?
maandag 25 november 2019 14:25
Lieve Dancerx, allereerst gecondoleerd met dit verlies van je vader, wat dubbel hard aankomt als je je moeder ook al niet meer hebt. En dat op jouw leeftijd, dat is nogal wat!
Onderschat dat svp niet! Iedereen zal júist rondom overlijden van zo'n close dierbare als je geliefde vader volkómen begrijpen dat dit een grote impact op je heeft en diep verdriet meebrengt en juist raar vinden als je dan gewoon weer van jezelf verwacht dat je door zou (moeten/horen te) gaan alsof er niks gebeurd is.
En andere dierbaren zullen je graag helpen daarbij!!
Zoals jij bereid bent je stiefmoeder bij te staan, zijn anderen daartoe ook bereid voor jou, dat je beroep doet op andere close dierbaren geeft die mensen ook het gevoel dat ze ertoe doen voor jou en iets voor je (kunnen) betekenen! Dat zij bijzonder voor je zijn om zoiets mee te kunnen delen (voor zover je verdriet kunt delen met anderen.. iig praktische zaken ff van je overnemen of bij helpen, als oppas of ff zorgen voor een maaltijd of gewoon door er te zijn alleen al eea kunnen verlichten, nu de prioriteit ff naar het beseffen, voelen en regelen moet en mag gaan).
Jij lijkt gewoon doorgaan en je leven op te pakken, incl werk, te zien als "sterk" en hele dag huilen als "zwak", maar het is precies andersom!
En nee, ondanks zijn mooie woorden en boodschap aan jou om dankbaar te zijn voor elke dag: dat verwachtte je vader écht niet van jou, in elk geval niet nu, met zo'n verse diep gapende wond!
Misschien helpt het iets om náást dat overweldigende verdriet en gemis ook aan vanalles aan herinneringen te denken waar je dankbaar voor bent: het kan naast elkaar bestaan: de keerzijde van liefde en houden van is dat ook alles wat je aan dierbare en dankbare herinneringen hebt nu als pijn gevoeld worden nu je hem moet missen en er geen nieuwe ervaringen en herinneringen meer bij zullen komen met hem in jouw leven.
Toen mijn vader plots overleed was ik ietsje ouder dan jij met ook een peuter van 2. Ik had nog wel mijn moeder en broers en zussen en ook mijn man om elkaar te steunen en begrafenis te regelen enzo, maar op de 1e week na het overlijden na waarin we veel samen kwamen ging ieder voor zich weer door met eigen levens en werden wij kinderen hooguit geconfronteerd met die lege plek als we naar mijn moeder gingen.
Op die eerste shock na heb ik weinig tot geen traan meer gelaten en ging door met mijn (gezins)leven alsof het niet gebeurd was. Ik vond dat destijds ook sterk en dat anderen geen last mochten hebben van mijn emoties, vooral niet man en kind.
Na een tijdje besefte ik dat jezelf daarvan afleiden niks anders was dan wegdrukken/ onderdrukken. Geloof me, daarmee is het niet weg en kan het ook niet door de tijd slijten en (onverwerkt) "een plek krijgen" oid.
Ik ben toen ik besefte dat ik me "emotieloos" voelde (ergens te diep weggestopt om het nog zelf te kunnen oproepen) heel even bij een coach geweest, maar al snel vond ik dat ik het vanaf daar wel weer zelf kon.
En dan loop je er járen later hoe dan ook alsnog tegenaan.
Die les heb ik moeten leren door te ondervinden en alsnog de pijn te voelen wat ik destijds niet kón en niet wílde voelen, het kwam me niet uit met een jong gezin, ik wilde gelukkig zijn en alleen maar positieve gevoelens voelen, die "sterke", optimistische en immer opgewekte echtgenote en moeder en werknemer zijn waar niemand iets aan zou merken.
Zo werkt het helaaas niet: je kunt niet 1 soort ongewenste gevoelens onderdrukken en tegelijkertijd allerlei andere gewenste gevoelens wél willen voelen! Je onderdrukt als het ware je hele emotionele "systeem", dus je stompt als het ware af als je dat doet. En vroeg of laat nekt zich dat, op een ander moment dat je door iets "verzwakt" (geen afleiding hebt, het onderdrukken teveel energie vergt of je om eoa nieuwe negatieve ervaring die kracht waarmee je onderdrukt verzwakt. Dan komt het in alle hevigheid boven, en dat komt nóóit goed uit!
Je kunt je gevoelens beschouwen als vaten met vloeistof erin: die met verdriet vult zich met ál je verdrietige ervaringen en dat wordt voller, terwijl het in elkaar overloopt, je kunt niet zeggen: die en die druppels zijn voor mijn moeder, die daar voor ander vorig verdriet en die daar zijn voor vader. Het telt allemaal bij elkaar op en vermengt zich met elkaar.
Jij hebt vermoedelijk dus al een aardig gevuld vat met nog onverwerkt verdriet over je moeder (omdat je aangeeft toen ook "gewoon" door te zijn gegaan) en daar komt dit nu bij. Je kunt je daarvan af proberen te blijven leiden, al dan niet met "succes", maar dat zal steeds zwaarder vallen.
En het wél willen voelen zal mettertijd steeds moeilijker worden naarmate de afstand in tijd tot de wond en herinnering groter wordt.
Laat svp dat (diepe) huilen en grote verdriet NU toe, nu het zich aan je opdringt en bijna niet te onderdrukken of af te leiden is, omdat het zo vers en zo terécht is dát je die gevoelens hebt!
Het NU juist wél voelen zal je helpen om stukje bij beetje datzelfde verdriet te verminderen! Doe je dat niet, dan blijft de hoeveelheid/ omvang even groot en krijg je het later geheid opgediend, of op momenten dat dat verdriet jóu overvalt als je om eoa reden ff die afleiding/controle niet hebt.
Juist door het NU toe te laten, nu iedereen dat zal begrijpen en zo vers en zich zo opdringt ligt het nog aan de oppervlakte, en is er niks voor nodig om het te voelen. (itt jaren later dus, dan kun je er steeds moeilijker "bijkomen", bij het fysiek voelen van je gevoelens. Ook bijv met therapie is het dan vaak heel moeilijk om (naast herinneren op denk- en praatniveau) echt nog dat verdriet te voélen. En dat voélen en om huilen en treuren is toch echt het enige wat het op den duur kan laten bezinken, verwerken en verminderen (van die scherpe rouwe/rauwe pijn naar verdraagbare porties naar acceptatie en een definitieve liefdevolle plek (in je hart).
Zeker zo'n week voorafgaand aan de begrafenis kun je aangrijpen als heel bijzonder, om je volle focus op je vader te leggen en wat je nu nog voor hem kunt doen, om die liefde en dankbaarheid voor hem en zijn liefde in jouw leven gehad te hebben te eren, ook al is het pijnlijk. Om juist wél die band met hem te voelen, want die is er nog vólop, en om dat niet zsm te willen vergeten door jezelf daar vanaf te leiden door op allerlei manieren te proberen er maar niet aan te denken.
Door meteen weer alleen maar positieve dingen te willen doen, denken en voelen is een soort "nep"positief doén (wat toneelspelen is, ipv je echt oprecht positief te voélen) ontneem je jezelf de kans op oprechte verbinding. Met je eigen innerlijk, met je pure liefde en eigenliefde, plus met de diepe liefde die je voor hem voelt ook.
Keer het dus svp om en gún jezelf dit verdriet en pijnlijke gemis te voelen, na de eerste shock, het ongeloof, en liefst willen ontkennen, opstandig niet wíllen dat dit gebeurd is en niet willen voelen wat dat met je doet.
Er is dus niks zwaks aan, maar totaal normaal!!
Je zult juist merken dat als je het toelaat, en diep kunt huilen je automatisch ook troostende stoffen gaat krijgen, die je helpen. Dat je in dat verdriet ook kracht meekrijgt om dat aan te kunnen én daarnaast ook te functioneren en door je tranen heen te kunnen genieten en dankbaar zijn bijv met je peuter en je gezin en alles wat er daarnaast nog steeds is aan grote en kleine dingen om van te genieten, ondánks (en soms zelfs gelijktijdig, en dat mág ook gewoon!) je verdriet om je vader.
Ikzelf ben nu stukken ouder en heb ervaren dat het laten oplopen of "bewaren" van ongewenste gevoelens in die "vaten" jaren later kan opbreken en dan alsnog in volle kracht bovenkomt bij een nieuwe zeer pijnlijke situatie (zoals je nu ook al ervaart hoe heftig het nu al is omdat er een groot deel onverwerkt verdriet nog van je moedermee vermengd is).
Ga dus svp vooral niet hetzelfde doen als toen (werken omdat dat afleidt).
Die bijzondere verlofdagen zijn er niet voor niks, he.
Niet alleen om eea te regelen voor het afscheid, maar ook om je in staat te stellen om erbij stil te staan, bij dat bijzondere moment van besef van leven en dood, de betekenis van zijn bestaan en jouw eigen bestaan, de banden en de rol die je in elkaars leven hebt gehad en hoe meer je van hem hield en andersom, hoe pijnlijker de kant van die liefde gevoeld wordt om te moeten missen.
Mijn moeder is vorig jaar overleden op hoge leeftijd en itt destijds met mijn vader heb ik er bewust en uitgebreid bij stil gestaan, omdat ik nu weet hoe waardevol en zelfs dierbaar dat verdriet voelen is, omdat het juist recht doet aan wat je voelt voor diegene en diegene voor jou betekent. Later kun je dan terugkijkend beseffen en ook zelfs oprecht blij en dankbaar zijn dát je zoiets moois als die liefde en houden van hebt gekend met je ouders, náást het gevoel dat je beiden veel te vroeg in je leven verloren bent.
Ik denk dat het waar is en je op eoa manier kracht krijgt die nodig is, naar wat je te verstouwen hebt in je (jonge) leven. Verdriet ondermijnt die kracht dus niet, is niét zwak, en verzwakt je juist niet.
Het is heel sterk juist als je tegen jezelf kunt zeggen: "kom maar op, ik kán dit aan, ik kan het handellen, ik mág dit voelen van mezelf".
Grijp als dat lukt de begrafenis aan als liefdevol eerbetoon aan die wederzijdse liefde en betekenis die je vader heeft gehad, niet alleen voor jou maar ook voor en van andere mensen, het (hier of op papier) opschrijven van waar je allemaal dankbaar voor bent aan waardevolle herinneringen, eigenschappen en band en bijvoorbeeld wat je daarvan herkent in jezelf of van je ouders meegekregen hebt in deze (veel te korte) periode dat ze in jouw leven waren, je jeugd, opvoeding, in woorden en daden tot voorbeeld zijn geweest en jij mee vooruit kunt met deze verdrietige opgave om het nu al zonder hun te moeten stellen.
Ik wens jullie een mooi en betekenisvol afscheid en ook/juist de periode daarna heel veel kracht om mét het gemis en verdriet (toelaten/voelen) toch beetje bij beetje weer door te gaan met leven en alles wat daarin nog steeds óók belangrijk en betekenisvol is.
Naarmate de eerste heftigheid eraf is zul je merken dat je na een tijd ook steeds weer meer ruimte zult hebben voor oprechte fijne, warme, positieve en gelukkige gevoelens en herinneringen.
Geef het svp de tijd en aandacht om een plek in je hart te krijgen en van daaruit herinnerd te worden (ipv het doel stellen om jezelf zo mogelijk vanaf te leiden en zsm te "vergeten" omdat dat zo/te confronterend is).
Je ouders hebben het met hun liefde verdiend om op die manier als het ware voort te leven in jou, en juist niet in vergetelheid te raken.
Ik wens je veel succes en sterkte komende tijd
Onderschat dat svp niet! Iedereen zal júist rondom overlijden van zo'n close dierbare als je geliefde vader volkómen begrijpen dat dit een grote impact op je heeft en diep verdriet meebrengt en juist raar vinden als je dan gewoon weer van jezelf verwacht dat je door zou (moeten/horen te) gaan alsof er niks gebeurd is.
En andere dierbaren zullen je graag helpen daarbij!!
Zoals jij bereid bent je stiefmoeder bij te staan, zijn anderen daartoe ook bereid voor jou, dat je beroep doet op andere close dierbaren geeft die mensen ook het gevoel dat ze ertoe doen voor jou en iets voor je (kunnen) betekenen! Dat zij bijzonder voor je zijn om zoiets mee te kunnen delen (voor zover je verdriet kunt delen met anderen.. iig praktische zaken ff van je overnemen of bij helpen, als oppas of ff zorgen voor een maaltijd of gewoon door er te zijn alleen al eea kunnen verlichten, nu de prioriteit ff naar het beseffen, voelen en regelen moet en mag gaan).
Jij lijkt gewoon doorgaan en je leven op te pakken, incl werk, te zien als "sterk" en hele dag huilen als "zwak", maar het is precies andersom!
En nee, ondanks zijn mooie woorden en boodschap aan jou om dankbaar te zijn voor elke dag: dat verwachtte je vader écht niet van jou, in elk geval niet nu, met zo'n verse diep gapende wond!
Misschien helpt het iets om náást dat overweldigende verdriet en gemis ook aan vanalles aan herinneringen te denken waar je dankbaar voor bent: het kan naast elkaar bestaan: de keerzijde van liefde en houden van is dat ook alles wat je aan dierbare en dankbare herinneringen hebt nu als pijn gevoeld worden nu je hem moet missen en er geen nieuwe ervaringen en herinneringen meer bij zullen komen met hem in jouw leven.
Toen mijn vader plots overleed was ik ietsje ouder dan jij met ook een peuter van 2. Ik had nog wel mijn moeder en broers en zussen en ook mijn man om elkaar te steunen en begrafenis te regelen enzo, maar op de 1e week na het overlijden na waarin we veel samen kwamen ging ieder voor zich weer door met eigen levens en werden wij kinderen hooguit geconfronteerd met die lege plek als we naar mijn moeder gingen.
Op die eerste shock na heb ik weinig tot geen traan meer gelaten en ging door met mijn (gezins)leven alsof het niet gebeurd was. Ik vond dat destijds ook sterk en dat anderen geen last mochten hebben van mijn emoties, vooral niet man en kind.
Na een tijdje besefte ik dat jezelf daarvan afleiden niks anders was dan wegdrukken/ onderdrukken. Geloof me, daarmee is het niet weg en kan het ook niet door de tijd slijten en (onverwerkt) "een plek krijgen" oid.
Ik ben toen ik besefte dat ik me "emotieloos" voelde (ergens te diep weggestopt om het nog zelf te kunnen oproepen) heel even bij een coach geweest, maar al snel vond ik dat ik het vanaf daar wel weer zelf kon.
En dan loop je er járen later hoe dan ook alsnog tegenaan.
Die les heb ik moeten leren door te ondervinden en alsnog de pijn te voelen wat ik destijds niet kón en niet wílde voelen, het kwam me niet uit met een jong gezin, ik wilde gelukkig zijn en alleen maar positieve gevoelens voelen, die "sterke", optimistische en immer opgewekte echtgenote en moeder en werknemer zijn waar niemand iets aan zou merken.
Zo werkt het helaaas niet: je kunt niet 1 soort ongewenste gevoelens onderdrukken en tegelijkertijd allerlei andere gewenste gevoelens wél willen voelen! Je onderdrukt als het ware je hele emotionele "systeem", dus je stompt als het ware af als je dat doet. En vroeg of laat nekt zich dat, op een ander moment dat je door iets "verzwakt" (geen afleiding hebt, het onderdrukken teveel energie vergt of je om eoa nieuwe negatieve ervaring die kracht waarmee je onderdrukt verzwakt. Dan komt het in alle hevigheid boven, en dat komt nóóit goed uit!
Je kunt je gevoelens beschouwen als vaten met vloeistof erin: die met verdriet vult zich met ál je verdrietige ervaringen en dat wordt voller, terwijl het in elkaar overloopt, je kunt niet zeggen: die en die druppels zijn voor mijn moeder, die daar voor ander vorig verdriet en die daar zijn voor vader. Het telt allemaal bij elkaar op en vermengt zich met elkaar.
Jij hebt vermoedelijk dus al een aardig gevuld vat met nog onverwerkt verdriet over je moeder (omdat je aangeeft toen ook "gewoon" door te zijn gegaan) en daar komt dit nu bij. Je kunt je daarvan af proberen te blijven leiden, al dan niet met "succes", maar dat zal steeds zwaarder vallen.
En het wél willen voelen zal mettertijd steeds moeilijker worden naarmate de afstand in tijd tot de wond en herinnering groter wordt.
Laat svp dat (diepe) huilen en grote verdriet NU toe, nu het zich aan je opdringt en bijna niet te onderdrukken of af te leiden is, omdat het zo vers en zo terécht is dát je die gevoelens hebt!
Het NU juist wél voelen zal je helpen om stukje bij beetje datzelfde verdriet te verminderen! Doe je dat niet, dan blijft de hoeveelheid/ omvang even groot en krijg je het later geheid opgediend, of op momenten dat dat verdriet jóu overvalt als je om eoa reden ff die afleiding/controle niet hebt.
Juist door het NU toe te laten, nu iedereen dat zal begrijpen en zo vers en zich zo opdringt ligt het nog aan de oppervlakte, en is er niks voor nodig om het te voelen. (itt jaren later dus, dan kun je er steeds moeilijker "bijkomen", bij het fysiek voelen van je gevoelens. Ook bijv met therapie is het dan vaak heel moeilijk om (naast herinneren op denk- en praatniveau) echt nog dat verdriet te voélen. En dat voélen en om huilen en treuren is toch echt het enige wat het op den duur kan laten bezinken, verwerken en verminderen (van die scherpe rouwe/rauwe pijn naar verdraagbare porties naar acceptatie en een definitieve liefdevolle plek (in je hart).
Zeker zo'n week voorafgaand aan de begrafenis kun je aangrijpen als heel bijzonder, om je volle focus op je vader te leggen en wat je nu nog voor hem kunt doen, om die liefde en dankbaarheid voor hem en zijn liefde in jouw leven gehad te hebben te eren, ook al is het pijnlijk. Om juist wél die band met hem te voelen, want die is er nog vólop, en om dat niet zsm te willen vergeten door jezelf daar vanaf te leiden door op allerlei manieren te proberen er maar niet aan te denken.
Door meteen weer alleen maar positieve dingen te willen doen, denken en voelen is een soort "nep"positief doén (wat toneelspelen is, ipv je echt oprecht positief te voélen) ontneem je jezelf de kans op oprechte verbinding. Met je eigen innerlijk, met je pure liefde en eigenliefde, plus met de diepe liefde die je voor hem voelt ook.
Keer het dus svp om en gún jezelf dit verdriet en pijnlijke gemis te voelen, na de eerste shock, het ongeloof, en liefst willen ontkennen, opstandig niet wíllen dat dit gebeurd is en niet willen voelen wat dat met je doet.
Er is dus niks zwaks aan, maar totaal normaal!!
Je zult juist merken dat als je het toelaat, en diep kunt huilen je automatisch ook troostende stoffen gaat krijgen, die je helpen. Dat je in dat verdriet ook kracht meekrijgt om dat aan te kunnen én daarnaast ook te functioneren en door je tranen heen te kunnen genieten en dankbaar zijn bijv met je peuter en je gezin en alles wat er daarnaast nog steeds is aan grote en kleine dingen om van te genieten, ondánks (en soms zelfs gelijktijdig, en dat mág ook gewoon!) je verdriet om je vader.
Ikzelf ben nu stukken ouder en heb ervaren dat het laten oplopen of "bewaren" van ongewenste gevoelens in die "vaten" jaren later kan opbreken en dan alsnog in volle kracht bovenkomt bij een nieuwe zeer pijnlijke situatie (zoals je nu ook al ervaart hoe heftig het nu al is omdat er een groot deel onverwerkt verdriet nog van je moedermee vermengd is).
Ga dus svp vooral niet hetzelfde doen als toen (werken omdat dat afleidt).
Die bijzondere verlofdagen zijn er niet voor niks, he.
Niet alleen om eea te regelen voor het afscheid, maar ook om je in staat te stellen om erbij stil te staan, bij dat bijzondere moment van besef van leven en dood, de betekenis van zijn bestaan en jouw eigen bestaan, de banden en de rol die je in elkaars leven hebt gehad en hoe meer je van hem hield en andersom, hoe pijnlijker de kant van die liefde gevoeld wordt om te moeten missen.
Mijn moeder is vorig jaar overleden op hoge leeftijd en itt destijds met mijn vader heb ik er bewust en uitgebreid bij stil gestaan, omdat ik nu weet hoe waardevol en zelfs dierbaar dat verdriet voelen is, omdat het juist recht doet aan wat je voelt voor diegene en diegene voor jou betekent. Later kun je dan terugkijkend beseffen en ook zelfs oprecht blij en dankbaar zijn dát je zoiets moois als die liefde en houden van hebt gekend met je ouders, náást het gevoel dat je beiden veel te vroeg in je leven verloren bent.
Ik denk dat het waar is en je op eoa manier kracht krijgt die nodig is, naar wat je te verstouwen hebt in je (jonge) leven. Verdriet ondermijnt die kracht dus niet, is niét zwak, en verzwakt je juist niet.
Het is heel sterk juist als je tegen jezelf kunt zeggen: "kom maar op, ik kán dit aan, ik kan het handellen, ik mág dit voelen van mezelf".
Grijp als dat lukt de begrafenis aan als liefdevol eerbetoon aan die wederzijdse liefde en betekenis die je vader heeft gehad, niet alleen voor jou maar ook voor en van andere mensen, het (hier of op papier) opschrijven van waar je allemaal dankbaar voor bent aan waardevolle herinneringen, eigenschappen en band en bijvoorbeeld wat je daarvan herkent in jezelf of van je ouders meegekregen hebt in deze (veel te korte) periode dat ze in jouw leven waren, je jeugd, opvoeding, in woorden en daden tot voorbeeld zijn geweest en jij mee vooruit kunt met deze verdrietige opgave om het nu al zonder hun te moeten stellen.
Ik wens jullie een mooi en betekenisvol afscheid en ook/juist de periode daarna heel veel kracht om mét het gemis en verdriet (toelaten/voelen) toch beetje bij beetje weer door te gaan met leven en alles wat daarin nog steeds óók belangrijk en betekenisvol is.
Naarmate de eerste heftigheid eraf is zul je merken dat je na een tijd ook steeds weer meer ruimte zult hebben voor oprechte fijne, warme, positieve en gelukkige gevoelens en herinneringen.
Geef het svp de tijd en aandacht om een plek in je hart te krijgen en van daaruit herinnerd te worden (ipv het doel stellen om jezelf zo mogelijk vanaf te leiden en zsm te "vergeten" omdat dat zo/te confronterend is).
Je ouders hebben het met hun liefde verdiend om op die manier als het ware voort te leven in jou, en juist niet in vergetelheid te raken.
Ik wens je veel succes en sterkte komende tijd
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 25 november 2019 15:28
Dankjewel voor je reactie!Stokkie schreef: ↑25-11-2019 13:58Meisje, gecondoleerd.
Doe dit niet alleen. Begin er zelfs niet alleen aan. Laat je schoonzus je helpen of een vriendin. Andersom zou jij dat toch ook niet erg vinden?
En huilen is niet erg, sterker nog dat moet om er uiteindelijk doorheen te kunnen komen. Hou je niet in, maar laat je juist gaan. Dat mag echt!
En wat je werk betreft... tsja ik snap dat je afleiding wil, maar kun je die afleiding niet zoeken in het voorbereiden van de begrafenis enzo?
maandag 25 november 2019 15:31
Wauw wat ontzettend lief dat je de tijd neemt om zo uitgebreid te reageren. Dit heeft mijn ogen wel geopend. Dankjewel ook voor het delen van je eigen ervaring. Je bent echt enorm sterk zo te lezen.Suzy65 schreef: ↑25-11-2019 14:25Lieve Dancerx, allereerst gecondoleerd met dit verlies van je vader, wat dubbel hard aankomt als je je moeder ook al niet meer hebt. En dat op jouw leeftijd, dat is nogal wat!
Onderschat dat svp niet! Iedereen zal júist rondom overlijden van zo'n close dierbare als je geliefde vader volkómen begrijpen dat dit een grote impact op je heeft en diep verdriet meebrengt en juist raar vinden als je dan gewoon weer van jezelf verwacht dat je door zou (moeten/horen te) gaan alsof er niks gebeurd is.
En andere dierbaren zullen je graag helpen daarbij!!
Zoals jij bereid bent je stiefmoeder bij te staan, zijn anderen daartoe ook bereid voor jou, dat je beroep doet op andere close dierbaren geeft die mensen ook het gevoel dat ze ertoe doen voor jou en iets voor je (kunnen) betekenen! Dat zij bijzonder voor je zijn om zoiets mee te kunnen delen (voor zover je verdriet kunt delen met anderen.. iig praktische zaken ff van je overnemen of bij helpen, als oppas of ff zorgen voor een maaltijd of gewoon door er te zijn alleen al eea kunnen verlichten, nu de prioriteit ff naar het beseffen, voelen en regelen moet en mag gaan).
Jij lijkt gewoon doorgaan en je leven op te pakken, incl werk, te zien als "sterk" en hele dag huilen als "zwak", maar het is precies andersom!
En nee, ondanks zijn mooie woorden en boodschap aan jou om dankbaar te zijn voor elke dag: dat verwachtte je vader écht niet van jou, in elk geval niet nu, met zo'n verse diep gapende wond!
Misschien helpt het iets om náást dat overweldigende verdriet en gemis ook aan vanalles aan herinneringen te denken waar je dankbaar voor bent: het kan naast elkaar bestaan: de keerzijde van liefde en houden van is dat ook alles wat je aan dierbare en dankbare herinneringen hebt nu als pijn gevoeld worden nu je hem moet missen en er geen nieuwe ervaringen en herinneringen meer bij zullen komen met hem in jouw leven.
Toen mijn vader plots overleed was ik ietsje ouder dan jij met ook een peuter van 2. Ik had nog wel mijn moeder en broers en zussen en ook mijn man om elkaar te steunen en begrafenis te regelen enzo, maar op de 1e week na het overlijden na waarin we veel samen kwamen ging ieder voor zich weer door met eigen levens en werden wij kinderen hooguit geconfronteerd met die lege plek als we naar mijn moeder gingen.
Op die eerste shock na heb ik weinig tot geen traan meer gelaten en ging door met mijn (gezins)leven alsof het niet gebeurd was. Ik vond dat destijds ook sterk en dat anderen geen last mochten hebben van mijn emoties, vooral niet man en kind.
Na een tijdje besefte ik dat jezelf daarvan afleiden niks anders was dan wegdrukken/ onderdrukken. Geloof me, daarmee is het niet weg en kan het ook niet door de tijd slijten en (onverwerkt) "een plek krijgen" oid.
Ik ben toen ik besefte dat ik me "emotieloos" voelde (ergens te diep weggestopt om het nog zelf te kunnen oproepen) heel even bij een coach geweest, maar al snel vond ik dat ik het vanaf daar wel weer zelf kon.
En dan loop je er járen later hoe dan ook alsnog tegenaan.
Die les heb ik moeten leren door te ondervinden en alsnog de pijn te voelen wat ik destijds niet kón en niet wílde voelen, het kwam me niet uit met een jong gezin, ik wilde gelukkig zijn en alleen maar positieve gevoelens voelen, die "sterke", optimistische en immer opgewekte echtgenote en moeder en werknemer zijn waar niemand iets aan zou merken.
Zo werkt het helaaas niet: je kunt niet 1 soort ongewenste gevoelens onderdrukken en tegelijkertijd allerlei andere gewenste gevoelens wél willen voelen! Je onderdrukt als het ware je hele emotionele "systeem", dus je stompt als het ware af als je dat doet. En vroeg of laat nekt zich dat, op een ander moment dat je door iets "verzwakt" (geen afleiding hebt, het onderdrukken teveel energie vergt of je om eoa nieuwe negatieve ervaring die kracht waarmee je onderdrukt verzwakt. Dan komt het in alle hevigheid boven, en dat komt nóóit goed uit!
Je kunt je gevoelens beschouwen als vaten met vloeistof erin: die met verdriet vult zich met ál je verdrietige ervaringen en dat wordt voller, terwijl het in elkaar overloopt, je kunt niet zeggen: die en die druppels zijn voor mijn moeder, die daar voor ander vorig verdriet en die daar zijn voor vader. Het telt allemaal bij elkaar op en vermengt zich met elkaar.
Jij hebt vermoedelijk dus al een aardig gevuld vat met nog onverwerkt verdriet over je moeder (omdat je aangeeft toen ook "gewoon" door te zijn gegaan) en daar komt dit nu bij. Je kunt je daarvan af proberen te blijven leiden, al dan niet met "succes", maar dat zal steeds zwaarder vallen.
En het wél willen voelen zal mettertijd steeds moeilijker worden naarmate de afstand in tijd tot de wond en herinnering groter wordt.
Laat svp dat (diepe) huilen en grote verdriet NU toe, nu het zich aan je opdringt en bijna niet te onderdrukken of af te leiden is, omdat het zo vers en zo terécht is dát je die gevoelens hebt!
Het NU juist wél voelen zal je helpen om stukje bij beetje datzelfde verdriet te verminderen! Doe je dat niet, dan blijft de hoeveelheid/ omvang even groot en krijg je het later geheid opgediend, of op momenten dat dat verdriet jóu overvalt als je om eoa reden ff die afleiding/controle niet hebt.
Juist door het NU toe te laten, nu iedereen dat zal begrijpen en zo vers en zich zo opdringt ligt het nog aan de oppervlakte, en is er niks voor nodig om het te voelen. (itt jaren later dus, dan kun je er steeds moeilijker "bijkomen", bij het fysiek voelen van je gevoelens. Ook bijv met therapie is het dan vaak heel moeilijk om (naast herinneren op denk- en praatniveau) echt nog dat verdriet te voélen. En dat voélen en om huilen en treuren is toch echt het enige wat het op den duur kan laten bezinken, verwerken en verminderen (van die scherpe rouwe/rauwe pijn naar verdraagbare porties naar acceptatie en een definitieve liefdevolle plek (in je hart).
Zeker zo'n week voorafgaand aan de begrafenis kun je aangrijpen als heel bijzonder, om je volle focus op je vader te leggen en wat je nu nog voor hem kunt doen, om die liefde en dankbaarheid voor hem en zijn liefde in jouw leven gehad te hebben te eren, ook al is het pijnlijk. Om juist wél die band met hem te voelen, want die is er nog vólop, en om dat niet zsm te willen vergeten door jezelf daar vanaf te leiden door op allerlei manieren te proberen er maar niet aan te denken.
Door meteen weer alleen maar positieve dingen te willen doen, denken en voelen is een soort "nep"positief doén (wat toneelspelen is, ipv je echt oprecht positief te voélen) ontneem je jezelf de kans op oprechte verbinding. Met je eigen innerlijk, met je pure liefde en eigenliefde, plus met de diepe liefde die je voor hem voelt ook.
Keer het dus svp om en gún jezelf dit verdriet en pijnlijke gemis te voelen, na de eerste shock, het ongeloof, en liefst willen ontkennen, opstandig niet wíllen dat dit gebeurd is en niet willen voelen wat dat met je doet.
Er is dus niks zwaks aan, maar totaal normaal!!
Je zult juist merken dat als je het toelaat, en diep kunt huilen je automatisch ook troostende stoffen gaat krijgen, die je helpen. Dat je in dat verdriet ook kracht meekrijgt om dat aan te kunnen én daarnaast ook te functioneren en door je tranen heen te kunnen genieten en dankbaar zijn bijv met je peuter en je gezin en alles wat er daarnaast nog steeds is aan grote en kleine dingen om van te genieten, ondánks (en soms zelfs gelijktijdig, en dat mág ook gewoon!) je verdriet om je vader.
Ikzelf ben nu stukken ouder en heb ervaren dat het laten oplopen of "bewaren" van ongewenste gevoelens in die "vaten" jaren later kan opbreken en dan alsnog in volle kracht bovenkomt bij een nieuwe zeer pijnlijke situatie (zoals je nu ook al ervaart hoe heftig het nu al is omdat er een groot deel onverwerkt verdriet nog van je moedermee vermengd is).
Ga dus svp vooral niet hetzelfde doen als toen (werken omdat dat afleidt).
Die bijzondere verlofdagen zijn er niet voor niks, he.
Niet alleen om eea te regelen voor het afscheid, maar ook om je in staat te stellen om erbij stil te staan, bij dat bijzondere moment van besef van leven en dood, de betekenis van zijn bestaan en jouw eigen bestaan, de banden en de rol die je in elkaars leven hebt gehad en hoe meer je van hem hield en andersom, hoe pijnlijker de kant van die liefde gevoeld wordt om te moeten missen.
Mijn moeder is vorig jaar overleden op hoge leeftijd en itt destijds met mijn vader heb ik er bewust en uitgebreid bij stil gestaan, omdat ik nu weet hoe waardevol en zelfs dierbaar dat verdriet voelen is, omdat het juist recht doet aan wat je voelt voor diegene en diegene voor jou betekent. Later kun je dan terugkijkend beseffen en ook zelfs oprecht blij en dankbaar zijn dát je zoiets moois als die liefde en houden van hebt gekend met je ouders, náást het gevoel dat je beiden veel te vroeg in je leven verloren bent.
Ik denk dat het waar is en je op eoa manier kracht krijgt die nodig is, naar wat je te verstouwen hebt in je (jonge) leven. Verdriet ondermijnt die kracht dus niet, is niét zwak, en verzwakt je juist niet.
Het is heel sterk juist als je tegen jezelf kunt zeggen: "kom maar op, ik kán dit aan, ik kan het handellen, ik mág dit voelen van mezelf".
Grijp als dat lukt de begrafenis aan als liefdevol eerbetoon aan die wederzijdse liefde en betekenis die je vader heeft gehad, niet alleen voor jou maar ook voor en van andere mensen, het (hier of op papier) opschrijven van waar je allemaal dankbaar voor bent aan waardevolle herinneringen, eigenschappen en band en bijvoorbeeld wat je daarvan herkent in jezelf of van je ouders meegekregen hebt in deze (veel te korte) periode dat ze in jouw leven waren, je jeugd, opvoeding, in woorden en daden tot voorbeeld zijn geweest en jij mee vooruit kunt met deze verdrietige opgave om het nu al zonder hun te moeten stellen.
Ik wens jullie een mooi en betekenisvol afscheid en ook/juist de periode daarna heel veel kracht om mét het gemis en verdriet (toelaten/voelen) toch beetje bij beetje weer door te gaan met leven en alles wat daarin nog steeds óók belangrijk en betekenisvol is.
Naarmate de eerste heftigheid eraf is zul je merken dat je na een tijd ook steeds weer meer ruimte zult hebben voor oprechte fijne, warme, positieve en gelukkige gevoelens en herinneringen.
Geef het svp de tijd en aandacht om een plek in je hart te krijgen en van daaruit herinnerd te worden (ipv het doel stellen om jezelf zo mogelijk vanaf te leiden en zsm te "vergeten" omdat dat zo/te confronterend is).
Je ouders hebben het met hun liefde verdiend om op die manier als het ware voort te leven in jou, en juist niet in vergetelheid te raken.
Ik wens je veel succes en sterkte komende tijd
Ik ben even op m'n werk geweest, maar al vrij snel naar huis gestuurd door m'n lieve leidinggevende. Het gaat gewoon niet en ik dacht dat werken wel goed was, maar dat viel wat tegen.
Bedankt voor de lieve reactie.
