Problematische relatie met stiefmoeder

Gezien de aard van de problemen zet ik dit onderwerp toch maar onder Psyche ipv onder Relaties.



Toen ik 9 was, kreeg mijn vader een relatie met mijn stiefmoeder. Tot die tijd was ik met mijn vader alleen (ik ben bij hem opgegroeid vanaf m'n derde, mijn ouders zijn gescheiden).

Eigenlijk heb ik vanaf het begin geen makkelijke relatie met haar gehad. Inmiddels ben ik een volwassen vrouw, maar nog steeds ben ik totaal niet op mijn gemak bij haar in de buurt. Eigenlijk ben ik zelfs doodsbang voor haar (ik weet het, het klinkt idioot... zeker na zoveel jaar en nu ik volwassen ben).



Ik zou haar nooit uitgekozen hebben om in mijn leven te komen, maar ze is nu eenmaal de vrouw van mijn vader, dus ik heb haar maar te accepteren (althans, haar aanwezigheid en relatie met mijn vader).

En daar zit het probleem o.a. Ik zou het liefst niets met haar te maken willen hebben als het aan mij ligt, maar dat kan niet. Nu speel ik een soort toneelspel dat ik haar wel mag, dat we zelfs een soort band hebben en dat er 'niets aan de hand' is. Maar daarmee verloochen ik mezelf en voel me daardoor steeds slechter. Ik houd mijn mond over dingen, omdat erover praten geen zin lijkt te hebben. Ik speel dus het spelletje dat alles ok is maar gewoon mee.



Nu denk ik (en zeggen veel mensen om me heen): waarom trek ik me haar mening en gedrag zo aan? Waarom kan ik nu niet als een volwassen vrouw gewoon mijn grenzen bewaken? Waarom bedeel ik haar zo'n belangrijke rol in mijn leven toe?

Daar kom ik zelf dus niet uit en mensen om mij heen begrijpen het geloof ik niet zo.



Ik zoek dus eigenlijk naar lotgenoten (stiefmoeders ook welkom trouwens ) om het een en ander te bespreken en duidelijk te krijgen.



Ik wil me gewoon niet meer zo gevangen en klein voelen in haar buurt. Het is alsof ze nog steeds de macht over me heeft, net als vroeger en dat voelt verschrikkelijk. Ik voel me gekleineerd en minderwaardig op die momenten en ik wil me niet meer zo voelen!

@Liza

Bedankt voor je reactie.

Jouw situatie (nu) is inderdaad weer een heel ander verhaal. Helaas is een bloedband ook geen garantie voor een gelukkige verhouding tussen ouders en kinderen.

Ik denk voor mezelf, dat als ik dat hoofdstuk echt helemaal afsluit, dat ik dan vanzelf ook minder frequent contact zou zoeken. Dan heb ik blijkbaar ook letterlijke afstand nodig en misschien heeft dat voor jou ook wel zo gewerkt (?)



Met de man van mijn moeder heb ik overigens juist een hele goede band, waar ik heel blij mee ben. Dat komt ook voornamelijk, denk ik, omdat we juist wel over alles kunnen praten, en juist ook over wat er vroeger gebeurd is. En, héél belangrijk, hij kan goed reflecteren en is open over zichzelf en wat er gebeurd is in het verleden. Dat is echt zó fijn. Hij is echt als een tweede vader voor mij en dat vind ik heel mooi... zeker gezien de band met mijn echte vader wat minder makkelijk verloopt.



Maar inderdaad: geforceerd doen tegenover de vrouw van mijn vader is iets wat ik echt zat ben. Maar gewoon helemaal mezelf zijn vind ik al doodeng bij haar, gezien het voorgaande wat ik hier verteld heb. Maar met wat meer mentale afstand kan ik wellicht stappen gaan zetten om mijn oude houding tov haar los te gaan laten. Liever echt en misschien niet zo leuk dan nep en daarmee mijzelf en de ander voor de gek houden. Dan zijn de verhoudingen in ieder geval duidelijk tussen ons!



Ik vind het wel knap van je dat jij het los hebt kunnen laten, na die poging tot een gesprek met je moeder. Kun je nog terughalen hoe je dat gedaan hebt? Want het lijkt me niet makkelijk. Je moet toch ergens met je gevoelens van teleurstelling, woede en verdriet naartoe... waarvan ik me kan voorstellen dat je die gehad hebt. Hoe ben je daarmee om gegaan?