Psyche
alle pijlers
Relatie met mijn moeder
dinsdag 18 december 2018 18:35
Voor dit topic een nieuw account aangemaakt om dit zo anoniem mogelijk te houden. Het volgende is er aan de hand:
Ik heb al vanaf dat ik een klein kind was tot de dag dat ik uit huis ging een slechte relatie met mijn moeder gehad, ik heb twee oudere broers en die trok ze openlijk voor. Ze heeft zelfs wel eens gezegd dat ik een ongelukje was en niet de bedoeling, dat ze spijt had dat ze de zwangerschap doorgezet heeft maar dat dit moest van mijn vader. Ze heeft me ook ontelbare keren geslagen als kind, puber en tiener, tot de dag dat mijn vader haar in de steek liet, toen moest ik haar kant ineens kiezen en werd ze poeslief, eigenlijk gewoon chantage. Ik was toen 19. Ik haatte op dat moment mijn vader én mijn moeder, mijn vader omdat hij ons in de steek liet en mijn moeder omdat ze me chanteerde. Ik ben kort daarop uit huis gegaan.
Na een aantal jaar, ik heb geen contact meer met mijn vader omdat hij zijn nieuwe gezin belangrijker vind dan mij, begon mijn moeder opnieuw contact te zoeken en dat ze spijt had van alles, wat dat dan ook mocht zijn waarom ik boos was, want ze herinnert zich niets slechts, haar woorden. Ik heb het contact redelijk oppervlakkig opgepakt, dus zij is al ruime tijd weer in mijn leven, zo ook in het leven van mijn 3 kinderen. Ik ben intussen gescheiden, iets dat zij erg aangreep om te “helpen” ik moest maar bij haar in komen wonen tot ik een ander huis had, ik moest mijn ex uitmelken ect. Ik heb uiteraard niet haar geluisterd, heb nu een huurwoning en we zijn met 1 advocaat en een goed ouderschapsplan gescheiden.
Ze is nu net 60 geworden, dus bejaard nog lang niet, en klaagt aan 1 stuk door op platte toon over haar “rotte rug” “klote poten” pijn hier en kwaaltjes daar. Ik “moet” boodschappen doen voor haar, haar helpen met alles en nog wat, alleen het huishouden mag ik (nog) niet doen, want ik zou een waardeloze huisvrouw zijn.
Onze band is dus verre van goed en gezellig. Ik ga het liefst zo min mogelijk naar haar toe of weg met haar, maar ze blijft bellen tot ik eindelijk opneem en doet ze zielig dat ze “zo oud en eenzaam” is. Ze werkt nog gewoon 3 dagen per week en op het werk doet ze wel normaal.
Nu komt het volgende: zij verwacht, of nee eist, dat ik haar over 5,10,15,20 (weet ik veel) jaar haar in huis neem als ze erger hulpbehoevend word. Ik word al misselijk als ik eraan denk, mijn moeder de hele dag in huis, ze word hoe ouder hoe zuurder. Ze kwam met de uitspraak: “een moeder kan wel voor haar kinderen zorgen maar een kind niet voor haar moeder” om me weer eens te chanteren. Ik heb daarop gezegd dat ze maar bij 1 van mijn broers in moet gaan wonen, toen zei ze gewoon dat dat iets is wat een dochter “hoort te doen” Als ik eraan terug denk hoe ze voor mij is geweest en dat ze nu door mij verzorgd zou willen worden, word ik al kwaad. Ik zou het liefst het hele contact verbreken, vandaag nog, maar de kinderen vinden haar wel een lieve oma, dus ik vind dit een onmogelijke spagaat waar ik nu in zit.
Iemand advies of misschien herkenning voor mijn situatie? Wat zouden jullie doen?
Ik heb al vanaf dat ik een klein kind was tot de dag dat ik uit huis ging een slechte relatie met mijn moeder gehad, ik heb twee oudere broers en die trok ze openlijk voor. Ze heeft zelfs wel eens gezegd dat ik een ongelukje was en niet de bedoeling, dat ze spijt had dat ze de zwangerschap doorgezet heeft maar dat dit moest van mijn vader. Ze heeft me ook ontelbare keren geslagen als kind, puber en tiener, tot de dag dat mijn vader haar in de steek liet, toen moest ik haar kant ineens kiezen en werd ze poeslief, eigenlijk gewoon chantage. Ik was toen 19. Ik haatte op dat moment mijn vader én mijn moeder, mijn vader omdat hij ons in de steek liet en mijn moeder omdat ze me chanteerde. Ik ben kort daarop uit huis gegaan.
Na een aantal jaar, ik heb geen contact meer met mijn vader omdat hij zijn nieuwe gezin belangrijker vind dan mij, begon mijn moeder opnieuw contact te zoeken en dat ze spijt had van alles, wat dat dan ook mocht zijn waarom ik boos was, want ze herinnert zich niets slechts, haar woorden. Ik heb het contact redelijk oppervlakkig opgepakt, dus zij is al ruime tijd weer in mijn leven, zo ook in het leven van mijn 3 kinderen. Ik ben intussen gescheiden, iets dat zij erg aangreep om te “helpen” ik moest maar bij haar in komen wonen tot ik een ander huis had, ik moest mijn ex uitmelken ect. Ik heb uiteraard niet haar geluisterd, heb nu een huurwoning en we zijn met 1 advocaat en een goed ouderschapsplan gescheiden.
Ze is nu net 60 geworden, dus bejaard nog lang niet, en klaagt aan 1 stuk door op platte toon over haar “rotte rug” “klote poten” pijn hier en kwaaltjes daar. Ik “moet” boodschappen doen voor haar, haar helpen met alles en nog wat, alleen het huishouden mag ik (nog) niet doen, want ik zou een waardeloze huisvrouw zijn.
Onze band is dus verre van goed en gezellig. Ik ga het liefst zo min mogelijk naar haar toe of weg met haar, maar ze blijft bellen tot ik eindelijk opneem en doet ze zielig dat ze “zo oud en eenzaam” is. Ze werkt nog gewoon 3 dagen per week en op het werk doet ze wel normaal.
Nu komt het volgende: zij verwacht, of nee eist, dat ik haar over 5,10,15,20 (weet ik veel) jaar haar in huis neem als ze erger hulpbehoevend word. Ik word al misselijk als ik eraan denk, mijn moeder de hele dag in huis, ze word hoe ouder hoe zuurder. Ze kwam met de uitspraak: “een moeder kan wel voor haar kinderen zorgen maar een kind niet voor haar moeder” om me weer eens te chanteren. Ik heb daarop gezegd dat ze maar bij 1 van mijn broers in moet gaan wonen, toen zei ze gewoon dat dat iets is wat een dochter “hoort te doen” Als ik eraan terug denk hoe ze voor mij is geweest en dat ze nu door mij verzorgd zou willen worden, word ik al kwaad. Ik zou het liefst het hele contact verbreken, vandaag nog, maar de kinderen vinden haar wel een lieve oma, dus ik vind dit een onmogelijke spagaat waar ik nu in zit.
Iemand advies of misschien herkenning voor mijn situatie? Wat zouden jullie doen?
moevanmoeder wijzigde dit bericht op 18-12-2018 19:09
Reden: Klein spelfoutje
Reden: Klein spelfoutje
0.05% gewijzigd
vrijdag 13 september 2019 14:42
Daar ben ik ook na 5 berichten mee gestopt, de laatste die ik afluisterde was ze aan het drama gillen en dat ging me te ver. Ik verwijder ze nu zonder te luisteren.
Iets leukers, ik wil het ff kwijt: We hebben net geboekt om in de herfstvakantie alvast een weekje “proef” kamperen met de nieuwe grotere vouwwagen plus 2 pop-up tentjes, die we samen hebben aangeschaft. Mijn moeder weet van niks, en ik ga het haar dan ook niet vertellen. Het voelt zo bevrijdend als ik niet met haar hierover hoeft te discussiëren, ruzie te maken over of ik in mijn recht sta om zonder haar weg te gaan, heerlijk! En heb netjes via het internet een meisje gevonden die elke dag even onze poezen te eten komt geven voor een zakcentje. We hebben er weer zin in!
zaterdag 14 september 2019 11:37
Goed zo! Fijn hoor, hou dat gevoel vast. Je bent echt op de goede weg.MoeVanMoeder schreef: ↑13-09-2019 14:42Daar ben ik ook na 5 berichten mee gestopt, de laatste die ik afluisterde was ze aan het drama gillen en dat ging me te ver. Ik verwijder ze nu zonder te luisteren.
Iets leukers, ik wil het ff kwijt: We hebben net geboekt om in de herfstvakantie alvast een weekje “proef” kamperen met de nieuwe grotere vouwwagen plus 2 pop-up tentjes, die we samen hebben aangeschaft. Mijn moeder weet van niks, en ik ga het haar dan ook niet vertellen. Het voelt zo bevrijdend als ik niet met haar hierover hoeft te discussiëren, ruzie te maken over of ik in mijn recht sta om zonder haar weg te gaan, heerlijk! En heb netjes via het internet een meisje gevonden die elke dag even onze poezen te eten komt geven voor een zakcentje. We hebben er weer zin in!
zaterdag 14 september 2019 18:43
MoeVanMoeder schreef: ↑13-09-2019 14:42Daar ben ik ook na 5 berichten mee gestopt, de laatste die ik afluisterde was ze aan het drama gillen en dat ging me te ver. Ik verwijder ze nu zonder te luisteren.
Iets leukers, ik wil het ff kwijt: We hebben net geboekt om in de herfstvakantie alvast een weekje “proef” kamperen met de nieuwe grotere vouwwagen plus 2 pop-up tentjes, die we samen hebben aangeschaft. Mijn moeder weet van niks, en ik ga het haar dan ook niet vertellen. Het voelt zo bevrijdend als ik niet met haar hierover hoeft te discussiëren, ruzie te maken over of ik in mijn recht sta om zonder haar weg te gaan, heerlijk! En heb netjes via het internet een meisje gevonden die elke dag even onze poezen te eten komt geven voor een zakcentje. We hebben er weer zin in!
Ah wat leuk! Geniet lekker van de voorpret
maandag 16 september 2019 21:12
Bedankt iedereen voor de lieve reacties! Ik ga zeker van dit weekje genieten, al zou het een week in de stromende regen worden 
dat het zonder enige invloed van mijn moeder is, zou dat volledig goedmaken. Ik voel me zoveel beter dan in de aanloop naar de zomervakantie! Mijn broer heb ik wel gebeld dat ik een weekje weg ben, voor je weet maar nooit, en ook hij wenst mij ook een rustige, fijne vakantie toe. Vandaag nog bij mijn therapeute geweest en ook zij was trots op deze ontwikkeling. Ik ga, weliswaar in stapjes, steeds meer vooruit.
dat het zonder enige invloed van mijn moeder is, zou dat volledig goedmaken. Ik voel me zoveel beter dan in de aanloop naar de zomervakantie! Mijn broer heb ik wel gebeld dat ik een weekje weg ben, voor je weet maar nooit, en ook hij wenst mij ook een rustige, fijne vakantie toe. Vandaag nog bij mijn therapeute geweest en ook zij was trots op deze ontwikkeling. Ik ga, weliswaar in stapjes, steeds meer vooruit.
dinsdag 26 november 2019 17:40
Er is weer een update:
Mijn moeder heeft na de herfstvakantie contact opgenomen dat ze wel begreep dat we haar niet meenemen op vakantie en dat ze een andere vriendin bereid heeft gevonden om samen mee op vakantie te gaan. Niet echt een excuus dus, maar kwam zo dichtbij mogelijk bij haar doen. So far so good. Was blij dat ze dit inzag.
Heb haar sinds eind oktober een aantal keer gezien weer. Maar ze heeft blijkbaar een nieuwe levensstijl doorgevoerd de afgelopen paar maanden (ik weet niet hoe ik het anders zou moeten noemen?) Ze heeft namelijk “besloten” dat ze “bejaard” is. Ze is nu 61 jaar en wil stoppen met werken “want ik trek het niet meer”. Om dit te realiseren wil ze van haar pensioen gaan snoepen tot ze AOW krijgt, dat is pas over ruim 6 jaar. Trots liet ze mij de berekeningen zien dat dit kon. Dit betekent echter wel dat ze vanaf dat moment, ze is van plan al over een half jaar te stoppen met werken, tot haar dood nagenoeg een minimum inkomen heeft. Moet ze zelf weten dacht ik nog. En mijn voorstel de ziektewet in te gaan en evt zittend werk te krijgen, zodat ze daarna normaal van haar pensioen kan genieten, werden boos weggewuifd: “ik heb al 40 jaar gewerkt hoor!”
Ook in het openbaar gedraagd ze zich nu erg “oud”. Ze heeft haar grijze haar uit laten groeien (verfde eerst haar haren) en kort laten knippen. Ze oogt idd ook echt oud nu. Blijkbaar is dat de bedoeling want in de bus verwacht ze nu dat mensen ineens voor haar opstaan en in de supermarkt dat ze haar voorlaten in de rij bij de kassa. Ik ben daar nu een keer bij geweest en schaamde me helemaal kapot!
En daarna liet ze zich tijdens de koffie ontvallen dat ze met dit inkomen tot haar dood nooit particuliere zorg kan betalen (ik werk in de zorg en het gaat idd die kant op, goede zorg/ particuliere zorghuizen voor mensen met geld en slechtere/standaard zorg voor mensen zonder geld= beter om een mantelzorger te hebben in dat geval) en dat ze er tegen die tijd dan ook niks meer aan kan doen als ik voor haar moet zorgen... zo van: “het is niet anders dan, toch?” Dat was afgelopen weekeind.
Ik was met stomheid geslagen, heb mijzelf en mijn kinderen bij elkaar geraapt en ben naar huis gegaan. Ik ben nu zo kwaad en verdrietig! Alsof door haar keuzes ze het nu toch door mijn strot probeert te duwen. Dan blijft ze maar lekker werken tot 68, in plaats van mij voor haar karretje te spannen in haar plannen om volgende zomer met pensioen te gaan. En ik weet ook zeker dat ze alleen maar opnieuw contact heeft opgenomen om deze bom te droppen. Even lief doen en dat dit.
Moet ik nu weer het contact verbreken? En nu tot haar dood? En dan? Ik weet niet meer wat te doen
Mijn moeder heeft na de herfstvakantie contact opgenomen dat ze wel begreep dat we haar niet meenemen op vakantie en dat ze een andere vriendin bereid heeft gevonden om samen mee op vakantie te gaan. Niet echt een excuus dus, maar kwam zo dichtbij mogelijk bij haar doen. So far so good. Was blij dat ze dit inzag.
Heb haar sinds eind oktober een aantal keer gezien weer. Maar ze heeft blijkbaar een nieuwe levensstijl doorgevoerd de afgelopen paar maanden (ik weet niet hoe ik het anders zou moeten noemen?) Ze heeft namelijk “besloten” dat ze “bejaard” is. Ze is nu 61 jaar en wil stoppen met werken “want ik trek het niet meer”. Om dit te realiseren wil ze van haar pensioen gaan snoepen tot ze AOW krijgt, dat is pas over ruim 6 jaar. Trots liet ze mij de berekeningen zien dat dit kon. Dit betekent echter wel dat ze vanaf dat moment, ze is van plan al over een half jaar te stoppen met werken, tot haar dood nagenoeg een minimum inkomen heeft. Moet ze zelf weten dacht ik nog. En mijn voorstel de ziektewet in te gaan en evt zittend werk te krijgen, zodat ze daarna normaal van haar pensioen kan genieten, werden boos weggewuifd: “ik heb al 40 jaar gewerkt hoor!”
Ook in het openbaar gedraagd ze zich nu erg “oud”. Ze heeft haar grijze haar uit laten groeien (verfde eerst haar haren) en kort laten knippen. Ze oogt idd ook echt oud nu. Blijkbaar is dat de bedoeling want in de bus verwacht ze nu dat mensen ineens voor haar opstaan en in de supermarkt dat ze haar voorlaten in de rij bij de kassa. Ik ben daar nu een keer bij geweest en schaamde me helemaal kapot!
En daarna liet ze zich tijdens de koffie ontvallen dat ze met dit inkomen tot haar dood nooit particuliere zorg kan betalen (ik werk in de zorg en het gaat idd die kant op, goede zorg/ particuliere zorghuizen voor mensen met geld en slechtere/standaard zorg voor mensen zonder geld= beter om een mantelzorger te hebben in dat geval) en dat ze er tegen die tijd dan ook niks meer aan kan doen als ik voor haar moet zorgen... zo van: “het is niet anders dan, toch?” Dat was afgelopen weekeind.
Ik was met stomheid geslagen, heb mijzelf en mijn kinderen bij elkaar geraapt en ben naar huis gegaan. Ik ben nu zo kwaad en verdrietig! Alsof door haar keuzes ze het nu toch door mijn strot probeert te duwen. Dan blijft ze maar lekker werken tot 68, in plaats van mij voor haar karretje te spannen in haar plannen om volgende zomer met pensioen te gaan. En ik weet ook zeker dat ze alleen maar opnieuw contact heeft opgenomen om deze bom te droppen. Even lief doen en dat dit.
Moet ik nu weer het contact verbreken? En nu tot haar dood? En dan? Ik weet niet meer wat te doen
dinsdag 26 november 2019 17:53
Ik denk dat dat een heel goed idee is, een mailtje of briefje en zelf kopie bewaren. Op papier kan ik me veel beter uitdrukken dan op zo’n moment zelf. Hoe moet ik zoiets goed verwoorden? Ik wil vooral duidelijk hebben dat ik ondanks alles niet niks om haar geef, maar dat ik wat zij van mij verwacht niet trek.
Bedankt voor je snelle reactie echt super lief! Ik zit gewoon weer met tranen nu
dinsdag 26 november 2019 17:57
Misschien zoiets:
Lieve mam,
Mijn gezin en mijn werk zijn erg veeleisend en eisen al mijn tijd en energie op. Hoe graag ik ook zou willen, ik kan niet voor je zorgen als je ouder wordt en meer hulp nodig hebt.
Eventueel aanvullen met een aanbod om de boodschappen via internet te verzorgen...
Sterkte
Lieve mam,
Mijn gezin en mijn werk zijn erg veeleisend en eisen al mijn tijd en energie op. Hoe graag ik ook zou willen, ik kan niet voor je zorgen als je ouder wordt en meer hulp nodig hebt.
Eventueel aanvullen met een aanbod om de boodschappen via internet te verzorgen...
Sterkte
dinsdag 26 november 2019 18:06
Ze is in de waan dat ik en mijn vriend, als we gaan samenwonen vast een groot huis hebben (wat idd ook onze plannen zijn aangezien we dus bij elkaar 5 kinderen hebben, dus een gezinswoning oid) en ik dan in de positie ben om te stoppen met werken en haar in huis kan nemen. Weer een rare logica van haar 
ik heb het er wel met mijn vriend over gehad en gezworen dat dit nooit zo ver gaat komen, dus die vastberadenheid heb ik wel!
Ik ben van plan om mijn beide broers hierin te gaan betrekken en bijvoorbeeld met zijn drieën een gesprek te gaan voeren met mijn moeder dat iedereen desnoods (naar rato) wat geld bij gaat leggen voor goede zorg, mijn broers zitten er financieel veel beter bij dan ik. Is dat een goed idee of moet ik dit zelf, alleen, met haar oplossen?
Boodschappen bezorgen heb ik al heel vaak voorgesteld (evenals schoonmaakhulp maar “niemand komt aan haar spullen”) maar ik ben de Jan Doedel die dan op de fiets boodschappen voor haar gaat halen omdat ze weigert voor zoiets te betalen “zonde van het geld!” Ik doe dus nu al veel meer dan ik zou willen eigenlijk en hier ligt ook meteen mijn grens.
ik heb het er wel met mijn vriend over gehad en gezworen dat dit nooit zo ver gaat komen, dus die vastberadenheid heb ik wel! Ik ben van plan om mijn beide broers hierin te gaan betrekken en bijvoorbeeld met zijn drieën een gesprek te gaan voeren met mijn moeder dat iedereen desnoods (naar rato) wat geld bij gaat leggen voor goede zorg, mijn broers zitten er financieel veel beter bij dan ik. Is dat een goed idee of moet ik dit zelf, alleen, met haar oplossen?
Boodschappen bezorgen heb ik al heel vaak voorgesteld (evenals schoonmaakhulp maar “niemand komt aan haar spullen”) maar ik ben de Jan Doedel die dan op de fiets boodschappen voor haar gaat halen omdat ze weigert voor zoiets te betalen “zonde van het geld!” Ik doe dus nu al veel meer dan ik zou willen eigenlijk en hier ligt ook meteen mijn grens.
dinsdag 26 november 2019 18:38
pff, ik lees nu net je hele topic en ik word er gewoon moe van! Wat zuigt jouw moeder jou leeg zeg!
Ik zou het contact echt met haar verbreken. De keren dat je dat hebt gedaan had je rust, lees ik in je reacties. Zo'n moeder ben je beter kwijt dan rijk.
En dat is niet makkelijk praten van mij, ik heb het contact met beide ouders verbroken omdat het me leegzoog. En mijn ouders zijn niet half zo erg als jouw moeder.
Kies voor jezelf en jouw gezin, sterkte
Ik zou het contact echt met haar verbreken. De keren dat je dat hebt gedaan had je rust, lees ik in je reacties. Zo'n moeder ben je beter kwijt dan rijk.
En dat is niet makkelijk praten van mij, ik heb het contact met beide ouders verbroken omdat het me leegzoog. En mijn ouders zijn niet half zo erg als jouw moeder.
Kies voor jezelf en jouw gezin, sterkte
dinsdag 26 november 2019 18:39
dinsdag 26 november 2019 18:56
Dan ga ik idd een gesprek met hun aan, wat ik al in gedachten had. En na het doorgesproken te hebben met z’n drieën alles aan mijn moeder vertellen, ik doe niks meer voorstellen bij haar, het liefst zeg ik: we doen het zo en zo. Maar dan moet ik wel eerst mijn beide broers achter me hebben staan in deze kwestieJuffiejuf schreef: ↑26-11-2019 18:39Persoonlijk zou ik de kosten voor het bezorgen op me nemen als het me
persoonlijke ruimte geeft maar ik kan niet in je portemonnee kijken.
Kunnen je broers dat niet op zich nemen? Meeste broers willen echt wel, maar moeten op de gedachte gebracht worden. Dus: praat met ze.
dinsdag 26 november 2019 19:02
Ik zou dat diep in mijn hart ook heel graag willen, geen contact meer. Het is geen makkelijke stap en dat weet ik ook. Ik hoopte gewoon de afgelopen jaren dat het beter zou worden en ik word continu zo teleurgesteld. Dat is echt keihard voor me, daar moet ik eerst doorheen om dat volledig te accepteren denk ik en mijn psycholoog helpt me daar ook bij. En mijn vriend staat ook vierkant achter me, dat helpt echt! Mensen die in je geloven en dat blijven zeggen. Bedankt voor je hart onder de riem!renske1975 schreef: ↑26-11-2019 18:38Ik zou het contact echt met haar verbreken. De keren dat je dat hebt gedaan had je rust, lees ik in je reacties. Zo'n moeder ben je beter kwijt dan rijk.
En dat is niet makkelijk praten van mij, ik heb het contact met beide ouders verbroken omdat het me leegzoog. En mijn ouders zijn niet half zo erg als jouw moeder.
Kies voor jezelf en jouw gezin, sterkte
dinsdag 26 november 2019 20:00
Ik herken wat je allemaal schrijft en voor mij heeft acceptatie dat de relatie tussen mij en mijn moeder nooit meer beter wordt heel erg geholpen. Ze heeft je (net als mijn moeder), je hele leven teleurgesteld. Hoe groot denk je dat de kans is dat ze nog gaat veranderen? Als jij diep van binnen het liefst het contact verbreekt dan doe dat alsjeblieft. Wees eens lief voor jezelf! Ik weet als geen ander hoe veel stress je van zulke situaties krijgt. Voor je kinderen is het ook fijner als je je hier niet meer zoveel zorgen om hoeft te maken.
Je mag me wel een PB sturen als je wat uitgebreider je verhaal kwijt wilt.
Je mag me wel een PB sturen als je wat uitgebreider je verhaal kwijt wilt.
dinsdag 26 november 2019 20:05
Ga alsjeblieft geen briefjes schrijven. Dat valt niet goed, ze gaat er mee rondleuren, gewoon niet doen.
Mocht ze dit soort dingen weer roepen, bespreek asap met je hulpverlener hoe je dan het beste meteen kan duidelijk maken dat dat niet gaat gebeuren.
En wat je het beste kan doen als die boodschap niet aan komt of als ze echt kwaad word ( gok zomaar contact weer verbreken) maar bespreek het met je psycholoog.
Mocht ze dit soort dingen weer roepen, bespreek asap met je hulpverlener hoe je dan het beste meteen kan duidelijk maken dat dat niet gaat gebeuren.
En wat je het beste kan doen als die boodschap niet aan komt of als ze echt kwaad word ( gok zomaar contact weer verbreken) maar bespreek het met je psycholoog.
dinsdag 26 november 2019 21:39
Wat een rotsituatie zeg! En je bent goed bezig.
Wel vraag ik me af waarom je nog steeds contact hebt. Ze gaat steeds weer over je grenzen. Ze weet niet van ophouden. Ze geeft je niets, behalve een heleboel frustratie.
Je hebt nog steeds de hoop dat ze je gaat begrijpen en een lieve moeder wordt. Maar dat wordt ze niet. Nooit! Want dat kan ze niet. Ze is altijd, en echt altijd bezig met haar eigen belangen.
En als ze op een gegeven moment zich er bij neer legt dat ze niet mee gaat op vakantie, dan komt er weer iets anders. En weer iets anders. En weer iets. Dit houdt nooit op.
Lieve Moevanmoeder, ik wilde dat je inzag dat het nooit een normale relatie gaat worden. Dat je dag zegt tegen de hoop dat het ooit leuk wordt.
Ze beheerst je hele leven, je bent alleen maar aan het strijden en proberen assertief te zijn. Dit is geen leuk leven toch? Waarom doe je je dit zelf nog steeds aan?
Wát maakt dat je haar toch wilt zien en toelaat in je leven, ten kosten van jezelf?
Wel vraag ik me af waarom je nog steeds contact hebt. Ze gaat steeds weer over je grenzen. Ze weet niet van ophouden. Ze geeft je niets, behalve een heleboel frustratie.
Je hebt nog steeds de hoop dat ze je gaat begrijpen en een lieve moeder wordt. Maar dat wordt ze niet. Nooit! Want dat kan ze niet. Ze is altijd, en echt altijd bezig met haar eigen belangen.
En als ze op een gegeven moment zich er bij neer legt dat ze niet mee gaat op vakantie, dan komt er weer iets anders. En weer iets anders. En weer iets. Dit houdt nooit op.
Lieve Moevanmoeder, ik wilde dat je inzag dat het nooit een normale relatie gaat worden. Dat je dag zegt tegen de hoop dat het ooit leuk wordt.
Ze beheerst je hele leven, je bent alleen maar aan het strijden en proberen assertief te zijn. Dit is geen leuk leven toch? Waarom doe je je dit zelf nog steeds aan?
Wát maakt dat je haar toch wilt zien en toelaat in je leven, ten kosten van jezelf?
dinsdag 26 november 2019 21:41
Bedankt voor de reacties!
Ik heb besloten dat ik, voordat ik überhaupt met mijn moeder erover ga praten, eerst bij mijn broers ga peilen of ze achter me staan om evt een gesprek aan te gaan met haar met z’n drieën om duidelijk te maken wat de stappen worden als ze daadwerkelijk hulpbehoevend word. Of zij bijvoorbeeld bereid zijn mee te betalen aan particuliere zorg en dergelijke. En dat ze echt achter me staan dat ik de mantelzorg weiger. En dat we dus een plan maken en dat gezamenlijk presenteren als “dit gaan we doen, punt” aan mijn moeder. Zodat ik niet de enige gebeten hond zal zijn. Ik hoop dat ik door hun beide serieus genomen word hierin en niet dat 1 van hen het eigenlijk wel een goed plan vind dat ik voor haar ga zorgen later (daar ben ik wel eens bang voor maar dat heb ik dus nog niet zo uitgesproken naar hen) Als mijn moeder hierna ontploft van woede/mij beschuldigt van slecht dochterschap/me nog harder gaat manipuleren dan ze nu al doet, ga ik definitief een punt achter het contact zetten, hoeveel verdriet me dit van binnen ook zal doen, maar ik moet idd beter voor mezelf gaan zorgen. En de hoop op verandering word idd inmiddels erg onwaarschijnlijk.
Ik heb in december pas weer een afspraak met mijn psycholoog en dan ga ik het emotionele stuk met haar bespreken dat er allemaal bij komt kijken. Als ik het zo typ lijkt een heel goed en stevig plan, ik hoop dat het ook echt zo goed verloopt.
Ik vind het echt super fijn dat ik hier al mijn frustraties en gevoelens neer kan typen zonder veroordeeld te worden en bedankt iedereen voor de lieve reacties!
Ik heb besloten dat ik, voordat ik überhaupt met mijn moeder erover ga praten, eerst bij mijn broers ga peilen of ze achter me staan om evt een gesprek aan te gaan met haar met z’n drieën om duidelijk te maken wat de stappen worden als ze daadwerkelijk hulpbehoevend word. Of zij bijvoorbeeld bereid zijn mee te betalen aan particuliere zorg en dergelijke. En dat ze echt achter me staan dat ik de mantelzorg weiger. En dat we dus een plan maken en dat gezamenlijk presenteren als “dit gaan we doen, punt” aan mijn moeder. Zodat ik niet de enige gebeten hond zal zijn. Ik hoop dat ik door hun beide serieus genomen word hierin en niet dat 1 van hen het eigenlijk wel een goed plan vind dat ik voor haar ga zorgen later (daar ben ik wel eens bang voor maar dat heb ik dus nog niet zo uitgesproken naar hen) Als mijn moeder hierna ontploft van woede/mij beschuldigt van slecht dochterschap/me nog harder gaat manipuleren dan ze nu al doet, ga ik definitief een punt achter het contact zetten, hoeveel verdriet me dit van binnen ook zal doen, maar ik moet idd beter voor mezelf gaan zorgen. En de hoop op verandering word idd inmiddels erg onwaarschijnlijk.
Ik heb in december pas weer een afspraak met mijn psycholoog en dan ga ik het emotionele stuk met haar bespreken dat er allemaal bij komt kijken. Als ik het zo typ lijkt een heel goed en stevig plan, ik hoop dat het ook echt zo goed verloopt.
Ik vind het echt super fijn dat ik hier al mijn frustraties en gevoelens neer kan typen zonder veroordeeld te worden en bedankt iedereen voor de lieve reacties!
dinsdag 26 november 2019 21:48
Weetniet heel zeker dat jij nu al financiële steun wilt regelen en toezeggen voor later?
Dat past best slecht bij ‘ze wil me nu door haar keuzes nu alsnog in de zorgvol duwen’
(Een harde lijn kan ook hè. mam, je wilt niet zittend werken, maar als je nu al van je pensioen gaat snoepen ga ik daar op geen enkele manier voor opdraaien, weet je het alvast en kun je daar met je planning rekening mee houden)
Dat past best slecht bij ‘ze wil me nu door haar keuzes nu alsnog in de zorgvol duwen’
(Een harde lijn kan ook hè. mam, je wilt niet zittend werken, maar als je nu al van je pensioen gaat snoepen ga ik daar op geen enkele manier voor opdraaien, weet je het alvast en kun je daar met je planning rekening mee houden)
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
dinsdag 26 november 2019 21:48
Ik zie het ook allemaal echt wel in. Echt. Maar ondanks alles wil ik toch dat mijn moeder goed terecht komt, ik kan niet eens meer uitleggen waarom intussen. Ik haat haar al heel lang niet meer, maar ik wil zo graag van haar kunnen houden. Zelfde band hebben als ik met mijn kinderen heb die alle 3 tegen me zeggen: mama ik hou van je! Iets dat ik tegen haar misschien enkel op haar sterfbed nog kan zeggen, omdat ik het nu niet uit mijn mond krijg. En dat klinkt heel erg emotioneel, dat weet ik wel, maar zo voel ik het. En daar maakt ze misbruik van, ookal heb ik dit nog nooit zo gezegd, maar ze voelt mijn zwakte daarin zeg maar. En dan baal ik van mezelf en mijn emotionele gedoe.Blijenvrij schreef: ↑26-11-2019 21:39Ze beheerst je hele leven, je bent alleen maar aan het strijden en proberen assertief te zijn. Dit is geen leuk leven toch? Waarom doe je je dit zelf nog steeds aan?
Wát maakt dat je haar toch wilt zien en toelaat in je leven, ten kosten van jezelf?
dinsdag 26 november 2019 21:52
Dus zeg maar niet: “die particuliere zorg komt goed, wij regelen het, maar er word niemand mantelzorger” ?feow schreef: ↑26-11-2019 21:48Weetniet heel zeker dat jij nu al financiële steun wilt regelen en toezeggen voor later?
Dat past best slecht bij ‘ze wil me nu door haar keuzes nu alsnog in de zorgvol duwen’
(Een harde lijn kan ook hè. mam, je wilt niet zittend werken, maar als je nu al van je pensioen gaat snoepen ga ik daar op geen enkele manier voor opdraaien, weet je het alvast en kun je daar met je planning rekening mee houden)
Maar dan meer: “er word niemand mantelzorger en je moet het tegen die tijd zelf regelen met de middelen die je hebt want die heb je zelf in de hand” ?
Dan leg ik het probleem meer bij haar zeg maar? Dat vind ik zo gek nog niet. Dan denkt ze nog wel 100x harder na over dan vervroegde pensioen
dinsdag 26 november 2019 21:52
MoeVanMoeder schreef: ↑26-11-2019 18:06
Ik ben van plan om mijn beide broers hierin te gaan betrekken en bijvoorbeeld met zijn drieën een gesprek te gaan voeren met mijn moeder dat iedereen desnoods (naar rato) wat geld bij gaat leggen voor goede zorg, mijn broers zitten er financieel veel beter bij dan ik. Is dat een goed idee of moet ik dit zelf, alleen, met haar oplossen?
Boodschappen bezorgen heb ik al heel vaak voorgesteld (evenals schoonmaakhulp maar “niemand komt aan haar spullen”) maar ik ben de Jan Doedel die dan op de fiets boodschappen voor haar gaat halen omdat ze weigert voor zoiets te betalen “zonde van het geld!” Ik doe dus nu al veel meer dan ik zou willen eigenlijk en hier ligt ook meteen mijn grens.
Waarom wil je dat? Doorgaans betalen mensen hun eigen zorg. Hebben ze geen geld dat zal de gemeente wel bijspringen vermoed ik. Je moeder is gezond schreef je ergens, als je moeder nu al de keuze maakt om te stoppen met werken en op een minimum wil leven, dan is dat haar keuze.
Pas maar op, ze gaat je dan nog meer voor haar karretje spannen dan ze nu al doet. Heeft ze de hele dag de tijd om haar zieke dingen uit te denken. Ik vrees dat ze dan nog meer ontspoort.
dinsdag 26 november 2019 21:57
Ik bedoel als de plannen die er in de zorg zijn werkelijkheid worden, dat alleen nog mensen met geld opgenomen kunnen worden in particuliere instellingen en de mensen zonder (of weinig) geld thuis door een mantelverzorger verzorgd moeten worden tot ze zo danig slecht zijn dat ze naar een verpleeghuis moeten. Want dat zit er wel aan te komen. En dan geef ik nog 100x liever geld uit aan een instelling dan energie als mantelzorger.Blijenvrij schreef: ↑26-11-2019 21:52Waarom wil je dat? Doorgaans betalen mensen hun eigen zorg. Hebben ze geen geld dat zal de gemeente wel bijspringen vermoed ik. Je moeder is gezond schreef je ergens, als je moeder nu al de keuze maakt om te stoppen met werken en op een minimum wil leven, dan is dat haar keuze.
