Psyche
alle pijlers
Rouwproces: geen 2e kindje
maandag 19 februari 2018 11:32
Ik voel me opeens weer zo ontzettend verdrietig dat ik even van me af wil schrijven als dat mag.
Ik heb het in principe hartstikke goed voor elkaar, alles wat ik zou willen: een mooi huis, een lieve man, een geweldig lief, grappig, mooi, slim enz. zoontje... Ik zou me dus gewoon hartstikke blij moeten voelen.
Toch komt er eens per zoveel tijd opeens weer een hele lading verdriet naar boven, omdat ik me dan opeens weer rot voel omdat we maar één kindje hebben. Aan de ene kant sta ik achter die keuze; mijn hormonen raken heel makkelijk in de war en inmiddels voel ik me eindelijk weer wat beter. Weer zwanger raken zou alles weer door de war gooien en god mag weten hoe erg het dan wordt.
De eerste jaren waren hartstikke pittig, mijn man en ik hebben zelfs op het punt van scheiden gestaan. Uiteindelijk kwamen we erachter dat ik Premenstrueel Stress Syndroom heb, een psychische aandoening waarbij onder invloed van hormonen heel veel psychische klachten ontstaan die elke maand komen en gaan... Dankzij deze diagnose hebben we samen geleerd om hier beter mee om te gaan en zijn we nog steeds samen en over het algemeen gelukkig met ons gezin.
Maar toch blijft het een soort heel erg pijnlijk punt voor mij. Als ik geen Prementrueel spannings syndroom had zou ik zeker wel een tweede kindje willen. Ik word er verdrietig van om te bedenken dat ons zoontje geen broertjes of zusjes heeft, dat ie overal alleen voor staat. Het begint inmiddels ook steeds confronterender voor hemzelf te worden; hij ziet nu inmiddels ook wel in dat andere kinderen altijd iemand hebben om mee te spelen, omdat ze met meerdere tegelijk zijn. Dit zorgt ervoor dat het mij steeds meer verdriet begint te doen.
Nu is mijn zus ook nog zwanger van haar eerste en dat vind ik echt heel erg leuk voor haar, maar tegelijk confronteert het me ook met het feit dat wij die mooie fase van de zwangerschap, bevalling en een klein babytje nooit meer zullen meemaken. En als zij eventueel wel meerdere kindjes krijgt ooit dan ben ik bang dat ons zoontje daar ook steeds meer buiten zal komen te vallen en ook heel vaak geconfronteerd word met het feit dat hij alleen is.
Kortom: ik zit eigenlijk best wel heel erg in de knoop met mezelf.
Ik heb het gevoel dat ik ons zoontje tekort doe, wat ik ook doe. Een broertje of zusje erbij zou een grote kans betekenen dat ik eronderdoor ga, geen broertje of zusje betekent dat ie misschien zich wel eenzaam gaat voelen... Wat ik ook kies, het is verkeerd.
Hoe kan ik er nou voor zorgen dat ik achter mijn keuze kan blijven staan, dat het goed voelt en dat ik niet elke keer zoveel pijn heb als er iemand zwanger wordt?
Ik heb het in principe hartstikke goed voor elkaar, alles wat ik zou willen: een mooi huis, een lieve man, een geweldig lief, grappig, mooi, slim enz. zoontje... Ik zou me dus gewoon hartstikke blij moeten voelen.
Toch komt er eens per zoveel tijd opeens weer een hele lading verdriet naar boven, omdat ik me dan opeens weer rot voel omdat we maar één kindje hebben. Aan de ene kant sta ik achter die keuze; mijn hormonen raken heel makkelijk in de war en inmiddels voel ik me eindelijk weer wat beter. Weer zwanger raken zou alles weer door de war gooien en god mag weten hoe erg het dan wordt.
De eerste jaren waren hartstikke pittig, mijn man en ik hebben zelfs op het punt van scheiden gestaan. Uiteindelijk kwamen we erachter dat ik Premenstrueel Stress Syndroom heb, een psychische aandoening waarbij onder invloed van hormonen heel veel psychische klachten ontstaan die elke maand komen en gaan... Dankzij deze diagnose hebben we samen geleerd om hier beter mee om te gaan en zijn we nog steeds samen en over het algemeen gelukkig met ons gezin.
Maar toch blijft het een soort heel erg pijnlijk punt voor mij. Als ik geen Prementrueel spannings syndroom had zou ik zeker wel een tweede kindje willen. Ik word er verdrietig van om te bedenken dat ons zoontje geen broertjes of zusjes heeft, dat ie overal alleen voor staat. Het begint inmiddels ook steeds confronterender voor hemzelf te worden; hij ziet nu inmiddels ook wel in dat andere kinderen altijd iemand hebben om mee te spelen, omdat ze met meerdere tegelijk zijn. Dit zorgt ervoor dat het mij steeds meer verdriet begint te doen.
Nu is mijn zus ook nog zwanger van haar eerste en dat vind ik echt heel erg leuk voor haar, maar tegelijk confronteert het me ook met het feit dat wij die mooie fase van de zwangerschap, bevalling en een klein babytje nooit meer zullen meemaken. En als zij eventueel wel meerdere kindjes krijgt ooit dan ben ik bang dat ons zoontje daar ook steeds meer buiten zal komen te vallen en ook heel vaak geconfronteerd word met het feit dat hij alleen is.
Kortom: ik zit eigenlijk best wel heel erg in de knoop met mezelf.
Ik heb het gevoel dat ik ons zoontje tekort doe, wat ik ook doe. Een broertje of zusje erbij zou een grote kans betekenen dat ik eronderdoor ga, geen broertje of zusje betekent dat ie misschien zich wel eenzaam gaat voelen... Wat ik ook kies, het is verkeerd. Hoe kan ik er nou voor zorgen dat ik achter mijn keuze kan blijven staan, dat het goed voelt en dat ik niet elke keer zoveel pijn heb als er iemand zwanger wordt?
maandag 19 februari 2018 12:41
Klinkt als een fairytale, maar genoeg mensen bij wie het niet zo gaat...N00R85 schreef: ↑19-02-2018 12:36Jij begrijpt echt de waarde niet van een lieve broer of zus. Dat snap ik wel, want je kent het zelf niet, maar ik kan je echt zeggen dat de band die je hebt met een broer/ zus anders is dan met een schoolvriendje als je jong bent.
Ik vind het meer waardevol, omdat het een relatie is die (bij de meesten)de rest van je leven voortduurt, terwijl je veel andere vrienden uit het oog verliest (zeker vriendjes van de lagere school). Je deelt een familie, komt uit hetzelfde gezin, hebt samen je jeugd doorgemaakt, voor mij en voor heel veel anderen is dat echt van onschatbare waarde.
Winter is coming...
maandag 19 februari 2018 12:42
Je hebt nooit hormoontherapie gehad?
maandag 19 februari 2018 12:43
De microgynon 50 heb ik inderdaad ook geslikt. Ik kon er niet tegen. Werd er ook gewoon ongesteld door.
Heb je wel eens acupunctuur gedaan? Ik heb daar van iemand ook goede verhalen over gehoord.
Inmiddels is het bij zo dat ik op dag 3 van mijn menstruatie weer normaal word. Dat duurt dan exact 10 dagen en dan gaat het weer mis. De eerste drie dagen zijn het ergste. Dan wil ik echt helemaal niks meer en dan denk ik zelfs aan de dood. Ik voel me dan overal buitengesloten en heb het gevoel dat alles niks meer voorstelt. Je kent het wel. Daarna heb ik een week waarin het me lukt het gevoel te relatieveren, maar dan vreet ik mezelf rond. Dan komt er weer zo'n helse week van depressie aan en dan word ik ongesteld.
Heb je wel eens acupunctuur gedaan? Ik heb daar van iemand ook goede verhalen over gehoord.
Inmiddels is het bij zo dat ik op dag 3 van mijn menstruatie weer normaal word. Dat duurt dan exact 10 dagen en dan gaat het weer mis. De eerste drie dagen zijn het ergste. Dan wil ik echt helemaal niks meer en dan denk ik zelfs aan de dood. Ik voel me dan overal buitengesloten en heb het gevoel dat alles niks meer voorstelt. Je kent het wel. Daarna heb ik een week waarin het me lukt het gevoel te relatieveren, maar dan vreet ik mezelf rond. Dan komt er weer zo'n helse week van depressie aan en dan word ik ongesteld.
maandag 19 februari 2018 12:43
Bedoel je iets dergelijks als een aantal maanden kunstmatig in de overgang worden gebracht? Want daar ben ik dus al maanden om aan het zeuren bij de huisarts, maar die zit dat niet zitten...
maandag 19 februari 2018 12:44
Ik ken nauwelijks mensen die een goede vriendschappelijke band met een sibling hebben. Ze zien elkaar voornamelijk als verplicht nummertje bij familieaangelegenheden. En dan nog de familieruzies bij een zieke of overleden ouder. Geef mijn portie maar aan fikkie!N00R85 schreef: ↑19-02-2018 12:36Jij begrijpt echt de waarde niet van een lieve broer of zus. Dat snap ik wel, want je kent het zelf niet, maar ik kan je echt zeggen dat de band die je hebt met een broer/ zus anders is dan met een schoolvriendje als je jong bent.
Ik vind het meer waardevol, omdat het een relatie is die (bij de meesten)de rest van je leven voortduurt, terwijl je veel andere vrienden uit het oog verliest (zeker vriendjes van de lagere school). Je deelt een familie, komt uit hetzelfde gezin, hebt samen je jeugd doorgemaakt, voor mij en voor heel veel anderen is dat echt van onschatbare waarde.
maandag 19 februari 2018 12:44
Heel herkenbaar. Als draagmoederschap iets beter geregeld zou zijn, dan zou ik graag onvruchtbare stellen willen helpen. Ik heb het wel eens overwogen... (Je gaat hele rare dingen overwegen).Bumba1985 schreef: ↑19-02-2018 12:38@noor85: ook voor mij gold dat mijn zwangerschap juist een periode van betrekkelijke rust was ten opziuchte van hoe ik me elke maand voel als ik ongesteld moet worden. Ik zou met plezier mijn hele leven zwanger willen zijn, wat dat betreft. Maar het gaat juist om de periode erna.
maandag 19 februari 2018 12:45
Ja, dat omschrijft wel aardig hoe het hier gaat. De huisarts wilde dus proberen om door te slikken en dat heb ik deze maand gedaan omdat ik me na 3 weken pil slikken eigenlijk erg goed voelde. Maar sinds afgelopen vrijdag is het nu dus helemaal mis. Toch maar even doorzetten tot na de datum dat ik eigenlijk ongesteld moest zijn en maar hopen dat het beter gaat.jazekerenof schreef: ↑19-02-2018 12:43De microgynon 50 heb ik inderdaad ook geslikt. Ik kon er niet tegen. Werd er ook gewoon ongesteld door.
Heb je wel eens acupunctuur gedaan? Ik heb daar van iemand ook goede verhalen over gehoord.
Inmiddels is het bij zo dat ik op dag 3 van mijn menstruatie weer normaal word. Dat duurt dan exact 10 dagen en dan gaat het weer mis. De eerste drie dagen zijn het ergste. Dan wil ik echt helemaal niks meer en dan denk ik zelfs aan de dood. Ik voel me dan overal buitengesloten en heb het gevoel dat alles niks meer voorstelt. Je kent het wel. Daarna heb ik een week waarin het me lukt het gevoel te relatieveren, maar dan vreet ik mezelf rond. Dan komt er weer zo'n helse week van depressie aan en dan word ik ongesteld.
Wel (soort van) fijn om eens iemand te treffen die het ook heeft, al gun ik het uiteraard niemand.
maandag 19 februari 2018 12:47
Nee, dat bedoel ik niet.
Laat je eens doorverwijzen, de huisarts heeft hier niet genoeg expertise voor.
Interessante folder:
https://www.google.nl/url?sa=t&rct=j&q= ... AgIyr22DdC
Er is nog best een en ander aan te doen zoals ik lees. Bijvoorbeeld progesteronpreparaten.
maandag 19 februari 2018 12:49
redbulletje schreef: ↑19-02-2018 12:44Ik ken nauwelijks mensen die een goede vriendschappelijke band met een sibling hebben. Ze zien elkaar voornamelijk als verplicht nummertje bij familieaangelegenheden. En dan nog de familieruzies bij een zieke of overleden ouder. Geef mijn portie maar aan fikkie!
Mijn zus en ik schelen 6 jaar en hebben een heel goede band. Als kind misschien niet zo, daarvoor scheelden we teveel, maar hoe ouder we worden hoe beter onze band wordt.
Vandaar dat ik haar zwangerschap ook van heel dichtbij en heel intiem volg. En dat vind ik ook heel bijzonder om zo mee te maken en het is ook enorm gaaf om tante te worden
Alleen tegelijk is het ook een confrontatie dat ik al die dingen die zij nu meemaakt niet meer mee zal maken.
maandag 19 februari 2018 12:52
Je weet niet hoe het loopt. Het kan totaal niet klikken, of de broer/zus kan bijvoorbeeld (ernstig) gehandicapt zijn, of het kan wel heel goed klikken natuurlijk. Maar zelfs in dat geval is dat, naar mijn mening, nog niet reden genoeg om je als ouders zo op te offeren voor een toekomstig tweede kind. Of je moet het zelf als ouders heel graag willen natuurlijk, maar alleen voor het kind dat er al is? Ik zou het niet doen.winterqueen schreef: ↑19-02-2018 12:41Klinkt als een fairytale, maar genoeg mensen bij wie het niet zo gaat...
Ik ben enig kind, en vind dat soms echt best wel jammer, maar zou echt niet willen dat mijn ouders voor nog een kind waren gegaan alleen voor mij. Helemaal niet als ze daar zelf zo onder te lijden hadden gehad als TO dat zou hebben. Echt niet.
maandag 19 februari 2018 12:52
Wat bijzonder. Veel van mijn vrienden hebben juist een zus/broer die ze tot hun beste vrienden rekenen.redbulletje schreef: ↑19-02-2018 12:44Ik ken nauwelijks mensen die een goede vriendschappelijke band met een sibling hebben. Ze zien elkaar voornamelijk als verplicht nummertje bij familieaangelegenheden. En dan nog de familieruzies bij een zieke of overleden ouder. Geef mijn portie maar aan fikkie!
Zelf heb ik een ook een heel goede band met mijn broers en zussen. Ik heb er vier en met de een kun je beter overweg dan met de ander, maar allemaal behoren ze tot de belangrijkste personen in mijn leven.
Hier juist veel steun aan elkaar gehad tijdens de langdurige (levensbedreigende) ziekte van onze vader.
maandag 19 februari 2018 12:53
ElizabethThatcher schreef: ↑19-02-2018 12:47Nee, dat bedoel ik niet.
Laat je eens doorverwijzen, de huisarts heeft hier niet genoeg expertise voor.
Interessante folder:
https://www.google.nl/url?sa=t&rct=j&q= ... AgIyr22DdC
Er is nog best een en ander aan te doen zoals ik lees. Bijvoorbeeld progesteronpreparaten.
Ik zal idd nog een keer naar de huisarts gaan.... Ben benieuwd wat ie nu zal zeggen, aangezien ik echt al tich keer ben langsgeweest. Wat mij betreft halen ze mijn eileiders er gewoon uit, maarja, dat willen ze helaas niet...
maandag 19 februari 2018 12:55
jazekerenof schreef: ↑19-02-2018 12:44Heel herkenbaar. Als draagmoederschap iets beter geregeld zou zijn, dan zou ik graag onvruchtbare stellen willen helpen. Ik heb het wel eens overwogen... (Je gaat hele rare dingen overwegen).
Ik heb het ook overwogen, alleen denk ik dat de periode na een bevalling nog véél heftiger is als je dan ook nog eens met lege handen staat. Ik zou me veel te veel aan zo'n kindje gaan hechten denk ik
maandag 19 februari 2018 12:55
Absoluut fijn. Het is gewoon fijn om te horen dat je niet de enige bent. In mijn goede dagen vraag ik me vaak af of ik het niet overdrijf. Ik kan me dan dat gevoel niet meer voorstellen. Tot dat het weer begint...Bumba1985 schreef: ↑19-02-2018 12:45Ja, dat omschrijft wel aardig hoe het hier gaat. De huisarts wilde dus proberen om door te slikken en dat heb ik deze maand gedaan omdat ik me na 3 weken pil slikken eigenlijk erg goed voelde. Maar sinds afgelopen vrijdag is het nu dus helemaal mis. Toch maar even doorzetten tot na de datum dat ik eigenlijk ongesteld moest zijn en maar hopen dat het beter gaat.
Wel (soort van) fijn om eens iemand te treffen die het ook heeft, al gun ik het uiteraard niemand.
maandag 19 februari 2018 12:56
Ik vind de discussie of wel of geen goede band met broer/zus een beetje een non discussie voor TO en misschien vooral kwetsend voor haar. In haar geval is het simpelweg niet mogelijk om nog een kind te krijgen. Waarom zo doorzagen over een goede band? Het lijkt meer op nog wat meer zout in de wonde strooien.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
maandag 19 februari 2018 12:56
Dat moet je ook niet willen. Aan een vervroegde overgang kleven ook weer nare bijwerkingen: verhoogde kans op sommige soorten kanker, verhoogde kans op osteoporose.
maandag 19 februari 2018 12:57
Ah, dat is wel echt heel rot. Ik heb het zelf precies andersom, maar dat is dan nog te overzien, al vind ik het ook absoluut niet makkelijk me 8 maanden lang zo rot te voelen, maar je weet dan tenminste dat het een einde heeft.Bumba1985 schreef: ↑19-02-2018 12:38@noor85: ook voor mij gold dat mijn zwangerschap juist een periode van betrekkelijke rust was ten opziuchte van hoe ik me elke maand voel als ik ongesteld moet worden. Ik zou met plezier mijn hele leven zwanger willen zijn, wat dat betreft. Maar het gaat juist om de periode erna.
Sterkte.
maandag 19 februari 2018 12:57
Is je huisarts de enige in de praktijk? Anders een afspraak met een ander maken of bij je eigen huisarts duidelijk aangeven dat je doorverwezen wilt worden richting een gynaecoloog.
maandag 19 februari 2018 13:02
Wat ik in mijn geval merk, is dat veel huisartsen geen idee hebben wat het is. En dan vinden ze het al snel dat je maar wat bent gaan googlen en met termen komt die leuk en hip zijn.
maandag 19 februari 2018 13:03
ElizabethThatcher schreef: ↑19-02-2018 12:57Is je huisarts de enige in de praktijk? Anders een afspraak met een ander maken of bij je eigen huisarts duidelijk aangeven dat je doorverwezen wilt worden richting een gynaecoloog.
het is een praktijk, ik heb ze er allemaal al meerdere keren over gesproken... En ik word ook wel serieus genomen. Ben bijvoorbeeld doorverwezen naar een speciale psycholoog die gespecialiseerd is in dit soort klachten. Daar heb ik zeker wel wat aan gehad. Alleen het is allemaal symptoombestrijding en het zou inderdaad fijn zijn als het gewoon over was.
Een van de dingen die ik bijvoorbeeld bij de psycholoog heb geleerd is het belang van voldoende rust nemen. Ik moet nu 'verplicht' eens per maand naar de sauna (vind ik echt heel erg, die verplichting
) En eigenlijk moet ik mijn agenda zo inrichten dat ik bepaalde dagen geen verplichtingen heb (dat vind ik wel heel erg moeilijk). Als ik me daar strak aan hou dan gaat het wel. Maar met een baby + kleuter kan ik natuurlijk niet zeggen dat ik anderhalve week lang geen verplichtingen kan hebben. Mijn zoontje kan ik wel wat vaker voor de TV parkeren of naar een binnenspeeltuin gaan, maar een baby erbij verstoort wel alles wat we nu hebben opgebouwd en geleerd.
maandag 19 februari 2018 13:06
Maar minder kans op borstkanker en tegen osteoporose krijg je een infuus zometa.ElizabethThatcher schreef: ↑19-02-2018 12:56Dat moet je ook niet willen. Aan een vervroegde overgang kleven ook weer nare bijwerkingen: verhoogde kans op sommige soorten kanker, verhoogde kans op osteoporose.
Bovendien kun je natuurlijk samen met je gyn allerlei hormonale middelen uitproberen tot je op iets uitkomt wat werkt.
maandag 19 februari 2018 13:10
TO, wat ik heb gemerkt is dat de eerste 4 jaar echt killing zijn met PMDD. Vooral omdat je bij PMDD tijd voor jezelf moet nemen en dat is haast onmogelijk met een baby/dreumes/peuter. Vanaf de kleuterklas werd het beter, vooral omdat je dan gewoon wat meer uren voor jezelf hebt. Je hebt meer tijd om tot rust te komen.
maandag 19 februari 2018 13:11
jazekerenof schreef: ↑19-02-2018 12:55Absoluut fijn. Het is gewoon fijn om te horen dat je niet de enige bent. In mijn goede dagen vraag ik me vaak af of ik het niet overdrijf. Ik kan me dan dat gevoel niet meer voorstellen. Tot dat het weer begint...
Wist je trouwens dat er op Facebook ook een groep is voor vrouwen met PMSS? Mrs PMS heet het. Maar ik probeer er niet teveel tijd door te brengen want in mijn goede weken probeer ik maar zoveel mogelijk te genieten en dan is het niet handig als je constant leest over wat jezelf te wachten staat over een paar weken
