Psyche
alle pijlers
Schema therapie kletspraat
woensdag 31 oktober 2018 09:32
Omdat er hier toch wel een flink aantal dames zijn die:
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
dinsdag 18 juni 2019 08:38
@prazo, dat is zeer zeker voor iedereen zo inderdaad. Dat is menselijk! Met dit soort problematiek echter kan het zijn dat je erg snel in die emotie schiet, erg extreem en/of erg lang. Daar zit het verschil in.
Jij was een tijdje terug naar de huisarts geweest. Hoe gaat het sindsdien? Overweeg je weer wat op te pakken?
Het klinkt inderdaad alsof je vrij straffend bezig bent naar jezelf toe. Vooral relativeren en ‘niet zo moeilijk doen’ (?) Ergens ook wat liefde, warmte of zelfcompassie? Trek je het op je werk nu? Hoe gaat het daten? (Uiteraard alleen uit belangstelling deze vragen, als je op bepaalde dingen niet wil antwoorden is dat helemaal oké.) oh nee, wacht ik heb niet goed gelezen, het lukt je steeds het patroon te herkennen in je denken en het om te zetten. Mooi! En ja, oefening baart kunst
dus je zal er sneller en vaardiger in worden als je jezelf de ruimte geeft dat te leren.
Jij was een tijdje terug naar de huisarts geweest. Hoe gaat het sindsdien? Overweeg je weer wat op te pakken?
Het klinkt inderdaad alsof je vrij straffend bezig bent naar jezelf toe. Vooral relativeren en ‘niet zo moeilijk doen’ (?) Ergens ook wat liefde, warmte of zelfcompassie? Trek je het op je werk nu? Hoe gaat het daten? (Uiteraard alleen uit belangstelling deze vragen, als je op bepaalde dingen niet wil antwoorden is dat helemaal oké.) oh nee, wacht ik heb niet goed gelezen, het lukt je steeds het patroon te herkennen in je denken en het om te zetten. Mooi! En ja, oefening baart kunst
dus je zal er sneller en vaardiger in worden als je jezelf de ruimte geeft dat te leren.
anoniem_365339 wijzigde dit bericht op 18-06-2019 08:53
15.54% gewijzigd
dinsdag 18 juni 2019 08:43
martje55 schreef: ↑17-06-2019 21:48Cestlavie, dank je wel voor de uitleg en heel herkenbaar. Dit is zeker een stukje dat ik beter wil leren hanteren.
Wat in de uitleg over MBT ook veel naar voren komt, is dat je leert waarom andere mensen bepaalde emoties en gedrag vertonen. Ik vraag me oprecht af waarom je dat moet leren? In mijn ogen moet je proberen vriendelijk te zijn en je woorden goed wegen, dan krijg je positief gedrag terug.
.
Hey Martje,
Hoe gaat het nu, een aantal dagen na die situatie in de groep en het nieuws dat je moet stoppen?
Waar dat stukje MBT over gaat is het bewust worden en evt aanpassen van jouw interpretatie van andermans gedrag. Dus niet zo zeer jouw invloed op anderen, maar hoe je het gedrag en reacties van anderen leest. Vaak doen we dat door de bril van onze eigen referentiekader (onze schema’s) terwijl gedrag en emoties van anderen veel meer ingegeven zijn door andere zaken. Die volgen niet onze schema’s en referentiekader, bij MBT ga je dit meer onderzoeken.
dinsdag 18 juni 2019 08:50
@cestlavie 
heel veel sterkte vandaag! Ga je het gesprek in als een gesprek waarbij jullie terugkoppelen hoe jullie aam de re-integratie gewerkt hebben? Of ga je erin met het idee dat het een beoordeling is?
Superspannend dit soort gesprekken. Zal het ook invloed hebben op je toekomst op je werkplek? Ik heb nog heel lang gestreden en mezelf gepusht om mijn werk te blijven doen. Omdat ik wist dat ik het mezelf vooral zo moeilijk maakte en als in dat ‘gewoon’ in de hand kon krijgen dan zou het goed zijn. Echt loslaten was het engste wat ik heb gedaan toen. Pas toen ik echt, echt niet meer kon. Maar het heeft me zó veel opgeleverd. En het bleek niet het einde van het verhaal te zijn. Zoals je weet ben ik weer terug in mijn werkveld.
Neem compassie voor jezelf mee vandaag. Ik weet dat het doodeng is deze gesprekken, deze onderwerpen. Maar probeer te onthouden dat het niet het vonnis is voor de rest van je leven. je kan dit, we gaan in gedachten met je mee en je mag kwetsbaar zijn. Succes vandaag.
heel veel sterkte vandaag! Ga je het gesprek in als een gesprek waarbij jullie terugkoppelen hoe jullie aam de re-integratie gewerkt hebben? Of ga je erin met het idee dat het een beoordeling is?Superspannend dit soort gesprekken. Zal het ook invloed hebben op je toekomst op je werkplek? Ik heb nog heel lang gestreden en mezelf gepusht om mijn werk te blijven doen. Omdat ik wist dat ik het mezelf vooral zo moeilijk maakte en als in dat ‘gewoon’ in de hand kon krijgen dan zou het goed zijn. Echt loslaten was het engste wat ik heb gedaan toen. Pas toen ik echt, echt niet meer kon. Maar het heeft me zó veel opgeleverd. En het bleek niet het einde van het verhaal te zijn. Zoals je weet ben ik weer terug in mijn werkveld.
Neem compassie voor jezelf mee vandaag. Ik weet dat het doodeng is deze gesprekken, deze onderwerpen. Maar probeer te onthouden dat het niet het vonnis is voor de rest van je leven.
je kan dit, we gaan in gedachten met je mee en je mag kwetsbaar zijn. Succes vandaag.
dinsdag 18 juni 2019 09:09
Tuinhek, ik vind het heel fijn om te merken dat ik de straffende ouder op afstand heb kunnen zetten. Ik voel me minder mislukt. Wel merk ik dat ik op een relatief hoog niveau van spanning blijf hangen. Dat vind ik frustrerend, want ik probeer zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen. Ik doe yoga, ik eet redelijk gezond, ik slaap voldoende.
Volgens mij blijft er nog wel een modus geniepig mijn brein binnen sluipen dat ik alles maar op moet geven, het heeft toch allemaal geen zin.... Dat soort gedachten.
Dank je wel voor de laatste zin van je bericht voor Cestlavie. Mijn vonnis is ook niet voor de rest van mijn leven.
Prazo, jij ook bedankt voor je bericht. Ja, heb ik ook over lopen nadenken. Misschien kan ik individuele schematherapie krijgen en vooral oefenen met de relaties in de buitenwereld. Daar lopen er ook genoeg moeilijk. Ik ga het meenemen in het gesprek donderdag.
Volgens mij blijft er nog wel een modus geniepig mijn brein binnen sluipen dat ik alles maar op moet geven, het heeft toch allemaal geen zin.... Dat soort gedachten.
Dank je wel voor de laatste zin van je bericht voor Cestlavie. Mijn vonnis is ook niet voor de rest van mijn leven.
Prazo, jij ook bedankt voor je bericht. Ja, heb ik ook over lopen nadenken. Misschien kan ik individuele schematherapie krijgen en vooral oefenen met de relaties in de buitenwereld. Daar lopen er ook genoeg moeilijk. Ik ga het meenemen in het gesprek donderdag.
martje55 wijzigde dit bericht op 18-06-2019 09:12
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
14.32% gewijzigd
dinsdag 18 juni 2019 09:41
Volgens mij ben je goed bezig @martje. Het is gewoon heftig en je weet nu even niet hoe verder. Maar je bent goed bezig met (als gezonde volwassene) goed voor jezelf blijven zorgen, niet in de modus onthecht zelfzussen schieten (dit zou voor mij heel moeilijk zijn), niet nog meer automutileren. Nadenken hierover, reflecteren en niet jezelf afschrijven, maar kijken naar hoe verder. 
dinsdag 18 juni 2019 22:14
Hee Tu1nhek, leuke betrokken vragen hoor. Geen probleem. Ik date maar trek wel regelmatig aan de rem, zelfs een keer al gezegd ik hoef niet perse je kleffe fantasieën te horen, want hij was al meteen behoorlijk klef. Gelukkig landde het niet verkeerd en gaat het langzaam, op mijn tempo, goede kant uit. en we zien het wel. Het is me algauw te beklemmend en dan raak ik in paniek.tu1nhek schreef: ↑18-06-2019 08:38@prazo, dat is zeer zeker voor iedereen zo inderdaad. Dat is menselijk! Met dit soort problematiek echter kan het zijn dat je erg snel in die emotie schiet, erg extreem en/of erg lang. Daar zit het verschil in.
Jij was een tijdje terug naar de huisarts geweest. Hoe gaat het sindsdien? Overweeg je weer wat op te pakken?
Het klinkt inderdaad alsof je vrij straffend bezig bent naar jezelf toe. Vooral relativeren en ‘niet zo moeilijk doen’ (?) Ergens ook wat liefde, warmte of zelfcompassie? Trek je het op je werk nu? Hoe gaat het daten? (Uiteraard alleen uit belangstelling deze vragen, als je op bepaalde dingen niet wil antwoorden is dat helemaal oké.) oh nee, wacht ik heb niet goed gelezen, het lukt je steeds het patroon te herkennen in je denken en het om te zetten. Mooi! En ja, oefening baart kunst
Verder, heb ik nieuwe medicatie maar geen therapie of iets dergelijks. Ik neem af en toe een kalmeringspil als het me te gek wordt of ik weer teveel nachten niet goed geslapen heb door spanning.
Ik ben wel milder geworden naar mezelf toe, als bv collega me een uitbrander geeft denk ik niet meer zo snel: help ik heb het verpest, maar eerder; ik hoef me niet zo te laten behandelen want ik heb zus en zo gedaan en dat ging helaas fout. Maar sneren daar ga ik nu wel wat meer tegenin dan vroeger, vroeger was ik beteuterd en boos op mezelf.
Nu vind ik van mezelf dat ik behoorlijk lief ben en tamelijk veel ren voor iedereen, dus ik probeer meer voor mezelf op te komen.
Het gevoel erbij begint te komen, nog niet altijd overtuigend maar ik merk toch dat ik me al minder snel laat opjutten door over-assertieve mensen op mn werk. Dit is toch altijd wel een grote valkuil. Ik oefen in feite met medicatie en daardoor lagere drempel maar ik hoop dat ik na een tijd van oefenen toch echt we volledig zonder medicatie gewoon het sociale aspect van het werk toch ook wel aankan. Dat hoop ik gewoon, dat zou ik zo fijn vinden voor mezelf.
donderdag 20 juni 2019 10:55
Ik kom net weg bij mijn hoofdbehandelaar. Gesprek met veel nieuwe indrukken en informatie gehad....
Heb ik wel eens geschreven dat ik een chromosoom afwijking heb? (net als mijn 2 kinderen) De bedoeling is dat ik terug ga naar de klinisch geneticus om uit te zoeken in hoeverre mijn huidige problemen verband houden met die afwijking. Dan zou je daar een andere aanpak op los moeten laten, meer omgaan met dan oplossen. Het is nogal veel om allemaal te bevatten.
Daarnaast komt er een doorverwijzing naar DGT (dialectische gedragstherapie). Met het idee dat het wel zeker 4 maanden kan duren voordat ik daar terecht kan. Pff! Voelt heel lang, maar ook wel fijn om eerst wat dingen op een rijtje te krijgen.
Tuinhek nog bedankt voor je laatste bericht!
Heb ik wel eens geschreven dat ik een chromosoom afwijking heb? (net als mijn 2 kinderen) De bedoeling is dat ik terug ga naar de klinisch geneticus om uit te zoeken in hoeverre mijn huidige problemen verband houden met die afwijking. Dan zou je daar een andere aanpak op los moeten laten, meer omgaan met dan oplossen. Het is nogal veel om allemaal te bevatten.
Daarnaast komt er een doorverwijzing naar DGT (dialectische gedragstherapie). Met het idee dat het wel zeker 4 maanden kan duren voordat ik daar terecht kan. Pff! Voelt heel lang, maar ook wel fijn om eerst wat dingen op een rijtje te krijgen.
Tuinhek nog bedankt voor je laatste bericht!
donderdag 20 juni 2019 11:44
Nee, dat wist ik niet Martje, ik kan me niet herinneren dat je dat hebt genoemd.
Lijkt me wel heftig om te horen te krijgen dat het wellicht niet op te lossen is, maar dat je met bepaalde dingen moet leren leven. Dat klinkt wel heel zwaar he?
Bij mijzelf zal de PMDD ook nooit helemaal weggaan, maar ik moet wel zegen:de tips die ik krijg helpen wel degelijk om het beter "onder controle" te houden. Wellicht zit de grote oplossing voor jou niet in het oplossen van bepaalde issues, maar meer in het leren herkennen en jezelf ook de ruimte gunnen om bijvoorbeeld even een stapje terug te doen als het allemaal niet gaat.
Heel veel sterkte in elk geval, dit lijkt me lastig om zomaar weer te moeten slikken.
---
Ik voelde me vanmorgen heel erg rot eventjes. Mijn man gaat zich laten steriliseren en meldde even tussen neus en lippen door dat ie een datum had geprikt. Dit is iets waar we al een hele tijd over aan het praten waren en nu heeft ie dus opeens doorgezet. Ergens ben ik blij, maar het voelde ook even heel naar. Eerst snapte ik echt niet waar dat gevoel vandaan kwam, maar tijdens een korte meditatie kwam het besef: ik voelde me eenzaam. Ik had dit moment zo graag willen delen met mijn man, het is toch een vrij heftige beslissing. Maar mijn man gaat daar heel anders mee om en wil er juist zo min mogelijk over praten...
Gek genoeg: toen ik dit gevoel had herkent kon ik het ook veel makkelijker loslaten. Terwijl ik daarvoor erg zat te piekeren waarom ik nou zo verdrietig was.
Lijkt me wel heftig om te horen te krijgen dat het wellicht niet op te lossen is, maar dat je met bepaalde dingen moet leren leven. Dat klinkt wel heel zwaar he?
Bij mijzelf zal de PMDD ook nooit helemaal weggaan, maar ik moet wel zegen:de tips die ik krijg helpen wel degelijk om het beter "onder controle" te houden. Wellicht zit de grote oplossing voor jou niet in het oplossen van bepaalde issues, maar meer in het leren herkennen en jezelf ook de ruimte gunnen om bijvoorbeeld even een stapje terug te doen als het allemaal niet gaat.
Heel veel sterkte in elk geval, dit lijkt me lastig om zomaar weer te moeten slikken.
---
Ik voelde me vanmorgen heel erg rot eventjes. Mijn man gaat zich laten steriliseren en meldde even tussen neus en lippen door dat ie een datum had geprikt. Dit is iets waar we al een hele tijd over aan het praten waren en nu heeft ie dus opeens doorgezet. Ergens ben ik blij, maar het voelde ook even heel naar. Eerst snapte ik echt niet waar dat gevoel vandaan kwam, maar tijdens een korte meditatie kwam het besef: ik voelde me eenzaam. Ik had dit moment zo graag willen delen met mijn man, het is toch een vrij heftige beslissing. Maar mijn man gaat daar heel anders mee om en wil er juist zo min mogelijk over praten...
Gek genoeg: toen ik dit gevoel had herkent kon ik het ook veel makkelijker loslaten. Terwijl ik daarvoor erg zat te piekeren waarom ik nou zo verdrietig was.
donderdag 20 juni 2019 20:09
Ja het is wel heftig en veel allemaal. Hopelijk komt er uiteindelijk idd een berusting waardoor ik kan accepteren wat wel lukt en wat niet.
Ik kan het me helemaal voorstellen Snorriemorrie. Zoiets groots, dat wil je helemaal samen beleven. Maar fijn dat je het nare gevoel los kon laten. Hoe vaak mediteer je?
Ik kan het me helemaal voorstellen Snorriemorrie. Zoiets groots, dat wil je helemaal samen beleven. Maar fijn dat je het nare gevoel los kon laten. Hoe vaak mediteer je?
zondag 23 juni 2019 23:11
Het gaat idd niet zo goed met mij Snorrie. Ik wil jullie trouwens nog wel erg bedanken ook nog voor de steunende woorden eerder deze week. Vet lief!
Ben op dit moment nog steeds best wel in de war. In mijn gevoel is het nu even stil, maar heb heftige bizarre week gehad.
Het gesprek ging heel raar en ergens ook aan mij voorbij, nadat ik heb gehoord dat ik ander werk moet gaan zoeken. Het drong niet zo goed tot mij door, later pas en heb mij heel rot gevoeld, mislukt en in de steek gelaten, raakte in paniek en was even radeloos. Ik kan niet goed verwoorden hoe de angst voelde, maat het was heel hevig. Mijn angsten zijn in de afgelopen jaren steeds meer toegenomen en waren deze week op een hoogte punt. Ik kan nog niet geloven dat ik iets anders moet gaan doen na 13 jaar en ik heb al die, op mijn manier er voor proberen te zorgen dat ik mijn baan kon behouden. De angst dat ik Geen ander werk kan vinden, wat ik aankan en mij gelukkig maakt en ervoor zorgt dat ik financiele zekerheid krijg is heel groot.
Later deze week heb ik ook nog ruzie gekregen met mijn moeder. Ik ging naar haar toe in de hoop steun en troost te vinden, maar door iets wat ze zei, ben ik na jaren ontploft, echt ontploft. Ik voelde mij zo niet gehoord en begrepen. Door wat ik zei en deed raakte mijn moeder in paniek en was erg gekwetst. Mijn jongere broer van 32 was er bij en nam het voor mijn moeder op en we hebben bijna gevochten. Eerst ben ik weggelopen, maar ook weer terug gegaan. Ik kan niet verdragen dat ik schuld heb aan het kwetsen van mijn moeder. Het is min of meer uitgepraat...... uitgepraat in de zin dat ik heb verzacht wat ik bedoelde, want mijn waarheid is niet haar waarheid en het doet haar veel verdriet. En daar kan ik niet mee rondlopen.
Al met al weet ik nu niet meer wat ik wil, van binnen ben ik best wel de weg kwijt
Ben op dit moment nog steeds best wel in de war. In mijn gevoel is het nu even stil, maar heb heftige bizarre week gehad.
Het gesprek ging heel raar en ergens ook aan mij voorbij, nadat ik heb gehoord dat ik ander werk moet gaan zoeken. Het drong niet zo goed tot mij door, later pas en heb mij heel rot gevoeld, mislukt en in de steek gelaten, raakte in paniek en was even radeloos. Ik kan niet goed verwoorden hoe de angst voelde, maat het was heel hevig. Mijn angsten zijn in de afgelopen jaren steeds meer toegenomen en waren deze week op een hoogte punt. Ik kan nog niet geloven dat ik iets anders moet gaan doen na 13 jaar en ik heb al die, op mijn manier er voor proberen te zorgen dat ik mijn baan kon behouden. De angst dat ik Geen ander werk kan vinden, wat ik aankan en mij gelukkig maakt en ervoor zorgt dat ik financiele zekerheid krijg is heel groot.
Later deze week heb ik ook nog ruzie gekregen met mijn moeder. Ik ging naar haar toe in de hoop steun en troost te vinden, maar door iets wat ze zei, ben ik na jaren ontploft, echt ontploft. Ik voelde mij zo niet gehoord en begrepen. Door wat ik zei en deed raakte mijn moeder in paniek en was erg gekwetst. Mijn jongere broer van 32 was er bij en nam het voor mijn moeder op en we hebben bijna gevochten. Eerst ben ik weggelopen, maar ook weer terug gegaan. Ik kan niet verdragen dat ik schuld heb aan het kwetsen van mijn moeder. Het is min of meer uitgepraat...... uitgepraat in de zin dat ik heb verzacht wat ik bedoelde, want mijn waarheid is niet haar waarheid en het doet haar veel verdriet. En daar kan ik niet mee rondlopen.
Al met al weet ik nu niet meer wat ik wil, van binnen ben ik best wel de weg kwijt
maandag 24 juni 2019 08:17
Goedemorgen,
Oh @cestlavie, wat een rotweek. Ik kan me voorstellen dat je in paniek raakte. Was je je hier bewust van op die momenten? Het klinkt alsof je dan helemaal alleen in je hoofd zit met al je gedachten (en oude boodschappen). [verwijderd] Ik hoop dat mijn ervaring je iets van hoop kan geven, want ik weet hoe eng en uitzichtloos het kan voelen. Het voelt als het laatste wat je moet doen, maar soms brengt los(moeten)laten de mooiste dingen
Heeft je vriend je kunnen steunen in de afgelopen week? Heb je het ook besproken in therapie? Kan je identificeren welke gevoelens er getriggerd zijn, die uit patronen komen? Het is zo belangrijk dat je ergens wat warmte, liefde en mildheid kan vinden om even op adem te kunnen komen en weer helder na te denken.
Typ wat je nodig hebt hier, wat het ook is. Dikke, stevige hoe lang je het ook nodig hebt.
(Graag niet mijn verhaal over werk quoten)
Oh @cestlavie, wat een rotweek. Ik kan me voorstellen dat je in paniek raakte. Was je je hier bewust van op die momenten? Het klinkt alsof je dan helemaal alleen in je hoofd zit met al je gedachten (en oude boodschappen). [verwijderd] Ik hoop dat mijn ervaring je iets van hoop kan geven, want ik weet hoe eng en uitzichtloos het kan voelen. Het voelt als het laatste wat je moet doen, maar soms brengt los(moeten)laten de mooiste dingen
Heeft je vriend je kunnen steunen in de afgelopen week? Heb je het ook besproken in therapie? Kan je identificeren welke gevoelens er getriggerd zijn, die uit patronen komen? Het is zo belangrijk dat je ergens wat warmte, liefde en mildheid kan vinden om even op adem te kunnen komen en weer helder na te denken.
Typ wat je nodig hebt hier, wat het ook is. Dikke, stevige
hoe lang je het ook nodig hebt. (Graag niet mijn verhaal over werk quoten)
anoniem_365339 wijzigde dit bericht op 27-06-2019 23:35
30.71% gewijzigd
maandag 24 juni 2019 15:02
Tu1nhek, dankjewel voor lieve woorden, je steun en troost. 
Je hebt inderdaad eerder verteld hoe jouw proces destijds is geweest, maar ik weet niet zo goed hoe het komt, maar ik voel het niet als hoop. Ik wil het wel zo zien en voelen. Het roept alleen maar afkeur en angst gevoelens op.
Ik was nog maar pas er aan toe om een beetje te erkennen dat het werk te veel van mij vraagt. Het is niet dat ik slecht ben in mijn werk, maar het kost mij heel veel energie en het geeft nooit voldoening, omdat ik het voor mezelf nooit goed doe, altijd bang om door de mand te vallen, maar dat zit in mij, in mijn persoonlijkheid. Daarom merk ik dat ik ook zo boos ben. Ik zie het niet als oplossing om ander werk te doen, dat zorgt voor zoveel instabiliteit, nieuwe angsten en onzekerheid. Wat nou als ik op een plek kom waar het nog veel slechter is? Daarnaast kon ik tenminste altijd nog een beetje waardering halen uit het feit dat ik kon noemen, in de jeugdhulpverlening te werken en trouwens ook een goed salaris. Daar haalde ik mijn stabiliteit uit.
Ik ben juist in therapie om mezelf te veranderen. De stap komt te vroeg ofzo.
Wat ik zo eng vind, is dat ik eigenlijk sowieso niet weet wat ik leuk vind om te doen. Ik heb geen idee.
Mijn vriend heeft er mede voor gezorgd, dat ik afgelopen week relatief koel ben gebleven, althans dat ik geen hele gekke dingen heb gedaan. Ik kreeg wel steun van hem, ook al kan hij die angst niet voelen en niet helemaal begrijpen, vind hij het wel heel rot voor me dat ik hier nu in zit.
Ik ben er wel achter gekomen dat mijn angsten de afgelopen jaren zijn toegenomen. Voorheen was ik zelfs wel een 'thrill seeker' tot mijn eind 20, ik was niet zo bang voor verandering en risico's. Nu zit ik er voor mijn gevoel helemaal in vast.
Het erge ervan is ook nog zo, dat ik hier komende maanden ws nog in zit.
In therapie wel besproken, maar zat toen eigenlijk te heftig in de emotie.
Het patroon is de laatste jaren wel, dat ik steeds meer dingen vermijd en blijf aanhouden en worstelen in dezelfde situaties.
Je hebt inderdaad eerder verteld hoe jouw proces destijds is geweest, maar ik weet niet zo goed hoe het komt, maar ik voel het niet als hoop. Ik wil het wel zo zien en voelen. Het roept alleen maar afkeur en angst gevoelens op.
Ik was nog maar pas er aan toe om een beetje te erkennen dat het werk te veel van mij vraagt. Het is niet dat ik slecht ben in mijn werk, maar het kost mij heel veel energie en het geeft nooit voldoening, omdat ik het voor mezelf nooit goed doe, altijd bang om door de mand te vallen, maar dat zit in mij, in mijn persoonlijkheid. Daarom merk ik dat ik ook zo boos ben. Ik zie het niet als oplossing om ander werk te doen, dat zorgt voor zoveel instabiliteit, nieuwe angsten en onzekerheid. Wat nou als ik op een plek kom waar het nog veel slechter is? Daarnaast kon ik tenminste altijd nog een beetje waardering halen uit het feit dat ik kon noemen, in de jeugdhulpverlening te werken en trouwens ook een goed salaris. Daar haalde ik mijn stabiliteit uit.
Ik ben juist in therapie om mezelf te veranderen. De stap komt te vroeg ofzo.
Wat ik zo eng vind, is dat ik eigenlijk sowieso niet weet wat ik leuk vind om te doen. Ik heb geen idee.
Mijn vriend heeft er mede voor gezorgd, dat ik afgelopen week relatief koel ben gebleven, althans dat ik geen hele gekke dingen heb gedaan. Ik kreeg wel steun van hem, ook al kan hij die angst niet voelen en niet helemaal begrijpen, vind hij het wel heel rot voor me dat ik hier nu in zit.
Ik ben er wel achter gekomen dat mijn angsten de afgelopen jaren zijn toegenomen. Voorheen was ik zelfs wel een 'thrill seeker' tot mijn eind 20, ik was niet zo bang voor verandering en risico's. Nu zit ik er voor mijn gevoel helemaal in vast.
Het erge ervan is ook nog zo, dat ik hier komende maanden ws nog in zit.
In therapie wel besproken, maar zat toen eigenlijk te heftig in de emotie.
Het patroon is de laatste jaren wel, dat ik steeds meer dingen vermijd en blijf aanhouden en worstelen in dezelfde situaties.
maandag 24 juni 2019 21:42
Jeetje wat een rotgebeurtenissen! Echt heel erg naar dat zoiets na 13 jaar ook nog gebeurt, dat je 13 jaar in dienst geweest bent zegt toch eigenlijk wel heel wat positiefs over je functioneren bij die organisatie. Ik vind het ontzettend rot voor je, ik snap zo dat je hier enorm onzeker en angstig van raakt.Cestlavie83 schreef: ↑23-06-2019 23:11Het gaat idd niet zo goed met mij Snorrie. Ik wil jullie trouwens nog wel erg bedanken ook nog voor de steunende woorden eerder deze week. Vet lief!
Ben op dit moment nog steeds best wel in de war. In mijn gevoel is het nu even stil, maar heb heftige bizarre week gehad.
Het gesprek ging heel raar en ergens ook aan mij voorbij, nadat ik heb gehoord dat ik ander werk moet gaan zoeken. Het drong niet zo goed tot mij door, later pas en heb mij heel rot gevoeld, mislukt en in de steek gelaten, raakte in paniek en was even radeloos. Ik kan niet goed verwoorden hoe de angst voelde, maat het was heel hevig. Mijn angsten zijn in de afgelopen jaren steeds meer toegenomen en waren deze week op een hoogte punt. Ik kan nog niet geloven dat ik iets anders moet gaan doen na 13 jaar en ik heb al die, op mijn manier er voor proberen te zorgen dat ik mijn baan kon behouden. De angst dat ik Geen ander werk kan vinden, wat ik aankan en mij gelukkig maakt en ervoor zorgt dat ik financiele zekerheid krijg is heel groot.
Later deze week heb ik ook nog ruzie gekregen met mijn moeder. Ik ging naar haar toe in de hoop steun en troost te vinden, maar door iets wat ze zei, ben ik na jaren ontploft, echt ontploft. Ik voelde mij zo niet gehoord en begrepen. Door wat ik zei en deed raakte mijn moeder in paniek en was erg gekwetst. Mijn jongere broer van 32 was er bij en nam het voor mijn moeder op en we hebben bijna gevochten. Eerst ben ik weggelopen, maar ook weer terug gegaan. Ik kan niet verdragen dat ik schuld heb aan het kwetsen van mijn moeder. Het is min of meer uitgepraat...... uitgepraat in de zin dat ik heb verzacht wat ik bedoelde, want mijn waarheid is niet haar waarheid en het doet haar veel verdriet. En daar kan ik niet mee rondlopen.
Al met al weet ik nu niet meer wat ik wil, van binnen ben ik best wel de weg kwijt
Ook verdrietig dat je geen steun vindt bij je familie juist nu je ze zo hard nodig hebt. Geen adviezen even maar een dikke knuffel, denk dat je die wel kunt gebruiken
dinsdag 25 juni 2019 09:36
Hoi cestlavie
[verwijderd]
Mijn verhaal is natuurlijk niet jouw verhaal en er is geen goede of foute weg. Maar ik typ het toch voor het geval er iets in zit wat je nu enige troost kan bieden. Kan helpen weten dat hoewel deze situatie nu onwijs klote is, het niet het einde van de weg betekent. Want ik weet hoe mislukt, hopeloos en uitzichtloos het kan voelen. En hoe veel angst het kan oproepen om niet meer vast te kunnen houden aan iets wat toch stabiliteit gaf en ook gewoon altijd deel heeft uitgemaakt van jouw leven. Het is niet niks, toch? 13 jaar. Ik gun je echt dat je kan durven loslaten (niet per se werk, maar vooral de controle) zodat je kan leren vertrouwen op jezelf en daardoor ook de ruimte krijgt om jezelf te zijn en gewoon goed genoeg te zijn zoals je bent. Niet steeds hoeven vechten ervoor.
Fijn dat je vriend er voor je is en met je meeleeft. Kan jij ook goed zijn steun toelaten en voelen? Het is ook een onwijs heftige en rotsituatie waar je nu in zit. Hoe reageerden ze bij je therapie? Het is toch ook logisch dat je heftig in de emotie zat? Je had onwijs heftig nieuws gehad dat heel veel met je doet. Alles wordt door elkaar gerammeld en op z'n kop gezet.
Hoe gaat het nu verder op je werk? Blijf je nu werken? Helpen ze je op weg naar iets anders of loopt het gewoon af? Je hoeft deze vragen niet te beantwoorden natuurlijk als je niet wil of dat je niks brengt op dit moment. Schrijf hier vooral waar je zelf behoefte aan hebt als iets je kan helpen
[verwijderd]
Mijn verhaal is natuurlijk niet jouw verhaal en er is geen goede of foute weg. Maar ik typ het toch voor het geval er iets in zit wat je nu enige troost kan bieden. Kan helpen weten dat hoewel deze situatie nu onwijs klote is, het niet het einde van de weg betekent. Want ik weet hoe mislukt, hopeloos en uitzichtloos het kan voelen. En hoe veel angst het kan oproepen om niet meer vast te kunnen houden aan iets wat toch stabiliteit gaf en ook gewoon altijd deel heeft uitgemaakt van jouw leven. Het is niet niks, toch? 13 jaar. Ik gun je echt dat je kan durven loslaten (niet per se werk, maar vooral de controle) zodat je kan leren vertrouwen op jezelf en daardoor ook de ruimte krijgt om jezelf te zijn en gewoon goed genoeg te zijn zoals je bent. Niet steeds hoeven vechten ervoor.
Fijn dat je vriend er voor je is en met je meeleeft. Kan jij ook goed zijn steun toelaten en voelen? Het is ook een onwijs heftige en rotsituatie waar je nu in zit. Hoe reageerden ze bij je therapie? Het is toch ook logisch dat je heftig in de emotie zat? Je had onwijs heftig nieuws gehad dat heel veel met je doet. Alles wordt door elkaar gerammeld en op z'n kop gezet.
Hoe gaat het nu verder op je werk? Blijf je nu werken? Helpen ze je op weg naar iets anders of loopt het gewoon af? Je hoeft deze vragen niet te beantwoorden natuurlijk als je niet wil of dat je niks brengt op dit moment. Schrijf hier vooral waar je zelf behoefte aan hebt als iets je kan helpen
anoniem_365339 wijzigde dit bericht op 28-06-2019 22:45
52.99% gewijzigd
woensdag 26 juni 2019 13:39
Ow Cestlavie, wat een heftig nieuws! Begrijp ik het goed dat je nu in een 2e spoor traject gaat? Weet je nog die zin die Tuinhek eerder schreef? Dit is niet het vonnis over je leven... Ik ben me er zelf heel erg aan aan het optrekken in deze onzekere tijd.
Nog een dikke knuffel omdat je steun en troost zocht bij je moeder, maar het daar niet vond. Kan je zien dat er wel andere hulpbronnen zijn?
Ik vind dit heel moeilijk om te delen. Ik zou nog terugkomen in de groep voor afscheid. Maar een aantal groepsleden zegt dat zij daar niet bij aanwezig willen zijn. Ze vinden mijn gedrag te onveilig.
Daar gaat mijn straffende ouder bovenop zitten: ik ben niet goed. Heel pijnlijk, heel lastig.
Het plan voor de komende dagen is goed voor mezelf zorgen en "gewoon" blijven leven.
Nog een dikke knuffel omdat je steun en troost zocht bij je moeder, maar het daar niet vond. Kan je zien dat er wel andere hulpbronnen zijn?
Ik vind dit heel moeilijk om te delen. Ik zou nog terugkomen in de groep voor afscheid. Maar een aantal groepsleden zegt dat zij daar niet bij aanwezig willen zijn. Ze vinden mijn gedrag te onveilig.
Daar gaat mijn straffende ouder bovenop zitten: ik ben niet goed. Heel pijnlijk, heel lastig.
Het plan voor de komende dagen is goed voor mezelf zorgen en "gewoon" blijven leven.
woensdag 26 juni 2019 16:17
Wat verdrietig, Martje55. Maar ik kan het ergens ook wel begrijpen van de groepsleden? Ik weet eerlijk gezegd ook niet hoe ik erop zou reageren als iemand zichzelf beschadigd waar ik bij zou zijn. Ik denk dat ik me dan daarna echt geen houding meer zou weten te geven tegenover die persoon en dat ik heel erg bang zou zijn om iets verkeerds te zeggen waardoor het opnieuw zou gebeuren.
Dit zou dan niets zeggen over dat ik die persoon niet goed genoeg vind, maar meer over mezelf willen beschermen. Bedenk je wel dat al die mensen óók in therapie zitten, met hun eigen schema's en modi, en dat zulke dingen daardoor nog eens extra onveilig kunnen voelen.
Wij hadden zelf bijvoorbeeld in de groep een dame die meerdere keren heeft aangegeven dat ze eigenlijk liever dood wilde zijn. Dat neem je dan toch mee naar huis, je blijft erover nadenken, als ze een week er niet was maakte ik me zorgen... Dat komt dan nog bovenop je eigen proces waar je middenin zit. Dat was soms best wel lastig om daarmee om te gaan, en ik denk dat het voor jouw groepsgenoten misschien ook wel zo is, dat ze juist omdat ze zich zo betrokken voelen bij jou nu wat afstand willen. Hoe rot dat ook is
Ik hoop dat mijn berichtje je niet verder van streek maakt, dat is zeker niet mijn bedoeling, maar ik denk wel dat het goed is als we gewoon eerlijk tegen elkaar kunnen blijven toch? Op dit moment voel je erg kwetsbaar en ben ik zelf eerlijk gezegd ook best bang om iets te zeggen dat misschien verkeerd overkomt.Maar ik ga dit toch posten, in de hoop dat je wel weet dat ik het goed bedoel
Dit zou dan niets zeggen over dat ik die persoon niet goed genoeg vind, maar meer over mezelf willen beschermen. Bedenk je wel dat al die mensen óók in therapie zitten, met hun eigen schema's en modi, en dat zulke dingen daardoor nog eens extra onveilig kunnen voelen.
Wij hadden zelf bijvoorbeeld in de groep een dame die meerdere keren heeft aangegeven dat ze eigenlijk liever dood wilde zijn. Dat neem je dan toch mee naar huis, je blijft erover nadenken, als ze een week er niet was maakte ik me zorgen... Dat komt dan nog bovenop je eigen proces waar je middenin zit. Dat was soms best wel lastig om daarmee om te gaan, en ik denk dat het voor jouw groepsgenoten misschien ook wel zo is, dat ze juist omdat ze zich zo betrokken voelen bij jou nu wat afstand willen. Hoe rot dat ook is
Ik hoop dat mijn berichtje je niet verder van streek maakt, dat is zeker niet mijn bedoeling, maar ik denk wel dat het goed is als we gewoon eerlijk tegen elkaar kunnen blijven toch? Op dit moment voel je erg kwetsbaar en ben ik zelf eerlijk gezegd ook best bang om iets te zeggen dat misschien verkeerd overkomt.Maar ik ga dit toch posten, in de hoop dat je wel weet dat ik het goed bedoel
woensdag 26 juni 2019 22:09
Martje, ook voor jou een rottige ervaring dus 
Ik snap wel dat je je misschien afgewezen voelt, maar zoals Snorrie zegt is het gedrag waarschijnlijk door factoren bepaald die helemaal niets met jouw waarde als mens hebben te maken. Je bent niets minder dan ieder ander en dit maakt daar zeker geen verandering in. Ik wens je veel sterkte in deze moeilijk tijd.
Cestlavie, hoe gaat het nu? Alweer een beetje bekomen van het verdriet of nog niet echt? Zoals Tu1nhek al zei... schrijf maar gerust als je daar behoefte aan hebt. Ik wil er ook graag voor je zijn, zover ik dat kan.
Zelf heb ik ook iets te delen waar ik me best voor schaam maar het blijft een thema in mijn leven. Ik merk al mijn hele leven dat mijn moeder veel anders reageert op mijn zusje dan op mij, als we ons ergens onzeker over voelen bijvoorbeeld. Mijn moeder reageert dan teder op mijn zusje en op mij meer cynisch. Even een voorbeeldje, als mijn zusje zegt dat ze er niet uitziet zegt mijn moeder iets van ach schat, je bent hartstikke knap, en geeft haar een aai over haar bol. Als ik het zeg, zegt ze koud en afgemeten: ja hoor, erg lelijk ben jij. Sarcastisch dan zo, van waar maak je je druk om. Nu is mijn zusje gewoon veel makkelijker met zich uiten, zeker in emotioneel opzicht, en haar 'aaibaarheidsfactor' is gewoon groter denk ik. Ik krijg die affectie niet omdat ik het ook niet over mezelf afroep, ik vind van mezelf ook niet dat ik een grote schattigheidsfactor heb of lievigheid waardoor moeders vertederd zouden moeten gaan zijn. Maar toch steekt het me wel, ik heb wel behoefte aan diezelfde reacties maar ik ben altijd al degene geweest die veruit de minste affectie en warmte kreeg van m'n moeder. Mijn moeder heeft gewoon geen zwak voor mij en wel voor mijn zusje. Ik voel me dan ook echt wel eens minderwaardig, het doet gewoon wel zeer. Ook al weet ik dat het waarschijnlijk gewoon is omdat ik gewoon niet schattig ben en er verder geen kwade bedoelingen achter zitten. Ik vind mezelf ook te oud om hier nu nog zo mee te zitten, als kind van 10, ok, maar het blijft gewoon soms een gigantische steek.
P.s.: ik heb een supergoede band met mijn zusje en gun haar alles, dus het is niet zo dat dat het probleem is. Het is meer dat ik het zelf gewoon mis. En ja, ik schaam me een beetje. ja natuurlijk zit ik er echt wel mee, nu ik het schrijf merk ik pas hoe erg want zelfs dat geeft me al tranen. Maar het is ook iets dat mijn hele leven al speelt en me al vaker geraakt heeft.
Ik denk ook dat het wel een rol speelt in waarom ik mezelf niet lief en leuk vind, en me in relaties zodra ik wel liefde en affectie krijg ga afsluiten, in mijn hoofd verdien ik het niet.
Ik snap wel dat je je misschien afgewezen voelt, maar zoals Snorrie zegt is het gedrag waarschijnlijk door factoren bepaald die helemaal niets met jouw waarde als mens hebben te maken. Je bent niets minder dan ieder ander en dit maakt daar zeker geen verandering in. Ik wens je veel sterkte in deze moeilijk tijd.Cestlavie, hoe gaat het nu? Alweer een beetje bekomen van het verdriet of nog niet echt? Zoals Tu1nhek al zei... schrijf maar gerust als je daar behoefte aan hebt. Ik wil er ook graag voor je zijn, zover ik dat kan.
Zelf heb ik ook iets te delen waar ik me best voor schaam maar het blijft een thema in mijn leven. Ik merk al mijn hele leven dat mijn moeder veel anders reageert op mijn zusje dan op mij, als we ons ergens onzeker over voelen bijvoorbeeld. Mijn moeder reageert dan teder op mijn zusje en op mij meer cynisch. Even een voorbeeldje, als mijn zusje zegt dat ze er niet uitziet zegt mijn moeder iets van ach schat, je bent hartstikke knap, en geeft haar een aai over haar bol. Als ik het zeg, zegt ze koud en afgemeten: ja hoor, erg lelijk ben jij. Sarcastisch dan zo, van waar maak je je druk om. Nu is mijn zusje gewoon veel makkelijker met zich uiten, zeker in emotioneel opzicht, en haar 'aaibaarheidsfactor' is gewoon groter denk ik. Ik krijg die affectie niet omdat ik het ook niet over mezelf afroep, ik vind van mezelf ook niet dat ik een grote schattigheidsfactor heb of lievigheid waardoor moeders vertederd zouden moeten gaan zijn. Maar toch steekt het me wel, ik heb wel behoefte aan diezelfde reacties maar ik ben altijd al degene geweest die veruit de minste affectie en warmte kreeg van m'n moeder. Mijn moeder heeft gewoon geen zwak voor mij en wel voor mijn zusje. Ik voel me dan ook echt wel eens minderwaardig, het doet gewoon wel zeer. Ook al weet ik dat het waarschijnlijk gewoon is omdat ik gewoon niet schattig ben en er verder geen kwade bedoelingen achter zitten. Ik vind mezelf ook te oud om hier nu nog zo mee te zitten, als kind van 10, ok, maar het blijft gewoon soms een gigantische steek.
P.s.: ik heb een supergoede band met mijn zusje en gun haar alles, dus het is niet zo dat dat het probleem is. Het is meer dat ik het zelf gewoon mis. En ja, ik schaam me een beetje. ja natuurlijk zit ik er echt wel mee, nu ik het schrijf merk ik pas hoe erg want zelfs dat geeft me al tranen. Maar het is ook iets dat mijn hele leven al speelt en me al vaker geraakt heeft.
Ik denk ook dat het wel een rol speelt in waarom ik mezelf niet lief en leuk vind, en me in relaties zodra ik wel liefde en affectie krijg ga afsluiten, in mijn hoofd verdien ik het niet.
anoniem_6442c23e4dca8 wijzigde dit bericht op 26-06-2019 22:14
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
7.71% gewijzigd
donderdag 27 juni 2019 08:55
Prazo36: wat rot om te horen dat jij dat ook hebt. Ik herken het namelijk heel erg. Helaas match ik ook niet zo goed met mijn moeder als mijn zusje. Ik moet wel zeggen dat de schematherapie hier wel in heeft geholpen om daar wat rust in te krijgen en dat dit de relatie met mijn moeder wel ten goede is gekomen.
Die teleurstelling ken ik dus maar al te goed en ook het gevoel dat je dan niet goed genoeg bent en niet lief / leuk / schattig genoeg. Liefdevolle ouderboodschappen hebben hier bij mij wel heel goed geholpen + het besef dat ik nu niet meer afhankelijk ben van de liefde en zorg van mijn ouders. Als kind heb je die echt nodig om te overleven, maar nu als volwassene niet meer.
Die teleurstelling ken ik dus maar al te goed en ook het gevoel dat je dan niet goed genoeg bent en niet lief / leuk / schattig genoeg. Liefdevolle ouderboodschappen hebben hier bij mij wel heel goed geholpen + het besef dat ik nu niet meer afhankelijk ben van de liefde en zorg van mijn ouders. Als kind heb je die echt nodig om te overleven, maar nu als volwassene niet meer.
donderdag 27 juni 2019 20:35
Hoi. Ik sta even ergens te wachten dus geen tijd voor een uitgebreide reactie, ok ik blijk via mobiel toch uitgebreid te kunnen antwoorden ![😂]()
maar dit kon ik niet ongezegd laten: @prazo het heeft helemaal NIETS te maken met je schattigheids- of aaibaarheidsfactor of je affectie en warmte krijgt van je moeder. Zet dat alsjeblieft uit je hoofd. Je zegt dan eigenlijk dat het logisch is dat jij dat niet krijgt of kreeg en dat is NIET waar en grote onzin! Ouders geven hun kinderen geen warmte en affectie omdat ze schattig zijn. Ik vind het heel naar om te lezen dat je jezelf die boodschap geeft, dan doe je eigenlijk precies wat je gewend bent en wat je moeder doet “nee, jij hebt die affectie niet nodig” of “nee, jij verdient dat niet.” (Want je bent niet lief/schattig genoeg). Je kan het verleden niet veranderen, maar wel of je meegaat in de herhaling van het verleden en dus of je jezelf dit soort boodschappen blijft voeren. Een andere boodschap is “jij hebt ook behoefte aan warmte en affectie, wat een kutgevoel dat je dat zo mist en gemist heb. Ik zie jou en dat je die warmte nodig hebt en verdient wat verdrietig dat je dat zo hard gemist hebt”
Denk ook aan laatst toen je met die kleine prazo ging wandelen en haar op de rug meenam en beschermde tegen de pesters. Nu zeg je eigenlijk tegen haar “wat nou? Stel je niet aan. Natuurlijk krijg jij geen affectie, je bent gewoon niet zo leuk” Voelt dat nou echt oké?
@martje, goed voornemen voor komende dagen. Hoe gaat het daarmee? Pijnlijk inderdaad dat sommigen niet bij je afscheid willen zijn. Aan de ene kant denk ik dat bij sommigen hun eigen schema’s mee zullen spelen (zelf denk ik dan ‘lekker dramatisch, er gebeurt je niks hoor’) maar het kan ook echt gewoon te heftig zijn voor sommigen. En eerlijk gezegd, je hebt je ook heel onveilig gedragen, kan je verwachten dat iedereen daar nu is voor jou? Zoals prazo zei, dit heeft niets te maken met jouw waarde als mens, het is een reactie op de situatie. Voor sommigen, om welke reden dan ook, niet oké om bij het afscheid te zijn. Sterkte
maar dit kon ik niet ongezegd laten: @prazo het heeft helemaal NIETS te maken met je schattigheids- of aaibaarheidsfactor of je affectie en warmte krijgt van je moeder. Zet dat alsjeblieft uit je hoofd. Je zegt dan eigenlijk dat het logisch is dat jij dat niet krijgt of kreeg en dat is NIET waar en grote onzin! Ouders geven hun kinderen geen warmte en affectie omdat ze schattig zijn. Ik vind het heel naar om te lezen dat je jezelf die boodschap geeft, dan doe je eigenlijk precies wat je gewend bent en wat je moeder doet “nee, jij hebt die affectie niet nodig” of “nee, jij verdient dat niet.” (Want je bent niet lief/schattig genoeg). Je kan het verleden niet veranderen, maar wel of je meegaat in de herhaling van het verleden en dus of je jezelf dit soort boodschappen blijft voeren. Een andere boodschap is “jij hebt ook behoefte aan warmte en affectie, wat een kutgevoel dat je dat zo mist en gemist heb. Ik zie jou en dat je die warmte nodig hebt en verdient wat verdrietig dat je dat zo hard gemist hebt” Denk ook aan laatst toen je met die kleine prazo ging wandelen en haar op de rug meenam en beschermde tegen de pesters. Nu zeg je eigenlijk tegen haar “wat nou? Stel je niet aan. Natuurlijk krijg jij geen affectie, je bent gewoon niet zo leuk” Voelt dat nou echt oké?
@martje, goed voornemen voor komende dagen. Hoe gaat het daarmee? Pijnlijk inderdaad dat sommigen niet bij je afscheid willen zijn. Aan de ene kant denk ik dat bij sommigen hun eigen schema’s mee zullen spelen (zelf denk ik dan ‘lekker dramatisch, er gebeurt je niks hoor’) maar het kan ook echt gewoon te heftig zijn voor sommigen. En eerlijk gezegd, je hebt je ook heel onveilig gedragen, kan je verwachten dat iedereen daar nu is voor jou? Zoals prazo zei, dit heeft niets te maken met jouw waarde als mens, het is een reactie op de situatie. Voor sommigen, om welke reden dan ook, niet oké om bij het afscheid te zijn. Sterkte
donderdag 27 juni 2019 23:25
Nee natuurlijk voelt dat niet oke, maar ik geloof ook niet dat zoiets compleet zonder reden gebeurt. Er is iets dat mijn moeder ertoe beweegt mij een andere behandeling te geven dan mijn zusje en het gaat er bij mij niet in dat dat toeval is of geen reden heeft. Natuurlijk wel en ik wil graag antwoorden daarop, ik zoek verklaringen, en ik denk die te hebben gevonden en vanuit daar tot acceptatie en berusting te kunnen komen. Wat moet ik anders? Ik vind het niet leuk om die boodschappen te krijgen maar ik kies er niet voor om ze mezelf te geven, het is een consequentie van mijn wil om te weten waarom mijn moeder het doet.tu1nhek schreef: ↑27-06-2019 20:35Hoi. Ik sta even ergens te wachten dus geen tijd voor een uitgebreide reactie, ok ik blijk via mobiel toch uitgebreid te kunnen antwoordenmaar dit kon ik niet ongezegd laten: @prazo het heeft helemaal NIETS te maken met je schattigheids- of aaibaarheidsfactor of je affectie en warmte krijgt van je moeder. Zet dat alsjeblieft uit je hoofd. Je zegt dan eigenlijk dat het logisch is dat jij dat niet krijgt of kreeg en dat is NIET waar en grote onzin! Ouders geven hun kinderen geen warmte en affectie omdat ze schattig zijn. Ik vind het heel naar om te lezen dat je jezelf die boodschap geeft, dan doe je eigenlijk precies wat je gewend bent en wat je moeder doet “nee, jij hebt die affectie niet nodig” of “nee, jij verdient dat niet.” (Want je bent niet lief/schattig genoeg). Je kan het verleden niet veranderen, maar wel of je meegaat in de herhaling van het verleden en dus of je jezelf dit soort boodschappen blijft voeren. Een andere boodschap is “jij hebt ook behoefte aan warmte en affectie, wat een kutgevoel dat je dat zo mist en gemist heb. Ik zie jou en dat je die warmte nodig hebt en verdient
Denk ook aan laatst toen je met die kleine prazo ging wandelen en haar op de rug meenam en beschermde tegen de pesters. Nu zeg je eigenlijk tegen haar “wat nou? Stel je niet aan. Natuurlijk krijg jij geen affectie, je bent gewoon niet zo leuk” Voelt dat nou echt oké?
@martje, goed voornemen voor komende dagen. Hoe gaat het daarmee? Pijnlijk inderdaad dat sommigen niet bij je afscheid willen zijn. Aan de ene kant denk ik dat bij sommigen hun eigen schema’s mee zullen spelen (zelf denk ik dan ‘lekker dramatisch, er gebeurt je niks hoor’) maar het kan ook echt gewoon te heftig zijn voor sommigen. En eerlijk gezegd, je hebt je ook heel onveilig gedragen, kan je verwachten dat iedereen daar nu is voor jou? Zoals prazo zei, dit heeft niets te maken met jouw waarde als mens, het is een reactie op de situatie. Voor sommigen, om welke reden dan ook, niet oké om bij het afscheid te zijn. Sterkte
donderdag 27 juni 2019 23:38
vrijdag 28 juni 2019 06:08
Dat zeg je heel stellig maar ik zou niet weten wat het anders is. Als het een onvermogen van mijn moeder was, dan deed ze het bij ons beide niet, dus dat is het in ieder geval niet.tu1nhek schreef: ↑27-06-2019 23:38Nee, het gebeurt niet zonder reden of toevallig. Maar de reden is niet omdat jij niet schattig of leuk of lief of aaibaar genoeg bent. Ik vind dat je jezelf tekort doet daarmee.
Maar, natuurlijk, als het je rust geeft dan levert het toch wel wat op en is het op deze manier voor nu helpend voor je.
En ik doe mezelf niet tekort door te willen weten waarom, daar heb ik recht op als ik er zo’n last van heb. Ik krijg er nu een beetje het idee bij dat ik mezelf dit allemaal aandoe maar zo is het nu ook weer niet, dat is oneerlijk om te zeggen. Dat zou te gemakkelijk zijn. De werkelijkheid kan nu eenmaal weerbarstig zijn maar het niet weten is ook geen optie, ik blijf er toch wel over malen. Ik heb niet het gevoel dat je het begrijpt.
