Schema therapie kletspraat

snorriemorrie schreef: ↑

27-06-2019 08:55

Prazo36: wat rot om te horen dat jij dat ook hebt. Ik herken het namelijk heel erg. Helaas match ik ook niet zo goed met mijn moeder als mijn zusje. Ik moet wel zeggen dat de schematherapie hier wel in heeft geholpen om daar wat rust in te krijgen en dat dit de relatie met mijn moeder wel ten goede is gekomen.

Die teleurstelling ken ik dus maar al te goed en ook het gevoel dat je dan niet goed genoeg bent en niet lief / leuk / schattig genoeg. Liefdevolle ouderboodschappen hebben hier bij mij wel heel goed geholpen + het besef dat ik nu niet meer afhankelijk ben van de liefde en zorg van mijn ouders. Als kind heb je die echt nodig om te overleven, maar nu als volwassene niet meer.

Voor jou ook een snorrie. Het is echt ontzettend nare pijn soms, bij tijd en wijlen blijft het ook erg naar steken.

Wel hoopgevend om te horen dat schematherapie daarbij kan helpen, want ik heb het idee dat ik het er elke keer maar weer moeite mee blijf hebben.

Jij hebt dat zo nu en dan ook nog wel zeker?

Prazo36 schreef: ↑

28-06-2019 06:08

Dat zeg je heel stellig maar ik zou niet weten wat het anders is. Als het een onvermogen van mijn moeder was, dan deed ze het bij ons beide niet, dus dat is het in ieder geval niet.

En ik doe mezelf niet tekort door te willen weten waarom, daar heb ik recht op als ik er zo’n last van heb. Ik krijg er nu een beetje het idee bij dat ik mezelf dit allemaal aandoe maar zo is het nu ook weer niet, dat is oneerlijk om te zeggen. Dat zou te gemakkelijk zijn. De werkelijkheid kan nu eenmaal weerbarstig zijn maar het niet weten is ook geen optie, ik blijf er toch wel over malen. Ik heb niet het gevoel dat je het begrijpt.

.
Dit is helemaal niet wat ik bedoel! Dat je het jezelf zou aandoen! Helemaal niet zelfs. Is dat hoe je mijn posts interpreteert? Hoe gaat je gedachtengang dat je daarop uitkomt? Ik ga teruglezen, voor het geval ik dat misschien gesuggereerd heb, zou zeker niet mijn bedoeling zijn geweest!

Ik bedoel ook niet dat je jezelf tekort doet door het te willen weten (ik begrijp heel goed dat je zoekende bent naar een verklaring, want het is juist een kernvraag), maar dat je jezelf tekort doet door de oorzaak van het ontbreken van warmte en affectie bij jezelf te leggen. Dat het door jou komt dat je niet de affectie en warmte van je moeder kreeg die je wel bij je zus zag en waar je ook zo'n behoefte aan had. Het is zo'n ontzettend menselijke basisbehoefte, de behoefte aan warmte, acceptatie en dat je erbij hoort. Het vormt de basis van ons bestaan. Ouders (of verzorgers) horen dat aan kinderen te bieden, het is hartstikke schadelijk als je een kind het gevoel geeft niet goed genoeg te zijn of er niet te mogen zijn. En dat is niet afhankelijk van de schattigheidsfactor, als volwassen persoon moet je daar echt boven kunnen staan en belangen van kinderen veel hoger op de prioriteitenlijst zetten dan of ze schattig genoeg zijn voor je warmte en affectie. Dat betekent niet dat het ouderschap makkelijk is, maar je hebt wél een verantwoordelijkheid als je kinderen hebt. Het betekent ook niet dat ouders nare dingen altijd expres doen, maar dat ze het niet expres doen betekent niet dat zij die steek niet hebben laten vallen en dat het bij jou ligt, het betekent niet dat jij doordat zij iets hebben gemist, jij niet tekort bent gekomen.

Ouders hebben meer verantwoordelijkheid dan een kind, een kind hoeft geen warmte en affectie te verdienen. Het is de basis.

Prazo36 schreef: ↑

26-06-2019 22:09

Ik denk ook dat het wel een rol speelt in waarom ik mezelf niet lief en leuk vind, en me in relaties zodra ik wel liefde en affectie krijg ga afsluiten, in mijn hoofd verdien ik het niet.

.
Ik lees deze zin nu pas, nu ik aan het terugkijken ben. Ik vind het verschrikkelijk naar om te lezen dat het dus zo is gelopen voor je. En dat jij dus de oorzaak hiervan bij jezelf legt. Omdat jij niet aaibaar genoeg was voor jouw moeder om affectie en warmte te geven

Hoe vormen we ideeën over onszelf? Ons zelfbeeld? Elke ik-boodschap begint met een jij-boodschap. 'Ik ben niet goed genoeg' is altijd begonnen met de, al dan niet impliciete, boodschap 'jij bent niet goed genoeg'. En de verantwoordelijkheid daarvoor ligt niet bij een kleine baby of jong kind.

dit is wat jij nodig had, zonder voorwaarden, zonder schattig genoeg te hoeven zijn.

tu1nhek schreef: ↑

28-06-2019 08:02

.
Dit is helemaal niet wat ik bedoel! Dat je het jezelf zou aandoen! Helemaal niet zelfs. Is dat hoe je mijn posts interpreteert? Hoe gaat je gedachtengang dat je daarop uitkomt? Ik ga teruglezen, voor het geval ik dat misschien gesuggereerd heb, zou zeker niet mijn bedoeling zijn geweest!

Ik bedoel ook niet dat je jezelf tekort doet door het te willen weten (ik begrijp heel goed dat je zoekende bent naar een verklaring, want het is juist een kernvraag), maar dat je jezelf tekort doet door de oorzaak van het ontbreken van warmte en affectie bij jezelf te leggen. Dat het door jou komt dat je niet de affectie en warmte van je moeder kreeg die je wel bij je zus zag en waar je ook zo'n behoefte aan had. Het is zo'n ontzettend menselijke basisbehoefte, de behoefte aan warmte, acceptatie en dat je erbij hoort. Het vormt de basis van ons bestaan. Ouders (of verzorgers) horen dat aan kinderen te bieden, het is hartstikke schadelijk als je een kind het gevoel geeft niet goed genoeg te zijn of er niet te mogen zijn. En dat is niet afhankelijk van de schattigheidsfactor, als volwassen persoon moet je daar echt boven kunnen staan en belangen van kinderen veel hoger op de prioriteitenlijst zetten dan of ze schattig genoeg zijn voor je warmte en affectie. Dat betekent niet dat het ouderschap makkelijk is, maar je hebt wél een verantwoordelijkheid als je kinderen hebt. Het betekent ook niet dat ouders nare dingen altijd expres doen, maar dat ze het niet expres doen betekent niet dat zij die steek niet hebben laten vallen en dat het bij jou ligt, het betekent niet dat jij doordat zij iets hebben gemist, jij niet tekort bent gekomen.

Ouders hebben meer verantwoordelijkheid dan een kind, een kind hoeft geen warmte en affectie te verdienen. Het is de basis.

Ik haal het uit je stukjes over de schadelijke boodschappen, die ik mezelf geef, waardoor het lijkt alsof ik ze zelf genereer (als een vrijwillige keuze). Daar heb ik het uit gehaald, maar dat is niet zo, ik doe als ik mezelf schadelijke boodschappen wil geven ook geen moeite voor visualisatie oefeningen, dat deed ik nu wel. Juist zelfs terwijl ik geen therapeut heb die helpt heb ik het wel geprobeerd. Dus ik reageerde zo omdat ik me aangevallen voelde door dat stukje.

Verder had ik eigenlijk de behoefte om dit van me af te schrijven, dus het viel me zo rauw op mijn dak. Nu ik dit stukje lees is het mij wel duidelijk wat je bedoelt, ik voel me er nu ook niet meer door aangevallen. Ik ben het er wel mee eens dat de verantwoordelijkheid niet bij mij gelegen heeft, maar het neemt niet alle pijn weg (bekende gevoelswereld en gedachtenwereld die met elkaar op gespannen voet staan). Dus zo gaan mijn gedachten.

.... ik lees nu wat er allemaal geschreven is en ik voel de behoefte om mijn kijk op de (mis) communicatie te geven. Het zit namelijk heel vers in mijn hoofd, omdat ik gisteren Exact over dit onderwerp therapie heb gehad.
Dat ging natuurlijk over mijn eigen moeder en mijn eigen straffende gedachten, maar hetzelfde principe.

Het stukje over de jij- boodschappen, vanuit de opvoeder naar het onstaan van de ik -boodschappen, had de start van het gesprek moeten zijn denk ik.

De ik- booschappen die wij onszelf in het nu onbewust en bewust geven, zijn ooit onstaan door de jij- boodschappen vanuit het verleden, of een 'foutieve' interpretatie van de jij- boodschappen.

vb: huilend kindje van 3 die troost zoekt, hangend aan been van moeder (moeder op een slechte dag of slechte reactie), reactie van moeder jij- boodschap: 'O kind niet weer, wat is er nu weer aan de hand, heh...'
interpretatie ik- boodschap: 'ik ben een vervelend kind of, ik doe er niet toe, ik verdien geen troost van mamma'

Ooit is dit idee ontstaan, door tekortdoen vauit de jij- boodschap.
Maar nu is het een ik- boodschap/gedachte die heel sterk is. 'ik verdien het niet'

Ik interpreteer dat wat Tu1nhek zegt in de post over de straffende ouder gedachten/boodschappen die Prazo nu (on)bewust aan zichzelf geeft, dat het eigenlijk zoveel tekort doet aan zichzelf. Het is een straffende gedachten om te denken, dat het aan jezelf ligt,

Prazo, De waarheid klopt natuurlijk in je eigen beleving, mijn moeder reageert anders op mijn zus, dat moet te maken hebben (gehad,) doordat ik niet oke ben, niet aaibaar en lief genoeg. Ik voel ook altijd als de echte waarheid.

Maar de waarheid zou eigenlijk moeten zijn, wat naar dat ik dat zo voel dat het aan mij ligt, dat is niet wat ik verdien, want ik ben oke.

Misschien ben ik heel wazig, maar ik bedoel het steunend.

Verder wil ik jullie allemaal erg bedanken voor alle attente en lieve post naar mij toe en ook voor het geven van een 'andere kijk' op de situatie. Ik voel mij er ook heel ongemakkelijk door, omdat ik van de week ook niet voelde dat ik dat verdiende. In mijn hoofd heb ik het allemaal zelf flink verpest en is het mijn eigen schuld dat ik in deze situatie zit. Maar ik probeer daar tegen in te gaan, maar dat vind ik ook heel lastig.

Verder wil ik jullie allemaal een knuffel terug geven als dank, maar ook omdat ik jullie worstelingen heb gelezen.

Prazo36 schreef: ↑

28-06-2019 08:09

Ik haal het uit je stukjes over de schadelijke boodschappen, die ik mezelf geef, waardoor het lijkt alsof ik ze zelf genereer (als een vrijwillige keuze). Daar heb ik het uit gehaald, maar dat is niet zo, ik doe als ik mezelf schadelijke boodschappen wil geven ook geen moeite voor visualisatie oefeningen, dat deed ik nu wel. Juist zelfs terwijl ik geen therapeut heb die helpt heb ik het wel geprobeerd. Dus ik reageerde zo omdat ik me aangevallen voelde door dat stukje.

Verder had ik eigenlijk de behoefte om dit van me af te schrijven, dus het viel me zo rauw op mijn dak. Nu ik dit stukje lees is het mij wel duidelijk wat je bedoelt, ik voel me er nu ook niet meer door aangevallen. Ik ben het er wel mee eens dat de verantwoordelijkheid niet bij mij gelegen heeft, maar het neemt niet alle pijn weg (bekende gevoelswereld en gedachtenwereld die met elkaar op gespannen voet staan). Dus zo gaan mijn gedachten.

Nee, het neemt de pijn niet weg. Dat klopt.
En het ís niet makkelijk om voor nieuwe boodschappen te kiezen. Daar gaat nog zo veel aan vooraf. Dat je überhaupt die nieuwe boodschappen kan zien, de mogelijkheid van hun bestaan. En het is niet zonder risico...want erkennen dat er andere boodschappen hadden moeten zijn betekent rammelen aan het plaatje van wat er is geweest. Dat is heel pijnlijk. Het bij jezelf leggen is in die zin wel beschermend. En dan komt nog het kiezen voor nieuwe boodschappen, ook dat is zeker niet makkelijk. Want die oude boodschappen zijn (kern)overtuigingen geworden, waarheden. Daar vanaf stappen voelt als een risico, verkeerd of onmogelijk, omdat die oude boodschappen zo sterk zijn. Dus inderdaad, het kost heel veel moeite en lukt (vooral in het begin) vaker niet dan wel. Niet omdat je niet je best doet, maar omdat het moeilijk is. (En ja, je doet dit allemaal zonder therapie! Ik heb dat hier eerder gezegd, maar dat is écht heel erg knap, wat je allemaal meeneemt uit dit topic. Dat zie ik en vind ik nog steeds!)

Ik reageerde wellicht fel, omdat ik het zo pijnlijk vind om te lezen dat je het wel bij jezelf legde (naar mijn idee) omdat je niet schattig genoeg zou zijn. Ik gun je anders, dat je kan voelen dat je het gewoon verdient en verdiende. Hoe dan ook.

En ik gun je dat je vaker bij dat stukje kan toen je met de kleine prazo ging wandelen en haar op de rug nam. Dat je vaker zo tegen jezelf en die kleine prazo kan praten. Maar dat is ook pijnlijk, want dan ga je misschien juist des te meer voelen dat je het gemist hebt.

Maar zo lang het nog niet altijd zelf lukt een stevige, warme van hier. Omdat je het sowieso verdient, je mag uitrusten en even niks hoeven en hoe dan ook goed genoeg zijn.

snorriemorrie schreef: ↑

28-06-2019 08:15

Eerlijk gezegd is het ook wel een beetje hoe het op mij overkwam, Tuinhek. Maar ik weet zeker dat je het goed bedoelt, net als altijd. Alleen begrijp ik ook even niet hoe het anders op te vatten is.

Ik denk dat iedereen die achtergesteld wordt op een sibling toch vooral op zoek is naar een verklaring daarvoor. Ik heb die zelf gevonden in dat mijn moeder meer klik heeft met mijn zus dan met mij. En kan me voorstellen dat voor Prazo die verklaring is dat haar moeder heel veel waarde hecht aan schattigheid en daardoor een voorkeur heeft voor haar zus.

Hoe dan ook is het een tekortkoming van de moeder, denk ik, als je niet verder kunt kijken dan je eigen voorkeuren ten opzichte van je kind

.
Ik vind het heel fijn als je eerlijk bent! nDat is voor mij ook nuttig. Nu denk ik, ik kwam misschien te fel over, omdat ik 'even snel' wilde reageren vanuit mijn emotie - dat ik het zo naar vond dat prazo, naar mijn idee, de verantwoordelijkheid het meest bij zichzelf lag. Dus ook bedankt dat je je feedback toevoegt!

Het is inderdaad een tekortkoming van de ouder als je dit soort dingen dusdanig je ouderschap laat beïnvloeden dat het ene kind een warmere benadering krijgt dan het andere kind. En dat neemt de pijn niet weg. Maar wel heel goed dat jij er nu meer naast kan zetten.

@cestlavie, wat naar dat je in deze situatie juist dacht/denkt dat je het zelf verpest hebt. Heeft het bespreken van bovenstaande thema in therapie je geholpen? Het is ook onwijs onwennig om een andere waarheid toe te laten of warmte en steun toe te laten terwijl je overtuiging nog is dat jij het verpest hebt en het slecht gedaan hebt. Dank voor je knuffel, ook eentje terug

@martje, hoe gaat het met jou? Lukt het om 'gewoon' te leven deze dagen, zoals je je voornam?

Hier gaat het wel goed. Ik had deze week wat meer last van kritische gedachten op mijn werk, ik merk dat het echt getriggerd wordt wanneer situaties veranderen en dus nieuw zijn. Maar ik kan het goed op de rit houden en in balans brengen. Ik heb afscheid van mijn therapeut genomen. Ik heb er toen niet over geschreven, omdat ik ivm herkenbaarheid niet precies wilde laten weten wanneer het was. Dat was ook goed, we hebben veel uitgesproken. Een ander afscheid dan de vorige keer, het was echt een stapje verder, zowel het afscheid als de therapie zelf. Een aanvulling. De puntjes op de i.

Ik vind het wel wat moeilijk om steeds te zeggen dat het goed gaat of de positieve dingen te benoemen.... ik krijg dan het gevoel dat het overkomt alsof ik het allemaal beter doe ofzo. Terwijl dat niet zo is, ik heb zo veel aangemodderd in de loop van de jaren. Ook eind vorig jaar en begin dit jaar zat ik zó diep. En ik doe het ook allemaal niet geweldig of zonder triggers. Het is gewoon een ander punt in het proces. Jullie hoeven ook niet te gaan bevestigen dat het goed is zo maar ik wilde mijn gedachten uitspreken. En ik deel toch ook graag hoe het met mij gaat, omdat ik dat ook wel belangrijk vind voor hier. Niet alleen op anderen reageren, maar ook iets van jezelf laten zien.

tu1nhek schreef: ↑

28-06-2019 10:20

@cestlavie, wat naar dat je in deze situatie juist dacht/denkt dat je het zelf verpest hebt. Heeft het bespreken van bovenstaande thema in therapie je geholpen? Het is ook onwijs onwennig om een andere waarheid toe te laten of warmte en steun toe te laten terwijl je overtuiging nog is dat jij het verpest hebt en het slecht gedaan hebt. Dank voor je knuffel, ook eentje terug

Ik vind het wel wat moeilijk om steeds te zeggen dat het goed gaat of de positieve dingen te benoemen.... ik krijg dan het gevoel dat het overkomt alsof ik het allemaal beter doe ofzo. Terwijl dat niet zo is, ik heb zo veel aangemodderd in de loop van de jaren. Ook eind vorig jaar en begin dit jaar zat ik zó diep. En ik doe het ook allemaal niet geweldig of zonder triggers. Het is gewoon een ander punt in het proces. Jullie hoeven ook niet te gaan bevestigen dat het goed is zo maar ik wilde mijn gedachten uitspreken. En ik deel toch ook graag hoe het met mij gaat, omdat ik dat ook wel belangrijk vind voor hier. Niet alleen op anderen reageren, maar ook iets van jezelf laten zien.

In de afgelopen week, wissel ik denk ik wel 10 x per dag van gedachten, modi en overtuigingen, zucht.
Ik merk dat ik heel boos ben, boos op mezelf, maar ook boos op mijn verleden, boos op mijn werkgever die mij nu niet meer vertrouwd, boos op de situatie.
Maar ik merk ook dat ik toegeef aan, laat alles maar zitten, het heeft toch geen zin., het is al mislukt gevoel . Tegelijkertijd heb ik de hele week overgewerkt en me uitgeslooft om toch te laten zien dat ik het kan..... In mijn omgeving kan niemand nu eigenlijk iets goed doen, want ik ben erg prikkelbaar. Waneer mensen me willen steunen dat het sneu voor me is, dan denk ik , Nee ik ben niet sneu, dit heb ik zelf veroorzaakt. Wanneer iemand zegt dat het misschien wel goed voor me is, denk ik. Hoe kun je zoiets zeggen? Dit is helemaal niet goed voor me... voel me dan ook niet begrepen. Wanneer iemand zegt dat het aan het werk ligt en dat meerdere mensen dit herkennen, denk ik, je snapt er helemaal niks van, het ligt namelijk allemaal aan mij en niet ana het werk, ik ben niet geschikt., Ik weet ook niet wat ik wil horen en hoe ik me moet voelen. Na dat ik dan al die dingen heb gedacht, voel ik me ook nog eens boos en schuldig dat ik zo boos ben op anderen.
Ik ben letterlijk best wel uitgeput en in de war n mijn hoofd en gevoel.
Ik merk ook dat dat alles in mijn roept Wie red mij uit deze klote situatie en aan de andere kant, wil ik alles behalve aandacht vragen.

Ook al vraag je erom niet bevestigd te willen worden op dat wat je uitspreekt. Ik wil wel zeggen dat ik snap wat je schrijft,

snorriemorrie schreef: ↑

28-06-2019 11:12

Hier gaat het opzich ook goed. Ik had alleen vanmorgen een vervelende aanvaring met mijn man. ik was chago en ik zei als grapje dat niemand tegen me mocht praten tot 5 uur. Het was gewoon een losse opmerking, dusdanig los dat ik me zelf niet eens herinner dat ik hem heb gemaakt. maar mijn man nam het me erg kwalijk en heeft me ruim een half uur silent treatment gegeven. En dat is dus iets waar ik heel slecht tegen kan, omdat mijn moeder dat vaak deed bij mij. En het voelt nog steeds heel onveilig als iemand dat nu doet.

negeer stand, vind ik ook een van de pijnlijkste straffen die er zijn., snap wat je zegt over het oveilige gevoel.
Heb je het wel uit kunnen praten met je man?

Het delen van oplossingen vind ik fijn. Het kan soms zijn dat wat voor de een helpt, niks is voor de ander, maar altijd het proberen waard.

Mediteren doe ik inderdaad te weinig weer.

Mooi bericht wat je met ons deelt. Ik vind het meer dan knap van je en verdient ook dat je begint te merken, dat je harde werken ergens toe leidt.
Kluwen/ verstrengeling is een super lastig patroon om te doorbreken, helemaal als het binnen familie relaties speelt vind ik.
Mag ik je vragen of je schuldgevoelens ook zijn afgenomen, want daar had jij toch ook vaak last van?

tvp

Tu1nhek, bedankt voor het geduld waarmee je je bedoelingen naar mij toe hebt uitgelegd. Nu heb ik bij mezelf ook het gevoel dat het aan het landen is. Vooral ook dat het toch echt niet verwacht kan worden van een baby of kind, lijkt logisch maar is voor mij echt wel een eye-opener om het vanuit dat perspectief te bezien. Het zal nog een lang traject worden gok ik maar dat kan me 9 van de 10 keer gelukkig niet zoveel schelen, maar ik verwacht ook nog de nodige zware momenten als de sibling voortrekkerij zoals Snorrie het zo treffend omschrijft, weer voor mijn neus plaatsvindt. Als me dat koud kan laten, dan heb ik echt heel veel stappen gemaakt.

Ook goed dat je deelt hoe het gaat met jou, gewoon fijn om te lezen ook dat het over het algemeen goed gaat, maar ik geloof direct dat je het ook moeilijk zult hebben omdat het ook in je zit om heel kritisch te zijn naar jezelf.

Snorrie, ik put veel steun uit je post. Gewoon wat lotgenoten-contact, eigenlijk.
Niet de enige zijn hiermee. Zo te zien Cestlavie ook. Volgens mij zijn moeder-dochter relaties ook gewoon heel belangrijk voor je emotionele ontwikkeling als meisje, ik heb zoiets eens gelezen, dat het zelfs bepalender is dan moeder-zoon. Dat als je van je moeder niet de liefde/warmte/bevestiging hebt die je nodig hebt dat je dan voor de rest van je leven de rotte vruchten daarvan hebt. Ik schaam me nu sowieso een stuk minder, om het hier te bepreken want ik merk ook bij jullie hoeveel impact het heeft. Ik zal sowieso op de goede momenten blijven proberen afstand te doen van deze boodschappen maar op slechte momenten zal me dat niet lukken en dan denk ik terug aan dat er meer mensen mee worstelen.

Snorrie, de silent treatment vind ik ook echt verschrikkelijk. Is het uiteindelijk nog wel gezellig geworden? Of heb je er nog last van?

Cestlavie, dank je voor wat je gedeeld hebt met ons uit de therapie. Dat verduidelijkt hoe het mentaal in elkaar steekt, heb ik best wel veel aan. En, wat betreft jouw situatie, ja ik kan me goed voorstellen dat je zo denkt als je zo kritisch op jezelf bent en het niet lekker gelopen is op je werk. Het is zeker niet jouw schuld dat je niet matcht met de eisen van een leidinggevende, het is niet iets waar je voor gekozen hebt, het is toch in zekere zin ook wel iets dat je overkomt.

Maar het is ontzettend klote natuurlijk, ik zou me in jouw situatie ook zo voelen, dat weet ik bijna zeker. Met zoveel negativiteit in je leven boven de situatie staan en het niet op jezelf betrekken lijkt mij iets dat niet voor velen weggelegd is, hoor. Je mag het ook moeilijk en rot vinden, maar het doet niks af aan jouw waarde, jij bent goed zoals je bent, en je hebt er toch 13 jaar gewerkt, dat is echt een hele prestatie. Maar goed, daar koop je nu natuurlijk helemaal niks voor. Heb je nog iets leuks om naar uit te kijken binnenkort? Of iets om jezelf af te leiden / te troosten? Want je verdient dat als je het zo moeilijk hebt.

Martje, hoe gaat het met jou?

Zelf heb ik een reprimande gehad wegens mijn werktempo op bepaalde projecten, maar het werd samen gebracht met dingen die er goed gingen, dus de algehele boodschap was eigenlijk overwegend positief. Het lijkt of mijn leidinggevende steeds meer zijn best doet om op een prettige manier te communiceren die bij mij ook werkt, het is toch fijn en motiverend dat er op die manier rekening met mij gehouden wordt. Op mijn beurt ben ik ook meer de hardheid met een korrel zout gaan nemen, omdat ik zijn goede intenties zie, en daardoor kan ik bepaalde opmerkingen die ik vroeger echt niet kon hebben, nu minder persoonlijk opvatten. Dat geeft toch rust. En ik ontwikkel, misschien niet bliksemsnel, maar er is een stijgende lijn. Woonruimte komt nu ook dichtbij, waarschijnlijk gaat deze zomer of net daarna echt wel lukken.

Met mijn prille relatie gaat het ook wel oké, maar ik merk wel dat als hij te klef is dat ik dan soms ineens heel geirriteerd raak, omdat hij te lang te dichtbij is, dan wil ik weer afstand en dat hij van me afblijft. Dat zeg ik dan ook wel, maar ik voel dan vooral die walging, van waarom raak je mij zoveel aan, ik ben afstotelijk. Dat voel ik, ik besef wel dat het niet zo is, maar dat gevoel beinvloedt mijn hele reactie op de intimiteit. Dus dat is nog wel een dingetje, maar goed, dat komt ook wel een keer op termijn, als ie geduld heeft.

snorriemorrie schreef: ↑

28-06-2019 13:42

Ik wilde trouwens even delen: ik denk dat verstrengeling inmiddels niet meer zo'n groot schema voor mij is. Natuurlijk stond dat ook al zwart op wit, aan het eind van de schematherapie, maar ik merk nu zelf ook echt dat ik me minder verstrengeld voel met mijn ouders en zus. Ik hoef niet meer persé overal bij te zijn en heb er ook heel veel rust in dat ik een andere band heb met mijn ouders dan dat mijn zus heeft.

Ik heb ook niet meer zo de behoefte om mijn moeder te pleasen en zij heeft ook niet meer zo die verwachting. En ik verwacht op mijn beurt ook niet meer dat zij mij begrijpt, in plaats daarvan verwacht ik nu dat zij (en ik!) onze verschillen gewoon accepteren en respecteren. Dat geeft wel een hoop rust moet ik zeggen hoor

Toen ik net stopte met de therapie had ik echt even een flinke terugval, maar inmiddels heb ik wel het gevoel dat ik er zelf weer bovenop krabbel.

.
Wat mooi! En wat fijn voor je! Heel mooi om te lezen dat jouw verandering dus ook invloed heeft gehad op jouw moeder en daarmee dus ook de dynamiek tussen jullie. Dat is echt de kracht van veranderen, dat het hele patroon verandert, niet alleen jij.

Ik herken wat je schrijft en de rust die je post uitstraalt. Ik heb dit met overkritisch zijn/goedkeuring/mislukking. Ik had nooit gedacht dat het zo stabiel zou voelen, zo genoeg, zo oké. Ik zei laatst nog tegen een vriend, soms voelt het als een sprookje, onecht, alsof het niet kan. En dat betekent niet dat alle dagen goed zijn of geweldig, maar eigenlijk juist het gewone, de vanzelfsprekendheid van bepaalde dingen, het ontbreken van die negativiteit naar mezelf toe, het bestraffende, en juist dat ik door die moeilijke punten heen kom. Dat is zo fijn.

snorriemorrie schreef: ↑

28-06-2019 21:27

De silent treatment is wel weer goed gekomen hoor. Maar ik vond het wel heel erg vervelend en ben er net nog wel even op teruggekomen.

.
Goed dat jullie het uitpraten. Kon hij dan ook vertellen wat hij zo vervelend vond aan jouw opmerking?

Cestlavie83 schreef: ↑

28-06-2019 11:27

In de afgelopen week, wissel ik denk ik wel 10 x per dag van gedachten, modi en overtuigingen, zucht.
Ik merk dat ik heel boos ben, boos op mezelf, maar ook boos op mijn verleden, boos op mijn werkgever die mij nu niet meer vertrouwd, boos op de situatie.
Maar ik merk ook dat ik toegeef aan, laat alles maar zitten, het heeft toch geen zin., het is al mislukt gevoel . Tegelijkertijd heb ik de hele week overgewerkt en me uitgeslooft om toch te laten zien dat ik het kan..... In mijn omgeving kan niemand nu eigenlijk iets goed doen, want ik ben erg prikkelbaar. Waneer mensen me willen steunen dat het sneu voor me is, dan denk ik , Nee ik ben niet sneu, dit heb ik zelf veroorzaakt. Wanneer iemand zegt dat het misschien wel goed voor me is, denk ik. Hoe kun je zoiets zeggen? Dit is helemaal niet goed voor me... voel me dan ook niet begrepen. Wanneer iemand zegt dat het aan het werk ligt en dat meerdere mensen dit herkennen, denk ik, je snapt er helemaal niks van, het ligt namelijk allemaal aan mij en niet ana het werk, ik ben niet geschikt., Ik weet ook niet wat ik wil horen en hoe ik me moet voelen. Na dat ik dan al die dingen heb gedacht, voel ik me ook nog eens boos en schuldig dat ik zo boos ben op anderen.
Ik ben letterlijk best wel uitgeput en in de war n mijn hoofd en gevoel.
Ik merk ook dat dat alles in mijn roept Wie red mij uit deze klote situatie en aan de andere kant, wil ik alles behalve aandacht vragen.

Ook al vraag je erom niet bevestigd te willen worden op dat wat je uitspreekt. Ik wil wel zeggen dat ik snap wat je schrijft,

.
Wat een achtbaan. Ik vind dat je goed kan reflecteren, maakt de situatie niet anders natuurlijk. Het blijft voor nu pijnlijk en frustrerend. Ik gun je wel even rust, dat je even mag uitrusten en niet hoeft te piekeren