Psyche
alle pijlers
Schijt krijgen aan wat mensen denken..
woensdag 4 augustus 2010 om 21:06
Hoi,
Ik ben zo erg bezig met wat mensen eventueel van mij kunnen denken..dat ik er gek van word. Echt gek..en gefrustreerd. Ik bedenk bij elk persoon die ik tegenkom ( op de fiets/auto/in de trein/tijdens winkelen etz overal) of ik wel goed overkom, wel knap genoeg ben voor hun, en wat ze van me denken enz enz....gaat maar door. Ik loop ook bij een therapeut, maar dat heeft echt geen zin..want het heeft totaal geen baat. Ik krijg af en toe ook angst/paniek aanvallen op zulke momenten dat ik er mee bezig ben, ik ga ook anders gedragen..voor andere mensen. Ik kleed me leuk, verzorg mezelf goed, zie er wel redelijk goed uit( van mensen horen zeggen) maar ik doe het eigenlijk alleen maar om geen negatief/kritiek oordeel van mensen te krijgen, tenminste dat denk ik dat ik dat krijg. Echt..hoe krijg ik meer schijt aan wat mensen denken( als ik niet eens weet wat ze denken...)?
Herkenbaar voor iemand?
Ik ben zo erg bezig met wat mensen eventueel van mij kunnen denken..dat ik er gek van word. Echt gek..en gefrustreerd. Ik bedenk bij elk persoon die ik tegenkom ( op de fiets/auto/in de trein/tijdens winkelen etz overal) of ik wel goed overkom, wel knap genoeg ben voor hun, en wat ze van me denken enz enz....gaat maar door. Ik loop ook bij een therapeut, maar dat heeft echt geen zin..want het heeft totaal geen baat. Ik krijg af en toe ook angst/paniek aanvallen op zulke momenten dat ik er mee bezig ben, ik ga ook anders gedragen..voor andere mensen. Ik kleed me leuk, verzorg mezelf goed, zie er wel redelijk goed uit( van mensen horen zeggen) maar ik doe het eigenlijk alleen maar om geen negatief/kritiek oordeel van mensen te krijgen, tenminste dat denk ik dat ik dat krijg. Echt..hoe krijg ik meer schijt aan wat mensen denken( als ik niet eens weet wat ze denken...)?
Herkenbaar voor iemand?
zaterdag 7 augustus 2010 om 16:05
Er wordt hier veel gepost 'ze zijn je na een paar seconden toch al vergeten'. Dit weet ik ook wel, maar daar gaat het niet om. Het is nou juist (en dat bedoelt Iris denk ik ook, als ik ook even voor haar mag spreken) dat ene moment waarop ze iets negatiefs over je kunnen denken. Omdat je je tijdens dat moment niet kan verdedigen, of kan bewijzen dat je wel leuk bent, of uit kan leggen dat je normaal gesproken wel make-up op hebt, maar nu toevallig even niet. (even stom voorbeeld.) (Ik zou zelf wel tegen iedereen die ik tegenkom willen zeggen: ik vind het zelf ook stom dat ik grote borsten heb hoor! Ik loop er niet mee te pronken ofzo! Voor het geval ze dat denken)
Ik denk dat dat het is waar de schoen wringt, en niet zozeer het idee dat ze je uren later nog steeds onthouden.
En dan weet ik rationeel gezien natuurlijk wel dat het onzin is, ook al zouden ze je lelijk vinden moet je daar dikke schijt aan hebben, maarja, ratio en angst/onzekerheid gaat nou eenmaal zo moeilijk samen hè....
Ik denk dat dat het is waar de schoen wringt, en niet zozeer het idee dat ze je uren later nog steeds onthouden.
En dan weet ik rationeel gezien natuurlijk wel dat het onzin is, ook al zouden ze je lelijk vinden moet je daar dikke schijt aan hebben, maarja, ratio en angst/onzekerheid gaat nou eenmaal zo moeilijk samen hè....
maandag 9 augustus 2010 om 09:02
Zoooo herkenbaar! Het is net als ik de reactie van Iris lees, of ik mezelf hoor praten.
Lees hier alleen veel dat het een probleem zou zijn van pubers maar ik ben 30...
Ik heb er al therapie voor gehad maar ik durfde niet alles te zeggen wat ik dacht omdat ik een psychologe had van mijn eigen leeftijd en mij druk ging maken over wat zij van mij zou denken. Ja echt erg, ik weet het.
Maar ook ik wil door iedereen aardig gevonden worden en ik wil ook altijd weten wat anderen van mij denken. Ik word helemaal chagrijnig als iemand op straat mij te lang aankijkt en ik word al helemaal onzeker als ik zie dat twee mensen iets tegen elkaar zeggen en dan richting mij kijken. Ik neem mij altijd voor mij er niks van aan te trekken maar doe dat dan toch. En ik kan er ook echt over piekeren. Sowieso pieker ik veel en dat kan over van alles zijn. Als iemand een opmerking tegen mij heeft gemaakt en ik weet niet hoe ik deze moet interpreteren, als iemand niet reageert op mij zoals ik verwacht dat iemand zal reageren (of zoals iemand in mijn ogen zou "moeten" reageren) enz.
Ik denk gewoon teveel voor een ander en bij mij is het inderdaad ook zo dat ik heel veel op anderen let en wel precies onthoud wat ze zeggen en wat ze doen. En als ik iemand raars op straat zie, ben ik dat echt niet meteen weer vergeten.
Maar goed, ik word er zelf simpel van en vind het ook lullig voor mijn vriend omdat ik mijn humeur vaak laat afhangen van de mensen op straat (of ze kijken, hoe lang ze kijken).
Ik ben 4,5 maand zwanger en ben zo blij dat ik nu echt een zwanger buikje heb en het niet lijkt of ik gewoon dik ben, want ik ging mij dus echt druk maken over wat mensen van mij dachten. En als ik dacht dat iemand naar mijn buik keek, wilde ik ook het liefst meteen zeggen dat ik niet dik ben maar zwanger....
Om gek van te worden!!!
Maar ik ga nu echt wel proberen om steeds meer schijt overal aan te krijgen, want ik wil niet dat ons kindje straks mijn gedrag gaat overnemen!
Lees hier alleen veel dat het een probleem zou zijn van pubers maar ik ben 30...
Ik heb er al therapie voor gehad maar ik durfde niet alles te zeggen wat ik dacht omdat ik een psychologe had van mijn eigen leeftijd en mij druk ging maken over wat zij van mij zou denken. Ja echt erg, ik weet het.
Maar ook ik wil door iedereen aardig gevonden worden en ik wil ook altijd weten wat anderen van mij denken. Ik word helemaal chagrijnig als iemand op straat mij te lang aankijkt en ik word al helemaal onzeker als ik zie dat twee mensen iets tegen elkaar zeggen en dan richting mij kijken. Ik neem mij altijd voor mij er niks van aan te trekken maar doe dat dan toch. En ik kan er ook echt over piekeren. Sowieso pieker ik veel en dat kan over van alles zijn. Als iemand een opmerking tegen mij heeft gemaakt en ik weet niet hoe ik deze moet interpreteren, als iemand niet reageert op mij zoals ik verwacht dat iemand zal reageren (of zoals iemand in mijn ogen zou "moeten" reageren) enz.
Ik denk gewoon teveel voor een ander en bij mij is het inderdaad ook zo dat ik heel veel op anderen let en wel precies onthoud wat ze zeggen en wat ze doen. En als ik iemand raars op straat zie, ben ik dat echt niet meteen weer vergeten.
Maar goed, ik word er zelf simpel van en vind het ook lullig voor mijn vriend omdat ik mijn humeur vaak laat afhangen van de mensen op straat (of ze kijken, hoe lang ze kijken).
Ik ben 4,5 maand zwanger en ben zo blij dat ik nu echt een zwanger buikje heb en het niet lijkt of ik gewoon dik ben, want ik ging mij dus echt druk maken over wat mensen van mij dachten. En als ik dacht dat iemand naar mijn buik keek, wilde ik ook het liefst meteen zeggen dat ik niet dik ben maar zwanger....
Om gek van te worden!!!
Maar ik ga nu echt wel proberen om steeds meer schijt overal aan te krijgen, want ik wil niet dat ons kindje straks mijn gedrag gaat overnemen!
