Psyche
alle pijlers
Sociale angst
zondag 13 maart 2011 om 20:15
Ik ben op zoek naar tips!
Lange tijd heb ik onder grote druk gestaan door een zware baan en ik heb veel veranderingen in mijn leven doorgemaakt in korte tijd. Geen rotdingen, maar ik ben heel lang zo enorm gespannen geweest door deze veranderingen allemaal, (alles moet ook perfect gaan, zit in mijn aard) dat ik strak gespannen sta en mijn lichaam lijkt gewend te zijn geraakt aan stressreacties vertonen tijdens alle situaties die met andere mensen te maken heeft. Tijdens sollicitatiegesprekken was ik zo gespannen, ik schrok van reacties zoals rood worden, trillende handen, hartkloppingen en ademhaling niet onder controle. Toen ik dat meemaakte, vond ik dat zo erg, en dat is momenteel een beetje uit de hand gelopen. Ik kreeg die lichamelijke reacties vaker, en ook in sociale situaties, tijdens activiteiten die ik normaal altijd erg fijn vond! Zoals uit eten met vrienden.
Nu ben ik zover dat ik ALTIJD opzie tegen dingen die ik anders erg leuk vond! En daar baal ik enorm van.
Ik ben, lijkt dus wel, een sociale fobie ontwikkelt. De kern hierbij is: ik ben bijv. tijdens feestjes niet bang om niks te zeggen te hebben, om een muurbloem te zijn, nee, ik ben alleen maar heel erg bang dat ik ga trillen, dat ik weke benen krijg, dat ik rood word, en daar schaam ik me kapot voor. Ik accepteer het niet! En dat maakt het alleen maar erger.
Omdat ik alle veranderingen in mijn leven zo slecht trok, heb ik psychologische hulp gezocht en ben nu in behandeling voor een burn-out. Dat was de diagnose. En ik geloof het wel, ik ben overbelast geraakt. Maar ik heb nu zo'n last van het sociale gebeuren! Mijn psych, waartegen ik enorm eerlijk ben, vindt mijn lichamelijke klachten en de angst overigens normaal en zegt dat het zal verdwijnen. Ik vind dat het niet opschiet en ik wil dit gewoon niet!
En nu dus op zoek naar tips, ik hoorde eens iets over hypnotherapie bijv. Misschien als aanvulling op de burn-out behandeling aan te raden...
Ik wil zoo ontzettend graag weer denken 'leuk!' als iemand iets voorstelt. Zoals ik altijd was! Ik ken mezelf zo helemaal niet. Het maakt me verdrietig dat het gevoel van lekker zorgeloos genieten van sociale situaties kwijt ben geraakt.
Hoop op ideeën, misschien zijn er mensen die iets herkennen en kunnen vertellen wat hen goed heeft geholpen e.d.?
Lange tijd heb ik onder grote druk gestaan door een zware baan en ik heb veel veranderingen in mijn leven doorgemaakt in korte tijd. Geen rotdingen, maar ik ben heel lang zo enorm gespannen geweest door deze veranderingen allemaal, (alles moet ook perfect gaan, zit in mijn aard) dat ik strak gespannen sta en mijn lichaam lijkt gewend te zijn geraakt aan stressreacties vertonen tijdens alle situaties die met andere mensen te maken heeft. Tijdens sollicitatiegesprekken was ik zo gespannen, ik schrok van reacties zoals rood worden, trillende handen, hartkloppingen en ademhaling niet onder controle. Toen ik dat meemaakte, vond ik dat zo erg, en dat is momenteel een beetje uit de hand gelopen. Ik kreeg die lichamelijke reacties vaker, en ook in sociale situaties, tijdens activiteiten die ik normaal altijd erg fijn vond! Zoals uit eten met vrienden.
Nu ben ik zover dat ik ALTIJD opzie tegen dingen die ik anders erg leuk vond! En daar baal ik enorm van.
Ik ben, lijkt dus wel, een sociale fobie ontwikkelt. De kern hierbij is: ik ben bijv. tijdens feestjes niet bang om niks te zeggen te hebben, om een muurbloem te zijn, nee, ik ben alleen maar heel erg bang dat ik ga trillen, dat ik weke benen krijg, dat ik rood word, en daar schaam ik me kapot voor. Ik accepteer het niet! En dat maakt het alleen maar erger.
Omdat ik alle veranderingen in mijn leven zo slecht trok, heb ik psychologische hulp gezocht en ben nu in behandeling voor een burn-out. Dat was de diagnose. En ik geloof het wel, ik ben overbelast geraakt. Maar ik heb nu zo'n last van het sociale gebeuren! Mijn psych, waartegen ik enorm eerlijk ben, vindt mijn lichamelijke klachten en de angst overigens normaal en zegt dat het zal verdwijnen. Ik vind dat het niet opschiet en ik wil dit gewoon niet!
En nu dus op zoek naar tips, ik hoorde eens iets over hypnotherapie bijv. Misschien als aanvulling op de burn-out behandeling aan te raden...
Ik wil zoo ontzettend graag weer denken 'leuk!' als iemand iets voorstelt. Zoals ik altijd was! Ik ken mezelf zo helemaal niet. Het maakt me verdrietig dat het gevoel van lekker zorgeloos genieten van sociale situaties kwijt ben geraakt.
Hoop op ideeën, misschien zijn er mensen die iets herkennen en kunnen vertellen wat hen goed heeft geholpen e.d.?
zondag 13 maart 2011 om 20:59
bij angstklachten geldt voornamelijk blooststelling/exposure.. vooral dus samen met je behandelaar een plan maken om de dingen te gaan doen die je nu mist en graag weer wilt doen..
oefenen oefenen oefenen.. helpt het meest! er zijn leuke behandelprocollen voor sociale angst/gegeneraliseerde angst/angorafobie al dan niet met paniekstoornis.. die je samen met je psych kan gaan doen....
ik weet niet aan welke kenmerken je van welke classificatie voldoet.. maar bespreek dit maar met je psych. (kenmerken staan in de dsm)
veel succes!
oefenen oefenen oefenen.. helpt het meest! er zijn leuke behandelprocollen voor sociale angst/gegeneraliseerde angst/angorafobie al dan niet met paniekstoornis.. die je samen met je psych kan gaan doen....
ik weet niet aan welke kenmerken je van welke classificatie voldoet.. maar bespreek dit maar met je psych. (kenmerken staan in de dsm)
veel succes!
maandag 14 maart 2011 om 10:53
Dit is echt heel normaal hoor bij een een burnout. Die hartkloppingen, trillingen etc. Tja, het gaat niet snel genoeg over... maar weet je, dat heb je niet in de hand. Het heeft lang geduurd om de burn-out te krijgen en het gaat ook even duren om er vanaf te komen.
Die burn-out komt door het gedrag dat je nu ook laat zien. Je legt jezelf de druk op dat het snel over MOET gaan. DIT gedrag zorgt er voor dat je herstel alleen maar langer gaat duren. Het beste wat je kan doen is de situatie accepteren. Je bent nu eenmaal even niet helemaal jezelf, dat kan en dat is niet zo erg. Wees lief voor jezelf en gun jezelf de tijd.
Tip: Zo min mogelijk activiteiten doen die je stress geven en zoveel mogelijk dingen doen die je NU leuk of fijn vindt (te herkennen aan het ontbreken van lichamelijke klachten en een energiek gevoel er na). Met je sociale activiteiten komt het wel goed maar zeker niet direct. Praat er met je omgeving over zodat ze weten dat je wel wilt maar nu gewoon even niet kan.
Haptonomie en Shiatsu hebben mij geholpen om in contact te komen met mijn weggestopte gevoelens, cognitieve therapie en mijn grenzen leren kennen en accepteren. Sterkte!
Die burn-out komt door het gedrag dat je nu ook laat zien. Je legt jezelf de druk op dat het snel over MOET gaan. DIT gedrag zorgt er voor dat je herstel alleen maar langer gaat duren. Het beste wat je kan doen is de situatie accepteren. Je bent nu eenmaal even niet helemaal jezelf, dat kan en dat is niet zo erg. Wees lief voor jezelf en gun jezelf de tijd.
Tip: Zo min mogelijk activiteiten doen die je stress geven en zoveel mogelijk dingen doen die je NU leuk of fijn vindt (te herkennen aan het ontbreken van lichamelijke klachten en een energiek gevoel er na). Met je sociale activiteiten komt het wel goed maar zeker niet direct. Praat er met je omgeving over zodat ze weten dat je wel wilt maar nu gewoon even niet kan.
Haptonomie en Shiatsu hebben mij geholpen om in contact te komen met mijn weggestopte gevoelens, cognitieve therapie en mijn grenzen leren kennen en accepteren. Sterkte!
maandag 14 maart 2011 om 12:56
Fijne, goede berichten! Bedankt voor de tips tot nu toe!
Word een beetje emo nu ik jouw bericht lees, Amy, het is altijd weer zo fijn om te horen/ lezen dat het normaal is... Dat moet er nog echt zo inkomen bij mij, ik weet idd dat het mij niet helpt aangezien ik het niet accepteer! Ik zit nog zo in de 'schaam-fase'... Ben super goed in mezelf druk opleggen
Klopt, het opbouwen heeft erg lang geduurd, dus het afbouwen duurt ook wel even..
Heb je zelf ook een burn-out gehad, en/of sociale angst?
Ik merk dat het prettig is om mijn omgeving op de hoogte te stellen. Ik begin deze week met een nieuwe baan en ik heb ook bedacht om het daar te vertellen, wat ik enorm eng vind om te doen, maar ik heb een goed gevoel bij mijn nieuwe collega's en ik het zal me helpen. Ik hoef mijn gedrag dan niet te verstoppen. Dat kost zoveel energie! Ik stuit altijd weer op begrip. Toch vind ik het zo stom dat ik mezelf niet ben, dat ik het steeds weer negatief blijf benaderen.
Maar ja, het is ook echt niet altijd zo! Gelukkig! Ik voel me regelmatig goed en kan dan prima functioneren in sociale situaties. Er is hoop!
Word een beetje emo nu ik jouw bericht lees, Amy, het is altijd weer zo fijn om te horen/ lezen dat het normaal is... Dat moet er nog echt zo inkomen bij mij, ik weet idd dat het mij niet helpt aangezien ik het niet accepteer! Ik zit nog zo in de 'schaam-fase'... Ben super goed in mezelf druk opleggen
Klopt, het opbouwen heeft erg lang geduurd, dus het afbouwen duurt ook wel even..
Heb je zelf ook een burn-out gehad, en/of sociale angst?
Ik merk dat het prettig is om mijn omgeving op de hoogte te stellen. Ik begin deze week met een nieuwe baan en ik heb ook bedacht om het daar te vertellen, wat ik enorm eng vind om te doen, maar ik heb een goed gevoel bij mijn nieuwe collega's en ik het zal me helpen. Ik hoef mijn gedrag dan niet te verstoppen. Dat kost zoveel energie! Ik stuit altijd weer op begrip. Toch vind ik het zo stom dat ik mezelf niet ben, dat ik het steeds weer negatief blijf benaderen.
Maar ja, het is ook echt niet altijd zo! Gelukkig! Ik voel me regelmatig goed en kan dan prima functioneren in sociale situaties. Er is hoop!
maandag 14 maart 2011 om 13:28
Hoi Sibbel,
Je zegt ik ben mezelf niet. Daarmee bedoel je de spontane persoon die van het leven genoot, zonder te moeilijke klachten?
Maar zoals je zelf al zegt, die klachten zijn er altijd al geweest, alleen in mindere mate. Nu zijn ze doorgevorderd naar hoe het nu is, wat heel logisch is als je het zo bekijkt. Je bent jezelf nog wel hoor. Je karakter en wil om van het leven te genieten zijn er nog toch? Je wordt er alleen wat in belemmerd door die klachten. Je bent perfectionistisch, "alles moet perfect". Door dat je jezelf zon druk op legt en hoge eisen stelt aan jezelf, nou daardoor leg je letterlijk druk op jezelf, en dat kan je lichaam op een gegeven moment niet meer aan. Ik stel het nu heel dramatisch, maar zo zie ik het wel. Zelf ook bekend met een paniekstoornis en agorafobie, en ik kom er steeds meer achter hoe je eigen gedrag alles bepalend is voor hoe je in je vel zit en hoe je in het leven staat! Ik heb therapie, en daarnaast ademhalingsoefeningen. Ook ik vind het allemaal te lang duren, maar, dingen worden makkelijker en ik denk positiever over mezelf. En ik ben rustiger.
Het komt goed. Echt. Wat jij hebt is niks om je voor te schamen, mensen snappen het idee wel van sociale druk en burnout klachten.
*knuf*
Je zegt ik ben mezelf niet. Daarmee bedoel je de spontane persoon die van het leven genoot, zonder te moeilijke klachten?
Maar zoals je zelf al zegt, die klachten zijn er altijd al geweest, alleen in mindere mate. Nu zijn ze doorgevorderd naar hoe het nu is, wat heel logisch is als je het zo bekijkt. Je bent jezelf nog wel hoor. Je karakter en wil om van het leven te genieten zijn er nog toch? Je wordt er alleen wat in belemmerd door die klachten. Je bent perfectionistisch, "alles moet perfect". Door dat je jezelf zon druk op legt en hoge eisen stelt aan jezelf, nou daardoor leg je letterlijk druk op jezelf, en dat kan je lichaam op een gegeven moment niet meer aan. Ik stel het nu heel dramatisch, maar zo zie ik het wel. Zelf ook bekend met een paniekstoornis en agorafobie, en ik kom er steeds meer achter hoe je eigen gedrag alles bepalend is voor hoe je in je vel zit en hoe je in het leven staat! Ik heb therapie, en daarnaast ademhalingsoefeningen. Ook ik vind het allemaal te lang duren, maar, dingen worden makkelijker en ik denk positiever over mezelf. En ik ben rustiger.
Het komt goed. Echt. Wat jij hebt is niks om je voor te schamen, mensen snappen het idee wel van sociale druk en burnout klachten.
*knuf*
maandag 14 maart 2011 om 13:30
Ja, ik heb een burn-out. Bijna 'gehad' maar nog niet helemaal.
Wel knap dat je aan een nieuwe baan begint. Dat is wel heftig om te doen met een burn-out waar je nog midden in zit (nou ja, je staat volgens mij aan het begin aangezien je nog moeite hebt met de acceptatie).
Ik wou dat ik iets zinnings kon zeggen op 'het vertellen op het werk'. dat je in je sociale omgeving op begrip stuit (jij mazzelaar!) wilt niet zeggen dat dat op het werk ook zo is. Heb je een vast contract? Het kan zijn dat je leidinggevende vindt dat hij/zij er door jou is ingeluisd. Je collega's die denken een extra kracht aan je te hebben moeten ineens rekening houden met je beperkingen. Door het te vertellen leg je er bovendien de nadruk op dus bij het minste of geringste dat er gebeurd komt het door jouw burnout. Terwijl het mss helemaal niet altijd aan jou ligt. Ik zou zeggen, als je merkt dat je het moet vertellen (om je tijdelijk matig functioneren te verklaren) dan doen, als het niet opvalt dan niet vertellen. Als je het vertelt zou ik ook niet meteen burn-out roepen maar er iets anders op verzinnen.
Ja, ik ben wel van de beren op de weg en van het weinig vertrouwen. Dat kleurt mijn mening, wel zo eerlijk dat ik je dat vertel.
Alle burnouters ergeren zich groengeelblauw aan het ineens niet kunnen presteren laatstaan niet functioneren. Het kan je zelfbeeld en eigenwaarde aantasten. Daarom is dit ook zo een leerzaam proces. Dat je eigenwaarde niets te maken heeft met wat je kan en wat je doet maar eerder met wie je bent, waar je voor staat, waar je je zo voor hebt ingezet (je normen en waarden, etc.). Dat functioneren komt wel en dan ben je beter en bewuster van je handelen en je 'zijn' dan ooit tevoren.
Wel knap dat je aan een nieuwe baan begint. Dat is wel heftig om te doen met een burn-out waar je nog midden in zit (nou ja, je staat volgens mij aan het begin aangezien je nog moeite hebt met de acceptatie).
Ik wou dat ik iets zinnings kon zeggen op 'het vertellen op het werk'. dat je in je sociale omgeving op begrip stuit (jij mazzelaar!) wilt niet zeggen dat dat op het werk ook zo is. Heb je een vast contract? Het kan zijn dat je leidinggevende vindt dat hij/zij er door jou is ingeluisd. Je collega's die denken een extra kracht aan je te hebben moeten ineens rekening houden met je beperkingen. Door het te vertellen leg je er bovendien de nadruk op dus bij het minste of geringste dat er gebeurd komt het door jouw burnout. Terwijl het mss helemaal niet altijd aan jou ligt. Ik zou zeggen, als je merkt dat je het moet vertellen (om je tijdelijk matig functioneren te verklaren) dan doen, als het niet opvalt dan niet vertellen. Als je het vertelt zou ik ook niet meteen burn-out roepen maar er iets anders op verzinnen.
Ja, ik ben wel van de beren op de weg en van het weinig vertrouwen. Dat kleurt mijn mening, wel zo eerlijk dat ik je dat vertel.
Alle burnouters ergeren zich groengeelblauw aan het ineens niet kunnen presteren laatstaan niet functioneren. Het kan je zelfbeeld en eigenwaarde aantasten. Daarom is dit ook zo een leerzaam proces. Dat je eigenwaarde niets te maken heeft met wat je kan en wat je doet maar eerder met wie je bent, waar je voor staat, waar je je zo voor hebt ingezet (je normen en waarden, etc.). Dat functioneren komt wel en dan ben je beter en bewuster van je handelen en je 'zijn' dan ooit tevoren.
maandag 14 maart 2011 om 13:44
hallo allemaal,
Ook ik herken me heel erg in je verhaal sibbel. Ik ben 22 en nu een jaar burnout. Veel stress op school (afstudeerjaar), zware stage, slechte relatie en ik was altijd al een beetje angstig.
Op een avond nadat ik die dag stage had gehad kreeg ik een paniekaanval van jewelste, van 's avonds laat tot 's morgens vroeg.
Vanaf dat moment was het een grote chaos in mijn lichaam. Verschrikkelijke spierpijnen, paniekaanvallen, hoge bloeddruk etc. Maar vooral ook heel veel problemen met het in contact komen met anderen. Als ik de computer aanzette om te mailen begon ik al te trillen en te zweten. Tijdens telefoongesprekken begon ik te trillen.
Inmiddels ben ik wel een stuk rustiger, maar ik heb nog steeds problemen met het 'van huis gaan' en heb mezelf enorm geïsoleerd van vrienden en kennissen.
Ik ben aan het proberen om school weer op te pakken maar het is elke keer weer een uitputtingsslag als ik er ben. Ik voel me heel slap en ben enorm gespannen.
Ik krijg al maanden hulp van een coach, ze is gespecialiseerd in alternatieve geneeswijzen en ik merk dat ik nu bij haar een beetje op een dood spoor zit. Ik besef steeds meer dat het echt aan mijn gedachten en onzekerheden ligt en dat dit (in mijn geval) door middel van acupunctuur en kristallen niet op te lossen is.
Geen tips dus helaas, maar wel veel herkenning!
X
Ook ik herken me heel erg in je verhaal sibbel. Ik ben 22 en nu een jaar burnout. Veel stress op school (afstudeerjaar), zware stage, slechte relatie en ik was altijd al een beetje angstig.
Op een avond nadat ik die dag stage had gehad kreeg ik een paniekaanval van jewelste, van 's avonds laat tot 's morgens vroeg.
Vanaf dat moment was het een grote chaos in mijn lichaam. Verschrikkelijke spierpijnen, paniekaanvallen, hoge bloeddruk etc. Maar vooral ook heel veel problemen met het in contact komen met anderen. Als ik de computer aanzette om te mailen begon ik al te trillen en te zweten. Tijdens telefoongesprekken begon ik te trillen.
Inmiddels ben ik wel een stuk rustiger, maar ik heb nog steeds problemen met het 'van huis gaan' en heb mezelf enorm geïsoleerd van vrienden en kennissen.
Ik ben aan het proberen om school weer op te pakken maar het is elke keer weer een uitputtingsslag als ik er ben. Ik voel me heel slap en ben enorm gespannen.
Ik krijg al maanden hulp van een coach, ze is gespecialiseerd in alternatieve geneeswijzen en ik merk dat ik nu bij haar een beetje op een dood spoor zit. Ik besef steeds meer dat het echt aan mijn gedachten en onzekerheden ligt en dat dit (in mijn geval) door middel van acupunctuur en kristallen niet op te lossen is.
Geen tips dus helaas, maar wel veel herkenning!
X
maandag 14 maart 2011 om 13:51
Ashley, ja heb inderdaad het gevoel dat ik mijn spontane persoontje die gewoon normaal kon functioneren, kwijt ben. En ik weet nu dat ik eigenlijk al veel langer wel gevoelig ben geweest voor spanning, nu herken ik het beter en weet het te plaatsen. Het erge vind ik nu dus, dat het zich uit met andere mensen erbij! Vreselijk! Dat is begonnen, vond ik heel erg en nu ben ik al van tevoren bang dat het gaat gebeuren, en het cirkeltje is compleet!
Ben zo perfectionistisch, helpt ook niet he..
Je hebt het idd zelf in de hand, lijkt mij ook. Leren ermee om te gaan is erg belangrijk! Positief zien. En jahoor, mensen snappen het heus wel!
Amy, ik woon net 4 maanden in een compleet nieuwe stad waar ik niemand ken, en begin deze week al aan mijn derde baan hier! Wat een stressvolle periode he?
Ben eerst hier weer begonnen met het werk waarvoor ik opgeleid ben, wat erg zwaar werk is, en dat was de druppel. Het lukte meteen niet en ermee gestopt. Daarna nieuw werk gevonden (onder mijn niveau, maar dat wil ik juist heel erg graag! Wil niet op mijn tenen lopen). Wat een vreselijke organisatie daar, kon ik niet blijven. Toen snel wéér in de mallemolen van solliciteren, meeloopdagen, erg heftig allemaal. En nu heb ik het eindelijk gevonden! Ik moet wel, ik kan anders niet rondkomen. Wat ook stress oplevert dan natuurlijk. En, ik wil ook echt graag werken. Ik wil namelijk een ritme in mijn leven, en onder de mensen zijn, is goed voor me, anders wordt het allemaal alleen maar erger. Het werk is dus onder mijn niveau, en ik voel geen prestatie stress, ik kan daar lekker mijn gang gaan.
En ja, het vertellen... ik zie dat gelukkig niet somber in. Ik ben niet van plan om te roepen dat ik een burn-out heb. Ik weet het nog niet precies wat ik wil zeggen. Ik denk, dat ik uitleg wat ook hierboven staat, dat ik erg veel veranderingen en stressvolle situaties heb meegemaakt in een korte tijd. Dat ik hierdoor veel spanning in mijn lichaam voel, dat dat zich in verschillende situaties uit. Dat ik bang ben dat ik dat hier (op het werk dus) ook ga krijgen, en door het niet te willen, het juist verergert, dus ik het graag wil vertellen, zodat ik het niet hoef tegen te houden omdat men er van weet. Dat helpt waarschijnlijk al zo, dat er niet eens iets gebeurt en ik me snel op mijn gemak voel.
Ik zal ook niet matig functioneren. Wil juist lekker bezig zijn. Alleen als ik opeens een gesprek met bijv. mijn leidinggevende moet hebben, dat soort dingen vind ik eng.
Ben zo perfectionistisch, helpt ook niet he..
Je hebt het idd zelf in de hand, lijkt mij ook. Leren ermee om te gaan is erg belangrijk! Positief zien. En jahoor, mensen snappen het heus wel!
Amy, ik woon net 4 maanden in een compleet nieuwe stad waar ik niemand ken, en begin deze week al aan mijn derde baan hier! Wat een stressvolle periode he?
Ben eerst hier weer begonnen met het werk waarvoor ik opgeleid ben, wat erg zwaar werk is, en dat was de druppel. Het lukte meteen niet en ermee gestopt. Daarna nieuw werk gevonden (onder mijn niveau, maar dat wil ik juist heel erg graag! Wil niet op mijn tenen lopen). Wat een vreselijke organisatie daar, kon ik niet blijven. Toen snel wéér in de mallemolen van solliciteren, meeloopdagen, erg heftig allemaal. En nu heb ik het eindelijk gevonden! Ik moet wel, ik kan anders niet rondkomen. Wat ook stress oplevert dan natuurlijk. En, ik wil ook echt graag werken. Ik wil namelijk een ritme in mijn leven, en onder de mensen zijn, is goed voor me, anders wordt het allemaal alleen maar erger. Het werk is dus onder mijn niveau, en ik voel geen prestatie stress, ik kan daar lekker mijn gang gaan.
En ja, het vertellen... ik zie dat gelukkig niet somber in. Ik ben niet van plan om te roepen dat ik een burn-out heb. Ik weet het nog niet precies wat ik wil zeggen. Ik denk, dat ik uitleg wat ook hierboven staat, dat ik erg veel veranderingen en stressvolle situaties heb meegemaakt in een korte tijd. Dat ik hierdoor veel spanning in mijn lichaam voel, dat dat zich in verschillende situaties uit. Dat ik bang ben dat ik dat hier (op het werk dus) ook ga krijgen, en door het niet te willen, het juist verergert, dus ik het graag wil vertellen, zodat ik het niet hoef tegen te houden omdat men er van weet. Dat helpt waarschijnlijk al zo, dat er niet eens iets gebeurt en ik me snel op mijn gemak voel.
Ik zal ook niet matig functioneren. Wil juist lekker bezig zijn. Alleen als ik opeens een gesprek met bijv. mijn leidinggevende moet hebben, dat soort dingen vind ik eng.
maandag 14 maart 2011 om 14:00
Aaach Liin, wat vervelend, zulke paniekaanvallen! Dat ken ik niet, maar andere dingen die je schrijft zijn herkenbaar ook ja! Ik kan ook spanning en onrust in mijn lijf voelen als ik ga mailen ofzo, en bellen. Dat is dan zo tijdens spannende tijden. En zoals je hieronder leest (we waren tegelijk aan het typen zonet denk ik), zijn het spannende tijden voor mij nu.
Als het ook al wat in je aard zit om een beetje angstig te zijn, en vervolgens maak je dingen mee die erg veel energie kosten en spanning opleveren, zoals jij hebt meegemaakt, is het niet makkelijk om niet in de stress te schieten denk ik!
Doodvermoeiend he, als je wel iets doet aan het sociale leven! Kun je er wel lekker over praten met mensen die je lief vindt? Ik hoop dat je op een andere manier betere hulp kan vinden, omdat je nu op een dood spoor denkt te zitten.
Als het ook al wat in je aard zit om een beetje angstig te zijn, en vervolgens maak je dingen mee die erg veel energie kosten en spanning opleveren, zoals jij hebt meegemaakt, is het niet makkelijk om niet in de stress te schieten denk ik!
Doodvermoeiend he, als je wel iets doet aan het sociale leven! Kun je er wel lekker over praten met mensen die je lief vindt? Ik hoop dat je op een andere manier betere hulp kan vinden, omdat je nu op een dood spoor denkt te zitten.
maandag 14 maart 2011 om 15:34
Sibbel, lijkt mij een hele goede oplossing (hoe je het op het werk wilt vertellen, hele goede reden ook om bij aan te haken).
En idd, een hele stressvolle periode heb je achter de rug. Ik hoop dat deze baan je wat rust kan geven (een inkomen, niet te hoge eisen, klinkt echt heel goed).
De echte oplossing ligt wat mij betreft in het veranderen van je kijk op de wereld en jezelf. Daar zal je psych. bij helpen.
Liin88, er is niets mis met alternatieve geneeswijzen maar niet alleen dat. Ik heb al genoemd, ik heb zelf haptonomie en shiatsu gedaan, heeft me veel geholpen. MAAR ook psych. begeleiding is erg belangrijk. Het is goed om je af te vragen waarom je zo reageert op de dingen.
Even ter herkenning, als bij mij de tel. overgaat dan kreeg ik (soms nog steeds) een paniekaanval en neem ik niet op. Een tijd terug durfde ik mijn mail niet te bekijken, ik heb moeite om naar buiten te gaan ookal is het voor een ommetje zonder veplichtingen, bellen om een (beauty)afspraak te maken lukt niet, sociale contacten zijn nihil, etc. Toch gaat het al met al beter ws. ook omdat ik er niet meer mee kan zitten.
En idd, een hele stressvolle periode heb je achter de rug. Ik hoop dat deze baan je wat rust kan geven (een inkomen, niet te hoge eisen, klinkt echt heel goed).
De echte oplossing ligt wat mij betreft in het veranderen van je kijk op de wereld en jezelf. Daar zal je psych. bij helpen.
Liin88, er is niets mis met alternatieve geneeswijzen maar niet alleen dat. Ik heb al genoemd, ik heb zelf haptonomie en shiatsu gedaan, heeft me veel geholpen. MAAR ook psych. begeleiding is erg belangrijk. Het is goed om je af te vragen waarom je zo reageert op de dingen.
Even ter herkenning, als bij mij de tel. overgaat dan kreeg ik (soms nog steeds) een paniekaanval en neem ik niet op. Een tijd terug durfde ik mijn mail niet te bekijken, ik heb moeite om naar buiten te gaan ookal is het voor een ommetje zonder veplichtingen, bellen om een (beauty)afspraak te maken lukt niet, sociale contacten zijn nihil, etc. Toch gaat het al met al beter ws. ook omdat ik er niet meer mee kan zitten.
maandag 14 maart 2011 om 19:22
Hoop ook nogal dat ik door de baan weer rust e.d. creëer!
Heb opgeschreven wat ik wil vertellen op mijn nieuwe werk, kreegg wel behoorlijk de zenuwen tijdens het schrijven en eraan denken!
En ik denk ook dat ik echt anders moet leren denken en doen. Het accepteren lijkt me zo fijn, écht voelen dat het me niet boeit, dat neemt een hoop angst van wat anderen denken weg.
Ik vind zo erg dat het allemaal niet snel genoeg gaat, dat ik steeds aan andere oplossingen denk. Dat ik gewoon even sociale angsttraining moet volgen en dan is het over. Of iets alternatiefs ofzo.
En weer herkenbare dingen! Ik heb de laatste tijd mijn telefoon op stil, anders krijg ik draai in mijn buik als ie afgaat! En mijn haar zit niet, maar voel me momenteel gespannen en wil niet naar de kapper want oeioeioei stel je voor dat ik rood word als ik daar zo zit te zitten en mezelf zo zie in de spiegel
Oja en ik moet eigenlijk nieuwe lenzen, maar ik vind het opeens geen fijn idee, moet ik stil zitten, is die opticien alles rustig aan het bestuderen...pff dan ga ik natuurlijk trillen, want zo ben ik tegenwoordig.. bleegh!
Heb opgeschreven wat ik wil vertellen op mijn nieuwe werk, kreegg wel behoorlijk de zenuwen tijdens het schrijven en eraan denken!
En ik denk ook dat ik echt anders moet leren denken en doen. Het accepteren lijkt me zo fijn, écht voelen dat het me niet boeit, dat neemt een hoop angst van wat anderen denken weg.
Ik vind zo erg dat het allemaal niet snel genoeg gaat, dat ik steeds aan andere oplossingen denk. Dat ik gewoon even sociale angsttraining moet volgen en dan is het over. Of iets alternatiefs ofzo.
En weer herkenbare dingen! Ik heb de laatste tijd mijn telefoon op stil, anders krijg ik draai in mijn buik als ie afgaat! En mijn haar zit niet, maar voel me momenteel gespannen en wil niet naar de kapper want oeioeioei stel je voor dat ik rood word als ik daar zo zit te zitten en mezelf zo zie in de spiegel
Oja en ik moet eigenlijk nieuwe lenzen, maar ik vind het opeens geen fijn idee, moet ik stil zitten, is die opticien alles rustig aan het bestuderen...pff dan ga ik natuurlijk trillen, want zo ben ik tegenwoordig.. bleegh!
maandag 14 maart 2011 om 19:48
Sibbel ik weet niet of dit helpt, mij helpt het ook niet altijd. Maar soms wel!
Stel: Je zit bij de kapper, en je wordt rood? En dan? Mocht je daar echt in paniek raken, en je wilt echt weg, zeg dat je je niet goed voelt en frisse lucht nodig bent en naar buiten wilt.
Zelfde verhaal bij de opticien. Je kunt altijd weg, overal! Je bent het niet verplicht aan de kapper om te blijven zitten, en ook niet aan de opticien. Je verpest daar hun dag niet mee.
Ik kan me voorstellen dat als dat gebeurt, en je weg gaat, je het gevoel hebt dat je gefaald hebt, omdat je zo perfectionistisch bent. Maar wees eerlijk, tegenover wie faal je dan? Tegenover niemand! Je kunt dan trots op jezelf zijn dat je toch gegaan bent!
Sociale contacten, telefoon niet op nemen soms, heb ik ook. Ik zit hier al jarenlang in, en ik kan nu eindelijk zeggen dat ik eindelijk de goede hulp heb gevonden. Ik accepteer mezelf meer, heb meer rust, en accepteer het meer. Ik kan steeds meer zo denken: Ik ben niet verplicht af te spreken, als het niet gaat in de kroeg loop ik naar buiten en later wel weer naar binnen, enz. Rekening houden met andere mensen is goed, maar soms gaat het te ver! En als dat tever gaat, en dus over je eigen grenzen heen, kom dan voor jezelf op! Dat zijn we allemaal waard!
Lin, in welke regio woon je? Rot dat je het gevoel hebt dat dit dood loopt. Ik heb een soort alles in 1. En therapie, en ademhalingsoefeningen. Hoe zij alles benadert is voor mijn gevoel zo logisch, en ik heb er eindelijk vertrouwen in dat het allemaal wel goed komt. Wat ook heel belangrijk is, zij is ervaringsdeskundige. Heeft zelf ook een paniekstoornis gehad met agorafobie, en een ex patient van haar runt nu samen met haar de praktijk.
Stel: Je zit bij de kapper, en je wordt rood? En dan? Mocht je daar echt in paniek raken, en je wilt echt weg, zeg dat je je niet goed voelt en frisse lucht nodig bent en naar buiten wilt.
Zelfde verhaal bij de opticien. Je kunt altijd weg, overal! Je bent het niet verplicht aan de kapper om te blijven zitten, en ook niet aan de opticien. Je verpest daar hun dag niet mee.
Ik kan me voorstellen dat als dat gebeurt, en je weg gaat, je het gevoel hebt dat je gefaald hebt, omdat je zo perfectionistisch bent. Maar wees eerlijk, tegenover wie faal je dan? Tegenover niemand! Je kunt dan trots op jezelf zijn dat je toch gegaan bent!
Sociale contacten, telefoon niet op nemen soms, heb ik ook. Ik zit hier al jarenlang in, en ik kan nu eindelijk zeggen dat ik eindelijk de goede hulp heb gevonden. Ik accepteer mezelf meer, heb meer rust, en accepteer het meer. Ik kan steeds meer zo denken: Ik ben niet verplicht af te spreken, als het niet gaat in de kroeg loop ik naar buiten en later wel weer naar binnen, enz. Rekening houden met andere mensen is goed, maar soms gaat het te ver! En als dat tever gaat, en dus over je eigen grenzen heen, kom dan voor jezelf op! Dat zijn we allemaal waard!
Lin, in welke regio woon je? Rot dat je het gevoel hebt dat dit dood loopt. Ik heb een soort alles in 1. En therapie, en ademhalingsoefeningen. Hoe zij alles benadert is voor mijn gevoel zo logisch, en ik heb er eindelijk vertrouwen in dat het allemaal wel goed komt. Wat ook heel belangrijk is, zij is ervaringsdeskundige. Heeft zelf ook een paniekstoornis gehad met agorafobie, en een ex patient van haar runt nu samen met haar de praktijk.
maandag 14 maart 2011 om 20:07
Ashley, goed idee idd om te denken dat je ALTIJD weg kunt als je wilt! Ik moet er wel een beetje om lachen, ik verpest heus hun dag er niet mee nee, dat zou wat zijn.. !
Fijn dat je kunt voelen dat je niemand iets verplicht bent.
Die hulp van jou klinkt goed zeg, waar is dat? Kun je misschien meer info geven?
Fijn dat je kunt voelen dat je niemand iets verplicht bent.
Die hulp van jou klinkt goed zeg, waar is dat? Kun je misschien meer info geven?
maandag 14 maart 2011 om 20:32
Haha, ja om aan te geven dat ik snap hoe het is om je maar verplicht te voelen tegen alles en iedereen, en van dit hoort niet en dat dit. En dat je jezelf op die manier van alles op legt.
Ik weet niet waar je woont? Ze zit in Meppel.
Weet niet of ik zo een url mag plaatsen hier, maar als je op google in-balanz in typt vind je het ook. (idd met een z)
Ik weet niet waar je woont? Ze zit in Meppel.
Weet niet of ik zo een url mag plaatsen hier, maar als je op google in-balanz in typt vind je het ook. (idd met een z)
dinsdag 15 maart 2011 om 11:19
Zeker..we zijn gewoon veel te streng voor onszelf!
Oef, vanavond heb ik alvast een werkoverlegje (wat ik normaal gesproken dus gewoon leuk zou vinden!) en morgen begin ik echt met werken. Mijn handen trillen nu al! Ben zo bang dat ik daar erg gespannen ga doen, misschien ga ik wel huilen! Stom hoor, die angst van tevoren want ik weet ook wel dat deze gedachten mij niet helpen!
En zul je net zien dat ik vanuit Groningen naar het midden van het land ben verhuisd, dus nu is Meppel niet meer te doen! Heb wel even op internet gekeken, zag er wel interessant uit. Er is vast iets soortgelijks in mijn omgeving te vinden.
Oef, vanavond heb ik alvast een werkoverlegje (wat ik normaal gesproken dus gewoon leuk zou vinden!) en morgen begin ik echt met werken. Mijn handen trillen nu al! Ben zo bang dat ik daar erg gespannen ga doen, misschien ga ik wel huilen! Stom hoor, die angst van tevoren want ik weet ook wel dat deze gedachten mij niet helpen!
En zul je net zien dat ik vanuit Groningen naar het midden van het land ben verhuisd, dus nu is Meppel niet meer te doen! Heb wel even op internet gekeken, zag er wel interessant uit. Er is vast iets soortgelijks in mijn omgeving te vinden.
dinsdag 15 maart 2011 om 12:44
Nou Sibbel, echt respect dat je met dat nieuwe werk gaat beginnen ondanks je onzekerheden. Heel moedig!
Ik woon zelf vlak bij Den Bosch, dus Meppel is jammergenoeg te ver voor mij Ashley. Maar thanks voor het meedenken.
Ik vind het trouwens wel heel fijn dat hier zo snel en uitgebreid gereageerd wordt!!!!! Echt heel fijn!
Ik had net even een baalmoment. Omdat ik vanuit een stage burnout ben geraakt zit ik in de ziektewet, al een jaar.
Heb het eerste half jaar van alles geprobeerd om beter te worden, psychosomatische therapie/bewegingstherapie, psycholoog. Het lukte allemaal niet en nu ben ik via het UWV aan een coach gekomen. ( maakt dus gebruik van alternatieve geneeswijzen) Ik zou daar 10 sessies krijgen maar ondertussen ben ik de 10 al ver voorbij maar omdat zij in contact staat met het UWV dacht ik dat dit prima was.
*niet dus* Ik had vandaag een afspraak met de arboarts, trillend en gespannen daarheen, zegt de man doodleuk dat het nu al een jaar duurde, en dat ik er echt wel meer aan had kunnen doen om beter te worden... wat een knurft.
Ik ging meteen de aanval in en uiteindelijk zijn we het eens geworden. Ik moet een verwijsbrief gaan halen voor een eerstelijnspsych anders wordt mijn 'toelage'gestopt. En die heb ik gewoon nodig ivm met mijn studievertraging en de bezuiningen bij het HBO. De coach heb ik nog tot ik met de psycholoog begin.
Ik wist wel dat ik een andere weg moet inslaan maar dit komt me toch een beetje rauw op mijn dak
Hebben jullie goede ervaringen met psych's in de buurt van Den Bosch?
XX
Ik woon zelf vlak bij Den Bosch, dus Meppel is jammergenoeg te ver voor mij Ashley. Maar thanks voor het meedenken.
Ik vind het trouwens wel heel fijn dat hier zo snel en uitgebreid gereageerd wordt!!!!! Echt heel fijn!
Ik had net even een baalmoment. Omdat ik vanuit een stage burnout ben geraakt zit ik in de ziektewet, al een jaar.
Heb het eerste half jaar van alles geprobeerd om beter te worden, psychosomatische therapie/bewegingstherapie, psycholoog. Het lukte allemaal niet en nu ben ik via het UWV aan een coach gekomen. ( maakt dus gebruik van alternatieve geneeswijzen) Ik zou daar 10 sessies krijgen maar ondertussen ben ik de 10 al ver voorbij maar omdat zij in contact staat met het UWV dacht ik dat dit prima was.
*niet dus* Ik had vandaag een afspraak met de arboarts, trillend en gespannen daarheen, zegt de man doodleuk dat het nu al een jaar duurde, en dat ik er echt wel meer aan had kunnen doen om beter te worden... wat een knurft.
Ik ging meteen de aanval in en uiteindelijk zijn we het eens geworden. Ik moet een verwijsbrief gaan halen voor een eerstelijnspsych anders wordt mijn 'toelage'gestopt. En die heb ik gewoon nodig ivm met mijn studievertraging en de bezuiningen bij het HBO. De coach heb ik nog tot ik met de psycholoog begin.
Ik wist wel dat ik een andere weg moet inslaan maar dit komt me toch een beetje rauw op mijn dak
Hebben jullie goede ervaringen met psych's in de buurt van Den Bosch?XX
dinsdag 15 maart 2011 om 13:37
Sibbel, iedereen is gespannen/zenuwachtig op de 1e werkdag. Vindt jij het vreemd als je iemand die nieuw is zenuwachtig/gespannen ziet doen? Probeer zo te denken:). Al weet ik hoe lastig dat is. Maar echt, jij mag er zijn! Ook als je zenuwachtig bent of trilt. Daar is niks vreemds of ergs aan.
Lin, wat rot allemaal. Zelf heb ik een paar jaar geleden ook in de ziektewet gezeten, en na een jaar wordt dat automatisch omgezet in WAO. Zit je dan op je 23e. Vond het niks. Maar goed geld zijn we wel nodig. Ik heb ook van die kut gesprekken gehad met die ambtenaren die je bij binnenkomst al denken te kunnen beoordelen op je uiterlijk, en de meeste psychische problemen snappen ze gewoon niet. Laat je daardoor niet uit het veld slaan, wat zon ambtenaar van je denkt doet er niet toe!
Als het uwv jou echt problemen geeft, misschien is het dan wat om in de bijstand te gaan bij de gemeente? Tegenwoordig is er de wijwet, iedereen onder de 27 moet geholpen worden bij scholing enz. Met jou problemen krijg je dan als het goed is begeleiding daarin. Je kunt er meer over vinden als je op google wij wet en de gemeente waarin je woont op zoekt.
Mijn psychologe is begonnen bij maatkracht. Voorzover ik weet zit dat landelijk. Daar denken ze hetzelfde als zij doet en daar zitten ook ervaringsdeskundigen.
Lin, wat rot allemaal. Zelf heb ik een paar jaar geleden ook in de ziektewet gezeten, en na een jaar wordt dat automatisch omgezet in WAO. Zit je dan op je 23e. Vond het niks. Maar goed geld zijn we wel nodig. Ik heb ook van die kut gesprekken gehad met die ambtenaren die je bij binnenkomst al denken te kunnen beoordelen op je uiterlijk, en de meeste psychische problemen snappen ze gewoon niet. Laat je daardoor niet uit het veld slaan, wat zon ambtenaar van je denkt doet er niet toe!
Als het uwv jou echt problemen geeft, misschien is het dan wat om in de bijstand te gaan bij de gemeente? Tegenwoordig is er de wijwet, iedereen onder de 27 moet geholpen worden bij scholing enz. Met jou problemen krijg je dan als het goed is begeleiding daarin. Je kunt er meer over vinden als je op google wij wet en de gemeente waarin je woont op zoekt.
Mijn psychologe is begonnen bij maatkracht. Voorzover ik weet zit dat landelijk. Daar denken ze hetzelfde als zij doet en daar zitten ook ervaringsdeskundigen.
zaterdag 19 maart 2011 om 14:22
Jeetje ... Dit is t...onlangs een berichtje geplaatst op Viva omdat ik niet wist wat t was....herkennen jullie t volgende: tegen alles opzien, zelfs geen leuke kleren kunnen uitzoeken...je nergens fijn, goed in voelen, hartkloppingen, snelle ademhaling, zicht soms slecht, pijnlijke spieren, onrustig zitten, teveel prikkels, bijv in winkels niet lang kunnen handelen, constant twijfelen, hoofd vol, ontzettend moe, weinig sportlust.... Jeetje waar ben ik van ong 2 jaar terug??? Ik loop al bij Psych maar zij heeft t beestje zo niet bij naam genoemd.....wat te doen nu? Rust? Xx
zaterdag 19 maart 2011 om 23:36
Hoi Angel,
Ik herken het zeker. Wat kleren betreft is het bij mij dat ik veel koop, en lang van te voren bezig ben met wat ik aan moet trekken, en van alles uit probeer. Niet omdat ik zo ijdel ben, maar omdat ik zo onzeker ben. Ook over mn uiterlijk. Ik wil er dan zo leuk mogelijk uit zien. Later baal ik dan weer van mezelf dat ik zoooo mn best doe! En ben ik, als het onzekere gevoel wat weg gaat, boos op mezelf dat ik zoveel tijd heb verspild, vind ik mezelf onwijs oppervlakkig, en vraag ik me af: Waar gaat dit nou eigelijk over? Ik ben verzorgd, zie er leuk uit, dus waar doe ik verder zo moeilijk over?
En wat ik zonet uit legde heb ik ook met opdrachten voor mijn opleiding, hoe aardig ik van mezelf moet zijn tegen andere mensen, enz. Niet snel goed genoeg.
Het goede nieuws is dat dat de laatste tijd allemaal steeds beter gaat. Ik ben zelfverzekerder. Ik heb een goede psych gevonden, die me begrijpt, en die ik begrijp! Ze legt alles zo uit, ik denk dan echt ja maar dat is ook logisch. Ik vind steeds meer van mezelf dat ik er mag zijn, schaam me minder voor mijn problemen, en heb meer vertrouwen in de toekomst.
Dit had ik voor een poosje terug echt niet gedacht.
Eén van de dingen die ik heb geleerd, is me minder druk te maken. Over wat die of die van me vindt, over hoe ik er uit zie, over of de ander het écht wel leuk heeft waar ik dan mee ben. Ik doe mn best, ben aardig, en verder probeer ik te ontspannen.
Voor mijn pijnlijke spieren en ademhaling heb ik ademhalingsoefeningen. Je zou er versteld van staan wat zoiets simpels als een goede ademhaling kan doen! Je lichaam doet er minder raar van, waardoor je je paniekaanvallen beter kunt handelen. Je schouders en spieren gaan niet zo snel vast zitten, omdat je je beter kunt ontspannen.
Idd rust. Probeer je te ontspannen. Alles waar je je druk om maakt, maar waarvan je ook weet dat het er niet toe doet, hou op je daar druk om te maken. Probeer van het moment te genieten.
Moet jij ook dingen van jezelf? Lang winkelen, sporten? Je moet namelijk niks. Je moet niet lang winkelen, je moet niet sporten. Dat hoef je alleen. Als je het zelf wilt. En anders niet!
Je zegt dat je teveel prikkels hebt. Kun je die verminderen? Door jezelf minder op te leggen, meer rust momentjes te plannen, meer doen wat je zelf leuk vindt?
Voel je je goed bij je huidige psych?
Zo niet, stap dan over. Je doet het voor jezelf, hulp zoeken. En het werkt alleen als jij iets vindt waar je je echt goed bij voelt. En verder is het JOUW leven. Je bent niemand iets verplicht. Tuurlijk, je moet je soms aan passen en rekening houden met anderen. Maar dat kun je ook teveel doen.
Ik herken het zeker. Wat kleren betreft is het bij mij dat ik veel koop, en lang van te voren bezig ben met wat ik aan moet trekken, en van alles uit probeer. Niet omdat ik zo ijdel ben, maar omdat ik zo onzeker ben. Ook over mn uiterlijk. Ik wil er dan zo leuk mogelijk uit zien. Later baal ik dan weer van mezelf dat ik zoooo mn best doe! En ben ik, als het onzekere gevoel wat weg gaat, boos op mezelf dat ik zoveel tijd heb verspild, vind ik mezelf onwijs oppervlakkig, en vraag ik me af: Waar gaat dit nou eigelijk over? Ik ben verzorgd, zie er leuk uit, dus waar doe ik verder zo moeilijk over?
En wat ik zonet uit legde heb ik ook met opdrachten voor mijn opleiding, hoe aardig ik van mezelf moet zijn tegen andere mensen, enz. Niet snel goed genoeg.
Het goede nieuws is dat dat de laatste tijd allemaal steeds beter gaat. Ik ben zelfverzekerder. Ik heb een goede psych gevonden, die me begrijpt, en die ik begrijp! Ze legt alles zo uit, ik denk dan echt ja maar dat is ook logisch. Ik vind steeds meer van mezelf dat ik er mag zijn, schaam me minder voor mijn problemen, en heb meer vertrouwen in de toekomst.
Dit had ik voor een poosje terug echt niet gedacht.
Eén van de dingen die ik heb geleerd, is me minder druk te maken. Over wat die of die van me vindt, over hoe ik er uit zie, over of de ander het écht wel leuk heeft waar ik dan mee ben. Ik doe mn best, ben aardig, en verder probeer ik te ontspannen.
Voor mijn pijnlijke spieren en ademhaling heb ik ademhalingsoefeningen. Je zou er versteld van staan wat zoiets simpels als een goede ademhaling kan doen! Je lichaam doet er minder raar van, waardoor je je paniekaanvallen beter kunt handelen. Je schouders en spieren gaan niet zo snel vast zitten, omdat je je beter kunt ontspannen.
Idd rust. Probeer je te ontspannen. Alles waar je je druk om maakt, maar waarvan je ook weet dat het er niet toe doet, hou op je daar druk om te maken. Probeer van het moment te genieten.
Moet jij ook dingen van jezelf? Lang winkelen, sporten? Je moet namelijk niks. Je moet niet lang winkelen, je moet niet sporten. Dat hoef je alleen. Als je het zelf wilt. En anders niet!
Je zegt dat je teveel prikkels hebt. Kun je die verminderen? Door jezelf minder op te leggen, meer rust momentjes te plannen, meer doen wat je zelf leuk vindt?
Voel je je goed bij je huidige psych?
Zo niet, stap dan over. Je doet het voor jezelf, hulp zoeken. En het werkt alleen als jij iets vindt waar je je echt goed bij voelt. En verder is het JOUW leven. Je bent niemand iets verplicht. Tuurlijk, je moet je soms aan passen en rekening houden met anderen. Maar dat kun je ook teveel doen.
zondag 20 maart 2011 om 09:48
zondag 20 maart 2011 om 19:46
Ik ken helaas de angst om te gaan trillen.
Dan staan er leuke dingen te doen, wordt het weer verpest door die angst.
Het gaat nu wel een stuk beter. Wat mij heeft geholpen is, dat te doen wat je niet durft, op het moment dat je je heel rot voelt, dat het je allemaal niks meer kan schelen. En dan merk je dat je niet gaat trillen, en zo kun je in een opwaartse spiraal komen.
Acceptatie is heel belangrijk. Accepteer dat je die angst hebt. Maar ik weet het, dat is moeilijk.
Dan staan er leuke dingen te doen, wordt het weer verpest door die angst.
Het gaat nu wel een stuk beter. Wat mij heeft geholpen is, dat te doen wat je niet durft, op het moment dat je je heel rot voelt, dat het je allemaal niks meer kan schelen. En dan merk je dat je niet gaat trillen, en zo kun je in een opwaartse spiraal komen.
Acceptatie is heel belangrijk. Accepteer dat je die angst hebt. Maar ik weet het, dat is moeilijk.
