Psyche
alle pijlers
Stap voor stap: kleine plannen, grootse toekomst
dinsdag 21 juli 2009 om 16:28
Nou, speciaal voor Moonlight, IrisH en de anderen die Iry's topic een beetje vervuilden met onze plannen en kleine minisuccesjes
Uiteraard voor iedereen bedoeld, niet enkel bovengenoemde.
Waar het om draait? In een dal zitten, lusteloos zijn en eruit willen komen. Over ineens teveel doen en dan weer inzakken. Over faalangst. Je mislukt voelen. Maar ineens beseffen dat je, als je elke dag een klein stapje zet, je doel ook wel bereikt. Carpe diem, en globale plannen. Doelen hebben, maar bewust niet teveel doelen in 1 keer en geen onmogelijke deadlines creeeren.
Dus gooi je stappenplan neer, je wensen, hoe je dat wil bereiken, adviseer en motiveer elkaar, er is plaats om te lachen, te huilen, voor succes en mislukking.
Was getekend: een succesvolle mislukkeling
Uiteraard voor iedereen bedoeld, niet enkel bovengenoemde.
Waar het om draait? In een dal zitten, lusteloos zijn en eruit willen komen. Over ineens teveel doen en dan weer inzakken. Over faalangst. Je mislukt voelen. Maar ineens beseffen dat je, als je elke dag een klein stapje zet, je doel ook wel bereikt. Carpe diem, en globale plannen. Doelen hebben, maar bewust niet teveel doelen in 1 keer en geen onmogelijke deadlines creeeren.
Dus gooi je stappenplan neer, je wensen, hoe je dat wil bereiken, adviseer en motiveer elkaar, er is plaats om te lachen, te huilen, voor succes en mislukking.
Was getekend: een succesvolle mislukkeling
zondag 9 augustus 2009 om 21:45
Haha jaa die eeuwige controles, compleet met zaklamp elke nacht 3-4 keer. "Ja dat zijn we verplicht". De deur zachtjes dichtdoen is ook een kunst.
Kamers delen is trouwens een geld kwestie. De nieuwere gebouwen krijgen, zo ver ik weet, wel 1 persoons kamers.
Ik had altijd geluk, ik was een psychoot en die mogen niet bij anderen op de kamer
Kamers delen is trouwens een geld kwestie. De nieuwere gebouwen krijgen, zo ver ik weet, wel 1 persoons kamers.
Ik had altijd geluk, ik was een psychoot en die mogen niet bij anderen op de kamer
zondag 9 augustus 2009 om 21:47
Heerlijk topic blijft het toch. Ik had een keer een meisje van 16 op mn kamer (want er was geen plek in de jeugdopvang). Twee bedden tegen elkaar aan (in feite) met alleen een schot ertussen. Verder ruime kamer hoor, dus waar die indeling op sloeg zou ik niet weten.
Die maakte me s nachts wakker want er stond ineens een vent in de kamer. De verpleging dus, maar ze schrok zich dood.
Vond het trouwens ook apart om iedere ochtend door een nieuw vreemd gezicht gewekt te worden. Staat ineens Sylvie Meis in je kamer (daar leek ze op iig) Goedemorgen!
Ik ben ik, ik heb laatst je topic gelezen over afbouwen medicatie. Heftig, lijkt me. Hoe gaat het daar nu mee, is je arts inmiddels terug van vakantie?
Zonde dat je vriend zich schaamt voor het 'gesticht'. Dat taboe dat er omheen hangt... jammer he. Als je kijkt hoeveel mensen er vroeg of laat in hun leven psychische hulp krijgen, zijn wij echt geen uitzonderingen. Heel veel bekende persoonlijkheden zijn ook opgenomen geweest (wijlen Prins Claus, Sara Kroos, Hans Teeuwen...)
Jammer dat er altijd zo'n taboesfeer omheen hangt, maar misschien komt dat ook door de rare omstandigheden daar. Als je er weg bent wil je er liever niet te vaak aan terugdenken.
Die maakte me s nachts wakker want er stond ineens een vent in de kamer. De verpleging dus, maar ze schrok zich dood.
Vond het trouwens ook apart om iedere ochtend door een nieuw vreemd gezicht gewekt te worden. Staat ineens Sylvie Meis in je kamer (daar leek ze op iig) Goedemorgen!
Ik ben ik, ik heb laatst je topic gelezen over afbouwen medicatie. Heftig, lijkt me. Hoe gaat het daar nu mee, is je arts inmiddels terug van vakantie?
Zonde dat je vriend zich schaamt voor het 'gesticht'. Dat taboe dat er omheen hangt... jammer he. Als je kijkt hoeveel mensen er vroeg of laat in hun leven psychische hulp krijgen, zijn wij echt geen uitzonderingen. Heel veel bekende persoonlijkheden zijn ook opgenomen geweest (wijlen Prins Claus, Sara Kroos, Hans Teeuwen...)
Jammer dat er altijd zo'n taboesfeer omheen hangt, maar misschien komt dat ook door de rare omstandigheden daar. Als je er weg bent wil je er liever niet te vaak aan terugdenken.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 9 augustus 2009 om 21:49
quote:IrisH schreef op 09 augustus 2009 @ 21:45:
Haha jaa die eeuwige controles, compleet met zaklamp elke nacht 3-4 keer. "Ja dat zijn we verplicht". De deur zachtjes dichtdoen is ook een kunst.
Kamers delen is trouwens een geld kwestie. De nieuwere gebouwen krijgen, zo ver ik weet, wel 1 persoons kamers.
Ik had altijd geluk, ik was een psychoot en die mogen niet bij anderen op de kamer
Hey en waarom kreeg ik dan wel een psychoot op mijn kamer?!?
(Hele lieve vrouw hoor... maar ze zag echt overal spoken en complotten. Volgens mij moest het licht ook aan s nachts)
Haha jaa die eeuwige controles, compleet met zaklamp elke nacht 3-4 keer. "Ja dat zijn we verplicht". De deur zachtjes dichtdoen is ook een kunst.
Kamers delen is trouwens een geld kwestie. De nieuwere gebouwen krijgen, zo ver ik weet, wel 1 persoons kamers.
Ik had altijd geluk, ik was een psychoot en die mogen niet bij anderen op de kamer
Hey en waarom kreeg ik dan wel een psychoot op mijn kamer?!?
(Hele lieve vrouw hoor... maar ze zag echt overal spoken en complotten. Volgens mij moest het licht ook aan s nachts)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 9 augustus 2009 om 21:56
Ja Moon, ik vind dat taboe eromheen zo erg. Ook tegenstrijdig. De kindertjes moeten allemaal een labeltje maar niemand van gelijke leeftijd mag een label hebben uit dezelfde fabriek. Stelletje gekken!
Waar ik net ineens aan moest denken en wat ik heel naar vind: ik ga volgende maand naar de neuroloog. Een arts. Die ziet en begrijpt heel goed dat die littekens messneden zijn. En ik wil het niet, erop beoordeeld worden. Een goede arts zou mijn klachten los van die zaken moeten zien, maar ja, het zijn mensen he? Met make-up krijg ik het niet helemaal weg. Stom he, ik schaam mij niet voor de verminking, ik loop niet met polsbandjes (toch te klein en 't staat niet bij m'n outfit, hoewel ik er eentje van m'n avatar wel zie zitten ) maar waar het voor staat, ja, daar schaam ik me wel voor natuurlijk. Plastische chirurgie krijgt het ook niet weg. 't Gaat om zeer diepe wonden die niet gehecht zijn. Allang genezen, maar weg gaat het niet. En dan word ik soms opstandig als ik van die futiele flutprobleempjes lees en dan denk ik: ja, luister 's effe, ik zou helemaal geen fuck kunnen vergeten al zou ik het willen want ik ben ver-minkt! Maar goed, dat heb ik maar heel even want de zieligheidscontest wil ik ook niet aangaan.
Waar ik net ineens aan moest denken en wat ik heel naar vind: ik ga volgende maand naar de neuroloog. Een arts. Die ziet en begrijpt heel goed dat die littekens messneden zijn. En ik wil het niet, erop beoordeeld worden. Een goede arts zou mijn klachten los van die zaken moeten zien, maar ja, het zijn mensen he? Met make-up krijg ik het niet helemaal weg. Stom he, ik schaam mij niet voor de verminking, ik loop niet met polsbandjes (toch te klein en 't staat niet bij m'n outfit, hoewel ik er eentje van m'n avatar wel zie zitten ) maar waar het voor staat, ja, daar schaam ik me wel voor natuurlijk. Plastische chirurgie krijgt het ook niet weg. 't Gaat om zeer diepe wonden die niet gehecht zijn. Allang genezen, maar weg gaat het niet. En dan word ik soms opstandig als ik van die futiele flutprobleempjes lees en dan denk ik: ja, luister 's effe, ik zou helemaal geen fuck kunnen vergeten al zou ik het willen want ik ben ver-minkt! Maar goed, dat heb ik maar heel even want de zieligheidscontest wil ik ook niet aangaan.
zondag 9 augustus 2009 om 22:14
Ik ben nog even vanaf gisteravond aan het bijlezen.
Was niet bepaald gezellig bij jou thuis he Digi?
Een kind is zo kwetsbaar, kan zoveel oppikken, ook als men denkt dat het daar nog te klein voor is.
Ik heb gisteren mijn nichtje van 3 nog eens geobserveerd: slim grietje, weet de boel aardig naar haar hand te zetten. En die heeft veel geluk met de warme omgeving waar ze opgroeit maar je moet er niet aan denken dat dat anders zou zijn...
Jammer dat je geen betere band hebt kunnen krijgen met je broer. Maar beter geen contact dan een slecht contact.
Welke film heb je gezien, Milaatje? La vie en rose toevallig?
Mij lijkt een gezin niet simpel... lang niet! Vooralsnog is het niet gelukt een man te vinden die bij mij past, ik neem geen genoegen met de eerste de beste. En de beste man moet mij aankunnen, me steunen als ik dat nodig heb en we moeten vooral niet samen wegzakken in ellende. (ik ben weleens verliefd geweest op een vriend van me die nogal zwaarmoedig is... goddank is dat nooit wat geworden). Hij moet het leuk vinden om samen impulsieve dingen te doen maar hij moet ook begrijpen dat hij er soms alleen op uit moet omdat ik een heel weekend thuis wil zitten en 'cocoonen' (hip woord hoor)
Een kind opvoeden lijkt me in mijn geval haast nog makkelijker dan een relatie onderhouden, maar misschien moet ik het niet onderschatten
Psychoses tasten het beeld aan dat mensen van je hebben, zeg je, Iris. Dat geloof ik meteen.
Maar nu het weer goed gaat, geloven ze dan ook dat het goed gaat? Of denken ze dat jij ieder moment onder tafel kan kruipen omdat 'ze' je komen halen?
En hoe zit dat met de gevolgen van jouw ziekte? Mijn psychiater zegt wel eens: Manisch Depressiviteit tast niet je hersenen aan (maar wel je zelfvertrouwen)
(Vraag me wel eens af in hoeverre de alcohol mijn hersenen al aangetast heeft. Maar t valt mee denk ik)
Ik weet niet zo goed hoe dat met de gevolgen van schizofrenie is.
Heb middenin de nacht dat sterilisatietopic half gelezen. Snap niet helemaal wat SOA's ermee te maken hadden. Snapte wel meer niet
Digi, laat je niet gek maken. Je weet dat er veel mensen zijn op het forum die het WEL goed met je voor hebben.
Onzin dat jij niet 'goed' genoeg zou zijn voor de minimeeting Iris. Echt dikke onzin. Je was zelf indirect aanleider van dit topic. Lijkt me al genoeg.
Leuk, dat goede-dingen-boek.
Ik had 'vroeger' een schrift waar ik juist in schreef als ik chagrijnig of in de war was. Toen ik het nalas leek het alsof ik echt een enorm kutleven had (terwijl die jaren denk ik het leukst waren, tot nu toe). Heb de meeste schriften weggegooid... t idee dat iemand anders ze kon vinden was onverdraaglijk.
Digi, heb je van de serie 'het mooiste meisje van de klas' gehoord?
Blikken ze terug op meiden die op de middelbare school 'het mooist' waren en kijken ze hoe hun leven verlopen is. Best integer (al klinkt het misschien niet zo). Sommigen bereiken veel met hun uiterlijk, worden ook heel gelukkig.
Maar soms gaat het mede door het uiterlijk 'mis'. Verkeerde vriendjes (want iedereen wil zo'n beauty mee naar huis), mensen die alleen oppervlakkig met ze omgaan. Of dat ze zelf ook alleen nog met de buitenkant bezig zijn en pas later merken dat er ook nog iets in zit, plat gezegd.
Ons 'mooiste meisje van de klas' kreeg anorexia. Helemaal grijs was ze, haar huid. Heel eng.
Toch betrap ik mezelf ook weleens op de gedachte dat mooie mensen het makkelijker hebben. (en wat is eigenlijk mooi...?)
Lekker geBBQd Iris?
En nee, geen sorry voor dit lange verhaal
Was niet bepaald gezellig bij jou thuis he Digi?
Een kind is zo kwetsbaar, kan zoveel oppikken, ook als men denkt dat het daar nog te klein voor is.
Ik heb gisteren mijn nichtje van 3 nog eens geobserveerd: slim grietje, weet de boel aardig naar haar hand te zetten. En die heeft veel geluk met de warme omgeving waar ze opgroeit maar je moet er niet aan denken dat dat anders zou zijn...
Jammer dat je geen betere band hebt kunnen krijgen met je broer. Maar beter geen contact dan een slecht contact.
Welke film heb je gezien, Milaatje? La vie en rose toevallig?
Mij lijkt een gezin niet simpel... lang niet! Vooralsnog is het niet gelukt een man te vinden die bij mij past, ik neem geen genoegen met de eerste de beste. En de beste man moet mij aankunnen, me steunen als ik dat nodig heb en we moeten vooral niet samen wegzakken in ellende. (ik ben weleens verliefd geweest op een vriend van me die nogal zwaarmoedig is... goddank is dat nooit wat geworden). Hij moet het leuk vinden om samen impulsieve dingen te doen maar hij moet ook begrijpen dat hij er soms alleen op uit moet omdat ik een heel weekend thuis wil zitten en 'cocoonen' (hip woord hoor)
Een kind opvoeden lijkt me in mijn geval haast nog makkelijker dan een relatie onderhouden, maar misschien moet ik het niet onderschatten
Psychoses tasten het beeld aan dat mensen van je hebben, zeg je, Iris. Dat geloof ik meteen.
Maar nu het weer goed gaat, geloven ze dan ook dat het goed gaat? Of denken ze dat jij ieder moment onder tafel kan kruipen omdat 'ze' je komen halen?
En hoe zit dat met de gevolgen van jouw ziekte? Mijn psychiater zegt wel eens: Manisch Depressiviteit tast niet je hersenen aan (maar wel je zelfvertrouwen)
(Vraag me wel eens af in hoeverre de alcohol mijn hersenen al aangetast heeft. Maar t valt mee denk ik)
Ik weet niet zo goed hoe dat met de gevolgen van schizofrenie is.
Heb middenin de nacht dat sterilisatietopic half gelezen. Snap niet helemaal wat SOA's ermee te maken hadden. Snapte wel meer niet
Digi, laat je niet gek maken. Je weet dat er veel mensen zijn op het forum die het WEL goed met je voor hebben.
Onzin dat jij niet 'goed' genoeg zou zijn voor de minimeeting Iris. Echt dikke onzin. Je was zelf indirect aanleider van dit topic. Lijkt me al genoeg.
Leuk, dat goede-dingen-boek.
Ik had 'vroeger' een schrift waar ik juist in schreef als ik chagrijnig of in de war was. Toen ik het nalas leek het alsof ik echt een enorm kutleven had (terwijl die jaren denk ik het leukst waren, tot nu toe). Heb de meeste schriften weggegooid... t idee dat iemand anders ze kon vinden was onverdraaglijk.
Digi, heb je van de serie 'het mooiste meisje van de klas' gehoord?
Blikken ze terug op meiden die op de middelbare school 'het mooist' waren en kijken ze hoe hun leven verlopen is. Best integer (al klinkt het misschien niet zo). Sommigen bereiken veel met hun uiterlijk, worden ook heel gelukkig.
Maar soms gaat het mede door het uiterlijk 'mis'. Verkeerde vriendjes (want iedereen wil zo'n beauty mee naar huis), mensen die alleen oppervlakkig met ze omgaan. Of dat ze zelf ook alleen nog met de buitenkant bezig zijn en pas later merken dat er ook nog iets in zit, plat gezegd.
Ons 'mooiste meisje van de klas' kreeg anorexia. Helemaal grijs was ze, haar huid. Heel eng.
Toch betrap ik mezelf ook weleens op de gedachte dat mooie mensen het makkelijker hebben. (en wat is eigenlijk mooi...?)
Lekker geBBQd Iris?
En nee, geen sorry voor dit lange verhaal
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 9 augustus 2009 om 22:16
quote:IrisH schreef op 09 augustus 2009 @ 21:53:
Geen idee Moonlight... Hadden ze überhaupt wel eenpersoonskamers bij jou?
Het was bij 'mijn' instelling wel beleid.Volgens mij overal 2 bedden. Ik mocht op een gegeven moment wel alleen, maar alleen zolang het mogelijk was ivm bezetting. Het moest iedere avond netjes zijn want er kon 's nachts zomaar een kamergenoot arriveren...
Geen idee Moonlight... Hadden ze überhaupt wel eenpersoonskamers bij jou?
Het was bij 'mijn' instelling wel beleid.Volgens mij overal 2 bedden. Ik mocht op een gegeven moment wel alleen, maar alleen zolang het mogelijk was ivm bezetting. Het moest iedere avond netjes zijn want er kon 's nachts zomaar een kamergenoot arriveren...
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 9 augustus 2009 om 22:20
quote:Digitalis schreef op 09 augustus 2009 @ 21:56:
Ja Moon, ik vind dat taboe eromheen zo erg. Ook tegenstrijdig. De kindertjes moeten allemaal een labeltje maar niemand van gelijke leeftijd mag een label hebben uit dezelfde fabriek. Stelletje gekken! .
Ja, al die kindertjes met die stickertjes tegenwoordig, waar is dat voor?
In 'mijn tijd' kreeg je een sticker op je oog, als je een lui oog had. Met een plaatje. Nu krijgen ze allemaal PDD-NOS, hoogbegaafd, autist, ADHD weetikveelwat-stickers. Je moet je bijna schamen als je kind niks mankeert!
(*hoopt dat niemand van de kinderpeilert hier komt die het sarcasme niet snapt*)
Ik praat er eigenlijk nog best makkelijk over, over mijn opname. Had zelf ook al eens een gesprek gehad met een huisgenote die een jaar opgenomen was geweest. Ik was gewoon nieuwsgierig hoe zoiets ging: wat doe je daar de hele dag?
(niet vermoedend dat ik het zelf zou 'mogen' meemaken)
Vind dat anderen best mogen weten wat en hoe. Was er in het begin juist veel te open over, toen ik me niet realiseerde dat het voor de luisteraar best schokkende informatie was.
(maar er zijn ook mensen in mijn omgeving die niets weten... soms ook prettig)
Ja Moon, ik vind dat taboe eromheen zo erg. Ook tegenstrijdig. De kindertjes moeten allemaal een labeltje maar niemand van gelijke leeftijd mag een label hebben uit dezelfde fabriek. Stelletje gekken! .
Ja, al die kindertjes met die stickertjes tegenwoordig, waar is dat voor?
In 'mijn tijd' kreeg je een sticker op je oog, als je een lui oog had. Met een plaatje. Nu krijgen ze allemaal PDD-NOS, hoogbegaafd, autist, ADHD weetikveelwat-stickers. Je moet je bijna schamen als je kind niks mankeert!
(*hoopt dat niemand van de kinderpeilert hier komt die het sarcasme niet snapt*)
Ik praat er eigenlijk nog best makkelijk over, over mijn opname. Had zelf ook al eens een gesprek gehad met een huisgenote die een jaar opgenomen was geweest. Ik was gewoon nieuwsgierig hoe zoiets ging: wat doe je daar de hele dag?
(niet vermoedend dat ik het zelf zou 'mogen' meemaken)
Vind dat anderen best mogen weten wat en hoe. Was er in het begin juist veel te open over, toen ik me niet realiseerde dat het voor de luisteraar best schokkende informatie was.
(maar er zijn ook mensen in mijn omgeving die niets weten... soms ook prettig)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 9 augustus 2009 om 22:27
quote:Digitalis schreef op 09 augustus 2009 @ 21:56:
Waar ik net ineens aan moest denken en wat ik heel naar vind: ik ga volgende maand naar de neuroloog. Een arts. Die ziet en begrijpt heel goed dat die littekens messneden zijn. En ik wil het niet, erop beoordeeld worden. Een goede arts zou mijn klachten los van die zaken moeten zien, maar ja, het zijn mensen he? Met make-up krijg ik het niet helemaal weg. Stom he, ik schaam mij niet voor de verminking, ik loop niet met polsbandjes (toch te klein en 't staat niet bij m'n outfit, hoewel ik er eentje van m'n avatar wel zie zitten ) maar waar het voor staat, ja, daar schaam ik me wel voor natuurlijk. Plastische chirurgie krijgt het ook niet weg. 't Gaat om zeer diepe wonden die niet gehecht zijn. Allang genezen, maar weg gaat het niet. En dan word ik soms opstandig als ik van die futiele flutprobleempjes lees en dan denk ik: ja, luister 's effe, ik zou helemaal geen fuck kunnen vergeten al zou ik het willen want ik ben ver-minkt! Maar goed, dat heb ik maar heel even want de zieligheidscontest wil ik ook niet aangaan.
Ik wilde dat laatst vragen in t topic over zelfverminking maar niet gedaan: hoe gaat 'men' om met de littekens... Ik was verbaasd dat zoveel forummers erover konden meepraten. Respect.
Ik heb zelf 2 hele kleine littekens op mijn pols die je nauwelijks ziet, maar ze zitten er wel. Ben me er wel bewust van, met bloedprikken geef ik andere arm, etc.
Ik snap je angst. Kun je voor de intake iets met lange mouwen aantrekken? Dan is zijn eerste indruk neutraal.
Of een paar brede armbanden om doen, of een opvallend horloge? Ik roep maar wat.
Zou je ze weg willen hebben dan, als dat kon? Ergens is het ook een ehm... *zoekt woord* iets wat bij je hoort ofzo. Je hebt die pijn doorgemaakt en daar heb je een 'aandenken' aan. Het is wel iets wat bij je leven hoort.
Krijg je er veel vragen over? Schrikken mensen ervan? Het zal in je werk ook te zien zijn. En met foto's, blijven ze dan staan of worden ze geshopt?
(ik vraag van alles maar je hoeft natuurlijk niet te antwoorden)
Verder hoop ik dat die arts kundig genoeg is om gewoon objectief te zijn.
Waar ik net ineens aan moest denken en wat ik heel naar vind: ik ga volgende maand naar de neuroloog. Een arts. Die ziet en begrijpt heel goed dat die littekens messneden zijn. En ik wil het niet, erop beoordeeld worden. Een goede arts zou mijn klachten los van die zaken moeten zien, maar ja, het zijn mensen he? Met make-up krijg ik het niet helemaal weg. Stom he, ik schaam mij niet voor de verminking, ik loop niet met polsbandjes (toch te klein en 't staat niet bij m'n outfit, hoewel ik er eentje van m'n avatar wel zie zitten ) maar waar het voor staat, ja, daar schaam ik me wel voor natuurlijk. Plastische chirurgie krijgt het ook niet weg. 't Gaat om zeer diepe wonden die niet gehecht zijn. Allang genezen, maar weg gaat het niet. En dan word ik soms opstandig als ik van die futiele flutprobleempjes lees en dan denk ik: ja, luister 's effe, ik zou helemaal geen fuck kunnen vergeten al zou ik het willen want ik ben ver-minkt! Maar goed, dat heb ik maar heel even want de zieligheidscontest wil ik ook niet aangaan.
Ik wilde dat laatst vragen in t topic over zelfverminking maar niet gedaan: hoe gaat 'men' om met de littekens... Ik was verbaasd dat zoveel forummers erover konden meepraten. Respect.
Ik heb zelf 2 hele kleine littekens op mijn pols die je nauwelijks ziet, maar ze zitten er wel. Ben me er wel bewust van, met bloedprikken geef ik andere arm, etc.
Ik snap je angst. Kun je voor de intake iets met lange mouwen aantrekken? Dan is zijn eerste indruk neutraal.
Of een paar brede armbanden om doen, of een opvallend horloge? Ik roep maar wat.
Zou je ze weg willen hebben dan, als dat kon? Ergens is het ook een ehm... *zoekt woord* iets wat bij je hoort ofzo. Je hebt die pijn doorgemaakt en daar heb je een 'aandenken' aan. Het is wel iets wat bij je leven hoort.
Krijg je er veel vragen over? Schrikken mensen ervan? Het zal in je werk ook te zien zijn. En met foto's, blijven ze dan staan of worden ze geshopt?
(ik vraag van alles maar je hoeft natuurlijk niet te antwoorden)
Verder hoop ik dat die arts kundig genoeg is om gewoon objectief te zijn.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 9 augustus 2009 om 22:35
Dankje Moon.
Ja, velen vragen ernaar. Ja ik ga er gevoeliger om bij anderen, merk weleens een litteken binnenkant pols op en dan wil ik niks vragen...meestal lieg ik, auto-ongeluk, ik kan goed vertellen en mensen zien het zo voor zich (ik ook) en lachen dan want Digi heeft weeeer iets stoms meegemaakt. En vanbinnen voelt het toch stom aan. Vaker lieg ik niet meer. Ligt aan de persoon.
Ik draag mijn horloge aan de andere kant en armbanden passen niet bij me en passen ook niet (dunne polsen). Iets langs aantrekken zal ik doen ja. Ik denk wel dat ik ze weg zou willen hebben. Aan de andere kant heb ik die stomme gedachte van 'zie je nou wel, het was menens, ik ben geen aansteller!' maar ja, dat is mijn pijnpunt. Wie weet laat ik het ooit eens behandelen, je weet nooit. Maar laat ze eerst maar nog mooier helen ('t is al best lang terug hoor maar ze moeten nog wit worden als dat ooit gebeurt). Maar het valt wel op.
Ja, velen vragen ernaar. Ja ik ga er gevoeliger om bij anderen, merk weleens een litteken binnenkant pols op en dan wil ik niks vragen...meestal lieg ik, auto-ongeluk, ik kan goed vertellen en mensen zien het zo voor zich (ik ook) en lachen dan want Digi heeft weeeer iets stoms meegemaakt. En vanbinnen voelt het toch stom aan. Vaker lieg ik niet meer. Ligt aan de persoon.
Ik draag mijn horloge aan de andere kant en armbanden passen niet bij me en passen ook niet (dunne polsen). Iets langs aantrekken zal ik doen ja. Ik denk wel dat ik ze weg zou willen hebben. Aan de andere kant heb ik die stomme gedachte van 'zie je nou wel, het was menens, ik ben geen aansteller!' maar ja, dat is mijn pijnpunt. Wie weet laat ik het ooit eens behandelen, je weet nooit. Maar laat ze eerst maar nog mooier helen ('t is al best lang terug hoor maar ze moeten nog wit worden als dat ooit gebeurt). Maar het valt wel op.
zondag 9 augustus 2009 om 22:35
Dankje Moon.
Ja, velen vragen ernaar. Ja ik ga er gevoeliger om bij anderen, merk weleens een litteken binnenkant pols op en dan wil ik niks vragen...meestal lieg ik, auto-ongeluk, ik kan goed vertellen en mensen zien het zo voor zich (ik ook) en lachen dan want Digi heeft weeeer iets stoms meegemaakt. En vanbinnen voelt het toch stom aan. Vaker lieg ik niet meer. Ligt aan de persoon.
Ik draag mijn horloge aan de andere kant en armbanden passen niet bij me en passen ook niet (dunne polsen). Iets langs aantrekken zal ik doen ja. Ik denk wel dat ik ze weg zou willen hebben. Aan de andere kant heb ik die stomme gedachte van 'zie je nou wel, het was menens, ik ben geen aansteller!' maar ja, dat is mijn pijnpunt. Wie weet laat ik het ooit eens behandelen, je weet nooit. Maar laat ze eerst maar nog mooier helen ('t is al best lang terug hoor maar ze moeten nog wit worden als dat ooit gebeurt). Maar het valt wel op.
Ja, velen vragen ernaar. Ja ik ga er gevoeliger om bij anderen, merk weleens een litteken binnenkant pols op en dan wil ik niks vragen...meestal lieg ik, auto-ongeluk, ik kan goed vertellen en mensen zien het zo voor zich (ik ook) en lachen dan want Digi heeft weeeer iets stoms meegemaakt. En vanbinnen voelt het toch stom aan. Vaker lieg ik niet meer. Ligt aan de persoon.
Ik draag mijn horloge aan de andere kant en armbanden passen niet bij me en passen ook niet (dunne polsen). Iets langs aantrekken zal ik doen ja. Ik denk wel dat ik ze weg zou willen hebben. Aan de andere kant heb ik die stomme gedachte van 'zie je nou wel, het was menens, ik ben geen aansteller!' maar ja, dat is mijn pijnpunt. Wie weet laat ik het ooit eens behandelen, je weet nooit. Maar laat ze eerst maar nog mooier helen ('t is al best lang terug hoor maar ze moeten nog wit worden als dat ooit gebeurt). Maar het valt wel op.
zondag 9 augustus 2009 om 22:39
Grappig dat jij ook aan de puzzel zat iris! Je moet toch wat he als je daar zit.
Bij mij kon de kamer idd. op slot en we hadden alleen 1 persoonskamers. Had het gelukkig best goed wat dat betreft. Personeel had wel een sleutel die in alle kamers paste, maar die mochten die pas gebruiken na geklopt te hebben.
Ik vond het ook erg raar dat er elke ochtend weer iemand anders was die de dagopening deed en mijn naam wel kende en waarschijnlijk mijn halve verleden en diagnoses.
Wij hadden geen nachtcontroles wat mij erg verbaasde want bij alle instellingen waar ik stage gelopen heb was dit verplicht. Lampen stonden wel fel te branden.
Mijn psychiater is nog steeds op vakantie. Ik ben met alle pillen tegelijk aan het afbouwen. Van 375 efexor, 150 mg seroquel en van 2 mg lormetazempam naar 1.
Ik ga vanaf vanavond om en om de dag die slaapmedicatie slikken.
Al die punten die je noemt baren me zorgen Digi. Is het niet heel erg egoïstisch om een kind op de wereld te zetten? In hoeverre kan ik dit aan en zal dit kind geen negatieve gevolgen ondervinden van een moeder met dergelijke problemen. En hoe zit het dan met de erfelijkheid? Ga ik een kind ter wereld brengen die er ook weer zo snel mogelijk vanaf wilt?
Heb wel vragen gesteld over postnatale depressie, maar ze vermoeden dat ik daar geen extra risico op heb omdat ik het weloverwogen aan begin (ha, makkelijk gezegd)
Het is moeilijk om antwoorden te krijgen op deze vragen. Wellicht zelfs onmogelijk.
Ik heb het er moeilijk mee gehad dat mijn man zo veroordelend is wat betreft de psychiatrie. Ik merk dat hij er zo weinig van af weet en dat hij het moeilijk vind ervoor open te staan.
Ik vindt het verstandig van je digi dat je nu geen vaste relatie wilt. Ik werd pas echt ziek toen ik al samen woonde anders was het wellicht anders verlopen. Niet dat ik niet tevreden ben om getrouwd te zijn, maar ik zou het zelf niet opzoeken idd.
Bij mij kon de kamer idd. op slot en we hadden alleen 1 persoonskamers. Had het gelukkig best goed wat dat betreft. Personeel had wel een sleutel die in alle kamers paste, maar die mochten die pas gebruiken na geklopt te hebben.
Ik vond het ook erg raar dat er elke ochtend weer iemand anders was die de dagopening deed en mijn naam wel kende en waarschijnlijk mijn halve verleden en diagnoses.
Wij hadden geen nachtcontroles wat mij erg verbaasde want bij alle instellingen waar ik stage gelopen heb was dit verplicht. Lampen stonden wel fel te branden.
Mijn psychiater is nog steeds op vakantie. Ik ben met alle pillen tegelijk aan het afbouwen. Van 375 efexor, 150 mg seroquel en van 2 mg lormetazempam naar 1.
Ik ga vanaf vanavond om en om de dag die slaapmedicatie slikken.
Al die punten die je noemt baren me zorgen Digi. Is het niet heel erg egoïstisch om een kind op de wereld te zetten? In hoeverre kan ik dit aan en zal dit kind geen negatieve gevolgen ondervinden van een moeder met dergelijke problemen. En hoe zit het dan met de erfelijkheid? Ga ik een kind ter wereld brengen die er ook weer zo snel mogelijk vanaf wilt?
Heb wel vragen gesteld over postnatale depressie, maar ze vermoeden dat ik daar geen extra risico op heb omdat ik het weloverwogen aan begin (ha, makkelijk gezegd)
Het is moeilijk om antwoorden te krijgen op deze vragen. Wellicht zelfs onmogelijk.
Ik heb het er moeilijk mee gehad dat mijn man zo veroordelend is wat betreft de psychiatrie. Ik merk dat hij er zo weinig van af weet en dat hij het moeilijk vind ervoor open te staan.
Ik vindt het verstandig van je digi dat je nu geen vaste relatie wilt. Ik werd pas echt ziek toen ik al samen woonde anders was het wellicht anders verlopen. Niet dat ik niet tevreden ben om getrouwd te zijn, maar ik zou het zelf niet opzoeken idd.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
zondag 9 augustus 2009 om 23:22
quote:Digitalis schreef op 09 augustus 2009 @ 22:35:
Dankje Moon.
Ja, velen vragen ernaar. Ja ik ga er gevoeliger om bij anderen, merk weleens een litteken binnenkant pols op en dan wil ik niks vragen...meestal lieg ik, auto-ongeluk, ik kan goed vertellen en mensen zien het zo voor zich (ik ook) en lachen dan want Digi heeft weeeer iets stoms meegemaakt. En vanbinnen voelt het toch stom aan. Vaker lieg ik niet meer. Ligt aan de persoon.
Ik draag mijn horloge aan de andere kant en armbanden passen niet bij me en passen ook niet (dunne polsen). Iets langs aantrekken zal ik doen ja. Ik denk wel dat ik ze weg zou willen hebben. Aan de andere kant heb ik die stomme gedachte van 'zie je nou wel, het was menens, ik ben geen aansteller!' maar ja, dat is mijn pijnpunt. Wie weet laat ik het ooit eens behandelen, je weet nooit. Maar laat ze eerst maar nog mooier helen ('t is al best lang terug hoor maar ze moeten nog wit worden als dat ooit gebeurt). Maar het valt wel op.
Bedankt voor je antwoorden. Moeilijk als er steeds naar gevraagd wordt. Je verbergt zo'n plek ook niet zo makkelijk. Als t je kleine teen was... okay... maar armen en polsen zijn vaak in t zicht.
Hoop dat het nog een beetje bijkleurt en misschien ooit te behandelen is.
Dankje Moon.
Ja, velen vragen ernaar. Ja ik ga er gevoeliger om bij anderen, merk weleens een litteken binnenkant pols op en dan wil ik niks vragen...meestal lieg ik, auto-ongeluk, ik kan goed vertellen en mensen zien het zo voor zich (ik ook) en lachen dan want Digi heeft weeeer iets stoms meegemaakt. En vanbinnen voelt het toch stom aan. Vaker lieg ik niet meer. Ligt aan de persoon.
Ik draag mijn horloge aan de andere kant en armbanden passen niet bij me en passen ook niet (dunne polsen). Iets langs aantrekken zal ik doen ja. Ik denk wel dat ik ze weg zou willen hebben. Aan de andere kant heb ik die stomme gedachte van 'zie je nou wel, het was menens, ik ben geen aansteller!' maar ja, dat is mijn pijnpunt. Wie weet laat ik het ooit eens behandelen, je weet nooit. Maar laat ze eerst maar nog mooier helen ('t is al best lang terug hoor maar ze moeten nog wit worden als dat ooit gebeurt). Maar het valt wel op.
Bedankt voor je antwoorden. Moeilijk als er steeds naar gevraagd wordt. Je verbergt zo'n plek ook niet zo makkelijk. Als t je kleine teen was... okay... maar armen en polsen zijn vaak in t zicht.
Hoop dat het nog een beetje bijkleurt en misschien ooit te behandelen is.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 9 augustus 2009 om 23:33
Ibi, wat goed dat je zo snel afbouwt! Ik slik niet veel, maar mijn slaapmedicatie is bijna heilig. Ik hoop ooit zonder te kunnen, maar afbouwen heeft nu niet zo'n prioriteit.
Wat een kindje betreft: ik denk wel dat je je stabiel genoeg moet voelen voordat je eraan begint. Een zwangerschap is nogal wat, een bevalling ook, een kind ook, het heeft allemaal veel impact. Dus pas als je het gevoel hebt dat je er klaar voor bent, kun je eraan beginnen. Er is overigens wel extra hulp beschikbaar, bijv. na de bevalling, voor mensen met een psychiatrisch verleden. Vooral om de kans op postnatale depressie te verkleinen.
Wie weet brengt het moederschap je veel moois. Voel jij je heel nuttig op deze aardbol als er een kindje is dat jou heel hard nodig heeft. Word jij heel gelukkig als je voor zo'n kleintje mag zorgen.
Waarom heeft je man zo weinig interesse voor je ziekte? Het is toch nodig dat hij er ook iets vanaf weet... Het zal ongetwijfeld heel moeilijk zijn voor omgeving, wij hebben het ook niet zo vaak over mijn situatie (wel met mijn ouders, niet zozeer met mijn broers). In een relatie lijkt het me belangrijk om er iig iets vanaf te weten. k Weet niet of je ook zo'n signaleringsplan hebt, en of hij dat ook heeft.
(ik heb er wel een, ergens onderin een doos. Ben geen fan van die dingen maar t maakte wel dat ik bepaalde dingen 'moest' bespreken)
Ik ga mijn bed opzoeken. Slecht geslapen afgelopen nacht. Ik wil weer een fatsoenlijk ritme aanhouden maar het lukt nog niet zo goed.
Welterusten!
Wat een kindje betreft: ik denk wel dat je je stabiel genoeg moet voelen voordat je eraan begint. Een zwangerschap is nogal wat, een bevalling ook, een kind ook, het heeft allemaal veel impact. Dus pas als je het gevoel hebt dat je er klaar voor bent, kun je eraan beginnen. Er is overigens wel extra hulp beschikbaar, bijv. na de bevalling, voor mensen met een psychiatrisch verleden. Vooral om de kans op postnatale depressie te verkleinen.
Wie weet brengt het moederschap je veel moois. Voel jij je heel nuttig op deze aardbol als er een kindje is dat jou heel hard nodig heeft. Word jij heel gelukkig als je voor zo'n kleintje mag zorgen.
Waarom heeft je man zo weinig interesse voor je ziekte? Het is toch nodig dat hij er ook iets vanaf weet... Het zal ongetwijfeld heel moeilijk zijn voor omgeving, wij hebben het ook niet zo vaak over mijn situatie (wel met mijn ouders, niet zozeer met mijn broers). In een relatie lijkt het me belangrijk om er iig iets vanaf te weten. k Weet niet of je ook zo'n signaleringsplan hebt, en of hij dat ook heeft.
(ik heb er wel een, ergens onderin een doos. Ben geen fan van die dingen maar t maakte wel dat ik bepaalde dingen 'moest' bespreken)
Ik ga mijn bed opzoeken. Slecht geslapen afgelopen nacht. Ik wil weer een fatsoenlijk ritme aanhouden maar het lukt nog niet zo goed.
Welterusten!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 10 augustus 2009 om 13:13
Jeetje wat is er alweer veel geschreven! Wat leuk dat er steeds meer forummers posten.
Klinkt heftig, zo'n verblijf in een kliniek. Ik heb geen hoge pet op van de institutionele psychiatrie, ik denk dat een ieder beter af is in een gespecialiseerde kliniek (of als het even kan, poliklinische behandeling) dan een mengelmoes van psychopathologie. Het helpt wel om mijn eigen situatie beter in perspectief te plaatsen, een egoistisch Lourdes-gevoel maar dat is inherent aan het mens-zijn. Maar het werkt gelukkig ook andersom, zoals ik heb gelezen. Dat ook 'succes' geen garantie is voor een gelukkig leven, belangrijk om jezelf te realiseren voordat je weer een illusie armer bent.
Ik deel mijn leven vaak in subcategorieën in en realiseer mij dat ik op veel vlakken best tevreden ben. Dat werkt goed, want vaak als er één of een aantal categorieën niet geheel volgens wens en plan verloopt, wij geneigd zijn om alles als negatief te beschouwen. Die nuance maakt juist zo'n verschil.
De film waarover ik schreef is La meglio gioventù (the best of youth), een Italiaanse film die 6 (!) uur duurt. Prachtig. Gaat ook over de psychiatrie trouwens, al vormt het een klein deel. Ik kan het iedereen aanraden. Na afloop (wij hebben het wel in 3 delen gekeken) lijk je als het waren wakker te worden uit een soort van droom/verhaal. Gewoonweg prachtig. Hieronder een low quality trailer.
http://www.youtube.com/watch?v=Sku1qEqzmNc
Ik probeer op een later tijdstip uitgebreider te reageren, ik vlieg eerdaags weer naar Boston dus moet nog het eea voorbereiden.
Klinkt heftig, zo'n verblijf in een kliniek. Ik heb geen hoge pet op van de institutionele psychiatrie, ik denk dat een ieder beter af is in een gespecialiseerde kliniek (of als het even kan, poliklinische behandeling) dan een mengelmoes van psychopathologie. Het helpt wel om mijn eigen situatie beter in perspectief te plaatsen, een egoistisch Lourdes-gevoel maar dat is inherent aan het mens-zijn. Maar het werkt gelukkig ook andersom, zoals ik heb gelezen. Dat ook 'succes' geen garantie is voor een gelukkig leven, belangrijk om jezelf te realiseren voordat je weer een illusie armer bent.
Ik deel mijn leven vaak in subcategorieën in en realiseer mij dat ik op veel vlakken best tevreden ben. Dat werkt goed, want vaak als er één of een aantal categorieën niet geheel volgens wens en plan verloopt, wij geneigd zijn om alles als negatief te beschouwen. Die nuance maakt juist zo'n verschil.
De film waarover ik schreef is La meglio gioventù (the best of youth), een Italiaanse film die 6 (!) uur duurt. Prachtig. Gaat ook over de psychiatrie trouwens, al vormt het een klein deel. Ik kan het iedereen aanraden. Na afloop (wij hebben het wel in 3 delen gekeken) lijk je als het waren wakker te worden uit een soort van droom/verhaal. Gewoonweg prachtig. Hieronder een low quality trailer.
http://www.youtube.com/watch?v=Sku1qEqzmNc
Ik probeer op een later tijdstip uitgebreider te reageren, ik vlieg eerdaags weer naar Boston dus moet nog het eea voorbereiden.
maandag 10 augustus 2009 om 15:27
Ziet er veelbelovend uit, die trailer.
Ik kan niet altijd tegen psychiatrie in een film, maar als t een klein deel is moet t kunnen.
Succes in Boston.
Ik ben net terug uit t zwembad. Lekker, ik voel me fit na een aantal baantjes
Ik kan niet altijd tegen psychiatrie in een film, maar als t een klein deel is moet t kunnen.
Succes in Boston.
Ik ben net terug uit t zwembad. Lekker, ik voel me fit na een aantal baantjes
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 10 augustus 2009 om 20:12
Oh die film heeft een ander me ook al eens getipt, moet ik dus een keer gaan kijken.
Ik heb een update, de volgende fase naar zelfstandigheid is aangebroken ik ben sinds zondag een week alleen thuis (ouders op vakantie). Mijn zus komt wel elke dag mee-eten... ze woont in de buurt.
Het gaat goed. Alleen is het erg stil.
Boodschappen gedaan en soms voel ik me wat ongemakkelijk. Bijvoorbeeld in een kleine winkel, ik kom binnen, er zijn wat mensen maar ik let niet op. Ik weet wat ik kom halen, kijk wat rond. Komt er een extra verkoopster aan "Wie kan ik helpen?". Ik kijk naar de anderen... Het blijft even stil. Maar ik denk niet dat ik aan de beurt ben... Ik zeg "Zij was eerst denk ik"
(Of ik liet haar voorkruipen, geen idee)
Zulke momenten, maak ik veel te ingewikkeld.
Maar voorkruipen vind ik vreselijk, en een verkoopster die wat zegt en geen reactie krijgt vind ik ook lullig.
En verder bankzaken geregeld. Ik ben zo blij dat ik van mijn belangst af ben. Dat heb ik zo vanaf mijn 8e tot 20e heel erg gehad.
Maar nu gaat het prima, al zeg ik soms wat domme dingen. Noem bijv. mijn adres op, kan ze me niet vinden in de computer... Ik zeg "Ik bel toch wel met *vul bank in*?" (Kreeg eerst zo'n 3 bandjes te horen, en werd doorgestuurd naar 1 of ander servicedeskdinges wat me ook niets zei...) "Ja hoor, je spreekt met *vul bank in*" Heel gedoe.
"Nee ik zie wel dit adres... " (mijn nieuwe adres) Ben verhuisd he...
Toen zuchtte ik even, om mezelf.
Alles goed met jullie aan de overkant?
Ik heb een update, de volgende fase naar zelfstandigheid is aangebroken ik ben sinds zondag een week alleen thuis (ouders op vakantie). Mijn zus komt wel elke dag mee-eten... ze woont in de buurt.
Het gaat goed. Alleen is het erg stil.
Boodschappen gedaan en soms voel ik me wat ongemakkelijk. Bijvoorbeeld in een kleine winkel, ik kom binnen, er zijn wat mensen maar ik let niet op. Ik weet wat ik kom halen, kijk wat rond. Komt er een extra verkoopster aan "Wie kan ik helpen?". Ik kijk naar de anderen... Het blijft even stil. Maar ik denk niet dat ik aan de beurt ben... Ik zeg "Zij was eerst denk ik"
(Of ik liet haar voorkruipen, geen idee)
Zulke momenten, maak ik veel te ingewikkeld.
Maar voorkruipen vind ik vreselijk, en een verkoopster die wat zegt en geen reactie krijgt vind ik ook lullig.
En verder bankzaken geregeld. Ik ben zo blij dat ik van mijn belangst af ben. Dat heb ik zo vanaf mijn 8e tot 20e heel erg gehad.
Maar nu gaat het prima, al zeg ik soms wat domme dingen. Noem bijv. mijn adres op, kan ze me niet vinden in de computer... Ik zeg "Ik bel toch wel met *vul bank in*?" (Kreeg eerst zo'n 3 bandjes te horen, en werd doorgestuurd naar 1 of ander servicedeskdinges wat me ook niets zei...) "Ja hoor, je spreekt met *vul bank in*" Heel gedoe.
"Nee ik zie wel dit adres... " (mijn nieuwe adres) Ben verhuisd he...
Toen zuchtte ik even, om mezelf.
Alles goed met jullie aan de overkant?
maandag 10 augustus 2009 om 20:27
Spannend dat je een week alleen bent Iris! Fijn dat je zus komt eten. Lukt het jou om echt te koken?
Gek he hoe zulke kleine dingen als naar de winkel gaan dan al een opgave kunnen zijn he?
Ik ben een paar keer de winkel uitgelopen dat het me gewoon niet lukte.
En zijn jullie al eens naar blijdorp geweest en dan het ocianium? Heel groot, maar je kan er maar aan 1 kant in en aan 1 kant uit. Ik heb het gehad dat ik halverwege een enorme paniekaanval kreeg en haast niet meer kon ademhalen. Ben als een gek langs al de mensen gaan rennen om weer naar buiten te komen. Kreeg veel commentaar of ik niet kon uitkijken enzo.
Ik heb het nog niet aangedurfd om nog een keer te gaan. Veel te bang voor herhaling.
Afgelopen nacht voor het eerste sinds 2 jaar ofzo zonder echte slaapmedicatie en het is best goed gegaan. Stoer van me he.
Ik zit nu te twijfelen of ik vanavond er weer 1 in zal nemen of zal proberen gelijk helemaal te stoppen. Eigenlijk was de bedoeling 1 dag wel 1 dag niet enz enz.
Vandaag moest ik eigenlijk naar therapie, maar ik kon me er niet toe zetten. Ik heb morgen wel een nazorg evaluatie gesprek en ga dan gelijk vragen hoe het met de wachtlijst is van de eetpoli.
Ik heb trouwens een goed signaleringsplan, maar ik durf het niet te bespreken met iemand buiten de hulpverlening om. Ik geef te veel bloot van mezelf. Laat teveel mijn zwakte erin zien. En bovendien geef ik daar toestemming om contact op te nemen met de GGZ instelling als het echt niet goed gaat iets wat ik nog niet tegen mijn man in persoon gezegd heb.
Netjes hoor om 9 uur uit bed. Lukt me vaak genoeg niet zeker als ik die dag geen verplichtingen heb.
Moonlight,
Heerlijk he zwemmen. Heb jaren op wedstrijdzwemmen gezeten en tot vorig jaar deed ik nog 2 keer per week banen zwemmen. Ik hoop dat weer op te gaan pakken.
Gek he hoe zulke kleine dingen als naar de winkel gaan dan al een opgave kunnen zijn he?
Ik ben een paar keer de winkel uitgelopen dat het me gewoon niet lukte.
En zijn jullie al eens naar blijdorp geweest en dan het ocianium? Heel groot, maar je kan er maar aan 1 kant in en aan 1 kant uit. Ik heb het gehad dat ik halverwege een enorme paniekaanval kreeg en haast niet meer kon ademhalen. Ben als een gek langs al de mensen gaan rennen om weer naar buiten te komen. Kreeg veel commentaar of ik niet kon uitkijken enzo.
Ik heb het nog niet aangedurfd om nog een keer te gaan. Veel te bang voor herhaling.
Afgelopen nacht voor het eerste sinds 2 jaar ofzo zonder echte slaapmedicatie en het is best goed gegaan. Stoer van me he.
Ik zit nu te twijfelen of ik vanavond er weer 1 in zal nemen of zal proberen gelijk helemaal te stoppen. Eigenlijk was de bedoeling 1 dag wel 1 dag niet enz enz.
Vandaag moest ik eigenlijk naar therapie, maar ik kon me er niet toe zetten. Ik heb morgen wel een nazorg evaluatie gesprek en ga dan gelijk vragen hoe het met de wachtlijst is van de eetpoli.
Ik heb trouwens een goed signaleringsplan, maar ik durf het niet te bespreken met iemand buiten de hulpverlening om. Ik geef te veel bloot van mezelf. Laat teveel mijn zwakte erin zien. En bovendien geef ik daar toestemming om contact op te nemen met de GGZ instelling als het echt niet goed gaat iets wat ik nog niet tegen mijn man in persoon gezegd heb.
Netjes hoor om 9 uur uit bed. Lukt me vaak genoeg niet zeker als ik die dag geen verplichtingen heb.
Moonlight,
Heerlijk he zwemmen. Heb jaren op wedstrijdzwemmen gezeten en tot vorig jaar deed ik nog 2 keer per week banen zwemmen. Ik hoop dat weer op te gaan pakken.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
maandag 10 augustus 2009 om 22:43
Je hebt een nieuwe avatar, ziet er leuk uit!
Wat goed, zonder medicatie slapen. Ik val soms zonder medicatie in slaap, maar meestal lukt dat niet. Ben soms te laat met mn herhaalrecept en dan heb ik meestal een zeer slechte nacht
Iris, lekker dat je het huis voor jezelf hebt. Ook wel stil ja, lijkt me. Mijn ouders waren laatst een paar dagen weg. Alleen een van mijn broers was nog thuis (en ik dus). Broertje is nogal op zichzelf dus we zitten elkaar niet in de weg. Vond het wel lekker, zo'n paar dagen. (ja t wordt tijd dat ik weer ga verhuizen )
Ik heb de computer gesloopt geloof ik... Heb nu mijn oude PC neergezet. Ik voel me een beetje dom.. ik klikte een foutmelding weg en daarna ging alles mis.
Ja, Ibi, een mens knapt wel op van zwemmen he. Ik heb alleen zo'n hekel aan dat chloorwater in mijn haar, dat weerhoudt me er soms van te gaan.
Waarom wil je het zwemmen nu nog niet oppakken?
Ik baal een beetje dat de tijd zo snel gaat. t Is alweer bijna half augustus. Voor mijn gevoel is de zomer net begonnen maar t gaat zo snel...
Wat goed, zonder medicatie slapen. Ik val soms zonder medicatie in slaap, maar meestal lukt dat niet. Ben soms te laat met mn herhaalrecept en dan heb ik meestal een zeer slechte nacht
Iris, lekker dat je het huis voor jezelf hebt. Ook wel stil ja, lijkt me. Mijn ouders waren laatst een paar dagen weg. Alleen een van mijn broers was nog thuis (en ik dus). Broertje is nogal op zichzelf dus we zitten elkaar niet in de weg. Vond het wel lekker, zo'n paar dagen. (ja t wordt tijd dat ik weer ga verhuizen )
Ik heb de computer gesloopt geloof ik... Heb nu mijn oude PC neergezet. Ik voel me een beetje dom.. ik klikte een foutmelding weg en daarna ging alles mis.
Ja, Ibi, een mens knapt wel op van zwemmen he. Ik heb alleen zo'n hekel aan dat chloorwater in mijn haar, dat weerhoudt me er soms van te gaan.
Waarom wil je het zwemmen nu nog niet oppakken?
Ik baal een beetje dat de tijd zo snel gaat. t Is alweer bijna half augustus. Voor mijn gevoel is de zomer net begonnen maar t gaat zo snel...
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 10 augustus 2009 om 23:16
Ik douche vaak gewoon na het zwemmen gelijk en dan lekker de haren wassen heerlijk hoor.
Eigenlijk zou ik gewoon vanaf vandaag moeten beginnen idd. om dergelijke dingen op te pakken. Iets houdt me tegen, ik moet gaan onderzoeken wat.
Tja ik weet niet of het me gaat lukken om zonder medicatie te slapen vannacht. Ik lig al een uur wakker. Ik geef het nog even de kans en anders neem ik het toch in. Kan wel janken hoe is het toch mogelijk dat je zo verslaafd kan zijn aan zo'n rot pil?
Leuk dat je een compliment geeft over mijn nieuwe ''uiterlijk''. Digi vroeg in een ander topic wat mijn vorige eigenlijk was en ik wist het zelf ook niet meer precies (deel van een mandala) Ik vond deze wel erg leuk.
Vreemd dat je computer stuk is na die foutmelding, maar iedereen zou erop geklikt hebben lijkt me dus niks om je dom over te voelen.
Welterusten alvast!
Eigenlijk zou ik gewoon vanaf vandaag moeten beginnen idd. om dergelijke dingen op te pakken. Iets houdt me tegen, ik moet gaan onderzoeken wat.
Tja ik weet niet of het me gaat lukken om zonder medicatie te slapen vannacht. Ik lig al een uur wakker. Ik geef het nog even de kans en anders neem ik het toch in. Kan wel janken hoe is het toch mogelijk dat je zo verslaafd kan zijn aan zo'n rot pil?
Leuk dat je een compliment geeft over mijn nieuwe ''uiterlijk''. Digi vroeg in een ander topic wat mijn vorige eigenlijk was en ik wist het zelf ook niet meer precies (deel van een mandala) Ik vond deze wel erg leuk.
Vreemd dat je computer stuk is na die foutmelding, maar iedereen zou erop geklikt hebben lijkt me dus niks om je dom over te voelen.
Welterusten alvast!
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
maandag 10 augustus 2009 om 23:19
Volgens mij was je vorige avatar iets blauws... maar verder weet ik t ook niet meer.
Anders neem je toch gewoon die pil, zoals afgesproken. Misschien maak je dan steeds 1 goede nacht en 1 minder goede... dat is beter vol te houden dan iedere nacht slecht slapen.
Ik zou ook eens richting bed moeten gaan. Nog geen zin...
Anders neem je toch gewoon die pil, zoals afgesproken. Misschien maak je dan steeds 1 goede nacht en 1 minder goede... dat is beter vol te houden dan iedere nacht slecht slapen.
Ik zou ook eens richting bed moeten gaan. Nog geen zin...
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 11 augustus 2009 om 14:33
Ik herken mezelf (helaas) ook erg in jullie verhalen. Ik ben altijd moe en ik weet eigenlijk niet waarvan. Ik ben nu bijna 23 jaar, dus gelukkig nog wel jong genoeg om te zorgen voor een ommekeer (hoop ik). Ik denk dat die moeheid voor een deel voort komt uit faalangst, luiheid, onzekerheid en perfectionisme.
Ik zal even kort mijn situatie schetsen, al schaam ik me bijna als ik het vergelijk met jullie situaties! Zo moeilijk is mijn leven op dit moment namelijk niet, het is echt dat ik het er zelf naar maak. Ik ben nu sinds een paar maanden afgestudeerd (HBO) en ik weet niet wat ik wil. Ik werk nu wel 4 dagen in de week, maar doe niet het werk wat ik qua niveau zou willen doen. Denk ik, want ik houd eigenlijk ook helemaal niet van verantwoordelijkheid en heb het liefste een makkelijke baan. Wel baal ik dat mijn vrienden nu wel steeds promoveren of beginnen met de uni. Ik voel me dan een mislukkeling dat ik niet aan een carrière werk.
Ik merk nu dat ik steeds meer ‘activiteiten’ veel moeite vind. Mijn haar wassen (ergens ook goed, omdat je het niet te vaak mag wassen ) vind ik veel moeite, dus ik doe het maar 2 keer in de week. Heb niet echt de inspiratie om mij leuk aan te kleden of kleding te kopen, ook al wil ik er eigenlijk wel goed uit zien. Heb steeds minder zin om met vrienden af te spreken, laat staan hun te bellen/smsen of mijn mail/Hyves te checken. Wat weer voort komt uit mijn faalangst. Ik ben dan altijd bang dat ik niet interessant genoeg ben en ik geen e-mails/krabbels krijg.
Het liefst ga ik op dit moment naar bed en kom ik er de komende dagen niet uit. Alleen af en toe wat fastfood eten en (veel) films kijken. Lijkt me heerlijk! Maar dat is toch niet normaal?!
Ik zal even kort mijn situatie schetsen, al schaam ik me bijna als ik het vergelijk met jullie situaties! Zo moeilijk is mijn leven op dit moment namelijk niet, het is echt dat ik het er zelf naar maak. Ik ben nu sinds een paar maanden afgestudeerd (HBO) en ik weet niet wat ik wil. Ik werk nu wel 4 dagen in de week, maar doe niet het werk wat ik qua niveau zou willen doen. Denk ik, want ik houd eigenlijk ook helemaal niet van verantwoordelijkheid en heb het liefste een makkelijke baan. Wel baal ik dat mijn vrienden nu wel steeds promoveren of beginnen met de uni. Ik voel me dan een mislukkeling dat ik niet aan een carrière werk.
Ik merk nu dat ik steeds meer ‘activiteiten’ veel moeite vind. Mijn haar wassen (ergens ook goed, omdat je het niet te vaak mag wassen ) vind ik veel moeite, dus ik doe het maar 2 keer in de week. Heb niet echt de inspiratie om mij leuk aan te kleden of kleding te kopen, ook al wil ik er eigenlijk wel goed uit zien. Heb steeds minder zin om met vrienden af te spreken, laat staan hun te bellen/smsen of mijn mail/Hyves te checken. Wat weer voort komt uit mijn faalangst. Ik ben dan altijd bang dat ik niet interessant genoeg ben en ik geen e-mails/krabbels krijg.
Het liefst ga ik op dit moment naar bed en kom ik er de komende dagen niet uit. Alleen af en toe wat fastfood eten en (veel) films kijken. Lijkt me heerlijk! Maar dat is toch niet normaal?!
