Psyche
alle pijlers
Stap voor stap: kleine plannen, grootse toekomst
dinsdag 21 juli 2009 om 16:28
Nou, speciaal voor Moonlight, IrisH en de anderen die Iry's topic een beetje vervuilden met onze plannen en kleine minisuccesjes
Uiteraard voor iedereen bedoeld, niet enkel bovengenoemde.
Waar het om draait? In een dal zitten, lusteloos zijn en eruit willen komen. Over ineens teveel doen en dan weer inzakken. Over faalangst. Je mislukt voelen. Maar ineens beseffen dat je, als je elke dag een klein stapje zet, je doel ook wel bereikt. Carpe diem, en globale plannen. Doelen hebben, maar bewust niet teveel doelen in 1 keer en geen onmogelijke deadlines creeeren.
Dus gooi je stappenplan neer, je wensen, hoe je dat wil bereiken, adviseer en motiveer elkaar, er is plaats om te lachen, te huilen, voor succes en mislukking.
Was getekend: een succesvolle mislukkeling
Uiteraard voor iedereen bedoeld, niet enkel bovengenoemde.
Waar het om draait? In een dal zitten, lusteloos zijn en eruit willen komen. Over ineens teveel doen en dan weer inzakken. Over faalangst. Je mislukt voelen. Maar ineens beseffen dat je, als je elke dag een klein stapje zet, je doel ook wel bereikt. Carpe diem, en globale plannen. Doelen hebben, maar bewust niet teveel doelen in 1 keer en geen onmogelijke deadlines creeeren.
Dus gooi je stappenplan neer, je wensen, hoe je dat wil bereiken, adviseer en motiveer elkaar, er is plaats om te lachen, te huilen, voor succes en mislukking.
Was getekend: een succesvolle mislukkeling
zaterdag 8 augustus 2009 om 15:28
Nee, ik heb al van jongs af aan snel darmklachten. Als ik als kind ziek was, zat daar 9 van de 10 keer ook diarree bij. (ook bij griep etc)
Als 'ze' niets kunnen vinden, kan het ook zijn dat ze bepaalde dingen nog niet onderzocht hebben. Of dat er te weinig kennis is op een bepaald gebied. (Dit dus even in het algemeen)
Het is inderdaad zo, in mijn geval, dat mijn psychische gesteldheid duidelijk in verbinding staat met mijn darmklachten.
Maar ik kan depressief zijn en tijdelijk minder last hebben, ik kan een topdag hebben en ineens overvallen worden door 'die aandrang'.
Wie weet -als ik ooit mijn leven 100% voor elkaar heb zoals ik het wil - zijn de klachten een stuk minder. Maar daar reken ik niet op. (zou wel leuk zijn )
Als 'ze' niets kunnen vinden, kan het ook zijn dat ze bepaalde dingen nog niet onderzocht hebben. Of dat er te weinig kennis is op een bepaald gebied. (Dit dus even in het algemeen)
Het is inderdaad zo, in mijn geval, dat mijn psychische gesteldheid duidelijk in verbinding staat met mijn darmklachten.
Maar ik kan depressief zijn en tijdelijk minder last hebben, ik kan een topdag hebben en ineens overvallen worden door 'die aandrang'.
Wie weet -als ik ooit mijn leven 100% voor elkaar heb zoals ik het wil - zijn de klachten een stuk minder. Maar daar reken ik niet op. (zou wel leuk zijn )
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 8 augustus 2009 om 19:06
Thanks meiden, maar open zijn op het forum heeft ook nadelen, want men rakelt het verleden gewoon op en bepaalt dat ik gek ben en niet in staat tot keuzes maken (ik voel mij enorm geschoffeerd door bepaalde posts op dat sterilisatietopic, hoe mensen zulke zaken hun toetsenbord uit durven te rammen zeg).
Vandaag lekker boterhammen gegeten, wat schoongemaakt, zonnebank, IB-Groepdinges ingevuld en op de post gedaan, date gehad, even geslapen net en straks weer een date. Ben wel behoorlijk moe, misschien haal ik zo nog even een Red Bull.
Overigens is het poepsimpel een vent te krijgen, een kind ermee te krijgen en een huis te hebben, dus dat vind ik echt geen succes De relatie met jezelf gezond krijgen, dat vind ik succes en vanuit daar kun je succesen bereiken. En brrr, een kind en dan met z'n allen in een huis willen, moet er niet aan denken! Dat bepaalt ieder voor zich natuurlijk, maar de lelijkste domste mensen zijn getrouwd en hebben er een kind uitgepoept; voor mij is succes heel anders (al verwacht de maatschappij dit soort zaken wel maar dat interesseert me niet).
Moonlight, mijn broer is even oud en zwelgt og enorm in zelfmedelijden, ik zie hem al 5 jaar ofzo niet meer, hij mailt af en toe en alles ligt aan een ander. Geen greintje zelfinzicht en hij is de extreme ruzies door hem aangesticht door sadistische woorden en daden gewoon vergeten of bagatelliseert het door te zeggen 'dat werd uitgelokt.' Een hele egomail vol therapeutenwoorden deed me echt ontploffen en ik heb even teruggestuurd hoe het voor mij was om in zo'n klein huis te zitten tussen een etterende broer die steevast -als pa uit werken was- mijn moeder aanviel. Terwijl ik al genoeg shit van mezelf had. En dat ik dat in mijn kamertje van 9m2 zat af te reageren met een mes. Hoe heel mijn leven tot nu toe is gelopen, inclusief de Intensive Care, de littekens die nooit meer weggaan, alcoholisme, etcetera. Maw: hij moet niet denken dat hij de enige is die het moeilijk heeft gehad en z'n grote bek 's moet houden en zelfinzicht moet gaan kweken. Niks meer gehoord. Da's maar beter, want ik word daar echt agressief van hoor, van zo'n peutenmail vol vreselijk leed terwijl ik veel harder werd aangepakt vroeger want ik deinsde niet terug voor mijn mening te geven, zelfs al kreeg ik nog een klap (ik ben net zo koppig als mijn vader). Een tijdje zwelgen is ok, been there, maar uiteindelijk moet je er toch wel uit zien te komen en beseffen dat je zelf ook fouten hebt gemaakt (vooral als je o.a. je moeder seksueel misbruik door haar eigen vader toewenst en dat haar zus dat had uitgelokt).
Ik ben inderdaad cynisch trouwens Ik heb ene chronische cynismetumor maar da's ook 'coping' (jeuk). Zo ben ik nu eenmaal, sarcastisch en cynisch, maar heb genoeg oog voor de ander om ook serieus te kunnen zijn. Niet iedereen prikt daar doorheen, maar goed, ik kan niet overal verantwoordelijk voor zijn.
Vandaag lekker boterhammen gegeten, wat schoongemaakt, zonnebank, IB-Groepdinges ingevuld en op de post gedaan, date gehad, even geslapen net en straks weer een date. Ben wel behoorlijk moe, misschien haal ik zo nog even een Red Bull.
Overigens is het poepsimpel een vent te krijgen, een kind ermee te krijgen en een huis te hebben, dus dat vind ik echt geen succes De relatie met jezelf gezond krijgen, dat vind ik succes en vanuit daar kun je succesen bereiken. En brrr, een kind en dan met z'n allen in een huis willen, moet er niet aan denken! Dat bepaalt ieder voor zich natuurlijk, maar de lelijkste domste mensen zijn getrouwd en hebben er een kind uitgepoept; voor mij is succes heel anders (al verwacht de maatschappij dit soort zaken wel maar dat interesseert me niet).
Moonlight, mijn broer is even oud en zwelgt og enorm in zelfmedelijden, ik zie hem al 5 jaar ofzo niet meer, hij mailt af en toe en alles ligt aan een ander. Geen greintje zelfinzicht en hij is de extreme ruzies door hem aangesticht door sadistische woorden en daden gewoon vergeten of bagatelliseert het door te zeggen 'dat werd uitgelokt.' Een hele egomail vol therapeutenwoorden deed me echt ontploffen en ik heb even teruggestuurd hoe het voor mij was om in zo'n klein huis te zitten tussen een etterende broer die steevast -als pa uit werken was- mijn moeder aanviel. Terwijl ik al genoeg shit van mezelf had. En dat ik dat in mijn kamertje van 9m2 zat af te reageren met een mes. Hoe heel mijn leven tot nu toe is gelopen, inclusief de Intensive Care, de littekens die nooit meer weggaan, alcoholisme, etcetera. Maw: hij moet niet denken dat hij de enige is die het moeilijk heeft gehad en z'n grote bek 's moet houden en zelfinzicht moet gaan kweken. Niks meer gehoord. Da's maar beter, want ik word daar echt agressief van hoor, van zo'n peutenmail vol vreselijk leed terwijl ik veel harder werd aangepakt vroeger want ik deinsde niet terug voor mijn mening te geven, zelfs al kreeg ik nog een klap (ik ben net zo koppig als mijn vader). Een tijdje zwelgen is ok, been there, maar uiteindelijk moet je er toch wel uit zien te komen en beseffen dat je zelf ook fouten hebt gemaakt (vooral als je o.a. je moeder seksueel misbruik door haar eigen vader toewenst en dat haar zus dat had uitgelokt).
Ik ben inderdaad cynisch trouwens Ik heb ene chronische cynismetumor maar da's ook 'coping' (jeuk). Zo ben ik nu eenmaal, sarcastisch en cynisch, maar heb genoeg oog voor de ander om ook serieus te kunnen zijn. Niet iedereen prikt daar doorheen, maar goed, ik kan niet overal verantwoordelijk voor zijn.
zaterdag 8 augustus 2009 om 21:42
Even snel een post voordat ik de geweldigste film aller tijden ga kijken.
Chicatjoe: incongruentie betekent inderdaad dat het verbale (hetgeen dat je zegt) niet in overeenstemming is met hetgeen dat je lichaam vertelt. Veel mensen doen zich tijdens sollicitaties beter en mooier voor dan de werkelijkheid eigenlijk is. Er is niets mis met een beetje bluffen, maar het lichaam verraadt je als je te veel bluft, zeker als je ook last hebt van onzekerheid. Daarom werkt eerlijkheid en bij jezelf blijven (bah wollig) toch het beste is mijn ervaring.
Het hebben van een relatie en het baren van een kind hoeft geen prestatie te zijn (hoewel ik het moederschap en het spannend en fijn houden van een relatie wel een prestatie vind) maar het wordt door mensen die dit niet bezitten vaak wel zo ervaren. Het 'hoort', zo vindt bijna iedereen, bij de levensloop. Ik houd zelf meer van het onconventionele, al ziet mijn leven er van de buitenkand mogelijk burgerlijk uit, gelukkig ben ik (en mijn vent) dat absoluut niet.
Geheel open ben ik niet op een forum, ondanks dat een aantal mensen mij privé kennen of weten dat ik hier rondhang. Maar ik probeer wel integer te zijn.
Hoe staat het nu met sterilisatietopic? Ik ga zo wel even bijlezen. Bepaalde vrouwen, met een ph van 1, vinden het heerlijk om zich negatief uit te laten op het moment dat iemand zich blootstelt dmv het openen van een topic. Het is pathetisch en respectloos. Ik probeer mij daar zoveel mogelijk buiten te houden, ook van de cohesieve processen waardoor er constant met twee maten gemeten wordt. Bloedhekel aan, komt waarschijnlijk door mijn ambitieuze drang naar rechtvaardigheid.
Chicatjoe: incongruentie betekent inderdaad dat het verbale (hetgeen dat je zegt) niet in overeenstemming is met hetgeen dat je lichaam vertelt. Veel mensen doen zich tijdens sollicitaties beter en mooier voor dan de werkelijkheid eigenlijk is. Er is niets mis met een beetje bluffen, maar het lichaam verraadt je als je te veel bluft, zeker als je ook last hebt van onzekerheid. Daarom werkt eerlijkheid en bij jezelf blijven (bah wollig) toch het beste is mijn ervaring.
Het hebben van een relatie en het baren van een kind hoeft geen prestatie te zijn (hoewel ik het moederschap en het spannend en fijn houden van een relatie wel een prestatie vind) maar het wordt door mensen die dit niet bezitten vaak wel zo ervaren. Het 'hoort', zo vindt bijna iedereen, bij de levensloop. Ik houd zelf meer van het onconventionele, al ziet mijn leven er van de buitenkand mogelijk burgerlijk uit, gelukkig ben ik (en mijn vent) dat absoluut niet.
Geheel open ben ik niet op een forum, ondanks dat een aantal mensen mij privé kennen of weten dat ik hier rondhang. Maar ik probeer wel integer te zijn.
Hoe staat het nu met sterilisatietopic? Ik ga zo wel even bijlezen. Bepaalde vrouwen, met een ph van 1, vinden het heerlijk om zich negatief uit te laten op het moment dat iemand zich blootstelt dmv het openen van een topic. Het is pathetisch en respectloos. Ik probeer mij daar zoveel mogelijk buiten te houden, ook van de cohesieve processen waardoor er constant met twee maten gemeten wordt. Bloedhekel aan, komt waarschijnlijk door mijn ambitieuze drang naar rechtvaardigheid.
zaterdag 8 augustus 2009 om 22:07
chicatjoe, milaatje en Elmervrouw welkom!
Zo hey, 1 dag niet lezen en dat wordt direct afgestraft (40 minuten verder)
Milaatje je bent voor mij een soort eye-opener. Ik ben vrij koppig, als ik iemand zie die mooi is en succesvol dan denk ik direct 'die zal wel gelukkig zijn'. Wanneer dat niet zo is, moet ik even mijzelf knijpen omdat ik dat bijna niet kan geloven.
Dit zegt een heleboel, over mij uiteraard. Mijn moeder is soms niet de slimste maar toen ze me zei 'jij bent heel intelligent, maar soms ook ontzettend dom!' had ze echt gelijk, en hoe erg gelijk! Want ik kan een uur bomen over dat ik toch zo graag mooi en succesvol zou willen zijn, WANT dan ben ik gelukkig. Jaja. Echt vermoeiend.
Op de deeltijdbehandeling, waarmee ik pas ben gestopt, kwam een nieuw meisje en zij was (is nog steeds waarschijnlijk) erg mooi. Hier komt mijn oppervlakkigheid bovendrijven want ik kan het niet laten om even met mijn ogen te knipperen en me te verbazen. En ik WEET dat het idioot is wat ik denk.
Moonlight, ik wil je eigenlijk wel vertellen wat ik studeer. Maarrrrrr ik ben bang. Ik zeg zoveel eerlijk hier, over dat ik zo ziek ben geweest, de nare momenten, hoe ik hoop dat de toekomst wordt. Maar daardoor heb ik ook het gevoel dat ik wat betreft mijn studie de credibility heb verloren (vooral omdat ik zoveel commentaar heb gekregen). "Zou je dat wel doen, kan je dat wel aan, is dat wel verstandig".
Psychoses tasten het beeld aan dat mensen van je hebben. Zo ervaar ik het. Juist de hulpverleners oordelen het hardst. Terwijl ik vind, dat die psychoses niet ZO veel zeggen over mij.
Maar mensen menen dat het wat zegt over de toekomst. En niet zomaar 'het zal wel mislukken', maar meer persoonlijk.
Een depressie valt te begrijpen, een psychose gaat te ver.
Oh en Digi, ik heb het topic van je gelezen en ik begrijp goed de ergernis over wat er geschreven wordt. Vooral het idee, dat jij geen verstandige keuzes kan maken, jeukt toch behoorlijk. Maar ach, zou je hier wakker van liggen, dan open je zo'n topic toch niet... (Ik zie zulke reacties al aankomen zeg maar dus ik vind het dapper dat jij toch zo open bent) En wat ik erover denk; als je het zeker weet, echt zeker, waarom zou je dan wachten totdat anderen het zeker weten?
Nou ik kan onmogelijk op alles ingaan wat er geschreven staat, oja over een minimeeting: als dat al gebeurt, dan niet bij mij En ik ben natuurlijk bang dat ik tegenval (niet te vlot, niet te knap, niet te grappig, etcetera). Ik hou het even open...
Ik heb zin in een appel. Mooie afsluiter.
Zo hey, 1 dag niet lezen en dat wordt direct afgestraft (40 minuten verder)
Milaatje je bent voor mij een soort eye-opener. Ik ben vrij koppig, als ik iemand zie die mooi is en succesvol dan denk ik direct 'die zal wel gelukkig zijn'. Wanneer dat niet zo is, moet ik even mijzelf knijpen omdat ik dat bijna niet kan geloven.
Dit zegt een heleboel, over mij uiteraard. Mijn moeder is soms niet de slimste maar toen ze me zei 'jij bent heel intelligent, maar soms ook ontzettend dom!' had ze echt gelijk, en hoe erg gelijk! Want ik kan een uur bomen over dat ik toch zo graag mooi en succesvol zou willen zijn, WANT dan ben ik gelukkig. Jaja. Echt vermoeiend.
Op de deeltijdbehandeling, waarmee ik pas ben gestopt, kwam een nieuw meisje en zij was (is nog steeds waarschijnlijk) erg mooi. Hier komt mijn oppervlakkigheid bovendrijven want ik kan het niet laten om even met mijn ogen te knipperen en me te verbazen. En ik WEET dat het idioot is wat ik denk.
Moonlight, ik wil je eigenlijk wel vertellen wat ik studeer. Maarrrrrr ik ben bang. Ik zeg zoveel eerlijk hier, over dat ik zo ziek ben geweest, de nare momenten, hoe ik hoop dat de toekomst wordt. Maar daardoor heb ik ook het gevoel dat ik wat betreft mijn studie de credibility heb verloren (vooral omdat ik zoveel commentaar heb gekregen). "Zou je dat wel doen, kan je dat wel aan, is dat wel verstandig".
Psychoses tasten het beeld aan dat mensen van je hebben. Zo ervaar ik het. Juist de hulpverleners oordelen het hardst. Terwijl ik vind, dat die psychoses niet ZO veel zeggen over mij.
Maar mensen menen dat het wat zegt over de toekomst. En niet zomaar 'het zal wel mislukken', maar meer persoonlijk.
Een depressie valt te begrijpen, een psychose gaat te ver.
Oh en Digi, ik heb het topic van je gelezen en ik begrijp goed de ergernis over wat er geschreven wordt. Vooral het idee, dat jij geen verstandige keuzes kan maken, jeukt toch behoorlijk. Maar ach, zou je hier wakker van liggen, dan open je zo'n topic toch niet... (Ik zie zulke reacties al aankomen zeg maar dus ik vind het dapper dat jij toch zo open bent) En wat ik erover denk; als je het zeker weet, echt zeker, waarom zou je dan wachten totdat anderen het zeker weten?
Nou ik kan onmogelijk op alles ingaan wat er geschreven staat, oja over een minimeeting: als dat al gebeurt, dan niet bij mij En ik ben natuurlijk bang dat ik tegenval (niet te vlot, niet te knap, niet te grappig, etcetera). Ik hou het even open...
Ik heb zin in een appel. Mooie afsluiter.
zaterdag 8 augustus 2009 om 22:24
Ik vertel hiervoor wel selectief over hoe mensen reageren. In de informele hoek ware alle reacties over dat ik weer ga studeren positief, zonder uitzondering.
Dat selectief negatieve is trouwens een vervelend trekje. De negatieve opmerkingen beter onthouden, de positieve wegen minder zwaar. Maar ik probeer daaraan te werken, onder andere door -het lang door mij gehate- (niet lachen) goede-dingen-boek, waarin ik af en toe opschrijf wat goed ging op de dag, welke complimenten ik kreeg. Zodat ik niet alleen maar de nare opmerking of het kwade gezicht onthoud.
Ja, nou, inderdaad echt een GGZ oefening maar ik ben wel sneller trots op wat ik gedaan heb. Ik lees alleen niets terug, dat doe ik niet. Bah.
Niet verder vertellen he
Dat selectief negatieve is trouwens een vervelend trekje. De negatieve opmerkingen beter onthouden, de positieve wegen minder zwaar. Maar ik probeer daaraan te werken, onder andere door -het lang door mij gehate- (niet lachen) goede-dingen-boek, waarin ik af en toe opschrijf wat goed ging op de dag, welke complimenten ik kreeg. Zodat ik niet alleen maar de nare opmerking of het kwade gezicht onthoud.
Ja, nou, inderdaad echt een GGZ oefening maar ik ben wel sneller trots op wat ik gedaan heb. Ik lees alleen niets terug, dat doe ik niet. Bah.
Niet verder vertellen he
zondag 9 augustus 2009 om 02:24
Haha Milaatje, heerlijk eufemisme, iemand met een ph van 1. Ik heb ooit wat eufemismes bedacht ('secundair conflictje met veel deelnemers' ===> WOII) en hou er van.
Irish, die opmerking kan ik niet meer horen: "hoe kan een mooie vrouw als jij nu zo verdrietig zijn" KOTS. Sommige mensen hebben me echt gezegd dat ik niet moest zeiken 'want ik ben tenminste slank.' Needless to say dat ik diegene dan ook wel slank wilde maken, ik bedoel, van kanker word je slank, toch?
Ik maak me ook geen zorgen hoor over wat anderen denken. Het was ook niet bedoeld als discussie. Ik vroeg om ervaringen, maar ja, sommigen moeten zich per se beter voelen. Die willen gewoon niet dat ik me goed voel, hebben gewoon andermans ellende nodig om zichzelf ultrageweldigtofsupercool te vinden. Misselijkmakend. Meelijwekkend als ik meer empathie zou bezitten.
Goed geld verdiend vandaag. Ik durf niet te zeggen hoeveel, maar veel. Morgen weer werken, dan is het even heel weinig want examens.
En nu moe.
Irish, die opmerking kan ik niet meer horen: "hoe kan een mooie vrouw als jij nu zo verdrietig zijn" KOTS. Sommige mensen hebben me echt gezegd dat ik niet moest zeiken 'want ik ben tenminste slank.' Needless to say dat ik diegene dan ook wel slank wilde maken, ik bedoel, van kanker word je slank, toch?
Ik maak me ook geen zorgen hoor over wat anderen denken. Het was ook niet bedoeld als discussie. Ik vroeg om ervaringen, maar ja, sommigen moeten zich per se beter voelen. Die willen gewoon niet dat ik me goed voel, hebben gewoon andermans ellende nodig om zichzelf ultrageweldigtofsupercool te vinden. Misselijkmakend. Meelijwekkend als ik meer empathie zou bezitten.
Goed geld verdiend vandaag. Ik durf niet te zeggen hoeveel, maar veel. Morgen weer werken, dan is het even heel weinig want examens.
En nu moe.
zondag 9 augustus 2009 om 10:59
Hey moonlight,
Hoe stuur ik eigenlijk een PM?
Digi, nee ik weet dat je het je niet aantrekt, maar ik kon het niet laten om ook even te reageren op waar het topic in verzand is.
Over dat je mooi bent en dus niet verdrietig: dat is ook een kutopmerking. Zulke dingen zeg ik echt niet.
Wat het is; ik denk onzekerheid.
Goed ik hoop dat ik duidelijk ben dat het geheel bij mij ligt.
Vandaag een lazy sunday.
Hoe stuur ik eigenlijk een PM?
Digi, nee ik weet dat je het je niet aantrekt, maar ik kon het niet laten om ook even te reageren op waar het topic in verzand is.
Over dat je mooi bent en dus niet verdrietig: dat is ook een kutopmerking. Zulke dingen zeg ik echt niet.
Wat het is; ik denk onzekerheid.
Goed ik hoop dat ik duidelijk ben dat het geheel bij mij ligt.
Vandaag een lazy sunday.
zondag 9 augustus 2009 om 11:10
Digi, als ik zie hoe je ongemerkt zo in de slachtoffer/cliëntenrol
wordt gemanoeuvreerd dan verbaast mij dat ook. Of misschien ook niet...
Kennelijk weten mensen wat van jou, of ze denken wat te weten, waardoor dit patroon er is.
Maar juist die positie, als huisdier bijna, zo voelt het (ik weet wel wat goed voor jou is, ik zie dat je iets doet wat je niet zou moeten doen, jij kan niet voor jezelf zorgen, ik doe alsof we gelijkwaardig zijn maar sta een trede hoger dan jou) daar ontplof je toch van?
Het doet me denken aan opname; waar de vpkundigen ook heel aardig waren, ook heel gelijkwaardig, maar ze beslisten wel over mij. Zo gelijkwaardig was dat niet.
Bij mij doen alleen hulpverleners dat, en die heb ik bijna allemaal vaarwel gezegd (one to go). Mensen 'in het wild' die zo doen, dat lijkt me nog erger... Wel een van mijn grote angsten.
Dat wilde ik nog even erover zeggen.
wordt gemanoeuvreerd dan verbaast mij dat ook. Of misschien ook niet...
Kennelijk weten mensen wat van jou, of ze denken wat te weten, waardoor dit patroon er is.
Maar juist die positie, als huisdier bijna, zo voelt het (ik weet wel wat goed voor jou is, ik zie dat je iets doet wat je niet zou moeten doen, jij kan niet voor jezelf zorgen, ik doe alsof we gelijkwaardig zijn maar sta een trede hoger dan jou) daar ontplof je toch van?
Het doet me denken aan opname; waar de vpkundigen ook heel aardig waren, ook heel gelijkwaardig, maar ze beslisten wel over mij. Zo gelijkwaardig was dat niet.
Bij mij doen alleen hulpverleners dat, en die heb ik bijna allemaal vaarwel gezegd (one to go). Mensen 'in het wild' die zo doen, dat lijkt me nog erger... Wel een van mijn grote angsten.
Dat wilde ik nog even erover zeggen.
zondag 9 augustus 2009 om 13:38
Iris, we kunnen 'vrienden' worden en daarna berichten sturen. (ik had je eerder al eens beloofd mijn hele verhaal op te schrijven, maar het staat uiteindelijk in flarden ook wel in dit topic). Zal je even een uitnodiging sturen.
Man, wat een duf hoofd heb ik! Denk dat er inhoudelijk niet veel zinnigs uit komt nu.
Man, wat een duf hoofd heb ik! Denk dat er inhoudelijk niet veel zinnigs uit komt nu.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 9 augustus 2009 om 14:38
zondag 9 augustus 2009 om 14:56
He, he, ik kan er even aan, ik moet in het weekend en in de avonden de computer met manlief delen, flauw van hem .
Ik heb net geschreven dat het lekker ging maar dat is niet waar, ik heb gisteravond 5 glazen wijn gedronken en ben net om 12.30 uur volkomen brak mijn bed uitgerold. Bleeeh, ik voel me misselijk, heb er de pest in enz. Elke keer als ik langs een spiegel loop denk ik 'gezellig he, gisteravond' op een sarcastisch toontje. Wel gek dat ik 2 maanden geleden zo een glas of 7 a 8 kon drinken zonder echt veel last te hebben de volgende dag en ik me nu hondsberoerd voel na 5 glazen. Affijn, goeie les geweest. Nu tot eind augustus (mijn verjaardag) maar even weer helemaal droog. Bevalt me niks dit gevoel.
Ik heb net geschreven dat het lekker ging maar dat is niet waar, ik heb gisteravond 5 glazen wijn gedronken en ben net om 12.30 uur volkomen brak mijn bed uitgerold. Bleeeh, ik voel me misselijk, heb er de pest in enz. Elke keer als ik langs een spiegel loop denk ik 'gezellig he, gisteravond' op een sarcastisch toontje. Wel gek dat ik 2 maanden geleden zo een glas of 7 a 8 kon drinken zonder echt veel last te hebben de volgende dag en ik me nu hondsberoerd voel na 5 glazen. Affijn, goeie les geweest. Nu tot eind augustus (mijn verjaardag) maar even weer helemaal droog. Bevalt me niks dit gevoel.
zondag 9 augustus 2009 om 20:05
Heb jullie topic in 1 ruk gelezen. Wat een eerlijkheid en verhalen zeg.
Ikzelf schik van jullie ervaringen met hulpverleners. Ik ben begin dit jaar opgenomen geweest vanwege ernstige depressie en suicidaliteit.
Ik zat al in dagbehandeling en melde in een gesprek met met mijn mentor dat ik de dag ervoor mijn pillen geteld had en tot de conclusie was gekomen dat het zeker genoeg was om in het ziekenhuis te belanden, maar misschien niet genoeg om in een kist te belanden dus dat ik het niet gedaan had. Wel gezegd dat ik op zulke momenten niet helder kan denken en dat ik wist dat ik die gevoelens niet aankon.
Ik had verwacht een extra gesprek met mijn psych te krijgen en telefoon op recept ofzo. Dit was echter niet het geval. Ik werd gezien als crisis geval (was ook wel zo, maar dat besefte ik op dat moment niet) Ik kon kiezen: of ik werd daar vrijwilliger opgenomen of ze zouden een gedwongen opname gaan proberen te regelen via de rechter. Ik koos voor de eerste optie en liet me opnemen. Ik mocht niet naar huis om spullen te halen, maar mocht wel mijn vriend bellen. Dit was een moeilijk gesprek. Ineens zeggen dat ik opgenomen was en niet meer weg mocht. Ik kreeg nieuwe medicijnen zonder de bijsluiter te lezen en kon gaan slapen.
Gelukkig kwam mijn vriend er gelijk aan (heeft eindelijk op het werk verteld dat ik in therapie was en nu opgenomen en mocht gelijk weg) Hij had spullen voor me bij zich.
De opnameperiode is heel vaag in mijn hoofd. Ik ben een goede 3 weken opgenomen geweest. De eerste 3 dagen hoefde ik niks te doen. Ik mocht zoveel slapen als ik wilde, geen corvee, geen verplichte gesprekken. Even niets. Wat heeft me dat een rust gegeven. Daarna had ik een gesprek waarbij er gekeken werd welke blokken ik het beste kon gaan volgen. Over het algemeen waren deze goed voor me, maar er waren ook een paar blokken te simpel. Zo gingen we boodschappen doen en koken. Uiteindelijk mocht ik de paprika's schoonmaken en snijden. Kun je geloven dat ze dachten dat 6 misschien veel waren voor mij alleen en dat ik er maar 3 mocht doen.
Heb nadien bij mijn mentor op de opname afdeling aangegeven dat ik echt voor de trein zou springen als ik daar nog 1 maal deel uit van moest maken. Omdat ze merkte dat ik eigenlijk nog te goed was om opgenomen te zijn, maar niet sterk genoeg om thuis te zijn werd er een aparte regeling voor mij gemaakt. Wat zijn veel van de opgenomen mensen er toch echt slecht aan toe.
Was er ook altijd enorm warm. Heb een paar keer voorgesteld om de kachel minder warm te zetten, maar daar wilde niemand iets van weten. Uiteindelijk zat ik heel veel op mijn kamer met het raam wagenwijd open. Veel op mijn laptop met dongel. Gelukkig, kon ik toch nog forummen en op die manier deel uit maken van een "normaal en echt leven"
Naast de therapieën werd er niets gedaan daar. Ikzelf ben dus begonnen met het maken van een kookboek (recepten overal zoeken en overschrijven. Recepten die gezond zijn en makkelijk. Helemaal volgens mijn doelen. Kon ik daaraan werken buiten de therapieën om.)
Verder heb ik aan vriend gevraagd of hij een 1000 stukken puzzel mee kon nemen en ben daar aan begonnen. (met zo'n rolmat want nergens plek om het te laten liggen)
Heb ervoor gezorgd dat er in de avond regelmatig gesport werd in de PMT ruimte. Want echt mensen zitten daar hele dagen voor zich uit te kijken. Ongezond wil je niet weten.
Een aantal mensen met wie ik opgenomen was zie ik nu nog wel lopen als ik naar nazorg ga. Sommige zien er beter uit, maar anderen zijn er nog steeds even slecht aan toe.
Ik ben na de opname erg veranderd. Familie, zorgverleners en ikzelf zagen nu pas goed in hoe het echt met me ging. Mijn montor vertelde dat ze nog nooit in haar werkveld iemand ontmoet had bij wie het zo moeilijk was om duidelijkheid te krijgen hoe het echt gaat en wat ik voel en denk. Ik ben ook moeten gaan leren om te voelen. Om gevoel toe te laten en dit niet gelijk te blokkeren. Moeilijk hoor, ik kom er met kleine stapjes, maar de eindstreep is nog ver.
Inmiddels ben ik getrouwd en ben ik klaar met de dagbehandeling. Wel heb ik nog nazorg (1 keer per week) psychiatrische thuiszorg (2 maal per week) rehabilitatie zorg (aan het opstarten weet nog niet hoe intensief dit wordt), sta op de wachtlijst voor een psycholoog bij een eetpoli (heb de eetstoornis bed) Daarnaast ga ik binnenkort de cursus sociale vaardigheden van Goldstein volgen.
Ik ben bezig met het afbouwen van mijn medicatie, maar dit is erg zwaar. Ik ben er echt verslaafd aan. Ik heb al voor mijn eerste gediagnoseerde depressie (ik weet dat ik al last heb van depressies en suïcidale gevoelens sinds mijn twaalde, maar ben pas naar de huisarts gegaan toen ik 23 was ofzo.
Ik heb een mbo diploma SPW en een hbo diploma MWD. Ik heb al mijn stages gelopen binnen de psychiatrie en dit is ook mijn specialisatie. Momenteel zit ik thuis. Heb nog nooit echt gewerkt en ik zal moeten kijken of dit ooit haalbaar is voor mij.
Met mij gaat het altijd goed. Ik kan alles weer aan. Mijn leven loopt weer op rolletjes. Zo zien anderen het. Zo WIL ik dat anderen het zien.
Behalve als ik alleen ben en bedenk hoe ik het beste dood kan gaan of als ik gewoon stiekem in bed lig te huilen. Zo zacht dat mijn man het niet hoort.
Wat is Binge Eating Disorder?
Naast anorexia en boulimia wordt vaak ook ‘Binge Eating Disorder’ (BED), ook wel eetbuienstoornis genaamd, als een ander eetprobleem gezien. Het lijkt in veel opzichten op anorexia en boulimia. De lichamelijke aspecten kunnen verschillen, maar de sociale en psychische achtergronden kunnen overeenkomsten vertonen. BED kan leiden tot gebrek aan essentiële stoffen (zoals vitamines, mineralen), en het uit balans raken van de natrium/kalium huishouding. Dit zijn heel gevaarlijke gevolgen.
BED is veel meer dan alleen soms een frustratie ‘wegeten’. Het kan het hele leven gaan overheersen, en dan wordt het tijd om er iets aan te doen, en steun en hulp te zoeken voor het probleem. Mensen met BED/eetbuienstoornis zullen zichzelf in veel van de punten herkennen van de zelftest. Wanneer veel van de genoemde criteria van toepassing zijn, en zeker wanneer de net genoemde lichamelijke verschijnselen optreden, dan is het belangrijk dat er hulp wordt gezocht. Maar ook als je geen duidelijke lichamelijke klachten zijn, is het verstandig in te grijpen. Hoe eerder er hulp en openheid komt, hoe groter de kans op genezing.
Enorm echo bericht en best lang vrees ik. Sorry hiervoor.
Ikzelf schik van jullie ervaringen met hulpverleners. Ik ben begin dit jaar opgenomen geweest vanwege ernstige depressie en suicidaliteit.
Ik zat al in dagbehandeling en melde in een gesprek met met mijn mentor dat ik de dag ervoor mijn pillen geteld had en tot de conclusie was gekomen dat het zeker genoeg was om in het ziekenhuis te belanden, maar misschien niet genoeg om in een kist te belanden dus dat ik het niet gedaan had. Wel gezegd dat ik op zulke momenten niet helder kan denken en dat ik wist dat ik die gevoelens niet aankon.
Ik had verwacht een extra gesprek met mijn psych te krijgen en telefoon op recept ofzo. Dit was echter niet het geval. Ik werd gezien als crisis geval (was ook wel zo, maar dat besefte ik op dat moment niet) Ik kon kiezen: of ik werd daar vrijwilliger opgenomen of ze zouden een gedwongen opname gaan proberen te regelen via de rechter. Ik koos voor de eerste optie en liet me opnemen. Ik mocht niet naar huis om spullen te halen, maar mocht wel mijn vriend bellen. Dit was een moeilijk gesprek. Ineens zeggen dat ik opgenomen was en niet meer weg mocht. Ik kreeg nieuwe medicijnen zonder de bijsluiter te lezen en kon gaan slapen.
Gelukkig kwam mijn vriend er gelijk aan (heeft eindelijk op het werk verteld dat ik in therapie was en nu opgenomen en mocht gelijk weg) Hij had spullen voor me bij zich.
De opnameperiode is heel vaag in mijn hoofd. Ik ben een goede 3 weken opgenomen geweest. De eerste 3 dagen hoefde ik niks te doen. Ik mocht zoveel slapen als ik wilde, geen corvee, geen verplichte gesprekken. Even niets. Wat heeft me dat een rust gegeven. Daarna had ik een gesprek waarbij er gekeken werd welke blokken ik het beste kon gaan volgen. Over het algemeen waren deze goed voor me, maar er waren ook een paar blokken te simpel. Zo gingen we boodschappen doen en koken. Uiteindelijk mocht ik de paprika's schoonmaken en snijden. Kun je geloven dat ze dachten dat 6 misschien veel waren voor mij alleen en dat ik er maar 3 mocht doen.
Heb nadien bij mijn mentor op de opname afdeling aangegeven dat ik echt voor de trein zou springen als ik daar nog 1 maal deel uit van moest maken. Omdat ze merkte dat ik eigenlijk nog te goed was om opgenomen te zijn, maar niet sterk genoeg om thuis te zijn werd er een aparte regeling voor mij gemaakt. Wat zijn veel van de opgenomen mensen er toch echt slecht aan toe.
Was er ook altijd enorm warm. Heb een paar keer voorgesteld om de kachel minder warm te zetten, maar daar wilde niemand iets van weten. Uiteindelijk zat ik heel veel op mijn kamer met het raam wagenwijd open. Veel op mijn laptop met dongel. Gelukkig, kon ik toch nog forummen en op die manier deel uit maken van een "normaal en echt leven"
Naast de therapieën werd er niets gedaan daar. Ikzelf ben dus begonnen met het maken van een kookboek (recepten overal zoeken en overschrijven. Recepten die gezond zijn en makkelijk. Helemaal volgens mijn doelen. Kon ik daaraan werken buiten de therapieën om.)
Verder heb ik aan vriend gevraagd of hij een 1000 stukken puzzel mee kon nemen en ben daar aan begonnen. (met zo'n rolmat want nergens plek om het te laten liggen)
Heb ervoor gezorgd dat er in de avond regelmatig gesport werd in de PMT ruimte. Want echt mensen zitten daar hele dagen voor zich uit te kijken. Ongezond wil je niet weten.
Een aantal mensen met wie ik opgenomen was zie ik nu nog wel lopen als ik naar nazorg ga. Sommige zien er beter uit, maar anderen zijn er nog steeds even slecht aan toe.
Ik ben na de opname erg veranderd. Familie, zorgverleners en ikzelf zagen nu pas goed in hoe het echt met me ging. Mijn montor vertelde dat ze nog nooit in haar werkveld iemand ontmoet had bij wie het zo moeilijk was om duidelijkheid te krijgen hoe het echt gaat en wat ik voel en denk. Ik ben ook moeten gaan leren om te voelen. Om gevoel toe te laten en dit niet gelijk te blokkeren. Moeilijk hoor, ik kom er met kleine stapjes, maar de eindstreep is nog ver.
Inmiddels ben ik getrouwd en ben ik klaar met de dagbehandeling. Wel heb ik nog nazorg (1 keer per week) psychiatrische thuiszorg (2 maal per week) rehabilitatie zorg (aan het opstarten weet nog niet hoe intensief dit wordt), sta op de wachtlijst voor een psycholoog bij een eetpoli (heb de eetstoornis bed) Daarnaast ga ik binnenkort de cursus sociale vaardigheden van Goldstein volgen.
Ik ben bezig met het afbouwen van mijn medicatie, maar dit is erg zwaar. Ik ben er echt verslaafd aan. Ik heb al voor mijn eerste gediagnoseerde depressie (ik weet dat ik al last heb van depressies en suïcidale gevoelens sinds mijn twaalde, maar ben pas naar de huisarts gegaan toen ik 23 was ofzo.
Ik heb een mbo diploma SPW en een hbo diploma MWD. Ik heb al mijn stages gelopen binnen de psychiatrie en dit is ook mijn specialisatie. Momenteel zit ik thuis. Heb nog nooit echt gewerkt en ik zal moeten kijken of dit ooit haalbaar is voor mij.
Met mij gaat het altijd goed. Ik kan alles weer aan. Mijn leven loopt weer op rolletjes. Zo zien anderen het. Zo WIL ik dat anderen het zien.
Behalve als ik alleen ben en bedenk hoe ik het beste dood kan gaan of als ik gewoon stiekem in bed lig te huilen. Zo zacht dat mijn man het niet hoort.
Wat is Binge Eating Disorder?
Naast anorexia en boulimia wordt vaak ook ‘Binge Eating Disorder’ (BED), ook wel eetbuienstoornis genaamd, als een ander eetprobleem gezien. Het lijkt in veel opzichten op anorexia en boulimia. De lichamelijke aspecten kunnen verschillen, maar de sociale en psychische achtergronden kunnen overeenkomsten vertonen. BED kan leiden tot gebrek aan essentiële stoffen (zoals vitamines, mineralen), en het uit balans raken van de natrium/kalium huishouding. Dit zijn heel gevaarlijke gevolgen.
BED is veel meer dan alleen soms een frustratie ‘wegeten’. Het kan het hele leven gaan overheersen, en dan wordt het tijd om er iets aan te doen, en steun en hulp te zoeken voor het probleem. Mensen met BED/eetbuienstoornis zullen zichzelf in veel van de punten herkennen van de zelftest. Wanneer veel van de genoemde criteria van toepassing zijn, en zeker wanneer de net genoemde lichamelijke verschijnselen optreden, dan is het belangrijk dat er hulp wordt gezocht. Maar ook als je geen duidelijke lichamelijke klachten zijn, is het verstandig in te grijpen. Hoe eerder er hulp en openheid komt, hoe groter de kans op genezing.
Enorm echo bericht en best lang vrees ik. Sorry hiervoor.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
zondag 9 augustus 2009 om 20:10
Jemig Ikbenik. Dit wist ik niet allemaal. Een beetje wel, maar niet alles. Wat zijn je verslavingen exact? Waarom moet je afbouwen?
Gelukkig heb jij betere ervaringen gehad. Hoe is dat nu als je echt intense verkering hebt en samenwoont om een ernstig probleem te hebben? Het lijkt me aan de ene kant fijn want iemand kan me vertroetelen, aan de andere kant wil ik liever alleen zijn en niet alles oprakelen en mijn zwakte niet tonen (ja, ik zie het als zwakte van mijzelf, over anderen oordeel ik niet).
Je bent gewoon nog depressief dus in feite? Staat dat in directe relatie tot je eetstoornis?
Gelukkig heb jij betere ervaringen gehad. Hoe is dat nu als je echt intense verkering hebt en samenwoont om een ernstig probleem te hebben? Het lijkt me aan de ene kant fijn want iemand kan me vertroetelen, aan de andere kant wil ik liever alleen zijn en niet alles oprakelen en mijn zwakte niet tonen (ja, ik zie het als zwakte van mijzelf, over anderen oordeel ik niet).
Je bent gewoon nog depressief dus in feite? Staat dat in directe relatie tot je eetstoornis?
zondag 9 augustus 2009 om 20:13
Waarom toch steeds die verontschuldigingen na lange ego-berichten?
Daar is dit topic voor!!!
Welkom hier, ikbenik. Goed dat je je verhaal hebt opgeschreven, ook allemaal erg heftig. Wat vervelend dat jij je zo moeilijk kunt uiten naar anderen toe. Werk je daar nog aan, momenteel?
Ik ben vandaag een beetje gaar, er komt weinig insprirerends uit mijn vingers, sorry daarvoor
Ik val wel van mijn stoel dat jij op je kamer mocht internetten! Wij hadden 1 TV met zijn 20-en (gezellig), internet was er in het hele ziekenhuis niet en ik mocht niet eens bellen. (mocht officieel wel maar ik was mijn mobiel kwijt en de afdelingstelefoon was kapot)
Heb er veel nadeel van gehad dat ik mijn zaken niet kon regelen daarvandaan, ik had er gewoon de mogelijkheden niet voor. Heb sommige mensen met de hand maar wat brieven geschreven en per post verstuurd. (als iemand anders postzegels wilde kopen en de brief posten)
Voel alweer frustratie opkomen... BAH, BAH, BAH.
Daar is dit topic voor!!!
Welkom hier, ikbenik. Goed dat je je verhaal hebt opgeschreven, ook allemaal erg heftig. Wat vervelend dat jij je zo moeilijk kunt uiten naar anderen toe. Werk je daar nog aan, momenteel?
Ik ben vandaag een beetje gaar, er komt weinig insprirerends uit mijn vingers, sorry daarvoor
Ik val wel van mijn stoel dat jij op je kamer mocht internetten! Wij hadden 1 TV met zijn 20-en (gezellig), internet was er in het hele ziekenhuis niet en ik mocht niet eens bellen. (mocht officieel wel maar ik was mijn mobiel kwijt en de afdelingstelefoon was kapot)
Heb er veel nadeel van gehad dat ik mijn zaken niet kon regelen daarvandaan, ik had er gewoon de mogelijkheden niet voor. Heb sommige mensen met de hand maar wat brieven geschreven en per post verstuurd. (als iemand anders postzegels wilde kopen en de brief posten)
Voel alweer frustratie opkomen... BAH, BAH, BAH.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 9 augustus 2009 om 20:56
Bedankt voor jullie reacties.
Niemand wist dat ik internet had op mijn kamer. Ik deed de deur standaard op slot zodat niemand zomaar binnen kwam. Ik had gewoon mijn eigen laptop mee laten nemen en we hebben zelf zo'n stick waarmee je overal internet hebt dus 1 plus 1 was 2. Ik kon op die manier makkelijk contacten onderhouden en zelfs internetbankieren.
We hadden wel internet trouwens. 2 computers waar slechts 4 patienten echt opzaten. De hele tijd een kaartspel spelen waarvoor je geen internet voor nodig hebt.
Ik slik nu nog 300 mg efexor, 100 mg seroquel en 1 mg lormetazepam. Dit was nog meer, maar mijn man en ik hebben een kinderwens en dat kan niet met die hoeveelheid medicatie die ik slikte (en nu ook slik)
Mijn relatie heeft heel erg op zijn kop gestaan. Weinig begrip voor mijn situatie en ik kon niet veel verdragen. Soms denk ik dat ik hem meer tot last ben dan dat hij wat aan me heeft. Dat hij bij mij blijft omdat ik nu wel een beetje zielig ben ofzo.
Mijn man staat niet achter therapieën en medicatie. Het verbaasd me nu nog dat hij elke avond dat hij kon bij mij is geweest toen ik opgenomen was. Hij heeft heel lang aan niemand verteld dat ik in therapie was, hij wilde niet dat iemand wist dat ik naar een "gesticht" ging.
Ik geef nu meer mijn grenzen aan. Ook naar hem toe wat moeilijk is geweest. Hij begreep niet waarom dingen moesten veranderen, maar dat is ook mijn schuld. Ik heb zo'n moeite om iemand inzicht te geven in mijn gedachten dat hij nooit geweten heeft dat ik niet gelukkig was.
Officieel ben ik nu niet meer depressief geloof ik. Ik ben nu stabiel mooi gezegd. Wel is het zo dat mijn eetstoornis sterker opspeelt als ik me niet goed voel.
Ik zie het zeker ook als zwakte. Ik krimp nog steeds ineen als mensen vragen hoe het nu gaat. Het helpt me herinneren aan het feit dat het zo slecht ging dat ik het mensen wel moest vertellen.
Ik ben nog hard aan het werk aan die gevoelens. Veel hulpverleners vragen hoe ik iets voel en niet hoe ik ergens over denk. Zo lastig, maar wel belangrijk.
Poeh wat een verhaal ineens. Zal later reageren op jullie verhalen.
Niemand wist dat ik internet had op mijn kamer. Ik deed de deur standaard op slot zodat niemand zomaar binnen kwam. Ik had gewoon mijn eigen laptop mee laten nemen en we hebben zelf zo'n stick waarmee je overal internet hebt dus 1 plus 1 was 2. Ik kon op die manier makkelijk contacten onderhouden en zelfs internetbankieren.
We hadden wel internet trouwens. 2 computers waar slechts 4 patienten echt opzaten. De hele tijd een kaartspel spelen waarvoor je geen internet voor nodig hebt.
Ik slik nu nog 300 mg efexor, 100 mg seroquel en 1 mg lormetazepam. Dit was nog meer, maar mijn man en ik hebben een kinderwens en dat kan niet met die hoeveelheid medicatie die ik slikte (en nu ook slik)
Mijn relatie heeft heel erg op zijn kop gestaan. Weinig begrip voor mijn situatie en ik kon niet veel verdragen. Soms denk ik dat ik hem meer tot last ben dan dat hij wat aan me heeft. Dat hij bij mij blijft omdat ik nu wel een beetje zielig ben ofzo.
Mijn man staat niet achter therapieën en medicatie. Het verbaasd me nu nog dat hij elke avond dat hij kon bij mij is geweest toen ik opgenomen was. Hij heeft heel lang aan niemand verteld dat ik in therapie was, hij wilde niet dat iemand wist dat ik naar een "gesticht" ging.
Ik geef nu meer mijn grenzen aan. Ook naar hem toe wat moeilijk is geweest. Hij begreep niet waarom dingen moesten veranderen, maar dat is ook mijn schuld. Ik heb zo'n moeite om iemand inzicht te geven in mijn gedachten dat hij nooit geweten heeft dat ik niet gelukkig was.
Officieel ben ik nu niet meer depressief geloof ik. Ik ben nu stabiel mooi gezegd. Wel is het zo dat mijn eetstoornis sterker opspeelt als ik me niet goed voel.
Ik zie het zeker ook als zwakte. Ik krimp nog steeds ineen als mensen vragen hoe het nu gaat. Het helpt me herinneren aan het feit dat het zo slecht ging dat ik het mensen wel moest vertellen.
Ik ben nog hard aan het werk aan die gevoelens. Veel hulpverleners vragen hoe ik iets voel en niet hoe ik ergens over denk. Zo lastig, maar wel belangrijk.
Poeh wat een verhaal ineens. Zal later reageren op jullie verhalen.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
zondag 9 augustus 2009 om 20:56
Hey ikbenik, welkom op het topic.
Goh dat jij begin dit jaar hebt zitten puzzelen in opname, ik deed precies hetzelfde! Grote puzzels op een plaat van karton, niet echt heel dik.
Wel fijn dat jij de eerste dagen niet zoveel hoefde. Ik werd steeds om half acht uit bed getrommeld.
Over ongezond, wat ik toch zo raar vond; dat er geen fruit was! Was ook niet aan te komen, de meeste mensen hebben geen vrijheden...
Welke medicijnen bouw je af, heb je een werkend medicijn tegen je depressie gevonden?
Goh dat jij begin dit jaar hebt zitten puzzelen in opname, ik deed precies hetzelfde! Grote puzzels op een plaat van karton, niet echt heel dik.
Wel fijn dat jij de eerste dagen niet zoveel hoefde. Ik werd steeds om half acht uit bed getrommeld.
Over ongezond, wat ik toch zo raar vond; dat er geen fruit was! Was ook niet aan te komen, de meeste mensen hebben geen vrijheden...
Welke medicijnen bouw je af, heb je een werkend medicijn tegen je depressie gevonden?
zondag 9 augustus 2009 om 21:23
Deuren die op slot kunnen? Mocht niet bij mij, ondanks dat ik door mannelijke patienten werd lastiggevallen. Geen TV, een radio waar mensen om zaten te bekvechten. Wat een gezeik allemaal. En de verpleger die komt checken of je al slaapt (eh, als jij mijn kamer binnenstormt en het licht aan doet, denk je dan dat ik niet wakker word?). Of ineens om zes uur 's morgens word je zomaar aan een apparaat vastgekoppeld om je hartslag te meten enzo. Echt, alsof je in een bizarre film bent beland over Mengele en z'n experimenten. Bah.
Lormametazepam. Ja, ik heb tabletjes daarvan. 2 mg per pil. Om te slapen. Het werkt niet eens eigenlijk en volgens mij krijg ik enorme afkickverschijnselen (zoals nu). Heel naar. Ik kap er voorgoed mee met die shit maar ja, te hoge hartslag, dan maar een betablokker, je kan niet slapen, dan maar Xanax....je blijft zo toch bezig? En die artsen maar niet begrijpen dat je al die Shit.Niet.Hoeft.
Heel lastig Ikbenik met je relatie. Ik hou het bewust rustig op dat vlak want eerst maar zelf echt sterk zijn. Werkt die Efexor? Ben je niet bang voor zwangerschap ivm meer eten bijvoorbeeld of hormonen die vreemd gaan doen? En postnatale depressie, kind zelf stoornisgevoelig, te druk, etcetera? Wil niet lastig doen maar vraag dat me af (maar goed, men weet dat ik een absente kinderwens heb dus ik bekijk dat puur zo).
Haha IrisH, en dan mag je zeker de andere patienten niet bedreigen om een pc te bemachtigen?
Lormametazepam. Ja, ik heb tabletjes daarvan. 2 mg per pil. Om te slapen. Het werkt niet eens eigenlijk en volgens mij krijg ik enorme afkickverschijnselen (zoals nu). Heel naar. Ik kap er voorgoed mee met die shit maar ja, te hoge hartslag, dan maar een betablokker, je kan niet slapen, dan maar Xanax....je blijft zo toch bezig? En die artsen maar niet begrijpen dat je al die Shit.Niet.Hoeft.
Heel lastig Ikbenik met je relatie. Ik hou het bewust rustig op dat vlak want eerst maar zelf echt sterk zijn. Werkt die Efexor? Ben je niet bang voor zwangerschap ivm meer eten bijvoorbeeld of hormonen die vreemd gaan doen? En postnatale depressie, kind zelf stoornisgevoelig, te druk, etcetera? Wil niet lastig doen maar vraag dat me af (maar goed, men weet dat ik een absente kinderwens heb dus ik bekijk dat puur zo).
Haha IrisH, en dan mag je zeker de andere patienten niet bedreigen om een pc te bemachtigen?
zondag 9 augustus 2009 om 21:26
Ik wilde trouwens wel tekenen ofzo. Maar aan de andere kant ook weer niet want ik zou alleen maar gewelddadige situaties schetsen (letterlijk dus) en dan komt er vast zo'n mongloide 'hulp'verlener die me vraagt om een boom te tekenen ofzo. Dan dacht ik altijd dat ik een boom tekende met een galg eraan, of een Bonsai, of een boom met 'Fuck off' erin gekerfd, of zo'n totaal geschifte boom ofzo met allemaal rare takken en verschillende bladeren. Ja, ik zie dat dan helemaal voor me enzo.
