Psyche
alle pijlers
sterfbed van mijn vader, zo bang
donderdag 30 december 2010 om 16:20
Ladies,
Wie weet zoek ik gewoon een plekje waar ik mijn ei kwijt kan of zoek ik naar mede lot genoten welke op het punt staan om een ouder te verliezen.
Mijn vader is ruim 2 jaar ziek, alvleesklierkanker.
Afgelopen 2 jaar heeft hij een groot gedeelte bij mij gewoond en hebben we samen alle ziekenhuisbezoeken, chemo's ed gedaan.
Uiteindelijk experimentele chemo welke nu gestopt is omdat mijn paps zo hard achteruit ging.
Alsof hij de handdoek in de ring gooit gaat hij nu ineens ook zo hard achteruit. En ik dacht er wel op voorbereid te zijn (hoe stom!) en het komt nu als zo'n klap.
Hij ligt zoveel op bed, heeft steeds meer morfine nodig waarvan hij ontzettend van de kaart is.
Ik heb voor mijn gevoel al afscheid moeten nemen van mijn echte vader. Er is een schim van hem over.
Zo mens onterend.
Tot nu toe heb ik me wel vaker verdrietig gevoeld in het proces van mijn vader, maar voelde me altijd zo sterk daarin. Ik kon het allemaal aan en kon mn vader ook altijd weer een pep talk geven.
Afgelopen jaar was al geen makkelijk jaar,veel op m'n bordje gehad. Maar nu, misschien scheelt het alles dat ik 16 weken zwanger ben en de hormonen door mijn lijf heen gieren, ik voel me zo kwetsbaar en breekbaar. Slaap beroerd en voel me met dagen zo slecht.
De zorg voor mijn kindje van 2,5 valt me soms zwaar..
Mijn werk lukt me nu 3/4, gelukkig hebben ze veel geduld met me!
Ik ben bang, maar ik weet niet eens precies voor wat.
Want eerlijk gezegd, denk ik vaak; was het maar achter de rug, want hier heeft mijn vader of iemand anders helemaal niks aan.
Maar de angst, soms maakt het ineens plaats voor heel veel liefde en is het niet aanwezig, maar op andere momenten.. Het stijgt me wel eens boven het hoofd uit.
Zijn er mensen die dit herkennen en hoe gaan jullie hier mee om?
Wie weet zoek ik gewoon een plekje waar ik mijn ei kwijt kan of zoek ik naar mede lot genoten welke op het punt staan om een ouder te verliezen.
Mijn vader is ruim 2 jaar ziek, alvleesklierkanker.
Afgelopen 2 jaar heeft hij een groot gedeelte bij mij gewoond en hebben we samen alle ziekenhuisbezoeken, chemo's ed gedaan.
Uiteindelijk experimentele chemo welke nu gestopt is omdat mijn paps zo hard achteruit ging.
Alsof hij de handdoek in de ring gooit gaat hij nu ineens ook zo hard achteruit. En ik dacht er wel op voorbereid te zijn (hoe stom!) en het komt nu als zo'n klap.
Hij ligt zoveel op bed, heeft steeds meer morfine nodig waarvan hij ontzettend van de kaart is.
Ik heb voor mijn gevoel al afscheid moeten nemen van mijn echte vader. Er is een schim van hem over.
Zo mens onterend.
Tot nu toe heb ik me wel vaker verdrietig gevoeld in het proces van mijn vader, maar voelde me altijd zo sterk daarin. Ik kon het allemaal aan en kon mn vader ook altijd weer een pep talk geven.
Afgelopen jaar was al geen makkelijk jaar,veel op m'n bordje gehad. Maar nu, misschien scheelt het alles dat ik 16 weken zwanger ben en de hormonen door mijn lijf heen gieren, ik voel me zo kwetsbaar en breekbaar. Slaap beroerd en voel me met dagen zo slecht.
De zorg voor mijn kindje van 2,5 valt me soms zwaar..
Mijn werk lukt me nu 3/4, gelukkig hebben ze veel geduld met me!
Ik ben bang, maar ik weet niet eens precies voor wat.
Want eerlijk gezegd, denk ik vaak; was het maar achter de rug, want hier heeft mijn vader of iemand anders helemaal niks aan.
Maar de angst, soms maakt het ineens plaats voor heel veel liefde en is het niet aanwezig, maar op andere momenten.. Het stijgt me wel eens boven het hoofd uit.
Zijn er mensen die dit herkennen en hoe gaan jullie hier mee om?
donderdag 27 januari 2011 om 11:06
quote:4Hellokitty schreef op 26 januari 2011 @ 20:51:
Jemig Luna. Heftig hoor. Je weet wel dat de mogelijkheid van een hospice er ook is he? Het is vast moeilijk om de zorg voor je vader over te dragen, maar er komt misschien een moment dat je de zorg aan professionele sterfbegeleiders kan overdragen. Misschien heb je zelf dan ook wat meer rust. Het kan nog zwaarder worden. Denk je wel goed aan jezelf? Hoe moeilijk dat misschien ook is. Wees niet bang om het zorgen los te laten.
Mijn vader wilt heel graag thuis sterven, dus we zijn nu met 24 uurs zorg bezig, wat gaat lukken, erg fijn. Want de rek is er aardig uit aan het gaan voor me (en broer ook) dus dat geeft al een hoop opluchting!
De 24 uurs zorg heeft ook een palliatief team, erg fijn, ik heb er een erg goed gevoel over!
Jemig Luna. Heftig hoor. Je weet wel dat de mogelijkheid van een hospice er ook is he? Het is vast moeilijk om de zorg voor je vader over te dragen, maar er komt misschien een moment dat je de zorg aan professionele sterfbegeleiders kan overdragen. Misschien heb je zelf dan ook wat meer rust. Het kan nog zwaarder worden. Denk je wel goed aan jezelf? Hoe moeilijk dat misschien ook is. Wees niet bang om het zorgen los te laten.
Mijn vader wilt heel graag thuis sterven, dus we zijn nu met 24 uurs zorg bezig, wat gaat lukken, erg fijn. Want de rek is er aardig uit aan het gaan voor me (en broer ook) dus dat geeft al een hoop opluchting!
De 24 uurs zorg heeft ook een palliatief team, erg fijn, ik heb er een erg goed gevoel over!
donderdag 27 januari 2011 om 11:57
quote:HEMAlover schreef op 26 januari 2011 @ 21:18:
Jeetje Luna, wat heftig allemaal! Is hij nu zelf wat rustiger onder de situatie? Loslaten kan hij kennelijk nog niet, maar ik hoop dat hij niet boos meer is. Fijn dat er ook nog momenten zijn waarop jullie contact kunnen maken, dat zijn straks mooie dingen om op terug te kijken. Ik hoop dat de zorg snel geregeld is. Weten jullie (en je vader) inmiddels wat er voor wezentje in je buik zit?
Tsja, het gaat wel. Het is ontzettend rot om mijn vader te moeten missen, maar ik merk dat mijn leven doorgaat. Soms vind ik dat heel moeilijk, maar ik weet dat mijn vader het niet anders zou willen. Ik luister veel muziek, soms maakt dat me sterker en soms kan ik juist keihard huilen.
Ik denk dat dat rouwen is, verdriet komt wanneer het komt. Je was een tijd geleden bang voor een instortmoment, maar i denk dat je dat soort dingen voorkomt als je gewoon ventileert in het dagelijkse leven. Huilen wanneer je moet huilen en niet schuldig voelen wanneer je weer moet lachen... Verwoord ik het zo goed?
Pap is soms nog erg boos maar ook is er ruimte voor verdriet zo nu en dan.
Heel wissellen, maar ieder zo zijn eigen proces kan ik tegenwoordig denken.
Ik wordt in ieder geval momenteel, nu het stabiel slecht is, niet meer zo heen en weer geslingerd met mn emoties.
Dat helpt al een hoop.
En inderdaad, laten komen wat je voelt...
Jeetje Luna, wat heftig allemaal! Is hij nu zelf wat rustiger onder de situatie? Loslaten kan hij kennelijk nog niet, maar ik hoop dat hij niet boos meer is. Fijn dat er ook nog momenten zijn waarop jullie contact kunnen maken, dat zijn straks mooie dingen om op terug te kijken. Ik hoop dat de zorg snel geregeld is. Weten jullie (en je vader) inmiddels wat er voor wezentje in je buik zit?
Tsja, het gaat wel. Het is ontzettend rot om mijn vader te moeten missen, maar ik merk dat mijn leven doorgaat. Soms vind ik dat heel moeilijk, maar ik weet dat mijn vader het niet anders zou willen. Ik luister veel muziek, soms maakt dat me sterker en soms kan ik juist keihard huilen.
Ik denk dat dat rouwen is, verdriet komt wanneer het komt. Je was een tijd geleden bang voor een instortmoment, maar i denk dat je dat soort dingen voorkomt als je gewoon ventileert in het dagelijkse leven. Huilen wanneer je moet huilen en niet schuldig voelen wanneer je weer moet lachen... Verwoord ik het zo goed?
Pap is soms nog erg boos maar ook is er ruimte voor verdriet zo nu en dan.
Heel wissellen, maar ieder zo zijn eigen proces kan ik tegenwoordig denken.
Ik wordt in ieder geval momenteel, nu het stabiel slecht is, niet meer zo heen en weer geslingerd met mn emoties.
Dat helpt al een hoop.
En inderdaad, laten komen wat je voelt...
donderdag 27 januari 2011 om 19:41
Mooi dat het voor hem mogelijk is om thuis te sterven. Hoe dubbel dat ook is. Je krijgt ongetwijfeld veel steun aan de 24uurs zorg, fijn dat jullie het zo hebben geregeld.
En je moet je zeker niet schuldig voelen. Want het is natuurlijk ook bizar dat je enerzijds nieuw leven verwacht en je tegelijk bezig bent met de dood. Logisch dat je enerzijds heel verdrietig bent om je vader en anderzijds geniet van een goede echo of van een mijlpaal die je kleintje heeft bereikt. Nogmaals veel sterkte, maar volgens mij ben je een heel sterke vrouw!
En je moet je zeker niet schuldig voelen. Want het is natuurlijk ook bizar dat je enerzijds nieuw leven verwacht en je tegelijk bezig bent met de dood. Logisch dat je enerzijds heel verdrietig bent om je vader en anderzijds geniet van een goede echo of van een mijlpaal die je kleintje heeft bereikt. Nogmaals veel sterkte, maar volgens mij ben je een heel sterke vrouw!
zondag 20 februari 2011 om 09:47
zondag 20 februari 2011 om 09:50
zondag 20 februari 2011 om 10:00
Luna, wat moet het voor je vader fantastisch zijn om jou als dochter te hebben. Er spreekt zoveel liefde uit je posts. Ik hoop dat dat gevoel van liefde mag zijn wat overheerst, in zijn laatste dagen, ondanks dat je vader niet echt meer wakker is.
Heel, heel veel sterkte.
Sterkte, meis!
Sosofie van het junitopic
Heel, heel veel sterkte.
Sterkte, meis!
Sosofie van het junitopic
maandag 21 februari 2011 om 21:35
hoi,
Ik wil jullie even laten weten dat afgelopen nacht mijn papa is overleden, een rustig en liefdevol afscheid, hij is heel rustig weggegleden. Zoals ik hem beloofd had.
Zo onwerkelijk dat hij er niet meer is, maar ik ben zo dankbaar dat het overlijden zo liefdevol en close was, en dat ik daar bij mocht zijn.
Hij was er zo bang voor, maar het is echt zo rustig gegaan.
Ik ga hem zo erg missen!
Ik wil jullie even laten weten dat afgelopen nacht mijn papa is overleden, een rustig en liefdevol afscheid, hij is heel rustig weggegleden. Zoals ik hem beloofd had.
Zo onwerkelijk dat hij er niet meer is, maar ik ben zo dankbaar dat het overlijden zo liefdevol en close was, en dat ik daar bij mocht zijn.
Hij was er zo bang voor, maar het is echt zo rustig gegaan.
Ik ga hem zo erg missen!
