Psyche
alle pijlers
sterfbed van mijn vader, zo bang
donderdag 30 december 2010 om 16:20
Ladies,
Wie weet zoek ik gewoon een plekje waar ik mijn ei kwijt kan of zoek ik naar mede lot genoten welke op het punt staan om een ouder te verliezen.
Mijn vader is ruim 2 jaar ziek, alvleesklierkanker.
Afgelopen 2 jaar heeft hij een groot gedeelte bij mij gewoond en hebben we samen alle ziekenhuisbezoeken, chemo's ed gedaan.
Uiteindelijk experimentele chemo welke nu gestopt is omdat mijn paps zo hard achteruit ging.
Alsof hij de handdoek in de ring gooit gaat hij nu ineens ook zo hard achteruit. En ik dacht er wel op voorbereid te zijn (hoe stom!) en het komt nu als zo'n klap.
Hij ligt zoveel op bed, heeft steeds meer morfine nodig waarvan hij ontzettend van de kaart is.
Ik heb voor mijn gevoel al afscheid moeten nemen van mijn echte vader. Er is een schim van hem over.
Zo mens onterend.
Tot nu toe heb ik me wel vaker verdrietig gevoeld in het proces van mijn vader, maar voelde me altijd zo sterk daarin. Ik kon het allemaal aan en kon mn vader ook altijd weer een pep talk geven.
Afgelopen jaar was al geen makkelijk jaar,veel op m'n bordje gehad. Maar nu, misschien scheelt het alles dat ik 16 weken zwanger ben en de hormonen door mijn lijf heen gieren, ik voel me zo kwetsbaar en breekbaar. Slaap beroerd en voel me met dagen zo slecht.
De zorg voor mijn kindje van 2,5 valt me soms zwaar..
Mijn werk lukt me nu 3/4, gelukkig hebben ze veel geduld met me!
Ik ben bang, maar ik weet niet eens precies voor wat.
Want eerlijk gezegd, denk ik vaak; was het maar achter de rug, want hier heeft mijn vader of iemand anders helemaal niks aan.
Maar de angst, soms maakt het ineens plaats voor heel veel liefde en is het niet aanwezig, maar op andere momenten.. Het stijgt me wel eens boven het hoofd uit.
Zijn er mensen die dit herkennen en hoe gaan jullie hier mee om?
Wie weet zoek ik gewoon een plekje waar ik mijn ei kwijt kan of zoek ik naar mede lot genoten welke op het punt staan om een ouder te verliezen.
Mijn vader is ruim 2 jaar ziek, alvleesklierkanker.
Afgelopen 2 jaar heeft hij een groot gedeelte bij mij gewoond en hebben we samen alle ziekenhuisbezoeken, chemo's ed gedaan.
Uiteindelijk experimentele chemo welke nu gestopt is omdat mijn paps zo hard achteruit ging.
Alsof hij de handdoek in de ring gooit gaat hij nu ineens ook zo hard achteruit. En ik dacht er wel op voorbereid te zijn (hoe stom!) en het komt nu als zo'n klap.
Hij ligt zoveel op bed, heeft steeds meer morfine nodig waarvan hij ontzettend van de kaart is.
Ik heb voor mijn gevoel al afscheid moeten nemen van mijn echte vader. Er is een schim van hem over.
Zo mens onterend.
Tot nu toe heb ik me wel vaker verdrietig gevoeld in het proces van mijn vader, maar voelde me altijd zo sterk daarin. Ik kon het allemaal aan en kon mn vader ook altijd weer een pep talk geven.
Afgelopen jaar was al geen makkelijk jaar,veel op m'n bordje gehad. Maar nu, misschien scheelt het alles dat ik 16 weken zwanger ben en de hormonen door mijn lijf heen gieren, ik voel me zo kwetsbaar en breekbaar. Slaap beroerd en voel me met dagen zo slecht.
De zorg voor mijn kindje van 2,5 valt me soms zwaar..
Mijn werk lukt me nu 3/4, gelukkig hebben ze veel geduld met me!
Ik ben bang, maar ik weet niet eens precies voor wat.
Want eerlijk gezegd, denk ik vaak; was het maar achter de rug, want hier heeft mijn vader of iemand anders helemaal niks aan.
Maar de angst, soms maakt het ineens plaats voor heel veel liefde en is het niet aanwezig, maar op andere momenten.. Het stijgt me wel eens boven het hoofd uit.
Zijn er mensen die dit herkennen en hoe gaan jullie hier mee om?
vrijdag 31 december 2010 om 11:09
@ suzy65
Ik herken wat je schrijft, de emoties en het ervaren. Het hoort bij het leven, en bij het leven in het nu!
Ik geloof ook echt dat pap bij ons blijft in een andere energie, en het liedje love over healing begrijp ik nu helemaal.
Zoals je beschrijft over het verdriet en mijn kindje in de buik, ik hoop dat mijn kindje op een niet al te vervelende manier kennismaakt met verdriet op aarde.
Maar wat ik vooral hoop, is dat het kindje er geen last van krijgt, ik lees onderzoeken over moeders die slecht slapen en stress hebben tijdens de zwangerschap, dat het kindje vervolgens ook slaapproblemen krijgt.
Dat lijkt me zo naar voor het kindje, maar ook voor mezelf na zo'n heftige periode.
Verder het stukje over omarmen van emoties, het klinkt mooi maar is zo moeilijk af en toe. Maar goed, naast liefde hoort angst er ook bij. Loslaten.
Bedankt voor je mooie berichtje!
Ik herken wat je schrijft, de emoties en het ervaren. Het hoort bij het leven, en bij het leven in het nu!
Ik geloof ook echt dat pap bij ons blijft in een andere energie, en het liedje love over healing begrijp ik nu helemaal.
Zoals je beschrijft over het verdriet en mijn kindje in de buik, ik hoop dat mijn kindje op een niet al te vervelende manier kennismaakt met verdriet op aarde.
Maar wat ik vooral hoop, is dat het kindje er geen last van krijgt, ik lees onderzoeken over moeders die slecht slapen en stress hebben tijdens de zwangerschap, dat het kindje vervolgens ook slaapproblemen krijgt.
Dat lijkt me zo naar voor het kindje, maar ook voor mezelf na zo'n heftige periode.
Verder het stukje over omarmen van emoties, het klinkt mooi maar is zo moeilijk af en toe. Maar goed, naast liefde hoort angst er ook bij. Loslaten.
Bedankt voor je mooie berichtje!
vrijdag 31 december 2010 om 11:12
quote:Luna08 schreef op 30 december 2010 @ 20:29:
[...]
Gelukkig heb ik wel wat opvang mogelijkheden. Maar ook niet eindeloos, maar ik hoop ook niet dat dit te lang duurt.
Maar inderdaad, je hebt geen invloed op de situatie en dat maakt machteloos.
Hemalover; gecondoleerd en sterkte, ik had je in het andere topic ook al gezien!Ik zou je aanraden er wel gebruik van te maken, puur omdat je juist nu zo sterk moet zijn voor jezelf, je kindje en je vader dat het volgens mij heel verstandig is om ergens ook wat verantwoordelijkheid af te kunnen 'schuiven'. En nogmaals een gemeende Dit zijn helaas de hele moeilijke momenten en het is doodeng!
[...]
Gelukkig heb ik wel wat opvang mogelijkheden. Maar ook niet eindeloos, maar ik hoop ook niet dat dit te lang duurt.
Maar inderdaad, je hebt geen invloed op de situatie en dat maakt machteloos.
Hemalover; gecondoleerd en sterkte, ik had je in het andere topic ook al gezien!Ik zou je aanraden er wel gebruik van te maken, puur omdat je juist nu zo sterk moet zijn voor jezelf, je kindje en je vader dat het volgens mij heel verstandig is om ergens ook wat verantwoordelijkheid af te kunnen 'schuiven'. En nogmaals een gemeende Dit zijn helaas de hele moeilijke momenten en het is doodeng!
vrijdag 31 december 2010 om 11:15
quote:Luna08 schreef op 30 december 2010 @ 21:27:
Ik weet niet of de huisarts mijn angsten weg kan nemen, ze zijn ook gelukkig niet continu op de voorgrond, maar soms ben ik met momenten zo bang.
Kan ik dit wel, ben ik wel sterk genoeg, hoe kan ik pap hierin helpen?
Alsof er even kortsluiting is in de bovenkamer.. Echt leven vanuit angst.
Ben bang om te breken en helemaal uit te vallen voor mijn vader en gezin.Mijn antwoord: echt, je kunt het. Op jouw manier. En dat is dan zo af en toe met angst, eventueel met een keer instorten voor je gezin of je vader, met een goede huilbui en met alle 'fouten' die je ook maakt misschien. Maar dat is volgens mij de enige manier want het is niet niks wat je nu voor je kiezen krijgt.
Ik weet niet of de huisarts mijn angsten weg kan nemen, ze zijn ook gelukkig niet continu op de voorgrond, maar soms ben ik met momenten zo bang.
Kan ik dit wel, ben ik wel sterk genoeg, hoe kan ik pap hierin helpen?
Alsof er even kortsluiting is in de bovenkamer.. Echt leven vanuit angst.
Ben bang om te breken en helemaal uit te vallen voor mijn vader en gezin.Mijn antwoord: echt, je kunt het. Op jouw manier. En dat is dan zo af en toe met angst, eventueel met een keer instorten voor je gezin of je vader, met een goede huilbui en met alle 'fouten' die je ook maakt misschien. Maar dat is volgens mij de enige manier want het is niet niks wat je nu voor je kiezen krijgt.
vrijdag 31 december 2010 om 12:52
Weet je Luna, of je het onderschat....dat kun je nu niet weten. Nu is dit voor jou de beste manier om er mee om te gaan, en je doet het heel goed zo, echt waar. En je kunt je nu eenmaal niet voorstellen hoe het is om zonder je vader door te gaan, want dat heb je gewoon nog niet meegemaakt. Laat het maar gewoon over je heen komen, en wat daarna komt zie je dan wel. Je heb momenteel genoeg aan je hoofd. Ik geloof echt dat je het kan en dat het goed komt, maar het zal niet zonder slag of stoot gaan. Dat kan nu eenmaal niet, want daarvoor houd je teveel van je vader.
vrijdag 31 december 2010 om 13:17
Over het verschil van verlies tussen mijn vader en mijn kindje....Mijn kindje stierf als baby, bij haar denk ik vaak aan hoe het zijn zou geweest. Bij mijn vader denk ik juist vaak aan hoe het was. Aan mijn vader heb ik veel herinneringen, aan mijn dochter helaas niet zo veel. Bij mijn vader kan ik een nummer horen, want we hielden beiden veel van muziek, en dan hoor ik gewoon zijn verhaal bij dat nummer weer. Plaatsen die we bezocht hebben samen, momenten die we samen beleefd hebben...het verlies van mijn kindje was anders, heel erg, maar het verlies van mijn vader eigenlijk zeker net zo erg. Ik mis hem heel erg en bij mijn kindje ben ik juist benieuwd hoe ze nu geweest zou zijn en of haar broertje en zusje op haar lijken...
zaterdag 1 januari 2011 om 12:39
@hatseklats;
First; happy newyear!
wat een verdrietige periode moet dat zijn geweest voor jullie.
En hoe sterk ben je als je hier zo mooi op terug kan kijken.
Ik hoop dat ik er over een tijdje ook zo over kan praten.
Het lijkt me verschrikkelijk om een kind te moeten missen, inderdaad met de gedachte van; hoe zou het nu zijn?
Daar denk je elke dag aan denk ik.
Ik herken het heel erg sterk van de muziek. Zo heb ik zoveel leuke herinneringen aan mijn pa.
Ik merk afgelopen dagen dat de oude bekende liefde het weer even overneemt van de angst, maar houd rekening met het feit dat het om kan slaan, maar goed, ik moet het maar laten komen zoals het komt.
Ik heb afgelopen dagen ook fijne gesprekken gehad en dat geeft ook fijne rust.
Hij lijkt zijn woede wat kwijt te raken. En het maakt plaats voor acceptatie.
Gister vroeg ik hem of hij fantomalt (aansterkend poeder) in zijn thee wilde of niet, omdat ik er over twijfelde.
hij zei; nee laat me maar gaan, ik wil niet meer rekken, laat me maar wegzakken in deze warme wollige deken.
Ow ik knuffel hem helemaal te pletter (nu het nog kan), ik kan hem eigenlijk nog niet missen, maar dit is zijn levenspad.
Dankjewel voor al je steun, het doet me echt goed!
First; happy newyear!
wat een verdrietige periode moet dat zijn geweest voor jullie.
En hoe sterk ben je als je hier zo mooi op terug kan kijken.
Ik hoop dat ik er over een tijdje ook zo over kan praten.
Het lijkt me verschrikkelijk om een kind te moeten missen, inderdaad met de gedachte van; hoe zou het nu zijn?
Daar denk je elke dag aan denk ik.
Ik herken het heel erg sterk van de muziek. Zo heb ik zoveel leuke herinneringen aan mijn pa.
Ik merk afgelopen dagen dat de oude bekende liefde het weer even overneemt van de angst, maar houd rekening met het feit dat het om kan slaan, maar goed, ik moet het maar laten komen zoals het komt.
Ik heb afgelopen dagen ook fijne gesprekken gehad en dat geeft ook fijne rust.
Hij lijkt zijn woede wat kwijt te raken. En het maakt plaats voor acceptatie.
Gister vroeg ik hem of hij fantomalt (aansterkend poeder) in zijn thee wilde of niet, omdat ik er over twijfelde.
hij zei; nee laat me maar gaan, ik wil niet meer rekken, laat me maar wegzakken in deze warme wollige deken.
Ow ik knuffel hem helemaal te pletter (nu het nog kan), ik kan hem eigenlijk nog niet missen, maar dit is zijn levenspad.
Dankjewel voor al je steun, het doet me echt goed!
zaterdag 1 januari 2011 om 23:10
Hey Luna,
Jullie ook de beste wensen voor 2011. Ik ga je geen gelukkig nieuwjaar wensen, want jullie staan voor verdrietige tijden, maar ik wens je wel alle steun en wijsheid toe die je in dit jaar nodig zult hebben.
Ik heb zelf ook die afwisseling gehad. Extreem angstige momenten, afgewisseld met wat rustige dagen waarin ik gewoon alleen maar wilde geloven dat hij bij ons zou blijven en waarin ik even weer wat op adem kon komen. 't Is ook zo'n achtbaan van emoties waar je doorheen gaat.
Ik lees bij jou veel liefde voor je vader. Door al het verdriet dat ik om mijn vader heb gehad, heb ik altijd veel troost gehad aan de wetenschap dat mijn vader wist hoe vreselijk veel ik van hem houd en andersom. Wij waren altijd een hecht gezin. Ik heb zoveel mooie herinneringen aan hem, en ik zie hem nog stralend voor me staan toen wij op Schiphol stonden hem op te zoeken (wij hebben een tijd in het buitenland gewoond en mijn vader werkte in het buitenland, dus vloog geregeld op en neer). Hij was zo blij ook om mij te zien. Daar denk ik vaak aan en dat geeft rust. We hielden van elkaar. En zo ga jij ook over jouw vader denken, maar dat neemt het verdriet om zijn verlies niet weg, maar het troost wel (mij tenminste)...
Jullie ook de beste wensen voor 2011. Ik ga je geen gelukkig nieuwjaar wensen, want jullie staan voor verdrietige tijden, maar ik wens je wel alle steun en wijsheid toe die je in dit jaar nodig zult hebben.
Ik heb zelf ook die afwisseling gehad. Extreem angstige momenten, afgewisseld met wat rustige dagen waarin ik gewoon alleen maar wilde geloven dat hij bij ons zou blijven en waarin ik even weer wat op adem kon komen. 't Is ook zo'n achtbaan van emoties waar je doorheen gaat.
Ik lees bij jou veel liefde voor je vader. Door al het verdriet dat ik om mijn vader heb gehad, heb ik altijd veel troost gehad aan de wetenschap dat mijn vader wist hoe vreselijk veel ik van hem houd en andersom. Wij waren altijd een hecht gezin. Ik heb zoveel mooie herinneringen aan hem, en ik zie hem nog stralend voor me staan toen wij op Schiphol stonden hem op te zoeken (wij hebben een tijd in het buitenland gewoond en mijn vader werkte in het buitenland, dus vloog geregeld op en neer). Hij was zo blij ook om mij te zien. Daar denk ik vaak aan en dat geeft rust. We hielden van elkaar. En zo ga jij ook over jouw vader denken, maar dat neemt het verdriet om zijn verlies niet weg, maar het troost wel (mij tenminste)...
zondag 2 januari 2011 om 14:13
ja rot het die angstige momenten, en dan alle zwangerschapshormonen er bij, dat maakt het niet makkelijker.
Jammer dat ik zo met afscheid nemen bezig ben en niet met het nieuwe leven in mijn buik.
Maar ik heb het geaccepteerd, het is nu eenmaal zo. Heel neutraal.
(loslaten noemen ze het? ).
Het feit dat pap nu ook zo veel lichter is, (daarmee bedoel ik niet meer zo somber) en het geaccepteerd lijkt te hebben, geeft me rust. Het was zo pijnlijk om hem nog zo vol met woede te zien, hem dingen moeten afpakken (bijv auto rijden omdat hij het echt niet meer kon met alle morfine etc) en hem zo depri te zien.
IPV woede zegt hij nu, ik kan er niks aan doen maar ben wel heel jaloers op gezonde mensen.
Ik denk echt dat hij straks gaat thuiskomen wanneer hij overlijd en hij bij ons blijft in een andere vorm, hoe erg ik hem hier ook op de aardse manier ga missen.
Ik vind het wel heel moeilijk om nu te bepalen wanneer ik zorgverlof opneem. Eigenlijk zou ik pas volgend weekend weer naar hem toe kunnen maar dat is voor mijn gevoel te lang en ga mijn werk week in korten.
nu zijn ze op mijn werk ontzettend zuinig op me, de situatie met mijn vader en mijn extreme zwangerschapsmisselijkheid van de eerste 3 maanden waren echt een pittige combinatie waarbij ik veel heb in moeten leveren.
Ze laten me ook nog maar 5 uurwerken, ik zou zelf meer kunnen en willen, maar mijn werk zet de rem er op voor me, ik heb het zo goed getroffen met mijn baas.
Ik ben zelfs begonnen met bidden, niet naar een god zoals in de bijbel, maar gewoon voor kracht, liefde en rust voor de komende tijd. Het voelt op een of andere manier goed aan.
Had jij familie waar je deze last mee samen kon delen? Of waren jouw ouders nog samen?
Afgelopen jaren kon je goed merken wat draagkracht/last betreft dat mijn ouders uit elkaar waren. Maar wat heb ik het met liefde gedaan, het hele traject samen doorlopen.
Soms was het zwaar, maar alles beter dan dat hij het alleen moest doen.
Jammer dat ik zo met afscheid nemen bezig ben en niet met het nieuwe leven in mijn buik.
Maar ik heb het geaccepteerd, het is nu eenmaal zo. Heel neutraal.
(loslaten noemen ze het? ).
Het feit dat pap nu ook zo veel lichter is, (daarmee bedoel ik niet meer zo somber) en het geaccepteerd lijkt te hebben, geeft me rust. Het was zo pijnlijk om hem nog zo vol met woede te zien, hem dingen moeten afpakken (bijv auto rijden omdat hij het echt niet meer kon met alle morfine etc) en hem zo depri te zien.
IPV woede zegt hij nu, ik kan er niks aan doen maar ben wel heel jaloers op gezonde mensen.
Ik denk echt dat hij straks gaat thuiskomen wanneer hij overlijd en hij bij ons blijft in een andere vorm, hoe erg ik hem hier ook op de aardse manier ga missen.
Ik vind het wel heel moeilijk om nu te bepalen wanneer ik zorgverlof opneem. Eigenlijk zou ik pas volgend weekend weer naar hem toe kunnen maar dat is voor mijn gevoel te lang en ga mijn werk week in korten.
nu zijn ze op mijn werk ontzettend zuinig op me, de situatie met mijn vader en mijn extreme zwangerschapsmisselijkheid van de eerste 3 maanden waren echt een pittige combinatie waarbij ik veel heb in moeten leveren.
Ze laten me ook nog maar 5 uurwerken, ik zou zelf meer kunnen en willen, maar mijn werk zet de rem er op voor me, ik heb het zo goed getroffen met mijn baas.
Ik ben zelfs begonnen met bidden, niet naar een god zoals in de bijbel, maar gewoon voor kracht, liefde en rust voor de komende tijd. Het voelt op een of andere manier goed aan.
Had jij familie waar je deze last mee samen kon delen? Of waren jouw ouders nog samen?
Afgelopen jaren kon je goed merken wat draagkracht/last betreft dat mijn ouders uit elkaar waren. Maar wat heb ik het met liefde gedaan, het hele traject samen doorlopen.
Soms was het zwaar, maar alles beter dan dat hij het alleen moest doen.
maandag 3 januari 2011 om 00:01
Helaas hier ook iemand met ervaring. Ook ik was zwanger ten tijde van het overlijden van mijn vader.
Hij is in maart 2008 overleden, na een jaar ziekbed, en op dat moment was ik 18 weken zwanger van ons derde kindje. Wij hebben erg getwijfeld over een derde omdat mijn vader ziek was en het allemaal niet zo wilde vlotten (het krijgen van een kindje) Uiteindelijk zijn we er toch voor gegaan en heeft mijn vader (als enige) nog geweten wat het zou worden. 3 dagen voor zijn dood hebben wij nog een speciale echo laten maken en hebben wij met onze ogen dicht gezeten. Zelfs wij wisten het dus niet en mijn vader is echt de enige geweest die wist dat wij een jongetje zouden krijgen.
Het jaar van zijn ziekbed was heftig. Ik ben in die tijd alle dagen naar hem toe gegaan. In de laatset dagen dat hij veel pijn had en graag wilde gaan hebbben wij dat ook tegen hem gezegd. Ga maar, het is goed. Achteraf denk ik wel eens: Jemig: ik heb gewoon tegen hem gezegd dat hij dood mocht gaan. Dat wil je helemaal niet. Maar als iemand zoveel pijn heeft en er geen vooruitzichten meer zijn kan de dood alleen maar een verlossing zijn.
Uiteraard heb ik ontzettend veel verdriet gehad en veel woede omdat hem dit is overkomen. Hij was nog jong. Net 1 dag 61. Je kunt niet zonder ze.
Maak je geen zorgen om je zwangerschap. Ondanks de zorgen en het verdriet om je vader zit dit wel goed. Daar ben ik van overtuigd.
Je doet op dit moment wat je kunt en dat is altijd goed.
Geniet van de momenten die je nog samen bent, twijfel niet aan wat je doet. Je doet het op jouw manier en die is goed.
En wat fijn dat je een werkgever hebt die zo begaan is met je. Ga niet over je grenzen heen. Een kindje krijgen is zo'n intense gebeurtenis, maar je vader verliezen ook. Denk aan je zelf en volg je gevoel, dan kun je nooit ergens spijt van krijgen.
Ik wens je alle sterkte toe.
Hij is in maart 2008 overleden, na een jaar ziekbed, en op dat moment was ik 18 weken zwanger van ons derde kindje. Wij hebben erg getwijfeld over een derde omdat mijn vader ziek was en het allemaal niet zo wilde vlotten (het krijgen van een kindje) Uiteindelijk zijn we er toch voor gegaan en heeft mijn vader (als enige) nog geweten wat het zou worden. 3 dagen voor zijn dood hebben wij nog een speciale echo laten maken en hebben wij met onze ogen dicht gezeten. Zelfs wij wisten het dus niet en mijn vader is echt de enige geweest die wist dat wij een jongetje zouden krijgen.
Het jaar van zijn ziekbed was heftig. Ik ben in die tijd alle dagen naar hem toe gegaan. In de laatset dagen dat hij veel pijn had en graag wilde gaan hebbben wij dat ook tegen hem gezegd. Ga maar, het is goed. Achteraf denk ik wel eens: Jemig: ik heb gewoon tegen hem gezegd dat hij dood mocht gaan. Dat wil je helemaal niet. Maar als iemand zoveel pijn heeft en er geen vooruitzichten meer zijn kan de dood alleen maar een verlossing zijn.
Uiteraard heb ik ontzettend veel verdriet gehad en veel woede omdat hem dit is overkomen. Hij was nog jong. Net 1 dag 61. Je kunt niet zonder ze.
Maak je geen zorgen om je zwangerschap. Ondanks de zorgen en het verdriet om je vader zit dit wel goed. Daar ben ik van overtuigd.
Je doet op dit moment wat je kunt en dat is altijd goed.
Geniet van de momenten die je nog samen bent, twijfel niet aan wat je doet. Je doet het op jouw manier en die is goed.
En wat fijn dat je een werkgever hebt die zo begaan is met je. Ga niet over je grenzen heen. Een kindje krijgen is zo'n intense gebeurtenis, maar je vader verliezen ook. Denk aan je zelf en volg je gevoel, dan kun je nooit ergens spijt van krijgen.
Ik wens je alle sterkte toe.
maandag 3 januari 2011 om 11:38
@ bammie;
Poeh ik heb er al 1 rondlopen en jij had er 2 rondlopen, heftig hoor.
Ik snap heel goed dat je zoiets tegen je vader heb gezegd; ga maar. Ik denk het ook met grote regelmaat. Wat dit is mens onterend. Tsja het is zo dubbel hé?!
Wij hebben eind januari de 20 weken echo, maar dat gaat hij niet halen vrees ik.
Maar ik heb hem zoiezo verteld dat het kindje hoe dan ook vernoemd zal worden naar opa.
Bedankt voor je mooie woorden.
Poeh ik heb er al 1 rondlopen en jij had er 2 rondlopen, heftig hoor.
Ik snap heel goed dat je zoiets tegen je vader heb gezegd; ga maar. Ik denk het ook met grote regelmaat. Wat dit is mens onterend. Tsja het is zo dubbel hé?!
Wij hebben eind januari de 20 weken echo, maar dat gaat hij niet halen vrees ik.
Maar ik heb hem zoiezo verteld dat het kindje hoe dan ook vernoemd zal worden naar opa.
Bedankt voor je mooie woorden.
maandag 3 januari 2011 om 11:43
Luna
Ik heb het afgelopen zomer meegemaakt met mijn moeder. Dan wel niet zwanger en alles ging heel snel. Er zat een half jaar tussen de diagnose en haar overlijden.
Ik vind het wonderbaarlijk wat je voor je vader hebt gedaan. Hoewel ik ook heb ervaren hoe automatisch het gaat, als ze je nodig hebben ben je er gewoon.
Mooi om je kindje naar hem te vernoemen!
Ik heb het afgelopen zomer meegemaakt met mijn moeder. Dan wel niet zwanger en alles ging heel snel. Er zat een half jaar tussen de diagnose en haar overlijden.
Ik vind het wonderbaarlijk wat je voor je vader hebt gedaan. Hoewel ik ook heb ervaren hoe automatisch het gaat, als ze je nodig hebben ben je er gewoon.
Mooi om je kindje naar hem te vernoemen!
maandag 3 januari 2011 om 11:53
maandag 3 januari 2011 om 22:31
Luna,
Als je heel graag wilt dat je vader nog weet wat het wordt kun je ook eerder een echo laten doen. Ik heb toen op 's middag gebeld en het verhaal verteld en ik kon dezelfde avond al terecht omdat ze me graag wilde helpen bij deze wens. 3 dagen later is hij overleden.
Misschien een idee voor jou.
Als je heel graag wilt dat je vader nog weet wat het wordt kun je ook eerder een echo laten doen. Ik heb toen op 's middag gebeld en het verhaal verteld en ik kon dezelfde avond al terecht omdat ze me graag wilde helpen bij deze wens. 3 dagen later is hij overleden.
Misschien een idee voor jou.
maandag 3 januari 2011 om 22:37
Het klinkt misschien stom, maar als ik jouw verhaal lees ben ik ergens blij dat het bij mijn moeder meteen afgelopen was. Einde verhaal....
Ze ging naar de huisarts met pijn in haar nek, dat bleken uitzaaingen van longkanker, en het zat bij nader onderzoek ook al in haar hoofd. Dus einde verhaal, de kans op nog leven na een jaar was 10% ofzo.
Ze kon levensverlengend bestraald worden, en behandeld worden met chemo. De bestraling heeft ze gedaan, de chemo wilde ze al niet meer. Wat jij ook zegt van je vader, die de handdoek in de ring heeft gegooid. Dat heeft mijn moeder in feite meteen gedaan. Alle dingen haar konden helpen om langer te blijven leven wilde ze niet, maar dingen die minder goed waren maar waar ze wel van genoot deed ze wel.
Dit zorgde er vrij snel voor dat ik in elk geval afscheid van haar ging nemen en daar ook de tijd voor kreeg, heb genomen. En er realistisch over kon zijn.
Toen ze een maand niet meer uit bed kon, niet meer zelf naar de wc kon en aan de morfine lag wilde ze niet meer. In goed overleg met mijn vader, broer en mij, en de huisarts natuurlijk.. besloten tot sedatie. De laatste week dat ze wakker was heb ik de vrijwel de hele tijd op de bank naast haar bed, in de woonkamer, gelegen. Liggen lezen, ds-en en bij haar zijn. Vanaf het moment dat ze in slaap is gebracht ben ik overdag bij haar gebleven.... 's Nachts was er nachthulp. Mijn vader ging meer zijn eigen dingen doen, en was blij dat ik bij haar bleef zitten. Uiteindelijk ben ik ook bij het daadwerkelijke moment van overlijden geweest. Voor wat zij toen nog mijn moeder was. Ze heeft ruim 6 dagen (kunstmatig) geslapen voordat ze overleed. Die 6 dagen heb ik als heel prettig ervaren, ook al was ze er niet meer echt, we konden nog wel aan haar zitten, haar verzorgen, wassen en alles.
Ik heb daar ook steeds mee meegeholpen, ook na haar overlijden met het aankleden. Daarna is ze opgebaard in het rouwcentrum.
Als ik er op terug kijk heb ik die hele tijd natuurlijk als stressvol ervaren. Maar ik kijk er ook als goed op terug. De manier waarop het ging was allemaal erg rustig en prettig, voor zover dat kan op dat moment.
Nu moet ik er wel bij zeggen dat alles naar wens ging van mijn moeder. En ze van de morfine vooral lief werd. Veel mensen worden er kattig van, maar zij werd alleen maar lief... Terwijl ze bij leven, helemaal niet zo lief was voor anderen.
Ze ging naar de huisarts met pijn in haar nek, dat bleken uitzaaingen van longkanker, en het zat bij nader onderzoek ook al in haar hoofd. Dus einde verhaal, de kans op nog leven na een jaar was 10% ofzo.
Ze kon levensverlengend bestraald worden, en behandeld worden met chemo. De bestraling heeft ze gedaan, de chemo wilde ze al niet meer. Wat jij ook zegt van je vader, die de handdoek in de ring heeft gegooid. Dat heeft mijn moeder in feite meteen gedaan. Alle dingen haar konden helpen om langer te blijven leven wilde ze niet, maar dingen die minder goed waren maar waar ze wel van genoot deed ze wel.
Dit zorgde er vrij snel voor dat ik in elk geval afscheid van haar ging nemen en daar ook de tijd voor kreeg, heb genomen. En er realistisch over kon zijn.
Toen ze een maand niet meer uit bed kon, niet meer zelf naar de wc kon en aan de morfine lag wilde ze niet meer. In goed overleg met mijn vader, broer en mij, en de huisarts natuurlijk.. besloten tot sedatie. De laatste week dat ze wakker was heb ik de vrijwel de hele tijd op de bank naast haar bed, in de woonkamer, gelegen. Liggen lezen, ds-en en bij haar zijn. Vanaf het moment dat ze in slaap is gebracht ben ik overdag bij haar gebleven.... 's Nachts was er nachthulp. Mijn vader ging meer zijn eigen dingen doen, en was blij dat ik bij haar bleef zitten. Uiteindelijk ben ik ook bij het daadwerkelijke moment van overlijden geweest. Voor wat zij toen nog mijn moeder was. Ze heeft ruim 6 dagen (kunstmatig) geslapen voordat ze overleed. Die 6 dagen heb ik als heel prettig ervaren, ook al was ze er niet meer echt, we konden nog wel aan haar zitten, haar verzorgen, wassen en alles.
Ik heb daar ook steeds mee meegeholpen, ook na haar overlijden met het aankleden. Daarna is ze opgebaard in het rouwcentrum.
Als ik er op terug kijk heb ik die hele tijd natuurlijk als stressvol ervaren. Maar ik kijk er ook als goed op terug. De manier waarop het ging was allemaal erg rustig en prettig, voor zover dat kan op dat moment.
Nu moet ik er wel bij zeggen dat alles naar wens ging van mijn moeder. En ze van de morfine vooral lief werd. Veel mensen worden er kattig van, maar zij werd alleen maar lief... Terwijl ze bij leven, helemaal niet zo lief was voor anderen.
dinsdag 4 januari 2011 om 18:39
Ach Luna, allereerst heel veel sterkte en kracht gewenst.
Jouw verhaal komt me een deels bekend voor. Zoals iemand anders ook al schreef, iedereen beleeft dit soort situaties weer op z'n eigen manier.
Mijn vader overleed in september, negen maanden nadat de diagnose kanker was gesteld. Twee weken voor zijn dood kwam ik erachter dat ik zwanger was. Gelukkig heb ik het hem nog kunnen vertellen.
De angst die jij omschrijft herken ik niet zo. Hoewel, ik was tijdens zijn ziekbed ook erg bang voor hoe hij zou sterven.
Ik was bang voor hele hevige doodsstrijd, dat de aftakeling nog heviger zou worden dan het al was, alsof het niet al erg genoeg was.
Op een gegeven moment heb ik me voorgenomen om die gedachtes te blokken. Niet verder vooruit denken dan een dag werd het motto.
Uiteindelijk bleken al mijn doemscenarios ook niet uit te komen.
Ik denk dat het heel erg veel heeft gescheeld dat mijn vader uiteindelijk zelf zoveel rust uitstraalde.
Tot het einde toe was hij helder en hij heeft in het volle bewustzijn zo mooi afscheid van ons genomen. Dat gaf mij weer rust om het aan te kunnen. Ik ben hem daar nu postuum dankbaar voor!
Jouw verhaal komt me een deels bekend voor. Zoals iemand anders ook al schreef, iedereen beleeft dit soort situaties weer op z'n eigen manier.
Mijn vader overleed in september, negen maanden nadat de diagnose kanker was gesteld. Twee weken voor zijn dood kwam ik erachter dat ik zwanger was. Gelukkig heb ik het hem nog kunnen vertellen.
De angst die jij omschrijft herken ik niet zo. Hoewel, ik was tijdens zijn ziekbed ook erg bang voor hoe hij zou sterven.
Ik was bang voor hele hevige doodsstrijd, dat de aftakeling nog heviger zou worden dan het al was, alsof het niet al erg genoeg was.
Op een gegeven moment heb ik me voorgenomen om die gedachtes te blokken. Niet verder vooruit denken dan een dag werd het motto.
Uiteindelijk bleken al mijn doemscenarios ook niet uit te komen.
Ik denk dat het heel erg veel heeft gescheeld dat mijn vader uiteindelijk zelf zoveel rust uitstraalde.
Tot het einde toe was hij helder en hij heeft in het volle bewustzijn zo mooi afscheid van ons genomen. Dat gaf mij weer rust om het aan te kunnen. Ik ben hem daar nu postuum dankbaar voor!
woensdag 5 januari 2011 om 16:39
quote:bammie schreef op 03 januari 2011 @ 22:31:
Luna,
Als je heel graag wilt dat je vader nog weet wat het wordt kun je ook eerder een echo laten doen. Ik heb toen op 's middag gebeld en het verhaal verteld en ik kon dezelfde avond al terecht omdat ze me graag wilde helpen bij deze wens. 3 dagen later is hij overleden.
Misschien een idee voor jou.
We zijn aan het rondbellen hiervoor!
Bedankt voor de tip!
We denken anders aan een pret echo..
Luna,
Als je heel graag wilt dat je vader nog weet wat het wordt kun je ook eerder een echo laten doen. Ik heb toen op 's middag gebeld en het verhaal verteld en ik kon dezelfde avond al terecht omdat ze me graag wilde helpen bij deze wens. 3 dagen later is hij overleden.
Misschien een idee voor jou.
We zijn aan het rondbellen hiervoor!
Bedankt voor de tip!
We denken anders aan een pret echo..
donderdag 6 januari 2011 om 15:03
Luna, dat heb ik ook gedaan. Wij wilden niet de 20 weken echo. Maar hebben toen een pretecho laten maken. Nou ja, een uitgebreide echo werd het niet omdat ze daar eigenlijk geen tijd voor had en wij er echt tussendoor gezet zijn. Mij maakte het niets uit, het ging erom dat het geslacht te zien was en dat spande erom omdat ik nog maar 17 weken zwanger was. Gelukkig voor ons was het overduidelijk te zien.
Ik hoop voor je dat het gaat lukken. Soms moet je misschien lang wachten maar als je de reden aangeeft waarom je het wil kun je misschien wat sneller terecht. Succes, ik ben benieuwd.
Ik hoop voor je dat het gaat lukken. Soms moet je misschien lang wachten maar als je de reden aangeeft waarom je het wil kun je misschien wat sneller terecht. Succes, ik ben benieuwd.
zaterdag 8 januari 2011 om 11:08
We hebben de echo kunnen verzetten, erg fijn.
Ik ben even een tijdje niet op het forum geweest, erg druk met een paar dagen werk thuis en weer heen en weer reizen naar zeeland.
In een paar dagen tijd heeft mijn vader weer zoveel moeten inleveren. Het is, zo gek, stabiel zwak/ slecht.
Wat ik wel heel leuk vind om te horen is het feit dat de wijkverpleging het een leuk adres vind om te komen omdat mijn pa zo vriendelijk, attent en humoristisch is. Dan kan ik zo trots op hem zijn.
@feder; wat een verhaal meid,
Alle dingen haar konden helpen om langer te blijven leven wilde ze niet, maar dingen die minder goed waren maar waar ze wel van genoot deed ze wel.
Dit zorgde er vrij snel voor dat ik in elk geval afscheid van haar ging nemen en daar ook de tijd voor kreeg, heb genomen. En er realistisch over kon zijn.
Wat klinkt dat mooi, aan de ene kant wil je misschien dat ze het wel aanpakte (de dingen om langer te leven), maar wat een kracht heb je in je als je er ook bewust niet voor kiest en voor zover het kan, de laatste tijd gewoon te genieten.
Soms hoopte ik ook dat mijn vader zo was, de makkelijke weg. Maar hij koos duidelijk voor het knokken, waar ik hem in gesteund heb, maar met de laatste chemo had ik er zo'n moeite mee. Het was zo mens onterend.
@ wytske 1914; ik herken zeer sterk de angst ; van hoe zal hij gaan? Rustig of pijnlijk en onrustig (omdat het ook zo'n knokker is).
Ik vind het echt ontzettend mooi hoe je beschrijft dat je je vader dankbaar bent voor het laatste verloop van zijn ziekte.
als verpleegkundige heb ik het regelmatig meegemaakt in mijn werk, mensen die rustig gaan in alle vrede. Daar komt een soort liefde bij kijken die zo oprecht en puur is.
Ik kan alleen maar hopen dat ik dat ook mee ga maken hier.
Ik ben even een tijdje niet op het forum geweest, erg druk met een paar dagen werk thuis en weer heen en weer reizen naar zeeland.
In een paar dagen tijd heeft mijn vader weer zoveel moeten inleveren. Het is, zo gek, stabiel zwak/ slecht.
Wat ik wel heel leuk vind om te horen is het feit dat de wijkverpleging het een leuk adres vind om te komen omdat mijn pa zo vriendelijk, attent en humoristisch is. Dan kan ik zo trots op hem zijn.
@feder; wat een verhaal meid,
Alle dingen haar konden helpen om langer te blijven leven wilde ze niet, maar dingen die minder goed waren maar waar ze wel van genoot deed ze wel.
Dit zorgde er vrij snel voor dat ik in elk geval afscheid van haar ging nemen en daar ook de tijd voor kreeg, heb genomen. En er realistisch over kon zijn.
Wat klinkt dat mooi, aan de ene kant wil je misschien dat ze het wel aanpakte (de dingen om langer te leven), maar wat een kracht heb je in je als je er ook bewust niet voor kiest en voor zover het kan, de laatste tijd gewoon te genieten.
Soms hoopte ik ook dat mijn vader zo was, de makkelijke weg. Maar hij koos duidelijk voor het knokken, waar ik hem in gesteund heb, maar met de laatste chemo had ik er zo'n moeite mee. Het was zo mens onterend.
@ wytske 1914; ik herken zeer sterk de angst ; van hoe zal hij gaan? Rustig of pijnlijk en onrustig (omdat het ook zo'n knokker is).
Ik vind het echt ontzettend mooi hoe je beschrijft dat je je vader dankbaar bent voor het laatste verloop van zijn ziekte.
als verpleegkundige heb ik het regelmatig meegemaakt in mijn werk, mensen die rustig gaan in alle vrede. Daar komt een soort liefde bij kijken die zo oprecht en puur is.
Ik kan alleen maar hopen dat ik dat ook mee ga maken hier.
zaterdag 8 januari 2011 om 19:52
De wijkverpleging was ook gek op mijn moeder. Die als oud-verpleegkundige niet altijd de gemakkelijkste was. Maar van de morfine werd ze heel erg lief.
Regelmatig was ze ook alleen met hen en met hen heeft ze ook veel gepraat. Er waren er ook een paar op de crematie, weet eigenlijk niet of ze dat bij iedereen doen. Maar het heeft mij ook erg gesteund. Met een aantal waar zij heel dol op was heb ik ook veel gepraat, in de 6 dagen dat ze sliep kwamen ze ook gewoon voor drie kwartier. 's Morgens en 's avonds... In die tijd heb ik veel met een paar wijkverpleegsters gepraat, daar was genoeg tijd voor want mijn vader en ik hadden er voor gekozen haar haar rust te gunnen. Dus geen extra gepluk aan haar lijf dan alleen het vervangen van de medicijnenpomp. Pas na 2 dagen mochten ze haar omdraaien omdat er teveel slijm in haar longen zat en ze dat begon op te geven bij de ademhaling. Daarna lag ze op haar zij (op haar rug in slaap gevallen..) en zo is ze nog 4 dagen blijven liggen. De laatste ochtend kwam weer iemand waar ze erg dol op was, die hebben we gevraagd om haar wel helemaal te wassen en dergelijke. Met mijn vader heb ik haar toen ingesmeerd met bodylotion. 3 uur daarna is ze overleden.
Een van de verpleegsters vertelde later dat mijn moeder bewust dit moment gekozen had om de sedatie te laten starten. Mijn vader is docent en nu viel het nog in de zomervakantie. Anders had het nog twee of drie weken geduurd. Mijn moeder wilde zelf niet meer, en op deze manier kon ze mijn vader ook een 'gewone' start van het nieuwe schooljaar gunnen.
En dat is wel gelukt. Hij is vrij snel weer aan het werk gegaan... De dag dat de kinderen, middelbare school, hun boeken moesten halen, hing de rouwkaart op school. Diezelfde middag zaten er al leerlingen van hem op de bank met een bos bloemen om hun medeleven te betuigen.
Door haar houding, die net als de vader van Wytske, rustig en vol vertrouwen was, was het voor mij ook niet eng allemaal. Ik kan zelfs zeggen dat ik door de manier waarop ze ging, ik ook niet meer zo bang ben voor de dood....
Maar ja, wat wil je na 6 dagen slapen.... Ik hoop dat het met je vader ook in alle rust zal gaan. En dat hij nog kan horen wat je baby'tje wordt.
Regelmatig was ze ook alleen met hen en met hen heeft ze ook veel gepraat. Er waren er ook een paar op de crematie, weet eigenlijk niet of ze dat bij iedereen doen. Maar het heeft mij ook erg gesteund. Met een aantal waar zij heel dol op was heb ik ook veel gepraat, in de 6 dagen dat ze sliep kwamen ze ook gewoon voor drie kwartier. 's Morgens en 's avonds... In die tijd heb ik veel met een paar wijkverpleegsters gepraat, daar was genoeg tijd voor want mijn vader en ik hadden er voor gekozen haar haar rust te gunnen. Dus geen extra gepluk aan haar lijf dan alleen het vervangen van de medicijnenpomp. Pas na 2 dagen mochten ze haar omdraaien omdat er teveel slijm in haar longen zat en ze dat begon op te geven bij de ademhaling. Daarna lag ze op haar zij (op haar rug in slaap gevallen..) en zo is ze nog 4 dagen blijven liggen. De laatste ochtend kwam weer iemand waar ze erg dol op was, die hebben we gevraagd om haar wel helemaal te wassen en dergelijke. Met mijn vader heb ik haar toen ingesmeerd met bodylotion. 3 uur daarna is ze overleden.
Een van de verpleegsters vertelde later dat mijn moeder bewust dit moment gekozen had om de sedatie te laten starten. Mijn vader is docent en nu viel het nog in de zomervakantie. Anders had het nog twee of drie weken geduurd. Mijn moeder wilde zelf niet meer, en op deze manier kon ze mijn vader ook een 'gewone' start van het nieuwe schooljaar gunnen.
En dat is wel gelukt. Hij is vrij snel weer aan het werk gegaan... De dag dat de kinderen, middelbare school, hun boeken moesten halen, hing de rouwkaart op school. Diezelfde middag zaten er al leerlingen van hem op de bank met een bos bloemen om hun medeleven te betuigen.
Door haar houding, die net als de vader van Wytske, rustig en vol vertrouwen was, was het voor mij ook niet eng allemaal. Ik kan zelfs zeggen dat ik door de manier waarop ze ging, ik ook niet meer zo bang ben voor de dood....
Maar ja, wat wil je na 6 dagen slapen.... Ik hoop dat het met je vader ook in alle rust zal gaan. En dat hij nog kan horen wat je baby'tje wordt.
zondag 9 januari 2011 om 10:33
@ feder,
wat moedig allemaal van jouw moeder dat ze dit allemaal zo gewild heeft. Echt kippenvel.
het klinkt echt alsof ze met alles vrede heeft gehad, wat het voor de omstanders zo acceptabel maakt het verlies. (beschrijf ik het goed zo?)
jouw moeder heeft het nog lang aan het pompje gelegen als ik het goed begrijp, maar het is een waardevol afscheid geweest.
Ik mag hopen dat ik over een tijdje hetzelfde zeg tegen jullie.
Mijn vader heeft het wel geaccepteerd, maar knokt door.
hij blijft maar roepen dat hij de geboorte van mijn kindje (half juni) mee wil maken, (het liefst nog wil leren fietsen ook).
Ik zou het ook zo graag willen, maar ik ben ook dankbaar dat hij mijn andere dochtertje wel heeft leren kennen.
(3dagen na haar geboorte kreeg hij zijn diagnose alvleesklierkanker).
Afgelopen jaren heeft hij bij me gewoond en hebben we samen zo genoten van ons popje (zo noemt hij haar).
Afgelopen weken heeft hij eigenlijk nauwelijks gegeten, wat hij eet, braakt hij weer uit. Drinken doet hij nog wel. De verwardheid is wat minder aanwezig.
Het zijn meestal slechte dagen (hele dag op bed, slapen, overgeven) en soms goede dagen..
Ik vind het zo'n achtbaan van emoties. Het ene moment denk je; dit houdt hij nooit meer lang vol.
Het andere moment; tsjee, wat een knokker, en die komen altijd een eind..
wat moedig allemaal van jouw moeder dat ze dit allemaal zo gewild heeft. Echt kippenvel.
het klinkt echt alsof ze met alles vrede heeft gehad, wat het voor de omstanders zo acceptabel maakt het verlies. (beschrijf ik het goed zo?)
jouw moeder heeft het nog lang aan het pompje gelegen als ik het goed begrijp, maar het is een waardevol afscheid geweest.
Ik mag hopen dat ik over een tijdje hetzelfde zeg tegen jullie.
Mijn vader heeft het wel geaccepteerd, maar knokt door.
hij blijft maar roepen dat hij de geboorte van mijn kindje (half juni) mee wil maken, (het liefst nog wil leren fietsen ook).
Ik zou het ook zo graag willen, maar ik ben ook dankbaar dat hij mijn andere dochtertje wel heeft leren kennen.
(3dagen na haar geboorte kreeg hij zijn diagnose alvleesklierkanker).
Afgelopen jaren heeft hij bij me gewoond en hebben we samen zo genoten van ons popje (zo noemt hij haar).
Afgelopen weken heeft hij eigenlijk nauwelijks gegeten, wat hij eet, braakt hij weer uit. Drinken doet hij nog wel. De verwardheid is wat minder aanwezig.
Het zijn meestal slechte dagen (hele dag op bed, slapen, overgeven) en soms goede dagen..
Ik vind het zo'n achtbaan van emoties. Het ene moment denk je; dit houdt hij nooit meer lang vol.
Het andere moment; tsjee, wat een knokker, en die komen altijd een eind..
zondag 9 januari 2011 om 11:24
Ja, Luna je verwoordt het goed. Ze heeft geprobeerd voor de omstanders het verlies zo acceptabel mogelijk te maken. Bij mijn vader en mij is dat gelukt, bij mijn broer een stuk minder.....
Ik denk dat mijn moeder alles bij elkaar een maand, anderhalve maand aan het pompje heeft gelegen. Daarvoor denk ik een maand aan de morfinepleisters. Maar ja, bij haar heeft het hele proces 6,7 maanden geduurd. Dus dat was op zich vrij kort....
Mijn vader en ik hebben regelmatig gezegd dat haar hart zo sterk was. En dat is natuurlijk bij jouw vader ook zo, zolang het hart doortikt kan de rest van het lichaam het opgeven... Maar blijft hij doorgaan. Dat zag je bij mijn moeder ook, 6 dagen geen eten en drinken, maar het hart tikte door. Zij heeft denk ik de laatste 2 maanden slecht gegeten, wel gedronken. Alles wat erin ging was meegenomen. Dan maar geen avondeten, als ze een magnum wilde zat er in elk geval weer iets in.
Wat de laatste week, toen ik ook thuis was, wel hielp was niet apart voor haar brood maken, maar gewoon bij haar mijn brood opeten. Dan wilde ze, net als een peuter, een hapje, nog een hapje, nog een hapje. Wanneer je het vroeg natuurlijk niet. Maar als je dan de nadruk er niet op legde wilde ze wel.
Mooi dat je vader in elk geval nog van zijn kleindochter heeft mogen genieten. Dat kan zoveel doen. Mijn moeder heeft 2 jaar van mijn neefje meegemaakt. Daar ben ik ook dankbaar voor.
Krijgt je vader al morfine? Bij mijn moeder merkten we dat als ze dosis een tijdje hetzelfde bleef ze er aan ging wennen en de verwardheid minder werd. Hopelijk kan dat bij je vader een tijdje zo blijven. Pijn is zo moeilijk in te schatten voor anderen..
Ik denk dat mijn moeder alles bij elkaar een maand, anderhalve maand aan het pompje heeft gelegen. Daarvoor denk ik een maand aan de morfinepleisters. Maar ja, bij haar heeft het hele proces 6,7 maanden geduurd. Dus dat was op zich vrij kort....
Mijn vader en ik hebben regelmatig gezegd dat haar hart zo sterk was. En dat is natuurlijk bij jouw vader ook zo, zolang het hart doortikt kan de rest van het lichaam het opgeven... Maar blijft hij doorgaan. Dat zag je bij mijn moeder ook, 6 dagen geen eten en drinken, maar het hart tikte door. Zij heeft denk ik de laatste 2 maanden slecht gegeten, wel gedronken. Alles wat erin ging was meegenomen. Dan maar geen avondeten, als ze een magnum wilde zat er in elk geval weer iets in.
Wat de laatste week, toen ik ook thuis was, wel hielp was niet apart voor haar brood maken, maar gewoon bij haar mijn brood opeten. Dan wilde ze, net als een peuter, een hapje, nog een hapje, nog een hapje. Wanneer je het vroeg natuurlijk niet. Maar als je dan de nadruk er niet op legde wilde ze wel.
Mooi dat je vader in elk geval nog van zijn kleindochter heeft mogen genieten. Dat kan zoveel doen. Mijn moeder heeft 2 jaar van mijn neefje meegemaakt. Daar ben ik ook dankbaar voor.
Krijgt je vader al morfine? Bij mijn moeder merkten we dat als ze dosis een tijdje hetzelfde bleef ze er aan ging wennen en de verwardheid minder werd. Hopelijk kan dat bij je vader een tijdje zo blijven. Pijn is zo moeilijk in te schatten voor anderen..
woensdag 26 januari 2011 om 18:51
hi hema lover,
Je gelooft het niet, maar mijn vader is er nog steeds. Tot grote verwondering van iedereen.
Zijn lijf is op, zijn geest blijft maar doorgaan. Er is lichamelijk echt helemaal niets meer van hem over.
We zijn nu bezig met 24 uurs zorg terminaal, via een PGB te regelen want ik trek het niet meer in mijn eentje daar op de dag.
Omdat zijn lijf wat anders zegt dan zijn hoofd gebeuren er regelmatig ongelukken, hij valt veel etc.
Maar gelukkig zijn er ook momenten dat we genieten van elkaar, als hij heldere momenten heeft.
Of als hij warrig is en hij heeft het door kunnen we er samen om lachen.
Ik merk dat ik minder bang ben, maar nog steeds erg opzie tegen het overlijden zelf.
Hoe is het met jou?
Je gelooft het niet, maar mijn vader is er nog steeds. Tot grote verwondering van iedereen.
Zijn lijf is op, zijn geest blijft maar doorgaan. Er is lichamelijk echt helemaal niets meer van hem over.
We zijn nu bezig met 24 uurs zorg terminaal, via een PGB te regelen want ik trek het niet meer in mijn eentje daar op de dag.
Omdat zijn lijf wat anders zegt dan zijn hoofd gebeuren er regelmatig ongelukken, hij valt veel etc.
Maar gelukkig zijn er ook momenten dat we genieten van elkaar, als hij heldere momenten heeft.
Of als hij warrig is en hij heeft het door kunnen we er samen om lachen.
Ik merk dat ik minder bang ben, maar nog steeds erg opzie tegen het overlijden zelf.
Hoe is het met jou?
woensdag 26 januari 2011 om 20:51
Jemig Luna. Heftig hoor. Je weet wel dat de mogelijkheid van een hospice er ook is he? Het is vast moeilijk om de zorg voor je vader over te dragen, maar er komt misschien een moment dat je de zorg aan professionele sterfbegeleiders kan overdragen. Misschien heb je zelf dan ook wat meer rust. Het kan nog zwaarder worden. Denk je wel goed aan jezelf? Hoe moeilijk dat misschien ook is. Wees niet bang om het zorgen los te laten.
woensdag 26 januari 2011 om 21:18
Jeetje Luna, wat heftig allemaal! Is hij nu zelf wat rustiger onder de situatie? Loslaten kan hij kennelijk nog niet, maar ik hoop dat hij niet boos meer is. Fijn dat er ook nog momenten zijn waarop jullie contact kunnen maken, dat zijn straks mooie dingen om op terug te kijken. Ik hoop dat de zorg snel geregeld is. Weten jullie (en je vader) inmiddels wat er voor wezentje in je buik zit?
Tsja, het gaat wel. Het is ontzettend rot om mijn vader te moeten missen, maar ik merk dat mijn leven doorgaat. Soms vind ik dat heel moeilijk, maar ik weet dat mijn vader het niet anders zou willen. Ik luister veel muziek, soms maakt dat me sterker en soms kan ik juist keihard huilen.
Tsja, het gaat wel. Het is ontzettend rot om mijn vader te moeten missen, maar ik merk dat mijn leven doorgaat. Soms vind ik dat heel moeilijk, maar ik weet dat mijn vader het niet anders zou willen. Ik luister veel muziek, soms maakt dat me sterker en soms kan ik juist keihard huilen.
