Psyche
alle pijlers
sterfbed van mijn vader, zo bang
donderdag 30 december 2010 om 16:20
Ladies,
Wie weet zoek ik gewoon een plekje waar ik mijn ei kwijt kan of zoek ik naar mede lot genoten welke op het punt staan om een ouder te verliezen.
Mijn vader is ruim 2 jaar ziek, alvleesklierkanker.
Afgelopen 2 jaar heeft hij een groot gedeelte bij mij gewoond en hebben we samen alle ziekenhuisbezoeken, chemo's ed gedaan.
Uiteindelijk experimentele chemo welke nu gestopt is omdat mijn paps zo hard achteruit ging.
Alsof hij de handdoek in de ring gooit gaat hij nu ineens ook zo hard achteruit. En ik dacht er wel op voorbereid te zijn (hoe stom!) en het komt nu als zo'n klap.
Hij ligt zoveel op bed, heeft steeds meer morfine nodig waarvan hij ontzettend van de kaart is.
Ik heb voor mijn gevoel al afscheid moeten nemen van mijn echte vader. Er is een schim van hem over.
Zo mens onterend.
Tot nu toe heb ik me wel vaker verdrietig gevoeld in het proces van mijn vader, maar voelde me altijd zo sterk daarin. Ik kon het allemaal aan en kon mn vader ook altijd weer een pep talk geven.
Afgelopen jaar was al geen makkelijk jaar,veel op m'n bordje gehad. Maar nu, misschien scheelt het alles dat ik 16 weken zwanger ben en de hormonen door mijn lijf heen gieren, ik voel me zo kwetsbaar en breekbaar. Slaap beroerd en voel me met dagen zo slecht.
De zorg voor mijn kindje van 2,5 valt me soms zwaar..
Mijn werk lukt me nu 3/4, gelukkig hebben ze veel geduld met me!
Ik ben bang, maar ik weet niet eens precies voor wat.
Want eerlijk gezegd, denk ik vaak; was het maar achter de rug, want hier heeft mijn vader of iemand anders helemaal niks aan.
Maar de angst, soms maakt het ineens plaats voor heel veel liefde en is het niet aanwezig, maar op andere momenten.. Het stijgt me wel eens boven het hoofd uit.
Zijn er mensen die dit herkennen en hoe gaan jullie hier mee om?
Wie weet zoek ik gewoon een plekje waar ik mijn ei kwijt kan of zoek ik naar mede lot genoten welke op het punt staan om een ouder te verliezen.
Mijn vader is ruim 2 jaar ziek, alvleesklierkanker.
Afgelopen 2 jaar heeft hij een groot gedeelte bij mij gewoond en hebben we samen alle ziekenhuisbezoeken, chemo's ed gedaan.
Uiteindelijk experimentele chemo welke nu gestopt is omdat mijn paps zo hard achteruit ging.
Alsof hij de handdoek in de ring gooit gaat hij nu ineens ook zo hard achteruit. En ik dacht er wel op voorbereid te zijn (hoe stom!) en het komt nu als zo'n klap.
Hij ligt zoveel op bed, heeft steeds meer morfine nodig waarvan hij ontzettend van de kaart is.
Ik heb voor mijn gevoel al afscheid moeten nemen van mijn echte vader. Er is een schim van hem over.
Zo mens onterend.
Tot nu toe heb ik me wel vaker verdrietig gevoeld in het proces van mijn vader, maar voelde me altijd zo sterk daarin. Ik kon het allemaal aan en kon mn vader ook altijd weer een pep talk geven.
Afgelopen jaar was al geen makkelijk jaar,veel op m'n bordje gehad. Maar nu, misschien scheelt het alles dat ik 16 weken zwanger ben en de hormonen door mijn lijf heen gieren, ik voel me zo kwetsbaar en breekbaar. Slaap beroerd en voel me met dagen zo slecht.
De zorg voor mijn kindje van 2,5 valt me soms zwaar..
Mijn werk lukt me nu 3/4, gelukkig hebben ze veel geduld met me!
Ik ben bang, maar ik weet niet eens precies voor wat.
Want eerlijk gezegd, denk ik vaak; was het maar achter de rug, want hier heeft mijn vader of iemand anders helemaal niks aan.
Maar de angst, soms maakt het ineens plaats voor heel veel liefde en is het niet aanwezig, maar op andere momenten.. Het stijgt me wel eens boven het hoofd uit.
Zijn er mensen die dit herkennen en hoe gaan jullie hier mee om?
donderdag 30 december 2010 om 19:00
quote:Cateautje schreef op 30 december 2010 @ 16:39:
Fantastisch dat je dit allemaal voor je vader doet.
Ik wens je innerlijke rust toe, dat heb je harder nodig dan sterkte.
Dankjewel, echt de tranen stromen over mn wangen.
Innerlijke rust, ik verlang er naar en doe mijn best. Op sommige momenten lukt het me, voel ik me liefdevol en vredig over de situatie.
Ik wil het ook zo graag omdat ik me zo verantwoordelijk voel voor het kleintje in mn buik, wat krijgt het allemaal mee van zo'n gestreste moeder?
Fantastisch dat je dit allemaal voor je vader doet.
Ik wens je innerlijke rust toe, dat heb je harder nodig dan sterkte.
Dankjewel, echt de tranen stromen over mn wangen.
Innerlijke rust, ik verlang er naar en doe mijn best. Op sommige momenten lukt het me, voel ik me liefdevol en vredig over de situatie.
Ik wil het ook zo graag omdat ik me zo verantwoordelijk voel voor het kleintje in mn buik, wat krijgt het allemaal mee van zo'n gestreste moeder?
donderdag 30 december 2010 om 19:02
quote:juliaana schreef op 30 december 2010 @ 16:51:
Een heel herkenbaar verhaal, behalve dat ik op dat moment niet zwanger was. Dat maakt het allemaal nog zwaarder te verdragen.
Ik herken ook de wens dat het afgelopen mocht zijn. Het was niet meer mijn vader die daar lag, maar een hulpeloos, verminkt en vergroeit lichaam.
De laatste 36 uur heb ik nonstop bij hem gewaakt. Hij was verward en heel angstig. Ik heb hem zo vaak 'weggestuurd', maar hij hield vol.
Mijn moeder vond het onbegrijpelijk dat ik dat zei, maar ik sta er nu nog volledig achter. Soms is het niet eerlijk om iemand in leven te willen laten, dat voelt ook echt zo aan. De gedachte dat dit nog maanden zou duren...poeh ik moet er niet aan denkenWat mij hielp was een heel lieve vriendin, waar ik ongenuanceerd mijn verhaal kon doen, klagen, boos zijn, verdrietig zijn, schelden, huilen. Zij reageerde niet, ik mocht er zijn en zij was er. Heb jij iemand buiten je partner waar je af en toe eventjes (al is het maar 5 minuten) heen kan vluchten?
Tijdens het sterven waren er een paar (voor mij) 'vervelende' dingen. Deze heb na afloop 'goed' kunnen maken door hem zelf te verzorgen. Daar heb ik bijzonder veel rust van gekregen.
En ja, de opluchting bleef. Niet alleen omdat het mensonterende voorbij was. Maar eerlijk gezegd ook omdat het te intensief is om iemand 3 (en in jou geval 2) jaar zo bij te staan. Zolang het duurt houd je vol, maar als het eind nadert slaat de moeheid toe.
Ik wens je heel veel sterkte!
Jullie ook allemaal heel veel sterkte met jullie verlies.
dat vraag ik me ook af, hoe gaat het straks zijn als hij er niet meer is?!
Een heel herkenbaar verhaal, behalve dat ik op dat moment niet zwanger was. Dat maakt het allemaal nog zwaarder te verdragen.
Ik herken ook de wens dat het afgelopen mocht zijn. Het was niet meer mijn vader die daar lag, maar een hulpeloos, verminkt en vergroeit lichaam.
De laatste 36 uur heb ik nonstop bij hem gewaakt. Hij was verward en heel angstig. Ik heb hem zo vaak 'weggestuurd', maar hij hield vol.
Mijn moeder vond het onbegrijpelijk dat ik dat zei, maar ik sta er nu nog volledig achter. Soms is het niet eerlijk om iemand in leven te willen laten, dat voelt ook echt zo aan. De gedachte dat dit nog maanden zou duren...poeh ik moet er niet aan denkenWat mij hielp was een heel lieve vriendin, waar ik ongenuanceerd mijn verhaal kon doen, klagen, boos zijn, verdrietig zijn, schelden, huilen. Zij reageerde niet, ik mocht er zijn en zij was er. Heb jij iemand buiten je partner waar je af en toe eventjes (al is het maar 5 minuten) heen kan vluchten?
Tijdens het sterven waren er een paar (voor mij) 'vervelende' dingen. Deze heb na afloop 'goed' kunnen maken door hem zelf te verzorgen. Daar heb ik bijzonder veel rust van gekregen.
En ja, de opluchting bleef. Niet alleen omdat het mensonterende voorbij was. Maar eerlijk gezegd ook omdat het te intensief is om iemand 3 (en in jou geval 2) jaar zo bij te staan. Zolang het duurt houd je vol, maar als het eind nadert slaat de moeheid toe.
Ik wens je heel veel sterkte!
Jullie ook allemaal heel veel sterkte met jullie verlies.
dat vraag ik me ook af, hoe gaat het straks zijn als hij er niet meer is?!
donderdag 30 december 2010 om 19:05
quote:bloemie55 schreef op 30 december 2010 @ 16:51:
hoi luna
normaal lees ik alleen mee maar nu denk ik geef een reactie
mijn moeder is in 2007 overleden aan altvleesklierkanker en na 3 weken overleden.
mijn vader is 15 okt 2010 overleden aan longkanker en dat werdt ontdekt in 2007 ,dus de man heeft nog 2 jaar geleeft en geleden ook hier steeds meer morfine en veel zorg.
en dan bam opeens klaar met het leven de handdoek in de ring ,mijn vader was er klaar mee met bestralen en morfine en het leven.
dit komt voor ons heel hard aan zeker omdat je in een dagelijkse sleur gaat leven die ook een onderdeel van je leven gaat worden ,maar ook je leven bepaalt.
maar begrijp wel hoe moeilijk het is dat dit voorjouw vader een bevrijding kan zijn ,allen omdat je zelf veel aandacht aan je vader moet geven heb je zelf geen tijd om het te verwerken en val je opeens in een leven waarbij dat ene afvalt en je ritme weer moet vinden.
mijn vader nam om 14 okt 2010 de beslissing dat hij niet meer wilde nadat het vooruit zicht van leven nog maar 2 % was ,alleen wilde hij geen afscheid nemen van mij en mijn zussen.
dit hebben wij dus wel gedaan en ik heb nog 10 min kunnen praten met hem en nadat hij op 15 okt 2010 overleed heb ik bij crematie zelf mijn vader in de oven gedaan in bij zijn van mijn zussen.
dit is voor ons een belangrijke verwerkingsproces geweest bijgestaan door medewerkers van het crematorium.
en weet wat die zeiden tegen ons en dat wil ik je meegeven rouwen kan geen tijd het is de wereld om je heen die verwacht dat je met weken weer de oude bent.
dus luna neem de tijd en koester de tijd die je nog heb met je vader en pak je momenten maar huil wel en blijf praten.
Ow bloemie, , wat een verhaal. Wat een levensles.
Hoe gaat het nu met je?
hoi luna
normaal lees ik alleen mee maar nu denk ik geef een reactie
mijn moeder is in 2007 overleden aan altvleesklierkanker en na 3 weken overleden.
mijn vader is 15 okt 2010 overleden aan longkanker en dat werdt ontdekt in 2007 ,dus de man heeft nog 2 jaar geleeft en geleden ook hier steeds meer morfine en veel zorg.
en dan bam opeens klaar met het leven de handdoek in de ring ,mijn vader was er klaar mee met bestralen en morfine en het leven.
dit komt voor ons heel hard aan zeker omdat je in een dagelijkse sleur gaat leven die ook een onderdeel van je leven gaat worden ,maar ook je leven bepaalt.
maar begrijp wel hoe moeilijk het is dat dit voorjouw vader een bevrijding kan zijn ,allen omdat je zelf veel aandacht aan je vader moet geven heb je zelf geen tijd om het te verwerken en val je opeens in een leven waarbij dat ene afvalt en je ritme weer moet vinden.
mijn vader nam om 14 okt 2010 de beslissing dat hij niet meer wilde nadat het vooruit zicht van leven nog maar 2 % was ,alleen wilde hij geen afscheid nemen van mij en mijn zussen.
dit hebben wij dus wel gedaan en ik heb nog 10 min kunnen praten met hem en nadat hij op 15 okt 2010 overleed heb ik bij crematie zelf mijn vader in de oven gedaan in bij zijn van mijn zussen.
dit is voor ons een belangrijke verwerkingsproces geweest bijgestaan door medewerkers van het crematorium.
en weet wat die zeiden tegen ons en dat wil ik je meegeven rouwen kan geen tijd het is de wereld om je heen die verwacht dat je met weken weer de oude bent.
dus luna neem de tijd en koester de tijd die je nog heb met je vader en pak je momenten maar huil wel en blijf praten.
Ow bloemie, , wat een verhaal. Wat een levensles.
Hoe gaat het nu met je?
donderdag 30 december 2010 om 19:10
quote:4Hellokitty schreef op 30 december 2010 @ 16:56:
Je bent doordat je zo dicht betrokken bent en je vader zo steunt in dit hele proces heel nauw betrokken. Hierdoor voel je de pijn en het verdriet misschien wel dubbel zo hard. Je hoeft niet altijd sterk en flink te zijn. Je gaat door een diep dal, maar ergens vind je die ladder om er weer uit te klimmen.
Het is ook vreselijk om je vader op deze manier te zien aftakelen. Tuurlijk ben je bang. Je bent bang voor wat er nog komen gaat en dat is logisch. Je hoeft die angst ook niet los te laten, dat hoort er bij. Wees trots op wat je voor hem hebt gedaan. Het is heel dapper dat je dit allemaal voor hem doet. Heel veel sterkte gewenst! Ik hoop dat je troost vindt bij je partner en bij vrienden. Zodat de pijn enigszins wordt verzacht.
Ja soms heb ik ook het idee als ik mijn zus zie, die eigenlijk niet betrokken is geweest bij het hele proces, dat zij het verdriet veel minder intens ervaart.
Misschien juist omdat ik afgelopen 2 jaar er zo ben geweest valt het me nu zo zwaar.
En die freaking zwangerschapshormonen, pffff.
Je bent doordat je zo dicht betrokken bent en je vader zo steunt in dit hele proces heel nauw betrokken. Hierdoor voel je de pijn en het verdriet misschien wel dubbel zo hard. Je hoeft niet altijd sterk en flink te zijn. Je gaat door een diep dal, maar ergens vind je die ladder om er weer uit te klimmen.
Het is ook vreselijk om je vader op deze manier te zien aftakelen. Tuurlijk ben je bang. Je bent bang voor wat er nog komen gaat en dat is logisch. Je hoeft die angst ook niet los te laten, dat hoort er bij. Wees trots op wat je voor hem hebt gedaan. Het is heel dapper dat je dit allemaal voor hem doet. Heel veel sterkte gewenst! Ik hoop dat je troost vindt bij je partner en bij vrienden. Zodat de pijn enigszins wordt verzacht.
Ja soms heb ik ook het idee als ik mijn zus zie, die eigenlijk niet betrokken is geweest bij het hele proces, dat zij het verdriet veel minder intens ervaart.
Misschien juist omdat ik afgelopen 2 jaar er zo ben geweest valt het me nu zo zwaar.
En die freaking zwangerschapshormonen, pffff.
donderdag 30 december 2010 om 19:21
quote:Luna08 schreef op 30 december 2010 @ 19:00:
[...]
Dankjewel, echt de tranen stromen over mn wangen.
Innerlijke rust, ik verlang er naar en doe mijn best. Op sommige momenten lukt het me, voel ik me liefdevol en vredig over de situatie.
Ik wil het ook zo graag omdat ik me zo verantwoordelijk voel voor het kleintje in mn buik, wat krijgt het allemaal mee van zo'n gestreste moeder?
Ik kan je daar heel moeilijk een goed advies in geven.
De realisatie dat we hier allemaal doorheen moeten en dat het hoort bij het leven, heeft mij wel de rust gegund, maar dat komt , denk ik , ook omdat ik heel anders tegen de dood aankijk , dan de meeste andere mensen.Ik zie de dood als de ultieme vorm van genade en ben er van overtuigd, dat het "thuis", zoals ik dat noem, een stuk beter is dan hier. Ik kan me er alles bij voorstellen dat als je daar aankomt, dat het goed is en vredig en liefdevol. Door die overtuiging heb ik het allemaal een stuk gemakkelijker kunnen dragen, denk ik. Ook de overtuiging dat ik mijn ouders wel weer eens zie, als ik daar aankom, is een gedachte die me goed doet.
Misschien heb je er iets aan.
[...]
Dankjewel, echt de tranen stromen over mn wangen.
Innerlijke rust, ik verlang er naar en doe mijn best. Op sommige momenten lukt het me, voel ik me liefdevol en vredig over de situatie.
Ik wil het ook zo graag omdat ik me zo verantwoordelijk voel voor het kleintje in mn buik, wat krijgt het allemaal mee van zo'n gestreste moeder?
Ik kan je daar heel moeilijk een goed advies in geven.
De realisatie dat we hier allemaal doorheen moeten en dat het hoort bij het leven, heeft mij wel de rust gegund, maar dat komt , denk ik , ook omdat ik heel anders tegen de dood aankijk , dan de meeste andere mensen.Ik zie de dood als de ultieme vorm van genade en ben er van overtuigd, dat het "thuis", zoals ik dat noem, een stuk beter is dan hier. Ik kan me er alles bij voorstellen dat als je daar aankomt, dat het goed is en vredig en liefdevol. Door die overtuiging heb ik het allemaal een stuk gemakkelijker kunnen dragen, denk ik. Ook de overtuiging dat ik mijn ouders wel weer eens zie, als ik daar aankom, is een gedachte die me goed doet.
Misschien heb je er iets aan.
donderdag 30 december 2010 om 19:26
quote:MarijeMarije schreef op 30 december 2010 @ 17:01:
Luna, als eerste een
Eerst had je de behandelingen waar je je op kon richten, de hoop, het druk bezig zijn met naar ziekenhuis en alles. Nu je weet dat het klaar is, is de hoop weg. Je wordt geconfronteerd met een naderend einde en dan is het heel normaal dat je bang bent. Bang voor hoe het gaat lopen, bang voor het verdriet, voor het missen.
Het is simpel gezegd, maar het einde loopt zoals het loopt. Jouw angsten zullen daar niets aan veranderen. Probeer dus te accepteren wat er gebeurt en hoe het gebeurt. Zorg voor professionele hulp in de buurt (gespecialiseerde thuiszorg, huisarts) die je kunnen begeleiden en vragen kunnen beantwoorden. Maak het je vader zoveel mogelijk gemakkelijk, knuffel hem nog even flink, praat tegen/met hem en zeg wat je nog wilt zeggen. En verder kan ik je alleen maar kracht toewensen.
Ik kan me voorstellen dat de zwangerschapshormonen extra moeilijk zijn nu. Misschien is het voor je vader wel heel fijn om te weten dat er nieuw leven op komst is, dat er ook voor zal zorgen dat jij straks verder moet en niet kunt blijven hangen in je verdriet (als je het maar wel verwerkt). Maar ik weet hoe vreselijk het is een kindje te krijgen dat iemand die zo dichtbij je staat niet meer kan zien.
Voor jezelf: heb je mensen die je kunnen helpen met de zorg voor je oudste? Een ochtendje meenemen of een nachtje logeren? En heb je hulp bij de verwerking? Er zijn speciale organisaties voor mensen die een dierbare verliezen (in Rotterdam is dat de Vruchtenburg). Mij hebben dat soort gesprekken erg geholpen om dingen op een rijtje te zetten en het verdriet te verwerken.
Heel veel sterkte de komende tijd.
Dankjewel, wat mooi geschreven.
dingen gaan zoals ze gaan, ik weet het.
Alleen die machteloosheid slaat zo toe, dat ben ik niet gewend. Maar ik moet het er te laten zijn.
Ik zit er wel over te denken om te gaan praten met iemand, maar moet binnenkort met een serie gesprekken met partner gaan beginnen, bij hem is afgelopen najaar de diagnose asperge gesteld waarvoor we nu therapie aangeboden krijgen.
Het is allemaal nogal veel dus.
Mijn vriend zorgt nu deze dagen ook voor de kleine en ik heb een geweldig lieve oppas en oma waar ze naar toe kan.
Mijn ouders zijn helaas gescheiden, was dit niet het geval had ik het misschien allemaal anders ervaren.
Ik woon zelf in omg utrecht, mijn vader in zeeland. Wellicht moet ik eens gaan kijken voor hulpverlening in utrecht.
Luna, als eerste een
Eerst had je de behandelingen waar je je op kon richten, de hoop, het druk bezig zijn met naar ziekenhuis en alles. Nu je weet dat het klaar is, is de hoop weg. Je wordt geconfronteerd met een naderend einde en dan is het heel normaal dat je bang bent. Bang voor hoe het gaat lopen, bang voor het verdriet, voor het missen.
Het is simpel gezegd, maar het einde loopt zoals het loopt. Jouw angsten zullen daar niets aan veranderen. Probeer dus te accepteren wat er gebeurt en hoe het gebeurt. Zorg voor professionele hulp in de buurt (gespecialiseerde thuiszorg, huisarts) die je kunnen begeleiden en vragen kunnen beantwoorden. Maak het je vader zoveel mogelijk gemakkelijk, knuffel hem nog even flink, praat tegen/met hem en zeg wat je nog wilt zeggen. En verder kan ik je alleen maar kracht toewensen.
Ik kan me voorstellen dat de zwangerschapshormonen extra moeilijk zijn nu. Misschien is het voor je vader wel heel fijn om te weten dat er nieuw leven op komst is, dat er ook voor zal zorgen dat jij straks verder moet en niet kunt blijven hangen in je verdriet (als je het maar wel verwerkt). Maar ik weet hoe vreselijk het is een kindje te krijgen dat iemand die zo dichtbij je staat niet meer kan zien.
Voor jezelf: heb je mensen die je kunnen helpen met de zorg voor je oudste? Een ochtendje meenemen of een nachtje logeren? En heb je hulp bij de verwerking? Er zijn speciale organisaties voor mensen die een dierbare verliezen (in Rotterdam is dat de Vruchtenburg). Mij hebben dat soort gesprekken erg geholpen om dingen op een rijtje te zetten en het verdriet te verwerken.
Heel veel sterkte de komende tijd.
Dankjewel, wat mooi geschreven.
dingen gaan zoals ze gaan, ik weet het.
Alleen die machteloosheid slaat zo toe, dat ben ik niet gewend. Maar ik moet het er te laten zijn.
Ik zit er wel over te denken om te gaan praten met iemand, maar moet binnenkort met een serie gesprekken met partner gaan beginnen, bij hem is afgelopen najaar de diagnose asperge gesteld waarvoor we nu therapie aangeboden krijgen.
Het is allemaal nogal veel dus.
Mijn vriend zorgt nu deze dagen ook voor de kleine en ik heb een geweldig lieve oppas en oma waar ze naar toe kan.
Mijn ouders zijn helaas gescheiden, was dit niet het geval had ik het misschien allemaal anders ervaren.
Ik woon zelf in omg utrecht, mijn vader in zeeland. Wellicht moet ik eens gaan kijken voor hulpverlening in utrecht.
donderdag 30 december 2010 om 19:35
quote:Cateautje schreef op 30 december 2010 @ 19:21:
[...]
Ik kan je daar heel moeilijk een goed advies in geven.
De realisatie dat we hier allemaal doorheen moeten en dat het hoort bij het leven, heeft mij wel de rust gegund, maar dat komt , denk ik , ook omdat ik heel anders tegen de dood aankijk , dan de meeste andere mensen.Ik zie de dood als de ultieme vorm van genade en ben er van overtuigd, dat het "thuis", zoals ik dat noem, een stuk beter is dan hier. Ik kan me er alles bij voorstellen dat als je daar aankomt, dat het goed is en vredig en liefdevol. Door die overtuiging heb ik het allemaal een stuk gemakkelijker kunnen dragen, denk ik. Ook de overtuiging dat ik mijn ouders wel weer eens zie, als ik daar aankom, is een gedachte die me goed doet.
Misschien heb je er iets aan.
Ja zo denk ik er ook echt over, ik denk dat doodgaan thuiskomen is.
Ik gun hem ook echt deze verlichting, en ik denk dat hij zal meekijken wanneer hij aan gene zijde is.
We hebben afgesproken dat wanneer hij weet hoe het aan de andere kant werkt, hij het laat weten op 1 of andere manier.
Ik ben denk ik vooral bang van deze tijd. Het nu.
[...]
Ik kan je daar heel moeilijk een goed advies in geven.
De realisatie dat we hier allemaal doorheen moeten en dat het hoort bij het leven, heeft mij wel de rust gegund, maar dat komt , denk ik , ook omdat ik heel anders tegen de dood aankijk , dan de meeste andere mensen.Ik zie de dood als de ultieme vorm van genade en ben er van overtuigd, dat het "thuis", zoals ik dat noem, een stuk beter is dan hier. Ik kan me er alles bij voorstellen dat als je daar aankomt, dat het goed is en vredig en liefdevol. Door die overtuiging heb ik het allemaal een stuk gemakkelijker kunnen dragen, denk ik. Ook de overtuiging dat ik mijn ouders wel weer eens zie, als ik daar aankom, is een gedachte die me goed doet.
Misschien heb je er iets aan.
Ja zo denk ik er ook echt over, ik denk dat doodgaan thuiskomen is.
Ik gun hem ook echt deze verlichting, en ik denk dat hij zal meekijken wanneer hij aan gene zijde is.
We hebben afgesproken dat wanneer hij weet hoe het aan de andere kant werkt, hij het laat weten op 1 of andere manier.
Ik ben denk ik vooral bang van deze tijd. Het nu.
donderdag 30 december 2010 om 19:41
quote:Luna08 schreef op 30 december 2010 @ 19:35:
[...]
Ja zo denk ik er ook echt over, ik denk dat doodgaan thuiskomen is.
Ik gun hem ook echt deze verlichting, en ik denk dat hij zal meekijken wanneer hij aan gene zijde is.
We hebben afgesproken dat wanneer hij weet hoe het aan de andere kant werkt, hij het laat weten op 1 of andere manier.
Ik ben denk ik vooral bang van deze tijd. Het nu.
Ja, de lijdensweg. Helaas is daar geen oplossing voor. We gaan allemaal op onze eigen manier.
Misschien is het eens goed om het er met je vader over te hebben, hoe hij het ervaart, misschien is hij er wel minder ambivalent over dan jij, dat zou je de rust kunnen brengen.
[...]
Ja zo denk ik er ook echt over, ik denk dat doodgaan thuiskomen is.
Ik gun hem ook echt deze verlichting, en ik denk dat hij zal meekijken wanneer hij aan gene zijde is.
We hebben afgesproken dat wanneer hij weet hoe het aan de andere kant werkt, hij het laat weten op 1 of andere manier.
Ik ben denk ik vooral bang van deze tijd. Het nu.
Ja, de lijdensweg. Helaas is daar geen oplossing voor. We gaan allemaal op onze eigen manier.
Misschien is het eens goed om het er met je vader over te hebben, hoe hij het ervaart, misschien is hij er wel minder ambivalent over dan jij, dat zou je de rust kunnen brengen.
donderdag 30 december 2010 om 20:29
quote:_Webs_ schreef op 30 december 2010 @ 17:35:
Ook hier herkenning. Ik was niet zwanger en kan me alleen maar voorstellen dat het zaken nog lastiger maakt. Maar wat ik heb ervaren (bij longkanker en net als bij jou, aalvleesklierkanker) is dat je altijd meer kracht hebt dan je zelf weet. Dat klinkt heel suf, maar ik heb me er de eerste keer heel erg over verwonderd en de tweede keer gehoopt dat het weer zo zou zijn (en dat was zo). Natuurlijk breekt het je op, vooral het mensonterende (hele goede omschrijving, ontzettend herkenbaar!) en het voortdurende doorgaan, maar je kunt het wel! Sterker, je hebt geen keus. Je kunt alleen zorgen dat je tijdens en na deze periode een uitlaatklep hebt.
Wat ik zelf echt heel moeilijk vond is dat je geen invloed hebt en maar heel weinig kunt doen. Je hebt waarschijnlijk al heel lang 'gevochten' en nu kun je alleen nog maar toekijken en wil je heel graag helpen of voor hem dat het over is. Het maakt achteraf niet uit, je kunt niets anders dan hem bijstaan in wat hem overkomt en nog zoveel mogelijk van hem houden en natuurlijk ook wanhopig en moe zijn, dat kan bijna niet anders . Heb je misschien de ruimte om een paar dagen vrij te nemen of een familielid die bijv. een dag langs kan komen om voor je kinderen te zorgen en jou wat ruimte te geven?
Gelukkig heb ik wel wat opvang mogelijkheden. Maar ook niet eindeloos, maar ik hoop ook niet dat dit te lang duurt.
Maar inderdaad, je hebt geen invloed op de situatie en dat maakt machteloos.
Hemalover; gecondoleerd en sterkte, ik had je in het andere topic ook al gezien!
Ook hier herkenning. Ik was niet zwanger en kan me alleen maar voorstellen dat het zaken nog lastiger maakt. Maar wat ik heb ervaren (bij longkanker en net als bij jou, aalvleesklierkanker) is dat je altijd meer kracht hebt dan je zelf weet. Dat klinkt heel suf, maar ik heb me er de eerste keer heel erg over verwonderd en de tweede keer gehoopt dat het weer zo zou zijn (en dat was zo). Natuurlijk breekt het je op, vooral het mensonterende (hele goede omschrijving, ontzettend herkenbaar!) en het voortdurende doorgaan, maar je kunt het wel! Sterker, je hebt geen keus. Je kunt alleen zorgen dat je tijdens en na deze periode een uitlaatklep hebt.
Wat ik zelf echt heel moeilijk vond is dat je geen invloed hebt en maar heel weinig kunt doen. Je hebt waarschijnlijk al heel lang 'gevochten' en nu kun je alleen nog maar toekijken en wil je heel graag helpen of voor hem dat het over is. Het maakt achteraf niet uit, je kunt niets anders dan hem bijstaan in wat hem overkomt en nog zoveel mogelijk van hem houden en natuurlijk ook wanhopig en moe zijn, dat kan bijna niet anders . Heb je misschien de ruimte om een paar dagen vrij te nemen of een familielid die bijv. een dag langs kan komen om voor je kinderen te zorgen en jou wat ruimte te geven?
Gelukkig heb ik wel wat opvang mogelijkheden. Maar ook niet eindeloos, maar ik hoop ook niet dat dit te lang duurt.
Maar inderdaad, je hebt geen invloed op de situatie en dat maakt machteloos.
Hemalover; gecondoleerd en sterkte, ik had je in het andere topic ook al gezien!
donderdag 30 december 2010 om 20:33
quote:hatseklats schreef op 30 december 2010 @ 18:04:
Och....de tranen springen in mijn ogen bij het lezen van je OP. Dit had mijn verhaal kunnen zijn 4 jaar geleden. Ik was toen 26 en hoogzwanger, toen mijn vader overleed aan de gevolgen van melanoomkanker. Hij was toen nog maar 52 jaar en ik was bijna 31 weken zwanger. Twee jaar daarvoor was de ziekte voor het eerst bij hem ontdekt en het laatste halfjaar was een lijdensweg, al hebben we daar gelukkig ook hele intense momenten in beleefd. Desondanks was het zo zwaar om te zien hoe mijn sterke, stoere papa aftakelde tot de schim die hij uiteindelijk nog was. Zo erg, want hij wilde ook niet gaan. Tijdens mijn hele zwangerschap stonden mijn vader en zijn ziekte (alhoewel ik het toen echt nog zag als 'beter worden') voorop.
Ik heb in die periode zo'n verdriet gehad....ik zou het eerste jaar van mijn dochter eigenlijk niet weer over willen doen. Maar ik had er goud voor over om mijn vader even te kunnen laten zien hoe leuk dat kleine baby'tje van toen, die hij alleen op echofoto's heeft gezien, wel niet geworden is.
Ik heb mijn vader toen wel alles verteld. De namen die we hadden uitgekozen, uiteraard dat het een meisje is, echo's laten zien. Toen mijn vader was overleden, net voordat de kist dichtging, heb ik nog een foto aan hem meegegeven...
Ik wil je heel veel sterkte wensen, want ik weet precies hoe je je voelt en hoe zeer dit doet. Mocht je willen, wil ik het er best wel met je over hebben, via je topic.
Liefs en sterkte...
Poeh, erg herkenbaar indd.
Wat een zware tijd moet het geweest zijn voor je!
Wat me zo opvalt is dat afscheid nemen zoveel meer centraal staat ipv nieuw leven in je buik.
Ik voel de kleine al wel veel, dat maakt me zo nu en dan dat ik er op een leuke manier aan herinnerd wordt dat ik in verwachting ben, maar anders dan dat voel ik weinig vreugde helaas.
Maar het is nu eenmaal zo!
Wat mooi van die foto's en echo. Ik zou zo graag het geslacht en de naam willen geven aan mijn vader, maar zo ver zijn we nu helaas nog niet. Ik wil hem hoe dan ook graag vernoemen in de tweede naam.
Het lijkt me heel fijn om hierover te kletsen met je!
Och....de tranen springen in mijn ogen bij het lezen van je OP. Dit had mijn verhaal kunnen zijn 4 jaar geleden. Ik was toen 26 en hoogzwanger, toen mijn vader overleed aan de gevolgen van melanoomkanker. Hij was toen nog maar 52 jaar en ik was bijna 31 weken zwanger. Twee jaar daarvoor was de ziekte voor het eerst bij hem ontdekt en het laatste halfjaar was een lijdensweg, al hebben we daar gelukkig ook hele intense momenten in beleefd. Desondanks was het zo zwaar om te zien hoe mijn sterke, stoere papa aftakelde tot de schim die hij uiteindelijk nog was. Zo erg, want hij wilde ook niet gaan. Tijdens mijn hele zwangerschap stonden mijn vader en zijn ziekte (alhoewel ik het toen echt nog zag als 'beter worden') voorop.
Ik heb in die periode zo'n verdriet gehad....ik zou het eerste jaar van mijn dochter eigenlijk niet weer over willen doen. Maar ik had er goud voor over om mijn vader even te kunnen laten zien hoe leuk dat kleine baby'tje van toen, die hij alleen op echofoto's heeft gezien, wel niet geworden is.
Ik heb mijn vader toen wel alles verteld. De namen die we hadden uitgekozen, uiteraard dat het een meisje is, echo's laten zien. Toen mijn vader was overleden, net voordat de kist dichtging, heb ik nog een foto aan hem meegegeven...
Ik wil je heel veel sterkte wensen, want ik weet precies hoe je je voelt en hoe zeer dit doet. Mocht je willen, wil ik het er best wel met je over hebben, via je topic.
Liefs en sterkte...
Poeh, erg herkenbaar indd.
Wat een zware tijd moet het geweest zijn voor je!
Wat me zo opvalt is dat afscheid nemen zoveel meer centraal staat ipv nieuw leven in je buik.
Ik voel de kleine al wel veel, dat maakt me zo nu en dan dat ik er op een leuke manier aan herinnerd wordt dat ik in verwachting ben, maar anders dan dat voel ik weinig vreugde helaas.
Maar het is nu eenmaal zo!
Wat mooi van die foto's en echo. Ik zou zo graag het geslacht en de naam willen geven aan mijn vader, maar zo ver zijn we nu helaas nog niet. Ik wil hem hoe dan ook graag vernoemen in de tweede naam.
Het lijkt me heel fijn om hierover te kletsen met je!
donderdag 30 december 2010 om 20:35
donderdag 30 december 2010 om 20:41
quote:Cateautje schreef op 30 december 2010 @ 19:41:
[...]
Ja, de lijdensweg. Helaas is daar geen oplossing voor. We gaan allemaal op onze eigen manier.
Misschien is het eens goed om het er met je vader over te hebben, hoe hij het ervaart, misschien is hij er wel minder ambivalent over dan jij, dat zou je de rust kunnen brengen.
Pap is op de momenten dat hij helder is eigenlijk zeer somber en depri. Ook nog erg vol met woede, dat hem dit overkomt op zijn leeftijd zo vol in het leven.
Dus dat geeft ook weinig bevrediging wat dat betreft.
want dat heb ik wel geaccepteerd, geen keus, daar kan ik m niet bij helpen.
[...]
Ja, de lijdensweg. Helaas is daar geen oplossing voor. We gaan allemaal op onze eigen manier.
Misschien is het eens goed om het er met je vader over te hebben, hoe hij het ervaart, misschien is hij er wel minder ambivalent over dan jij, dat zou je de rust kunnen brengen.
Pap is op de momenten dat hij helder is eigenlijk zeer somber en depri. Ook nog erg vol met woede, dat hem dit overkomt op zijn leeftijd zo vol in het leven.
Dus dat geeft ook weinig bevrediging wat dat betreft.
want dat heb ik wel geaccepteerd, geen keus, daar kan ik m niet bij helpen.
donderdag 30 december 2010 om 20:46
quote:stickynote schreef op 30 december 2010 @ 18:19:
Lieve Luna,
Ik kan helaas zeggen Ja, ik heb ook zoiets meegemaakt. Ik ben nu 33 jaar. Toen ik 22 jaar was hoorde ik dat mijn vader kanker had.
Bij hem was het begonnen in zijn longen en uitgezaaid naar zijn hoofd. Hij zou nog een jaar hebben. Ik zegde mijn baan op en nam een baantje in de buurt waar hij woonde want hij ging snel achteruit.
Oud en nieuw hebben we nog samen gevierd, met zijn tweetjes, dat was heel speciaal. Hij was toen al kaal van de bestralingen. Hij wilde eerst stoppen met roken en gezonder eten maar dat lukte hem uiteindelijk niet. Hij begon nog meer te drinken om zijn verdriet en pijn te vergeten. Hij verloor zijn vrouw drie jaar eerder (mijn stiefmoeder) en kon sindsdien niet meer in slaap komen door drank. Ook praatte hij steeds meer over mijn broertje, die overleed toen hij 7 jaar was, aan leukemie. Ik kon merken dat hij er naar uit zag om naar hen toe te gaan, hij was eran overtuigd hen weer te gaan zien na zijn dood. Iets waar ik later heel boos op was, hij moest vechten om te blijven leven verdorie, ik had hem ook nodig!
Maar ja, hij werd zieker en 4 maanden na de diagnose is hij gestorven door middel van morfine in het ziekenuis, zijn eigen keuze. Het sterven was een hele lange procedure..het toedienen van de morfine ging stapsgewijs en zo langzaam dat hij steeds weer wakker werd. Eerst maakte hij nog wel een grapje als hij weer even terug keerde maar op een gegeven moment werd hij steeds bozer en hij wilde gewoon weg. Het steeds weer opnieuw wakker worden was echt vreselijk om aan te zien. Toen hij eenmaal echt gestorven was was ik ook steeds bang dat hij weer zijn ogen open zou doen. Mijn lieve vader was 53 jaar oud...
Sterkte.
Wat een verhaal.
Het wegdrinken van emoties en zodoende zichzelf verdoven herken ik heel goed. Dat zie ik bij mijn vader ook. hij is/ was soms dagen van de kaart door de combinatie morfinepleisters, extra pijnstillers en drank.
Maar ja, nu afnemen?
Wat een rotverhaal dat hij elke keer weer wakker werd terwijl zijn wens echt was om te gaan.
Wat een sterk lichaam moet dat geweest zijn....
en wat een strijd voor jullie beiden!
Lieve Luna,
Ik kan helaas zeggen Ja, ik heb ook zoiets meegemaakt. Ik ben nu 33 jaar. Toen ik 22 jaar was hoorde ik dat mijn vader kanker had.
Bij hem was het begonnen in zijn longen en uitgezaaid naar zijn hoofd. Hij zou nog een jaar hebben. Ik zegde mijn baan op en nam een baantje in de buurt waar hij woonde want hij ging snel achteruit.
Oud en nieuw hebben we nog samen gevierd, met zijn tweetjes, dat was heel speciaal. Hij was toen al kaal van de bestralingen. Hij wilde eerst stoppen met roken en gezonder eten maar dat lukte hem uiteindelijk niet. Hij begon nog meer te drinken om zijn verdriet en pijn te vergeten. Hij verloor zijn vrouw drie jaar eerder (mijn stiefmoeder) en kon sindsdien niet meer in slaap komen door drank. Ook praatte hij steeds meer over mijn broertje, die overleed toen hij 7 jaar was, aan leukemie. Ik kon merken dat hij er naar uit zag om naar hen toe te gaan, hij was eran overtuigd hen weer te gaan zien na zijn dood. Iets waar ik later heel boos op was, hij moest vechten om te blijven leven verdorie, ik had hem ook nodig!
Maar ja, hij werd zieker en 4 maanden na de diagnose is hij gestorven door middel van morfine in het ziekenuis, zijn eigen keuze. Het sterven was een hele lange procedure..het toedienen van de morfine ging stapsgewijs en zo langzaam dat hij steeds weer wakker werd. Eerst maakte hij nog wel een grapje als hij weer even terug keerde maar op een gegeven moment werd hij steeds bozer en hij wilde gewoon weg. Het steeds weer opnieuw wakker worden was echt vreselijk om aan te zien. Toen hij eenmaal echt gestorven was was ik ook steeds bang dat hij weer zijn ogen open zou doen. Mijn lieve vader was 53 jaar oud...
Sterkte.
Wat een verhaal.
Het wegdrinken van emoties en zodoende zichzelf verdoven herken ik heel goed. Dat zie ik bij mijn vader ook. hij is/ was soms dagen van de kaart door de combinatie morfinepleisters, extra pijnstillers en drank.
Maar ja, nu afnemen?
Wat een rotverhaal dat hij elke keer weer wakker werd terwijl zijn wens echt was om te gaan.
Wat een sterk lichaam moet dat geweest zijn....
en wat een strijd voor jullie beiden!
donderdag 30 december 2010 om 20:49
quote:meds schreef op 30 december 2010 @ 20:35:
Jeetje wat zwaar, een kind, een baan, zwanger en dan ook nog terminale mantelzorg. Ik neem mijn pet heel heel heel diep voor je af, ik vind het niet gek dat bang en emotioneel bent. Kijk of je ergens ontlast kan worden. heb je ondersteuning van de thuiszorg?
Dankjewel.
Ja gelukkig komt de wijkverpleging vanaf morgen dagelijks, ik heb hem vanmorgen zelf gedouched en ik voelde heel sterk toen, oke ik wil dochter zijn, geen verpleegkundige, dus dit moet door anderen worden gedaan.
Vanaf volgende week komt er nachtzorg, naast onze zorg, maar dan kunnen we zelf hopelijk door slapen. Nu ben je toch zo alert met die verwardheid.
En heb nu al 2 dagen mijn handen vrij van kind, echt even een verademing.
Jeetje wat zwaar, een kind, een baan, zwanger en dan ook nog terminale mantelzorg. Ik neem mijn pet heel heel heel diep voor je af, ik vind het niet gek dat bang en emotioneel bent. Kijk of je ergens ontlast kan worden. heb je ondersteuning van de thuiszorg?
Dankjewel.
Ja gelukkig komt de wijkverpleging vanaf morgen dagelijks, ik heb hem vanmorgen zelf gedouched en ik voelde heel sterk toen, oke ik wil dochter zijn, geen verpleegkundige, dus dit moet door anderen worden gedaan.
Vanaf volgende week komt er nachtzorg, naast onze zorg, maar dan kunnen we zelf hopelijk door slapen. Nu ben je toch zo alert met die verwardheid.
En heb nu al 2 dagen mijn handen vrij van kind, echt even een verademing.
donderdag 30 december 2010 om 20:54
Ach kind, heel herkenbaar. Ik was zwanger toen er bij mijn vader het vermoeden (lang verhaal) van longkanker werd geconstateerd. Er waren verder geen mensen die voor hem zorgden en mijn vader zorgde zeer slecht voor zichzelf (ik heb er ooit een topic over geopend). Inmiddels is mijn vader overleden. Hij heeft mijn kindje nog wel meegemaakt, en ik heb de tijd met hem toch als heel waardevol ervaren, ondanks dat het ontzettend zwaar voor me was. Ongeveer een maand voordat hij stierf heb ik aan de bel getrokken omdat ik de last niet meer kon dragen. Ik heb toen meer afstand genomen. Heel soms baal ik daarvan, had ik het maar langer volgehouden, want uiteindelijk overleed hij een dag nadat we gehoord hadden dat het een kwestie van weken was, het zat door zijn hele lichaam heen. Aan de andere kant was het zoals het was, en heb ik niet voor niets zo gehandeld, ik heb al zoveel gedaan.
Kun je misschien terminale thuiszorg regelen? Dan kun je je eigen zorg meer beperken tot er zijn voor hem. Wat ik ook heb geleerd in de therapie die ik tijdens en na het ziekteproces van mijn vader had, is dat ik niet gauw toesta dat ik geholpen word. Dat ik vind dat ik het zelf op moet knappen. Ik oefen met het meer loslaten van de verantwoordelijkheid voor mijn omgeving. Dat werkt wel. Kun jij zaken aan anderen overlaten, hulp vragen?
Dikke knuffel in ieder geval, ik leef met je mee.
Kun je misschien terminale thuiszorg regelen? Dan kun je je eigen zorg meer beperken tot er zijn voor hem. Wat ik ook heb geleerd in de therapie die ik tijdens en na het ziekteproces van mijn vader had, is dat ik niet gauw toesta dat ik geholpen word. Dat ik vind dat ik het zelf op moet knappen. Ik oefen met het meer loslaten van de verantwoordelijkheid voor mijn omgeving. Dat werkt wel. Kun jij zaken aan anderen overlaten, hulp vragen?
Dikke knuffel in ieder geval, ik leef met je mee.
donderdag 30 december 2010 om 21:01
@ eierdoppie, tsja het moeilijk loslaten herken ik wel, hoewel ik denk dat het me redelijk afgaat omdat ik echt merk dat ik een stapje minder moet doen vanwege mijn zwangerschap. Ik ben van week 7 tot week 14 ontzettend misselijk geweest, dus ik had geen keuze.
We hebben nu dagelijks wijkverpleging, en vanaf volgende week dus nachtzorg.
Het ene moment denk je; oke dit is een kwestie van dagen, het andere moment denk je; dit zou nog wel eens een aantal weken kunnen duren... Het is wat zorg betreft zo moeilijk in te schatten!
We hebben nu dagelijks wijkverpleging, en vanaf volgende week dus nachtzorg.
Het ene moment denk je; oke dit is een kwestie van dagen, het andere moment denk je; dit zou nog wel eens een aantal weken kunnen duren... Het is wat zorg betreft zo moeilijk in te schatten!
donderdag 30 december 2010 om 21:07
quote:Luna08 schreef op 30 december 2010 @ 20:41:
Pap is op de momenten dat hij helder is eigenlijk zeer somber en depri. Ook nog erg vol met woede, dat hem dit overkomt op zijn leeftijd zo vol in het leven.Ach meid, dat maakt het allemaal nog zwaarder. Kun je daar nog met hem over praten of is er iemand anders die hem daarbij kan helpen? Mijn vader kon zijn ziekte en beperkte levensverwachting gelukkig accepteren. Hij keek dankbaar terug op een schitterend (beetje kort, maar heel intensief) leven. Het lijkt me moeilijk voor je vader en zijn naasten dat hij het leven niet los kan laten en zelfs woedend is.
Pap is op de momenten dat hij helder is eigenlijk zeer somber en depri. Ook nog erg vol met woede, dat hem dit overkomt op zijn leeftijd zo vol in het leven.Ach meid, dat maakt het allemaal nog zwaarder. Kun je daar nog met hem over praten of is er iemand anders die hem daarbij kan helpen? Mijn vader kon zijn ziekte en beperkte levensverwachting gelukkig accepteren. Hij keek dankbaar terug op een schitterend (beetje kort, maar heel intensief) leven. Het lijkt me moeilijk voor je vader en zijn naasten dat hij het leven niet los kan laten en zelfs woedend is.
donderdag 30 december 2010 om 21:10
Nou ja....ik had een heel verhaal nog geschreven en nu kan ik 'em nergens terugvinden! Stomme bug ook. Opnieuw maar even...
Ik begrijp heel goed dat je bang bent. Dat waren wij toen ook hoor. Het is toch ook eng? Er gaat iets gebeuren en je weet niet wanneer en hoe....
Wij hebben toen veel steun aan de huisarts gehad. Hoe is de band met de huisarts van je vader? Neem contact op met hem/haar en overleg je angsten. Vaak kan zo'n iemand, zeker als je een goede band hebt, je helpen.
Heb je veel aan je verloskundige? Ik toentertijd helaas helemaal niet. Ik weet nog een keer dat mijn vader doodziek in het ziekenhuis werd opgenomen, wij bij mijn moeder sliepen en ik 's nachts de telefoon bij mij had. Hij was zo ziek dat ze vanuit het ziekenhuis konden bellen....'s ochtendsvroeg moest ik naar mijn werk (dus terug naar mijn eigen stad) en 's middags zat ik de hele middag in het ziekenhuis. Toen kwam ik bij mijn verloskundige, vertelde met tranen in mijn ogen dat ik het er best wel moeilijk mee had en toen zei ze:'je moet toch proberen aan jezelf te denken'....tja....
Ik hoop echt dat je huisarts je kan helpen, of die van je vader in elk geval. Hij/zij kan uiteraard ook je vader helpen met pijnbestrijding en daarmee ben jij ook weer wat geholpen. Ik lees in elk geval dat je wat hulp gaat krijgen in de vorm van nachtzorg. Dat is goed. Wij hebben het toentertijd met z'n drieën gedaan, maar waren dus ook met meer personen (mijn moeder, zus en ikzelf en mijn man ook soms), dus dan is het anders dan wanneer je alleen bent. Maar praat alsjeblieft met je huisarts. Ik hoop zo voor je dat deze wat angsten kan wegnemen....
Liefs en sterkte...
Ik begrijp heel goed dat je bang bent. Dat waren wij toen ook hoor. Het is toch ook eng? Er gaat iets gebeuren en je weet niet wanneer en hoe....
Wij hebben toen veel steun aan de huisarts gehad. Hoe is de band met de huisarts van je vader? Neem contact op met hem/haar en overleg je angsten. Vaak kan zo'n iemand, zeker als je een goede band hebt, je helpen.
Heb je veel aan je verloskundige? Ik toentertijd helaas helemaal niet. Ik weet nog een keer dat mijn vader doodziek in het ziekenhuis werd opgenomen, wij bij mijn moeder sliepen en ik 's nachts de telefoon bij mij had. Hij was zo ziek dat ze vanuit het ziekenhuis konden bellen....'s ochtendsvroeg moest ik naar mijn werk (dus terug naar mijn eigen stad) en 's middags zat ik de hele middag in het ziekenhuis. Toen kwam ik bij mijn verloskundige, vertelde met tranen in mijn ogen dat ik het er best wel moeilijk mee had en toen zei ze:'je moet toch proberen aan jezelf te denken'....tja....
Ik hoop echt dat je huisarts je kan helpen, of die van je vader in elk geval. Hij/zij kan uiteraard ook je vader helpen met pijnbestrijding en daarmee ben jij ook weer wat geholpen. Ik lees in elk geval dat je wat hulp gaat krijgen in de vorm van nachtzorg. Dat is goed. Wij hebben het toentertijd met z'n drieën gedaan, maar waren dus ook met meer personen (mijn moeder, zus en ikzelf en mijn man ook soms), dus dan is het anders dan wanneer je alleen bent. Maar praat alsjeblieft met je huisarts. Ik hoop zo voor je dat deze wat angsten kan wegnemen....
Liefs en sterkte...
donderdag 30 december 2010 om 21:19
quote:HEMAlover schreef op 30 december 2010 @ 21:07:
[...]
Ach meid, dat maakt het allemaal nog zwaarder. Kun je daar nog met hem over praten of is er iemand anders die hem daarbij kan helpen? Mijn vader kon zijn ziekte en beperkte levensverwachting gelukkig accepteren. Hij keek dankbaar terug op een schitterend (beetje kort, maar heel intensief) leven. Het lijkt me moeilijk voor je vader en zijn naasten dat hij het leven niet los kan laten en zelfs woedend is.
Ja jammer he, dat er nog zoveel woede huist op je eind.
Daar valt niet heel erg over te praten, althans niet op een manier dat hij er anders naar gaat kijken.
Hij had nog zo graag 10 jaar gewild.
Was tijdens het eerste gedeelte van zijn ziekte ook nog een soort in de ontkenningsfase, hoewel we wisten dat het enkel nog maar palliatieve behandelingen waren.
Het maakt het extra zwaar, soms vind ik het ook prettiger als hij verward is. Hij is dan vrolijk aanwezig zo nu en dan en geniet van bezoek en massages die ik hem geef.
Dan denk ik, hoe mooi zou het zijn als je er in je slaap in bleef hangen.
Mijn schoonmoeder is 3 jaar geleden aan hetzelfde overleden en heeft echt een nare en pijnlijke dood gehad thuis.
[...]
Ach meid, dat maakt het allemaal nog zwaarder. Kun je daar nog met hem over praten of is er iemand anders die hem daarbij kan helpen? Mijn vader kon zijn ziekte en beperkte levensverwachting gelukkig accepteren. Hij keek dankbaar terug op een schitterend (beetje kort, maar heel intensief) leven. Het lijkt me moeilijk voor je vader en zijn naasten dat hij het leven niet los kan laten en zelfs woedend is.
Ja jammer he, dat er nog zoveel woede huist op je eind.
Daar valt niet heel erg over te praten, althans niet op een manier dat hij er anders naar gaat kijken.
Hij had nog zo graag 10 jaar gewild.
Was tijdens het eerste gedeelte van zijn ziekte ook nog een soort in de ontkenningsfase, hoewel we wisten dat het enkel nog maar palliatieve behandelingen waren.
Het maakt het extra zwaar, soms vind ik het ook prettiger als hij verward is. Hij is dan vrolijk aanwezig zo nu en dan en geniet van bezoek en massages die ik hem geef.
Dan denk ik, hoe mooi zou het zijn als je er in je slaap in bleef hangen.
Mijn schoonmoeder is 3 jaar geleden aan hetzelfde overleden en heeft echt een nare en pijnlijke dood gehad thuis.
donderdag 30 december 2010 om 21:27
@ hatseklats; we hebben gelukkig goede afspraken met de huisarts. Mede omdat we 3 jaar geleden mijn schoonmoeder hebben begraven na hetzelfde ziektebeeld, waarbij een pijnlijke en nare dood het einde was. Omdat er in het weekend geen morfine of dormicum pomp opgestart kon worden
Zij heeft uiteindelijk een perforatie van haar gezwel gehad en is in shock geraakt.
Uiteindelijk kreeg ze er zelf niet veel van mee, maar de pijn die er aan vooraf is gegaan, moet ongeloofelijk zijn geweest.
Dat moet echt nooit gebeuren met mijn vader.
Wat betreft verloskundige, tsja, niet heel veel steun of advies.
Gelukkig is mijn zus verloskundige en zij begeleid me ook in mijn bevalling (vorige keer ook).
Ik heb gelukkig een vriendin, welke beide ouders heeft verloren vorig jaar, die me zo goed begrijpt. Echt fijn.
Ik weet niet of de huisarts mijn angsten weg kan nemen, ze zijn ook gelukkig niet continu op de voorgrond, maar soms ben ik met momenten zo bang.
Kan ik dit wel, ben ik wel sterk genoeg, hoe kan ik pap hierin helpen?
Alsof er even kortsluiting is in de bovenkamer.. Echt leven vanuit angst.
Afgelopen zomer heb ik iemand een paniekaanval zien krijgen, zelf gelukkig nog nooit gehad, maar ik twijfel wel eens of ik er tegen aan zit.
Ben bang om te breken en helemaal uit te vallen voor mijn vader en gezin.
Zij heeft uiteindelijk een perforatie van haar gezwel gehad en is in shock geraakt.
Uiteindelijk kreeg ze er zelf niet veel van mee, maar de pijn die er aan vooraf is gegaan, moet ongeloofelijk zijn geweest.
Dat moet echt nooit gebeuren met mijn vader.
Wat betreft verloskundige, tsja, niet heel veel steun of advies.
Gelukkig is mijn zus verloskundige en zij begeleid me ook in mijn bevalling (vorige keer ook).
Ik heb gelukkig een vriendin, welke beide ouders heeft verloren vorig jaar, die me zo goed begrijpt. Echt fijn.
Ik weet niet of de huisarts mijn angsten weg kan nemen, ze zijn ook gelukkig niet continu op de voorgrond, maar soms ben ik met momenten zo bang.
Kan ik dit wel, ben ik wel sterk genoeg, hoe kan ik pap hierin helpen?
Alsof er even kortsluiting is in de bovenkamer.. Echt leven vanuit angst.
Afgelopen zomer heb ik iemand een paniekaanval zien krijgen, zelf gelukkig nog nooit gehad, maar ik twijfel wel eens of ik er tegen aan zit.
Ben bang om te breken en helemaal uit te vallen voor mijn vader en gezin.
donderdag 30 december 2010 om 21:41
Hee Luna
Meid... respect. Een man met asperger, een peuterpuber, een zwangerschap, een baan. Dit lijstje alleen al is al veel. En dan nog eens het moeilijkste wat er is, je eigen ouder dood zien gaan...
Wat een verdriet zeg!
Je bent bang voor je eigen gevoelens, lijkt wel. Misschien moet je jezelf toegeven dat het rouwproces nu al begonnen is? Geef toe aan jezelf dat dit gewoon de zwaarste periode van je leven is. Het is zo, het is niet anders. Het gevoel wat je beschrijft in je OP, over dat je soms zou willen dat het achter de rug is, herken ik erg van mijn vader toen zijn vader overleed. De acht kinderen van mijn opa keken uit naar zijn dood, want niemand had er iets aan. De dood die volgde was mild en zorgde ook echt voor een opluchting, een verlossing...
Luna, zorg goed voor jezelf. Laat jezelf, je eigen verdriet en de zorg voor je kind(eren) nu prioriteit zijn. t Is een diep dal, maar het komt goed. Neem jezelf wel goed serieus, je bent door je zwangerschap erg kwetsbaar, bijvoorbeeld voor een ppd.
Heel veel sterkte, je kunt ook je verhaal kwijt op 'ons' topic he, voel je vrij!
Meid... respect. Een man met asperger, een peuterpuber, een zwangerschap, een baan. Dit lijstje alleen al is al veel. En dan nog eens het moeilijkste wat er is, je eigen ouder dood zien gaan...
Wat een verdriet zeg!
Je bent bang voor je eigen gevoelens, lijkt wel. Misschien moet je jezelf toegeven dat het rouwproces nu al begonnen is? Geef toe aan jezelf dat dit gewoon de zwaarste periode van je leven is. Het is zo, het is niet anders. Het gevoel wat je beschrijft in je OP, over dat je soms zou willen dat het achter de rug is, herken ik erg van mijn vader toen zijn vader overleed. De acht kinderen van mijn opa keken uit naar zijn dood, want niemand had er iets aan. De dood die volgde was mild en zorgde ook echt voor een opluchting, een verlossing...
Luna, zorg goed voor jezelf. Laat jezelf, je eigen verdriet en de zorg voor je kind(eren) nu prioriteit zijn. t Is een diep dal, maar het komt goed. Neem jezelf wel goed serieus, je bent door je zwangerschap erg kwetsbaar, bijvoorbeeld voor een ppd.
Heel veel sterkte, je kunt ook je verhaal kwijt op 'ons' topic he, voel je vrij!
vrijdag 31 december 2010 om 02:14
Heel eerlijk gezegd Luna, denk ik niet dat je gaat breken. In elk geval niet totdat je vader er niet meer is. Ik heb 1 ding wel geleerd, niet alleen van mijn vader maar ook omdat mijn oudste kindje is overleden, en dat is dat een mens tot best wel heel veel in staat is, zolang het nodig is. Daarentegen kan het best zijn dat als je vader er niet meer is en je kindje is er inmiddels wel, dat je het dan heel moeilijk gaat krijgen. Dat heb ik toen tenminste wel gehad. Ergens moet er natuurlijk ook gewoon ruimte zijn voor het verdriet, maar ja....je hebt je kindjes dus je kunt het ook niet zomaar onbeperkt laten komen. Dat doseren vond ik wel moeilijk. Soms wilde ik zo graag toegeven aan het verdriet. Ook tijdens mijn zwangerschap. Ik heb me wel eens zo ellendig en kapot van verdriet gevoeld, dat ik me afvroeg wat dat toch met het kindje zou doen. Mijn dochter is nu mijn allermooiste en -liefste zonnestraaltje. Altijd vrolijk en lachen en zo adrem! Maar ze was wel een huilbaby, en dat begreep ik wel. Alleen ik had er de energie bijna niet voor om het aan te kunnen. Nu werkt mijn man op zee, dus ik had geen keuze, maar het was heel zwaar. Ik zie nu wel foto's terug van haar eerste jaar en dan lacht ze en vraag ik me echt af of ik dat dan echt zo anders beleefd heb.
Ik hoop ondanks alles, toch echt dat het bij jou anders zal gaan. Ik wens het niemand toe. Ik vind het fijn te lezen dat je goede hulp hebt. Dat is goed.
Ik hoop ondanks alles, toch echt dat het bij jou anders zal gaan. Ik wens het niemand toe. Ik vind het fijn te lezen dat je goede hulp hebt. Dat is goed.
vrijdag 31 december 2010 om 03:14
Lieve Luna,
Je krijgt de kracht die je nodig hebt. Dat is gewoon zo. Je kan dit aan, hoe moeilijk ook. Je doet het geweldig, meer kan je niet doen dan liefhebben, jij hoeft nergens spijt van te hebben later!
Ik denk niet dat een kindje in je buik daar nadeel van ondervindt. Verdriet is puur en mooi, hoewel onze samenleving dat als negatief ondervindt. Het zijn oprechte gevoelens en dus niks mis mee. Voel je daar niet schuldig om of iets dergelijks. Verdriet is een uiting van liefde, dus een goede emotie!
Ondertussen vind ik dat je het heel goed doet, dus omarm alle emoties hierover, het is een dierbare en kostbare periode in jouw leven en die van je vader. Koester dat svp!
(mijn vader ging onverwachts dood, geen afscheid kunnen nemen, niks voor hem kunnen doen en mijn oudste was toen 2 1/2. Vrij snel daarna zwanger van de 2e).
Op zich is het heel diep en mooi wat je nu samen doormaakt met je vader. Het blijft bizar dichtbij elkaar: leven en dood, maar het is onlosmakelijk verbonden met het leven. Betrek je vader bij je zwangerschap en ik weet gewoon zeker dat ie na zijn dood ook betrokken en "aanwezig" blijft. Ik geloof nl niet dat dierbaren echt "weg" zijn. Je houdt een soort contact en dat geeft troost (vind ik).
Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe, ik vind dat je er heel gezond in staat. Leven en dood brengen je even dichtbij de "essentie", de kern, het universum, of hoe je het ook wil noemen.Het is iets heel bijzonders en ik hoop dat je het ook zo kan zien. Liefde overstijgt eea, daar ben ik van overtuigd.
Houd je taai, je kan het zeker wel aan!
Je krijgt de kracht die je nodig hebt. Dat is gewoon zo. Je kan dit aan, hoe moeilijk ook. Je doet het geweldig, meer kan je niet doen dan liefhebben, jij hoeft nergens spijt van te hebben later!
Ik denk niet dat een kindje in je buik daar nadeel van ondervindt. Verdriet is puur en mooi, hoewel onze samenleving dat als negatief ondervindt. Het zijn oprechte gevoelens en dus niks mis mee. Voel je daar niet schuldig om of iets dergelijks. Verdriet is een uiting van liefde, dus een goede emotie!
Ondertussen vind ik dat je het heel goed doet, dus omarm alle emoties hierover, het is een dierbare en kostbare periode in jouw leven en die van je vader. Koester dat svp!
(mijn vader ging onverwachts dood, geen afscheid kunnen nemen, niks voor hem kunnen doen en mijn oudste was toen 2 1/2. Vrij snel daarna zwanger van de 2e).
Op zich is het heel diep en mooi wat je nu samen doormaakt met je vader. Het blijft bizar dichtbij elkaar: leven en dood, maar het is onlosmakelijk verbonden met het leven. Betrek je vader bij je zwangerschap en ik weet gewoon zeker dat ie na zijn dood ook betrokken en "aanwezig" blijft. Ik geloof nl niet dat dierbaren echt "weg" zijn. Je houdt een soort contact en dat geeft troost (vind ik).
Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe, ik vind dat je er heel gezond in staat. Leven en dood brengen je even dichtbij de "essentie", de kern, het universum, of hoe je het ook wil noemen.Het is iets heel bijzonders en ik hoop dat je het ook zo kan zien. Liefde overstijgt eea, daar ben ik van overtuigd.
Houd je taai, je kan het zeker wel aan!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 31 december 2010 om 10:36
quote:sosofie schreef op 30 december 2010 @ 21:41:
Hee Luna
Meid... respect. Een man met asperger, een peuterpuber, een zwangerschap, een baan. Dit lijstje alleen al is al veel. En dan nog eens het moeilijkste wat er is, je eigen ouder dood zien gaan...
Wat een verdriet zeg!
Je bent bang voor je eigen gevoelens, lijkt wel. Misschien moet je jezelf toegeven dat het rouwproces nu al begonnen is? Geef toe aan jezelf dat dit gewoon de zwaarste periode van je leven is. Het is zo, het is niet anders. Het gevoel wat je beschrijft in je OP, over dat je soms zou willen dat het achter de rug is, herken ik erg van mijn vader toen zijn vader overleed. De acht kinderen van mijn opa keken uit naar zijn dood, want niemand had er iets aan. De dood die volgde was mild en zorgde ook echt voor een opluchting, een verlossing...
Luna, zorg goed voor jezelf. Laat jezelf, je eigen verdriet en de zorg voor je kind(eren) nu prioriteit zijn. t Is een diep dal, maar het komt goed. Neem jezelf wel goed serieus, je bent door je zwangerschap erg kwetsbaar, bijvoorbeeld voor een ppd.
Heel veel sterkte, je kunt ook je verhaal kwijt op 'ons' topic he, voel je vrij!
Hi sosofie,
Dat kwetsbare door de zwangerschap voel ik ook erg sterk.
Ik heb ook echt een tijdje gedacht, vooral toen ik zo misselijk was, oke ik ben echt in een depressie aan het zinken. Je bent er natuurlijk toch wat vatbaarder voor tijdens je zwangerschap.
Gelukkig gaat het nu wel wat beter, zeker wanneer ik een fijne nachtrust heb gehad. (Zoals vannacht, thank god, haha)
Ik ga echt wel weer op het andere topic komen, lekker mee broeden, maar afscheid staat momenteel zoveel centraler dan de blijdschap van ons nieuwe kindje.
(Hoewel ik me hierover soms ook echt kan verblijden, ga vanmiddag even eruit om wat positie kleding te kopen en dan komt een oom bij mijn vader zitten, heerlijk).
Hee Luna
Meid... respect. Een man met asperger, een peuterpuber, een zwangerschap, een baan. Dit lijstje alleen al is al veel. En dan nog eens het moeilijkste wat er is, je eigen ouder dood zien gaan...
Wat een verdriet zeg!
Je bent bang voor je eigen gevoelens, lijkt wel. Misschien moet je jezelf toegeven dat het rouwproces nu al begonnen is? Geef toe aan jezelf dat dit gewoon de zwaarste periode van je leven is. Het is zo, het is niet anders. Het gevoel wat je beschrijft in je OP, over dat je soms zou willen dat het achter de rug is, herken ik erg van mijn vader toen zijn vader overleed. De acht kinderen van mijn opa keken uit naar zijn dood, want niemand had er iets aan. De dood die volgde was mild en zorgde ook echt voor een opluchting, een verlossing...
Luna, zorg goed voor jezelf. Laat jezelf, je eigen verdriet en de zorg voor je kind(eren) nu prioriteit zijn. t Is een diep dal, maar het komt goed. Neem jezelf wel goed serieus, je bent door je zwangerschap erg kwetsbaar, bijvoorbeeld voor een ppd.
Heel veel sterkte, je kunt ook je verhaal kwijt op 'ons' topic he, voel je vrij!
Hi sosofie,
Dat kwetsbare door de zwangerschap voel ik ook erg sterk.
Ik heb ook echt een tijdje gedacht, vooral toen ik zo misselijk was, oke ik ben echt in een depressie aan het zinken. Je bent er natuurlijk toch wat vatbaarder voor tijdens je zwangerschap.
Gelukkig gaat het nu wel wat beter, zeker wanneer ik een fijne nachtrust heb gehad. (Zoals vannacht, thank god, haha)
Ik ga echt wel weer op het andere topic komen, lekker mee broeden, maar afscheid staat momenteel zoveel centraler dan de blijdschap van ons nieuwe kindje.
(Hoewel ik me hierover soms ook echt kan verblijden, ga vanmiddag even eruit om wat positie kleding te kopen en dan komt een oom bij mijn vader zitten, heerlijk).
vrijdag 31 december 2010 om 10:42
quote:hatseklats schreef op 31 december 2010 @ 02:14:
Heel eerlijk gezegd Luna, denk ik niet dat je gaat breken. In elk geval niet totdat je vader er niet meer is. Ik heb 1 ding wel geleerd, niet alleen van mijn vader maar ook omdat mijn oudste kindje is overleden, en dat is dat een mens tot best wel heel veel in staat is, zolang het nodig is. Daarentegen kan het best zijn dat als je vader er niet meer is en je kindje is er inmiddels wel, dat je het dan heel moeilijk gaat krijgen. Dat heb ik toen tenminste wel gehad. Ergens moet er natuurlijk ook gewoon ruimte zijn voor het verdriet, maar ja....je hebt je kindjes dus je kunt het ook niet zomaar onbeperkt laten komen. Dat doseren vond ik wel moeilijk. Soms wilde ik zo graag toegeven aan het verdriet. Ook tijdens mijn zwangerschap. Ik heb me wel eens zo ellendig en kapot van verdriet gevoeld, dat ik me afvroeg wat dat toch met het kindje zou doen. Mijn dochter is nu mijn allermooiste en -liefste zonnestraaltje.Ik hoop ondanks alles, toch echt dat het bij jou anders zal gaan. Ik wens het niemand toe. Ik vind het fijn te lezen dat je goede hulp hebt. Dat is goed.
Ik ben er ook wel eens bang voor, dat mijn kindje een huilbaby wordt oid, maar als ik dit lees bij jou krijg ik een grote glimlach.
Wat verdrietig om een kindje te verliezen, poeh, het lijkt me nog zoveel intenser dan een ouder verliezen.
ik denk elke ouder zijn ware nachtmerrie.
Als ik jouw verhaal lees, de moedigheid, ik krijg er kracht van! Echt waar!
Verder vraag ik me wel eens af hoe gaat het zijn zonder hem.
Voor mijn gevoel heb ik mijn echte vader een aantal maanden geleden al moeten inleveren.
Ik ga hem missen, dat zeker. Maar zoals eerder beschreven, ik denk dat pap echt nog bij ons zal zijn, en dat sterven "thuiskomen"is. Maar ik ben ook bang, dat ik het nu onderschat, desondanks je hier al 2 jaar rekening mee houdt.
Heel eerlijk gezegd Luna, denk ik niet dat je gaat breken. In elk geval niet totdat je vader er niet meer is. Ik heb 1 ding wel geleerd, niet alleen van mijn vader maar ook omdat mijn oudste kindje is overleden, en dat is dat een mens tot best wel heel veel in staat is, zolang het nodig is. Daarentegen kan het best zijn dat als je vader er niet meer is en je kindje is er inmiddels wel, dat je het dan heel moeilijk gaat krijgen. Dat heb ik toen tenminste wel gehad. Ergens moet er natuurlijk ook gewoon ruimte zijn voor het verdriet, maar ja....je hebt je kindjes dus je kunt het ook niet zomaar onbeperkt laten komen. Dat doseren vond ik wel moeilijk. Soms wilde ik zo graag toegeven aan het verdriet. Ook tijdens mijn zwangerschap. Ik heb me wel eens zo ellendig en kapot van verdriet gevoeld, dat ik me afvroeg wat dat toch met het kindje zou doen. Mijn dochter is nu mijn allermooiste en -liefste zonnestraaltje.Ik hoop ondanks alles, toch echt dat het bij jou anders zal gaan. Ik wens het niemand toe. Ik vind het fijn te lezen dat je goede hulp hebt. Dat is goed.
Ik ben er ook wel eens bang voor, dat mijn kindje een huilbaby wordt oid, maar als ik dit lees bij jou krijg ik een grote glimlach.
Wat verdrietig om een kindje te verliezen, poeh, het lijkt me nog zoveel intenser dan een ouder verliezen.
ik denk elke ouder zijn ware nachtmerrie.
Als ik jouw verhaal lees, de moedigheid, ik krijg er kracht van! Echt waar!
Verder vraag ik me wel eens af hoe gaat het zijn zonder hem.
Voor mijn gevoel heb ik mijn echte vader een aantal maanden geleden al moeten inleveren.
Ik ga hem missen, dat zeker. Maar zoals eerder beschreven, ik denk dat pap echt nog bij ons zal zijn, en dat sterven "thuiskomen"is. Maar ik ben ook bang, dat ik het nu onderschat, desondanks je hier al 2 jaar rekening mee houdt.
