Psyche
alle pijlers
sterfbed van mijn vader, zo bang
donderdag 30 december 2010 om 16:20
Ladies,
Wie weet zoek ik gewoon een plekje waar ik mijn ei kwijt kan of zoek ik naar mede lot genoten welke op het punt staan om een ouder te verliezen.
Mijn vader is ruim 2 jaar ziek, alvleesklierkanker.
Afgelopen 2 jaar heeft hij een groot gedeelte bij mij gewoond en hebben we samen alle ziekenhuisbezoeken, chemo's ed gedaan.
Uiteindelijk experimentele chemo welke nu gestopt is omdat mijn paps zo hard achteruit ging.
Alsof hij de handdoek in de ring gooit gaat hij nu ineens ook zo hard achteruit. En ik dacht er wel op voorbereid te zijn (hoe stom!) en het komt nu als zo'n klap.
Hij ligt zoveel op bed, heeft steeds meer morfine nodig waarvan hij ontzettend van de kaart is.
Ik heb voor mijn gevoel al afscheid moeten nemen van mijn echte vader. Er is een schim van hem over.
Zo mens onterend.
Tot nu toe heb ik me wel vaker verdrietig gevoeld in het proces van mijn vader, maar voelde me altijd zo sterk daarin. Ik kon het allemaal aan en kon mn vader ook altijd weer een pep talk geven.
Afgelopen jaar was al geen makkelijk jaar,veel op m'n bordje gehad. Maar nu, misschien scheelt het alles dat ik 16 weken zwanger ben en de hormonen door mijn lijf heen gieren, ik voel me zo kwetsbaar en breekbaar. Slaap beroerd en voel me met dagen zo slecht.
De zorg voor mijn kindje van 2,5 valt me soms zwaar..
Mijn werk lukt me nu 3/4, gelukkig hebben ze veel geduld met me!
Ik ben bang, maar ik weet niet eens precies voor wat.
Want eerlijk gezegd, denk ik vaak; was het maar achter de rug, want hier heeft mijn vader of iemand anders helemaal niks aan.
Maar de angst, soms maakt het ineens plaats voor heel veel liefde en is het niet aanwezig, maar op andere momenten.. Het stijgt me wel eens boven het hoofd uit.
Zijn er mensen die dit herkennen en hoe gaan jullie hier mee om?
Wie weet zoek ik gewoon een plekje waar ik mijn ei kwijt kan of zoek ik naar mede lot genoten welke op het punt staan om een ouder te verliezen.
Mijn vader is ruim 2 jaar ziek, alvleesklierkanker.
Afgelopen 2 jaar heeft hij een groot gedeelte bij mij gewoond en hebben we samen alle ziekenhuisbezoeken, chemo's ed gedaan.
Uiteindelijk experimentele chemo welke nu gestopt is omdat mijn paps zo hard achteruit ging.
Alsof hij de handdoek in de ring gooit gaat hij nu ineens ook zo hard achteruit. En ik dacht er wel op voorbereid te zijn (hoe stom!) en het komt nu als zo'n klap.
Hij ligt zoveel op bed, heeft steeds meer morfine nodig waarvan hij ontzettend van de kaart is.
Ik heb voor mijn gevoel al afscheid moeten nemen van mijn echte vader. Er is een schim van hem over.
Zo mens onterend.
Tot nu toe heb ik me wel vaker verdrietig gevoeld in het proces van mijn vader, maar voelde me altijd zo sterk daarin. Ik kon het allemaal aan en kon mn vader ook altijd weer een pep talk geven.
Afgelopen jaar was al geen makkelijk jaar,veel op m'n bordje gehad. Maar nu, misschien scheelt het alles dat ik 16 weken zwanger ben en de hormonen door mijn lijf heen gieren, ik voel me zo kwetsbaar en breekbaar. Slaap beroerd en voel me met dagen zo slecht.
De zorg voor mijn kindje van 2,5 valt me soms zwaar..
Mijn werk lukt me nu 3/4, gelukkig hebben ze veel geduld met me!
Ik ben bang, maar ik weet niet eens precies voor wat.
Want eerlijk gezegd, denk ik vaak; was het maar achter de rug, want hier heeft mijn vader of iemand anders helemaal niks aan.
Maar de angst, soms maakt het ineens plaats voor heel veel liefde en is het niet aanwezig, maar op andere momenten.. Het stijgt me wel eens boven het hoofd uit.
Zijn er mensen die dit herkennen en hoe gaan jullie hier mee om?
donderdag 30 december 2010 om 16:30
Ik wil je heel veel sterkte wensen. (bijna) 15 jaar geleden is mijn moeder overleden aan slokdarmkanker na een ziektebed van 9 maanden. En het gevoel van, was het maar voorbij want hier heeft niemand iets aan herken ik. Ik zou je alleen mee willen geven om nog zoveel mogelijk tijd met je vader door te brengen als mogelijk is.
Ik heb de tijd die ik nog met m'n moeder heb doorgebracht voor ze stierf als heel kostbaar ervaren en dat doe ik nog. Het waren en zijn voor mij hele mooie momenten waar ik graag aan terug denk.
Hoe anders nu bij mijn vader die momenteel ook op sterven ligt of misschien inmiddels wel is overleden (topic: ik weet het niet zo goed...)
Sterkte
Ik heb de tijd die ik nog met m'n moeder heb doorgebracht voor ze stierf als heel kostbaar ervaren en dat doe ik nog. Het waren en zijn voor mij hele mooie momenten waar ik graag aan terug denk.
Hoe anders nu bij mijn vader die momenteel ook op sterven ligt of misschien inmiddels wel is overleden (topic: ik weet het niet zo goed...)
Sterkte
donderdag 30 december 2010 om 16:35
Helaas ervaring,
Mijn ouders zijn allebei eind 2009 overleden, mijn moeder aan slokdarmkanker, mijn vader aan een hersentumor.
Allebei hebben ze vreselijk geleden, en heb toen ook gesmeekt of het toch alstjeblieft snel over mocht zijn.
Mijn moeder was redelijk helder tot op het laatst.
Mijn vader was verlamd en kon niet meer praten.
Van allebei heb ik op mijn eigen manier afscheid genomen..
Je wanhoop en verdriet, ik kan ze niet wegnemen, wel wil ik je voor de tijd die komen gaat ontzettend veel sterkte wensen.
Mijn ouders zijn allebei eind 2009 overleden, mijn moeder aan slokdarmkanker, mijn vader aan een hersentumor.
Allebei hebben ze vreselijk geleden, en heb toen ook gesmeekt of het toch alstjeblieft snel over mocht zijn.
Mijn moeder was redelijk helder tot op het laatst.
Mijn vader was verlamd en kon niet meer praten.
Van allebei heb ik op mijn eigen manier afscheid genomen..
Je wanhoop en verdriet, ik kan ze niet wegnemen, wel wil ik je voor de tijd die komen gaat ontzettend veel sterkte wensen.
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
donderdag 30 december 2010 om 16:35
donderdag 30 december 2010 om 16:37
donderdag 30 december 2010 om 16:39
De drempel is hoog, heel erg hoog en toch weet je dat het onvermijdelijk is. Ik kan me voorstellen dat er zich dan een soort vermoeiende wanhoop van je meester maakt, want voor je vader is het misschien beter, maar als je hem toch eens bij je kon houden.
Iedereen ondergaat dit proces op een andere manier, ook ik moest er (weer op een andere manier) doorheen.
Het enige dat je kan doen is aardig voor jezelf blijven en niet gaan eisen om er door middel van de automatische piloot te doorlopen, dat breekt op.
Juist omdat het dagelijkse leven ook nog heel veel van je eist, is het goed om af en toe tijd voor jezelf te nemen en je gevoelens gewoon te laten lopen, daar heb je recht op en zal je helpen in de toekomst er voor jezelf een afgerond geheel van te maken.
Fantastisch dat je dit allemaal voor je vader doet.
Ik wens je innerlijke rust toe, dat heb je harder nodig dan sterkte.
Iedereen ondergaat dit proces op een andere manier, ook ik moest er (weer op een andere manier) doorheen.
Het enige dat je kan doen is aardig voor jezelf blijven en niet gaan eisen om er door middel van de automatische piloot te doorlopen, dat breekt op.
Juist omdat het dagelijkse leven ook nog heel veel van je eist, is het goed om af en toe tijd voor jezelf te nemen en je gevoelens gewoon te laten lopen, daar heb je recht op en zal je helpen in de toekomst er voor jezelf een afgerond geheel van te maken.
Fantastisch dat je dit allemaal voor je vader doet.
Ik wens je innerlijke rust toe, dat heb je harder nodig dan sterkte.
donderdag 30 december 2010 om 16:41
Ook hier ervaring, helaas.
Lieve Luna,allereerst alle gevoelens die je hebt mogen er zijn. Ik heb het sterfbed van mijn vader (botkanker) ervaren als een grote emotionele rollercoaster. Uiteindelijk had hij zoveel pijn dat de uiteindelijke morfinepomp die hem hielp inslapen een zegen was.
Veel sterkte de komende tijd. Schrijf hier van je af, er zijn genoeg mensen die je willen steunen
.
Lieve Luna,allereerst alle gevoelens die je hebt mogen er zijn. Ik heb het sterfbed van mijn vader (botkanker) ervaren als een grote emotionele rollercoaster. Uiteindelijk had hij zoveel pijn dat de uiteindelijke morfinepomp die hem hielp inslapen een zegen was.
Veel sterkte de komende tijd. Schrijf hier van je af, er zijn genoeg mensen die je willen steunen
.
anoniem_111118 wijzigde dit bericht op 30-12-2010 16:42
Reden: taalfoutje
Reden: taalfoutje
% gewijzigd
donderdag 30 december 2010 om 16:51
Een heel herkenbaar verhaal, behalve dat ik op dat moment niet zwanger was. Dat maakt het allemaal nog zwaarder te verdragen.
Ik herken ook de wens dat het afgelopen mocht zijn. Het was niet meer mijn vader die daar lag, maar een hulpeloos, verminkt en vergroeit lichaam.
De laatste 36 uur heb ik nonstop bij hem gewaakt. Hij was verward en heel angstig. Ik heb hem zo vaak 'weggestuurd', maar hij hield vol.
Mijn moeder vond het onbegrijpelijk dat ik dat zei, maar ik sta er nu nog volledig achter. Soms is het niet eerlijk om iemand in leven te willen laten.
Wat mij hielp was een heel lieve vriendin, waar ik ongenuanceerd mijn verhaal kon doen, klagen, boos zijn, verdrietig zijn, schelden, huilen. Zij reageerde niet, ik mocht er zijn en zij was er. Heb jij iemand buiten je partner waar je af en toe eventjes (al is het maar 5 minuten) heen kan vluchten?
Tijdens het sterven waren er een paar (voor mij) 'vervelende' dingen. Deze heb na afloop 'goed' kunnen maken door hem zelf te verzorgen. Daar heb ik bijzonder veel rust van gekregen.
En ja, de opluchting bleef. Niet alleen omdat het mensonterende voorbij was. Maar eerlijk gezegd ook omdat het te intensief is om iemand 3 (en in jou geval 2) jaar zo bij te staan. Zolang het duurt houd je vol, maar als het eind nadert slaat de moeheid toe.
Ik wens je heel veel sterkte!
Ik herken ook de wens dat het afgelopen mocht zijn. Het was niet meer mijn vader die daar lag, maar een hulpeloos, verminkt en vergroeit lichaam.
De laatste 36 uur heb ik nonstop bij hem gewaakt. Hij was verward en heel angstig. Ik heb hem zo vaak 'weggestuurd', maar hij hield vol.
Mijn moeder vond het onbegrijpelijk dat ik dat zei, maar ik sta er nu nog volledig achter. Soms is het niet eerlijk om iemand in leven te willen laten.
Wat mij hielp was een heel lieve vriendin, waar ik ongenuanceerd mijn verhaal kon doen, klagen, boos zijn, verdrietig zijn, schelden, huilen. Zij reageerde niet, ik mocht er zijn en zij was er. Heb jij iemand buiten je partner waar je af en toe eventjes (al is het maar 5 minuten) heen kan vluchten?
Tijdens het sterven waren er een paar (voor mij) 'vervelende' dingen. Deze heb na afloop 'goed' kunnen maken door hem zelf te verzorgen. Daar heb ik bijzonder veel rust van gekregen.
En ja, de opluchting bleef. Niet alleen omdat het mensonterende voorbij was. Maar eerlijk gezegd ook omdat het te intensief is om iemand 3 (en in jou geval 2) jaar zo bij te staan. Zolang het duurt houd je vol, maar als het eind nadert slaat de moeheid toe.
Ik wens je heel veel sterkte!
donderdag 30 december 2010 om 16:51
hoi luna
normaal lees ik alleen mee maar nu denk ik geef een reactie
mijn moeder is in 2007 overleden aan altvleesklierkanker en na 3 weken overleden.
mijn vader is 15 okt 2010 overleden aan longkanker en dat werdt ontdekt in 2007 ,dus de man heeft nog 2 jaar geleeft en geleden ook hier steeds meer morfine en veel zorg.
en dan bam opeens klaar met het leven de handdoek in de ring ,mijn vader was er klaar mee met bestralen en morfine en het leven.
dit komt voor ons heel hard aan zeker omdat je in een dagelijkse sleur gaat leven die ook een onderdeel van je leven gaat worden ,maar ook je leven bepaalt.
maar begrijp wel hoe moeilijk het is dat dit voorjouw vader een bevrijding kan zijn ,allen omdat je zelf veel aandacht aan je vader moet geven heb je zelf geen tijd om het te verwerken en val je opeens in een leven waarbij dat ene afvalt en je ritme weer moet vinden.
mijn vader nam om 14 okt 2010 de beslissing dat hij niet meer wilde nadat het vooruit zicht van leven nog maar 2 % was ,alleen wilde hij geen afscheid nemen van mij en mijn zussen.
dit hebben wij dus wel gedaan en ik heb nog 10 min kunnen praten met hem en nadat hij op 15 okt 2010 overleed heb ik bij crematie zelf mijn vader in de oven gedaan in bij zijn van mijn zussen.
dit is voor ons een belangrijke verwerkingsproces geweest bijgestaan door medewerkers van het crematorium.
en weet wat die zeiden tegen ons en dat wil ik je meegeven rouwen kan geen tijd het is de wereld om je heen die verwacht dat je met weken weer de oude bent.
dus luna neem de tijd en koester de tijd die je nog heb met je vader en pak je momenten maar huil wel en blijf praten.
normaal lees ik alleen mee maar nu denk ik geef een reactie
mijn moeder is in 2007 overleden aan altvleesklierkanker en na 3 weken overleden.
mijn vader is 15 okt 2010 overleden aan longkanker en dat werdt ontdekt in 2007 ,dus de man heeft nog 2 jaar geleeft en geleden ook hier steeds meer morfine en veel zorg.
en dan bam opeens klaar met het leven de handdoek in de ring ,mijn vader was er klaar mee met bestralen en morfine en het leven.
dit komt voor ons heel hard aan zeker omdat je in een dagelijkse sleur gaat leven die ook een onderdeel van je leven gaat worden ,maar ook je leven bepaalt.
maar begrijp wel hoe moeilijk het is dat dit voorjouw vader een bevrijding kan zijn ,allen omdat je zelf veel aandacht aan je vader moet geven heb je zelf geen tijd om het te verwerken en val je opeens in een leven waarbij dat ene afvalt en je ritme weer moet vinden.
mijn vader nam om 14 okt 2010 de beslissing dat hij niet meer wilde nadat het vooruit zicht van leven nog maar 2 % was ,alleen wilde hij geen afscheid nemen van mij en mijn zussen.
dit hebben wij dus wel gedaan en ik heb nog 10 min kunnen praten met hem en nadat hij op 15 okt 2010 overleed heb ik bij crematie zelf mijn vader in de oven gedaan in bij zijn van mijn zussen.
dit is voor ons een belangrijke verwerkingsproces geweest bijgestaan door medewerkers van het crematorium.
en weet wat die zeiden tegen ons en dat wil ik je meegeven rouwen kan geen tijd het is de wereld om je heen die verwacht dat je met weken weer de oude bent.
dus luna neem de tijd en koester de tijd die je nog heb met je vader en pak je momenten maar huil wel en blijf praten.
donderdag 30 december 2010 om 16:56
Je bent doordat je zo dicht betrokken bent en je vader zo steunt in dit hele proces heel nauw betrokken. Hierdoor voel je de pijn en het verdriet misschien wel dubbel zo hard. Je hoeft niet altijd sterk en flink te zijn. Je gaat door een diep dal, maar ergens vind je die ladder om er weer uit te klimmen.
Het is ook vreselijk om je vader op deze manier te zien aftakelen. Tuurlijk ben je bang. Je bent bang voor wat er nog komen gaat en dat is logisch. Je hoeft die angst ook niet los te laten, dat hoort er bij. Wees trots op wat je voor hem hebt gedaan. Het is heel dapper dat je dit allemaal voor hem doet. Heel veel sterkte gewenst! Ik hoop dat je troost vindt bij je partner en bij vrienden. Zodat de pijn enigszins wordt verzacht.
Het is ook vreselijk om je vader op deze manier te zien aftakelen. Tuurlijk ben je bang. Je bent bang voor wat er nog komen gaat en dat is logisch. Je hoeft die angst ook niet los te laten, dat hoort er bij. Wees trots op wat je voor hem hebt gedaan. Het is heel dapper dat je dit allemaal voor hem doet. Heel veel sterkte gewenst! Ik hoop dat je troost vindt bij je partner en bij vrienden. Zodat de pijn enigszins wordt verzacht.
donderdag 30 december 2010 om 16:57
donderdag 30 december 2010 om 17:01
Luna, als eerste een
Eerst had je de behandelingen waar je je op kon richten, de hoop, het druk bezig zijn met naar ziekenhuis en alles. Nu je weet dat het klaar is, is de hoop weg. Je wordt geconfronteerd met een naderend einde en dan is het heel normaal dat je bang bent. Bang voor hoe het gaat lopen, bang voor het verdriet, voor het missen.
Het is simpel gezegd, maar het einde loopt zoals het loopt. Jouw angsten zullen daar niets aan veranderen. Probeer dus te accepteren wat er gebeurt en hoe het gebeurt. Zorg voor professionele hulp in de buurt (gespecialiseerde thuiszorg, huisarts) die je kunnen begeleiden en vragen kunnen beantwoorden. Maak het je vader zoveel mogelijk gemakkelijk, knuffel hem nog even flink, praat tegen/met hem en zeg wat je nog wilt zeggen. En verder kan ik je alleen maar kracht toewensen.
Ik kan me voorstellen dat de zwangerschapshormonen extra moeilijk zijn nu. Misschien is het voor je vader wel heel fijn om te weten dat er nieuw leven op komst is, dat er ook voor zal zorgen dat jij straks verder moet en niet kunt blijven hangen in je verdriet (als je het maar wel verwerkt). Maar ik weet hoe vreselijk het is een kindje te krijgen dat iemand die zo dichtbij je staat niet meer kan zien.
Voor jezelf: heb je mensen die je kunnen helpen met de zorg voor je oudste? Een ochtendje meenemen of een nachtje logeren? En heb je hulp bij de verwerking? Er zijn speciale organisaties voor mensen die een dierbare verliezen (in Rotterdam is dat de Vruchtenburg). Mij hebben dat soort gesprekken erg geholpen om dingen op een rijtje te zetten en het verdriet te verwerken.
Heel veel sterkte de komende tijd.
Eerst had je de behandelingen waar je je op kon richten, de hoop, het druk bezig zijn met naar ziekenhuis en alles. Nu je weet dat het klaar is, is de hoop weg. Je wordt geconfronteerd met een naderend einde en dan is het heel normaal dat je bang bent. Bang voor hoe het gaat lopen, bang voor het verdriet, voor het missen.
Het is simpel gezegd, maar het einde loopt zoals het loopt. Jouw angsten zullen daar niets aan veranderen. Probeer dus te accepteren wat er gebeurt en hoe het gebeurt. Zorg voor professionele hulp in de buurt (gespecialiseerde thuiszorg, huisarts) die je kunnen begeleiden en vragen kunnen beantwoorden. Maak het je vader zoveel mogelijk gemakkelijk, knuffel hem nog even flink, praat tegen/met hem en zeg wat je nog wilt zeggen. En verder kan ik je alleen maar kracht toewensen.
Ik kan me voorstellen dat de zwangerschapshormonen extra moeilijk zijn nu. Misschien is het voor je vader wel heel fijn om te weten dat er nieuw leven op komst is, dat er ook voor zal zorgen dat jij straks verder moet en niet kunt blijven hangen in je verdriet (als je het maar wel verwerkt). Maar ik weet hoe vreselijk het is een kindje te krijgen dat iemand die zo dichtbij je staat niet meer kan zien.
Voor jezelf: heb je mensen die je kunnen helpen met de zorg voor je oudste? Een ochtendje meenemen of een nachtje logeren? En heb je hulp bij de verwerking? Er zijn speciale organisaties voor mensen die een dierbare verliezen (in Rotterdam is dat de Vruchtenburg). Mij hebben dat soort gesprekken erg geholpen om dingen op een rijtje te zetten en het verdriet te verwerken.
Heel veel sterkte de komende tijd.
donderdag 30 december 2010 om 17:10
Heel veel sterkte.
Wat een herftige tijd heb je achter de rug en gaat nog komen.
Ik heb het afgelopen april meegemaakt. Ik was toen niet zwanger, maar 4 maanden ervoor bevallen, dus ook bij mij nog volop hormonen aanwezig.
Ik weet niet wat voor tips je wilt, sterker nog, ik denk niet dat je wat aan het verhaal van mij hebt. Ik denk dat iedere geboorte, mens, zwangerschap en overlijden anders is en dus niet met elkaar te vergelijken is.
Het klinkt gek, maar laat het maar over je heen komen.
Ik wilde mijn vader niet dood zien omdat ik dode mensen eng vond. Maar ben er toch tot het laatst aan toe bij gebleven en had niet anders gewild.
Nogmaals sterkte
Wat een herftige tijd heb je achter de rug en gaat nog komen.
Ik heb het afgelopen april meegemaakt. Ik was toen niet zwanger, maar 4 maanden ervoor bevallen, dus ook bij mij nog volop hormonen aanwezig.
Ik weet niet wat voor tips je wilt, sterker nog, ik denk niet dat je wat aan het verhaal van mij hebt. Ik denk dat iedere geboorte, mens, zwangerschap en overlijden anders is en dus niet met elkaar te vergelijken is.
Het klinkt gek, maar laat het maar over je heen komen.
Ik wilde mijn vader niet dood zien omdat ik dode mensen eng vond. Maar ben er toch tot het laatst aan toe bij gebleven en had niet anders gewild.
Nogmaals sterkte
donderdag 30 december 2010 om 17:26
Mijn vader is vorige week overleden na ziekte en de angst herken ik eerlijk gezegd niet. Maar ik kan het wél begrijpen. Angst voor wat er gaat komen, angst om los te laten, angst voor zijn dood, angst om niet meer voor hem te kunnen zorgen en angst om straks zonder hem verder te moeten. Het geeft niets, laat de angst er maar zijn.
Ik hoop dat jouw vader straks op een menswaardige manier mag sterven. Heel veel sterkte.
Ik hoop dat jouw vader straks op een menswaardige manier mag sterven. Heel veel sterkte.
donderdag 30 december 2010 om 17:35
Ook hier herkenning. Ik was niet zwanger en kan me alleen maar voorstellen dat het zaken nog lastiger maakt. Maar wat ik heb ervaren (bij longkanker en net als bij jou, aalvleesklierkanker) is dat je altijd meer kracht hebt dan je zelf weet. Dat klinkt heel suf, maar ik heb me er de eerste keer heel erg over verwonderd en de tweede keer gehoopt dat het weer zo zou zijn (en dat was zo). Natuurlijk breekt het je op, vooral het mensonterende (hele goede omschrijving, ontzettend herkenbaar!) en het voortdurende doorgaan, maar je kunt het wel! Sterker, je hebt geen keus. Je kunt alleen zorgen dat je tijdens en na deze periode een uitlaatklep hebt.
Wat ik zelf echt heel moeilijk vond is dat je geen invloed hebt en maar heel weinig kunt doen. Je hebt waarschijnlijk al heel lang 'gevochten' en nu kun je alleen nog maar toekijken en wil je heel graag helpen of voor hem dat het over is. Het maakt achteraf niet uit, je kunt niets anders dan hem bijstaan in wat hem overkomt en nog zoveel mogelijk van hem houden en natuurlijk ook wanhopig en moe zijn, dat kan bijna niet anders . Heb je misschien de ruimte om een paar dagen vrij te nemen of een familielid die bijv. een dag langs kan komen om voor je kinderen te zorgen en jou wat ruimte te geven?
Wat ik zelf echt heel moeilijk vond is dat je geen invloed hebt en maar heel weinig kunt doen. Je hebt waarschijnlijk al heel lang 'gevochten' en nu kun je alleen nog maar toekijken en wil je heel graag helpen of voor hem dat het over is. Het maakt achteraf niet uit, je kunt niets anders dan hem bijstaan in wat hem overkomt en nog zoveel mogelijk van hem houden en natuurlijk ook wanhopig en moe zijn, dat kan bijna niet anders . Heb je misschien de ruimte om een paar dagen vrij te nemen of een familielid die bijv. een dag langs kan komen om voor je kinderen te zorgen en jou wat ruimte te geven?
donderdag 30 december 2010 om 18:04
Och....de tranen springen in mijn ogen bij het lezen van je OP. Dit had mijn verhaal kunnen zijn 4 jaar geleden. Ik was toen 26 en hoogzwanger, toen mijn vader overleed aan de gevolgen van melanoomkanker. Hij was toen nog maar 52 jaar en ik was bijna 31 weken zwanger. Twee jaar daarvoor was de ziekte voor het eerst bij hem ontdekt en het laatste halfjaar was een lijdensweg, al hebben we daar gelukkig ook hele intense momenten in beleefd. Desondanks was het zo zwaar om te zien hoe mijn sterke, stoere papa aftakelde tot de schim die hij uiteindelijk nog was. Zo erg, want hij wilde ook niet gaan. Tijdens mijn hele zwangerschap stonden mijn vader en zijn ziekte (alhoewel ik het toen echt nog zag als 'beter worden') voorop.
Ik heb in die periode zo'n verdriet gehad....ik zou het eerste jaar van mijn dochter eigenlijk niet weer over willen doen. Maar ik had er goud voor over om mijn vader even te kunnen laten zien hoe leuk dat kleine baby'tje van toen, die hij alleen op echofoto's heeft gezien, wel niet geworden is.
Ik heb mijn vader toen wel alles verteld. De namen die we hadden uitgekozen, uiteraard dat het een meisje is, echo's laten zien. Toen mijn vader was overleden, net voordat de kist dichtging, heb ik nog een foto aan hem meegegeven...
Ik wil je heel veel sterkte wensen, want ik weet precies hoe je je voelt en hoe zeer dit doet. Mocht je willen, wil ik het er best wel met je over hebben, via je topic.
Liefs en sterkte...
Ik heb in die periode zo'n verdriet gehad....ik zou het eerste jaar van mijn dochter eigenlijk niet weer over willen doen. Maar ik had er goud voor over om mijn vader even te kunnen laten zien hoe leuk dat kleine baby'tje van toen, die hij alleen op echofoto's heeft gezien, wel niet geworden is.
Ik heb mijn vader toen wel alles verteld. De namen die we hadden uitgekozen, uiteraard dat het een meisje is, echo's laten zien. Toen mijn vader was overleden, net voordat de kist dichtging, heb ik nog een foto aan hem meegegeven...
Ik wil je heel veel sterkte wensen, want ik weet precies hoe je je voelt en hoe zeer dit doet. Mocht je willen, wil ik het er best wel met je over hebben, via je topic.
Liefs en sterkte...
donderdag 30 december 2010 om 18:19
Lieve Luna,
Ik kan helaas zeggen Ja, ik heb ook zoiets meegemaakt. Ik ben nu 33 jaar. Toen ik 22 jaar was hoorde ik dat mijn vader kanker had.
Bij hem was het begonnen in zijn longen en uitgezaaid naar zijn hoofd. Hij zou nog een jaar hebben. Ik zegde mijn baan op en nam een baantje in de buurt waar hij woonde want hij ging snel achteruit.
Oud en nieuw hebben we nog samen gevierd, met zijn tweetjes, dat was heel speciaal. Hij was toen al kaal van de bestralingen. Hij wilde eerst stoppen met roken en gezonder eten maar dat lukte hem uiteindelijk niet. Hij begon nog meer te drinken om zijn verdriet en pijn te vergeten. Hij verloor zijn vrouw drie jaar eerder (mijn stiefmoeder) en kon sindsdien niet meer in slaap komen door drank. Ook praatte hij steeds meer over mijn broertje, die overleed toen hij 7 jaar was, aan leukemie. Ik kon merken dat hij er naar uit zag om naar hen toe te gaan, hij was eran overtuigd hen weer te gaan zien na zijn dood. Iets waar ik later heel boos op was, hij moest vechten om te blijven leven verdorie, ik had hem ook nodig!
Maar ja, hij werd zieker en 4 maanden na de diagnose is hij gestorven door middel van morfine in het ziekenuis, zijn eigen keuze. Het sterven was een hele lange procedure..het toedienen van de morfine ging stapsgewijs en zo langzaam dat hij steeds weer wakker werd. Eerst maakte hij nog wel een grapje als hij weer even terug keerde maar op een gegeven moment werd hij steeds bozer en hij wilde gewoon weg. Het steeds weer opnieuw wakker worden was echt vreselijk om aan te zien. Toen hij eenmaal echt gestorven was was ik ook steeds bang dat hij weer zijn ogen open zou doen. Mijn lieve vader was 53 jaar oud...
Sterkte.
Ik kan helaas zeggen Ja, ik heb ook zoiets meegemaakt. Ik ben nu 33 jaar. Toen ik 22 jaar was hoorde ik dat mijn vader kanker had.
Bij hem was het begonnen in zijn longen en uitgezaaid naar zijn hoofd. Hij zou nog een jaar hebben. Ik zegde mijn baan op en nam een baantje in de buurt waar hij woonde want hij ging snel achteruit.
Oud en nieuw hebben we nog samen gevierd, met zijn tweetjes, dat was heel speciaal. Hij was toen al kaal van de bestralingen. Hij wilde eerst stoppen met roken en gezonder eten maar dat lukte hem uiteindelijk niet. Hij begon nog meer te drinken om zijn verdriet en pijn te vergeten. Hij verloor zijn vrouw drie jaar eerder (mijn stiefmoeder) en kon sindsdien niet meer in slaap komen door drank. Ook praatte hij steeds meer over mijn broertje, die overleed toen hij 7 jaar was, aan leukemie. Ik kon merken dat hij er naar uit zag om naar hen toe te gaan, hij was eran overtuigd hen weer te gaan zien na zijn dood. Iets waar ik later heel boos op was, hij moest vechten om te blijven leven verdorie, ik had hem ook nodig!
Maar ja, hij werd zieker en 4 maanden na de diagnose is hij gestorven door middel van morfine in het ziekenuis, zijn eigen keuze. Het sterven was een hele lange procedure..het toedienen van de morfine ging stapsgewijs en zo langzaam dat hij steeds weer wakker werd. Eerst maakte hij nog wel een grapje als hij weer even terug keerde maar op een gegeven moment werd hij steeds bozer en hij wilde gewoon weg. Het steeds weer opnieuw wakker worden was echt vreselijk om aan te zien. Toen hij eenmaal echt gestorven was was ik ook steeds bang dat hij weer zijn ogen open zou doen. Mijn lieve vader was 53 jaar oud...
Sterkte.
donderdag 30 december 2010 om 18:57
quote:lentezon68 schreef op 30 december 2010 @ 16:35:
Ik denk dat dit bij afscheid nemen hoort. Het is een rouwperiode waar je nu in staat. Je zorgt al twee jaar erg goed voor hem en nu weet je dat het afscheid nadert. Laat je gevoelens er maar zijn. Houd ze vooral niet tegen. Heel veel sterkte meid.
Ja dit is ook zo, ik moet gelukkig ook veel huilen maar voel me vooral zo bang.
Ik ben ook zo blij dat ik die 2 jaar al heb kunnen zorgen voor hem!
Ik denk dat dit bij afscheid nemen hoort. Het is een rouwperiode waar je nu in staat. Je zorgt al twee jaar erg goed voor hem en nu weet je dat het afscheid nadert. Laat je gevoelens er maar zijn. Houd ze vooral niet tegen. Heel veel sterkte meid.
Ja dit is ook zo, ik moet gelukkig ook veel huilen maar voel me vooral zo bang.
Ik ben ook zo blij dat ik die 2 jaar al heb kunnen zorgen voor hem!
