taboe op eenzaamheid

Hoi Sesam,



Ik herken dat wel. Soms als ik ergens ben en het het ene moment nog ontzettend gezellig heb met de mensen om me heen, kan dat het volgende moment ineens stukken minder zijn. Net alsof ik ineens totaal geen binding meer met ze heb, ik heel anders ben, en me ontzettend eenzaam voel. Slaat eigelijk nergens op, want het zijn lieve mensen, waar ik tot voor kort veel lol en gezelligheid mee had. Maar denk dat het bij mij meer ligt aan momenteel geen vrienden van mn eigen leeftijd te hebben, ik ben 27 en mijn vriendinnen zijn 23. Andere, (super hechte), vriendschappen zijn stuk gelopen. Wat ik nog steeds erg vind, maar ook snak ik gewoon naar vriendinnen van ook een jaar of 26-28 ofzo, waarmee je dan voor je gevoel meer op je eigen niveau zit? Ik weet het niet. Ik weet wel dat je je om verschillende redenen anders kunt voelen, en dat dat dan voor die eenzaamheid zorgt.



Erover praten helpt. Dat jouw moeder zo reageerde toen, wil niet zeggen dat ze dat nu weer zou doen. Ik denk dat ze niet echt door heeft dat het wel iets serieus is, en niet iets wat je 1 keer hebt gehad. Zeg dat je het vaker hebt, dat je het overvalt, en dat het gewoon niet prettig is.



Succes

Dat jouw moeder er niet over wil praten, wil niet zeggen dat het een taboe is. Misschien moet je er eens met anderen over praten, zoals je vriend of vriendinnen. Of eventueel een psycholoog als je er erg mee zit.



Veel mensen hebben dergelijke gevoelens. Zoek alleen hier op het forum maar eens naar 'eenzaam' en je krijgt al heel veel hits.

quote:sesamzaadje0043 schreef op 06 maart 2011 @ 14:50:

[...] Maar toch kan ik soms zo ontevreden over mezelf zijn en mijn leven en voel ik me af en toe vreselijk eenzaam[...]



Wat me opvalt is dat je begint uit te leggen dat je je zo ontevreden voelt af en toe, maar vervolgens dit eenzaamheid noemt.



Voel je je nu ontevreden, eenzaam, of allebei... of iets anders?

quote:sesamzaadje0043 schreef op 06 maart 2011 @ 15:19:

Dat weet ik dus ook niet precies. Ik heb af een toe een periode dat ik flink ontevreden ben over mezelf, omdat ik altijd denk aan de dingen die ik had kunnen doen en kansen die ik misschien had kunnen grijpen en dan ga ik me afvragen of ik wel de juiste keuzes maak of heb gemaakt. Zo'n periode komt eigenlijk alleen maar op als ik echt eens een keer een dag alleen ben. Op dat moment gaat dat ook gepaard met gevoelens van eenzaamheid. Op andere momenten komt de eenzaamheid ook wel om de hoek kijken, maar dan staat mijn agenda zo vol dat ik mijzelf niet de tijd gun om er bij stil te staan.



Oke.. Dus wanneer je alleen bent, ga je nadenken over je leven. En wanneer je dat doet, merk je dat je ontevreden bent over keuzes die je hebt gemaakt. Of er in ieder geval je vraagtekens bij zet. En dan merk je dat je je eenzaam voelt.



Is het niet eerder zo, dat je niet zo zeer eenzaam bent, als wel liever gezelschap hebt/druk bent, opdat je niet hoeft te reflecteren over jezelf (want dat blijkt geen aangename bezigheid omdat je dan ontevreden wordt)?



Dat klinkt alsof het goed zou zijn om eens wat vaker alleen te zijn. Want nu maak je jezelf afhankelijk van gezelschap: dat heeft tenslotte de functie van jou bezighouden. Misschien dat je die afhankelijkheid 'eenzaamheid' noemt?





quote:Ik krijg ook steeds het idee dat het beter is om er niet over te praten/denken/voelen, want volgens mij is dat "uit den boze".



Voorzover ik het kan overzien, gaat bijna iedere film, ieder liedje, veel romans, vele vele topics op het forum en columns en interviews in weekbladen, tijdschriften, enz. over eenzaamheid. De eenzaamheid van de bejaarde, van de oudere, van een mens binnen een relatie, van jongeren in hun gezin of in de klas, van gehandicapten, enz.



Er wordt dus in ieder geval heel veel over geschreven. En naar mijn idee praten mensen daar wel over met elkaar.



Geen eenzaamheid mogen voelen, dat hoor ik nu echt nooit. Sterker nog, ik heb eerder de indruk dat eenzaamheid nogal een gemakkelijk gehanteerde term is die te pas en te onpas wordt gebruikt.



Is het niet iets waarvan jij vindt dat je het niet voelen mag? En waar ligt het verband met je ontevredenheid over de keuzes die je hebt gemaakt?quote:Bij andere mensen "lijkt" het leven namelijk zo perfect.



Je schrijft dit zo op, dat ik daaruit op mag maken dat je weet dat het leven bij niemand perfect is?



quote:En ik ben niet gek, ik weet ook wel dat zij ook met dingen worstelen die "niet bespreekbaar zijn".



Hm. Dat weet je niet. Je weet dat niemands leven perfect is, maar worstelen met zaken die iemand onbespreekbaar vindt en dus in zijn eentje moet overdenken, dat overkomt niet per se iedereen. Er zijn mensen die prima hun worstelingen bespreken. Met een partner, of een ouder, of een kind, of een therapeut of een vriend of vriendin bijvoorbeeld.



quote:Maar het lijkt soms zo'n oppervlakkige schijnvertoning. Gezellig hoor, echt wel! maar het heeft geen diepgang. Snap je?Zoals ik het lees, begrijpt ik eruit dat jij worstelt met een aantal zaken waar je ontevreden over bent en omdat je die niet durft te bespreken, vind je dat je een schijnvertoning opvoert?

Ik snap je helemaal 100%. En denk dat het bij het leven hoort, en idd als je diepgang in vriendschappen mist, komt t ineens naar boven als een vraag; ben ik tevreden, ben ik gelukkig, en het gevoel niet kunnen rijmen met 'op papier' tja. Dat hoort daarbij.

Vergeet niet dat je je zo echt wel mag voelen, en een aanstelleritis is. Mijn moeder reageert t zelfde als die van jou, maar ze bedoelt het als oplossing. Terwijl het enige wat je zoekt, een luisterend oor is, iemand die je echt 'ziet' en het gevoel geeft dat ook die gevoelens er mogen zijn.

Zolang je diegene niet in je omgevig vindt, zul je dat tegen jezelf moeten blijven zeggen om je niet schuldig te voelen erover.

Alienation.



Public enemy number One.



Roxy music zong het al: Loneliness is a crowded room, full of ..enz enz.



Dance Away

Ik had ook dat soort gevoelens toen ik studeerde en op kamers woonde. Soms had ik wel diepgaande gesprekken met mn huisgenoten, maar het probleem was dat ik met niemand écht goed bevriend was.



Pas nu, zo'n 5 jaar later, besef ik pas dat de meesten zich zo voelden. Iedereen wil er graag bijhoren, maar er zijn heel veel mensen die gewoon nergens écht bij horen (ook al lijkt dat wel zo als je ziet hoe vrolijk iedereen op elkaars facebook reageert en het ene na het andere feest lijkt te hebben).



Op je vraag of dit bij het leven hoort: ja en nee. Ja het hoort erbij, zeker in jouw levensfase, want tussen je 20e en ongeveer 25e kristalliseert je identiteit uit en moet je nog leren wie je echt bent en wat je wilt. Dus twijfels komen dan heel veel voor, netzoals negatieve gedachten en gevoelens.

Langzaamaan komt er een tijd dat je beter weet waar je gelukkig van wordt.



Ik ben nu 26 en woon alleen, maar voel me nauwelijks nog eenzaam. Heel af en toe als ik avonden achtereen alleen ben en een vriendin aan de lijn heb die moet afkappen, omdat ze tijd met haar vriendje wil besteden, denk ik weleens: Hmz... het zou fijn zijn als ik nu ook gezelschap heb.

Maar verder zit ik beter in mijn vel dan ooit.



Dus als je niet compleet wanhopig wordt van deze gevoelens, zou ik ze gewoon accepteren. Als je er echt gek van wordt, kun je het beste gaan praten met een psycholoog ofzo. Dat wil wel eens opluchten.