Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw - deel 2
woensdag 2 januari 2019 07:49
donderdag 11 juni 2020 09:08
Ik heb na op dit topic te zijn gewezen de afgelopen dagen alles eens aandachtig zitten lezen. Lady_Day, wat voelt dat goed door de herkenning van hetgeen onder andere jij zo mooi onder woorden brengt.
Ik schrik wel van de tijd die het jullie over het algemeen kost om dingen te verwerken. Omdat ik zo in beslag genomen was mezelf staande te houden de laatste maanden dacht ik dat ik al een stukje verwerking doorgemaakt had. Nu voel ik pas de zwaarte en hoe wankel ik er nog in sta. Dat is wel even slikken.
Daarnaast stelt het me gerust dat ik blijkbaar niet zo'n uitzondering ben en wil ik het advies om mijn doelen realistischer en haalbaar te maken in mijn oren knopen.
Bedankt voor alle stukjes inzicht en tips die ik hier gevonden heb. Ik lees dankbaar mee.
Ik schrik wel van de tijd die het jullie over het algemeen kost om dingen te verwerken. Omdat ik zo in beslag genomen was mezelf staande te houden de laatste maanden dacht ik dat ik al een stukje verwerking doorgemaakt had. Nu voel ik pas de zwaarte en hoe wankel ik er nog in sta. Dat is wel even slikken.
Daarnaast stelt het me gerust dat ik blijkbaar niet zo'n uitzondering ben en wil ik het advies om mijn doelen realistischer en haalbaar te maken in mijn oren knopen.
Bedankt voor alle stukjes inzicht en tips die ik hier gevonden heb. Ik lees dankbaar mee.
donderdag 11 juni 2020 10:29
Even, ik heb je posts in dat andere topic gelezen. Ik denk zelf dat je wel degelijk een stukje verwerking hebt doorgemaakt de afgelopen maanden, sterker nog, daarvoor was het al begonnen. Mensen onderschatten vaak de impact van een overlijden van een geliefde. Het is niet alleen dat ze er niet meer is maar ook jouw hele routine van (mantel)zorgen is gestopt he. Dat zijn grote gaten in je (dagelijks) leven.
In jouw andere post had je het over de draad weer oppakken, heel moe zijn maar daar niet aan toe (willen) geven en dat je het gevoel hebt niet vooruit komt. Dat is herkenbaar voor mij maar als ik zo terug kijk moet ik er een beetje om lachen, om hoe ik toen dacht. Ik wilde te snel. Zo werkt dat niet. Dus ben je moe, ga dan slapen. Je hebt zoveel meegemaakt. Pak die rust wanneer het kan. Uiteraard is het belangrijk om te zorgen dat je niet in een diepe depressie terecht komt, maar je diep verdrietig en uitgeput voelen is niet meer dan normaal.
Voor mij ging het proces van 'beter voelen' zo langzaam dat ik het eigenlijk gewoon niet doorhad. Toen ik er middenin zat dacht ik echt lange tijd stil te staan. Nu ik terugkijk zie ik dat er wel degelijk vooruitgang in zat, alleen was het niet een kwestie van dagen.
Ik zie ook aan mijn moeder dat het nu echt beter begint te gaan. Ze is nog steeds wel vaak heel verdrietig maar ze begint ook weer te lachen (na 2,5 jaar!).
In jouw andere post had je het over de draad weer oppakken, heel moe zijn maar daar niet aan toe (willen) geven en dat je het gevoel hebt niet vooruit komt. Dat is herkenbaar voor mij maar als ik zo terug kijk moet ik er een beetje om lachen, om hoe ik toen dacht. Ik wilde te snel. Zo werkt dat niet. Dus ben je moe, ga dan slapen. Je hebt zoveel meegemaakt. Pak die rust wanneer het kan. Uiteraard is het belangrijk om te zorgen dat je niet in een diepe depressie terecht komt, maar je diep verdrietig en uitgeput voelen is niet meer dan normaal.
Voor mij ging het proces van 'beter voelen' zo langzaam dat ik het eigenlijk gewoon niet doorhad. Toen ik er middenin zat dacht ik echt lange tijd stil te staan. Nu ik terugkijk zie ik dat er wel degelijk vooruitgang in zat, alleen was het niet een kwestie van dagen.
Ik zie ook aan mijn moeder dat het nu echt beter begint te gaan. Ze is nog steeds wel vaak heel verdrietig maar ze begint ook weer te lachen (na 2,5 jaar!).
zondag 14 juni 2020 02:45
Goedennacht, na een aantal dagen wikken en wegen maar besloten me hier aan te slutien als dat ok is.
Afgelopen december (1week voor kerst +/-) is mijn vader overleden. Allemaal super plots van het ene op het andere moment. Mede door de complexe situatie geen afscheid kunnen nemen.
Het komt neer op: opgegroeid in1 ouder gezin met mama. Vader woonde sinds voor mijn geboorte in het buitenland. Ben nooit echt officieël erkend, wel heeft vader meerdere maanden geleden een notariele akte opgesteld waarin hij mij als dochter erkent.
Hij heeft in het buitenland een ex-vrouw(waarmee hij een huis deelde) en 1 oudere zoon en dochter. Door hun persoonlijke gezinssituatie daar die erg complex is met veel problemen bewust geen contact met familie van vaderskant gehad gedurende mijn leven.
Een aantal jaar geleden ben ik zelf voor onbepaalde tijd naar het buitenland gegaan(duizenden km van pa en ook ma vandaan, en zit bij familie), er waren toendertijd denk ik zo'n 4 a 5 uur tijdsverschil.
Maar goed, die dag in december werd ik wakker en appte ma, waarna ik naar de WC ging, eenmaal terug in bed, blijkt dat ma mij en mijn tante(bij wie ik inwoon) had gebeld via de app. En toen zei ze: ik heb slecht nieuws. Ik had al een raar vermoeden maar dacht aan peetmoeder. En toen vertelde ze dat pa in zeer kritieke toestand in het ziekenhuis lag met LIS(locked in syndroom) en zich bewust was van alles om zich heen maar zonder mogelijkheid tot communiceren n.a.v. van een herseninfart in de hersenstam. En de prognose was zeer slecht, volgens artsen 0% overlevingskans.
Zoon van vader had mijn moeder geinformeerd(moeder was de persoon die alle administratie deed voor pa in nederland.)
Ben die dag toch gaan sporten, want thuis blijven zitten en wachten daar kon ik niet tegen. Sporten ging niet goed (doe aan crossfit) en iedereen merkte het.
En toen ik rond 12.30 weer thuiskwam belt ma weer, dat het voorbij was. Was enorm verdrietig erover en had meerdere enorm slechte nachten. Met de tijd ging het steeds beter, de zaterdag(dag erna) en zondag enorm op mezelf geweest en veel gaan wandelen, naar het strand. En de maandag sporten weer opgepakt, en om de zoveel tijd (2 keer p. maand en steeds minder) kleine "inzinkingen" vooral 's avonds waarop in gewoon even instort en overvallen wordt door verdriet. Waarna ik in slaap val en dan de volgende ochtend moe maar wat "luchtiger" voel. Veel steun uit mijn omgeving heb ik niet, tante is emotioneel grotendeels gehandicapt en de rest van de familie heb ik niet veel aan. Enige steun is/was moeder, maar dat is door de afstand ook beperkt.
Maar afgelopen week is het veel en veel meer, zit niet lekker in mijn vel, enorm moe geweest. En natuurlijk de isolatie die ik meemaak door de corona helpt niet me, want je moet hier zoveel mogelijk binnenblijven en woon zo goed als alleen(tante is niet echt sociaal en is enorm van slag door corona en sluit zich op in haar wereldje), en sociale contacten zijn dus zo goed als 0 op social media na en videobellen met ma.
Maar de laatste dagen spookt het overlijden van pa enorm door me, constant zij het bewust of onbewust, en heb vaker huilbuien. En toevallig is het vandaag precies 6 maanden geleden.
Maar goed, het lijkt net alsof het rouwproces weer vanaf 0 start, en voor zover ik heb kunnen lezen ben ik niet de enige hiermee, wat best een fijn gevoel geeft.
Afgelopen december (1week voor kerst +/-) is mijn vader overleden. Allemaal super plots van het ene op het andere moment. Mede door de complexe situatie geen afscheid kunnen nemen.
Het komt neer op: opgegroeid in1 ouder gezin met mama. Vader woonde sinds voor mijn geboorte in het buitenland. Ben nooit echt officieël erkend, wel heeft vader meerdere maanden geleden een notariele akte opgesteld waarin hij mij als dochter erkent.
Hij heeft in het buitenland een ex-vrouw(waarmee hij een huis deelde) en 1 oudere zoon en dochter. Door hun persoonlijke gezinssituatie daar die erg complex is met veel problemen bewust geen contact met familie van vaderskant gehad gedurende mijn leven.
Een aantal jaar geleden ben ik zelf voor onbepaalde tijd naar het buitenland gegaan(duizenden km van pa en ook ma vandaan, en zit bij familie), er waren toendertijd denk ik zo'n 4 a 5 uur tijdsverschil.
Maar goed, die dag in december werd ik wakker en appte ma, waarna ik naar de WC ging, eenmaal terug in bed, blijkt dat ma mij en mijn tante(bij wie ik inwoon) had gebeld via de app. En toen zei ze: ik heb slecht nieuws. Ik had al een raar vermoeden maar dacht aan peetmoeder. En toen vertelde ze dat pa in zeer kritieke toestand in het ziekenhuis lag met LIS(locked in syndroom) en zich bewust was van alles om zich heen maar zonder mogelijkheid tot communiceren n.a.v. van een herseninfart in de hersenstam. En de prognose was zeer slecht, volgens artsen 0% overlevingskans.
Zoon van vader had mijn moeder geinformeerd(moeder was de persoon die alle administratie deed voor pa in nederland.)
Ben die dag toch gaan sporten, want thuis blijven zitten en wachten daar kon ik niet tegen. Sporten ging niet goed (doe aan crossfit) en iedereen merkte het.
En toen ik rond 12.30 weer thuiskwam belt ma weer, dat het voorbij was. Was enorm verdrietig erover en had meerdere enorm slechte nachten. Met de tijd ging het steeds beter, de zaterdag(dag erna) en zondag enorm op mezelf geweest en veel gaan wandelen, naar het strand. En de maandag sporten weer opgepakt, en om de zoveel tijd (2 keer p. maand en steeds minder) kleine "inzinkingen" vooral 's avonds waarop in gewoon even instort en overvallen wordt door verdriet. Waarna ik in slaap val en dan de volgende ochtend moe maar wat "luchtiger" voel. Veel steun uit mijn omgeving heb ik niet, tante is emotioneel grotendeels gehandicapt en de rest van de familie heb ik niet veel aan. Enige steun is/was moeder, maar dat is door de afstand ook beperkt.
Maar afgelopen week is het veel en veel meer, zit niet lekker in mijn vel, enorm moe geweest. En natuurlijk de isolatie die ik meemaak door de corona helpt niet me, want je moet hier zoveel mogelijk binnenblijven en woon zo goed als alleen(tante is niet echt sociaal en is enorm van slag door corona en sluit zich op in haar wereldje), en sociale contacten zijn dus zo goed als 0 op social media na en videobellen met ma.
Maar de laatste dagen spookt het overlijden van pa enorm door me, constant zij het bewust of onbewust, en heb vaker huilbuien. En toevallig is het vandaag precies 6 maanden geleden.
Maar goed, het lijkt net alsof het rouwproces weer vanaf 0 start, en voor zover ik heb kunnen lezen ben ik niet de enige hiermee, wat best een fijn gevoel geeft.
zondag 14 juni 2020 15:41
@Hetismogelijk
Afscheid zat er niet in, vader is in het buitenland overleden bij zijn andere "gezin" en zij weten als het goed is niet eens van mijn bestaan af. En het liefst hou ik het daarbij (iig voor nu) want de onderlinge relaties zijn daar super complex en het is een beetje een probleem"situatie".
Dus afscheid of uitvaart bijwonen waren onmogelijk. En ook simpele vragen zoals, hoe zag hij er tegenwoordig uit en hoe was de laatste dag enz. zullen waarschijnlijk onbeantwoord blijven.
Denk dat het besef dat hij er niet meer is, het lastigste is. Het lijkt namelijk in de dagelijkse gang van zaken alsof er niks is gebeurd. Wel mis ik de telefoontjes enorm, want pa belde me zo'n 2x per maand en toen ik kleiner was(en hij dus ook jonger) kwam hij regelmatig op bezoek voor een paar dagen en bleef dan logeren.
Hij was zeg maar een afwezige maar tegelijkertijd aanwezige ouder.
Afscheid zat er niet in, vader is in het buitenland overleden bij zijn andere "gezin" en zij weten als het goed is niet eens van mijn bestaan af. En het liefst hou ik het daarbij (iig voor nu) want de onderlinge relaties zijn daar super complex en het is een beetje een probleem"situatie".
Dus afscheid of uitvaart bijwonen waren onmogelijk. En ook simpele vragen zoals, hoe zag hij er tegenwoordig uit en hoe was de laatste dag enz. zullen waarschijnlijk onbeantwoord blijven.
Denk dat het besef dat hij er niet meer is, het lastigste is. Het lijkt namelijk in de dagelijkse gang van zaken alsof er niks is gebeurd. Wel mis ik de telefoontjes enorm, want pa belde me zo'n 2x per maand en toen ik kleiner was(en hij dus ook jonger) kwam hij regelmatig op bezoek voor een paar dagen en bleef dan logeren.
Hij was zeg maar een afwezige maar tegelijkertijd aanwezige ouder.
maandag 15 juni 2020 19:42
Strawberry, dan kan ik me voorstellen dat het rouwen weer heel anders is. Het besef dat hij er nu niet meer is, moet ook eerst nog indalen.. Misschien kun je voor jezelf toch nog een afscheidsritueel bedenken? Eventueel samen met anderen, die hem gekend hebben?
Niet vergelijkbaar, maar ik zag mijn moeder heel vaak (2 of 3 keer per week) en mijn vader maar eens per maand. Bij het overlijden van mijn vader kwam het gemis en besef dat hij er echt niet meer is, ook later.
Daarbij, bij mij werd bij mijn moeder het verdriet na een tijd wel minder, maar het gemis eerst alleen maar groter.
Niet vergelijkbaar, maar ik zag mijn moeder heel vaak (2 of 3 keer per week) en mijn vader maar eens per maand. Bij het overlijden van mijn vader kwam het gemis en besef dat hij er echt niet meer is, ook later.
Daarbij, bij mij werd bij mijn moeder het verdriet na een tijd wel minder, maar het gemis eerst alleen maar groter.
dinsdag 16 juni 2020 00:29
Een soort van afscheidsmoment heb ik onbewust gehad, de dag dat hij overleed. Het was enorm raar, maar ik zat in de bus op de terugweg naar huis..wist nog niet dat hij was overleden.
Maar opeens had ik zo'n raar gevoel en ook wel enorm verdriet opeens...en zei toen"ga, maar, ga maar rusten...het is goed zo". Zei het hardop maar zacht genoeg dat niemand het kon horen. En dat gevoel toen...kan het gewoon niet omschrijven.
Ik zeg altijd "ik zal voor eeuwig met het verdriet en gemis blijven, maar op den duur zal ik ermee kunnen (samen)leven", zonder de enorme intensiteit van nu.
Een afscheidsritueel met anderen is gewoon lastig, omdat niemand uitmijn omgeving(waar ik nu tijdelijk woon) hem kende. Daarom is het idee samen met ma als ik terugben in Nederland..dat ik als ik werk heb gevonden een korte vakantie of onbetaald verlof te vragen en dan af te reizen naar waar hij begraven is.
Maar goed, dat duurt nog wel even, want eerst moet ik terug naar Nederland(en dat duur nog even ivm corona)en daarnaast is het een lange reis die we i.v.m. huisdier waarschijnlijk met de auto zullen moeten afleggen..(en eerst dus een auto kopen
)
En stiekem vind ik het prima dat het nog even gaat duren, want op dit moment durf ik het niet aan en heb het gevoel het nu ook nog niet aan te kunnen.
Ze zeggen ook wel"alles gebeurt om/met een reden"
Maar opeens had ik zo'n raar gevoel en ook wel enorm verdriet opeens...en zei toen"ga, maar, ga maar rusten...het is goed zo". Zei het hardop maar zacht genoeg dat niemand het kon horen. En dat gevoel toen...kan het gewoon niet omschrijven.
Ik zeg altijd "ik zal voor eeuwig met het verdriet en gemis blijven, maar op den duur zal ik ermee kunnen (samen)leven", zonder de enorme intensiteit van nu.
Een afscheidsritueel met anderen is gewoon lastig, omdat niemand uitmijn omgeving(waar ik nu tijdelijk woon) hem kende. Daarom is het idee samen met ma als ik terugben in Nederland..dat ik als ik werk heb gevonden een korte vakantie of onbetaald verlof te vragen en dan af te reizen naar waar hij begraven is.
Maar goed, dat duurt nog wel even, want eerst moet ik terug naar Nederland(en dat duur nog even ivm corona)en daarnaast is het een lange reis die we i.v.m. huisdier waarschijnlijk met de auto zullen moeten afleggen..(en eerst dus een auto kopen
) En stiekem vind ik het prima dat het nog even gaat duren, want op dit moment durf ik het niet aan en heb het gevoel het nu ook nog niet aan te kunnen.
Ze zeggen ook wel"alles gebeurt om/met een reden"
dinsdag 16 juni 2020 16:30
Het kan inderdaad dat het een stuk verwerking is. Bij hou was het ook een nog zwaardere klap eerst de ene ouder en vlak erna de ander. Terwijl je nog middenin het rouwproces "stond".
En ze zeggen dat je in dromen dingen verwerkt met de meest bizarre dromen.
dinsdag 16 juni 2020 21:07
Ik heb het even opgezocht. Als je droomt over een hond die doodgaat betekent het verlies van een goede vriend. Dus dat klopt wel.
https://dromen.site/honden/
https://dromen.site/honden/
vrijdag 19 juni 2020 10:06
Muziek maakt veel los en al helemaal als het een gezamenlijk liedje is.
vrijdag 19 juni 2020 11:12
Lekker even janken, Rammie. Je krijgt em er niet mee terug maar elke keer komt er weer een beetje verdriet uit. En wat jij zegt van dat mooie weer... zo herkenbaar. Volgens mij heb ik er hier wel over geschreven dat ik die zomer al die vrolijke mensen op terrasjes wel kon wurgen.
Ik heb de afgelopen week best extremen gehad. Ik miste mijn vader opeens heel erg en tegelijkertijd gaat het echt wel stukken beter met me op allerlei vlak (behalve werk maar dat is een ander verhaal). Ik voel me in mijn nieuwe huis zo veel beter. Het heeft even geduurd maar het begint nu echt als een thuis te voelen. Ik ben ook weer creatief bezig (knutselarij en schilderen) en ik ben weer aan het kokkerellen. Gisteravond was ik in het huis aan het rommelen en ik voelde me voor het eerst in een heel lange tijd echt weer gelukkig. Een gevoel wat ik had toen ik na jaren de wereld over zwerven en een aantal ongelukkige break-ups eindelijk weer in Nederland was en een piepklein studiootje bemachtigd had. Ik was dat gevoel vergeten. Niet dat ik nu in een roes door het leven ga hoor. Het was een moment maar het was wel een teken van vertrouwen in het heden en de toekomst. Daarbij moet ik wel zeggen dat er toch nog steeds een stemmetje in mijn achterhoofd zit wat zegt 'niet te veel genieten want het kan zo over zijn'. Er is zoveel gebeurd in de afgelopen 6 jaar. De angst dat de volgende shit voor de deur staat is wel aanwezig, ja.
En ja, dat is ook bitterzoet want mijn vader zou hier zo blij van geworden zijn. Nou ja, een dezer dagen geef ik hem maar een 'virtuele' toer van mijn huis
Dikke knuffel voor jou, Rammie. Ik had echt nooit gedacht me weer enigszins okay te voelen. Ik weet het, het klinkt heel dramatisch maar ik heb echt een hele grote klap gehad. Mijn vader was de belangrijkste persoon in mijn leven (klinkt een beetje lullig naar mijn moeder, zus en vriend maar zo is het niet bedoeld) en mijn grootste angst is altijd geweest om hem te verliezen. En na lang dobberen, overspoeld raken, van het padje af zijn, in en in verdrietig voelen en balen als ik 's ochtends weer wakker werd, heb ik nu gewoon echt weer zin in dingen. Voor jou komt die tijd ook nog wel, echt wel, maar nu is het gewoon even helemaal kut
Ik heb de afgelopen week best extremen gehad. Ik miste mijn vader opeens heel erg en tegelijkertijd gaat het echt wel stukken beter met me op allerlei vlak (behalve werk maar dat is een ander verhaal). Ik voel me in mijn nieuwe huis zo veel beter. Het heeft even geduurd maar het begint nu echt als een thuis te voelen. Ik ben ook weer creatief bezig (knutselarij en schilderen) en ik ben weer aan het kokkerellen. Gisteravond was ik in het huis aan het rommelen en ik voelde me voor het eerst in een heel lange tijd echt weer gelukkig. Een gevoel wat ik had toen ik na jaren de wereld over zwerven en een aantal ongelukkige break-ups eindelijk weer in Nederland was en een piepklein studiootje bemachtigd had. Ik was dat gevoel vergeten. Niet dat ik nu in een roes door het leven ga hoor. Het was een moment maar het was wel een teken van vertrouwen in het heden en de toekomst. Daarbij moet ik wel zeggen dat er toch nog steeds een stemmetje in mijn achterhoofd zit wat zegt 'niet te veel genieten want het kan zo over zijn'. Er is zoveel gebeurd in de afgelopen 6 jaar. De angst dat de volgende shit voor de deur staat is wel aanwezig, ja.
En ja, dat is ook bitterzoet want mijn vader zou hier zo blij van geworden zijn. Nou ja, een dezer dagen geef ik hem maar een 'virtuele' toer van mijn huis
Dikke knuffel voor jou, Rammie. Ik had echt nooit gedacht me weer enigszins okay te voelen. Ik weet het, het klinkt heel dramatisch maar ik heb echt een hele grote klap gehad. Mijn vader was de belangrijkste persoon in mijn leven (klinkt een beetje lullig naar mijn moeder, zus en vriend maar zo is het niet bedoeld) en mijn grootste angst is altijd geweest om hem te verliezen. En na lang dobberen, overspoeld raken, van het padje af zijn, in en in verdrietig voelen en balen als ik 's ochtends weer wakker werd, heb ik nu gewoon echt weer zin in dingen. Voor jou komt die tijd ook nog wel, echt wel, maar nu is het gewoon even helemaal kut
maandag 22 juni 2020 19:57
Strawberry gecondoleerd met het verlies van je vader. Lijkt me moeilijk dat je geen afscheid hebt kunnen nemen.
Rammie wat zal dat moeilijk zijn geweest om jullie liedje te horen op de radio, maar laat de tranen maar komen, verdriet moet er ook uit.
Lady wat fijn om te lezen dat je je nu helemaal goed voelt in je nieuwe huis. Een ander huis is sowieso altijd wel wennen natuurlijk.
Ik heb het de laatste dagen weer erg moeilijk. Vorige week was het twee maanden geleden dat mijn vader overleed. Aan de ene kant lijkt het al jaren geleden, maar soms voelt het alsof het gisteren is gebeurd. Ik heb weer flashbacks van mijn vader in het ziekenhuis. Heel naar om dat weer voor me te zien, ik voelde me zo verloren toen ik afscheid van hem stond te nemen, geen idee wat ik moest zeggen en mijn vader die in coma lag en dus niks terug kon zeggen. Ik kan het eigenlijk nog steeds niet geloven dat hij er niet meer is, dat ons gezin nooit meer compleet zal zijn.
Qua energie gaat het wel weer wat beter, ik heb nog wel dagen dat ik erg moe ben, maar minder dan een aantal weken geleden. Ik maak me zorgen om mijn broer, hij is heel erg down en soms ben ik bang dat hij het allemaal niet aan kan en er een einde aan zal maken. Ik moet er niet aan denken dat er nog zoiets erg zal gebeuren, ik ben daar heel bang voor, ook dat mijn moeder iets zal overkomen.
Gisteren was het vaderdag. Dan zie je overal op sociale media mensen foto's posten van hun vader, ik vond het zo confronterend
Rammie wat zal dat moeilijk zijn geweest om jullie liedje te horen op de radio, maar laat de tranen maar komen, verdriet moet er ook uit.
Lady wat fijn om te lezen dat je je nu helemaal goed voelt in je nieuwe huis. Een ander huis is sowieso altijd wel wennen natuurlijk.
Ik heb het de laatste dagen weer erg moeilijk. Vorige week was het twee maanden geleden dat mijn vader overleed. Aan de ene kant lijkt het al jaren geleden, maar soms voelt het alsof het gisteren is gebeurd. Ik heb weer flashbacks van mijn vader in het ziekenhuis. Heel naar om dat weer voor me te zien, ik voelde me zo verloren toen ik afscheid van hem stond te nemen, geen idee wat ik moest zeggen en mijn vader die in coma lag en dus niks terug kon zeggen. Ik kan het eigenlijk nog steeds niet geloven dat hij er niet meer is, dat ons gezin nooit meer compleet zal zijn.
Qua energie gaat het wel weer wat beter, ik heb nog wel dagen dat ik erg moe ben, maar minder dan een aantal weken geleden. Ik maak me zorgen om mijn broer, hij is heel erg down en soms ben ik bang dat hij het allemaal niet aan kan en er een einde aan zal maken. Ik moet er niet aan denken dat er nog zoiets erg zal gebeuren, ik ben daar heel bang voor, ook dat mijn moeder iets zal overkomen.
Gisteren was het vaderdag. Dan zie je overal op sociale media mensen foto's posten van hun vader, ik vond het zo confronterend
dinsdag 23 juni 2020 11:12
Het verdriet van een andere geliefde vind ik ook heel zwaar. Nog zwaarder dan mijn eigen. Ik heb zo met mijn moeder te doen gehad. En nog steeds wel, ze mist mijn vader, haar maatje, zo ontzettend. De glans is voor haar er grotendeels van af maar ik zie het wel een heel klein beetje terug komen. Het heeft tijd nodig.
De eerste vaderdag zonder mijn vader was ik zo boos. Maar afgelopen vaderdag realiseerde ik me pas 's avonds dat het vaderdag was. Ik had er geen extra emotie bij. Alle eerste keren zonder zijn gewoon ontzettend ruk.
De eerste vaderdag zonder mijn vader was ik zo boos. Maar afgelopen vaderdag realiseerde ik me pas 's avonds dat het vaderdag was. Ik had er geen extra emotie bij. Alle eerste keren zonder zijn gewoon ontzettend ruk.
dinsdag 23 juni 2020 13:39
Vaderdag eergister was ook ellendig hier in huus, heb ook veel gehuild en dan ook 2 pubers in huis die fotos voorbij zien komen met vrienden met hun vader op de foto. Zij hebben ook veel gehuild. En vannacht kwam de jongste naar mij toe en zei; ik ben er helemaal klaar mee..papa is nu lang genoeg weg geweest, hij moet terugkomen. Terwijl ze weet dat dit nooit gaat gebeuren...Ik denk ook wel eens zo...maar dit zal indd nooit gebeuren.Lady_Day schreef: ↑23-06-2020 11:12Het verdriet van een andere geliefde vind ik ook heel zwaar. Nog zwaarder dan mijn eigen. Ik heb zo met mijn moeder te doen gehad. En nog steeds wel, ze mist mijn vader, haar maatje, zo ontzettend. De glans is voor haar er grotendeels van af maar ik zie het wel een heel klein beetje terug komen. Het heeft tijd nodig.
De eerste vaderdag zonder mijn vader was ik zo boos. Maar afgelopen vaderdag realiseerde ik me pas 's avonds dat het vaderdag was. Ik had er geen extra emotie bij. Alle eerste keren zonder zijn gewoon ontzettend ruk.
Ook als ik op bed lig denk ik aan zijn afscheid..hoe hij erbij lag..en dan word ik nog verdrietiger, en vragen als; wist ie dat ie ging? Pijn gehad? Had ie mij nog wat willen zeggen? Vind t zo zielig voor hem...
En ja..ik maak me zorgen om mn oudste..ze praat er nooit over en kropt alles op..zij was zo close met haar pa..ook best friends.
Fijn dat jullie er zijn
zaterdag 27 juni 2020 15:45
Rammie wat lijkt me het verschrikkelijk om je kinderen zoveel verdriet te zien hebben, terwijl je zelf natuurlijk ook heel veel verdriet hebt. Mag ik vragen waaraan hij is overleden? Als je het te herkenbaar of privé vindt begrijp ik dat ook.
Ik vind het heel fijn om hier te kunnen schrijven. Ik put er veel troost uit en ook hoop dat het ooit beter zal worden.
Lady fijn om te horen dat het met je moeder ook beter gaat. Ik herinner mij uit het eerste topic dat ze het heel zwaar heeft gehad en jij daarmee ook.
Mijn moeder gaat op zich wel haar gangetje. Ze was laatst met een vriendin een dagje op stap geweest en ze had er enorm van genoten zei ze, ze was er de hele dag energiek van geweest. Dat doet me dan wel goed om te horen.
Aan de andere kant vind ik het heel moeilijk dat ik momenteel niet bij haar in de buurt woon. Er waren wel plannen om te gaan verhuizen, ik zou teruggaan naar mijn oude werkgever, maar heb toch gekozen voor een aanbod bij een bedrijf in de buurt van mijn huidige woonplaats. Ik heb nu totaal niet de kracht om te gaan verhuizen en alle stress die dat met zich meebrengt. Het brengt nu aan de andere kant wel veel schuldgevoel met zich mee tegenover mijn moeder, maar ik moet ook op mezelf passen, hoe rot dat ook voelt momenteel.
Ik hoop dat wanneer ik binnenkort weer aan het werk ga dat ik me weer wat beter ga voelen.
Ik vind het heel fijn om hier te kunnen schrijven. Ik put er veel troost uit en ook hoop dat het ooit beter zal worden.
Lady fijn om te horen dat het met je moeder ook beter gaat. Ik herinner mij uit het eerste topic dat ze het heel zwaar heeft gehad en jij daarmee ook.
Mijn moeder gaat op zich wel haar gangetje. Ze was laatst met een vriendin een dagje op stap geweest en ze had er enorm van genoten zei ze, ze was er de hele dag energiek van geweest. Dat doet me dan wel goed om te horen.
Aan de andere kant vind ik het heel moeilijk dat ik momenteel niet bij haar in de buurt woon. Er waren wel plannen om te gaan verhuizen, ik zou teruggaan naar mijn oude werkgever, maar heb toch gekozen voor een aanbod bij een bedrijf in de buurt van mijn huidige woonplaats. Ik heb nu totaal niet de kracht om te gaan verhuizen en alle stress die dat met zich meebrengt. Het brengt nu aan de andere kant wel veel schuldgevoel met zich mee tegenover mijn moeder, maar ik moet ook op mezelf passen, hoe rot dat ook voelt momenteel.
Ik hoop dat wanneer ik binnenkort weer aan het werk ga dat ik me weer wat beter ga voelen.
donderdag 9 juli 2020 13:20
Het is stil hier, hoe gaat het met iedereen? Nog vakantieplannen?
Wij zouden dit weekend eigenlijk met ons gezin op vakantie gaan, maar dat gaat nu niet meer door. Ik heb het daar wel moeilijk mee, dat we nooit met meer ons volledige gezin samen zullen zijn.
Verder ben ik sinds een paar weken weer aan het werk. Ik moet zeggen dat het fijn is om weer wat meer structuur en afleiding te hebben, al is het wel erg vermoeiend nog.
Ik maak me veel zorgen om mijn moeder. Ik kan, nu ik weer werk, ook niet zoveel meer naar haar toe zoals ik in het begin deed. Ik probeer in ieder geval elke 2 weken een weekend te gaan. We wonen op zo'n anderhalf uur van elkaar dus even in de avond elkaar zien lukt dan niet. Hoe gaan/gingen jullie daar mee om? Ik vind dat wel lastig, voel me schuldig dat ik op zo'n afstand ben gaan wonen.
Wij zouden dit weekend eigenlijk met ons gezin op vakantie gaan, maar dat gaat nu niet meer door. Ik heb het daar wel moeilijk mee, dat we nooit met meer ons volledige gezin samen zullen zijn.
Verder ben ik sinds een paar weken weer aan het werk. Ik moet zeggen dat het fijn is om weer wat meer structuur en afleiding te hebben, al is het wel erg vermoeiend nog.
Ik maak me veel zorgen om mijn moeder. Ik kan, nu ik weer werk, ook niet zoveel meer naar haar toe zoals ik in het begin deed. Ik probeer in ieder geval elke 2 weken een weekend te gaan. We wonen op zo'n anderhalf uur van elkaar dus even in de avond elkaar zien lukt dan niet. Hoe gaan/gingen jullie daar mee om? Ik vind dat wel lastig, voel me schuldig dat ik op zo'n afstand ben gaan wonen.
donderdag 9 juli 2020 13:42
Ik kwam dit topic tegen en moest toch even reageren ( nieuw hier).
Ook ik ben in de rouw. Mijn beide ouders zijn jong overleden, en vorig jaar mijn enige broer -hij heeft zelf een einde aan zijn leven gemaakt.
Het lastigste vind ik dat ik 'alleen' ben, we waren een gewoon normaal gezin, en dat is weg en voelt soms alsof dat allemaal niet heeft bestaan.
Ik heb inmiddels zelf kinderen, en soms zou ik wel eens willen weten of ik toen ik klein was ook zus en zo deed...dat kan niet meer.
Het klinkt gek, maar het geeft me steun om te lezen dat ik niet de enige ben die in de rouw is - zovelen die hiermee te maken krijgen.
Wat bij mij helpt is niet weg te lopen voor het verdriet maar het te ondergaan. Dus niet dat moeilijke liedje op de radio uitzetten, maar het helemaal uitluisteren. Moeilijk, maar ik merk dat verdriet dan juist eerder weggaat. En om tegen jezelf te zeggen: het is ok dat ik verdrietig ben.
Acceptatie helpt echt.
Waar ik nog steeds tegenaan loop is de vermoeidheid die rouw met zich meebrengt. Ik weet nog steeds niet hoe ik daar het beste mee om kan gaan zodat het minder wordt.
Misschien heeft een van jullie daar tips voor?
Tot slot: ik wens iedereen heel veel sterkte, in welke situatie je ook mag zitten
Ook ik ben in de rouw. Mijn beide ouders zijn jong overleden, en vorig jaar mijn enige broer -hij heeft zelf een einde aan zijn leven gemaakt.
Het lastigste vind ik dat ik 'alleen' ben, we waren een gewoon normaal gezin, en dat is weg en voelt soms alsof dat allemaal niet heeft bestaan.
Ik heb inmiddels zelf kinderen, en soms zou ik wel eens willen weten of ik toen ik klein was ook zus en zo deed...dat kan niet meer.
Het klinkt gek, maar het geeft me steun om te lezen dat ik niet de enige ben die in de rouw is - zovelen die hiermee te maken krijgen.
Wat bij mij helpt is niet weg te lopen voor het verdriet maar het te ondergaan. Dus niet dat moeilijke liedje op de radio uitzetten, maar het helemaal uitluisteren. Moeilijk, maar ik merk dat verdriet dan juist eerder weggaat. En om tegen jezelf te zeggen: het is ok dat ik verdrietig ben.
Acceptatie helpt echt.
Waar ik nog steeds tegenaan loop is de vermoeidheid die rouw met zich meebrengt. Ik weet nog steeds niet hoe ik daar het beste mee om kan gaan zodat het minder wordt.
Misschien heeft een van jullie daar tips voor?
Tot slot: ik wens iedereen heel veel sterkte, in welke situatie je ook mag zitten
donderdag 9 juli 2020 13:55
Simply, fijn dat het werk je wat afleiding en structuur geeft. Natuurlijk is het vermoeiend, dat heb ik ook altijd met een nieuwe baan. Het is altijd wennen en zeker in deze rare coronatijden.
W.b. jouw moeder... daar worstelde ik ook mee, met mijn moeder dan Het eerste jaar ging ik er elke week wel een dag of 2 naar toe. Bleef ik ook een nachtje slapen. Ik had ook nog een fulltime baan en een LAT-relatie op een uur afstand dus dat was best wel eens puzzelen. Aan het eind van het eerste jaar na het overlijden van mijn vader werd mijn vriend ziek (kon nauwelijks bed uitkomen) dus moest ik wel schipperen. Ik ging toen ongeveer 1x in de 2 weken (zat ook op anderhalf uur rijden). Maar ja, op een gegeven moment trok ik dat ook niet meer.
Ik ben een paar maanden geleden ook nog verhuisd, nog een uur verder weg. Daar voelde ik me eerst ook wel schuldig over maar goed, ik heb ook nog mijn eigen leven. En toen kwam corona en ben ik er maanden helemaal niet geweest. Maar nu komt ze mijn kant op en dat is ook heel leuk. Ik kan me voorstellen dat je met een gezin het al druk genoeg hebt. Wellicht kan jouw moeder af en toe een dagje of een paar dagen bij jullie komen?
W.b. jouw moeder... daar worstelde ik ook mee, met mijn moeder dan
Het eerste jaar ging ik er elke week wel een dag of 2 naar toe. Bleef ik ook een nachtje slapen. Ik had ook nog een fulltime baan en een LAT-relatie op een uur afstand dus dat was best wel eens puzzelen. Aan het eind van het eerste jaar na het overlijden van mijn vader werd mijn vriend ziek (kon nauwelijks bed uitkomen) dus moest ik wel schipperen. Ik ging toen ongeveer 1x in de 2 weken (zat ook op anderhalf uur rijden). Maar ja, op een gegeven moment trok ik dat ook niet meer.Ik ben een paar maanden geleden ook nog verhuisd, nog een uur verder weg. Daar voelde ik me eerst ook wel schuldig over maar goed, ik heb ook nog mijn eigen leven. En toen kwam corona en ben ik er maanden helemaal niet geweest. Maar nu komt ze mijn kant op en dat is ook heel leuk. Ik kan me voorstellen dat je met een gezin het al druk genoeg hebt. Wellicht kan jouw moeder af en toe een dagje of een paar dagen bij jullie komen?
lady_day wijzigde dit bericht op 09-07-2020 15:26
0.30% gewijzigd
donderdag 9 juli 2020 15:24
Zomerkoninkje wat verschrikkelijk om op zo'n manier je broer te verliezen, dat moet ontzettend moeilijk voor je zijn. Hadden jullie een goede band? Knap dat je het verdriet zo goed kan ondergaan, ik merk dat ik het toch wel een beetje weg probeer te stoppen. De vermoeidheid heb ik ook, ik doe echt wel rustiger aan dan normaal, maar verder ook geen tips helaas.
Lady jij ging toch wel vaak naar je moeder dus. Wel fijn dat ze nu bij jou in de buurt komt wonen. Ik heb geen gezin, dat scheelt, maar wel een relatie en ik wil natuurlijk ook weleens een weekend met mijn vriend doorbrengen. Bovendien wordt het anders wel erg vermoeiend allemaal. Mijn broertje woont gelukkig nog wel bij haar, dat scheelt wel, maar die zondert zich veel af waardoor ze alsnog veel alleen is. Ik merk aan haar dat het de laatste weken slechter met haar gaat, moeilijk om te zien.
Lady jij ging toch wel vaak naar je moeder dus. Wel fijn dat ze nu bij jou in de buurt komt wonen. Ik heb geen gezin, dat scheelt, maar wel een relatie en ik wil natuurlijk ook weleens een weekend met mijn vriend doorbrengen. Bovendien wordt het anders wel erg vermoeiend allemaal. Mijn broertje woont gelukkig nog wel bij haar, dat scheelt wel, maar die zondert zich veel af waardoor ze alsnog veel alleen is. Ik merk aan haar dat het de laatste weken slechter met haar gaat, moeilijk om te zien.
donderdag 9 juli 2020 15:40
Simply, oh gezin... met je ouders en broertje.. sorry, ik dacht jouw eigen kinderen en partner. Dan nog, ik vind dat je je moeder erg veel aandacht schenkt hoor. Ja, zij is verdrietig maar jij hebt ook je verdriet. Dat lijkt soms wel vergeten te worden door de achterblijvende ouder is mijn ervaring. Dat het slechter lijkt te gaan is niet zo gek. Je zult merken dat het komt en gaat. Ik maak me er nu niet zoveel zorgen meer over als ik zie dat mijn moeder weer in een lastige fase zit.
Welkom Zomer, wat een heftig verhaal. Vind het al heel knap hoe je het aanpakt, met de confrontatie aangaan. Ik heb het ook gedaan hoor maar dat ging niet zonder slag of stoot. En die vermoeidheid is zo herkenbaar. Het is voor mij nu 2,5 jaar geleden en ik ben nog steeds moe. Ook dat accepteer ik maar. Ik probeer zo gezond mogelijk te leven en ik probeer zoveel mogelijk te slapen. Krampachtig proberen meer energie te krijgen werkt niet bij mij.
Welkom Zomer, wat een heftig verhaal. Vind het al heel knap hoe je het aanpakt, met de confrontatie aangaan. Ik heb het ook gedaan hoor maar dat ging niet zonder slag of stoot. En die vermoeidheid is zo herkenbaar. Het is voor mij nu 2,5 jaar geleden en ik ben nog steeds moe. Ook dat accepteer ik maar. Ik probeer zo gezond mogelijk te leven en ik probeer zoveel mogelijk te slapen. Krampachtig proberen meer energie te krijgen werkt niet bij mij.
zaterdag 11 juli 2020 09:26
Och meis,wat vreselijk voor je...zomerkoninkje schreef: ↑09-07-2020 13:42Ik kwam dit topic tegen en moest toch even reageren ( nieuw hier).
Ook ik ben in de rouw. Mijn beide ouders zijn jong overleden, en vorig jaar mijn enige broer -hij heeft zelf een einde aan zijn leven gemaakt.
Het lastigste vind ik dat ik 'alleen' ben, we waren een gewoon normaal gezin, en dat is weg en voelt soms alsof dat allemaal niet heeft bestaan.
Ik heb inmiddels zelf kinderen, en soms zou ik wel eens willen weten of ik toen ik klein was ook zus en zo deed...dat kan niet meer.
Het klinkt gek, maar het geeft me steun om te lezen dat ik niet de enige ben die in de rouw is - zovelen die hiermee te maken krijgen.
Wat bij mij helpt is niet weg te lopen voor het verdriet maar het te ondergaan. Dus niet dat moeilijke liedje op de radio uitzetten, maar het helemaal uitluisteren. Moeilijk, maar ik merk dat verdriet dan juist eerder weggaat. En om tegen jezelf te zeggen: het is ok dat ik verdrietig ben.
Acceptatie helpt echt.
Waar ik nog steeds tegenaan loop is de vermoeidheid die rouw met zich meebrengt. Ik weet nog steeds niet hoe ik daar het beste mee om kan gaan zodat het minder wordt.
Misschien heeft een van jullie daar tips voor?
Tot slot: ik wens iedereen heel veel sterkte, in welke situatie je ook mag zitten
Rouw doet ook zo veel met je..heb ik ook nooit geweten
Ik kan je alleen maar veel sterkte en kracht wensen
zaterdag 11 juli 2020 13:00
De vermoeidheid is inderdaad lastig te handelen.zomerkoninkje schreef: ↑09-07-2020 13:42Ik kwam dit topic tegen en moest toch even reageren ( nieuw hier).
Ook ik ben in de rouw. Mijn beide ouders zijn jong overleden, en vorig jaar mijn enige broer -hij heeft zelf een einde aan zijn leven gemaakt.
Het lastigste vind ik dat ik 'alleen' ben, we waren een gewoon normaal gezin, en dat is weg en voelt soms alsof dat allemaal niet heeft bestaan.
Ik heb inmiddels zelf kinderen, en soms zou ik wel eens willen weten of ik toen ik klein was ook zus en zo deed...dat kan niet meer.
Het klinkt gek, maar het geeft me steun om te lezen dat ik niet de enige ben die in de rouw is - zovelen die hiermee te maken krijgen.
Wat bij mij helpt is niet weg te lopen voor het verdriet maar het te ondergaan. Dus niet dat moeilijke liedje op de radio uitzetten, maar het helemaal uitluisteren. Moeilijk, maar ik merk dat verdriet dan juist eerder weggaat. En om tegen jezelf te zeggen: het is ok dat ik verdrietig ben.
Acceptatie helpt echt.
Waar ik nog steeds tegenaan loop is de vermoeidheid die rouw met zich meebrengt. Ik weet nog steeds niet hoe ik daar het beste mee om kan gaan zodat het minder wordt.
Misschien heeft een van jullie daar tips voor?
Tot slot: ik wens iedereen heel veel sterkte, in welke situatie je ook mag zitten
