Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
woensdag 25 april 2018 om 22:23
Stofmuis, zonder teveel details weg te geven, heb je hem nog wel kunnen zien na zijn overlijden?Stofmuis schreef: ↑25-04-2018 18:26Ach lieve dames
Dat ongeloof is zo herkenbaar. Zeker omdat het voor mij nog erg vers is denk ik. Pas een krappe maand geleden. Dan zie ik een foto of filmpje en denk ik 'hoezo ben JIJ weg, dat kan toch helemaal niet?" Dat besef komt er soms langzaam wat tussendoor, maar accepteren of echt echt echt geloven... nee.
Ik weet dat er manieren zijn waarbij je de overledene beter niet kan zien.
Mij heeft het bij mijn moeder erg geholpen haar dood te zien. Ook kunnen helpen met haar om te kleden enzo. Weet niet of het daardoor komt, maar heb die gevoelens van ongeloof niet. Nooit gehad ook eigenlijk..
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
donderdag 26 april 2018 om 01:44
Nog wakker hier.... voel me net een klein kind, schreeuwend om haar vader. Gelukkig kan ik mezelf tegenwoordig snel kalmeren.
Dit is het meest bizarre gevoel ooit. Mijn hart voelt keihard en het voelt alsof het uit mijn lichaam wil springen.
Fijn dat ik hier kan schrijven. Ik merk steeds meer dat men het er in mijn omgeving niet meer over wil hebben. Ik wil ook niet dat zeikwijf worden die altijd loopt te zeuren over haar vader. Maar wat kan dit moeilijk zijn!
Ik hoop dat jullie allen lekker slapen. Ik ga ook een poging wagen... (morgen om 7 uur weer op... zucht)
Dit is het meest bizarre gevoel ooit. Mijn hart voelt keihard en het voelt alsof het uit mijn lichaam wil springen.
Fijn dat ik hier kan schrijven. Ik merk steeds meer dat men het er in mijn omgeving niet meer over wil hebben. Ik wil ook niet dat zeikwijf worden die altijd loopt te zeuren over haar vader. Maar wat kan dit moeilijk zijn!
Ik hoop dat jullie allen lekker slapen. Ik ga ook een poging wagen... (morgen om 7 uur weer op... zucht)
huilbui gehad en maar tlc opstaan hoop dat we snel weer slapen ladyday
donderdag 26 april 2018 om 07:12
Ja, ik kan wel op zich wel goed slapen. Ben ook heel moe steeds. Meestal gaat het wel maar soms vliegt het me aan -- vooral als iets niet goed gaat zoals gisteravond.
Soms kan ik echt wel geloven dat het scherpe randje er echt wel afgaat, en soms, zoals gisteravond ben ik bang dat het nooit gaat gebeuren. Dat ik nooit meer een dag heb waar ik niet die brok in mijn keel voel. Ik wil me gewoon weer okay voelen en de dingen doen die ik altijd met plezier deed, zoals mijn werk.
En jij spikkels, nog een beetje kunnen slapen?
Soms kan ik echt wel geloven dat het scherpe randje er echt wel afgaat, en soms, zoals gisteravond ben ik bang dat het nooit gaat gebeuren. Dat ik nooit meer een dag heb waar ik niet die brok in mijn keel voel. Ik wil me gewoon weer okay voelen en de dingen doen die ik altijd met plezier deed, zoals mijn werk.
En jij spikkels, nog een beetje kunnen slapen?
donderdag 26 april 2018 om 07:58
Bij mij is dat echt wel gebeurd. Ook ik dacht in het begin dat die erge pijn niet weg zou gaan. Nu, na een half jaar, kan ik echt zeggen dat ik weer mezelf word en niet constant meer zo intens verdrietig ben. En zelfs weer kan genieten van dingen. Het gemis is soms wel erger dan in het begin, gewoon omdat er steeds meer gebeurt wat ik niet meer kan delen met haar. Maar ik denk echt dat voor jou die scherpe randjes ook zullen vervagen. :
donderdag 26 april 2018 om 08:09
Wat een verdriet allemaal.
Ik vind het zo bizar om te merken dat het ineens zo om kan slaan. Ik ben afgelopen dagen steeds verdrietig. Net zo verdrietig in het begin. Ik denk nog wel meer, alsof het besef nu begint te komen. Iedere keer zie ik haar weer voor me hoe ze overleden was. En denk ik: oh nee, ze is dood. Ik kan me ook niet voorstellen dat dit beter gaat worden.
Zoals ik al eerder schreef hield ik haar wat op afstand. Ze was heel erg met haar dood bezig en ik vond dat veel te confronterend. Ze heeft haar hele uitvaart zelf geregeld en wilde mij daarin betrekken, maar ik wou niet. Ik was daar niet aan toe. Zelfs toen ze in slaap was, heb ik 2 dagen aan de andere kant van de kamer gezeten. Ook toen vond ik het te confronterend. In de ideale situatie had ik haar vast willen houden, maar dat durfde ik niet. Ik had ook het idee dat ze niet comfortabel was en dat ze het merkte als je haar aanraakte. Toen ze eenmaal overleden was, zat ik gelijk bij haar. Zo kwetsbaar als ze was. Toen pas zag ik haar kwetsbaarheid. Ik denk dat ze dat ook nooit liet zien, of niet echt.
Zo bizar dat je ineens je laatste adem kan uitblazen en dat het leven dan ophoudt. Dat dat zo makkelijk kan, ik kan er met mijn hoofd niet bij dat ze gewoon gestopt is met ademen en dat het voorbij is.
Ik vind het zo bizar om te merken dat het ineens zo om kan slaan. Ik ben afgelopen dagen steeds verdrietig. Net zo verdrietig in het begin. Ik denk nog wel meer, alsof het besef nu begint te komen. Iedere keer zie ik haar weer voor me hoe ze overleden was. En denk ik: oh nee, ze is dood. Ik kan me ook niet voorstellen dat dit beter gaat worden.
Zoals ik al eerder schreef hield ik haar wat op afstand. Ze was heel erg met haar dood bezig en ik vond dat veel te confronterend. Ze heeft haar hele uitvaart zelf geregeld en wilde mij daarin betrekken, maar ik wou niet. Ik was daar niet aan toe. Zelfs toen ze in slaap was, heb ik 2 dagen aan de andere kant van de kamer gezeten. Ook toen vond ik het te confronterend. In de ideale situatie had ik haar vast willen houden, maar dat durfde ik niet. Ik had ook het idee dat ze niet comfortabel was en dat ze het merkte als je haar aanraakte. Toen ze eenmaal overleden was, zat ik gelijk bij haar. Zo kwetsbaar als ze was. Toen pas zag ik haar kwetsbaarheid. Ik denk dat ze dat ook nooit liet zien, of niet echt.
Zo bizar dat je ineens je laatste adem kan uitblazen en dat het leven dan ophoudt. Dat dat zo makkelijk kan, ik kan er met mijn hoofd niet bij dat ze gewoon gestopt is met ademen en dat het voorbij is.
donderdag 26 april 2018 om 08:43
Die oh nee momenten..... gaan uiteindelijk weg, heeft tijd nodig.
Met het sterven bezig zijn en dat het de hele tijd als een film voor je afspeelt..... wordt ook minder, heeft tijd nodig.
De scherpe randjes gaan indd uiteindelijk weg, dan realiseer je je inene dat je best kan genieten weer, komt vanzelf, heeft tijd nodig.
Het wordt niet meer zoals voorheen, maar geluk en genieten krijgt een andere vorm. Meer bewust denk ik.
Van minuut naar minuut wordt van uur naar uur gaat naar dag voor dag gaat van week naar week. Echt, het heeft tijd nodig.
Dikke kus voor allemaal, hang in there
Met het sterven bezig zijn en dat het de hele tijd als een film voor je afspeelt..... wordt ook minder, heeft tijd nodig.
De scherpe randjes gaan indd uiteindelijk weg, dan realiseer je je inene dat je best kan genieten weer, komt vanzelf, heeft tijd nodig.
Het wordt niet meer zoals voorheen, maar geluk en genieten krijgt een andere vorm. Meer bewust denk ik.
Van minuut naar minuut wordt van uur naar uur gaat naar dag voor dag gaat van week naar week. Echt, het heeft tijd nodig.
Dikke kus voor allemaal, hang in there
Geniet!
donderdag 26 april 2018 om 08:43
Wat prachtig omschreven, Tinkeltje. Zo rauw. Ja, ik vind het ook bizar, dat ze dan opeens niet meer bestaan. Gewoon weg.
Ik heb een rotdag vandaag. Ben ook ontzettend moe en zit tegen een deadline aan te hikken. Ik voel me misselijk en mijn hart doet pijn. Nou ja, schrale troost, ik weet hoe snel het om kan slaan.
Ik heb een rotdag vandaag. Ben ook ontzettend moe en zit tegen een deadline aan te hikken. Ik voel me misselijk en mijn hart doet pijn. Nou ja, schrale troost, ik weet hoe snel het om kan slaan.
donderdag 26 april 2018 om 08:57
Heftige dagen voor iedereen. Succes met je deadline Ladyday en succes met verhuizen momo. Wat jammer dat je nu niet met trots het resultaat kan laten zien.
Ladyday: gewoon weg ja... ze is gecremeerd. Zo raar. Je ontstaat uit niets en je wordt weer niets. Gewoon lichaam weg, geest weg. Gewoon mama weg, uitgewist van de aarde. Ik heb natuurlijk al mijn herinneringen nog en ze leeft voort in mij. Maar zo vreemd is het. Iemand die zo’n grote impact op je leven heeft gehad en dan ineens weg.
Ladyday: gewoon weg ja... ze is gecremeerd. Zo raar. Je ontstaat uit niets en je wordt weer niets. Gewoon lichaam weg, geest weg. Gewoon mama weg, uitgewist van de aarde. Ik heb natuurlijk al mijn herinneringen nog en ze leeft voort in mij. Maar zo vreemd is het. Iemand die zo’n grote impact op je leven heeft gehad en dan ineens weg.
donderdag 26 april 2018 om 09:32
Ook hier een rotnacht gehad. Ik val op zich wel in slaap, maar word om de twee uur wakker. En iedere keer dan dat besef weer...
Sterkte voor jullie Lady en Momo En voor iedereen trouwens
Over jouw vraag van gisteren Lambchop: Ik heb hem dus na zijn dood nog gezien. Hij is thuis opgebaard geweest. Er was eigenlijk niks aan hem te zien, een ruw plekje in zijn nek maar verder niets (hij heeft zich opgehangen). Het was echt net alsof hij sliep. Ik vond het eerst maar een akelig idee dat hij thuis zou zijn, maar achteraf ben ik er blij om. Zo kon ik hem nog zien, aanraken, tegen hem praten.
Ik heb geholpen met wassen, aankleden en in de kist leggen. En hoewel ik rationeel dus best weet dat het echt waar is, is het emotioneel (nog?) niet te bevatten. Zo surrealistisch, dat dat ZIJN lichaam was dat ik aangekleed heb. Dus hoewel ik het gezien heb en in die zin bevestigd heb gekregen, voelt het alsnog niet helemaal echt.
Sempie, jouw bericht troost me heel erg. Ik vraag me namelijk regelmatig af hoe ik dit in godsnaam moet overleven. Het is prettig te weten dat deze rauwe pijn toch ooit minder wordt.
Straks een afspraak bij de ggz, ik ben benieuwd.
Nogmaals een heel dikke voor iedereen die 'm wil.
Sterkte voor jullie Lady en Momo
En voor iedereen trouwens Over jouw vraag van gisteren Lambchop: Ik heb hem dus na zijn dood nog gezien. Hij is thuis opgebaard geweest. Er was eigenlijk niks aan hem te zien, een ruw plekje in zijn nek maar verder niets (hij heeft zich opgehangen). Het was echt net alsof hij sliep. Ik vond het eerst maar een akelig idee dat hij thuis zou zijn, maar achteraf ben ik er blij om. Zo kon ik hem nog zien, aanraken, tegen hem praten.
Ik heb geholpen met wassen, aankleden en in de kist leggen. En hoewel ik rationeel dus best weet dat het echt waar is, is het emotioneel (nog?) niet te bevatten. Zo surrealistisch, dat dat ZIJN lichaam was dat ik aangekleed heb. Dus hoewel ik het gezien heb en in die zin bevestigd heb gekregen, voelt het alsnog niet helemaal echt.
Sempie, jouw bericht troost me heel erg. Ik vraag me namelijk regelmatig af hoe ik dit in godsnaam moet overleven. Het is prettig te weten dat deze rauwe pijn toch ooit minder wordt.
Straks een afspraak bij de ggz, ik ben benieuwd.
Nogmaals een heel dikke
voor iedereen die 'm wil.
Time spent with a cat is never wasted
donderdag 26 april 2018 om 09:43
Bizar gewoon weg, heb het ook (drie keer) voor m’n ogen zien gebeuren. Ze zijn het meteen niet meer. Ziel weg... lichaam achterlatend als leeg omhulsel. Zo rauw en zo raar.
En dan daarna ook al weer je het met je hoofd dat ongeloof van waar is die ziel nu. Moet er toch nog zijn? Praten tegen de foto’s met het idee waar ben je dan...
Ik hoopte dat het een troost zou zijn, en dat ik niet te belerend over zou komen. Uiteindelijk gaat echt het rauwe randje weg...
En dan daarna ook al weer je het met je hoofd dat ongeloof van waar is die ziel nu. Moet er toch nog zijn? Praten tegen de foto’s met het idee waar ben je dan...
Ik hoopte dat het een troost zou zijn, en dat ik niet te belerend over zou komen. Uiteindelijk gaat echt het rauwe randje weg...
sempie wijzigde dit bericht op 26-04-2018 09:45
16.05% gewijzigd
Geniet!
donderdag 26 april 2018 om 09:43
Toen ik nog in HR werkte hadden we wel eens medewerkers die echt maanden uit de running waren toen een dierbare kwam te overlijden. Ik snapte wel dat het heel erg was, maar ik snapte niet hoe groot de impact kan zijn op alle facetten van je leven. Nu snap ik heel goed hoe dat kan gebeuren.
Ik ben zelf 2 dagen na de crematie weer aan het werk gegaan en het gaat ook best goed (scheelt dat ik momenteel geen leidinggevende heb, dus ik run gewoon mijn eigen tokootje), maar ik snap nu wel wat het met je doet. Het is niet even 2 weken huilen en dan is het klaar. Het verdriet gaat in elke vezel van je lichaam zitten. En soms beweegt alles prima mee en is het goed te doen, en soms staat gewoon alles scheef.
Ik merk het vooral bij dingen die niet gaan zoals het moet. Mijn huis (meer dan 100 jaar oud) raakt in verval. Mijn vader deed altijd het onderhoud maar het afgelopen jaar niet meer. Het is ongelooflijk hoe snel de verloedering toeslaat. Ik heb nu een klusjesman gevonden maar die communiceert slecht en het is steeds gedoe. Dan mis ik mijn vader extra. Op hem kon ik echt vertrouwen. Niet alleen dat hij er was, maar ook dat hij het goed deed. Nu is alles moeilijk moeilijk (en heel duur).
Tinkeltje, ik geloof niet in god, maar ik denk (of is het hoop) dat de geest niet weg is. Ik hoop ook steeds zo op een teken, maar tegelijkertijd denk ik ook dat ik mezelf voor de gek houd, want er gebeurt helemaal niets.
Nou ja, misschien wordt het in de loop van de dag wel beter. Dikke knuffel voor iedereen die het nodig heeft
Ik ben zelf 2 dagen na de crematie weer aan het werk gegaan en het gaat ook best goed (scheelt dat ik momenteel geen leidinggevende heb, dus ik run gewoon mijn eigen tokootje), maar ik snap nu wel wat het met je doet. Het is niet even 2 weken huilen en dan is het klaar. Het verdriet gaat in elke vezel van je lichaam zitten. En soms beweegt alles prima mee en is het goed te doen, en soms staat gewoon alles scheef.
Ik merk het vooral bij dingen die niet gaan zoals het moet. Mijn huis (meer dan 100 jaar oud) raakt in verval. Mijn vader deed altijd het onderhoud maar het afgelopen jaar niet meer. Het is ongelooflijk hoe snel de verloedering toeslaat. Ik heb nu een klusjesman gevonden maar die communiceert slecht en het is steeds gedoe. Dan mis ik mijn vader extra. Op hem kon ik echt vertrouwen. Niet alleen dat hij er was, maar ook dat hij het goed deed. Nu is alles moeilijk moeilijk (en heel duur).
Tinkeltje, ik geloof niet in god, maar ik denk (of is het hoop) dat de geest niet weg is. Ik hoop ook steeds zo op een teken, maar tegelijkertijd denk ik ook dat ik mezelf voor de gek houd, want er gebeurt helemaal niets.
Nou ja, misschien wordt het in de loop van de dag wel beter. Dikke knuffel voor iedereen die het nodig heeft
donderdag 26 april 2018 om 09:51
Ik ben ook iedere keer na een week weer aan het werk gegaan.
Nou werk ik wel maar met één naaste collega die ik al heel lang ken en hij is ook op alle uitvaarten geweest. Kon er dus met hem ook over praten.
Hij heeft me best wel veel zien huilen. Maar nam ook de ergste (werk)druk bij me weg, ik vond het wel een fijne afleiding en kon rustig aan weer opstarten. Als dat niet was geweest had het anders geweest.
Nou werk ik wel maar met één naaste collega die ik al heel lang ken en hij is ook op alle uitvaarten geweest. Kon er dus met hem ook over praten.
Hij heeft me best wel veel zien huilen. Maar nam ook de ergste (werk)druk bij me weg, ik vond het wel een fijne afleiding en kon rustig aan weer opstarten. Als dat niet was geweest had het anders geweest.
Geniet!
donderdag 26 april 2018 om 10:01
Voor mij was werk het enige stukje fundament wat wel nog heel was. Het gaf houvast. Al denk ik niet dat ik het had volgehouden als ik mijn werk niet flexibel mocht indelen.redbulletje schreef: ↑26-04-2018 09:47Ik vond het altijd bijzonder dat mensen die een ouder verloren na 2 weken ofzo alweer terug aan 't werk gingen. Kon me dáár juist niets bij voorstellen. Het hele fundament onder je bestaan stort in.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
donderdag 26 april 2018 om 10:08
Ik ben ook al afgehaakt op het moment dat we hoorden dat mijn vader ongeneeslijk ziek was. Ik kon er op deze manier voor hem zijn en met mijn eigen emoties dealen. Had me schuldig gevoeld als ik tijdens zijn ziekteproces gewoon had doorgewerkt en dus heel veel extra qualitytime was misgelopen.
donderdag 26 april 2018 om 10:28
Ik ben op mijn werk een 'lone ranger' en hoef niet per se op kantoor te zitten. In de eerste 3 weken dat mijn vader in het ziekenhuis was heb ik voornamelijk vanuit het ziekenhuis gewerkt. Mijn vader had niet de energie om 9 uur te babbelen dus soms sliep hij gewoon en zat ik met op mijn laptop naast zijn bed te werken. Hij vond het fijn dat er iemand bij hem was. En ik ook. Ik heb dat ook als quality time ervaren. Er gewoon zijn.
De laatste week, toen het duidelijk was dat het snel afgelopen was heb ik niet gewerkt. Dat kon toen ook echt niet.
En over dat werken gesproken, bij ons is het protocol dat je de dag na de crematie alweer op je werk verschijnt hoor. In de praktijk zijn ze gelukkig niet zo streng. Ik was eigenlijk wel blij om wat afleiding te hebben. Ik heb helemaal geen zin in werken, maar als ik thuis ben en niets doe begin ik te malen.
Ik kan gelukkig mijn eigen tijd indelen en niemand zit me op mijn nek, dus daar heb ik mazzel mee. Mijn werk geeft me nog enigszins 'zin' en structuur. Daar ben ik heel blij mee. En ook dat ik zo vrij gelaten wordt door mijn werkgever. Heel prettig.
De laatste week, toen het duidelijk was dat het snel afgelopen was heb ik niet gewerkt. Dat kon toen ook echt niet.
En over dat werken gesproken, bij ons is het protocol dat je de dag na de crematie alweer op je werk verschijnt hoor. In de praktijk zijn ze gelukkig niet zo streng. Ik was eigenlijk wel blij om wat afleiding te hebben. Ik heb helemaal geen zin in werken, maar als ik thuis ben en niets doe begin ik te malen.
Ik kan gelukkig mijn eigen tijd indelen en niemand zit me op mijn nek, dus daar heb ik mazzel mee. Mijn werk geeft me nog enigszins 'zin' en structuur. Daar ben ik heel blij mee. En ook dat ik zo vrij gelaten wordt door mijn werkgever. Heel prettig.
donderdag 26 april 2018 om 10:33
Ik werkte via 'n uitzendbureau en in 'n kantoortuin, dus dat vond ik echt niet te handelen. Zat ook zeker niet 24/7 bij m'n ouders, maar ik had veel behoefte aan alleen zijn en ging elke dag even bij m'n ouders langs om met m'n vader 'n uurtje te gaan wandelen. Maar goed ik zat sowieso al tegen 'n burnout/depressie aan op m'n werk nog voor m'n vader ziek werd, dus het is voor mij alleen maar goed geweest dat ik de ziektewet in ging.
donderdag 26 april 2018 om 10:40
Ik ben tot mijn moeders dood blijven werken en ook 2 weken na haar dood weer begonnen. Was wel lastig maar mijn collega’s waren zo lief en betrokken en zorgden ervoor dat ik eigenlijk niks hoefde te doen, ze namen mijn werk over en lieten mij aanrommelen. Geen druk of verantwoordelijkheden en al helemaal geen lastige dingen. Dat vond ik heel fijn, want zo was het ook wel een goede afleiding. En ik moest sowieso toch doorgaan met alles vanwege de kinderen. Ik moest toch opstaan en voor zo zorgen, dus werken draaide daar gewoon maar in mee.
donderdag 26 april 2018 om 11:03
Ladyday: ik geloof ook niet, maar stel me wel voor dat ze nog soort van meekijkt. Dat vind ik een geruststellende gedachte.
Werk: de week dat ze in slaap gebracht werd heb ik deels gewerkt en ben ik dagelijks bij mijn ouders geweest. Een week na de uitvaart ben ik weer gaan werken. Ik heb toen wel een gesprek met de bedrijfsarts gehad omdat ik heel moe was en zij gaf aan dat ik me niet ziek mocht melden. Rouw is geen ziekte zei ze. En ze vertelde dat werken geen negatieve invloed hoefde te zijn bj rouw. Ik ben met mijn manager op zoek gegaan naar manieren om mijn energie beter te verdelen en ik mag moeilijke dingen bij hem neerleggen. Ik werk in HR en ben het er wel mee eens eigenlijk. Ik ben graag aan het werk en het gaat ook best goed. Ik merk wel dat ik meer moeite heb met dingen overzien.
Werk: de week dat ze in slaap gebracht werd heb ik deels gewerkt en ben ik dagelijks bij mijn ouders geweest. Een week na de uitvaart ben ik weer gaan werken. Ik heb toen wel een gesprek met de bedrijfsarts gehad omdat ik heel moe was en zij gaf aan dat ik me niet ziek mocht melden. Rouw is geen ziekte zei ze. En ze vertelde dat werken geen negatieve invloed hoefde te zijn bj rouw. Ik ben met mijn manager op zoek gegaan naar manieren om mijn energie beter te verdelen en ik mag moeilijke dingen bij hem neerleggen. Ik werk in HR en ben het er wel mee eens eigenlijk. Ik ben graag aan het werk en het gaat ook best goed. Ik merk wel dat ik meer moeite heb met dingen overzien.
