Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
woensdag 25 april 2018 om 09:29
Zo had je ook op mij kunnen reageren maar heb ik nooit gezien van je. Alleen maar hoe ik het anders moet zien of doen.OopjenCoppit schreef: ↑25-04-2018 00:12Ach Spikkels, het is voor jou ook wel dubbelop zwaar hè?
Ik hoop dat het delen van de rouwervaringen het voor jou -ondanks de eenzaamheid- toch iets dragelijker maakt.
Is schrijven voor jou een mogelijkheid om wat verlichting kan krijgen?
Heel veel sterkte meid.
woensdag 25 april 2018 om 09:49
Sempie schreef: ↑25-04-2018 09:21Toen mijn moeder gevallen was en de laatste periode (3 maanden) waren aangebroken konden wij weinig voor haar doen, alleen maar er zijn. Ze verbleef in een verpleeghuis op de palliatieve afdeling. Omdat ze haar heup, bekken en schaambeen gebroken had kon ze helemaal niets meer. Niet omdraaien in bed, niet gaan zitten zelf, overal moest ze mee geholpen worden en alles deed pijn. Ik was er iedere dag, gaf haar eten, we gingen wandelen in een speciale stoel. Over die periode heb ik geen schuldgevoel. Ze was een hulpeloos hoopje mens, onder de uitzaaiingen en half verlamd door de cva.
Mijn schuldgevoel zit hem meer in de periode daarvoor. Ook al was ik er veel, bijna iedere dag. Toch knaagde het dat ik best wel eens dacht dat ik er geen zin in had. Ik wilde ook gewoon onbezorgd m'n ding doen zoals vriendinnen. En daar kan ik me rot over voelen.
Dus ik herken het wel, maar door die laatste drie maanden waarin we dus veel gesproken hadden en de bevestiging die ik kreeg na haar overlijden van m'n omgeving is dat gelukkig voor het grootste gedeelte weggenomen. Ik denk dat schuldgevoel in combinatie met een definitief overlijden (je kan niks terugdraaien en niets meer veranderen) het meest waardeloze/ingewikkelde gevoel is wat er maar bestaat.
Maar in alle verhalen die ik lees, heeft niemand een valide reden voor schuldgevoel. Ik lees alleen maar liefde en het zo goed mogelijk doen als je kan. Al realiseer ik me dat schuldgevoel iets is waarmee je met jezelf in het reine moet komen, dat kan niemand bij je wegnemen. Toch wil ik het wel zeggen
Ik ben dan ook heel dankbaar dat mijn broer en mijn vader me regelmatig bedankt hebben voor m'n zorg, betrokkenheid en aanwezigheid. Die uitgesproken woorden waren emotioneel zwaar maar zo ontzettend waardevol. Al kan ik als ik eraan terug denk nog steeds wel huilen
moderatorviva wijzigde dit bericht op 25-04-2018 10:16
Reden: Dit bericht is gewijzigd i.v.m. provoceren.
Reden: Dit bericht is gewijzigd i.v.m. provoceren.
1.61% gewijzigd
woensdag 25 april 2018 om 09:50
Yogo, hou alsjeblieft eens op.
Mensen zoeken hier steun bij elkaar, het helpt echt niet als jij er steeds met sneren tussendoor komt. Je jaagt mensen, die OOK volop in hun verdriet en pijn zitten, weg. Je bent niet de enige.
Normaal zeg ik niet snel ergens iets van, maar ik vind het erg lastig worden om je te lezen. Ik vind het hartstikke erg voor je dat je zo'n verdriet hebt, echt waar.
Maar hier help je niemand, inclusief jezelf, mee.
Mensen zoeken hier steun bij elkaar, het helpt echt niet als jij er steeds met sneren tussendoor komt. Je jaagt mensen, die OOK volop in hun verdriet en pijn zitten, weg. Je bent niet de enige.
Normaal zeg ik niet snel ergens iets van, maar ik vind het erg lastig worden om je te lezen. Ik vind het hartstikke erg voor je dat je zo'n verdriet hebt, echt waar.
Maar hier help je niemand, inclusief jezelf, mee.
Time spent with a cat is never wasted
woensdag 25 april 2018 om 09:52
woensdag 25 april 2018 om 09:53
Wat ben jij vals. Ik dacht eerst dat het iets pathologisch was, maar nu weet ik het zeker: je doet het erom.
Ik hoop dat iedereen je op de negeer zet.
Alle anderen: sterkte van een meelezer.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 25-04-2018 10:17
Reden: Provoceren
Reden: Provoceren
10.33% gewijzigd
woensdag 25 april 2018 om 09:54
Maar je moeder is er gelukkig nog wel bij. Jullie kunnen steun bij elkaar zoeken en dingen delen. Dat scheelt een hoop.Sinala26 schreef: ↑24-04-2018 20:52Yogo, ik vind het jammer voor je dat je geen eigenaar durft te zijn van je verdriet..en niet accepteert en loslaat. God wat is het leven toch oneerlijk en kut hè.., zo ervaar je het blijkbaar..maar je moet zelf de slingers ophangen meid. Wij kunnen het iig niet voor je doen. Geluk haal je nog altijd uit jezelf en wordt niet gemaakt door een ander.
Ik mag hopelijk nog 60 jaar verder zonder de belangrijkste persoon in mijn leven. Niemand kan dat gat opvullen. Mijn mogelijk toekomstige kinderen zullen nooit hun opa leren kennen..ik moet alleen naar het altaar..en zal nooit weer zijn steun en toeverlaat ergens anders kunnen vinden. Maar geen seconde dat ik daarbij denk dat mijn verdriet erger is dan het verdriet dan een ander. Mijn vader zou me het hallelujah geven als ik met dat soort slachtofferschap aan kwam zetten. Want wat je ook overkomt of overkomen is, hoe je er mee omgaat, dat kies je nog altijd zelf.
Voor mij wordt dit topic zo langzamerhand verpest. Ik kom hier om steun te vinden, niet om ruzie te maken.
Engelse dropspikkels, mocht je je eigen topic nog volgen..
anoniem_155509 wijzigde dit bericht op 25-04-2018 10:00
0.27% gewijzigd
woensdag 25 april 2018 om 09:55
Zeker niet. Maar mensen hadden ook gewoon begripvol op mij kunnen reageren. Ik zou zeggen, zeg eens iets aardigs.Stofmuis schreef: ↑25-04-2018 09:50Yogo, hou alsjeblieft eens op.
Mensen zoeken hier steun bij elkaar, het helpt echt niet als jij er steeds met sneren tussendoor komt. Je jaagt mensen, die OOK volop in hun verdriet en pijn zitten, weg. Je bent niet de enige.
Normaal zeg ik niet snel ergens iets van, maar ik vind het erg lastig worden om je te lezen. Ik vind het hartstikke erg voor je dat je zo'n verdriet hebt, echt waar.
Maar hier help je niemand, inclusief jezelf, mee.
anoniem_155509 wijzigde dit bericht op 25-04-2018 09:57
3.11% gewijzigd
woensdag 25 april 2018 om 09:56
woensdag 25 april 2018 om 09:57
Mensen hadden mij ook gewoon aardig kunnen reageren en kunnen steunen.
woensdag 25 april 2018 om 09:58
+1Stofmuis schreef: ↑25-04-2018 09:50Yogo, hou alsjeblieft eens op.
Mensen zoeken hier steun bij elkaar, het helpt echt niet als jij er steeds met sneren tussendoor komt. Je jaagt mensen, die OOK volop in hun verdriet en pijn zitten, weg. Je bent niet de enige.
Normaal zeg ik niet snel ergens iets van, maar ik vind het erg lastig worden om je te lezen. Ik vind het hartstikke erg voor je dat je zo'n verdriet hebt, echt waar.
Maar hier help je niemand, inclusief jezelf, mee.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
woensdag 25 april 2018 om 10:02
Het is toch zo dat je het kunt delen? En ik kan dat niet.
Dus reageer ik hier en word dan niet geaccepteerd en ook belachelijk gemaakt.
woensdag 25 april 2018 om 10:03
Yogo, is het nu je bedoeling om nog tig keer afgewezen te worden? Wil je nu gewoon dit topic verpesten?
Er is volgens mij door iedereen al meerdere malen verzocht om te stoppen met op deze manier aandacht te trekken. En als je hier niet vindt wat je zoekt weg te blijven uit dit topic.
Aardige en vriendelijke woorden ga je krijgen als jij aardig en vriendelijk doet, zoals al vaker gezegd, je krijgt wat je geeft. Je reageert zelf niet op menaen en geeft geen vriendelijke woorden dus die krijg je dat ook niet terug.
Wat zoek je hier dan nog? Bevestiging in de afwijzing?
Er is volgens mij door iedereen al meerdere malen verzocht om te stoppen met op deze manier aandacht te trekken. En als je hier niet vindt wat je zoekt weg te blijven uit dit topic.
Aardige en vriendelijke woorden ga je krijgen als jij aardig en vriendelijk doet, zoals al vaker gezegd, je krijgt wat je geeft. Je reageert zelf niet op menaen en geeft geen vriendelijke woorden dus die krijg je dat ook niet terug.
Wat zoek je hier dan nog? Bevestiging in de afwijzing?
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
woensdag 25 april 2018 om 10:15
Spikkels: wat naar zeg. Angst is zo moeilijk. Ik kan me je gevoel dat je niet zonder haar kan goed voorstellen. Heb je wel eens g-schema’s gemaakt? Ik deed dit veel bij angst.
New eve: ik hoorde de uitspraak grieve is the price we pay for love.
Sempie: ik ben het helemaal met je eens. Er spreekt zoveel liefde uit dat schuldgevoel. Heel dubbel eigenlijk.
Achteraf hoorde ik ook van veel mensen dat ze zo trots op me was. En daar kan ik niet zo goed mee omgaan. Ik had altijd het gevoel het niet goed genoeg te doen. Ze sprak vol lof over mij tegen anderen, maar tegen mij zei ze het nooit.
New eve: ik hoorde de uitspraak grieve is the price we pay for love.
Sempie: ik ben het helemaal met je eens. Er spreekt zoveel liefde uit dat schuldgevoel. Heel dubbel eigenlijk.
Achteraf hoorde ik ook van veel mensen dat ze zo trots op me was. En daar kan ik niet zo goed mee omgaan. Ik had altijd het gevoel het niet goed genoeg te doen. Ze sprak vol lof over mij tegen anderen, maar tegen mij zei ze het nooit.
woensdag 25 april 2018 om 10:18
woensdag 25 april 2018 om 10:33
Een quote:
"Om verder te kunnen als mens/in het leven, moet je afscheid nemen van het verdriet"...
Ik vond het wel een mooie, het gemis, de herinnering en de liefde blijft altijd. Maar er komt een moment dat je afscheid kunt nemen van het verdriet.
En dat is voor iedereen weer anders natuurlijk, en een ieder die er midden in zit zal het (nog) helemaal niet zo zien. Maar voor mij werkt het, ik kan er wat mee.
"Om verder te kunnen als mens/in het leven, moet je afscheid nemen van het verdriet"...
Ik vond het wel een mooie, het gemis, de herinnering en de liefde blijft altijd. Maar er komt een moment dat je afscheid kunt nemen van het verdriet.
En dat is voor iedereen weer anders natuurlijk, en een ieder die er midden in zit zal het (nog) helemaal niet zo zien. Maar voor mij werkt het, ik kan er wat mee.
Geniet!
