Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
vrijdag 16 februari 2018 23:52
Fijn jullie berichtjes 
Zou het uitmaken of je ouder onverwachts overlijd of na een ziektebed? Qua rouw zou je al kunnen rouwen als je al afscheid begint te nemen .... ik heb geen idee mijn moeder overleed onverwachts na 2 operaties.
Ik bedacht me vandaag dat ik me hele dag onwerkelijk voel alsof ik een hele zware griep heb gehad en voor het eerst weer op bent zo zweverig en zwak is dat voor jullie herkenbaar ? Duurt dat lang pffffff
Vandaag ook het nieuws dat een tante van mij is overleden na een heel lang slepend ziektebed bah.... zo raar ik sprak met mijn moeder veel over haar en hoe raar het zou zijn dat ze er straks niet meer zou zijn en nu heeft ze mijn moeder overleefd hele rare gewaarwording nu zijn ze er allebei niet meer
Zou het uitmaken of je ouder onverwachts overlijd of na een ziektebed? Qua rouw zou je al kunnen rouwen als je al afscheid begint te nemen .... ik heb geen idee mijn moeder overleed onverwachts na 2 operaties.
Ik bedacht me vandaag dat ik me hele dag onwerkelijk voel alsof ik een hele zware griep heb gehad en voor het eerst weer op bent zo zweverig en zwak is dat voor jullie herkenbaar ? Duurt dat lang pffffff
Vandaag ook het nieuws dat een tante van mij is overleden na een heel lang slepend ziektebed bah.... zo raar ik sprak met mijn moeder veel over haar en hoe raar het zou zijn dat ze er straks niet meer zou zijn en nu heeft ze mijn moeder overleefd hele rare gewaarwording nu zijn ze er allebei niet meer
zaterdag 17 februari 2018 00:11
Ik denk zeker dat dat uitmaakt. Ik was compleet lamgeslagen toen wij hoorden dat mijn vader uitgezaaide kanker had (vanuit het niets) maar doordat we samen de tijd die nog restte goed besteed hebben, denk ik zeker dat het beter te handelen was voor mij. Ik had al 'n flinke portie rouw doorstaan terwijl we nog met elkaar konden praten. Als m'n vader van de een op de andere dag was weggevallen had ik dat niet getrokken en zou ik nog steeds met vanalles rondlopen wat ik nog wilde vragen, zeggen, doen etc. En dat terwijl we al 'n goede band hadden en veel met elkaar optrokken.Engelsdropspikkels schreef: ↑16-02-2018 23:52Zou het uitmaken of je ouder onverwachts overlijd of na een ziektebed? Qua rouw zou je al kunnen rouwen als je al afscheid begint te nemen .... ik heb geen idee mijn moeder overleed onverwachts na 2 operaties.
zaterdag 17 februari 2018 00:25
@redbulletje ja mss anders maar fijn dat je nog die tijd hebt gehad met je vader...
Verdriet zal net zo groot zijn maar anders.
Ik heb gelukkig niet het gevoel dat kk dingen niet heb gezegd ofzo maar als ik het geweten had ik zo verschrikkelijk met haar geknuffeld en gezegd dat ik zoveeeeeeel van haar hou. Al weet ik dat ze dat wel wist.
Lijken me ook moeilijke gesprekken ook voor de ouder dat je weet dat je kind gaat achterlaten in verdriet ik voel soms gewoon het verdriet dat mijn moeder over mij zou hebben nu.
Die huilbuien vanuit het diepste van me ziel...
Verdriet zal net zo groot zijn maar anders.
Ik heb gelukkig niet het gevoel dat kk dingen niet heb gezegd ofzo maar als ik het geweten had ik zo verschrikkelijk met haar geknuffeld en gezegd dat ik zoveeeeeeel van haar hou. Al weet ik dat ze dat wel wist.
Lijken me ook moeilijke gesprekken ook voor de ouder dat je weet dat je kind gaat achterlaten in verdriet ik voel soms gewoon het verdriet dat mijn moeder over mij zou hebben nu.
Die huilbuien vanuit het diepste van me ziel...
anoniem_363894 wijzigde dit bericht op 17-02-2018 00:27
Reden: Fout
Reden: Fout
0.18% gewijzigd
zaterdag 17 februari 2018 01:46
Heb je er wel wat aan gehad, heeft het je wel geholpen ?JollyRider schreef: ↑16-02-2018 17:22Vgens mijn cursus rouwbegeleiding helpt het om je verhaal regelmatig te doen, een soort beheerst herbeleven.
Maar of dat waar is weet ik niet.
zaterdag 17 februari 2018 06:51
Ik denk dat het wel uitmaakt. Wij hadden een dag of 5 om afscheid te nemen. Mijn vader had het daar eerst heel erg moeilijk mee, dat hij ons achter moest laten. Voor hem voelde dat alsof hij ons in de steek liet. Daar had hij meer verdriet om dan om het feit dat zijn leven ten einde was gekomen. Gelukkig hebben we nog genoeg tijd gehad om dat gevoel bij hem weg te nemen.Engelsdropspikkels schreef: ↑17-02-2018 00:25@redbulletje ja mss anders maar fijn dat je nog die tijd hebt gehad met je vader...
Verdriet zal net zo groot zijn maar anders.
Ik heb gelukkig niet het gevoel dat kk dingen niet heb gezegd ofzo maar als ik het geweten had ik zo verschrikkelijk met haar geknuffeld en gezegd dat ik zoveeeeeeel van haar hou. Al weet ik dat ze dat wel wist.
Lijken me ook moeilijke gesprekken ook voor de ouder dat je weet dat je kind gaat achterlaten in verdriet ik voel soms gewoon het verdriet dat mijn moeder over mij zou hebben nu.
Die huilbuien vanuit het diepste van me ziel...
Wat ik wel moeilijk blijf vinden is dat mijn vader liever dood was dan nog even langer bij ons. Hij was dol op ons en had alles voor ons over. De pijn die hij gehad heeft moet onbeschrijvelijk zijn geweest. En dat voelt echt heel 'oneerlijk' (op zo'n kindse manier).
zaterdag 17 februari 2018 07:45
Jawel. Al was het maar tegen de onzekerheidEngelsdropspikkels schreef: ↑17-02-2018 01:46Heb je er wel wat aan gehad, heeft het je wel geholpen ?
Like a great eternal Klansman
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
zaterdag 17 februari 2018 11:10
zaterdag 17 februari 2018 15:56
Ik denk dat zoiets nooit echt goed te leren is. Vind het wel mooi dat je dit gedaan hebt.
Ik vind dat ook nog steeds lastig en ook een beetje afhankelijk van degene die een verlies heeft geleden. De een laat ook veel makkelijker troost, een knuffel of sowieso iemand toe. Ik destijds totaal niet, sloot me af waar mijn vader het behoorlijk moeilijk mee heeft gehad hoewel hij me altijd de ruimte heeft gegeven en er toch was. Ook vriendinnen en vrienden vonden het lastig. Aan de buitenkant deed ik het voor als 'naar omstandigheden gaat het goed'. En het ging op zich ook wel, ik deed wat moest, zorgde voor zoon maar veel dingen ook erg op de automatische piloot. En huilen deed ik thuis, veilig achter gesloten deuren en ramen zodat niemand het kon zien. Ik kon bijna aan de slag als dekbeddenverkoper, als die wallen maar onder mijn ogen vandaan waren
. Hondsmoe was ik dan, ging soms tegelijk met zoon om 19.00 uur slapen.In de afgelopen jaren zijn er bij meerdere vrienden/vriendinnen 1 van de ouders overleden. Recent ook nog en mijn vriendin vraagt ook gewoon om een knuffel, of wil even hartverscheurend huilen. Moet zeggen dat ik dat heel fijn vind dat ze zich daarin zo goed kan uiten, geeft mij de kans ook echt iets voor haar te kunnen doen/betekenen. Verlies voelt zo machteloos ook. En soms zitten we ook gewoon zwijgend naast elkaar, zwijgend een wijntje te drinken, sla ik een arm om haar heen en dan is het ook goed.
Ondersteuning zit 'm in meer dan alleen woorden. Soms zijn het praktische zaken als eten maken en dat langsbrengen.
Ik vond rouwen maar een zwaar en vermoeiend iets, natuurlijk hoort verlies bij het leven maar och, wat een impact heeft het. Het is nu bij mij resp. 20 en 17 jaar geleden maar écht overgaan, nee, er zijn nog zeker af en toe momenten en niet eens op de ge-ijkte dagen zoals verjaardag of overlijdensdag. Het kan 'm zitten in muziek, een oogopslag of uitspraak van zoon (is trouwens een kopie van zijn vader) dat er ineens weer een trigger is. En ook dat is goed, dan laat ik dat ook gewoon maar komen.
wij slapen nooit.
zaterdag 17 februari 2018 16:28
Ik ben ook ontzettend moe. Helemaal op. Op mijn werk ben ik om een uurtje of 3 echt wel helemaal klaar en komt er niets meer uit mijn handen. Doodvermoeid kom ik thuis, eet ik wat en ga ik in bed liggen. Dit gaat nu al een maand zo en vind dit ook heel moeilijk te doorbreken.
Maar ja, ik hoor van anderen ook dat ze doodmoe waren in de periode na het verlies. Het zal er wel een beetje bij horen. Leuk en gezellig is anders...
Maar ja, ik hoor van anderen ook dat ze doodmoe waren in de periode na het verlies. Het zal er wel een beetje bij horen. Leuk en gezellig is anders...
zaterdag 17 februari 2018 18:29
Mijn moeder is vrij onverwachts overleden. Voor mij betekende dat het onvermogen om nog dingen te kunnen bespreken of te vragen.Engelsdropspikkels schreef: ↑16-02-2018 23:52Fijn jullie berichtjes
Zou het uitmaken of je ouder onverwachts overlijd of na een ziektebed? Qua rouw zou je al kunnen rouwen als je al afscheid begint te nemen .... ik heb geen idee mijn moeder overleed onverwachts na 2 operaties.
Ik bedacht me vandaag dat ik me hele dag onwerkelijk voel alsof ik een hele zware griep heb gehad en voor het eerst weer op bent zo zweverig en zwak is dat voor jullie herkenbaar ? Duurt dat lang pffffff
Vandaag ook het nieuws dat een tante van mij is overleden na een heel lang slepend ziektebed bah.... zo raar ik sprak met mijn moeder veel over haar en hoe raar het zou zijn dat ze er straks niet meer zou zijn en nu heeft ze mijn moeder overleefd hele rare gewaarwording nu zijn ze er allebei niet meer
Ik was echt op mezelf aangewezen. Toen mijn tante vorig jaar overleed, heb ik het met haar kunnen afsluiten, het grootste gedeelte van de rouw had ik al gehad.
Het maakt het niet minder qua gevoel van verlies etc, maar wel een stuk makkelijker omdat ik nog dingen had kunnen bespreken.
zaterdag 17 februari 2018 18:31
Ja is allebei afschuwelijkiceteapeach schreef: ↑17-02-2018 11:10Poe, blijf ik ook nog steeds een lastige vinden. Man was plotsklaps overleden, moeder na ziekbed. Van man dus geen afscheid kunnen nemen, mijn moeder weg zien teren en een schim van zichzelf zien worden maar nog wél alles kunnen bespreken.
zaterdag 17 februari 2018 18:33
Hoe bedoel je dat ? Welke onzekerheid dat je niet alleen stond in je verdriet ?
zaterdag 17 februari 2018 18:35
Lady_Day schreef: ↑17-02-2018 16:28Ik ben ook ontzettend moe. Helemaal op. Op mijn werk ben ik om een uurtje of 3 echt wel helemaal klaar en komt er niets meer uit mijn handen. Doodvermoeid kom ik thuis, eet ik wat en ga ik in bed liggen. Dit gaat nu al een maand zo en vind dit ook heel moeilijk te doorbreken.
Maar ja, ik hoor van anderen ook dat ze doodmoe waren in de periode na het verlies. Het zal er wel een beetje bij horen. Leuk en gezellig is anders...
Lady, al zou je het graag anders willen, je geest en lijf houden je nu even tegen. Beiden zijn keihard aan het werk om weer in balans te komen. En daar spelen allerlei hormonen en neuronen mee. Ik weet dat het heel zweverig overkomt alleen beiden staan meer in contact met elkaar dan je denkt. Moeder Natuur grijpt gewoon even heel hard in, beschermt je, bedenk dat ook. Je bent dus niet een beetje moe, je bent bekaf. Combineer dat ook nog eens met werk en tel uit je energielekken.
Rouwen is hard werken, soms doe je een stapje vooruit en vervolgens knal je er 3 terug. Dan kan het voelen alsof je tegen de klippen oploopt. Laat het, verzet je er niet tegen, dat kost alleen maar meer energie, die je toch al weinig/niet hebt. Zorg wel goed voor jezelf. Echt niet erg om je even ergens tegoed aan te doen, zolang je beseft dat het een tijdelijk iets is en je nu gewoon niet in je normale doen bent.
Rouwen gooit gewoon je hele wezen, je hele ik overhoop. Dat is soms behoorlijk beangstigend. Mogelijk krijg je met kanten van jezelf te maken waarvan je het bestaan niet eens wist, of althans, niet bewust. Rouwen dwingt je ook te werken aan jezelf.
wij slapen nooit.
zaterdag 17 februari 2018 19:01
Engeltje, sorry want jij bent de TO en heb niet telkens op je gereageerd. Wat ik schrijf in het algemeen of in dit geval naar Lady, hoop ik dat je het ook voor jezelf zo kan lezen.
Moet eerlijk zeggen dat ik niet zo goed weet of mijn bijdragen helpen. Waarmee ik bedoel: jij, Lady en nog een aantal anderen zitten er nog zo vers in en dan kom ik hier een beetje er doorheen denderen, iemand die het rouwproces inmiddels al zo anders ervaart maar de emoties nog steeds wel herken. Als ik te snel ga, laat maar weten hoor. En stel ook gerust vragen.
Moet eerlijk zeggen dat ik niet zo goed weet of mijn bijdragen helpen. Waarmee ik bedoel: jij, Lady en nog een aantal anderen zitten er nog zo vers in en dan kom ik hier een beetje er doorheen denderen, iemand die het rouwproces inmiddels al zo anders ervaart maar de emoties nog steeds wel herken. Als ik te snel ga, laat maar weten hoor. En stel ook gerust vragen.
wij slapen nooit.
zaterdag 17 februari 2018 19:06
Dank voor je bericht, iceteapeach. Het stelt me gerust dit te lezen. Mijn werk was altijd heel belangrijk voor me maar de laatste weken boeit het me echt niet zo.
Ik heb ook heel veel honger, de hele dag door. En ik eet ook waanzinnig veel en toch kom ik niet aan.
Ik wil ook helemaal niets doen. Gelukkig 'dwingt' mijn vriend me dan nog wel om de deur uit te gaan, om ergens koffie te drinken of naar de film te gaan. Dat doe ik dan voor hem, niet voor mezelf.
Ik wil wel heel graag weer plezier in dingen krijgen. Op dit moment vind ik dingen die ik normaal gesproken wel leuk vind, eigenlijk ook totaal niet interessant. De glans is gewoon van dingen af en dat vind ik heel jammer. Alles is gewoon minder leuk, wetende dat ik nooit meer iets met hem kan delen. Dat 'nooit meer'.... dat is wat het zo ontzettend zwaar maakt.
Ik heb ook heel veel honger, de hele dag door. En ik eet ook waanzinnig veel en toch kom ik niet aan.
Ik wil ook helemaal niets doen. Gelukkig 'dwingt' mijn vriend me dan nog wel om de deur uit te gaan, om ergens koffie te drinken of naar de film te gaan. Dat doe ik dan voor hem, niet voor mezelf.
Ik wil wel heel graag weer plezier in dingen krijgen. Op dit moment vind ik dingen die ik normaal gesproken wel leuk vind, eigenlijk ook totaal niet interessant. De glans is gewoon van dingen af en dat vind ik heel jammer. Alles is gewoon minder leuk, wetende dat ik nooit meer iets met hem kan delen. Dat 'nooit meer'.... dat is wat het zo ontzettend zwaar maakt.
zaterdag 17 februari 2018 19:08
Ze helpen zeker. Ik heb op dit moment helaas meerdere vrienden/vriendinnen die net een ouder verloren hebben. Bij hen is het ook nog heel vers. Ik vind het juist ook fijn om de ervaringen te lezen van iemand die al het proces doorlopen heeft, of verder is.iceteapeach schreef: ↑17-02-2018 19:01Engeltje, sorry want jij bent de TO en heb niet telkens op je gereageerd. Wat ik schrijf in het algemeen of in dit geval naar Lady, hoop ik dat je het ook voor jezelf zo kan lezen.
Moet eerlijk zeggen dat ik niet zo goed weet of mijn bijdragen helpen. Waarmee ik bedoel: jij, Lady en nog een aantal anderen zitten er nog zo vers in en dan kom ik hier een beetje er doorheen denderen, iemand die het rouwproces inmiddels al zo anders ervaart maar de emoties nog steeds wel herken. Als ik te snel ga, laat maar weten hoor. En stel ook gerust vragen.
zaterdag 17 februari 2018 19:10
Juist fijn ! Blijf alsjeblieft meeschrijven ik kan je niet zeggen hoeveel steun ik hier vind...iceteapeach schreef: ↑17-02-2018 19:01Engeltje, sorry want jij bent de TO en heb niet telkens op je gereageerd. Wat ik schrijf in het algemeen of in dit geval naar Lady, hoop ik dat je het ook voor jezelf zo kan lezen.
Moet eerlijk zeggen dat ik niet zo goed weet of mijn bijdragen helpen. Waarmee ik bedoel: jij, Lady en nog een aantal anderen zitten er nog zo vers in en dan kom ik hier een beetje er doorheen denderen, iemand die het rouwproces inmiddels al zo anders ervaart maar de emoties nog steeds wel herken. Als ik te snel ga, laat maar weten hoor. En stel ook gerust vragen.
zaterdag 17 februari 2018 20:16
Wat ik doe is anderen bijstaan bij rouw, en dat vind ik altijd iets onzekers hebben.Engelsdropspikkels schreef: ↑17-02-2018 18:33Hoe bedoel je dat ? Welke onzekerheid dat je niet alleen stond in je verdriet ?
Like a great eternal Klansman
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
zaterdag 17 februari 2018 20:38
JollyRider schreef: ↑17-02-2018 20:16Wat ik doe is anderen bijstaan bij rouw, en dat vind ik altijd iets onzekers hebben.
Waar zit het 'm dan in? Bang om iets verkeerds te zeggen/te doen? Zijn er zaken waar je zelf tegenaan loopt?
Ik denk zelf weleens aan een switch qua werk, om idd de rouwbegeleiding in te gaan.
wij slapen nooit.
zaterdag 17 februari 2018 20:43
Eigenlijk zijn er meer tips voor de omstanders, dan voor de rouwende zelf.
Dat rouw volgens een fasepatroon verloopt is onzin, het is ene grote wirwar van verdriet.
Maar het zal veranderen op den duur, al geloof je dat nu niet.
Je bent nu zo ver ook nog niet.
Luister niet naar goedbedoelde tips die mensen geven die er geen ervaring mee hebben.
Tips zoals: 'misschien moet je minder vaak naar de begraafplaats gaan', moet je in de wind slaan.
Gewoon lekker doen waar jij behoefte aan hebt.
Ik las laatst: rouw duurt een heel leven lang, alleen verandert het verdriet in hevigheid.
En ik spreek uit ervaring dat die uitspraak toch wel gepast is.
Sterkte!
Dat rouw volgens een fasepatroon verloopt is onzin, het is ene grote wirwar van verdriet.
Maar het zal veranderen op den duur, al geloof je dat nu niet.
Je bent nu zo ver ook nog niet.
Luister niet naar goedbedoelde tips die mensen geven die er geen ervaring mee hebben.
Tips zoals: 'misschien moet je minder vaak naar de begraafplaats gaan', moet je in de wind slaan.
Gewoon lekker doen waar jij behoefte aan hebt.
Ik las laatst: rouw duurt een heel leven lang, alleen verandert het verdriet in hevigheid.
En ik spreek uit ervaring dat die uitspraak toch wel gepast is.
Sterkte!
zaterdag 17 februari 2018 20:43
Ja, bang niet echt, maar toch altijd wel de zorg dat je iets verkeerd doeticeteapeach schreef: ↑17-02-2018 20:38Waar zit het 'm dan in? Bang om iets verkeerds te zeggen/te doen? Zijn er zaken waar je zelf tegenaan loopt?
Ik denk zelf weleens aan een switch qua werk, om idd de rouwbegeleiding in te gaan.
Like a great eternal Klansman
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
zaterdag 17 februari 2018 21:18
Delhi23 schreef: ↑17-02-2018 20:43Eigenlijk zijn er meer tips voor de omstanders, dan voor de rouwende zelf.
Dat rouw volgens een fasepatroon verloopt is onzin, het is ene grote wirwar van verdriet.
Maar het zal veranderen op den duur, al geloof je dat nu niet.
Je bent nu zo ver ook nog niet.
Luister niet naar goedbedoelde tips die mensen geven die er geen ervaring mee hebben.
Tips zoals: 'misschien moet je minder vaak naar de begraafplaats gaan', moet je in de wind slaan.
Gewoon lekker doen waar jij behoefte aan hebt.
Ik las laatst: rouw duurt een heel leven lang, alleen verandert het verdriet in hevigheid.
En ik spreek uit ervaring dat die uitspraak toch wel gepast is.
Sterkte!
Rouw verloopt in fases, kun je het wel of niet mee eens zijn. Alleen, niet iedereen doorloopt de fases keurig van 1 t/m zoveel. Jouw reactie leest als boos, fase 2 of 3 dus, als je dat zo aan zou houden. Nee dus.
Je klinkt naast boos ook verbitterd.
wij slapen nooit.
