Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
donderdag 31 mei 2018 om 22:41
Gefeliciteerd met je moeder alvast, hoibloesem. Zal raar zijn de eerste keer zonder je vader.
Al die eerste keren zijn raar zonder je overleden ouder. Gelukkig hadden wij de tweede kerst zonder mijn moeder wat afleiding, in de vorm van een kleine nieuwe wereldburger (mijn nichtje van toen 13 dagen oud...)
Daarna vaker kerst in het buitenland gevierd dan thuis.
Verjaardagen hecht ik minder aan, dus die vind ik minder erg.
Al die eerste keren zijn raar zonder je overleden ouder. Gelukkig hadden wij de tweede kerst zonder mijn moeder wat afleiding, in de vorm van een kleine nieuwe wereldburger (mijn nichtje van toen 13 dagen oud...)
Daarna vaker kerst in het buitenland gevierd dan thuis.
Verjaardagen hecht ik minder aan, dus die vind ik minder erg.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
vrijdag 1 juni 2018 om 00:36
Koekie veel kracht en sterkte voor jou
Ik heb nog niet alles bijgelezen maar sorry ladyday ik moest zo lachem om jouw uitspraak nijlpaardbovenburen..... je schrijfstijl is echt leuk voor zover leuk hier aan de orde is natuurlijk......
Oh en het voelt echt niet als mijn topic hoor het is van iedereen
Mijn moeder kon ook fantastisch koken, ze was altijd kok geweest en ik heb die skills niet georven helaas maar de tranen sprngen soms in mijn ogen als ik aan die maaltijden denk, de pannen soep die ik kreeg.
Waarop ze ook weleens zei als ik niet meer ben kun jij dat niet maken en dan reageerde ik luchtig want ach dat zou nog zoooo lang duren .....
Vanavond vloog het me weer zo aan die pijn dat gemis, haar onvoorwaardelijke liiefde zo kut voel ik me nu zo ontzettend eenzaam en verloren bah
Ik heb nog niet alles bijgelezen maar sorry ladyday ik moest zo lachem om jouw uitspraak nijlpaardbovenburen..... je schrijfstijl is echt leuk voor zover leuk hier aan de orde is natuurlijk......
Oh en het voelt echt niet als mijn topic hoor het is van iedereen
Mijn moeder kon ook fantastisch koken, ze was altijd kok geweest en ik heb die skills niet georven helaas maar de tranen sprngen soms in mijn ogen als ik aan die maaltijden denk, de pannen soep die ik kreeg.
Waarop ze ook weleens zei als ik niet meer ben kun jij dat niet maken en dan reageerde ik luchtig want ach dat zou nog zoooo lang duren .....
Vanavond vloog het me weer zo aan die pijn dat gemis, haar onvoorwaardelijke liiefde zo kut voel ik me nu zo ontzettend eenzaam en verloren bah
vrijdag 1 juni 2018 om 03:38
Even een kleine update.. ik ben toch woensdagochtend bij mn ouders gaan logeren en ben geschrokken hoe mijn vader al weken aan het sjouwen geweest is. Ik heb daar de laatste 6 weken op zaterdag alleen gepoetst, meer hulp was niet nodig zeiden ze steeds. Maar eten koken, spulletjes naar mn moeder brengen, boodschappen en het huis en de tuin... dat is toch ook n flinke klus maar nog niks bij vergelijking wat we nu doen.
Ik heb ook een bedje in de woonkamer en maandag kon mn moeder gewoon zelf naar het toilet lopen. Dinsdag met n rustpauze halverwege de keuken. Woensdag toen ik kwam niet meer maar doen we dit met de rolstoel 4-5x per nacht. En sinds vannacht moeten we heel snel rijden anders zijn we te laat. En van de pot zelf opstaan en de broek ophijsen lukt al niet meer... po stoel wordt vandaag gebracht maar ik durf niet eens boven te gaan slapen want weet niet wat beneden aan te treffen s'ochtends.
In f###ing 4 dagen van zelfstandige dame naar hulpeloos vogeltje. Zo shit om te zien. Maar ook al plast ze in bed en weet ik wat meer, dit verzorgen doen we gewoon zo lang mogelijk. Ik zou niet willen dat ze in een hospice zit en wij er niet constant bij zijn.
Mijn intuïtie klopte en dank voor jullie zetje om toch te gaan. Heel vreemd om ineens zo alles zo mee te maken. Ze lacht steeds minder en zegt s'ochtends al dat ik de dokter moet bellen om er een einde aan te maken. In de middag gaat t beter. De euthenasiedatum is wel gepland maar duurt nog 4 weken dus ik vraag me af hoe ze dat gaat halen.
Ik herken me in wat iemand schreef dat zijn of haar ouder mocht ipv moest gaan sterven en dat dit een opluchting was. En ik denk dat mijn verdriet minder heftig kan zijn, ten eerste omdat we al jaren weten dat dit zou komen en we bewust veel samen ondernomen hebben, en omdat ik nu zie dat ze het zelf niet meer vol kan houden. Dat het idd dadelijk goed zo is.
Nou weer ff een poging doen om te slapen. Ik reageer later even op jullie teksten... moest dit even van me af typen maar wil jullie berichten zsm teruglezen.
Ik heb ook een bedje in de woonkamer en maandag kon mn moeder gewoon zelf naar het toilet lopen. Dinsdag met n rustpauze halverwege de keuken. Woensdag toen ik kwam niet meer maar doen we dit met de rolstoel 4-5x per nacht. En sinds vannacht moeten we heel snel rijden anders zijn we te laat. En van de pot zelf opstaan en de broek ophijsen lukt al niet meer... po stoel wordt vandaag gebracht maar ik durf niet eens boven te gaan slapen want weet niet wat beneden aan te treffen s'ochtends.
In f###ing 4 dagen van zelfstandige dame naar hulpeloos vogeltje. Zo shit om te zien. Maar ook al plast ze in bed en weet ik wat meer, dit verzorgen doen we gewoon zo lang mogelijk. Ik zou niet willen dat ze in een hospice zit en wij er niet constant bij zijn.
Mijn intuïtie klopte en dank voor jullie zetje om toch te gaan. Heel vreemd om ineens zo alles zo mee te maken. Ze lacht steeds minder en zegt s'ochtends al dat ik de dokter moet bellen om er een einde aan te maken. In de middag gaat t beter. De euthenasiedatum is wel gepland maar duurt nog 4 weken dus ik vraag me af hoe ze dat gaat halen.
Ik herken me in wat iemand schreef dat zijn of haar ouder mocht ipv moest gaan sterven en dat dit een opluchting was. En ik denk dat mijn verdriet minder heftig kan zijn, ten eerste omdat we al jaren weten dat dit zou komen en we bewust veel samen ondernomen hebben, en omdat ik nu zie dat ze het zelf niet meer vol kan houden. Dat het idd dadelijk goed zo is.
Nou weer ff een poging doen om te slapen. Ik reageer later even op jullie teksten... moest dit even van me af typen maar wil jullie berichten zsm teruglezen.
vrijdag 1 juni 2018 om 07:07
Sterkte Koekie. Wat heftig om mee te maken.
Wat ik je graag mee wil geven. De huisarts vertelde aan ons dat de meeste mensen er niet bij zijn als iemand overlijdt. Meestal piepen ze er net tussenuit als je even naar het toilet bent of zo. Ik vond dat best wel geruststellend en daardoor heb ik me ook niet schuldig gevoeld dat ik er niet bij was.
Spikkels: ik heb het idee dat het wat beter met je gaat. Klopt dat?
Lady: veel plezier op je weekendje weg.
Hoibloesem: ook gefeliciteerd. Dat zal wel vreemd zijn. Ik vond het wel even moeilijk dat iedereen gezellig zat te borrelen en ben er toen even bij weg gegaan. Even ontladen en toen was het wel prima. Maar vreemd was het wel.
Hier gisteren uit eten geweest met een paar goede kennissen die al wat ouder zijn en ook ouders hebben verloren. Het was heel fijn om met ze te praten en mijn verhaal te doen. Ook heel herkenbaar allemaal. Ook vreemd...alsof ik ineens bij een nieuw clubje ben gaan horen.
Wat ik je graag mee wil geven. De huisarts vertelde aan ons dat de meeste mensen er niet bij zijn als iemand overlijdt. Meestal piepen ze er net tussenuit als je even naar het toilet bent of zo. Ik vond dat best wel geruststellend en daardoor heb ik me ook niet schuldig gevoeld dat ik er niet bij was.
Spikkels: ik heb het idee dat het wat beter met je gaat. Klopt dat?
Lady: veel plezier op je weekendje weg.
Hoibloesem: ook gefeliciteerd. Dat zal wel vreemd zijn. Ik vond het wel even moeilijk dat iedereen gezellig zat te borrelen en ben er toen even bij weg gegaan. Even ontladen en toen was het wel prima. Maar vreemd was het wel.
Hier gisteren uit eten geweest met een paar goede kennissen die al wat ouder zijn en ook ouders hebben verloren. Het was heel fijn om met ze te praten en mijn verhaal te doen. Ook heel herkenbaar allemaal. Ook vreemd...alsof ik ineens bij een nieuw clubje ben gaan horen.
vrijdag 1 juni 2018 om 07:17
Toen mijn vader eenmaal om euthanasie vroeg was hij al echt op. Hij wilde niet meer op de scenarts wachten (waar kerst overheen zou gaan) dus diezelfde avond heeft de huisarts hem paliatieve sedatie gegeven, waarna het na 1,5 dag voorbij was. Het was goed zo. We hadden intensieve weken gehad en toen mijn vader zei 'nu moet het voorbij zijn' was het goed.
vrijdag 1 juni 2018 om 07:49
Bloesem, gefeliciteerd met je moeder. Ja, de eerste verjaardag is moeilijk. Ik denk dat alle eerste keren zonder gewoon beladen zijn. Mijn moeder was jarig vlak nadat mijn vader overleden was. Ik zag de bui al hangen en ben de avond ervoor naar mijn moeder gegaan. Ze werd wel okay wakker, en zij ging ontbijtje voor ons maken en ik ging de hond wel even uitlaten. Kom ik 20 minuten later terug, zie ik haar al huilend zitten in de stoel van mijn vader. Ik vond dat zo erg om te zien. Mijn moeder gaf helemaal niet om verjaardagen maar op die dag miste ze hem juist extra. Uiteindelijk hebben we er samen toch nog een fijne dag van gemaakt. Gewoon samenzijn kan zo belangrijk zijn.
Spikkels, wat niet is kan nog komen he. Misschien dat jij op een dag toch de culinaire verleiding aangaat, terwijl ik als een malle meubels aan het maken ben. Haha, moeilijk voor te stellen in mijn geval, maar je weet maar nooit! Die verdrietaanvallen heb ik ook hoor. Dan kan ik best even een okaye dag hebben en opeens dringt het echt tot me door dat ik mijn vader NOOIT MEER ga zien. Ik vind dat zo'n raar, surrealistisch gevoel, vooral omdat ik de hele dag een stem in mijn hoofd hoor die zegt 'papa is dood' (klinkt creepier dan het is, dat met die stem), dus het zou niet als een verrassing moeten komen dat hij nooit meer terug komt. Ik vind dit moeilijk uit te leggen, maar ik hoef maar aan dat gevoel te denken of mijn keel knijpt al dicht.
Spikkels, wat niet is kan nog komen he. Misschien dat jij op een dag toch de culinaire verleiding aangaat, terwijl ik als een malle meubels aan het maken ben. Haha, moeilijk voor te stellen in mijn geval, maar je weet maar nooit! Die verdrietaanvallen heb ik ook hoor. Dan kan ik best even een okaye dag hebben en opeens dringt het echt tot me door dat ik mijn vader NOOIT MEER ga zien. Ik vind dat zo'n raar, surrealistisch gevoel, vooral omdat ik de hele dag een stem in mijn hoofd hoor die zegt 'papa is dood' (klinkt creepier dan het is, dat met die stem), dus het zou niet als een verrassing moeten komen dat hij nooit meer terug komt. Ik vind dit moeilijk uit te leggen, maar ik hoef maar aan dat gevoel te denken of mijn keel knijpt al dicht.
lady_day wijzigde dit bericht op 01-06-2018 07:55
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
35.54% gewijzigd
vrijdag 1 juni 2018 om 08:20
Koekie, wat fijn dat je naar je ouders bent gegaan. Voor jezelf maar ook voor hen.
Wat jij beschrijft van die snelle aftakeling herken ik ook. Het is echt gekmakend om te zien hoe snel iemand zijn/haar zelfstandigheid verliest. Ik heb nog foto's van mijn vader op zo'n home trainer. Vlak voor zijn dood fietste hij daar meerdere malen per dag nog even een kilometertje of 7 op, en dat met 1 long die ook niet gezond was.
Ik vond het echt verschrikkelijk om te zien hoe hulpeloos hij werd. Mijn vader was altijd een heel sterke, actieve man en in zijn laatste week had hij de hulp van 2 verpleegkundigen nodig om zich te laten verliggen. Ik heb 1 beeld nog heel goed voor me. Het zal een dag voor zijn dood geweest zijn dat hij verlegd werd vanwege zijn doorligplekken. Toen zag ik ook hoe dun hij geworden was. Vel over been. Hij had ook allemaal loshangend vel om zijn bovenarmen. Alle spieren weg. Hij was ook helemaal buiten adem. Ik moest zo ontzettend huilen toen ik dat zag. Ik vond het gewoon mensonterend dat hij zo moest aftakelen. 'Gelukkig' was het daarna snel voorbij voor hem.
Wat Tinkel schrijft over het er tussen uitpiepen als er niemand is, die hoor ik ook wel vaker. Mijn moeder had dat met haar moeder. Dagen en nachtenlang er bij, dan toch maar even koffie halen en warempel, ze komt terug en haar moeder is overleden. Gelukkig was mijn vader bij mijn oma. Ik vind het dan altijd toch een beetje triest dat iemand de laatste adem uit mag blazen als er niemand bij is.
Met mijn vader ook, ik was ook net even naar huis en zou 's avonds weer terug naar het ziekenhuis gaan en ik krijg het telefoontje dat hij overleden was. Mijn moeder was gelukkig bij hem.
Koekie, waar jij nu doorheen gaat is zwaar, maar ook heel waardevol. Vooral ook voor je vader. Zo'n laatste levensfase is gewoon superzwaar, en iedereen is waarschijnlijk al doodop. Het is dan fijn dat je de 'last' wat kunt verdelen.
W.b. hospice, volgens mij mag je daar als familie ook gewoon 24 uur per dag bij hoor. Ik heb naast een hospice gewoond en die kamertjes waren allemaal ingericht als 'woonkamers'. Mensen gingen daar ook dag en nacht naar binnen. Het voordeel van zoiets is dat je 24 uur per dag een verpleegkundige tot je beschikking hebt. Maar ik snap ook wel dat je moeder het fijn vindt om in haar eigen huis te zijn.
Heel veel sterkte in ieder geval
Wat jij beschrijft van die snelle aftakeling herken ik ook. Het is echt gekmakend om te zien hoe snel iemand zijn/haar zelfstandigheid verliest. Ik heb nog foto's van mijn vader op zo'n home trainer. Vlak voor zijn dood fietste hij daar meerdere malen per dag nog even een kilometertje of 7 op, en dat met 1 long die ook niet gezond was.
Ik vond het echt verschrikkelijk om te zien hoe hulpeloos hij werd. Mijn vader was altijd een heel sterke, actieve man en in zijn laatste week had hij de hulp van 2 verpleegkundigen nodig om zich te laten verliggen. Ik heb 1 beeld nog heel goed voor me. Het zal een dag voor zijn dood geweest zijn dat hij verlegd werd vanwege zijn doorligplekken. Toen zag ik ook hoe dun hij geworden was. Vel over been. Hij had ook allemaal loshangend vel om zijn bovenarmen. Alle spieren weg. Hij was ook helemaal buiten adem. Ik moest zo ontzettend huilen toen ik dat zag. Ik vond het gewoon mensonterend dat hij zo moest aftakelen. 'Gelukkig' was het daarna snel voorbij voor hem.
Wat Tinkel schrijft over het er tussen uitpiepen als er niemand is, die hoor ik ook wel vaker. Mijn moeder had dat met haar moeder. Dagen en nachtenlang er bij, dan toch maar even koffie halen en warempel, ze komt terug en haar moeder is overleden. Gelukkig was mijn vader bij mijn oma. Ik vind het dan altijd toch een beetje triest dat iemand de laatste adem uit mag blazen als er niemand bij is.
Met mijn vader ook, ik was ook net even naar huis en zou 's avonds weer terug naar het ziekenhuis gaan en ik krijg het telefoontje dat hij overleden was. Mijn moeder was gelukkig bij hem.
Koekie, waar jij nu doorheen gaat is zwaar, maar ook heel waardevol. Vooral ook voor je vader. Zo'n laatste levensfase is gewoon superzwaar, en iedereen is waarschijnlijk al doodop. Het is dan fijn dat je de 'last' wat kunt verdelen.
W.b. hospice, volgens mij mag je daar als familie ook gewoon 24 uur per dag bij hoor. Ik heb naast een hospice gewoond en die kamertjes waren allemaal ingericht als 'woonkamers'. Mensen gingen daar ook dag en nacht naar binnen. Het voordeel van zoiets is dat je 24 uur per dag een verpleegkundige tot je beschikking hebt. Maar ik snap ook wel dat je moeder het fijn vindt om in haar eigen huis te zijn.
Heel veel sterkte in ieder geval
vrijdag 1 juni 2018 om 08:47
Ik was jarig twee dagen nadat mijn vader overleed. Ik wilde juist helemaal niets over mijn verjaardag horen. En de mensen die mij in één adem door condoleerden en feliciteerden kregen mijn dodelijke blik. Hoe hadden ze het gore lef!Lady_Day schreef: ↑01-06-2018 07:49Mijn moeder was jarig vlak nadat mijn vader overleden was. Ik zag de bui al hangen en ben de avond ervoor naar mijn moeder gegaan. Ze werd wel okay wakker, en zij ging ontbijtje voor ons maken en ik ging de hond wel even uitlaten. Kom ik 20 minuten later terug, zie ik haar al huilend zitten in de stoel van mijn vader. Ik vond dat zo erg om te zien. Mijn moeder gaf helemaal niet om verjaardagen maar op die dag miste ze hem juist extra. Uiteindelijk hebben we er samen toch nog een fijne dag van gemaakt. Gewoon samenzijn kan zo belangrijk zijn.
vrijdag 1 juni 2018 om 12:52
Dat hadden wij ook. De uitvaart was 1 dag na mijn verjaardag en 1 dag voor kerst. Maar als het niet anders had gekund had ik nog liever op mijn verjaardag zelf gehad dan dat we de hele kerst nog hadden moeten uitzitten. Als het eenmaal zover is moet het ook maar snel voorbij zijn ook.Tinkeltje33 schreef: ↑01-06-2018 12:48Dat is ook naar Redbulletje. Ik weet dat ze bij een kennis van me rekening hebben gehouden met uitvaart van zijn vader, dat die niet op zijn verjaardag zou vallen.
vrijdag 1 juni 2018 om 15:20
Hoibloesem, toch gefeliciteerd met de verjaardag van je mams. Wat hebben jullie gedaan vandaag? 
Tinkeltje, dankjewel. Ik probeer zeker goed op mezelf te passen. Heb nu 2 weken vakantie (zelfs bijna 3; moet maar 1 keer werken in die weken) en wil die echt gebruiken om even op te laden en inderdaad stil te staan bij wat er allemaal is gebeurd.
Teunteun, over bang zijn om de herinneringen te vergeten sprak ik gisteren iemand over. Hij was daar voor het overlijden van zijn vader ook bang voor maar nu (3 jaar later) niet meer. Hij zit in mij, in mijn bloed zegt hij. Je lijkt vaak toch meer op je ouder dan je denkt, misschien heb jij ook wel wat van die onverwachte, leuke opmerkingen zoals zij altijd had of zie je haar als je in de spiegel kijkt. Die herinneringen van de dagelijkse dingen zit hem denk ik ook in de kleine, dagelijkse dingen.
Lady, wat fijn dat je van het weekendje kunt genieten en het verdriet even kunt parkeren! Hopelijk krijg je weer wat ademruimte.
Koekie, confronterend is dat he, dat aftakelende lichaam. Mijn moeder kon daar zelf ook slecht mee omgaan (''dat je lichaam je zo kan verraden en in de steek kan laten''). Onthoud dat alles wat je nu doet is goed. Je doet je best en dat zullen je ouders ongetwijfeld ook waarderen!
Voor mij is het een moeilijke dag vandaag. Het is 1 maand geleden en had op de tijd dat ze is overleden mijn laatste examengesprek. Je kunt dus wel zeggen dat ik er niet helemaal bij was met m'n hoofd maar heb hem wel gehaald. Ik ben dus geslaagd voor mijn opleiding maar toch jankend het lokaal uitgelopen en naar huis gereden. Ik dacht dat ik me euforisch zou voelen maar al wat ik voelde was verdriet (en stress die van me afgleed).
Heb ook te horen gekregen dat ik aangenomen ben voor die nieuwe job dus eigenlijk alleen maar heel, heel goed en leuk nieuws gekregen maar ik kan er totaal niet van genieten.
Gelukkig is mijn vriend heel lief voor me, hij heeft een bosje bloemen voor me gekocht (voor het eerst in 4 jaar!) en ik mag kiezen wat voor lekkers we eten etc.
Dit weekend heb ik nog een extreem druk weekend (ik ga helpen bij het NK paaldansen, leuk!!) maar daarna dus even vakantie. Gelukkig. Even op adem komen, en m'n huis poetsen haha.
Een hele dikke knuffel voor iedereen die hem gebruiken kan. Je bent goed bezig en je mag er zijn.
Tinkeltje, dankjewel. Ik probeer zeker goed op mezelf te passen. Heb nu 2 weken vakantie (zelfs bijna 3; moet maar 1 keer werken in die weken) en wil die echt gebruiken om even op te laden en inderdaad stil te staan bij wat er allemaal is gebeurd.
Teunteun, over bang zijn om de herinneringen te vergeten sprak ik gisteren iemand over. Hij was daar voor het overlijden van zijn vader ook bang voor maar nu (3 jaar later) niet meer. Hij zit in mij, in mijn bloed zegt hij. Je lijkt vaak toch meer op je ouder dan je denkt, misschien heb jij ook wel wat van die onverwachte, leuke opmerkingen zoals zij altijd had of zie je haar als je in de spiegel kijkt. Die herinneringen van de dagelijkse dingen zit hem denk ik ook in de kleine, dagelijkse dingen.
Lady, wat fijn dat je van het weekendje kunt genieten en het verdriet even kunt parkeren! Hopelijk krijg je weer wat ademruimte.
Koekie, confronterend is dat he, dat aftakelende lichaam. Mijn moeder kon daar zelf ook slecht mee omgaan (''dat je lichaam je zo kan verraden en in de steek kan laten''). Onthoud dat alles wat je nu doet is goed. Je doet je best en dat zullen je ouders ongetwijfeld ook waarderen!
Voor mij is het een moeilijke dag vandaag. Het is 1 maand geleden en had op de tijd dat ze is overleden mijn laatste examengesprek. Je kunt dus wel zeggen dat ik er niet helemaal bij was met m'n hoofd maar heb hem wel gehaald. Ik ben dus geslaagd voor mijn opleiding maar toch jankend het lokaal uitgelopen en naar huis gereden. Ik dacht dat ik me euforisch zou voelen maar al wat ik voelde was verdriet (en stress die van me afgleed).
Heb ook te horen gekregen dat ik aangenomen ben voor die nieuwe job dus eigenlijk alleen maar heel, heel goed en leuk nieuws gekregen maar ik kan er totaal niet van genieten.
Gelukkig is mijn vriend heel lief voor me, hij heeft een bosje bloemen voor me gekocht (voor het eerst in 4 jaar!) en ik mag kiezen wat voor lekkers we eten etc.
Dit weekend heb ik nog een extreem druk weekend (ik ga helpen bij het NK paaldansen, leuk!!) maar daarna dus even vakantie. Gelukkig. Even op adem komen, en m'n huis poetsen haha.
Een hele dikke knuffel voor iedereen die hem gebruiken kan. Je bent goed bezig en je mag er zijn.
vrijdag 1 juni 2018 om 15:34
Gisteren ging ik kijken op de groep waar ik kom te werken en daar is een client die momenteel qua lichamelijke klachten heel erg op mama lijkt dus daar schrok ik echt enorm van, vooral hoeveel dat dat met me deed.
Heb dat ook verteld tegen 1 iemand daar en zijn vader was ook overleden aan euthanasie n.a.v. kanker en het voelde heel fijn om daar even over te praten. Heb ook uitgesproken dat ik daardoor twijfelde of ik daar wel zou kunnen werken maar hij zei dat het me nu zo veel deed omdat ik het niet verwachtte en als ik haar beter leer kennen ga ik ook echt de verschillen wel zien.
Nu snap ik wel wat jullie bedoelen met de confronterende, onverwachte, momenten. Die gaan er nog veel komen vrees ik, maar dat hoort erbij en dat mag er ook zeker gewoon zijn.
Heb dat ook verteld tegen 1 iemand daar en zijn vader was ook overleden aan euthanasie n.a.v. kanker en het voelde heel fijn om daar even over te praten. Heb ook uitgesproken dat ik daardoor twijfelde of ik daar wel zou kunnen werken maar hij zei dat het me nu zo veel deed omdat ik het niet verwachtte en als ik haar beter leer kennen ga ik ook echt de verschillen wel zien.
Nu snap ik wel wat jullie bedoelen met de confronterende, onverwachte, momenten. Die gaan er nog veel komen vrees ik, maar dat hoort erbij en dat mag er ook zeker gewoon zijn.
vrijdag 1 juni 2018 om 15:45
Wat betreft een hospice, ik raad het iedereen aan.
Je mag er inderdaad als naaste familie constant bij. Ze zijn helemaal ingericht juist om de zorg bij de familie weg te nemen zodat je weer gewoon dochter, partner of zus kan zijn.
Alles kan daar helemaal wat betreft palliatieve zorg. Pijnstilling weten ze alles van, veel beter dan een “gewone” huisarts of in het ziekenhuis.
Mijn broer heeft daar betere weken gehad dan dat we hem thuis konden bieden. Zeker voor zijn dochters was dat heel erg fijn.
Ik raad het iedereen aan, je kan op de “goede” momenten praten en afscheid nemen ipv de hele tijd zorgen wat je lang niet zo goed kan als daar.
Je mag er inderdaad als naaste familie constant bij. Ze zijn helemaal ingericht juist om de zorg bij de familie weg te nemen zodat je weer gewoon dochter, partner of zus kan zijn.
Alles kan daar helemaal wat betreft palliatieve zorg. Pijnstilling weten ze alles van, veel beter dan een “gewone” huisarts of in het ziekenhuis.
Mijn broer heeft daar betere weken gehad dan dat we hem thuis konden bieden. Zeker voor zijn dochters was dat heel erg fijn.
Ik raad het iedereen aan, je kan op de “goede” momenten praten en afscheid nemen ipv de hele tijd zorgen wat je lang niet zo goed kan als daar.
Geniet!
vrijdag 1 juni 2018 om 21:35
Ja dat hadden wij ook vantevoren gedacht. Maar de laatste weken thuis waren zo naar, alles uitvogelen met medicatie om maar een spiegel op te bouwen. Hij kon bijna niks meer en sliep sliep sliep maar in het donker. Eromheen de zorg voor z’n dochters, huishouden, wassen etc.
Vanaf dat hij toch besloot naar de hospice te gaan kijken en meteen bleef namen ze zo veel over. Hij kreeg direct de morfine pleisters, een morfine pomp en van die snuif morfine voor erge pieken. Met als gevolg dat hij veel minder pijn had en dus echt opleefde. Hij is er uiteindelijk drie en een halve week geweest.
In ons geval was het dus echt super, ook al hadden we dat geen van allen gedacht. Ik heb alsnog daar voor hem “gezorgd”, stoma doen enzo. Die weken zijn me heel waardevol. Kon daar ook mee eten en zeker voor zijn jonge dochters was het super. Ze kregen hun vader weer terug, thuis liepen ze op hun tenen en waren vaak angstig.
Vanaf dat hij toch besloot naar de hospice te gaan kijken en meteen bleef namen ze zo veel over. Hij kreeg direct de morfine pleisters, een morfine pomp en van die snuif morfine voor erge pieken. Met als gevolg dat hij veel minder pijn had en dus echt opleefde. Hij is er uiteindelijk drie en een halve week geweest.
In ons geval was het dus echt super, ook al hadden we dat geen van allen gedacht. Ik heb alsnog daar voor hem “gezorgd”, stoma doen enzo. Die weken zijn me heel waardevol. Kon daar ook mee eten en zeker voor zijn jonge dochters was het super. Ze kregen hun vader weer terug, thuis liepen ze op hun tenen en waren vaak angstig.
Geniet!
.
zaterdag 2 juni 2018 om 13:17
zaterdag 2 juni 2018 om 13:37
Precies, niet alleen voor de naasten maar ook voor degene zelf.
Ze hebben zo veel oplossingen en hulpmiddelen wat je zelf niet kan waardoor bijv. naar het toilet gaan of aankleden niet meer zo een inspanning is waardoor ze minder uitgeput zijn.
M’n broer leefde er echt op, het was zo’n verbetering met thuis, al wil je die zorg met alle liefde geven. Daardoor kon hij de laatste dagen meer “goede” tijd met z’n dochters (en mij en z’n vader) doorbrengen. Zo waardevol
Ze hebben zo veel oplossingen en hulpmiddelen wat je zelf niet kan waardoor bijv. naar het toilet gaan of aankleden niet meer zo een inspanning is waardoor ze minder uitgeput zijn.
M’n broer leefde er echt op, het was zo’n verbetering met thuis, al wil je die zorg met alle liefde geven. Daardoor kon hij de laatste dagen meer “goede” tijd met z’n dochters (en mij en z’n vader) doorbrengen. Zo waardevol
Geniet!
zaterdag 2 juni 2018 om 13:48
Ik weet niet of het verdriet, het weer of de drukte op werk is maar mijn batterij is voelt weer even leeg gezogen...
En juist op die momenten voel ik me verdrietig en mis ik haar. Gewoon even kunnen bellen, ze kon zo ongeremd e enthousiast zijn over je plannen waardoor je zelf ook weer energie kreeg. Het is fijn met mijn vader te praten maar hij is toch terughoudender en minder/anders motiverend.
(Als ik weer wat dit heb zal ik wel even bijlezen/op jullie reageren)
En juist op die momenten voel ik me verdrietig en mis ik haar. Gewoon even kunnen bellen, ze kon zo ongeremd e enthousiast zijn over je plannen waardoor je zelf ook weer energie kreeg. Het is fijn met mijn vader te praten maar hij is toch terughoudender en minder/anders motiverend.
(Als ik weer wat dit heb zal ik wel even bijlezen/op jullie reageren)
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
zondag 3 juni 2018 om 19:11
Nou, lang weekend weg geweest met mijn geliefde. Het was heel gezellig. Ben ook weinig verdrietig geweest - waarschijnlijk omdat ik zoveel afleiding had.
En dan kom ik thuis en het eerste dat ik doe: in huilen uitbarsten. Ik wil mijn vader graag vertellen wat ik allemaal gezien en gedaan heb. Ik vind het nog steeds zo onwerkelijk, dat hij gewoon echt weg is. Hij was er namelijk ALTIJD.
Blegh.
En dan kom ik thuis en het eerste dat ik doe: in huilen uitbarsten. Ik wil mijn vader graag vertellen wat ik allemaal gezien en gedaan heb. Ik vind het nog steeds zo onwerkelijk, dat hij gewoon echt weg is. Hij was er namelijk ALTIJD.
Blegh.
zondag 3 juni 2018 om 20:40
