Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
vrijdag 22 juni 2018 om 00:16
vrijdag 22 juni 2018 om 00:16
Volgens mij wil jij alleen maar hulp bij het krijgen van je gelijk* .
Geen wonder dat het niet helpt.
*oftewel, ik denk dat jij dat bij een therapeut precies hetzelfde doet als hier. Volharden in je 'gelijk', blijven beweren dat de ander het niet goed ziet/niet snapt/zich niet kan verplaatsen omdat die niet in jouw schoenen staat en vooral niets aannemen dat buiten je straatje ligt.
En als de behandelaar het dan uiteindelijk opgeeft omdat er toch geen enkele ingang of beweging is, kun jij weer zeggen dat je toch echt hulp gezocht hebt maar dat het niets geholpen heeft.
vrijdag 22 juni 2018 om 00:23
Er zijn in dit topic zoveel mooie, lieve en sterke vrouwen die zich om jou bekommerd hebben, die naar je geluisterd hebben, begrip hebben getoond voor je verhaal en die je hele goede tips en adviezen gegeven hebben. Zelfs nog terwijl je hun reacties afserveerde en ze ronduit kwetste, hebben ze geprobeerd je te helpen. Wat een belediging naar al deze vrouwen om dan toch zo te blijven hangen in je zelfmedelijden, en maar die bekende langspeelplaat af te blijven draaien.yogonaise schreef: ↑21-06-2018 23:33Volgens mij lezen mensen echt niet.
De meeste mensen hoeven het echt niet zelf te doen. Juist niet.
Hulp heb ik al vaak gehad. Ik ben na de geboorte bij de huisarts geweest voor hulp. Maar die pakt niets op.
Mijn partner is vooral op zichzelf gericht. Dit hele gezin draait op mij. Mede hierdoor nu dus de depressie.
Ik word pas positief als mensen zich ook om mij gaan bekommeren. Als ik er ook toe doe voor mensen en niet meer aan mijn lot wordt over gelaten. Eerder niet.
Ik lees al lang mee in dit topic, en ondanks dat ik er nog nooit in heb geschreven, heb ik er wel ontzettend veel aan gehad na het overlijden van mijn broer. Ik hoop dan ook met heel mijn hart dat het zal blijven bestaan en dat men zich niet terug trekt vanwege jouw reacties.
Voor al die mooie, sterke vrouwen, met elk hun eigen verhaal:
vrijdag 22 juni 2018 om 00:24
Dit schreef je onder andere, en in iets andere bewoordingen heb je dat nog een x-aantal keren herhaald. Daarnaast schreef je dat je huisarts je PND niet erkende, dat er toen geen hulp kwam en dat je van je man niet naar een andere arts mag. Bovendien hamer je er continu op dat je alles alleen moet doen.yogonaise schreef: ↑20-06-2018 22:40Prof hulp vind ik eigenlijk ook triest dat ik dat zou moeten zoeken. Ik ben nog steeds van mening dat ik veel meer zou hebben aan lieve mensen om me heen die zien wat het gemis van familie in houdt. En daar een stukje van zouden willen overnemen wbt interesse en aandacht. Ik denk dat ik daar het beste bij gebaat zou zijn.
Dus wat is het nou? Moet je alles echt alleen doen of heb je wél hulp?
vrijdag 22 juni 2018 om 00:28
professionele hulp dus niet, en zo te lezen is dat hard nodig, er is potjandorie een kindhebjehaarookweer schreef: ↑22-06-2018 00:24Dit schreef je onder andere, en in iets andere bewoordingen heb je dat nog een x-aantal keren herhaald. Daarnaast schreef je dat je huisarts je PND niet erkende, dat er toen geen hulp kwam en dat je van je man niet naar een andere arts mag. Bovendien hamer je er continu op dat je alles alleen moet doen.
Dus wat is het nou? Moet je alles echt alleen doen of heb je wél hulp?
vrijdag 22 juni 2018 om 00:34
Dat hangt klaarblijkelijk af van welke vraag er gesteld wordt.hebjehaarookweer schreef: ↑22-06-2018 00:24Dus wat is het nou? Moet je alles echt alleen doen of heb je wél hulp?
Als het om de mate van zieligheid gaat is het antwoord 'alleen' maar als er wordt geopperd dat dat niet hoeft en dat ze hulp moet zoeken dan is het antwoord 'ik heb hulp'. Het lijkt meerkeuze, kies maar wat het beste schikt.
vrijdag 22 juni 2018 om 01:16
Het is 0.57 uur, ik mis je
Het is stil in mij,
maar mijn hart huilt om jou.
De kinderen zijn nog zo jong
om zonder vader op te groeien,
Ik heb je nog zo nodig als steun
en toe verlaat
Verdriet hebben om jou,
een HARTstilstand is zo hard,
zo onwerkekelijk
Het doet pijn
Waarom jij?
Elke moment van de dag denk ik aan het grote verlies
Je lach, je humor en vriendelijkheid
Je liefde voor mij en de kinderen
Mijn sporter, 90 jaar word ik, dacht je.
Maar de week, de dag brak aan dat je realistische vertelde : " ik heb me vergist, 90 jaar word ik niet
maar 40 jaar haal ik vast
37 jaar ben je geworden, zo triest
Elke moment, elke minuut mis ik je
Daag lieverd,
Het is stil in mij,
maar mijn hart huilt om jou.
De kinderen zijn nog zo jong
om zonder vader op te groeien,
Ik heb je nog zo nodig als steun
en toe verlaat
Verdriet hebben om jou,
een HARTstilstand is zo hard,
zo onwerkekelijk
Het doet pijn
Waarom jij?
Elke moment van de dag denk ik aan het grote verlies
Je lach, je humor en vriendelijkheid
Je liefde voor mij en de kinderen
Mijn sporter, 90 jaar word ik, dacht je.
Maar de week, de dag brak aan dat je realistische vertelde : " ik heb me vergist, 90 jaar word ik niet
maar 40 jaar haal ik vast
37 jaar ben je geworden, zo triest
Elke moment, elke minuut mis ik je
Daag lieverd,
vrijdag 22 juni 2018 om 01:22
vrijdag 22 juni 2018 om 01:26
Ja, vooral voor haar kind.
Wat een voorbeeld.
vrijdag 22 juni 2018 om 07:50
Sterkte lieve Flexibelflexibel schreef: ↑22-06-2018 01:16Het is 0.57 uur, ik mis je
Het is stil in mij,
maar mijn hart huilt om jou.
De kinderen zijn nog zo jong
om zonder vader op te groeien,
Ik heb je nog zo nodig als steun
en toe verlaat
Verdriet hebben om jou,
een HARTstilstand is zo hard,
zo onwerkekelijk
Het doet pijn
Waarom jij?
Elke moment van de dag denk ik aan het grote verlies
Je lach, je humor en vriendelijkheid
Je liefde voor mij en de kinderen
Mijn sporter, 90 jaar word ik, dacht je.
Maar de week, de dag brak aan dat je realistische vertelde : " ik heb me vergist, 90 jaar word ik niet
maar 40 jaar haal ik vast
37 jaar ben je geworden, zo triest
Elke moment, elke minuut mis ik je
Daag lieverd,
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
vrijdag 22 juni 2018 om 08:00
Precies wat apestaartje30 schrijft dus. Onze omstandigheden zijn misschien vergelijkbaar, maar onze houding totaal niet. Als je kinderen hebt heb je gewoon de optie niet om je zo afwijzend en negatief op te stellen.
@apenstaartje daar mag je ook ontzettend trots op zijn. Hele fijne vakantie alvast met je dochter!
Flexibel wat een hel, zomaar je maatje en de vader van je kinderen verliezen. Heel erg veel sterkte!
@apenstaartje daar mag je ook ontzettend trots op zijn. Hele fijne vakantie alvast met je dochter!
Flexibel wat een hel, zomaar je maatje en de vader van je kinderen verliezen. Heel erg veel sterkte!
anoniem_68cfed971e15e wijzigde dit bericht op 22-06-2018 10:42
1.08% gewijzigd
vrijdag 22 juni 2018 om 08:33
Yogo,
Het kwetst me enorm, ECHT ENORM, dat je zegt dat niemand zich om jou bekommerd. Jij krijgt de meeste reacties van iedereen hier op dit topic. IEDEREEN reageert op jou, hell, er zijn zelf mensen die hier nog nooit hebben gepost die WEL op jou reageren.
In dit topic bekommerd iedereen zich om jou. Jij krijgt het meeste aandacht van iedereen.
Misschien niet op de manier die jij zou willen, maar dat is wel een feit.
Zou je dan ook willen stoppen met het zeggen dat niemand om je geeft? In jouw eigen sociale kring is dat misschien zo, maar hier, op dit topic, zeer zeker niet.
Het kwetst me ook dat jij wel begrip verwacht van iedereen, maar dat je nog niet een keer, dat je 0 keren hebt gereageerd op de dingen waarvan ik zeg dat het me kwetst.
Je doet me pijn, yogo. En dat voelt niet goed. Jij zou dat, meer dan iedereen hier (volgens jouzelf), moeten weten. Waarom ga je er dan toch mee door? Als je dat soort reacties niet wil, moet je stoppen met dat soort berichten plaatsten qua toon.
Het kwetst me enorm, ECHT ENORM, dat je zegt dat niemand zich om jou bekommerd. Jij krijgt de meeste reacties van iedereen hier op dit topic. IEDEREEN reageert op jou, hell, er zijn zelf mensen die hier nog nooit hebben gepost die WEL op jou reageren.
In dit topic bekommerd iedereen zich om jou. Jij krijgt het meeste aandacht van iedereen.
Misschien niet op de manier die jij zou willen, maar dat is wel een feit.
Zou je dan ook willen stoppen met het zeggen dat niemand om je geeft? In jouw eigen sociale kring is dat misschien zo, maar hier, op dit topic, zeer zeker niet.
Het kwetst me ook dat jij wel begrip verwacht van iedereen, maar dat je nog niet een keer, dat je 0 keren hebt gereageerd op de dingen waarvan ik zeg dat het me kwetst.
Je doet me pijn, yogo. En dat voelt niet goed. Jij zou dat, meer dan iedereen hier (volgens jouzelf), moeten weten. Waarom ga je er dan toch mee door? Als je dat soort reacties niet wil, moet je stoppen met dat soort berichten plaatsten qua toon.
vrijdag 22 juni 2018 om 08:47
vrijdag 22 juni 2018 om 09:08
Yogo, ik weet niet waarom ik blijf happen -- ik heb zo ook mijn issues, maar als jij je schouders er niet onder zet, doet niemand het. De opvoeding van jouw kind is niet de verantwoordelijkheid van lieve, zorgzame mensen om je heen. Dat is JOUW verantwoordelijkheid. En die van je man, maar dat is een ander verhaal.yogonaise schreef: ↑22-06-2018 08:47Jullie kwetsen mij ook net zo hard hoor.
Ik vind het ook raar dat mensen niet snappen als je een depressie hebt dat je dan echt niet de schouders eronder kunt zetten enzo. Dat gaat nu dus niet.
En het had me echt geholpen als mensen betrokken waren geweest. Dan was het niet zo ver gekomen.
Lees het verhaal van apestaartje nog maar eens goed. Of kom je dan wederom aan met redenen waarom jij het zwaarder hebt. Je komt continu aan met dezelfde excuses aan waarom je niets doet, waarom niets gaat en waarom je niets kan. Heb je wel door dat je hiermee wel degelijk schade toebrengt aan je kind? Als ik je persoonlijk kende, had ik je aangemeld bij Jeugdzorg of wat voor instantie hier dan ook over gaat. Net als in een vliegtuig, moet je zelf eerst je zuurstofmasker opzetten, voordat je je kind helpt. En jij verwacht dat mensen in jouw omgeving je dat zuurstofmasker opzetten. Zo werkt dit niet.
In plaats van je energie te steken in continu herhalingen van je eigen posts te plaatsen kun je ook de huisarts, een huisarts, de GGZ, Jeugdzorg, of wat dan ook bellen.
vrijdag 22 juni 2018 om 09:35
Ik merk dat ik het lastig vind om “juist” op jou te reageren yogo,
Ik denk dat jij ook niet beter wilt worden, feit is dat je geen ouders en familie hebt .. maar hoe je daar mee omgaat is jouw keus . Pas positief worden wanneer je mensen hebt die om je bekommeren ? Sorry hoor maar KOM OP . Je hebt een kind ! Daar moet jij je om bekommeren , jij moet juist de gene zijn die je kind een veilige basis geeft , ik kan alleen maar hopen dat je niks van deze negatieve houding doorgeeft aan je kind want dan zit zij/hij over 30 jaar ook met een depressie en is de circle rond . Ik vind het echt jammer dat je zo negatief bent , heel vermoeiend lijkt mij dat ook.
Ik heb mensen om mij heen, maar 1 van mijn eigen motto’s is dat alleen jij jezelf gelukkig kan maken , ook al heb je iedereen om je heen , als jij niet wilt dan gaat het niet werken. Dus kom eens uit die droom dat anderen verantwoordlijk zijn voor jouw geluk.
Ik denk dat jij ook niet beter wilt worden, feit is dat je geen ouders en familie hebt .. maar hoe je daar mee omgaat is jouw keus . Pas positief worden wanneer je mensen hebt die om je bekommeren ? Sorry hoor maar KOM OP . Je hebt een kind ! Daar moet jij je om bekommeren , jij moet juist de gene zijn die je kind een veilige basis geeft , ik kan alleen maar hopen dat je niks van deze negatieve houding doorgeeft aan je kind want dan zit zij/hij over 30 jaar ook met een depressie en is de circle rond . Ik vind het echt jammer dat je zo negatief bent , heel vermoeiend lijkt mij dat ook.
Ik heb mensen om mij heen, maar 1 van mijn eigen motto’s is dat alleen jij jezelf gelukkig kan maken , ook al heb je iedereen om je heen , als jij niet wilt dan gaat het niet werken. Dus kom eens uit die droom dat anderen verantwoordlijk zijn voor jouw geluk.
vrijdag 22 juni 2018 om 11:01
Dat weet je niet, dan had er wel iets anders gebeurd. Het leven is nu eenmaal geen rozengeur en maneschijn. Een depressie die op de loer ligt laat zich niet tegenhouden door de omgeving. Het is gewoon een ziekte, als je het moet krijgen krijg je het toch wel. Het enige dat je dan kan doen is je laten behandelen.yogonaise schreef: ↑22-06-2018 08:47Jullie kwetsen mij ook net zo hard hoor.
Wederom alleen verdediging. Wij doen alles verkeerd. Jij wilt lieve reacties en als je die krijgt is het niet goed, want dan begrijpt niemand je. Als je ze niet krijgt en mensen hun ergernis uiten kwetsen we je. Maar wat we ook zeggen, jij wilt alleen maar aandacht opslurpen zonder ook maar een vriendelijk woord naar een ander. Krijgen, krijgen, krijgen dat wil je, maar geven. Nee dat doe je niet, want..... en dan begint hetzelfde riedeltje weet van voor af aan.
Ik vind het ook raar dat mensen niet snappen als je een depressie hebt dat je dan echt niet de schouders eronder kunt zetten enzo. Dat gaat nu dus niet.
Dat is niet raar. Mensen begrijpen dat niet omdat ze zelf een depressie hebben, hebben gehad of mensen kennen die er een hebben en er wel iets aan gedaan hebben. Ik hou van mijn man en zijn depressie is ontstaan door de rouw om ons kind. En hij was heel ernstig depressief, maar denk je dat ik met mijn kinderen bij hem was gebleven als hij niet bereid was geweest eraan te werken. Keihard. Nee hoor, want mijn kinderen verdienen beter. Hij heeft therapie en medicijnen en als hij bij ons is doet hij zijn best om zoveel mogelijk normaal mee te draaien in het gezin. En nee hij helpt niet, dat hoeft niet, hij heeft het druk genoeg met beter worden, maar lelijk tegen zijn kinderen of de wereld doen. Dan gaat ie maar ergens anders heen.
En het had me echt geholpen als mensen betrokken waren geweest. Dan was het niet zo ver gekomen.
Maar voor door topic. Het is al gezegd je blijft doorgaan dat niemand naar jou omkijkt maar je krijgt verreweg de meeste aandacht. Notabene het gesprek met jou gaat door en overschaduwt de berichten van een jonge moeder die echt alleen staat, die haar man, de vader van haar kinderen plotselibg verloren is. Niet zoals jij al jaren geleden, nee recent. Nog middenin de rauwste rouw. En je negeert haar en zegt alleen maar ikke, ikke, ikke. Als je dat wil, als je allen maar aandacht wilt. Open dan je eigen topic. Jonge moeders met een depressie ofzo. Verzin iets, maar ga weg uit een topic wat je het toch niet over het onderwerp wilt hebben. Jou alleen zijn is een depressieve uiting, rouwen is iets anders. Fijn en ander deze plek om daadwerkelijk te rouwen en begrip te krijgen en geven. Met elkaar mee te leven. Dat hebben mensen nodig en aan die wederkerigheid wel je geen deel nemen. Blijf dan ook gewoon weg.
vrijdag 22 juni 2018 om 14:21
Dit vind ik ook herkenbaar. Overlijden was vorige week en deze week was dé verjaardag die niet gehaald was. Ik ben toch maar met mn andere ouder en vriend uit eten geweest om even de deur uit te zijn. Het kan maar vast geweest zijn he.Tinkeltje33 schreef: ↑21-06-2018 16:46Ik herken heel erg dat je geen zin meer hebt in blije activiteiten. Man en ik willen graag een tweede kindje en het begint me steeds meer te dagen dat ze het niet mee gaat maken. Ik heb er zin in, maar ik zie er ook enorm tegen op. Kan echt boos op de ouders van mijn man worden, want ik vind het zo oneerlijk dat zij er nog wel zijn en dan nog een keer opa en oma mogen worden. En mijn moeder niet meer. Boos word ik natuurlijk niet naar hun toe en ik zie de onzin ervan ook wel.
Er zat een stel van minstens 80 samen koffie met gebak te doen en werd gewoon ter plekke jaloers. Waarom worden zij potdorie wel oud samen??
Verderop zat een grote familie aan tafel met een boel gezelligheid en werd daar ook pissig op.... hun wel allemaal samen, shitzooi. Terwijl ik niet eens weet of ze echt zo gelukkig zijn als het lijkt... wie weet wat het zn tweede vrouw omdat de eerste overleden is? Wie weet mistte een vd kinderen omdat die niet meer leeft, weet ik veel. Je ziet alleen de gezelligheid en hoewel ik dit nooit tegen een ander zal zeggen, ik gun t effe niemand.
Maarja... de eerste week na overlijden overleefd. Ben benieuwd whats next..
vrijdag 22 juni 2018 om 14:24
Dat ik op mn ouders lijk herken ik wat minder. Maar net als t etentje, ik reserveerde voor 4 en meteen daarna oeps voor 3 personen. En bij t bekijken van de menukaart denk ik wel, wat zou zij nou genomen hebben... ja schnitzel met champignons zeker weten! Dus neem ik dat dan maar.Woepsie96 schreef: ↑21-06-2018 15:53Over de herinneringen en de typische karaktertrekjes, vinden jullie het confronterend als je merkt hoe veel je eigenlijk op je ouder lijkt of juist prettig?
Soms merk ik dat ik er van schrik, als ik dan iets zeg of reageer zoals mama zou hebben gedaan, dit gevoel is nog erger als ik bij ons pap ben.
vrijdag 22 juni 2018 om 14:28
Herkenbaar, Koekie... als ik een gepensioneerd stel gezellig een kopje koffie of glaasje wijn op een terrasje zie drinken word ik heel verdrietig. Waarom is dat mijn ouders niet gegund?
Maar precies zoals je zegt, je weet niet wat voor leed andere mensen hebben. Misschien had dat stel van in de 80 wel een kind die door een auto ongeluk om het leven is gekomen, of heeft zij al 10 jaar kanker en gaat nooit meer beter worden. Vergelijken heeft geen zin.
Ik kan me nog herinneren dat toen mijn vader net weg was dat als ik een man van zijn leeftijd zag die ook nog een beetje op hem leek (wit haar was al genoeg) dat ik dan echt wel boos werd. Waarom mocht die man wel leven en mijn vader niet? Dat was gewoon onmacht natuurlijk.
Hoe voel je je nu, Koekie? Heb je in ieder geval iets van rust kunnen pakken?
Maar precies zoals je zegt, je weet niet wat voor leed andere mensen hebben. Misschien had dat stel van in de 80 wel een kind die door een auto ongeluk om het leven is gekomen, of heeft zij al 10 jaar kanker en gaat nooit meer beter worden. Vergelijken heeft geen zin.
Ik kan me nog herinneren dat toen mijn vader net weg was dat als ik een man van zijn leeftijd zag die ook nog een beetje op hem leek (wit haar was al genoeg) dat ik dan echt wel boos werd. Waarom mocht die man wel leven en mijn vader niet? Dat was gewoon onmacht natuurlijk.
Hoe voel je je nu, Koekie? Heb je in ieder geval iets van rust kunnen pakken?
vrijdag 22 juni 2018 om 14:37
Die jaloezie gaat nooit meer helemaal weg denk ik. Ik heb het in ieder geval nog steeds weleens onder mijn oudste zoon. Veel van mijn medestudenten zijn van "zijn leeftijd" (zo is als hij nu zou zijn geweest) en het idee dat hij nu misschien ook wel zou afstuderen, ja dan kan ik me soms best jaloersig voelen.
Bij kinderen van de leeftijd van mijn jongste heb ik het nog meer, ze zou nu ook naar de peuterspeelzaal gaan, nou ja dat soort dingen. Of als we ergens gezellig met z'n 4en iets doen, dan denk ik vaak wel even maar we zouden met z'n 6en moeten zijn. Of nu bij het plannen van de vakantie dat het allemaal puberdingen kunnen zijn, geen gezellige peuter om rekening mee te houden. En eigenlijk wat me dan nog het meest raakt is dat het went. Want ja ik denk eraan en het raakt me en ik had het zo graag anders gezien, maar soms nou ja het is zo en ondanks alles ben ik gelukkig met het gezin wat ik wel heb.
Koekie wat rot en tegelijk wat goed dat je zo'n moeilijke eerste keer ook al hebt doorstaan
Bij kinderen van de leeftijd van mijn jongste heb ik het nog meer, ze zou nu ook naar de peuterspeelzaal gaan, nou ja dat soort dingen. Of als we ergens gezellig met z'n 4en iets doen, dan denk ik vaak wel even maar we zouden met z'n 6en moeten zijn. Of nu bij het plannen van de vakantie dat het allemaal puberdingen kunnen zijn, geen gezellige peuter om rekening mee te houden. En eigenlijk wat me dan nog het meest raakt is dat het went. Want ja ik denk eraan en het raakt me en ik had het zo graag anders gezien, maar soms nou ja het is zo en ondanks alles ben ik gelukkig met het gezin wat ik wel heb.
Koekie wat rot en tegelijk wat goed dat je zo'n moeilijke eerste keer ook al hebt doorstaan
