Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
vrijdag 22 juni 2018 om 15:08
Herkenbaar wat sommige zeggen over “jaloersheid” toen ik net bij mijn tante kwam Had ik dat ook als bv 1 van haar kinderen ziek was en zij ze verzorgde , of wanneer ze even knuffelde met elkaar . Dan dacht ik .. ja leuk hoor maar ik kan dat niet meer met mijn moeder
Toen mijn zwager overleed heb ik het nog heel lang (het word minder) lastig gevonden om mijn eigen kind met haar vader te zien, want zijn kind heeft geen vader meer , heel erg pijnlijk vind ik dat
Het is bij mij al 15 jr geleden maar wat ik echt ook mis is dat ik dus al 15 jaar geen mam/ mama hebben kunnen zeggen tegen haar, dat is iets wat nooit meer zal gebeuren en dat vind ik pijnlijk.
Ik zit nu sinds een paar maanden ook in therapie , na al die jaren was het echt tijd , en dan ook na de moord en de wijze waarop, ik hoop ooit echt weer zonder angst voor het verliezen van naaste te kunnen leven.
Sorry trouwens dat ik zo ben komen binnenvallen in het topic en hoop dat ik afentoe wat mag meeschrijven
Toen mijn zwager overleed heb ik het nog heel lang (het word minder) lastig gevonden om mijn eigen kind met haar vader te zien, want zijn kind heeft geen vader meer , heel erg pijnlijk vind ik dat
Het is bij mij al 15 jr geleden maar wat ik echt ook mis is dat ik dus al 15 jaar geen mam/ mama hebben kunnen zeggen tegen haar, dat is iets wat nooit meer zal gebeuren en dat vind ik pijnlijk.
Ik zit nu sinds een paar maanden ook in therapie , na al die jaren was het echt tijd , en dan ook na de moord en de wijze waarop, ik hoop ooit echt weer zonder angst voor het verliezen van naaste te kunnen leven.
Sorry trouwens dat ik zo ben komen binnenvallen in het topic en hoop dat ik afentoe wat mag meeschrijven
vrijdag 22 juni 2018 om 15:28
Ik word echt moe van een forumster die in dit topic niet vindt wat ze nodig heeft cq zo hard naar op zoek is en toch blijft drammen. Wij kunnen het niet voor je oplossen en jouw reacties kweken geen enkel begrip. Zoek een forum waar je het wel vindt of start er een en nogmaals: laat ons met rust.
Hier na twee hele zware weken weer wat lucht. Ik lees veel mee, ook over de schuldgevoelens, oude stelletjes zien en dan denken waarom, mensen die hun vader/moeder/ouders overal nog tegenkomen...pijn van de ziekteperiode..ik heb dat allemaal niet. Voor mij zit de angel in accepteren dat het leven nooit meer wordt zoals het was. Maar ook in een enorm groeiproces. Het zo plotseling en veel te jong overlijden zorgt toch wel voor een gigantische wake up Call bij mij. Werk, leven, vriendschappen etc...ik ben alles opnieuw aan het beoordelen eigenlijk. Allemaal puzzelstukjes die opnieuw hun plek moeten vinden. Sommige leg ik zomaar en andere kosten wat meer tijd..maar we komen er wel.
Weet dat ik meelees en jullie allemaal een hart onder de riem wil steken, ook al heb ik niet de energie overal op in te gaan.
vrijdag 22 juni 2018 om 15:36
Dat was ook het eerste wat mijn oma van 95 zei toen mijn moeder, 65, overleed. Waarom zij en ik niet. Oma heeft tot 90 opa gehad, mijn vader was 60 toen mijn moeder overleed.koekie1980 schreef: ↑22-06-2018 14:21
Er zat een stel van minstens 80 samen koffie met gebak te doen en werd gewoon ter plekke jaloers. Waarom worden zij potdorie wel oud samen??
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
vrijdag 22 juni 2018 om 15:41
Onmacht inderdaad. Wat als.... terwijl t antwoord niks uit maakt.Lady_Day schreef: ↑22-06-2018 14:28Herkenbaar, Koekie... als ik een gepensioneerd stel gezellig een kopje koffie of glaasje wijn op een terrasje zie drinken word ik heel verdrietig. Waarom is dat mijn ouders niet gegund?
Maar precies zoals je zegt, je weet niet wat voor leed andere mensen hebben. Misschien had dat stel van in de 80 wel een kind die door een auto ongeluk om het leven is gekomen, of heeft zij al 10 jaar kanker en gaat nooit meer beter worden. Vergelijken heeft geen zin.
Ik kan me nog herinneren dat toen mijn vader net weg was dat als ik een man van zijn leeftijd zag die ook nog een beetje op hem leek (wit haar was al genoeg) dat ik dan echt wel boos werd. Waarom mocht die man wel leven en mijn vader niet? Dat was gewoon onmacht natuurlijk.
Hoe voel je je nu, Koekie? Heb je in ieder geval iets van rust kunnen pakken?
Ik merk dat ik deze week verzand in elke dah snoepen en wijn drinken. Vorige week tussen overlijden en uitvaart ook. Het mag even van mezelf en ik zorg met de drank ervoor dat het minimaal 5u smiddags is en vooral niet meer de deur uit hoef.
Ben zelfs wel een kilo of 5 aangekomen in de afgelopen 5-6 weken. Ook omdat ik eerst 3x per week aan hardlopen deed en daarmee gestopt ben. Dus voel me even lui en dik maar geef mezelf die ene week om dat te mogen.
Volgende week ga ik weer "normaal doen" en dan moeten ook die kilos eraf voordat mn man me niet aantrekkelijk meer vindt
. Maar ben vooral nog moooeeeee en ik zie nog effe op tegen het starten met rennen omdat ik weet dat ik in t begin weer weinig km kan maken door mn conditie. Maja... het moet toch. Nog effe 3 dagen "genieten" van t niksdoen.
vrijdag 22 juni 2018 om 15:45
Als je er moe van wordt zou ik uit dit topic blijven. Dan kan je stoppen met een groep kwetsbare mensen aan te vallen in je pogingen ze ergens van te overuigen. Je zegt dat je niet begrepen wordt, maar volgens mij wil je niet begrepen worden.
Je wil daat mensen betrokken zijn maar je slaat iedereen weg die zich met je bemoeid.
Wat wil je dan van ons?
Wij kunnen ook niet naar de supermarkt voor een blikje betrokken mensen. Als dat zou kunnen had ik je al tien van die blikjes gestuurd.
Je kan je hier blijven herhalen. Het had je geholpen als vanaf het begin mensen betrokken waren geweest. Dat weten we inmiddels wel, maar die tijd is voorbij en wij kunnen het niet voor je regelen. Hoe vaak wil je het dan nog zeggen?
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
vrijdag 22 juni 2018 om 15:50
vrijdag 22 juni 2018 om 15:58
Ja precies!! De eerste vriend die ik niet meer hoef te spreken heeft zich al aangediend. Werkelijk 4 !!!! dagen na de uitvaart bellen om te vragen hoe het nu gaat, of ik het al een plekje gegeven heb en of ik ook naar bla bla festival in het dorp ga blabla eruit blabla thuiszitten is ook niks.
Ik heb geantwoord: Een plekje gegeven?? Hier op de vensterbank of in de kast? Tis pas 1 week geleden man, tel maar op een jaar. Dat begreep ie niet. En ik hem niet.
Dus doe maar een blikje met een nieuwe kameraad
Ik heb geantwoord: Een plekje gegeven?? Hier op de vensterbank of in de kast? Tis pas 1 week geleden man, tel maar op een jaar. Dat begreep ie niet. En ik hem niet.
Dus doe maar een blikje met een nieuwe kameraad
vrijdag 22 juni 2018 om 16:28
Oh, ik concentreer me even op mijn werk en er wordt mega veel geschreven! Ik kan even niet op iedereen reageren hoor, maar Annabel, uiteraard ben je welkom.
Shift, wat fijn dat je wat aan dit topic hebt (gehad). Welkom, welkom!
Koekie... zo pijnlijk dat soort mensen he? Ik heb het zelf ook meegemaakt, maar VIER DAGEN is echt wel heel erg schandalig. Bij mij begon het 2 weken na de dood van mijn vader. Of ik er al overheen was. Echt bizar. Ik werd daar heel verdrietig van. Natuurlijk was ik er niet overheen. Ik kom hier nooit overheen. Dit verlies heeft me getekend voor het leven. En tegelijkertijd dacht ik ook 'fijn dat je die onschuld nog hebt, dat je je niet voor kan stellen hoe het is. Dat jou nooit iets ergs is overkomen.' Ik gun dit niemand namelijk.
Shift, wat fijn dat je wat aan dit topic hebt (gehad). Welkom, welkom!
Koekie... zo pijnlijk dat soort mensen he? Ik heb het zelf ook meegemaakt, maar VIER DAGEN is echt wel heel erg schandalig. Bij mij begon het 2 weken na de dood van mijn vader. Of ik er al overheen was. Echt bizar. Ik werd daar heel verdrietig van. Natuurlijk was ik er niet overheen. Ik kom hier nooit overheen. Dit verlies heeft me getekend voor het leven. En tegelijkertijd dacht ik ook 'fijn dat je die onschuld nog hebt, dat je je niet voor kan stellen hoe het is. Dat jou nooit iets ergs is overkomen.' Ik gun dit niemand namelijk.
vrijdag 22 juni 2018 om 16:51
Ook de mensen zoals apenstaartje en ik die geen mensen om zich heen hebben zeggen hetzelfde als de mensen die wel mensen om zich heen hebben.
Maar goed als je moe van ons wordt dan blijf je weg. Dat lijkt me voor iedereen een prima oplossing
vrijdag 22 juni 2018 om 16:52
Wat 'n lul zeg!koekie1980 schreef: ↑22-06-2018 15:58Ja precies!! De eerste vriend die ik niet meer hoef te spreken heeft zich al aangediend. Werkelijk 4 !!!! dagen na de uitvaart bellen om te vragen hoe het nu gaat, of ik het al een plekje gegeven heb en of ik ook naar bla bla festival in het dorp ga blabla eruit blabla thuiszitten is ook niks.
Ik heb geantwoord: Een plekje gegeven?? Hier op de vensterbank of in de kast? Tis pas 1 week geleden man, tel maar op een jaar. Dat begreep ie niet. En ik hem niet.
Dus doe maar een blikje met een nieuwe kameraad
Ik had zoiets met 'n 'vriendin' na 3 maanden. Ik zei dat ik heel slecht sliep en toen zei ze 'nu nog steeds vanwege je vader?' En dan te bedenken dat mijn vader nog in haar huis heeft helpen klussen! Ik sliep op dat moment overigens slecht door de kankermedicatie, maar wat 'n kutopmerking!
vrijdag 22 juni 2018 om 16:54
Ze hebben zelf toch ook ouders? Kunnen ze zich dan helemaal geen voorstelling maken hoe 't is ze voorgoed te verliezen of hebben ze geen band met hun eigen ouders?
vrijdag 22 juni 2018 om 17:01
Deze persoon was echt nog wel jong. Ik denk dat in zijn ogen mijn vader al stokoud was (73) en dus 'hoorde' het zo - of zo.redbulletje schreef: ↑22-06-2018 16:54Ze hebben zelf toch ook ouders? Kunnen ze zich dan helemaal geen voorstelling maken hoe 't is ze voorgoed te verliezen of hebben ze geen band met hun eigen ouders?
vrijdag 22 juni 2018 om 18:32
Koekie
Vroeg die vriend dat niet met goede bedoelingen? Het is wel lomp hoor, daar ben ik het helemaal mee eens.
Maar veel mensen vinden het een hele drempel om je aan te spreken, hij dus niet, of heeft lang geaarzeld en toch moed verzameld. En misschien heeft hij nog geen ervaring met verlies.
Ik vroeg me dat gewoon af, omdat ik altijd van het goede van een mens uit wil gaan.
Vroeg die vriend dat niet met goede bedoelingen? Het is wel lomp hoor, daar ben ik het helemaal mee eens.
Maar veel mensen vinden het een hele drempel om je aan te spreken, hij dus niet, of heeft lang geaarzeld en toch moed verzameld. En misschien heeft hij nog geen ervaring met verlies.
Ik vroeg me dat gewoon af, omdat ik altijd van het goede van een mens uit wil gaan.
Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg
vrijdag 22 juni 2018 om 18:36
Bizar, een tijd terug schreef ik hier ook mee en het lijkt nu wel alsof ik een flashback beleef. Heb ook even goed naar de data gekeken wanneer alles geschreven is, want yogonaise is gewoon weer compleet van voor af aan begonnen met haar verhaal. Net als een tijd terug; zij is zieliger dan ons allemaal, haar verdriet is erger. Schandelijk! Iedereen hier heeft zijn eigen pijn, verdriet en gemis en dat is allemaal even vreselijk. Ik word hier echt boos van.
Het is hier nu 8 maanden geleden dat mijn moeder overleed en ik kan er echt redelijk mee omgaan. Al mis ik haar nog heel erg. Ik heb een foto van haar staan en die gaat ook echt niet weg.
Verder voor iedereen een dikke
gewoon omdat je dat soms zo hard nodig hebt!
Het is hier nu 8 maanden geleden dat mijn moeder overleed en ik kan er echt redelijk mee omgaan. Al mis ik haar nog heel erg. Ik heb een foto van haar staan en die gaat ook echt niet weg.
Verder voor iedereen een dikke
gewoon omdat je dat soms zo hard nodig hebt!
vrijdag 22 juni 2018 om 19:18
Het zal zeker met goede bedoelingen zijn. ... ik kon er alleen weinig meemarcellav schreef: ↑22-06-2018 18:32Koekie
Vroeg die vriend dat niet met goede bedoelingen? Het is wel lomp hoor, daar ben ik het helemaal mee eens.
Maar veel mensen vinden het een hele drempel om je aan te spreken, hij dus niet, of heeft lang geaarzeld en toch moed verzameld. En misschien heeft hij nog geen ervaring met verlies.
Ik vroeg me dat gewoon af, omdat ik altijd van het goede van een mens uit wil gaan.
zaterdag 23 juni 2018 om 00:24
Nou ja dit zeg ik toch al de hele tijd. Dat mensen het niet begrijpen als ze het zelf niet hebben meegemaakt. En wordt daar steeds op aangevallen.redbulletje schreef: ↑22-06-2018 16:54Ze hebben zelf toch ook ouders? Kunnen ze zich dan helemaal geen voorstelling maken hoe 't is ze voorgoed te verliezen of hebben ze geen band met hun eigen ouders?
zaterdag 23 juni 2018 om 07:37
Jij leest echt wat je wilt lezen he?
Jij zegt het namelijk net zo hard tegen ons, beetje ongepast in een topic waar mensen bij elkaar komen omdat ze een of beide ouders kwijt zijn.
Lezen Yogo!!!! En niet alles op jezelf betrekken.
Sorry, dat is weer een onbedoeld advies
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zaterdag 23 juni 2018 om 07:53
Toen ik wakker werd vanochtend scheen het zonnetje (nog steeds trouwens) en realiseerde ik me echt dat het al bijna juli is. De eerste helft van het jaar is al weer voorbij. Ik kan mijn niet herinneren hoe de winter veranderde in de zomer. Of wanneer dat was. Alles gaat langs me heen.
De aller, allerscherpste randjes gaan er langzaamaan toch wel af maar het leven blijft toch dof. Dan hoor ik mensen over dat je 'leuke dingen moet doen'. En die doe ik ook wel, maar dat is afleiding.
En ik ben naarstig op zoek naar iets om naar 'uit te kijken', maar het lukt me gewoon nog niet zo goed. Raar gevoel dit, ik leef niet in het heden, niet in de toekomst en ook niet in het verleden, waar ik wel heimwee naar heb. Alsof ik me in een andere dimensie begeef, op een andere planeet.
De aller, allerscherpste randjes gaan er langzaamaan toch wel af maar het leven blijft toch dof. Dan hoor ik mensen over dat je 'leuke dingen moet doen'. En die doe ik ook wel, maar dat is afleiding.
En ik ben naarstig op zoek naar iets om naar 'uit te kijken', maar het lukt me gewoon nog niet zo goed. Raar gevoel dit, ik leef niet in het heden, niet in de toekomst en ook niet in het verleden, waar ik wel heimwee naar heb. Alsof ik me in een andere dimensie begeef, op een andere planeet.
zaterdag 23 juni 2018 om 08:16
Je ziet toch dat wij daar allemaal tegen aan lopen? Je bent echt niet de enige. Maar jij bent wel de enige die in zelfmedelijden blijft hangen.
zaterdag 23 juni 2018 om 08:24
Voor mij kwam die afleiding door een uitnodiging van iemand die ik 7 jaar geleden in Montana op 'n ranch had leren kennen. Toen kon ik me gaan richten op het plannen van een reis, die ook nog 'ns helemaal te gek werd.Lady_Day schreef: ↑23-06-2018 07:53En ik ben naarstig op zoek naar iets om naar 'uit te kijken', maar het lukt me gewoon nog niet zo goed. Raar gevoel dit, ik leef niet in het heden, niet in de toekomst en ook niet in het verleden, waar ik wel heimwee naar heb. Alsof ik me in een andere dimensie begeef, op een andere planeet.
