Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
zondag 15 juli 2018 om 23:31
Klopt.
Daarom heb ik Yogo gestaft en bij de mods kenbaar gemaakt wat hier gaande is.
Het kan niet zo zijn dat één persoon hier mensen wegjaagt of weghoudt en doelbewust een nare sfeer veroorzaakt.
zondag 15 juli 2018 om 23:33
Heb ik ook gedaan Oopjen. Dus als het goed is krijgen ze twee meldingen..OopjenCoppit schreef: ↑15-07-2018 23:31Daarom heb ik Yogo gestaft en bij de mods kenbaar gemaakt wat hier gaande is.
Het kan niet zo zijn dat één persoon hier mensen wegjaagt of weghoudt en doelbewust een nare sfeer veroorzaakt.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zondag 15 juli 2018 om 23:34
Het is niet doelbewust.
Sommige mensen hebben echt niet goed gereageerd op een situatie die zij zelf gelukkig niet kennen.
Ik zou niet weten waarom ik dan weg zou moeten.
Ik heb nog nooit mensen de les gelezen of gezegd dat ze weg moesten op een situatie waarin ik zelf geen ervaring had. Dat is andersom wel gebeurd.
Sommige mensen hebben echt niet goed gereageerd op een situatie die zij zelf gelukkig niet kennen.
Ik zou niet weten waarom ik dan weg zou moeten.
Ik heb nog nooit mensen de les gelezen of gezegd dat ze weg moesten op een situatie waarin ik zelf geen ervaring had. Dat is andersom wel gebeurd.
anoniem_155509 wijzigde dit bericht op 15-07-2018 23:37
30.08% gewijzigd
zondag 15 juli 2018 om 23:37
Misschien is het goed als anderen ook een melding (eventueel per mail) bij de mods doen.
Leg dan even uit wat er gaande is en wat het belang van dit topic is.
Wellicht legt dat wat meer gewicht in de schaal en blijft dit topic verder verschoond van verstoringen.
zondag 15 juli 2018 om 23:38
Beetje omgekeerde wereld he.OopjenCoppit schreef: ↑15-07-2018 23:37Misschien is het goed als anderen ook een melding (eventueel per mail) bij de mods doen.
Leg dan even uit wat er gaande is en wat het belang van dit topic is.
Wellicht legt dat wat meer gewicht in de schaal en blijft dit topic verder verschoond van verstoringen.
zondag 15 juli 2018 om 23:39
Dit kan maar gebeuren als mensen blijven reageren. Het is evenzoveel in jullie handen: stop met reageren.OopjenCoppit schreef: ↑15-07-2018 23:31
Het kan niet zo zijn dat één persoon hier mensen wegjaagt of weghoudt en doelbewust een nare sfeer veroorzaakt.
zondag 15 juli 2018 om 23:45
Eens hoor aliva.
Het stoort me echter en maakt me verdrietig als ik keer op keer weer lees hoe intens verdrietige mensen in dit topic van alles beticht en geprovoceerd worden.
Er zit iemand als een havik op dit topic om toe te slaan als er ook maar een kleine aanleiding is, hardnekkig haar privéstrijd te voeren over de hoofden van argeloze buitenstaanders en haar frustraties af te reageren op kwetsbare mensen die het al zwaar genoeg hebben.
Daar is dit topic te kostbaar voor.
Praten en onderhandelen werkt niet, blijkt maar weer.
Ik stop nu met reageren en laat het aan het wijze oordeel van de mods over...
maandag 16 juli 2018 om 01:02
@shift in reactie op CL2 - Heel mooi omschreven, al is het natuurlijk verschrikkelijk om zo ineens je broer te moeten missen, zo onverwachts. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen. Het ongeloof, de paniek, je overlevingsgevoel. Je moet door, al moet je eerst door dat diepe dal van verdriet heen. Totdat je langzaam in die soort van modus komt om er mee om te gaan. Het zit niet zozeer in een hokje, maar is onderdeel van de nieuwe werkelijkheid. Hij of zij komt nooit meer terug, en wij moeten door. En ja, het wordt uiteindelijk wat beter en je vindt je energie ooit weer terug. Zou een mens wennen aan het verdriet en het gemis?
Ik heb troost aan de gedachte mijn moeder voor ons zo willen dat we het leven weer zouden oppakken en omarmen. Niet te veel drama, zei ze altijd. Dat we aan haar zouden denken in haar kracht en voor haar liefde. En niet zozeer aan die laatste rot fase. Maar ik merk dat ik toch nog veels te vaak terugdenk aan die laatste zware maanden. Vind het moeilijk om dat achter mij te laten en af te sluiten, merk ik. Nog steeds veel flashbacks van alles.
@Lady - Bijzonder van die droom. Ja, je kan er inderdaad een veelzeggende betekenis aan geven. Wauw.
Ik heb troost aan de gedachte mijn moeder voor ons zo willen dat we het leven weer zouden oppakken en omarmen. Niet te veel drama, zei ze altijd. Dat we aan haar zouden denken in haar kracht en voor haar liefde. En niet zozeer aan die laatste rot fase. Maar ik merk dat ik toch nog veels te vaak terugdenk aan die laatste zware maanden. Vind het moeilijk om dat achter mij te laten en af te sluiten, merk ik. Nog steeds veel flashbacks van alles.
@Lady - Bijzonder van die droom. Ja, je kan er inderdaad een veelzeggende betekenis aan geven. Wauw.
maandag 16 juli 2018 om 02:25
Kan niet slapen, mis mijn moeder.
Bijna 9 maanden geleden werd ik gebeld door haar buurvrouw, er is iets met je moeder kom naar huis. Daar trof ik mijn vader met een hoop ambulance personeel 2 ambulances en politie aan. Ze was in de stoel voor de tv niet goed geworden, achteraf haar hart die een stoornis kreeg, mijn vader was erbij en dacht eerst dat ze sliep ivm 't "snurk" geluid. Hij is begonnen met reanimeren totdat de ambulance er was en 't overnam. Uit eindelijk had ze weer een hartslag en is ze naar 't ziekenhuis gebracht, ze is helaas niet meer bij geweest, hadden nog wel even hoop door 't openen van de ogen en bewegingen van haar voeten, de arts liet weten dat we 2 keuzes hadden, of in deze toestand naar een verpleeghuis en weinig kans op verbetering. (wat zij niet gewild had). Zoals mijn vader het mooi omschreef : er brand nog wel licht, maar er is niemand meer thuis. of familie afscheid laten nemen en de volgende dag de ondersteuning uit te zetten en haar te laten gaan. Uiteindelijk voor t laatste gekozen, er was nog wat familie bij gelukkig, en 't ging sneller dan ik had gedacht. 62 jaar was ze nog maar, net met vervroegd pensioen, genoot nog zo van haar kleinkinderen. Wat blijft 't moeilijk, zelf ook net een scheiding achter de rug na haar overlijden. Wat mis ik haar nu.
Bijna 9 maanden geleden werd ik gebeld door haar buurvrouw, er is iets met je moeder kom naar huis. Daar trof ik mijn vader met een hoop ambulance personeel 2 ambulances en politie aan. Ze was in de stoel voor de tv niet goed geworden, achteraf haar hart die een stoornis kreeg, mijn vader was erbij en dacht eerst dat ze sliep ivm 't "snurk" geluid. Hij is begonnen met reanimeren totdat de ambulance er was en 't overnam. Uit eindelijk had ze weer een hartslag en is ze naar 't ziekenhuis gebracht, ze is helaas niet meer bij geweest, hadden nog wel even hoop door 't openen van de ogen en bewegingen van haar voeten, de arts liet weten dat we 2 keuzes hadden, of in deze toestand naar een verpleeghuis en weinig kans op verbetering. (wat zij niet gewild had). Zoals mijn vader het mooi omschreef : er brand nog wel licht, maar er is niemand meer thuis. of familie afscheid laten nemen en de volgende dag de ondersteuning uit te zetten en haar te laten gaan. Uiteindelijk voor t laatste gekozen, er was nog wat familie bij gelukkig, en 't ging sneller dan ik had gedacht. 62 jaar was ze nog maar, net met vervroegd pensioen, genoot nog zo van haar kleinkinderen. Wat blijft 't moeilijk, zelf ook net een scheiding achter de rug na haar overlijden. Wat mis ik haar nu.
maandag 16 juli 2018 om 07:03
Sorry maar dit zou toch nooit gebeuren als sommige mensen niet juist mij aan zouden vallen? Terwijl juist iemand als ik heel kwetsbaar is.OopjenCoppit schreef: ↑15-07-2018 23:45Eens hoor aliva.
Het stoort me echter en maakt me verdrietig als ik keer op keer weer lees hoe intens verdrietige mensen in dit topic van alles beticht en geprovoceerd worden.
Er zit iemand als een havik op dit topic om toe te slaan als er ook maar een kleine aanleiding is, hardnekkig haar privéstrijd te voeren over de hoofden van argeloze buitenstaanders en haar frustraties af te reageren op kwetsbare mensen die het al zwaar genoeg hebben.
Daar is dit topic te kostbaar voor.
Praten en onderhandelen werkt niet, blijkt maar weer.
Ik stop nu met reageren en laat het aan het wijze oordeel van de mods over...
Vaak is het een feit dat de mensen die zo makkelijk praten hebben zelf nog bv 1 andere ouder hebben. Dat maakt een groot verschil. Het blijkt heel vaak zo ze zijn en dat geeft ik dan aan. Maar dat mag dan niet.
Andersom mag er wel van alles gezegd worden.
Nu ook weer dat onderhandelingen niet kunnen. Wat een vreemde reactie. Dat kan zeker. Maar dan wil ik ook horen dat sommige reacties naar mij toe onterecht en te ver waren. Dan is het opgelost hoor.
Maar dat willen sommigen ook niet.
maandag 16 juli 2018 om 11:27
Jij noemt het verwondering, ik ervaar het bij mezelf als een vorm van wezenloosheid, ongeloof, ontzetting.... Een k.tgevoel in ieder geval.Tinkeltje33 schreef: ↑15-07-2018 12:01Dit herken ik wel een beetje. Ik merk dat ik gefaseerd steeds een aantal dagen heel erg kan denken: ze is er niet meer. En dat besef komt steeds wat meer.
Er zit een ook een verloop in: ze is dood, ze is echt dood, ze is er niet meer, ze is er nooit meer. En dan een soort verwondering of zo.
Ik voelde in het begin ook een soort fysieke leegte in de ruimte. Net zoals dat sinds mijn zoon er is, ik altijd een soort bewustzijn heb van dat hij ook in mijn huis is. Andersom voel ik dat nu bij mijn moeder.
De fysieke leegte heb ik de eerste week altijd in mijn maagstreek zitten als het nog heel fel is.
Je hebt echt een bord voor je kop
De enige die een ander de lesleest hier, dat ben jij.
Alle anderen laten elkaar in de waarde en jij bent de enige die een wedstrijd aangaat (ik heb het moeilijker, ik heb het zwaarder). Schaam je!
"nooit meer" is onverteerbaar. Dat is namelijk hetgeen ik zo'n moeite mee heb. Het is het allerverschrikkelijkste aan heel de dood.
Oke, nooit meer pijn, dát is een goed ding. Verlossing, dat is ook een goed ding en dat zijn ook aspecten die de dood behelst en daarom vind ik dat mensen en dieren op een bepaald moment recht hebben op de dood. Maar ze nooit meer zien he..... dat deugt echt van geen kanten. Ik ben niet in staat om te geloven dat er iets is na de dood. Dus ik kan me er niet aan optrekken dat het niet definitief zou zijn.
maandag 16 juli 2018 om 11:36
Ik heb ook moeite met het beseffen dat mijn vader NOOIT MEER terug komt. Dat is vooral een strijd tussen hart en hoofd. En in mijn geval ook gebrek aan referentiekader. Ja, ik heb wel eens eerder afscheid genomen van mensen, maar dat was geen ouder die nooit meer terug komt. Ik kan me er dan ook niets bij voorstellen als mensen zeggen dat tijd alle wonden heelt of dat soort dingen. We moeten dus maar vertrouwen op de woorden van mensen die ons voor gegaan zijn in dit soort dingen.
In mijn hart kan ik het gewoon niet kloppend maken. In mijn geval was het nog niet 'opeens', ik heb goed afscheid kunnen nemen, maar het klopt gewoon niet.
Die gevoelens van ongeloof en ontzetting, die heb ik soms nog wel heel hevig, maar het verandert wel.
In mijn hart kan ik het gewoon niet kloppend maken. In mijn geval was het nog niet 'opeens', ik heb goed afscheid kunnen nemen, maar het klopt gewoon niet.
Die gevoelens van ongeloof en ontzetting, die heb ik soms nog wel heel hevig, maar het verandert wel.
maandag 16 juli 2018 om 11:38
62 is ook bepaald niet oud Xandora. Jouw moeder is jou ook onverwachts komen te ontvallen, je hebt niets zien aan komen waarschijnlijk. Heel veel sterkte! Ik denk dat het onverwachte het landen er niet gemakkelijker op maakt. Maar hoe het ook gebeurt, of die persoon goed af is of niet, iemand verliezen blijft moeilijk. Misschien zijn er verzachtende omstandigheden als "hij/zij heeft niet geleden" of "hij/zij is nu beter af" maar gevoelsmatig ervaar je dat toch niet zo he.
het blijft hard te verteren.
het blijft hard te verteren.
maandag 16 juli 2018 om 11:40
Het heeft tijd nodig, zeggen mensen dan.Lady_Day schreef: ↑16-07-2018 11:36Ik heb ook moeite met het beseffen dat mijn vader NOOIT MEER terug komt. Dat is vooral een strijd tussen hart en hoofd. En in mijn geval ook gebrek aan referentiekader. Ja, ik heb wel eens eerder afscheid genomen van mensen, maar dat was geen ouder die nooit meer terug komt. Ik kan me er dan ook niets bij voorstellen als mensen zeggen dat tijd alle wonden heelt of dat soort dingen. We moeten dus maar vertrouwen op de woorden van mensen die ons voor gegaan zijn in dit soort dingen.
In mijn hart kan ik het gewoon niet kloppend maken. In mijn geval was het nog niet 'opeens', ik heb goed afscheid kunnen nemen, maar het klopt gewoon niet.
Die gevoelens van ongeloof en ontzetting, die heb ik soms nog wel heel hevig, maar het verandert wel.
Soms heeft iets alleen wel heel veel tijd nodig.
Je leert ermee omgaan, dat is alles. Meer is het niet. Sommigen noemen het slijten.
