Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
woensdag 20 juni 2018 om 23:32
Je leest echt totaal niet wat ik schrijf. Ik weet niet of dat onwil of onvermogen is, maar dat maakt uiteindelijk niet uit. In elk geval hou ik ermee op. Ik wens je oprecht het beste maar ik hoop je in dit topic eerlijk gezegd niet meer tegen te komen.
woensdag 20 juni 2018 om 23:35
Hij heeft het niet opgepakt, dus ga je naar een ander. Je gaat toch niet bij de pakken neer zitten omdat je een lamlul van een huisarts hebt? Echt, ik snap dit niet en ik merk dat ik er ook bozig van word. Dat je je eigen leven verkloot vind ik je eigen keuze, maar je hebt een kind, en ja, JIJ bent er verantwoordelijk voor dat hij alles meekrijgt zodat hij stevig in zijn schoenen komt te staan. Jouw kind is het waard dat je actie onderneemt. En jij bent het ook waard. Doe iets!yogonaise schreef: ↑20-06-2018 23:28Bedankt voor je lieve post. Wat een moeilijke situatie heb je gehad!
Ik ben kort na de geboorte van mijn zoontje al naar de huisarts geweest voor hulp. Ik dacht dat ik een pnd had. Maar helaas heeft hij het niet opgepakt. Hij laat me gewoon al 3 jaar aansukkelen. Dit was voor mij een laatste druppel om geen vertrouwen meer te hebben erin. Ik had de puf niet meer om weer terug te gaan helaas. Ik had/heb gewoon te veel aan mijn hoofd. Ik vind het wel heel erg dat hij het niet heeft opgepakt. Het kostte me echt moeite om die stap te zetten namelijk.
woensdag 20 juni 2018 om 23:38
Hij pikte het niet op dus op zoek naar een andere therapeut. En dan werkelijk aangeven hoe je je voelt en waar je tegen aan loopt! Een goede therapeut gaat terug tot in je je vroegste jeugd. Maar weet dat therapie aan tijd gebonden is, jij wordt naar huis gestuurd met opdrachten. En misschien was je er zelf toen niet aan toe. Nu ben je het verplicht aan je zoon! Laat hem je motivatie zijn.yogonaise schreef: ↑20-06-2018 23:28Bedankt voor je lieve post. Wat een moeilijke situatie heb je gehad!
Ik ben kort na de geboorte van mijn zoontje al naar de huisarts geweest voor hulp. Ik dacht dat ik een pnd had. Maar helaas heeft hij het niet opgepakt. Hij laat me gewoon al 3 jaar aansukkelen. Dit was voor mij een laatste druppel om geen vertrouwen meer te hebben erin. Ik had de puf niet meer om weer terug te gaan helaas. Ik had/heb gewoon te veel aan mijn hoofd. Ik vind het wel heel erg dat hij het niet heeft opgepakt. Het kostte me echt moeite om die stap te zetten namelijk.
woensdag 20 juni 2018 om 23:38
Als je een depressie hebt gaat dat helaas niet zo makkelijk. Verder wil mijn man niet dat ik naar een ander gaat want hij kent hem prive. Dan kan ik wel discussie aan gaan maar daar heb ik dus de puf niet meer voor. Een paar jaar geleden had ik het wel gedaan maar nu gaat het dus niet meer,Lady_Day schreef: ↑20-06-2018 23:35Hij heeft het niet opgepakt, dus ga je naar een ander. Je gaat toch niet bij de pakken neer zitten omdat je een lamlul van een huisarts hebt? Echt, ik snap dit niet en ik merk dat ik er ook bozig van word. Dat je je eigen leven verkloot vind ik je eigen keuze, maar je hebt een kind, en ja, JIJ bent er verantwoordelijk voor dat hij alles meekrijgt zodat hij stevig in zijn schoenen komt te staan. Jouw kind is het waard dat je actie onderneemt. En jij bent het ook waard. Doe iets!
woensdag 20 juni 2018 om 23:43
Ik ben gewoon op van altijd alles maar alleen te moeten doen. Ik kan gewoon niet meer. Alles kost nu te veel energie juist omdat ik altijd alles alleen heb moeten doen.
woensdag 20 juni 2018 om 23:51
En zachtjes gezegd de laatste 5 jaar waren k.. in mijn leven. Zo enorm veel ellende gehad op alle vlakken. En nu begint het karretje van mijn achtbaan stil te staan.. voel mij verdoofd, en net of ik als buitenstaander naar mij zelf kijk, heb gaten in mijn agenda omdat het stuk mantelzorg is weggevallen. Heb knopen doorgehakt, en het lijkt op zijn plaats te gaan vallen.
Heb familie en vrienden leren kennen.
Betrokkenheid met je werk is goed maar het moet niet door slaan je bent maar een nummer en loyaliteit moet van 2 kanten komen.
De enige die een situatie die je niet wilt kan veranderen ben je zelf.
Als je niet zegt hoe je je voelt kan een ander niets doen.
En niet blijven klagen helpt niet en jaagt mensen weg.
Toen bij mij op alle vlakken het mis liep had ik een kaartje gekocht voor mij zelf met de tekst:
Soms zijn er momenten dat je gewoon moet doorroeien.
Heb familie en vrienden leren kennen.
Betrokkenheid met je werk is goed maar het moet niet door slaan je bent maar een nummer en loyaliteit moet van 2 kanten komen.
De enige die een situatie die je niet wilt kan veranderen ben je zelf.
Als je niet zegt hoe je je voelt kan een ander niets doen.
En niet blijven klagen helpt niet en jaagt mensen weg.
Toen bij mij op alle vlakken het mis liep had ik een kaartje gekocht voor mij zelf met de tekst:
Soms zijn er momenten dat je gewoon moet doorroeien.
woensdag 20 juni 2018 om 23:55
woensdag 20 juni 2018 om 23:57
Geef je zelf een schop en ga naar een ander. Jij wilt beter worden en dus moet je actie ondernemen. Een therapeut/arts moet onafhankelijk zijn! Geen vriend van je partneryogonaise schreef: ↑20-06-2018 23:38Als je een depressie hebt gaat dat helaas niet zo makkelijk. Verder wil mijn man niet dat ik naar een ander gaat want hij kent hem prive. Dan kan ik wel discussie aan gaan maar daar heb ik dus de puf niet meer voor. Een paar jaar geleden had ik het wel gedaan maar nu gaat het dus niet meer,
woensdag 20 juni 2018 om 23:58
En daarom schrijf ik hier zo veel. In mijn dagboek vind ik geen herkenning, het praat niet terug. Hier kan ik mijn verhaal kwijt, en kracht halen uit hoe anderen er mee omgaan.Christiana schreef: ↑20-06-2018 23:55Mee eens, iedereen moet het zelf doen. En dat geld ook voor rouw. Daar moet je zelf door heen, fijn van dit forum is een stuk herkenning.
Jij hebt het niet makkelijk gehad. Nog steeds niet, maar vind het heel knap hoe jij er mee omgaat. Echt...
donderdag 21 juni 2018 om 00:00
Dank je wel!Christiana schreef: ↑20-06-2018 23:51En zachtjes gezegd de laatste 5 jaar waren k.. in mijn leven. Zo enorm veel ellende gehad op alle vlakken. En nu begint het karretje van mijn achtbaan stil te staan.. voel mij verdoofd, en net of ik als buitenstaander naar mij zelf kijk, heb gaten in mijn agenda omdat het stuk mantelzorg is weggevallen. Heb knopen doorgehakt, en het lijkt op zijn plaats te gaan vallen.
Heb familie en vrienden leren kennen.
Betrokkenheid met je werk is goed maar het moet niet door slaan je bent maar een nummer en loyaliteit moet van 2 kanten komen.
De enige die een situatie die je niet wilt kan veranderen ben je zelf.
Als je niet zegt hoe je je voelt kan een ander niets doen.
En niet blijven klagen helpt niet en jaagt mensen weg.
Toen bij mij op alle vlakken het mis liep had ik een kaartje gekocht voor mij zelf met de tekst:
Soms zijn er momenten dat je gewoon moet doorroeien.
Mijn ervaring is helaas dat als ik mensen vertel hoe ik me voel dat ze het niet echt begrijpen. Bv reacties als: ja maar ik zie mijn ouders ook niet vaak.
Dat is gewoon anders dan ze helemaal nooit zien of horen.
Het begrip ontbreekt nogal vaak hierin. Ik ben maar gestopt het aan te geven.
Na de geboorte van mijn zoontje heb ik het ook heel moeilijk gehad omdat er geen ouders waren om mee te delen. Ik heb toen als uitzondering echt moeten huilen bij wat ik dacht een vriendin. Maar zij heeft beide ouders nog en ook broers/zussen. Ze begreep me niet, en ipv wat steun te geven of interesse te tonen heb ik maanden niets van haar gehoord. Ze vond dat ik het zelf maar moest doen want dat moest zij ook zei ze. (maar dat hoeft ze juist niet in mijn ogen met directe familie om dingen mee te delen)
Nu 3 jaar later, en nu 1 van haar ouders ernstig ziek is geworden, zegt ze tegen me dat de sterfdag van mijn vader vast altijd moeilijk voor me is elke keer. Ze lijkt het nu een beetje te begrijpen.
Moet ik het haar kwalijk nemen? Ik weet het niet. Ze wist/weet niet hoe het is terwijl ze ruim 10 jaar ouder dan mij is. Maar ze had toen ook niet de wil om zich in mij te verplaatsen.
Dit soort reacties maken het extra eenzaam voor me.
donderdag 21 juni 2018 om 00:02
Ik heb al 10+ jaar hulp gehad he. Heb zo'n beetje alles wel gehad denk ik.Christiana schreef: ↑20-06-2018 23:57Geef je zelf een schop en ga naar een ander. Jij wilt beter worden en dus moet je actie ondernemen. Een therapeut/arts moet onafhankelijk zijn! Geen vriend van je partner
donderdag 21 juni 2018 om 00:26
Je kunt alle hulp van de wereld hebben gehad, maar als je zelf niet bereid bent je eigen overtuigingen te bevragen, je eigen feilbaarheid te toetsen en nieuwe inzichten te omarmen, heeft het nul komma nul zin en effect. Zie het resultaat in dit topic.
donderdag 21 juni 2018 om 02:12
Kortom, alle opties ten goede worden afgeschoten.yogonaise schreef: ↑20-06-2018 23:38Als je een depressie hebt gaat dat helaas niet zo makkelijk. Gaat niet.
Verder wil mijn man niet dat ik naar een ander gaat want hij kent hem prive. Wil niet.
Dan kan ik wel discussie aan gaan maar daar heb ik dus de puf niet meer voor. Kan niet.
Een paar jaar geleden had ik het wel gedaan maar nu gaat het dus niet meer, Gaat niet.
Rest je niets anders dan zelfbeklag. Tot in den treure...
Enig idee hoeveel 'puf' dat kost?
Die had je ook kunnen gebruiken om jezelf weer op het goede spoor te helpen.
donderdag 21 juni 2018 om 07:41
Dat kan zijn maar daar gaat dit topic niet over. Dus stop alsjeblieft met het wederom verpesten van dit topic en het leegzuigen van de energie van mensen die al geen energie hebben omdat ze ook rouwen om een ouder.
Je vindt bij ons toch niet wat je zoekt omdat je niet begrepen wilt worden. Je jaagt mensen weg die wel iets aan dit topic hebben en trekt op een negatieve manier wederom alle aandacht naar je toe.
Dank je wel voor het weer verpesten van ons plekje om te rouwen.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
donderdag 21 juni 2018 om 07:58
Wat gaat dit met horten en stoten zeg. Vanochtend werd ik wakker, en zoals gewoonlijk denk ik al snel aan mijn vader, en vooral aan het feit dat hij er niet meer is, en het was 'okay'.
Ik zet koffie en ik neem een slok en terwijl ik doorslik komt er toch een golf van verdriet over me heen. Ik voelde me er misselijk van. De onwerkelijkheid begint te slijten, maar dan nog vind ik het zo raar. Dat iemand er 'gewoon' niet meer is.
En geen teken, niks. Het is zo stil.
Ik zet koffie en ik neem een slok en terwijl ik doorslik komt er toch een golf van verdriet over me heen. Ik voelde me er misselijk van. De onwerkelijkheid begint te slijten, maar dan nog vind ik het zo raar. Dat iemand er 'gewoon' niet meer is.
En geen teken, niks. Het is zo stil.
donderdag 21 juni 2018 om 08:15
Lady day: moeilijk is dit he? Het komt meestal onverwacht. Blijft het verdriet dan ook hangen?
Cookie: gecondoleerd.
Ik kan niet op iedereen reageren, ik heb niet alles gevolgd afgelopen dagen. Ik had even behoefte hier te schrijven. Mijn moeder zou binnenkort jarig geweest zijn. Ik heb mijn vader gevraagd of hij ook iets wil doen en hij reageerde heel onverschillig. Hij is boos op haar door dingen uit het verleden. Sinds haar dood hebben we nooit meer over haar gesproken, ook van mijn broer hoor ik niks. Het is net alsof ik de enige ben die haar mist en verdrietig is en ik voel me zo alleen. Alsof ze nooit bestaan heeft.
Sinds haar overlijden regel ik een hoop praktische zaken voor mijn vader, er is een grote verantwoordelijkheid bij me terecht gekomen. Ik heb het gevoel alsof ik voor anderen aan het zorgen ben en ik heb zelf ook zorg nodig, maar daar is geen aandacht voor. Dus het voelt soort van dubbelop. Ik wist vantevoren al dat mijn familie zo debiel is, maar het besef en het gemis komt nu echt. En nu mag ik dit er bovenop gaan verwerken, ik heb helemaal niks aan ze. Het komt uiteindelijk wel goed met me, maar wat is dit moeilijk en wat voel ik me alleen.
Cookie: gecondoleerd.
Ik kan niet op iedereen reageren, ik heb niet alles gevolgd afgelopen dagen. Ik had even behoefte hier te schrijven. Mijn moeder zou binnenkort jarig geweest zijn. Ik heb mijn vader gevraagd of hij ook iets wil doen en hij reageerde heel onverschillig. Hij is boos op haar door dingen uit het verleden. Sinds haar dood hebben we nooit meer over haar gesproken, ook van mijn broer hoor ik niks. Het is net alsof ik de enige ben die haar mist en verdrietig is en ik voel me zo alleen. Alsof ze nooit bestaan heeft.
Sinds haar overlijden regel ik een hoop praktische zaken voor mijn vader, er is een grote verantwoordelijkheid bij me terecht gekomen. Ik heb het gevoel alsof ik voor anderen aan het zorgen ben en ik heb zelf ook zorg nodig, maar daar is geen aandacht voor. Dus het voelt soort van dubbelop. Ik wist vantevoren al dat mijn familie zo debiel is, maar het besef en het gemis komt nu echt. En nu mag ik dit er bovenop gaan verwerken, ik heb helemaal niks aan ze. Het komt uiteindelijk wel goed met me, maar wat is dit moeilijk en wat voel ik me alleen.
tinkeltje33 wijzigde dit bericht op 21-06-2018 08:24
1.24% gewijzigd
donderdag 21 juni 2018 om 08:18
Bulletje
Hier vandaag nu 22 weken geleden. En het is officieel zomer vandaag. En nog steeds hangt mijn winterjas aan de kapstok. Mijn gevoerde laarzen staan er onder. De afgelopen maanden zijn echt als een waas aan mij voorbij gegaan.
Ik voel weer de neiging om op te gaan ruimen, alsof alles weg moet, behalve dat wat echt waarde heeft.
Hier vandaag nu 22 weken geleden. En het is officieel zomer vandaag. En nog steeds hangt mijn winterjas aan de kapstok. Mijn gevoerde laarzen staan er onder. De afgelopen maanden zijn echt als een waas aan mij voorbij gegaan.
Ik voel weer de neiging om op te gaan ruimen, alsof alles weg moet, behalve dat wat echt waarde heeft.
donderdag 21 juni 2018 om 08:21
Redbulletje: Ik vind dat altijd wel een soort van mooie symbolische gedachtes.
Lady: hier blijft ook een hoop liggen. Ik vond dat opruimen wel therapeutisch werken, maar ik heb die behoefte minder. Dat vind ik wel jammer.
Ik ben van het schrijven over wat er gebeurd is afgelopen jaren en ben nu bij haar dood aangekomen. Ik heb me er nog niet toe kunnen zetten om het op te schrijven. Ik wil het vandaag of morgen gaan doen. Ik ben nu bijna een jaar aan het schrijven over de afgelopen 3,5 jaar.
Ik vind dat altijd wel een soort van mooie symbolische gedachtes.Lady: hier blijft ook een hoop liggen. Ik vond dat opruimen wel therapeutisch werken, maar ik heb die behoefte minder. Dat vind ik wel jammer.
Ik ben van het schrijven over wat er gebeurd is afgelopen jaren en ben nu bij haar dood aangekomen. Ik heb me er nog niet toe kunnen zetten om het op te schrijven. Ik wil het vandaag of morgen gaan doen. Ik ben nu bijna een jaar aan het schrijven over de afgelopen 3,5 jaar.
donderdag 21 juni 2018 om 08:37
Tinkel, waar een paar weken het verdriet nog wel eens de hele dag kon blijven hangen, merk ik dat het nu toch sneller af begint te zakken. Ik denk dat dat komt omdat mijn ongeloof weg begint te ebben (eindelijk, na 5 maanden). Ik heb het daar heel moeilijk mee gehad. Het niet willen en kunnen geloven dat hij weg is, maar weten dat het wel zo is. Het veroorzaakte een soort gekmakende kortsluiting in mijn hoofd. Wat dat betreft merk ik de laatste week wel een verschil.
Wat verschrikkelijk dat er zo over je moeder gezwegen wordt. Ik weet dat je een gecompliceerde relatie met haar had (en wellicht je vader en broer ook) maar dat ze niet genoemd wordt... wat akelig. Alsof ze niet heeft mogen bestaan. Je zegt dat het lijkt alsof jij de enige bent die haar mist en verdrietig is, maar zou het kunnen dat jouw vader en broer wel degelijk hetzelfde voelen maar het niet kunnen uiten, of uiten het in boosheid?
En dat van dat zorgen herken ik zo goed. Mijn moeder doet heel veel dingen heel goed, en heel zelfstandig, maar ik voel mij deels verantwoordelijk voor haar welzijn. Toen ik er helemaal doorheen zat een paar weken geleden begon ik heel hard te huilen en zij ook en ze zei dat ze mijn verdriet er niet bij kon hebben. Dus houd ik me nu stil, en ben ik sterk voor haar, terwijl ik soms van binnen compleet knak. Ik haal de meeste steun hier, van iedereen die bijdraagt, in feite een stel wildvreemden, maar ook ik haal het niet uit mijn omgeving. Daar was ik een tijdje ook verdrietig over, maar nu eigenlijk niet meer. Kom gewoon hier. Hier is steun, hier ben je niet alleen, hier word je begrepen
Wat verschrikkelijk dat er zo over je moeder gezwegen wordt. Ik weet dat je een gecompliceerde relatie met haar had (en wellicht je vader en broer ook) maar dat ze niet genoemd wordt... wat akelig. Alsof ze niet heeft mogen bestaan. Je zegt dat het lijkt alsof jij de enige bent die haar mist en verdrietig is, maar zou het kunnen dat jouw vader en broer wel degelijk hetzelfde voelen maar het niet kunnen uiten, of uiten het in boosheid?
En dat van dat zorgen herken ik zo goed. Mijn moeder doet heel veel dingen heel goed, en heel zelfstandig, maar ik voel mij deels verantwoordelijk voor haar welzijn. Toen ik er helemaal doorheen zat een paar weken geleden begon ik heel hard te huilen en zij ook en ze zei dat ze mijn verdriet er niet bij kon hebben. Dus houd ik me nu stil, en ben ik sterk voor haar, terwijl ik soms van binnen compleet knak. Ik haal de meeste steun hier, van iedereen die bijdraagt, in feite een stel wildvreemden, maar ook ik haal het niet uit mijn omgeving. Daar was ik een tijdje ook verdrietig over, maar nu eigenlijk niet meer. Kom gewoon hier. Hier is steun, hier ben je niet alleen, hier word je begrepen
donderdag 21 juni 2018 om 09:38
Dat vind ik heel lief, dank je wel. Ik vind het zelf vaak ook moeilijk om te voelen en dan heb ik het idee dat het wel goed gaat en dan komt het er ineens toch uit. Ik heb dan ook niet zo veel te melden hier voor mijn gevoel. Maar je hebt wel gelijk.
Dat is een goed punt over het verdriet van mijn familie. Ik ben van plan het binnenkort eens met mijn broer te bespreken, eens horen hoe hij het ervaart. Eerlijkheidshalve laat ik zelf ook niet zo veel horen. Maar als ik er naar vraag via app is hij kortaf. Ik denk dat ik het beter persoonlijk kan bespreken, maar we zien elkaar weinig.
Wat betreft mijn vader vind ik het lastiger. Hij vertelde veel negatieve dingen over mijn moeder en daarin heb ik mijn grenzen aangegeven. Nu vertelt hij niks meer. Het is een beetje het een of het ander. En dan is dit een betere keuze. Hij heeft wel professionele hulp bij de verwerking en is in goede handen wat dat betreft. Maar ik vind het moeilijk dat het alleen maar over praktische dingen gaat. Ik krijg wel eens het gevoel dat mijn verdriet er niet mag zijn. Maar dat gevoel zit in mij zelf. Mooie bewustwording, ga ik eens over na denken.
Met mijn man heb ik gisteren afgesproken dat we voortaan dagelijks even een statusupdate doen over mijn moeder. En dat we meer over haar praten. Hij zei dat we mijn zoon heel veel gaan vertellen over mijn moeder en dat als mijn familie het niet doet, wij het dan dubbel doen om haar herinnering levend te houden. Het lijkt me goed als ik hier ook meer schrijf, ik ben nogal van het opkroppen en dat is niet goed voor.
Komende weken wel wat stilte want ik ga met vakantie.
Het is heel veel verdrietig dat je niet bij je moeder terecht kan op dit moment, maar ik vind het wel mooi dat ze haar grenzen hierin aangeeft. Qua verantwoordelijk voelen: heeft ze dat echt nodig en heeft ze er ook echt wat aan? Mijn vader zou helemaal niet willen dat ik me zorgen om hem zou maken. Ik ben heel erg bezig om continu te bedenken: wat is goed voor mij en heeft hij er echt iets aan. Ik moet vooral goed voor mezelf en mijn gezin zorgen en als hij er niks aan heeft doe ik het ook niet. Ik krijg ook vragen of mijn vader goed voor zichzelf kan zorgen. Ik denk dat hij zich wel red en ik ga me pas zorgen maken als het nodig is, ik heb het zo al druk genoeg met alles wat ik voor hem doe.
Dat is een goed punt over het verdriet van mijn familie. Ik ben van plan het binnenkort eens met mijn broer te bespreken, eens horen hoe hij het ervaart. Eerlijkheidshalve laat ik zelf ook niet zo veel horen. Maar als ik er naar vraag via app is hij kortaf. Ik denk dat ik het beter persoonlijk kan bespreken, maar we zien elkaar weinig.
Wat betreft mijn vader vind ik het lastiger. Hij vertelde veel negatieve dingen over mijn moeder en daarin heb ik mijn grenzen aangegeven. Nu vertelt hij niks meer. Het is een beetje het een of het ander. En dan is dit een betere keuze. Hij heeft wel professionele hulp bij de verwerking en is in goede handen wat dat betreft. Maar ik vind het moeilijk dat het alleen maar over praktische dingen gaat. Ik krijg wel eens het gevoel dat mijn verdriet er niet mag zijn. Maar dat gevoel zit in mij zelf. Mooie bewustwording, ga ik eens over na denken.
Met mijn man heb ik gisteren afgesproken dat we voortaan dagelijks even een statusupdate doen over mijn moeder. En dat we meer over haar praten. Hij zei dat we mijn zoon heel veel gaan vertellen over mijn moeder en dat als mijn familie het niet doet, wij het dan dubbel doen om haar herinnering levend te houden. Het lijkt me goed als ik hier ook meer schrijf, ik ben nogal van het opkroppen en dat is niet goed voor.
Komende weken wel wat stilte want ik ga met vakantie.
Het is heel veel verdrietig dat je niet bij je moeder terecht kan op dit moment, maar ik vind het wel mooi dat ze haar grenzen hierin aangeeft. Qua verantwoordelijk voelen: heeft ze dat echt nodig en heeft ze er ook echt wat aan? Mijn vader zou helemaal niet willen dat ik me zorgen om hem zou maken. Ik ben heel erg bezig om continu te bedenken: wat is goed voor mij en heeft hij er echt iets aan. Ik moet vooral goed voor mezelf en mijn gezin zorgen en als hij er niks aan heeft doe ik het ook niet. Ik krijg ook vragen of mijn vader goed voor zichzelf kan zorgen. Ik denk dat hij zich wel red en ik ga me pas zorgen maken als het nodig is, ik heb het zo al druk genoeg met alles wat ik voor hem doe.
donderdag 21 juni 2018 om 10:38
Als ik niet bereid zou zijn zou ik ook geen hulp hebben gezocht. Het klopt niet wat je zegt.OopjenCoppit schreef: ↑21-06-2018 00:26Je kunt alle hulp van de wereld hebben gehad, maar als je zelf niet bereid bent je eigen overtuigingen te bevragen, je eigen feilbaarheid te toetsen en nieuwe inzichten te omarmen, heeft het nul komma nul zin en effect. Zie het resultaat in dit topic.
Ik heb eens een stuk van Marian Mudder gelezen. Zij heeft ook veel verschillende therapie gehad en gaf aan dat er veel therapieën bij zaten die niet hadden geholpen. Dat was eigenlijk zonde van haar tijd geweest. Therapie is echt niet altijd zaligmakend hoor.
Het beste zou voor mij werken als de mensen om me heen betrokken zouden zijn. En ook interesse en aandacht voor me zouden hebben. Ik blijf erbij dat dit mij het meeste zou helpen.
donderdag 21 juni 2018 om 10:45
Dat is nu eenmaal zo als iemand een depressie heeft. Dan is alles te veel en te moeilijk.OopjenCoppit schreef: ↑21-06-2018 02:12Kortom, alle opties ten goede worden afgeschoten.
Rest je niets anders dan zelfbeklag. Tot in den treure...
Enig idee hoeveel 'puf' dat kost?
Die had je ook kunnen gebruiken om jezelf weer op het goede spoor te helpen.
Ik ben veel te lang doorgegaan al die jaren. Heb daarin ook alles alleen moeten doen. En dit is dan de prijs die ik ervoor betaal.
Beter was geweest als ik wat meer betrokkenheid van mensen had gekregen .Dan was het zo ver niet gekomen.
