Psyche
alle pijlers
Wie heeft ook een rootsreis gemaakt?
dinsdag 30 november 2010 om 15:16
Al tijden lees ik mee op het vivaforum. Nooit gedacht zelf nog een topic te openen, maar nu dan toch. Ik snap dat ik mijn vraag ook op een forum voor geadopteerden zou kunnen stellen, maar het vivaforum voelt op dit moment meer vertrouwd. En je weet nooit, het forum is zo breed.
Lastig om – zo kort mogelijk - uit te leggen waar het om gaat, maar ik doe een poging. Ik ben als peuter geadopteerd. Toch lijk ik erg op mijn ouders in mijn gedrag, want 16 jaar in hetzelfde huis wonen vormt je nu eenmaal. De sfeer in ons gezin was goed, mijn ouders en ik waren close. Lange tijd had ik geen enkele behoefte om dingen uit te zoeken over mijn biologische familie, want vóór mijn adoptie was er gezocht naar familie en voor zover we wisten was iedereen (vader, moeder en verdere familie) dood. Toen ik echter een aantal jaren geleden een verlies leed, triggerde dat tot mijn verbazing een diep verdriet over de dood van mijn biologische ouders en het vertrek uit mijn geboorteland. Een zware depressie was het gevolg.
Op aanraden van mijn toenmalige therapeut heb ik een zogenaamde rootsreis gemaakt naar mijn geboorteland. Voordat ik op reis ging, ben ik via-via (lang verhaal) bijna tegen beter weten in weer op zoek gegaan naar familieleden. De zoektocht had nu wél resultaat: ik bleek nog een zus te hebben en veel “extended family”! Toen ik de eerste foto van mijn zus zag, sprongen de tranen me in de ogen. Het was alsof ik in een spiegel keek, zo lijken we op elkaar.
Het was een prachtig moment toen we elkaar op het vliegveld omhelsden. Verder was het vooral moeilijk, die reis. Eigenlijk zijn de 2 weken die ik in mijn geboorteland doorbracht de aller-moeilijkste weken van mijn leven geweest. De cultuurschok was waarschijnlijk te groot; ik voelde me bijvoorbeeld heel onveilig zonder witte gezichten om mij heen.
Eenmaal weer thuis vond ik het heel moeilijk om een modus te vinden voor het contact met mijn zus. In het begin was er van haar kant een vraag om financiële ondersteuning, dat heb ik een tijdje gedaan en toen weer afgebouwd. We mailen, maar dat voelt loodzwaar, weet niet precies waarom. Zij wil wel graag contact met mij.
Zijn hier misschien meer mensen die een rootsreis hebben gemaakt? En hoe hebben zij de reis en de periode na de reis ervaren? Is er misschien iemand die mijn ambivalentie t.o.v. contact met mijn biologische familie herkent?
Lastig om – zo kort mogelijk - uit te leggen waar het om gaat, maar ik doe een poging. Ik ben als peuter geadopteerd. Toch lijk ik erg op mijn ouders in mijn gedrag, want 16 jaar in hetzelfde huis wonen vormt je nu eenmaal. De sfeer in ons gezin was goed, mijn ouders en ik waren close. Lange tijd had ik geen enkele behoefte om dingen uit te zoeken over mijn biologische familie, want vóór mijn adoptie was er gezocht naar familie en voor zover we wisten was iedereen (vader, moeder en verdere familie) dood. Toen ik echter een aantal jaren geleden een verlies leed, triggerde dat tot mijn verbazing een diep verdriet over de dood van mijn biologische ouders en het vertrek uit mijn geboorteland. Een zware depressie was het gevolg.
Op aanraden van mijn toenmalige therapeut heb ik een zogenaamde rootsreis gemaakt naar mijn geboorteland. Voordat ik op reis ging, ben ik via-via (lang verhaal) bijna tegen beter weten in weer op zoek gegaan naar familieleden. De zoektocht had nu wél resultaat: ik bleek nog een zus te hebben en veel “extended family”! Toen ik de eerste foto van mijn zus zag, sprongen de tranen me in de ogen. Het was alsof ik in een spiegel keek, zo lijken we op elkaar.
Het was een prachtig moment toen we elkaar op het vliegveld omhelsden. Verder was het vooral moeilijk, die reis. Eigenlijk zijn de 2 weken die ik in mijn geboorteland doorbracht de aller-moeilijkste weken van mijn leven geweest. De cultuurschok was waarschijnlijk te groot; ik voelde me bijvoorbeeld heel onveilig zonder witte gezichten om mij heen.
Eenmaal weer thuis vond ik het heel moeilijk om een modus te vinden voor het contact met mijn zus. In het begin was er van haar kant een vraag om financiële ondersteuning, dat heb ik een tijdje gedaan en toen weer afgebouwd. We mailen, maar dat voelt loodzwaar, weet niet precies waarom. Zij wil wel graag contact met mij.
Zijn hier misschien meer mensen die een rootsreis hebben gemaakt? En hoe hebben zij de reis en de periode na de reis ervaren? Is er misschien iemand die mijn ambivalentie t.o.v. contact met mijn biologische familie herkent?
dinsdag 30 november 2010 om 15:25
Een vriendin van mij heeft zo'n rootsreis gemaakt. Zij heeft het na die tijd ook best moeilijk gehad omdat zij er toen achterkwam dat zij als enige van al haar broers en zussen ter adoptie is gesteld.
Achteraf vind zij dus dat ze destijds te jong was voor die reis, ze was toen 15.
Nu na al die jaren heeft ze er vrede mee gekregen met het feit dat ze geadopteerd is en ze gaat binnenkort weer terug naar haar geboorteland.
Niet om haar roots weer te vinden maar nu echt voor het land zelf. Dus voor de cultuur natuur etc.
Achteraf vind zij dus dat ze destijds te jong was voor die reis, ze was toen 15.
Nu na al die jaren heeft ze er vrede mee gekregen met het feit dat ze geadopteerd is en ze gaat binnenkort weer terug naar haar geboorteland.
Niet om haar roots weer te vinden maar nu echt voor het land zelf. Dus voor de cultuur natuur etc.
dinsdag 30 november 2010 om 16:04
Mooi beschreven en ook heel eerlijk over de negatieve kanten ervan.
Zelf ben ik niet geadopteerd, maar heb ik wel de hele familie van mijn vader (broers en zussen, opa en oma, ooms en tantes enz.) in het buitenland zitten.
Een broer heeft ooit contact met mij opgenomen en getracht om een band op te bouwen, maar ik heb dat altijd tegengehouden en ik ben ook heel bewust nooit op een rootsreis naar mijn vaderland gegaan, want ik was bang voor hetgeen jij ook beschrijft (financieel hulp vragen, ontheemd gevoel hebben in een land dat gevoelsmatig heel ver van je afstaat).
Ik weet niet of het het jou uiteindelijk toch waard is geweest en mijn situatie is natuurlijk anders dan de jouwe, maar hopelijk heb je er toch iets aan.
Zelf ben ik niet geadopteerd, maar heb ik wel de hele familie van mijn vader (broers en zussen, opa en oma, ooms en tantes enz.) in het buitenland zitten.
Een broer heeft ooit contact met mij opgenomen en getracht om een band op te bouwen, maar ik heb dat altijd tegengehouden en ik ben ook heel bewust nooit op een rootsreis naar mijn vaderland gegaan, want ik was bang voor hetgeen jij ook beschrijft (financieel hulp vragen, ontheemd gevoel hebben in een land dat gevoelsmatig heel ver van je afstaat).
Ik weet niet of het het jou uiteindelijk toch waard is geweest en mijn situatie is natuurlijk anders dan de jouwe, maar hopelijk heb je er toch iets aan.
dinsdag 30 november 2010 om 16:07
Heel erg bedankt voor de snelle reacties. Het was erg spannend om dit te vertellen. En dan doet het zo goed om zulke lieve reacties te lezen.
Tjonge, gierzwaluw, dat is niet niks wat je vriendin te verstouwen had. En 15 is inderdaad wel bijzonder jong voor een rootsreis, zeker als je zulk moelijk nieuws te horen krijgt. Fijn dat ze er rust in gevonden heeft.
Zelf moet ik er niet aan denken ooit weer terug te gaan naar mijn geboorteland. Ik heb mijn babytijd daar maar ternauwernood overleefd en mijn rootsreis was ook niet zonder gevaar. Nooit weer, wat mij betreft.
quote:Kastanjez schreef op 30 november 2010 @ 15:28:
Ik weet niet naar welk land je geweest bent, maar zijn hier geen 'lotgenotenverenigingen' of zoiets voor?Kastanjez, ik kom bepaald niet uit een 'standaard' adoptieland, en er is voor zover ik weet niet een lotgenotenvereniging of zo voor geadopteerden uit specifiek dat land. Maar het is wel een goede tip, want Nederland barst van de verenigingen en misschien is er wel ergens een groepje mensen die hun eigen 'Spoorloos'-moment willen verwerken.
Tjonge, gierzwaluw, dat is niet niks wat je vriendin te verstouwen had. En 15 is inderdaad wel bijzonder jong voor een rootsreis, zeker als je zulk moelijk nieuws te horen krijgt. Fijn dat ze er rust in gevonden heeft.
Zelf moet ik er niet aan denken ooit weer terug te gaan naar mijn geboorteland. Ik heb mijn babytijd daar maar ternauwernood overleefd en mijn rootsreis was ook niet zonder gevaar. Nooit weer, wat mij betreft.
quote:Kastanjez schreef op 30 november 2010 @ 15:28:
Ik weet niet naar welk land je geweest bent, maar zijn hier geen 'lotgenotenverenigingen' of zoiets voor?Kastanjez, ik kom bepaald niet uit een 'standaard' adoptieland, en er is voor zover ik weet niet een lotgenotenvereniging of zo voor geadopteerden uit specifiek dat land. Maar het is wel een goede tip, want Nederland barst van de verenigingen en misschien is er wel ergens een groepje mensen die hun eigen 'Spoorloos'-moment willen verwerken.
dinsdag 30 november 2010 om 16:26
Bedankt voor je verhaal Iris1969, daar heb ik heel veel aan. Dapper dat je het verzoek van je broer om verder contact naast je neergelegd hebt, dat je zo achter je eigen gevoel bent gaan staan. Heb je je daar ooit schuldig over gevoeld?
Ik ben erg opgevoed met het idee dat je "het goede" moet doen, ook, of eigenlijk juist, als je dat liever niet wil. Ik voel me er dus heel schuldig over dat ik niet in een voortdurende Spoorloos-blijheid rondloop en het allemaal maar ingewikkeld vind. Maar het aloude "dan maak je maar zin" werkt hier toch niet bij, helaas.
Ik ben erg opgevoed met het idee dat je "het goede" moet doen, ook, of eigenlijk juist, als je dat liever niet wil. Ik voel me er dus heel schuldig over dat ik niet in een voortdurende Spoorloos-blijheid rondloop en het allemaal maar ingewikkeld vind. Maar het aloude "dan maak je maar zin" werkt hier toch niet bij, helaas.
dinsdag 30 november 2010 om 16:59
Het was ontzettend moeilijk Safe, want hij stond twee keer letterlijk voor mijn deur met een gezicht vol verwachting en toen moest ik als een "koude feeks" de deur voor zijn neus dicht doen. Ik vond dat echt vreselijk zielig voor hem, maar toch heb ik er geen spijt van of schuldgevoel over.
Ik vind Spoorloos-achtige programma's dan ook best gevaarlijk, want ze laten alleen het emotionele weerzien zit, maar wat als je dat niet zo voelt en wat gebeurt er nadat je ze hebt leren kennen en het blijken vreemden voor je te zijn?
Ik begrijp je gevoel van verwarring dan ook helemaal en daarom heb ik er ook bewust niet voor gekozen.
Ik vind Spoorloos-achtige programma's dan ook best gevaarlijk, want ze laten alleen het emotionele weerzien zit, maar wat als je dat niet zo voelt en wat gebeurt er nadat je ze hebt leren kennen en het blijken vreemden voor je te zijn?
Ik begrijp je gevoel van verwarring dan ook helemaal en daarom heb ik er ook bewust niet voor gekozen.
dinsdag 30 november 2010 om 17:03
Ik ben niet geadopteerd, maar ik heb wel de hele familie van vaders kant in het buitenland wonen.
Ongeveer 8 jaar geleden heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben er toen in mn eentje (zonder vader) heengegaan. Op de een of andere manier miste ik een stukje van mijn indentiteit, voelde ik me niet compleet. Ik was nieuwsgierig hoe mijn familie was, hoe ze er precies uitzagen en hoe het echt met ze ging. Ik ging ook gelijk voor 7 weken. Op deze manier heb ik mijn familie goed leren kennen. Toen ik er eenmaal was voelde ik mij geen vreemde in dat land. Alhoewel ik de taal nauwelijks sprak voelde het gelijk als thuis. Er was natuurlijk wel enigzins een cultuurschok ( geen heel arm land) maar dat wendde ook.
Sindsdien probeer ik elke 2 jaar te gaan, en ondertussen houd ik contact via de telefoon en msn. Af en toen sturen we geld, maar alleen in noodsituaties. We hebben familie duidelijk gemaakt dat wij ook niet veel geld te besteden hebben. Nu moet ik telkens als ik weer terug kom in nederland weer wennen hier. De eerste paar weken voel ik me altijd totaal ontheemd en wil ik zo snel mogelijk weer terug.. Daarna gaat het altijd wel weer beter maar de heimwee blijft.
Safe, wat naar dat je je schuldig voelt. Je moet je ook absoluut niet verplicht voelen om je zus financieel te ondersteunen! Het lijkt me een ingewikkelde situatie. Je zus wilt contact maar jij weet niet goed hoe je er mee om moet gaan. Ben je bang dat het haar ook (deels) om het financiele ondersteuning gaat?
Ongeveer 8 jaar geleden heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben er toen in mn eentje (zonder vader) heengegaan. Op de een of andere manier miste ik een stukje van mijn indentiteit, voelde ik me niet compleet. Ik was nieuwsgierig hoe mijn familie was, hoe ze er precies uitzagen en hoe het echt met ze ging. Ik ging ook gelijk voor 7 weken. Op deze manier heb ik mijn familie goed leren kennen. Toen ik er eenmaal was voelde ik mij geen vreemde in dat land. Alhoewel ik de taal nauwelijks sprak voelde het gelijk als thuis. Er was natuurlijk wel enigzins een cultuurschok ( geen heel arm land) maar dat wendde ook.
Sindsdien probeer ik elke 2 jaar te gaan, en ondertussen houd ik contact via de telefoon en msn. Af en toen sturen we geld, maar alleen in noodsituaties. We hebben familie duidelijk gemaakt dat wij ook niet veel geld te besteden hebben. Nu moet ik telkens als ik weer terug kom in nederland weer wennen hier. De eerste paar weken voel ik me altijd totaal ontheemd en wil ik zo snel mogelijk weer terug.. Daarna gaat het altijd wel weer beter maar de heimwee blijft.
Safe, wat naar dat je je schuldig voelt. Je moet je ook absoluut niet verplicht voelen om je zus financieel te ondersteunen! Het lijkt me een ingewikkelde situatie. Je zus wilt contact maar jij weet niet goed hoe je er mee om moet gaan. Ben je bang dat het haar ook (deels) om het financiele ondersteuning gaat?
Je hoeft niet bang te zijn voor de dood. Als jij er bent is de dood er niet, ben jij er niet dan is de dood er.
dinsdag 30 november 2010 om 17:51
quote:iris1969 schreef op 30 november 2010 @ 16:59:
Het was ontzettend moeilijk Safe, want hij stond twee keer letterlijk voor mijn deur met een gezicht vol verwachting en toen moest ik als een "koude feeks" de deur voor zijn neus dicht doen. Ik vond dat echt vreselijk zielig voor hem, maar toch heb ik er geen spijt van of schuldgevoel over.
Iris, wat heftig! Wat een claim ligt er dan bij je, niet te geloven. Inderdaad sneu voor hem. Aan de andere kant is mijn ervaring dat geen van beide partijen blij wordt van een afgedwongen contact. Dus goed dat je voet bij stuk hebt gehouden.
quote:Kastanjez schreef op 30 november 2010 @ 17:22:
Grappig dat mijn tip je helpt, ik dacht 'daar heeft ze natuurlijk alláng aan gedacht!'
[/url]
Heh 't Was meer dat ik door je tip plotseling inzag dat ik het wat breder moest zien. Me niet langer blind staren op het feit dat er in Nederland zo goed als geen geadopteerden uit mijn geboorteland zijn, maar op zoek gaan naar mensen die een (moeilijke) rootsreis gemaakt hebben.
Had eerder al wat rondgesnuffeld op het adoptietrefpunt; zal er wat dieper induiken.
Het was ontzettend moeilijk Safe, want hij stond twee keer letterlijk voor mijn deur met een gezicht vol verwachting en toen moest ik als een "koude feeks" de deur voor zijn neus dicht doen. Ik vond dat echt vreselijk zielig voor hem, maar toch heb ik er geen spijt van of schuldgevoel over.
Iris, wat heftig! Wat een claim ligt er dan bij je, niet te geloven. Inderdaad sneu voor hem. Aan de andere kant is mijn ervaring dat geen van beide partijen blij wordt van een afgedwongen contact. Dus goed dat je voet bij stuk hebt gehouden.
quote:Kastanjez schreef op 30 november 2010 @ 17:22:
Grappig dat mijn tip je helpt, ik dacht 'daar heeft ze natuurlijk alláng aan gedacht!'
[/url]
Heh 't Was meer dat ik door je tip plotseling inzag dat ik het wat breder moest zien. Me niet langer blind staren op het feit dat er in Nederland zo goed als geen geadopteerden uit mijn geboorteland zijn, maar op zoek gaan naar mensen die een (moeilijke) rootsreis gemaakt hebben.
Had eerder al wat rondgesnuffeld op het adoptietrefpunt; zal er wat dieper induiken.
dinsdag 30 november 2010 om 18:15
AlejandraLaura, wat een ontroerend verhaal. Ik ben er helemaal stil van. Zo bijzonder ook dat je heimwee voelt als je weer terug in Nederland bent. Het klinkt alsof je er goed mee om kunt gaan dat je twee thuislanden hebt. Alsof je dat stukje heimwee helemaal kunt accepteren.
Mijn zus zou geen nee zeggen tegen wat financiële hulp, want ze zijn heel erg arm daar. Maar ik denk dat ze voornamelijk contact wil vanwege het gevoel van verbondenheid. Familiebanden zijn er veel belangrijker dan hier en ze ziet het feit dat ze mij (weer) heeft ontmoet als ingrijpen van God, verhoring van haar gebed. Ze is ouder dan ik en heeft nog vage herinneringen aan onze moeder en ik schijn erg op haar te lijken. Dat speelt allemaal mee.
Mijn zus zou geen nee zeggen tegen wat financiële hulp, want ze zijn heel erg arm daar. Maar ik denk dat ze voornamelijk contact wil vanwege het gevoel van verbondenheid. Familiebanden zijn er veel belangrijker dan hier en ze ziet het feit dat ze mij (weer) heeft ontmoet als ingrijpen van God, verhoring van haar gebed. Ze is ouder dan ik en heeft nog vage herinneringen aan onze moeder en ik schijn erg op haar te lijken. Dat speelt allemaal mee.
