450km afstand

Hmm. ik vind het overdreven om te zeggen dat je relatie dan flut is. Zeker als je studeert, nog jong bent, ben je zo bezig met nieuwe dingen, je verandert zelf, etc. Dan is het maar afwachten hoe het gaat met je huidige contacten.

Ik vind het werkelijk waar belachelijk om iemand aan te raden dingen vóór je studie te laten komen, dat is zo'n belangrijke tijd, een investering voor de rest van je leven en ook een ervaring qua ontwikkeling voor de rest van je leven! Als het mogelijk is dat ergens naders te doen, prima, maar zo niet, dan zíjn de omstandigheden nou eenmaal niet anders! Punt! En een studie duurt doorgaans vier jaar, dus als je dan niet binnen die tijd weer naar elkaar toe verhuist, stelt je relatie niets voor? Come on!

Itsme, ook mee eens. Ikzelf ben al samen met mijn vriend sinds mijn achttiende, en hoewel ik op dat moment liever had dat het niet zo was hebben wij ook een paar jaar ver uit elkaar gewoond. Nu denk ik dat dat goed is want hoewel we wel samen zijn, heb ik mij ook compleet onafhankelijk ontwikkeld, en hij ook. Bij sommige vriendinnen die ook al vanaf die leeftijd dezelfde vriend hebben zie ik dat het anders is gegaan, die zijn echt een helft van iemand anders geworden.

quote:Margaretha2 schreef op 30 maart 2009 @ 12:01:



Ik vind het werkelijk waar belachelijk om iemand aan te raden dingen vóór je studie te laten komen, dat is zo'n belangrijke tijd, een investering voor de rest van je leven en ook een ervaring qua ontwikkeling voor de rest van je leven! Als het mogelijk is dat ergens naders te doen, prima, maar zo niet, dan zíjn de omstandigheden nou eenmaal niet anders! Punt! En een studie duurt doorgaans vier jaar, dus als je dan niet binnen die tijd weer naar elkaar toe verhuist, stelt je relatie niets voor? Come on!



Ik weet niet op welke reactie je doelt, maar volgens mij zegt niemand hier dat de relatie van TO niets voorstelt als ze niet binnen de vier jaar bij elkaar gaan wonen.

Ik zeg net dat als haar relatie wél iets voorstelt, dat ze die vier jaar dan wel zal overleven.

quote:return_of_kreng schreef op 17 maart 2009 @ 12:55:

[...]





Ik kan voor mijzelf geen omstandigheden bedenken waardoor niet een van de twee na een jaar zou kunnen verhuizen. Ik kan daarin niet voor anderen spreken.Maar mischien kun je jouw stelling ook omdraaien; als je niet bereid bent om je huidige leventje om te goien, als die omstandigheden zo zwaar wegen, hoe belangrijk is je relatie dan voor je? (...)nou bv. deze reactie na een post van TO dat ze zelf ook studeert en daarom niet zomaar kan verhuizen.

En ook het feit van 'uit het oog uit het hart', ikzelf heb dat zo nooit gevoeld, maar ben me er wel altijd bewust van geweest dat je allebei bezig bent met heel nieuwe dingen en daar waarschijnlijk helemaal door in beslag wordt genomen (en dat is ook goed), en je niet weet hoe je je ontwikkelt en of je nog wel bij elkaar zult passen als het weer mogelijk is samen te gaan leven of in elk geval dicht bij elkaar. Dan kan je elkaar wel op de hoogte houden, en dat deden mijn vriend en ik ook, maar het is toch wel heel anders dan samenwonen en eenzelfde soort leven leiden (dat hadden mijn vriend en ik daarvoor gedaan).

Mijn vriend en ik gingen heel regelmatig bij elkaar op bezoek (okee niet elk weekend, woonde ook in het buitenland), wisten precies hoe en wat van elkaars leven, maar toch voelde het anders. Nu wonen we heel dicht bij elkaar en het gaat supergoed, maar ik merk ook goed dat het niet meer dezelfde relatie is die ik 'achterliet' toen we uit elkaar gingen wonen. En als iemand zich dan druk maakt over de slagingskans van zijn relatie, als hij nog zo jong is, en je een heel eind uit elkaar gaat wonen, dan vind ik dat helemáál niet zo vreemd, gewoon menselijk. En dat je dan allerlei posts krijgt over 'dan moet je je maar eens gaan afvragen wat je relatie voorstelt' vind ik gewoon wat snel geoordeeld.

quote:Margaretha2 schreef op 31 maart 2009 @ 00:15:

En ook het feit van 'uit het oog uit het hart', ikzelf heb dat zo nooit gevoeld, maar ben me er wel altijd bewust van geweest dat je allebei bezig bent met heel nieuwe dingen en daar waarschijnlijk helemaal door in beslag wordt genomen (en dat is ook goed), en je niet weet hoe je je ontwikkelt en of je nog wel bij elkaar zult passen als het weer mogelijk is samen te gaan leven of in elk geval dicht bij elkaar. Dan kan je elkaar wel op de hoogte houden, en dat deden mijn vriend en ik ook, maar het is toch wel heel anders dan samenwonen en eenzelfde soort leven leiden (dat hadden mijn vriend en ik daarvoor gedaan).

Mijn vriend en ik gingen heel regelmatig bij elkaar op bezoek (okee niet elk weekend, woonde ook in het buitenland), wisten precies hoe en wat van elkaars leven, maar toch voelde het anders. Nu wonen we heel dicht bij elkaar en het gaat supergoed, maar ik merk ook goed dat het niet meer dezelfde relatie is die ik 'achterliet' toen we uit elkaar gingen wonen. En als iemand zich dan druk maakt over de slagingskans van zijn relatie, als hij nog zo jong is, en je een heel eind uit elkaar gaat wonen, dan vind ik dat helemáál niet zo vreemd, gewoon menselijk. En dat je dan allerlei posts krijgt over 'dan moet je je maar eens gaan afvragen wat je relatie voorstelt' vind ik gewoon wat snel geoordeeld.Margaretha, ik denk dat ons verschil van mening hierover voortkomt uit andere criteria over wat een goede relatie is. Voor mij is een relatie waarin je erover twijfelt of je relatie stand houdt als je een paar jaar gaat latten, per definitie niet erg goed. Ik zou zelf niet blij zijn met zo'n relatie. Jij ziet dat anders. Voor mij is een goede relatie dus iets anders dan voor jou.

Maar een paar jaar op afstand latten is ook niet altijd even makkelijk hoor. Je hebt toch ieder je eigen leven, met eigen studie, eigen vrienden etc...

Je kunt niet alles overboord gooien omdat je verliefd bent.



Ik heb het uiteindelijk 2 jaar volgehouden om te latten, waarvan hij een half jaar aan de andere kant van de wereld zat. Dat reizen word je op een gegeven moment echt wel zat hoor. Je bent altijd maar bezig met plannen en afwegingen te maken tussen je school, familie, vrienden en je liefde natuurlijk.



Ik begrijp dus heel goed waar TO mee zit. Wij hadden toen eigenlijk zoiets van: "We zien wel waar het schip strand". Maar op een gegeven moment had ik wel eens momenten waar op ik dacht: "Pff, ik heb er geen zin meer in". Maar toen had hij zijn studie af en zei toen in ene: "Ik ga bij jou een baan zoeken!"



Het is zeker geen onmogelijk opgave, maar dingen gaan gewoon wat moeilijk en minder vanzelfsprekend. Daar zul je gewoon wel je best voor moeten doen.

Reiger, ik denk dat dat vooral iets te maken heeft met leeftijd, want laten we wel wezen, níemand van 18 weet of zijn relatie stand gaat houden. En als er dan nog andere factoren bijkomen zoals een hele tijd uit elkaar moeten gaan wonen, wordt het nog onzekerder. Ik heb zelf nooit getwijfeld over mijn relatie, dat is wat anders vind ik, maar ik was wel realistisch genoeg om te weten dat als we weer bij elkaar gingen wonen dat niet 'automatisch' zou betekenen dat alles weer net als vroeger zou zijn, maar dat dat eigenlijk gewoon een soort proefperiode zou zijn om te kijken of we nog wel zo goed bij elkaar passen als we denken en hopen.

Margaretha en yoyo, ik heb zelf ook ervaring met latten. Ik heb 3,5 jaar nodgewonge (vanwege kinderen) op 350 km afstand van mijn man (toen vriend) gewoond.

Ik had er gewoon totaal andere gevoelens over dan jullie.

Ja, ik vond het vele reizen en het gedoe en het niet kunnen samenwonen vreselijk; nee, ik heb me nooit afgevraagd of we uit elkaar zouden groeien, of onze relatie stand zou houden, of bij het samenwonen zou moeten blijken of we bij elkaar passen. Soms is het gevoel dat het goed zit zo overduidelijk en sterk dat je dat gewoon weet. En als ik 18 geweest was, zou het niet anders geweest zijn. Ik had overigens ook rationeel alle redenen om aan te nemen dat mijn relatie stand zou houden, maar het zou te ver leiden om dat hier allemaal uiteen te zetten.



Maar wellicht ben ik te veeleisend geworden op het vlak van relaties; ik denk dat je na een relatie gehad te hebben nooit meer genoegen kunt nemen (gelukkig kunt zijn) met een relatie die minder is dan de vorige. Vandaar dat ik de uitspraak gedaan heb dat ik geen relatie zou willen waarin ik zou twijfelen of ze tegen latten bestand is. Daar sta ik nog altijd achter, maar het geldt uitsluitend voor mij. Ik had het niet als een soort advies aan iemand anders moeten presenteren.

quote:Reiger100 schreef op 31 maart 2009 @ 14:53:

Vandaar dat ik de uitspraak gedaan heb dat ik geen relatie zou willen waarin ik zou twijfelen of ze tegen latten bestand is.



In mijn ogen heeft dat niet zozeer met je relatie te maken, dan wel met de situatie. Een afstandsrelatie moet wel in je leven passen. Ik was toen student, dus ik kon ook buiten de weekenden heen en weer reizen. Maar mijn vriendin werkt net als haar vriend bij de politie. Ze konden elkaar vaak maar 1 avond in de week zien. Als je dan net in een prille relatie zit, is dat absoluut niet leuk. Zij hebben er dan ook binnen een jaar voor gekozen om samen te gaan wonen.



Toen mijn vriend 7 maanden in het buitenland zat, ben ik 2 keer een aantal weken langs geweest. We hebben er zelfs nog een rondreis door een aantal landen aan vastgeplakt. Ik weet niet hoe het geweest zou zijn als ik hem die 7 maanden helemaal niet gezien zou hebben. Je eigen leven gaat toch ook weer verder.

En iets kan wel erg goed voelen, maar ik vind dat je ook gewoon realistisch moet blijven.

quote:yoyo2 schreef op 01 april 2009 @ 11:07:

[...]



Je eigen leven gaat toch ook weer verder.

En iets kan wel erg goed voelen, maar ik vind dat je ook gewoon realistisch moet blijven.



Yoyo, wat voor de een niet realistisch is, is dat voor de ander wel. (Bijvoorbeeld: het zou niet realistisch van me zijn te verwachten dat ik een marathon kan lopen binnen de 2,5 uur, maar voor een klein aantal vrouwen is dat wel realistisch.)

Personen verschillen. Vandaar dat ik zeg dat dit persoonlijk is: wat voor mij geldt op het vlak van latten, geldt niet noodzakelijk voor een ander. En omgekeerd: wat voor jou geldt, geldt daarom nog niet voor mij. Wat voor jou niet realistisch is, kan dat voor mij wel zijn. Kun je het daarmee eens zijn?

quote:Reiger100 schreef op 01 april 2009 @ 11:15:

Wat voor jou niet realistisch is, kan dat voor mij wel zijn. Kun je het daarmee eens zijn?Jawel hoor, alleen vind ik 4 jaar op lange afstand latten niet echt iets te maken hebben met of de relatie van TO wél iets of niet iets voorstelt. Dat hangt namelijk van veel meer factoren af dan alleen de liefde.

Ahum, zoals ik dus al zei:quote:Margaretha2 schreef op 31 maart 2009 @ 11:27:

Ik heb zelf nooit getwijfeld over mijn relatie, dat is wat anders vind ik, maar ik was wel realistisch genoeg om te weten dat als we weer bij elkaar gingen wonen dat niet 'automatisch' zou betekenen dat alles weer net als vroeger zou zijn, maar dat dat eigenlijk gewoon een soort proefperiode zou zijn om te kijken of we nog wel zo goed bij elkaar passen als we denken en hopen.Verkering, zo heeft mijn moeder mij geleerd, is de tijd waarin je uitvindt hoe goed je bij elkaar past, of je je leven met elkaar wil delen, wat je wel en niet aan elkaar kan en wil aanpassen. Mijn vriend en ik hebben eerst een klein jaar samengewoond voor we gingen latten, en dat was toch wel héél anders, en ik merkte dat mijn relatie daardoor veranderde. Misschien als je vanaf het begin gaat latten dat het ook weer anders is. Ik vind het achteraf niet jammer dat het zo gelopen is, want ik zie tegelijkertijd ook best wel wat voordelen eraan. Ik heb me bv. alleen ontwikkeld, en mijn vriend ook, en daar zijn wij denk ik, individueel gezien, sterkere mensen van geworden. Dat wij na zoveel tijd uit elkaar nog steeds bij elkaar passen, nog steeds bij elkaar horen, nog steeds verliefd op elkaar zijn, en nu ook weer een 'echte' relatie hebben (en daarmee bedoel ik dat je neit bij elkaar op bezoek komt, en niet elkaars leven kent uit de telefoontjes, maar echt een leven deelt), vind ik bijzonder en mooi en ik denk daarom zekerder te kunnen zijn van mijn relatie dan voordat we dit meegemaakt hadden.

Echter, ik heb echt nooit maar dan ook nooit getwijfeld. Als ik zou twijfelen, dan verbreek ik de relatie. Ik ga toch niet jaren lopen hannessen en dure tickets betalen en telefoonrekeningen hebben van hier tot tokyo en hem zo ontzettend missen, als ik het allemaal niet zeker weet voor mezelf....????



Wat ik wél wilde zeggen, is dat níemand als hij 18 is kan voorzien hoe het leven is als hij 25 is, of hoe hij dan in het leven staat. Want je verandert zó veel in die periode. En níemand van 18 kan dus ook zeker weten dat zijn relatie voor heel je leven is bv. of dat je relatie 4 jaar latten volhoudt, dat maak je mij écht niet wijs (en al helemaal als dat eigenlijk niet je insteek was, zoals bv. bij ons: als je vanaf het begin af aan weet dat je moet latten maak je die keus bewust, als je na een tijd uit elkaar 'getrokken' wordt is het toch anders). Je kan natuurlijk wel het volste vertrouwen hebben dat het goed zal gaan, maar het blijft een tijd vol onverwachte gebeurtenissen en ook wel onzekerheid omdat je nou eenmaal niet weet hoe het verder gaat, gaan jullie bij elkaar wonen, is dat mogelijk, waar dan, wat als het niet lukt, wat als één niet kan aarden, etc.



Oh, en ik denk dat zekerheid in de relatie ook groeit. Niemand voelt zich toch 100% na de eerste dat bv.? Maar ik verwacht dat mijn ouders na 35 jaar huwelijk toch wel héél dicht die 100% grens naderen. Wanneer kotm dat dan?

Ben jij bv. heel bewust de relatie in gestapt (denk ik omdat je al wat ouder bent, kinderen hebt, al een huwelijk achter de rug had, etc)? Ik niet, ik ging gewoon daten ,had een leuk avontuurtje, bleek toch leuker te zijn dan verwacht, werd verliefd, werd serieus, was steeds vaker bij mij, gingen samenwonen, en terwijl wij nog midden in dat proces zaten, ging ik aan de andere kant van de Atlantische Oceaan wonen.

Reiger, hoe lang hebben jullie elkaar bv. niet gezien, de langste periode?

Mijn vriend en ik een klein half jaar, en een dikke twee jaar lang hebben we elkaar slechts om de paar maanden kunnen zien. We hebben in totaal vier jaar uit elkaar gewoond (van de zes jaar dat we elkaar kennen).



Op het topic longdistance relaties zitten vrouwen die hun man, met wie zij bijvoorbeeld een kind hebben, een jaar (!) niet gezien hebben!!!

Ik heb zelf alleen een keer zolang vriendinnen niet gezien, en dat mét alle gemakken van internet, telefoon, etc. ik wist precies wat er gebeurd was in hun levens, we kenden elkaar al ons hele leven, en de vriendshcap was niet over, maar zeer zeker wel veranderd. In die tijd dat ik weg was was dat al gebeurd, daarna ging ik studeren, zij niet, iedereen had verkering, al met al een hoop omstandigheden. Ik heb het daar best lastig mee gehad en zeker weten is die vriendschap veranderd. Hetzelfde kán met een relatie gebeuren, omdat de mensen die erin zitten veranderen, soms niet met elkaar mee (dat is sowieso al een risico zo tussen je 15 en 30 denk ik), omstandigheden veranderen, etc.



Ik weet nog dat ik na een paar maanden weer terug was in mijn ouwe stad, ik had nul vrienden meer, en toen mijn vriend op een keer zei 'ik ga even boodschappen doen' vroeg ik 'oh, mag ik alsjeblieft mee'. Zo verschrikkelijk saai was mijn leven daar. Toen mijn vriend net in Nederland was moest ik hem overal mee helpen, hij kon geen Nederlands, kende niemand, ik wilde nooit bv. een middagje weggaan want tja, wat moest mijn vriend dan doen, etc. Toen ik hier net was, vertelde mijn vriend later, dat hij weleens doodmoe thuiskwam na werk, studie en sport en eigenlijk het liefst op de bank wilde ploffen, maar zich dan drukmaakte om mij, want 'ik had niemand' zat maar thuis. Toen ik weleens op bezoek kwam bij hem, deed ik alles zoalas ik dacht dat hij dat wilde, ik was helemaal niet zoveel mezelf maar juist veel bezig met pleasen, want we hebben maar een weekendje / weekje. Ruzies ging ik uit de weg, want als deze dag vern**kt is, dan heb ik nog maar twee dagen over. Nu heb ik hier vrienden en een baan, laatst zijn we met een stel dat ík ken uit eten geweest en we gaan ook vaak met mensen die hij kent. Ik stel leuke dingen voor om te doen en hij ook want we weten allebei wat er te doen is, we kennen allebei een beetje de streek nu.

Al deze dingen hebben invloed op je relatie. Natuurlijk hoeft een relatie daar niet kapot van te gaan en ik heb daar zoals gezegd ook niet over getwijfeld. Maar het is wel goed om je te realiseren dat een relatie kan veranderen, dat omstandigheden invloed hebben op je relatie. En als je je dat realiseert, en je afvraagt hoe dat zal gaan, dan wil dat niet zeggen dat je relatie niet goed is, of dat je twijfelt over je relatie.

quote:Margaretha2 schreef op 01 april 2009 @ 14:56:

Reiger, hoe lang hebben jullie elkaar bv. niet gezien, de langste periode?



De langste periode was vlak nadat we een relatie kregen : we hadden allebei al een vakantie geregeld met onze respectievelijke kinderen. Dat was één maand. Helemaal niet zo lang als jij dus. We konden in die maand geen contact hebben (toen nog geen mobiel netwerk waar we waren, geen computers...).

Daarna zagen we elkaar elk weekend van de vrijdagavond tot de zondagmiddag en alle vrije dagen en vakanties. We hebben nooit meer een weekend overgeslagen.



Ik heb je uitleg allemaal gelezen maar begrijp eigenlijk niet goed waar je naartoe wil. Wil je bewijzen dat ik er niet zeker van kon zijn dat mijn relatie het latten zou overleven?





Ik heb zelf alleen een keer zolang vriendinnen niet gezien, en dat mét alle gemakken van internet, telefoon, etc. ik wist precies wat er gebeurd was in hun levens, we kenden elkaar al ons hele leven, en de vriendshcap was niet over, maar zeer zeker wel veranderd. In die tijd dat ik weg was was dat al gebeurd, daarna ging ik studeren, zij niet, iedereen had verkering, al met al een hoop omstandigheden. Ik heb het daar best lastig mee gehad en zeker weten is die vriendschap veranderd.



Inderdaad, met vriendinnen kan ik me dat voorstellen. Ik woon ver van mijn kinderen af (die al lang volwassen zijn, zelf kinderen hebben, enz.) en mijn band met hen is ook ingrijpend veranderd. Maar dat komt volgens mij omdat, als ik hen wél zie, dat contact nooit zo intiem kan zijn als met je eigen man. Je staat namelijk niet op gelijke voet met je kinderen (je kunt je hele gevoelsleven aan hen niet blootleggen), je bent niet de belangrijkste persoon in hun leven (hun partner is dat), je kunt je liefde voor hen niet op een lichamelijke manier uitdrukken, enz.

Toen ik met mijn man latte, haalden we alles wat we tijdens onze afwezigheid gemist hadden, heel intens in tijdens onze gezamenlijke dagen. En we waren ook al heel nauw met elkaar verbonden omdat we veel zorgen hadden (over de kinderen) waarin we elkaar steunden. Maar misschien is mijn antwoord voor jou niet relevant omdat ik niet begrijp wat je eigenlijk probeert te vertellen.





Hetzelfde kán met een relatie gebeuren, omdat de mensen die erin zitten veranderen, soms niet met elkaar mee (dat is sowieso al een risico zo tussen je 15 en 30 denk ik), omstandigheden veranderen, etc.



Ja, maar ik zie niet in waarom veranderende omstandigheden en zelfs een evoluerende persoonlijkheid een relatie kunnen veranderen, als die op echte, diepe, intense liefde gebaseerd is. Ik heb het dus niet over kalverliefdes!



Ik weet nog dat ik na een paar maanden weer terug was in mijn ouwe stad, ik had nul vrienden meer, en toen mijn vriend op een keer zei 'ik ga even boodschappen doen' vroeg ik 'oh, mag ik alsjeblieft mee'. Zo verschrikkelijk saai was mijn leven daar. Toen mijn vriend net in Nederland was moest ik hem overal mee helpen, hij kon geen Nederlands, kende niemand, ik wilde nooit bv. een middagje weggaan want tja, wat moest mijn vriend dan doen, etc. Toen ik hier net was, vertelde mijn vriend later, dat hij weleens doodmoe thuiskwam na werk, studie en sport en eigenlijk het liefst op de bank wilde ploffen, maar zich dan drukmaakte om mij, want 'ik had niemand' zat maar thuis. Toen ik weleens op bezoek kwam bij hem, deed ik alles zoalas ik dacht dat hij dat wilde, ik was helemaal niet zoveel mezelf maar juist veel bezig met pleasen, want we hebben maar een weekendje / weekje. Ruzies ging ik uit de weg, want als deze dag vern**kt is, dan heb ik nog maar twee dagen over. Nu heb ik hier vrienden en een baan, laatst zijn we met een stel dat ík ken uit eten geweest en we gaan ook vaak met mensen die hij kent. Ik stel leuke dingen voor om te doen en hij ook want we weten allebei wat er te doen is, we kennen allebei een beetje de streek nu.

Al deze dingen hebben invloed op je relatie.



Ik denk dat het ook van je eigen karakter afhangt, ik herken niet veel in wat je vertelt (ik woon nu ook in het land van mijn man, maar heb vroeger nooit ervaren dat ik 'op bezoek' was of dat ik daardoor meer zou willen pleasen).



Natuurlijk hoeft een relatie daar niet kapot van te gaan en ik heb daar zoals gezegd ook niet over getwijfeld. Maar het is wel goed om je te realiseren dat een relatie kan veranderen, dat omstandigheden invloed hebben op je relatie. En als je je dat realiseert, en je afvraagt hoe dat zal gaan, dan wil dat niet zeggen dat je relatie niet goed is, of dat je twijfelt over je relatie.



Het punt is dus, dat ik vind dat als je een echte goede relatie hebt, de omstandigheden er geen of nauwelijks invloed op hebben, of althans geen negatieve invloed. Als uiterlijke omstandigheden je relatie negatief kunnen beïnvloeden dan is die relatie volgens mij niet echt sterk. Geloof me, er zijn weinig mensen die in hun relatie met zoveel problematische uiterlijke omstandigheden te maken gekregen hebben als mijn man en ik (ik wil ze wegens herkenbaarheid niet allemaal opnoemen, maar denk bijvoorbeeld aan zware depressie met zelfmoordpogingen van je kind, om er eentje te noemen). Dat heeft nooit tot een verwijdering tussen ons geleid.

Ik quote je ff zo hoor

"Ja, maar ik zie niet in waarom veranderende omstandigheden en zelfs een evoluerende persoonlijkheid een relatie kunnen veranderen, als die op echte, diepe, intense liefde gebaseerd is. Ik heb het dus niet over kalverliefdes!"



Eerlijk gezegd klinkt dit alsof de liefde één en al een rose wolk is, met diepe intense verbondenheid bladiebladiebla..



Sorrie, ik ben misschien wat te nuchter voor dat soort uitspraken hoor. Iedereen ervaart liefde op zijn manier en dat maakt de ene liefde niet mooier of beter dan de andere.

quote:yoyo2 schreef op 01 april 2009 @ 15:58:

Ik quote je ff zo hoor

"Ja, maar ik zie niet in waarom veranderende omstandigheden en zelfs een evoluerende persoonlijkheid een relatie kunnen veranderen, als die op echte, diepe, intense liefde gebaseerd is. Ik heb het dus niet over kalverliefdes!"



Eerlijk gezegd klinkt dit alsof de liefde één en al een rose wolk is, met diepe intense verbondenheid bladiebladiebla..

Sorrie, ik ben misschien wat te nuchter voor dat soort uitspraken hoor. Iedereen ervaart liefde op zijn manier en dat maakt de ene liefde niet mooier of beter dan de andere.





Oké Yoyo, wat voor mij geldt hoeft voor jou nog niet te gelden, dat heb ik al gezegd. Voor jou houdt liefde dus geen diepe intense verbondenheid in, dat kan. Ik vel geen oordeel, ik zeg alleen waar ik zelf de voorkeur aan geef.

Zullen we vrede sluiten



.

Je geeft mij nu een beetje het gevoel alsof mijn liefde voor mijn vriend niet genoeg zou zijn, want ik voel nu eenmaal geen diepe intense verbondenheid en die andere bladiebladiebla...



Ik heb enorm veel gevoelens voor hem. Ik zou geen dag zonder hem willen! Alleen ik leef niet ergens op een roze geverfde wolk. Ik weet niet hoe onze toekomst eruit ziet. Ik mag alleen maar hopen dat we samen erg oud en gelukkig mogen worden, maar die garantie heb ik niet.. dan weet ik pas als we het eenmaal zijn.

Reiger, misschien is het wel waar dat als je relatie door externe omstandigheden kapot gaat het niet zo'n goeie relatie was, maar dat weet je toch pas als die omstandigheden komen? Hoeveel mensen denken niet zeker te weten dat ze een super relatie hebben tot een kind doodgaat? Hoeveel mensen denken niet zeker te weten dat ze een superband hebben met broers en zussen tot de erfenis verdeeld moet worden?



Jij hebt nooit getwijfeld, en het bleek ook goed te gaan. Ik heb zelf ook niet getwijfeld en het bleek ook goed te gaan. En ik ken meer mensen die ook niet getwijfeld hebben en toch uit elkaar zijn gegaan (of bijvoorbeeld zoals ik weleens las op buitenlandsepartner.nl doordat één van de twee al tien jaar geen papieren kreeg).





Ik denk (maar dat is gewoon gokken) ook als ik jouw posts lees dat jij júist zo zeker bent van je relatie doordat jullie ook veel dingen doorgemaakt hebben samen. Zo van, wát er nu ook gebeurt, dat overleven we wel.

Maar als je niets doorgemaakt hebt samen, hoe 'zeker' kan je daar dan van zijn? Dat kan je alleen verwachten en hopen, als je gewoon rationeel en nuchter redeneert.



Ik heb alleen maar ervaring met kalverliefdes, vanwege mijn leeftijd, maar ik denk wel dat wanneer je volwassen wordt en anders in het leven gaat staan dat invloed heeft op een relatie. Op al mijn relaties (vriendinnen, ouders, broers, vriend) heeft het in elk geval invloed gehad. Toen ik 17 was was ik gek op uitgaan, en verder dacht ik eigenlijk niet zo heel ver na. Nu voel ik me echt een vrouw, geen meisje meer, en sta heel anders in het leven. Mijn vriendje van toen ik zeventien was gaat nog steeds elk weekend zuipen tot hij moet kotsen, woont nog bij zijn ouders, doet niets, werkt niet, studeert niet, etc. Toen ik 17 was vond ik dat cool, en nu vind ik dat een beetje sneu. Ik gun die jongen echt het allerbeste, maar bij mij past hij niet (meer). Soms denk ik dat als je écht van elkaar houdt je overal uitkomt, en soms denk ik dat je het over belangrijke levensvragen wel eens moet zijn, wil je in de praktijk samen kunnen leven. Als mijn vriend nog net zo in het leven stond als toen ik hem leerde kennen, dan denk ik niet dat wij nog bij elkaar zouden passen. Wij zijn allebei veranderd (niet qua innerlijk ofzo) en gelukkig zijn we elkaar daarbij niet verloren. Maar was één van de twee een andere kant op veranderd, wat denk ik wel gemakkelijker gaat als je niet dagelijks contact met elkaar hebt, dan weet ik het zo net niet.



Ik denk dat mijn relatie wel anders geweest zou zijn als we vanaf het begin samen zouden zijn geweest en nooit uit elkaar hadden gehoeven, bijvoorbeeld. Ik had over veel dingen überhaupt nooit nagedacht voor ik een vaste relatie kreeg (zoals: hoeveel ruimte vind ik prettig om te hebben, wat zijn mijn grenzen, wat wil ik wel en niet pikken, wat vind ik prioriteit in een jongen), was als 18-jarige veel meer bleu, liet veel meer doen door hem, etc. zoals ik zei begonnen wij gewoon heel rustig aan een relatie zonder verwachtingen voor de toekomst, en eigenlijk liep alles vanzelfsprekend in het spoor, later, ook vanwege de afstand, moest ik veel bewustere keuzes maken en hij ook. Dat heeft invloed op een relatie denk ik.



Ik wil idd je er van overtuigen dat jij er nooit zeker van kon zijn. Ofja, wel, net zoals ik er bijvoorbeeld zeker van ben dat God bestaat. Oftewel: diep van overtuigd.

Ik wilde met mijn vraag ook duidelijk maken dat het wel een verschil maakt of je elkaar een maandje niet ziet, of van mijn part twee, of een jaar. En of je elkaar tijdens het latten meestal elk weekend ziet (dat vind ik een 'gewone' relatie trouwens haha, ik snap dat het door de afstand ver was en niet normaal, maar veel van mijn vriendinnen zagen hun vriendjes ook alleen in het weekend, en zeker als ze studeerden), of meestal eens per maand, bijvoorbeeld. Jij kan wel zeker weten dat dat voor jou niets uit had gemaakt, en ik wil het ook helemaal niet op de man spelen. Maar als je gewoon 'in het algemeen' redeneert, denk ik dat dat duidelijk een verschil is.





Wat betreft dat pleasen en op bezoek zijn ed. dat zal wel met karakter samenhangen. Maar als je mijn vriendinnen in Nederland vraagt of ik een pleaser ben lachen ze je keihard uit. Ik herkende dat gedrag dus van mezelf ook niet! Dat was voor mij een verrassing, en niet zo'n fijne. Ik 'wist' natuurlijk ook niet hoe ik zou reageren in zulke situaties want a) ik had ze nooit meegemaakt en b) ik had er nooit over nagedacht, want ik was immers hoe ik was, behoorlijk zeker van mezelf en pittig.

Ik vind het mooi om te lezen dat jij en je man elkaar zo gesteund hebben in moeilijke tijden. Ik denk dat van mijn vriend en mij ook wel, maar zeg ook eerlijk erbij dat hij me ook weleens afsnauwde als hij gespannen was vanwege externe omstandigheden en dat ik ook weleens begon te brullen om alles wat hij zei als ik gespannen was vanwege externe omstandigheden. Voor mij was het ook niet allemaal rozengeur en maneschijn zoals Yoyo zegt. Toch denk ik wel dat ik een heel goeie relatie heb, juist doordat wij die dingen samen meegemaakt hebben, en daar samen een weg in hebben gevonden.

Hmm ik snap niet waarom ik zoveel woorden nodig heb



Een beetje aansluitend bij wat Yoyo zegt: ik ben het allerliefst nog mijn hele leven samen met mijn vriend. Maar er is echt maar één weg om daar te komen: dag voor dag.



Ik doe er mijn best voor om mijn relatie goed te houden, dat kost geen moeite en voelt niet als werk, maar ik denk ook niet dat het automatisch een goeie relatie blijft zijn omdat we nou eenmaal een intense verbondenheid hebben (die ik gelukkig wel herken). Ik denk dat die liefde altijd zal blijven, maar de relatie is daar geen 'vanzelfsprekend' uitvloeisel van. Ik wil maar zeggen, de relatie verandert door de tijd (tenminste dat heb ik nu ervaren) en zou in theorie ook wel kapot kunnen. Ik ga er niet vanuit dat dat gebeurt, ik doe zelf alles wat ik kan om dat te voorkomen, maar ik durf zo op mijn 24ste niet te zeggen dat ik zeker weet dat wat er ook gebeurt mijn vriend en ik over 60 jaar nog samen zijn. Ik hoop het wel ontzettend, en als ik er niet in zou geloven, maakte ik het gewoon nu uit. Maar dat is in mijn ogen nog wel wat anders dan 'zeker weten'.



(Even offtopic, ik vind het grappig dat jij er zo instaat Reiger, want veel van de vriendinnen van mijn moeder vinden juist mijn manier van redeneren supergoed, en die zijn van jouw leeftijd en ook bijna allemaal met een zeer gelukkige relatie - misschien heeft het daar ook wle mee te maken dat ik zo nuchter ben opgevoed)

quote:yoyo2 schreef op 01 april 2009 @ 16:24:

Je geeft mij nu een beetje het gevoel alsof mijn liefde voor mijn vriend niet genoeg zou zijn, want ik voel nu eenmaal geen diepe intense verbondenheid en die andere bladiebladiebla...



Ik heb enorm veel gevoelens voor hem. Ik zou geen dag zonder hem willen! Alleen ik leef niet ergens op een roze geverfde wolk. Ik weet niet hoe onze toekomst eruit ziet. Ik mag alleen maar hopen dat we samen erg oud en gelukkig mogen worden, maar die garantie heb ik niet.. dan weet ik pas als we het eenmaal zijn.



Yoyo, dat jij dat gevoel krijgt is niet mijn verantwoordelijkheid.

(Mijn gevoelens/gedachten over liefde noem jij 'bladiebladiebla'. Dat is ook niet leuk en dat soort denigrerende bewoordingen gebruik ik niet.)



Ik heb nooit gezegd dat jouw liefde voor jouw vriend niet genoeg zou zijn. Ik zeg alleen dat ik die verbondenheid in mijn relatie wél op prijs stel en niet gelukkig zou zijn in een relatie waarin die verbondenheid er niet zou zijn. Als dat voor jou en je partner niet geldt, is dat toch niet erg? Zolang je maar gelukkig bent met je partner. Ik leef overigens ook niet op een roze geverfde wolk, daarvoor heb ik al te veel erge dingen in mijn leven meegemaakt. Maar ik laat me door die dingen ook niet onnodig negatief beïnvloeden.

quote:Reiger100 schreef op 01 april 2009 @ 16:46:

Yoyo, dat jij dat gevoel krijgt is niet mijn verantwoordelijkheid.

(Mijn gevoelens/gedachten over liefde noem jij 'bladiebladiebla'. Dat is ook niet leuk en dat soort denigrerende bewoordingen gebruik ik niet.)





Nee sorrie, daar heb je ook gelijk in.

Maar ik bedoel te zeggen dat als TO twijfelt aan hoe het met de relatie zal gaan, dat dat in mijn ogen zeker niet betekent dat er iets aan de relatie schort. Ik vind het zelfs heel realistisch om je af te vragen of dat gaat lukken.

quote:Margaretha2 schreef op 01 april 2009 @ 16:35:





(Even offtopic, ik vind het grappig dat jij er zo instaat Reiger, want veel van de vriendinnen van mijn moeder vinden juist mijn manier van redeneren supergoed, en die zijn van jouw leeftijd en ook bijna allemaal met een zeer gelukkige relatie - misschien heeft het daar ook wle mee te maken dat ik zo nuchter ben opgevoed)



Ik heb er niet altijd zo ingestaan hoor Maragaretha! Vlak na mijn scheiding was ik enorm sceptisch over mannen en over de liefde.

In het algemeen vind ik het overigens wel een goede instelling zoals jij die hebt: dat je er behoorlijk van overtuigd bent dat het goed zal gaan, maar het nooit zeker kunt weten.

Ik vind echter dat als het vooruitzicht van een paar jaar latten die overtuiging helemaal stukmaakt en je daardoor zo erg gaat twijfelen / bang wordt voor je relatie, dat je er een topic over opent, dat het andere uiterste is.

Er is een Frans spreekwoord dat zegt : l'absence est à l'amour ce qu'est le vent au feu : il éteint le petit, il allume le grand (afwezigheid is voor de liefde wat de wind is voor het vuur: het laat het kleine uitdoven en het wakkert het grote aan). Daar vind ik iets in zitten.

quote:yoyo2 schreef op 01 april 2009 @ 16:52:

[...]





Nee sorrie, daar heb je ook gelijk in.



Accepted



Maar ik bedoel te zeggen dat als TO twijfelt aan hoe het met de relatie zal gaan, dat dat in mijn ogen zeker niet betekent dat er iets aan de relatie schort. Ik vind het zelfs heel realistisch om je af te vragen of dat gaat lukken.zullen we het er gewoon op houden dat we daarover van mening verschillen en dat dat mag ?

Ok dat is ook waar Reiger.



Een vriendin van mij komt uit Zuid Amerika en woonde hier in Spanje en kreeg een vriend. Ze wilde eigenlijk in Spanje blijven, maar toen werd haar moeder ernstig ziek en zag ze zich genoodzaakt terug te gaan zodra ze haar studie afhad. Haar vriend kon niet daar ook gaan wonen want was nog aan het studeren, en overkomen kost rond de 1000 euro en dat gaat dus niet zo vaak. Zij vond het heel erg allemaal en heel moeiljik en we hebben het er vaak over gehad. OP een keer zei ze 'mezelf kennende ben ik zo bang dat het uitgaat, want ik weet dat als ik hem niet meer zie mijn gevoelens veranderen en ik in staat ben zo verliefd op iemand anders te worden'. Ik vond dat toen zo gek want als je al verliefd bent op de één..... dan gaat dat toch niet zo makkelijk naar de achtergrond? Volgens haar had het niets te maken met haar relatie maar met hoe zij was. Zo ging het idd ook, nu is ze met een ander 'echt de ware' zegt ze. Ik vind dat onbegrijpelijk, maar zie wel dat ze het meent. Dus blijkbaar zijn er mensen zo! Ik zou liever ook niet met zo iemand een relatie aangaan, maar ook dat weet je pas op het moment dat de situatie zich aandient. Want zij had nooit plannen terug te gaan en was gewoon gelukkig met haar vriend hier, en die jongen, tja hoe moest die weten dat dit zou gebeuren en hoe zij dan zou reageren? Misschien heeft hij het wel aangevoeld net zoals TO en misschien heeft ze het wel gezegd, dat weet ik niet.