Alimentatie

Josephien, ik vind het als buitenstaander moeilijk om in iemand situatie te mengen maar wil toch een kleine reactie geven. Mij is er altijd verteld;”Waar er twee zijn, zijn er twee schuld” En ja dat heb ikzelf ook mee mogen maken.

Dat hij over de brug moet komen is een feit, maar tot hoe ver ga je. Ik ken zijn financiële situatie niet maar als ik zie wat hij moet betalen voor de jongste en dan ook nog voor jouw dat hadden jullie het niet slecht. Je zegt dat jij de helft voor je oudste zoon betaald maar laat getallen buiten wegen.

Daarnaast heb je over het overwaarde van het huis waar hij in blijft wonen en dat hij zijn voordeel hiermee heeft. Ik vind het overigens een pre om het huis te verlaten want er hangen altijd herinneringen aan een huis.

Persoonlijk zou ik zeggen, je krijgt een deel van zijn pensioen (ten minste als jij je binnen drie jaar meld bij het desbetreffende pensioenfonds van je ex). Daarnaast kun je de overwaarde van het huis in tweeën delen zodat jij dit in je nieuwe huis kunt steken en hem voor de rest met rust laat wat betreft de alimentatie richting jouw. Voor de kids moet natuurlijk worden betaald.



Nogmaals ik ken jouw situatie niet, ben echter wel een vent die nog steeds trouw voor zijn kids betaald.

huh? waarom zou ze allimentatie richting haarzelf achterwegen moeten laten? Het is toch inderdaad een gemeenschappelijke keuze geweest dat zij minder ging werken voor de kinderen? Dat hoort er bij als je gaat trouwen: dat je ook voor elkaar zorgt als je uit elkaar gaat. Ik probeer zelf zo veel mogelijk onafhankelijk te blijven van mijn partner wat dat betreft en hoop als wij ooit gaan scheiden geen partner ali nodig te hebben, maar dat is een hele andere situatie als wanneer de situatie er nu eenmaal al is dat er er al jaren door 1 partner minder is gewerkt.



Wat ik wel mis is hoeveel hij dan wel wil betalen. Het maakt nogal uit of hij (net als SFO) zegt dat hij helemaal geen partnerallimentatie wil betalen, of dat hij bv wel partneralimentatie wil betalen maar zeg 400 euro of zo. Hebben jullie een gemeenschappelijke advocaat? Hoe groot zijn de verschillen en hoe belangrijk vind je het? Ben je bereid er uiteindelijk een rechtzaak met 2 advocaten van te laten komen? Wij kunnen wel zeggen dat je in je recht staat namelijk, maar daarmee wil je echtgenoot nog niet ineens betalen, dan zal je je recht toch op een andere manier moeten gaan halen.



Wat je zoon zegt zou ik me in deze niet zo veel van aantrekken. Kinderen (ook al zijn ze feitelijk net volwassen) denken vaak toch nog wat zwartwit over dit soort dingen en kunnen nog niet alles overzien.

Als ik maar, had ik maar.....



De normale regeling is zo; men kijkt wat beiden verdienen, men kijkt naar wat beiden aan vaste lasten hebben. Wat ervan overblijft is het bedrag waar het om gaat. Heb jij bv per maand 100 euro over (ik noem maar een lullig bedrag) en hij heeft 500 euro over, dan moet hij jou 200 euro betalen zodat jullie beiden 300 euro per maand te besteden hebben. Let wel; dit gaat dus om partneralimentatie, waar je gewoon recht op hebt als je langer dan 5 jaar getrouwd bent.

Hoe het precies gaat met kinderalimentatie weet ik niet.



Wanneer hij niet akkoord gaat met een regeling volgens de wet; his bad, dan moet ie maar een proces aanspannen.

Ik vind ook dat je niet je oren moet laten hangen naar wat je zoon zegt. Je ex en jij hebben destijds beiden de keuze gemaakt dat hij fulltime zou gaan werken, en jij parttime met grootste zorg voor de kinderen. Hierdoor ben jij niet gaan studeren en heb jij niet die carierre kunnen maken die hij wel heeft kunnen maken. Jullie hebben er ook beiden voor gekozen om te trouwen. Daar hangen nu eenmaal consequenties zoals onderhoudsplicht aan vast. Dat hij in het duurdere huis wil blijven wonen is idd ook zijn keuze; hij hoeft daar niet te blijven wonen. Wettelijk is vastgelegd hoe je tot een verdeling van partner/kinderalimentatie komt, en ook hij dient zich aan de wet te houden. Ik zou hier niet teveel in meegaan. Leuk dat hij wil sparen, maar dat wil jij vast ook kunnen.

Ik zou de zaak gewoon zakelijk en juridisch bekijken. Het is in Nederland zo dat als je gezamenlijk de keuze maakt dat een van beiden de zorg voor huishouden en de kinderen op zich neemt en de ander voor het inkomen zorgt, de werkende/meerverdienende partner na een scheiding partneralimentatie aan de ander betaalt. Daar heb je recht op, dus je kunt er lang en kort over discussiëren maar dat heeft weinig zin.



Concreet zijn er twee mogelijkheden: jullie worden het samen eens en stellen een convenant op, of jullie laten het aan de rechter over. Daar krijgen jullie beiden de kans jullie standpunten en berekeningen aan de rechter voor te leggen. Die bepaalt dan welke bedragen hij/zij wel of niet meerekent. Het is dus niet zo dat er een vaste berekening is. Wel zijn er de zgn. tremanormen, die als leidraad dienen, maar de rechter hóeft zich er niet aan te houden (dit heeft ze bij mij bijv. ook niet gedaan).



Om een voorbeeld te geven: je man kan een x bedrag aan woonlasten opgeven, maar jij kunt dit betwisten door aan te voeren dat hij ook goedkoper kan gaan wonen. Jullie zoon woont immers nog maar korte tijd bij hem en gaat dan op zichzelf wonen. Als hij een grotere woning wil omdat hij gaat samenwonen, is dat zijn eigen keuze. Die keuze zou eerder door de rechter worden gerespecteerd als er kinderen zijn die in dat huis blijven wonen. De rechter kan dus een lager bedrag voor woonlasten rekenen.



Ook kan hij bijv. schulden en vaste lasten opvoeren, maar ook daarvan bepaalt de rechter of die redelijk zijn. Sommige alimentatieplichtigen doen bijv. luxe aankopen op afbetaling, om die als schuld op te voeren. Ik heb bijv. een reële, al bestaande schuld opgevoerd. De rechter vond de maandelijkse aflossing daarvan echter onredelijk en heeft die voor zo ongeveer 10% meegerekend. Ook zal de rechter beoordelen of je man moet sparen voor een auto (m.a.w. is een auto een noodzaak voor hem, bv. voor zijn werk, moet hij per se een nieuwe enz.).



Ik kan je zo wel vertellen dat de wens om minder te gaan werken of eerder te stoppen met werken door de rechter niet zal worden meegewogen. Dat kan hij wel doen, maar het zal niet van invloed zijn op zijn alimentatieplicht.



Anderzijds moet jij ook je maandelijkse uitgaven aantonen en die kan (en zal) je man weer betwisten. Uiteindelijk is het dus heel moeilijk te voorspellen wat eruit komt, omdat de rechter tamelijk veel ruimte heeft om te beslissen.



Je kunt dit proces ook samen aangaan en met behulp van een gezamelijke advocaat of twee advocaten onderhandelen. Dan kun je ook over en weer uitgaven betwisten, maar hou je zelf het resultaat in de hand. Lukt het niet, dan kun je altijd nog naar de rechter gaan. Ik denk dat je gezien je situatie een goede kans hebt dat je partneralimentatie krijgt.



Wat je niet schrijft, is of jouw man je uitkoopt. Ik neem aan dat jullie het huis laten taxeren en dat hij jou de helft van de overwaarde betaalt?



In Nederland bestaat geen schuldvraag meer bij een scheiding en is het dus irrelevant wie de scheiding veroorzaakt of aanvraagt voor het vaststellen van de alimentatie. Dat neemt niet weg dat het argument over en weer kan worden gebruikt als emotionele chantage. Daar lijkt het bij jou een beetje op. Daarom zeg ik: bekijk het puur zakelijk en probeer je emoties, o.a. met betrekking tot die nieuwe vriendin en zijn samenwoonplannen, erbuiten te houden.



Overigens, Sarah, de berekening is iets ingewikkelder. Na het berekenen van de vaste lasten van de alimentatieplichtige mag die nog geld besteden aan boodschappen, kleding, kapper, telefoon, internet enz.. Op het resterende bedrag wordt dus een percentage toegepast (dat afhankelijk is van je situatie) en dan kom je uit op het bedrag dat aan alimentatie moet worden betaald.



sterkte ermee,

dubio

Trouwens SFO, de boedelverdeling staat los van de partneralimentatie.

Ik vind dat hij die alimentatie gewoon moet betalen. Uiteindelijk zal de rechter bepalen hoeveel het wordt als jullie er samen niet uitkomen.



Omdat jij minder bent gaan werken voor de kinderen heb jij minder pensioen opgebouwd en minder carrierekansen gehad (dat is nu eenmaal zo met deeltijdwerk). Je ex-man heeft driedubbel geprofiteerd van jouw deeltijdbaan: je had tijd om goed voor kinderen en huishouden te zorgen, je droeg bij aan het gezinsinkomen en hij was vrij om net zoveel te werken als hij wilde omdat hij geen tijd in kinderen en huishouden hoefde te steken. Daarom is alimentatie een eerlijke verrekening als je uit elkaar gaat.

Wat wie dan ook vindt, het is gewoon zoals hiervoor al gezegd: als het hem niet bevalt, gaat hij maar lekker procederen. Scheiden is, los van alle andere aspecten, economisch nu eenmaal vrijwel altijd negatief. En als je een scheiding opgedrongen krijgt heb je moreel misschien argumenten, maar linksom of rechtsom, de regels zijn toch vrij simpel. Als je een tijdje een gezamelijke huishouding hebt gevoerd, zonder dat je zaken geregeld hebt, en je breekt die huishouding in tweeën, dan draag je beiden daar de lasten van.

De laatste zinen van de topic schrijfster bevreemden mij een beetje. "Hij gaat samenwonen, wat zijn kosten ook weer drukken". Zelf wil zij voorlopig nog niet amenwonen. Dan mag je dat argumenten verder ook niet gebruiken.

Laat de alimentatie eerlijk berekenen en wat er uit komt, komt er uit.

Waar ik wel benieuwd naar ben is, dat jij de gene bent die wil scheiden en daarna ok partner alimentatie wil. terwijl je je zelf prima kan onderhouden, toch? Laat de eer aan jezelf en betaal voor je zelf en laat de laimentatie voor de kidneren eerlijk berekenen.