Relaties
alle pijlers
angst voor woede
zondag 14 juni 2009 om 10:11
Hallo forumlezers! Ik ben al meer dan 10 jaar samen met mijn partner en we hebben een kind samen. Wonen in een mooi eensgezinshuis. Maar de relatie loopt al zo lang niet lekker meer.. Ik zit gewoon dagelijks te overdenken en te piekeren om weg te gaan.. Ben een poos terug ook er even tussenuit geweest maar ben toch weer teruggekomen. Sindsdien doet hij erg zn best maar er is toch teveel gebeurd en er is een stukje gevoel afgestorven lijkt het wel.. Ik ben gewoon niet zo gek meer van hem.
Ga dan denken jullie natuurlijk! Maar er zijn dingen die me toch bezighouden, nl. dat hij erge woedeaanvallen kan krijgen waar je toch best bang van kan worden. Ik denk dat het een waar drama wordt als ik nogmaals aankondig toch de relatie echt te willen beeindigen. Het liefst vertrek ik natuurlijk met stille trom als hij op zn werk zit, maar dat is ook weer geen manier om een lange relatie te beeindigen. En toch ook het huis.. Ik voel me als een prinsesje in dit huis, zou er toch echt moeite mee hebben dit huis te verlaten voor waarschijnlijk een flatje. Hij zal weigeren het huis te verlaten en ik wil de boel niet nog meer opblazen door hem er evt uit te laten zetten omdat ik met mijn kind misschien meer rechten zou hebben.. En het belangrijkste natuurlijk, ik wil nu zekerder dan zeker weten dat als ik ga, het ook echt defintief is en er geen miniem klein kansje is dat ik tóch weer terugkruip!
Pff en zo pieker ik voort en voort. Ik lees hier ontzettend veel en ik weet dat er meer meiden op dit forum zitten die ook aan het eind van hun latijn zijn. Maar wilde mn eigen ei even kwijt en ik hoop dat er reacties komen van mensen die me helpen te relativeren, helder te zien hoe evt verder te moeten want het is een grote chaos in mijn hoofd Hoop dat dit me ietsje helpt in de goede richting
Ga dan denken jullie natuurlijk! Maar er zijn dingen die me toch bezighouden, nl. dat hij erge woedeaanvallen kan krijgen waar je toch best bang van kan worden. Ik denk dat het een waar drama wordt als ik nogmaals aankondig toch de relatie echt te willen beeindigen. Het liefst vertrek ik natuurlijk met stille trom als hij op zn werk zit, maar dat is ook weer geen manier om een lange relatie te beeindigen. En toch ook het huis.. Ik voel me als een prinsesje in dit huis, zou er toch echt moeite mee hebben dit huis te verlaten voor waarschijnlijk een flatje. Hij zal weigeren het huis te verlaten en ik wil de boel niet nog meer opblazen door hem er evt uit te laten zetten omdat ik met mijn kind misschien meer rechten zou hebben.. En het belangrijkste natuurlijk, ik wil nu zekerder dan zeker weten dat als ik ga, het ook echt defintief is en er geen miniem klein kansje is dat ik tóch weer terugkruip!
Pff en zo pieker ik voort en voort. Ik lees hier ontzettend veel en ik weet dat er meer meiden op dit forum zitten die ook aan het eind van hun latijn zijn. Maar wilde mn eigen ei even kwijt en ik hoop dat er reacties komen van mensen die me helpen te relativeren, helder te zien hoe evt verder te moeten want het is een grote chaos in mijn hoofd Hoop dat dit me ietsje helpt in de goede richting
zondag 14 juni 2009 om 10:36
quote:klatergoud schreef op 14 juni 2009 @ 10:11:
Hallo forumlezers! Ik ben al meer dan 10 jaar samen met mijn partner en we hebben een kind samen. Wonen in een mooi eensgezinshuis. Maar de relatie loopt al zo lang niet lekker meer.. Ik zit gewoon dagelijks te overdenken en te piekeren om weg te gaan.. Ben een poos terug ook er even tussenuit geweest maar ben toch weer teruggekomen. Sindsdien doet hij erg zn best maar er is toch teveel gebeurd en er is een stukje gevoel afgestorven lijkt het wel.. Ik ben gewoon niet zo gek meer van hem.
Ga dan denken jullie natuurlijk! Maar er zijn dingen die me toch bezighouden, nl. dat hij erge woedeaanvallen kan krijgen waar je toch best bang van kan worden. Ik denk dat het een waar drama wordt als ik nogmaals aankondig toch de relatie echt te willen beeindigen. Het liefst vertrek ik natuurlijk met stille trom als hij op zn werk zit, maar dat is ook weer geen manier om een lange relatie te beeindigen. En toch ook het huis.. Ik voel me als een prinsesje in dit huis, zou er toch echt moeite mee hebben dit huis te verlaten voor waarschijnlijk een flatje. Hij zal weigeren het huis te verlaten en ik wil de boel niet nog meer opblazen door hem er evt uit te laten zetten omdat ik met mijn kind misschien meer rechten zou hebben.. En het belangrijkste natuurlijk, ik wil nu zekerder dan zeker weten dat als ik ga, het ook echt defintief is en er geen miniem klein kansje is dat ik tóch weer terugkruip!
Pff en zo pieker ik voort en voort. Ik lees hier ontzettend veel en ik weet dat er meer meiden op dit forum zitten die ook aan het eind van hun latijn zijn. Maar wilde mn eigen ei even kwijt en ik hoop dat er reacties komen van mensen die me helpen te relativeren, helder te zien hoe evt verder te moeten want het is een grote chaos in mijn hoofd Hoop dat dit me ietsje helpt in de goede richting Ben je nou bang voor zijn gedrag of ben je bang jezelf te moeten verlagen tot een flatwoning?
Hallo forumlezers! Ik ben al meer dan 10 jaar samen met mijn partner en we hebben een kind samen. Wonen in een mooi eensgezinshuis. Maar de relatie loopt al zo lang niet lekker meer.. Ik zit gewoon dagelijks te overdenken en te piekeren om weg te gaan.. Ben een poos terug ook er even tussenuit geweest maar ben toch weer teruggekomen. Sindsdien doet hij erg zn best maar er is toch teveel gebeurd en er is een stukje gevoel afgestorven lijkt het wel.. Ik ben gewoon niet zo gek meer van hem.
Ga dan denken jullie natuurlijk! Maar er zijn dingen die me toch bezighouden, nl. dat hij erge woedeaanvallen kan krijgen waar je toch best bang van kan worden. Ik denk dat het een waar drama wordt als ik nogmaals aankondig toch de relatie echt te willen beeindigen. Het liefst vertrek ik natuurlijk met stille trom als hij op zn werk zit, maar dat is ook weer geen manier om een lange relatie te beeindigen. En toch ook het huis.. Ik voel me als een prinsesje in dit huis, zou er toch echt moeite mee hebben dit huis te verlaten voor waarschijnlijk een flatje. Hij zal weigeren het huis te verlaten en ik wil de boel niet nog meer opblazen door hem er evt uit te laten zetten omdat ik met mijn kind misschien meer rechten zou hebben.. En het belangrijkste natuurlijk, ik wil nu zekerder dan zeker weten dat als ik ga, het ook echt defintief is en er geen miniem klein kansje is dat ik tóch weer terugkruip!
Pff en zo pieker ik voort en voort. Ik lees hier ontzettend veel en ik weet dat er meer meiden op dit forum zitten die ook aan het eind van hun latijn zijn. Maar wilde mn eigen ei even kwijt en ik hoop dat er reacties komen van mensen die me helpen te relativeren, helder te zien hoe evt verder te moeten want het is een grote chaos in mijn hoofd Hoop dat dit me ietsje helpt in de goede richting Ben je nou bang voor zijn gedrag of ben je bang jezelf te moeten verlagen tot een flatwoning?
zondag 14 juni 2009 om 10:44
quote:klatergoud schreef op 14 juni 2009 @ 10:11:
Hallo forumlezers! Ik ben al meer dan 10 jaar samen met mijn partner en we hebben een kind samen. Wonen in een mooi eensgezinshuis. Maar de relatie loopt al zo lang niet lekker meer.. Ik zit gewoon dagelijks te overdenken en te piekeren om weg te gaan.. Ben een poos terug ook er even tussenuit geweest maar ben toch weer teruggekomen. Sindsdien doet hij erg zn best maar er is toch teveel gebeurd en er is een stukje gevoel afgestorven lijkt het wel.. Ik ben gewoon niet zo gek meer van hem.
Ga dan denken jullie natuurlijk!
Eerlijk gezegd denk ik dat helemaal niet.
Jullie hebben een kind samen.
Heb je oprecht alles geprobeerd om er met je man uit te komen? Om dat stukje gevoel weer terug te krijgen? Relatietherapie bijvoorbeeld?
Want als je samen een kind hebt, vind ik dat uit elkaar gaan de allerlaatste optie moet zijn. En uit jouw verhaal maak ik -op dit moment- niet op dat dat zo is.
Tenzij je wél alles echt al hebt geprobeerd, of als die woede-aanvallen echt geweldadig of anderszins over de schreef zijn, dan snap ik het.
Maar dan is je huis waar je je 'een prinsesje' in voelt toch totaal onbelangrijk?
En inderdaad kwam ook in mij op 'waarom zou jij automatisch recht hebben op het kind of het huis'?
Hallo forumlezers! Ik ben al meer dan 10 jaar samen met mijn partner en we hebben een kind samen. Wonen in een mooi eensgezinshuis. Maar de relatie loopt al zo lang niet lekker meer.. Ik zit gewoon dagelijks te overdenken en te piekeren om weg te gaan.. Ben een poos terug ook er even tussenuit geweest maar ben toch weer teruggekomen. Sindsdien doet hij erg zn best maar er is toch teveel gebeurd en er is een stukje gevoel afgestorven lijkt het wel.. Ik ben gewoon niet zo gek meer van hem.
Ga dan denken jullie natuurlijk!
Eerlijk gezegd denk ik dat helemaal niet.
Jullie hebben een kind samen.
Heb je oprecht alles geprobeerd om er met je man uit te komen? Om dat stukje gevoel weer terug te krijgen? Relatietherapie bijvoorbeeld?
Want als je samen een kind hebt, vind ik dat uit elkaar gaan de allerlaatste optie moet zijn. En uit jouw verhaal maak ik -op dit moment- niet op dat dat zo is.
Tenzij je wél alles echt al hebt geprobeerd, of als die woede-aanvallen echt geweldadig of anderszins over de schreef zijn, dan snap ik het.
Maar dan is je huis waar je je 'een prinsesje' in voelt toch totaal onbelangrijk?
En inderdaad kwam ook in mij op 'waarom zou jij automatisch recht hebben op het kind of het huis'?
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
zondag 14 juni 2009 om 10:52
@hanzie: ik weet nu al wel dat hij er niet om zal talen om ons kind onder zich te nemen. En daar ben absoluut niet rouwig om. Ik ben blij dat dat iets is wat al wel vaststaat. En als je een kind hebt is het nu eenmaal zo dat je toch ietsje meer recht hebt op het gezinshuis. Toen ik ooit wat informatie inwon om te kijken wat de mogelijkheden waren vroeg de woningbouw mij waarom ik (+kind) degene was die op zoek was naar een andere woning...
@elninjoo: het is een huurhuis. Maar van alle huizen waarin ik heb gewoond sinds mn geboorte voel ik me in dit huis als een visje in het water. Dit huis voelt zo goed! Maar goed, dit is natuurlijk maar een bijzaak, maar het maakt het er niet nog makkelijker om helaas
@elninjoo: het is een huurhuis. Maar van alle huizen waarin ik heb gewoond sinds mn geboorte voel ik me in dit huis als een visje in het water. Dit huis voelt zo goed! Maar goed, dit is natuurlijk maar een bijzaak, maar het maakt het er niet nog makkelijker om helaas
zondag 14 juni 2009 om 10:55
zondag 14 juni 2009 om 10:56
quote:klatergoud schreef op 14 juni 2009 @ 10:11:
Maar er zijn dingen die me toch bezighouden, nl. dat hij erge woedeaanvallen kan krijgen waar je toch best bang van kan worden. Ik denk dat het een waar drama wordt als ik nogmaals aankondig toch de relatie echt te willen beeindigen. Het liefst vertrek ik natuurlijk met stille trom als hij op zn werk zit, maar dat is ook weer geen manier om een lange relatie te beeindigen. En toch ook het huis.. Ik voel me als een prinsesje in dit huis, zou er toch echt moeite mee hebben dit huis te verlaten voor waarschijnlijk een flatje. Hij zal weigeren het huis te verlaten en ik wil de boel niet nog meer opblazen door hem er evt uit te laten zetten omdat ik met mijn kind misschien meer rechten zou hebben.. Het is natuurlijk ook zijn kind...En het belangrijkste natuurlijk, ik wil nu zekerder dan zeker weten dat als ik ga, het ook echt defintief is en er geen miniem klein kansje is dat ik tóch weer terugkruip!Wat eerdere forummers zeiden: heb je alles geprobeerd? Je geeft aan dat hij heel erg zijn best doet, doe jij dat ook?
Maar er zijn dingen die me toch bezighouden, nl. dat hij erge woedeaanvallen kan krijgen waar je toch best bang van kan worden. Ik denk dat het een waar drama wordt als ik nogmaals aankondig toch de relatie echt te willen beeindigen. Het liefst vertrek ik natuurlijk met stille trom als hij op zn werk zit, maar dat is ook weer geen manier om een lange relatie te beeindigen. En toch ook het huis.. Ik voel me als een prinsesje in dit huis, zou er toch echt moeite mee hebben dit huis te verlaten voor waarschijnlijk een flatje. Hij zal weigeren het huis te verlaten en ik wil de boel niet nog meer opblazen door hem er evt uit te laten zetten omdat ik met mijn kind misschien meer rechten zou hebben.. Het is natuurlijk ook zijn kind...En het belangrijkste natuurlijk, ik wil nu zekerder dan zeker weten dat als ik ga, het ook echt defintief is en er geen miniem klein kansje is dat ik tóch weer terugkruip!Wat eerdere forummers zeiden: heb je alles geprobeerd? Je geeft aan dat hij heel erg zijn best doet, doe jij dat ook?
zondag 14 juni 2009 om 10:57
zondag 14 juni 2009 om 11:20
quote:klatergoud schreef op 14 juni 2009 @ 10:52:
@hanzie: ik weet nu al wel dat hij er niet om zal talen om ons kind onder zich te nemen. En daar ben absoluut niet rouwig om. Ik ben blij dat dat iets is wat al wel vaststaat. En als je een kind hebt is het nu eenmaal zo dat je toch ietsje meer recht hebt op het gezinshuis. Toen ik ooit wat informatie inwon om te kijken wat de mogelijkheden waren vroeg de woningbouw mij waarom ik (+kind) degene was die op zoek was naar een andere woning...
@elninjoo: het is een huurhuis. Maar van alle huizen waarin ik heb gewoond sinds mn geboorte voel ik me in dit huis als een visje in het water. Dit huis voelt zo goed! Maar goed, dit is natuurlijk maar een bijzaak, maar het maakt het er niet nog makkelijker om helaas
Kun jij de huur van dat huis in je eentje bekostigen?
En verder vind ik dat degene die de relatie verbreekt het minste rechten heeft. Als jij je vent kwijt wil, dan vind ik zeker niet dat jij meer recht op dat huis zou hebben.
@hanzie: ik weet nu al wel dat hij er niet om zal talen om ons kind onder zich te nemen. En daar ben absoluut niet rouwig om. Ik ben blij dat dat iets is wat al wel vaststaat. En als je een kind hebt is het nu eenmaal zo dat je toch ietsje meer recht hebt op het gezinshuis. Toen ik ooit wat informatie inwon om te kijken wat de mogelijkheden waren vroeg de woningbouw mij waarom ik (+kind) degene was die op zoek was naar een andere woning...
@elninjoo: het is een huurhuis. Maar van alle huizen waarin ik heb gewoond sinds mn geboorte voel ik me in dit huis als een visje in het water. Dit huis voelt zo goed! Maar goed, dit is natuurlijk maar een bijzaak, maar het maakt het er niet nog makkelijker om helaas
Kun jij de huur van dat huis in je eentje bekostigen?
En verder vind ik dat degene die de relatie verbreekt het minste rechten heeft. Als jij je vent kwijt wil, dan vind ik zeker niet dat jij meer recht op dat huis zou hebben.
zondag 14 juni 2009 om 11:31
Ik snap jullie reacties. En broedkippetje, ik kan je verzekeren dat ik al heel lang mijn best heb gedaan er wat van te maken en nu gewoon "op" ben. Heb zin om alles er uit te gooien, maar dan komt het topic "angst om gesnapt te worden" ook hier om het hoekje kijken. Dus ik probeer het toch een beetje algemeen te houden. Maar er zijn meerdere mensen die kunnen beamen dat ik toch echt mn best wel gedaan. En hem keer op keer nieuwe kansen heb gegeven. Daarom is het nu weer zo wrang dat hij nu wel zn best doet (ook wel weer met de nodige terugvallers)
Relatietherapie is door hem afgewezen.
@wuiles: een flat is zeker niet te min voor mij(?) maar het gaat me gewoon aan het hart om afstand van dit huis te doen.. Maar als het moet dan moet het.. (daarom mag ik er wel van balen)
Relatietherapie is door hem afgewezen.
@wuiles: een flat is zeker niet te min voor mij(?) maar het gaat me gewoon aan het hart om afstand van dit huis te doen.. Maar als het moet dan moet het.. (daarom mag ik er wel van balen)
zondag 14 juni 2009 om 11:34
quote:noa schreef op 14 juni 2009 @ 10:57:
Als je ongelukkig bent in deze situatie en je bent bang voor zijn woedeaanvallen, dan zal het je volgens mij een zorg zijn waar je woont, al is het in een ienieminiflatje, dan kan dat fijne huis je helemaal niks schelen.
Ik snap deze redenatie dus ook niet zo.Helemaal mee eens.
Als je ongelukkig bent in deze situatie en je bent bang voor zijn woedeaanvallen, dan zal het je volgens mij een zorg zijn waar je woont, al is het in een ienieminiflatje, dan kan dat fijne huis je helemaal niks schelen.
Ik snap deze redenatie dus ook niet zo.Helemaal mee eens.
Those dresses and skirts make you look so gloriously girlie, my darlings.
zondag 14 juni 2009 om 11:36
Klatergoud: dan snap ik het.
Wat vervelend voor jou en je kind dat het geen toekomst meer heeft.
Misschien kun je contact opnemen met maatschappelijk werk? Daar kunnen ze je misschien helpen uitzoeken wat je mogelijkheden zijn qua huisvesting en financiën en ze kunnen je ook steunen en coachen in het beëindigen van je relatie.
Sterkte.
Wat vervelend voor jou en je kind dat het geen toekomst meer heeft.
Misschien kun je contact opnemen met maatschappelijk werk? Daar kunnen ze je misschien helpen uitzoeken wat je mogelijkheden zijn qua huisvesting en financiën en ze kunnen je ook steunen en coachen in het beëindigen van je relatie.
Sterkte.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
zondag 14 juni 2009 om 12:04
Kijk dit helpt me alweer ietsje.. Ik probeerde me te verdedigen tov dat huis maar ik realiseer me nu vooral dat die momenten die ik als prinsesje beleef in het huis vooral die momenten zijn dat hij aan het werk is en ik het huis voor mij alleen heb. Dat ik geniet van spanningsloze en stressloze uurtjes. Die zal ik in een ander huis dan toch ook wel ervaren.
(dit klinkt erg sullig achteraf, maar het is op dit moment een grote puinhoop in mijn hoofd en zit alles over en weer te piekeren, zucht)
(dit klinkt erg sullig achteraf, maar het is op dit moment een grote puinhoop in mijn hoofd en zit alles over en weer te piekeren, zucht)
zondag 14 juni 2009 om 12:32
Je angst voor woede-aanvallen noem jij als eerste maar dat vind ik de minst legitieme reden om bij je man te blijven. Het onthult toch dat je angst voor je partner hebt, wat iets over je positie in deze relatie zegt.
Het ongenoegen om je huis te verlaten vind ik wel valide. Een mooi huis is heel belangrijk, maar blijven daar zal ook betekenen dat je jezelf de kans ontneemt om nieuwe ervaringen op te doen waar je van kan leren.
Je kind went wel aan de nieuwe situatie. En als de relatie met de vader goed is, dan kan hij/zij toch de vader frequent bezoeken?
Het ongenoegen om je huis te verlaten vind ik wel valide. Een mooi huis is heel belangrijk, maar blijven daar zal ook betekenen dat je jezelf de kans ontneemt om nieuwe ervaringen op te doen waar je van kan leren.
Je kind went wel aan de nieuwe situatie. En als de relatie met de vader goed is, dan kan hij/zij toch de vader frequent bezoeken?
zondag 14 juni 2009 om 12:39
zondag 14 juni 2009 om 12:40
quote:klatergoud schreef op 14 juni 2009 @ 10:11:
Ik ben al meer dan 10 jaar samen met mijn partner en we hebben een kind samen.
Hij zal weigeren het huis te verlaten en ik wil de boel niet nog meer opblazen door hem er evt uit te laten zetten omdat ik met mijn kind misschien meer rechten zou hebben.Waarom denk je misschien meer rechten te hebben op jullie kind?
Ik ben al meer dan 10 jaar samen met mijn partner en we hebben een kind samen.
Hij zal weigeren het huis te verlaten en ik wil de boel niet nog meer opblazen door hem er evt uit te laten zetten omdat ik met mijn kind misschien meer rechten zou hebben.Waarom denk je misschien meer rechten te hebben op jullie kind?
zondag 14 juni 2009 om 13:11
@yasmijn: alleen voor het huis blijf ik niet hangen, dat maak jij er van
@loomii: dit is al aan de orde geweest
@eleonora: vind t moeilijk er dieper op in te gaan omdat ik toch bang ben herkend te worden, maar ik begrijp dat het er zeker lastiger om wordt begrepen te worden of geholpen te worden.
Hij wordt inderdaad gewelddadig, maar van echte mishandeling is (in ieder geval nog) geen sprake. En iemand meebrengen op het moment van de relatie verbreken vind ik ook geen goede oplossing.
Hij trekt zich sowieso niks aan van anderen als hij zo'n aanval heeft, kan rustig in het openbaar gebeuren (wat nogal eens genante vertoningen heeft veroorzaakt). Dus ik ga anderen daar zo min mogelijk in betrekken.
Een maatschappelijk werkster is een goede tip. Ik wist wel dat zij er waren om te begeleiden maar ik heb er niet bij stil gestaan dat dat in mijn situatie ook nut had (begeleiden van beeindigen van een relatie??) Zij zullen mij misschien kunnen helpen alles beter op een rijtje te zetten en hoe ik het het beste aan kan pakken
@loomii: dit is al aan de orde geweest
@eleonora: vind t moeilijk er dieper op in te gaan omdat ik toch bang ben herkend te worden, maar ik begrijp dat het er zeker lastiger om wordt begrepen te worden of geholpen te worden.
Hij wordt inderdaad gewelddadig, maar van echte mishandeling is (in ieder geval nog) geen sprake. En iemand meebrengen op het moment van de relatie verbreken vind ik ook geen goede oplossing.
Hij trekt zich sowieso niks aan van anderen als hij zo'n aanval heeft, kan rustig in het openbaar gebeuren (wat nogal eens genante vertoningen heeft veroorzaakt). Dus ik ga anderen daar zo min mogelijk in betrekken.
Een maatschappelijk werkster is een goede tip. Ik wist wel dat zij er waren om te begeleiden maar ik heb er niet bij stil gestaan dat dat in mijn situatie ook nut had (begeleiden van beeindigen van een relatie??) Zij zullen mij misschien kunnen helpen alles beter op een rijtje te zetten en hoe ik het het beste aan kan pakken
zondag 14 juni 2009 om 13:15
quote:klatergoud schreef op 14 juni 2009 @ 13:11:
@loomii: dit is al aan de orde geweest
Ik lees alleen dat de woningbouwcorporatie er van uit gaat dat jullie kind hoofdverblijf zal krijgen bij jou. En jij dus blijkbaar ook. Maar wat vindt je partner daarvan? Wil die niet co-ouderen, of hoofdverblijf van jullie kind bij hem? Of is hij zo gewelddadig dat een eventuele rechter dat nooit zal laten gebeuren?
@loomii: dit is al aan de orde geweest
Ik lees alleen dat de woningbouwcorporatie er van uit gaat dat jullie kind hoofdverblijf zal krijgen bij jou. En jij dus blijkbaar ook. Maar wat vindt je partner daarvan? Wil die niet co-ouderen, of hoofdverblijf van jullie kind bij hem? Of is hij zo gewelddadig dat een eventuele rechter dat nooit zal laten gebeuren?
anoniem_10567 wijzigde dit bericht op 14-06-2009 13:16
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
