Relaties
alle pijlers
Band moeder
dinsdag 7 april 2020 22:54
Ik heb een goede band met mijn moeder. Zie haar veel en hou veel van haar. Maar er is 1 ding wat me al jaren dwars zit, waar ik me voor schaam dat zij dat heeft gedaan en wat, behalve mijn zussen en mijn man niemand weet. Omdat ik het zo n vreemde keuze van haar vond en ik eigenlijk liever niet wil dat mensen dit weten. Ik wil het hier graag toch anoniem kwijt.
Toen ik een paar jaar geleden moest bevallen van mijn 3e kind had ik met haar afgesproken dat ik haar zou bellen als het zover was zodat ze op onze kinderen kon komen passen als ik naar het ziekenhuis kon.
Ik dacht het goed geregeld te hebben en toen ik weeën kreeg ging het al vrij heel snel. De weeen kwamen al om de twee minuten en toen moest ik naar het ziekenhuis omdat ik daar onder controle stond. Er kwam dus geen verloskundige bij mij thuis checken. Ik belde haar of ze kon komen want t ging heel snel en we moesten weg en toen zei ze doodleuk: nee dat gaat niet want ik heb een afspraak met vriendinnen dus sorry.
Ik stond echt perplex maar veel tijd om er over te denken had ik niet. Gelukkig kwam mijn schoonmoeder direct (die had ook een etentje staan maar zei dat direct af) en mijn zusje kwam ook.
In het ziekenhuis aangekomen kon ik meteen door naar de verloskamer en binnen een uur was mijn kindje er.
Ik belde mijn moeder om het te vertellen, maar ze nam niet op. Mijn vader nam wel op en die zei dat m’n moeder naar dr vriendinnen was en haar telefoon thuis was vergeten...
S avonds belde ze terug en zei ze dat ze had gedacht dat het zo’n vaart niet zou lopen.
Nou goed ze waren al bij mij thuis toen we thuiskwamen met ons kind dus was er wel interesse, maar ik heb dit altijd zo raar gevonden en voelde me zo in de steek gelaten op het moment dat ik haar hulp nodig had.
Ik heb nooit om hulp gevraagd altijd alles zelf geregeld en nog steeds, maar in dit geval had ik dr dus wel een keer echt nodig.
Ik heb het wel tegen haar gezegd maar daar wilde ze nooit echt over praten en reageerde met dat ik dit Zeker Nooit zou vergeten en dat ze zich wel een soort van schuldig voelde maar ook vanuit een soort slachtoffer rol.
Ik merk dat het me toch nog steeds dwars zit en me verdrietig maakt. Ik denk een goede band te hebben, maar is dat wel zo als iemand dit doet? En als er nu kleine dingen voorvallen komt dat altijd naar boven.
Misschien moet ik er eens met iemand over praten, ik weet het niet. Wat vinden jullie hiervan?
Sorry voor het warrige verhaal maar vandaag was er iets waardoor dit weer naar boven kwamen en ik dacht ik moet er Mssn toch eens over praten om dit te verwerken.
Toen ik een paar jaar geleden moest bevallen van mijn 3e kind had ik met haar afgesproken dat ik haar zou bellen als het zover was zodat ze op onze kinderen kon komen passen als ik naar het ziekenhuis kon.
Ik dacht het goed geregeld te hebben en toen ik weeën kreeg ging het al vrij heel snel. De weeen kwamen al om de twee minuten en toen moest ik naar het ziekenhuis omdat ik daar onder controle stond. Er kwam dus geen verloskundige bij mij thuis checken. Ik belde haar of ze kon komen want t ging heel snel en we moesten weg en toen zei ze doodleuk: nee dat gaat niet want ik heb een afspraak met vriendinnen dus sorry.
Ik stond echt perplex maar veel tijd om er over te denken had ik niet. Gelukkig kwam mijn schoonmoeder direct (die had ook een etentje staan maar zei dat direct af) en mijn zusje kwam ook.
In het ziekenhuis aangekomen kon ik meteen door naar de verloskamer en binnen een uur was mijn kindje er.
Ik belde mijn moeder om het te vertellen, maar ze nam niet op. Mijn vader nam wel op en die zei dat m’n moeder naar dr vriendinnen was en haar telefoon thuis was vergeten...
S avonds belde ze terug en zei ze dat ze had gedacht dat het zo’n vaart niet zou lopen.
Nou goed ze waren al bij mij thuis toen we thuiskwamen met ons kind dus was er wel interesse, maar ik heb dit altijd zo raar gevonden en voelde me zo in de steek gelaten op het moment dat ik haar hulp nodig had.
Ik heb nooit om hulp gevraagd altijd alles zelf geregeld en nog steeds, maar in dit geval had ik dr dus wel een keer echt nodig.
Ik heb het wel tegen haar gezegd maar daar wilde ze nooit echt over praten en reageerde met dat ik dit Zeker Nooit zou vergeten en dat ze zich wel een soort van schuldig voelde maar ook vanuit een soort slachtoffer rol.
Ik merk dat het me toch nog steeds dwars zit en me verdrietig maakt. Ik denk een goede band te hebben, maar is dat wel zo als iemand dit doet? En als er nu kleine dingen voorvallen komt dat altijd naar boven.
Misschien moet ik er eens met iemand over praten, ik weet het niet. Wat vinden jullie hiervan?
Sorry voor het warrige verhaal maar vandaag was er iets waardoor dit weer naar boven kwamen en ik dacht ik moet er Mssn toch eens over praten om dit te verwerken.
woensdag 8 april 2020 07:56
woensdag 8 april 2020 08:09
Ik kan me de pijn zo goed voorstellen! Je bent op zo’n moment op je kwetsbaarst en dat ze je dan zo heeft laten vallen... nou daar krijg ik zelfs bijna een brok van in m’n keel. Mijn moeder sjeest al naar me toe als ik voor iets kleins naar het ziekenhuis moet dus kan me het zo niet voorstellen! Wat ik wel denk is dat je het toch nog 1x met haar erover moet hebben om het uit te praten. Niet leuk maar anders blijft dit nog geen lang zo voelen. Meest belangrijk is om je gevoel van in de steek gelaten zijn overbrengt. Niet het feit dat ze niet kwam om op te passen (want daar had je vervanging voor).
schaapje11 wijzigde dit bericht op 08-04-2020 08:10
0.82% gewijzigd
woensdag 8 april 2020 08:09
Ab_Normaal schreef: ↑08-04-2020 00:40Niet lullig bedoeld, maar ik denk dat een psych de beste persoon zou zijn om het mee te bepraten.
Het vreemd of stom vinden na al die jaren kan ik me goed voorstellen, maar als het nu nog dit oproept, dat lijkt me zorgelijk
Eens. Ik vraag me ook af of je echt wel zo'n goede band hebt met je moeder? Omdat je ook meermaals aangeeft altijd alles zelf te doen en nooit om hulp te vragen.
Ik heb zelf ook dit soort situaties meegemaakt met mijn moeder (ook rond bevallingen), maar zij is narcistisch en ik heb niet de illusie dat we een goede band hebben. Dat neemt niet weg dat het ontzettend pijn doet en het nog lang een nare bijsmaak geeft aan een voor jou belangrijk moment. Maar er na 6 jaar nog door overspoeld worden is wel een teken dat je er misschien anders naar moet gaan kijken en mee om moet gaan. Als dat alleen niet lukt, zoek dan hulp.
woensdag 8 april 2020 08:17
Misschien ben ik inmiddels enorme mosterd, maar dit is iets waar EMDR goed voor kan helpen. De herinnering blijft, maar de emotie wordt minder sterk en overwhelming.
Dit is duidelijk een traumatische ervaring voor je geweest en het lijkt me een goed idee om hier hulp bij te zoeken. Dat is niks om je voor te schamen.
Wat je doet is dat je tijdens zo'n sessie erover gaat vertellen en dat gevoel van toen terug naar boven haalt. Dat lukt je goed gezien het hier vertellen al zoveel gevoel oproept. Als je 'daar bent' start je met de EMDR. Voor mijzelf glijd het gevoel dan langzaam weg. Het doet nog steeds zeer, maar het is niet meer alles overschaduwend.
Hier vind je een uitleg over hoe het werkt: https://www.psychosenet.nl/video/hoe-werkt-emdr/
woensdag 8 april 2020 08:26
Ik moet wel zeggen dat ik er niet continu last van heb, het is met vlagen.
Als er dan opnieuw iets voorvalt dan komt dit ook altijd terug.
Ze had zelf voorgesteld ook destijds dat ik haar moest bellen als ik moest bevallen en dat het niet uitmaakte Hoelaat etc al was het midden in de nacht. Ik belde haar om 18 uur een mooiere tijd kun je niet hebben lijkt me
maar mijn vertrouwen heeft echt een knauw gekregen.
Luxeprobleem zou zo zijn als de afspraak met meerdere mensen al was gemaakt, maar dat was niet zo. Ik had het geluk dat de mensen die ik daarna belde wel opnamen en meteen kwamen.
Mijn moeder zegt vooral altijd hoeveel
Ze van me houdt, dat wel. Maar als ik terug denk is het wel zo dat ik eigenlijk niet echt van haar op aan kan. Ze heeft me wel vaker op belangrijke momenten niet bijgestaan of rare beslissingen gemaakt.
Als mijn moeder dit zou weten dat ik dit hier deel zou ze het heel erg vinden. Maar of ze het erg voor mij vindt of erg voor haar, ik denk nog het meest het laatste.
Ik heb er grote moeite mee om het ‘helder’ voor mezelf te krijgen. Heb ik mijn moeder altijd op een voetstuk gezet? Is het raar hoe het er bij ons aan toegaat? Is het anders dan ik denk?
Iets uitpraten is altijd al een probleem geweest. Als ik ergens mee zit in onze relatie heb ik het in het verleden geprobeerd te bespreken, maar dan ontkent ze het en hangt ze of op of loopt weg en is boos en gekwetst. Dat heb ik dus eigenlijk opgegeven.
Als ik het zo opschrijf dan denk ik wat raar allemaal. Maar t is mijn moeder en ik hou van haar en dan rijmt dit eigenlijk niet maar het is wel zoals het is.
Als er dan opnieuw iets voorvalt dan komt dit ook altijd terug.
Ze had zelf voorgesteld ook destijds dat ik haar moest bellen als ik moest bevallen en dat het niet uitmaakte Hoelaat etc al was het midden in de nacht. Ik belde haar om 18 uur een mooiere tijd kun je niet hebben lijkt me
maar mijn vertrouwen heeft echt een knauw gekregen.Luxeprobleem zou zo zijn als de afspraak met meerdere mensen al was gemaakt, maar dat was niet zo. Ik had het geluk dat de mensen die ik daarna belde wel opnamen en meteen kwamen.
Mijn moeder zegt vooral altijd hoeveel
Ze van me houdt, dat wel. Maar als ik terug denk is het wel zo dat ik eigenlijk niet echt van haar op aan kan. Ze heeft me wel vaker op belangrijke momenten niet bijgestaan of rare beslissingen gemaakt.
Als mijn moeder dit zou weten dat ik dit hier deel zou ze het heel erg vinden. Maar of ze het erg voor mij vindt of erg voor haar, ik denk nog het meest het laatste.
Ik heb er grote moeite mee om het ‘helder’ voor mezelf te krijgen. Heb ik mijn moeder altijd op een voetstuk gezet? Is het raar hoe het er bij ons aan toegaat? Is het anders dan ik denk?
Iets uitpraten is altijd al een probleem geweest. Als ik ergens mee zit in onze relatie heb ik het in het verleden geprobeerd te bespreken, maar dan ontkent ze het en hangt ze of op of loopt weg en is boos en gekwetst. Dat heb ik dus eigenlijk opgegeven.
Als ik het zo opschrijf dan denk ik wat raar allemaal. Maar t is mijn moeder en ik hou van haar en dan rijmt dit eigenlijk niet maar het is wel zoals het is.
woensdag 8 april 2020 08:33
Niet quoten aub
*Poef*
Ik denk echt dat je er baat bij zou hebben om specifiek hiervoor een therapeut te zoeken die EMDR kan geven. Het komt al 6 jaar bij vlagen terug, het zou toch mooi zijn als je daar geen last meer van hebt?
Het is nu alsof je standaard op een hoge zandbank staat waardoor andere akkefietjes direct boven het water uitsteken. Als je die zandbank kunt uitvlakken, scheelt dat enorm.
*Poef*
Ik denk echt dat je er baat bij zou hebben om specifiek hiervoor een therapeut te zoeken die EMDR kan geven. Het komt al 6 jaar bij vlagen terug, het zou toch mooi zijn als je daar geen last meer van hebt?
Het is nu alsof je standaard op een hoge zandbank staat waardoor andere akkefietjes direct boven het water uitsteken. Als je die zandbank kunt uitvlakken, scheelt dat enorm.
anoniem_390311 wijzigde dit bericht op 08-04-2020 08:44
66.17% gewijzigd
woensdag 8 april 2020 08:36
woensdag 8 april 2020 08:37
woensdag 8 april 2020 08:40
woensdag 8 april 2020 08:41
en dit vraag ik me ook af
woensdag 8 april 2020 08:42
Als je haar tien keer per week belde over elke harde buik of pijntje vlak voor de bevalling dan snap ik het dat ze het verkeerd inschatte maar zo niet dan heb je niet zo'n betrouwbare moeder, misschien is ze bang voor echte emoties en weet ze op zo'n moment niet wat ze ermee aan moet behalve vluchten.
woensdag 8 april 2020 08:43
Ik hou ook van mijn moeder, maar ze is niet lief.
Het is gewoon anders met familie, daar hou je van, leef je mee, maar niet per se omdat ze dat objectief gezien verdienen.
We leren dat je houdt van mensen die lief voor je zijn / omdat ze lief voor je zijn. Maar hoe vaak is dat nou echt zo?
Het is gewoon anders met familie, daar hou je van, leef je mee, maar niet per se omdat ze dat objectief gezien verdienen.
We leren dat je houdt van mensen die lief voor je zijn / omdat ze lief voor je zijn. Maar hoe vaak is dat nou echt zo?
lolapaloeza wijzigde dit bericht op 08-04-2020 08:45
0.17% gewijzigd
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
woensdag 8 april 2020 08:44
ik denk dat je geen goede band met je moeder hebt en dat je moeder een probleem heeftDebra1982 schreef: ↑08-04-2020 08:36Ja Kokoro, dat heb ik ook, ik voel me ook schuldig dat ik dit deel.
Ik ga kijken voor de therapie. Het klinkt als iets waar ik veel baat bij kan hebben, er zijn nog een aantal onverwerkte zaken mbt mijn moeder en vertrouwen dus dat is zeker goed om aan te werken.
woensdag 8 april 2020 08:44
Ik dacht al dat het niet alleen om dat ene voorval ging Debra.
Er zijn dus meer dingen gebeurt...
Klein voorbeeld van mezelf: na een ziekenhuisopname mocht ik met ontslag. Ik belde mijn moeder met het goede nieuws en ze zei: "Dan kom ik je dadelijk ophalen?"
(Ik had toen geen partner) Met een uurtje zou ze er zijn.
Lang verhaal kort: na 4,5 uur zat ik nog steeds te wachten.
Telefonisch was ze niet bereikbaar en ik zat daar maar..
Ze trof me huilende in de lobby aan. Ik zat als een klein kind te snikken: "Mamma, waar bleef je nou?"
"Ja nou, ik had nog meer te doen! En je zit toch warm en droog hier?! Niet zo dramatisch doen!"
Dat was haar reactie.
En nee, om zoiets moet je niet een leven lang boos of gekwetst blijven.. maar het is meer dat de geschiedenis met mijn moeder geplaveid is met dit soort voorvallen. Ik heb niet veel vertrouwen meer in haar, ze heeft me te vaak laten zitten.
En dat maakt het zo moeilijk.
Er zijn dus meer dingen gebeurt...
Klein voorbeeld van mezelf: na een ziekenhuisopname mocht ik met ontslag. Ik belde mijn moeder met het goede nieuws en ze zei: "Dan kom ik je dadelijk ophalen?"
(Ik had toen geen partner) Met een uurtje zou ze er zijn.
Lang verhaal kort: na 4,5 uur zat ik nog steeds te wachten.
Telefonisch was ze niet bereikbaar en ik zat daar maar..
Ze trof me huilende in de lobby aan. Ik zat als een klein kind te snikken: "Mamma, waar bleef je nou?"
"Ja nou, ik had nog meer te doen! En je zit toch warm en droog hier?! Niet zo dramatisch doen!"
Dat was haar reactie.
En nee, om zoiets moet je niet een leven lang boos of gekwetst blijven.. maar het is meer dat de geschiedenis met mijn moeder geplaveid is met dit soort voorvallen. Ik heb niet veel vertrouwen meer in haar, ze heeft me te vaak laten zitten.
En dat maakt het zo moeilijk.
woensdag 8 april 2020 08:47
woensdag 8 april 2020 08:56
Wat erg. Lijkt me heel moeilijk om mee om te gaan. En je zal nu wel nooit meer iets aan haar vragen?Pindakaasjes schreef: ↑08-04-2020 08:44Ik dacht al dat het niet alleen om dat ene voorval ging Debra.
Er zijn dus meer dingen gebeurt...
Klein voorbeeld van mezelf: na een ziekenhuisopname mocht ik met ontslag. Ik belde mijn moeder met het goede nieuws en ze zei: "Dan kom ik je dadelijk ophalen?"
(Ik had toen geen partner) Met een uurtje zou ze er zijn.
Lang verhaal kort: na 4,5 uur zat ik nog steeds te wachten.
Telefonisch was ze niet bereikbaar en ik zat daar maar..
Ze trof me huilende in de lobby aan. Ik zat als een klein kind te snikken: "Mamma, waar bleef je nou?"
"Ja nou, ik had nog meer te doen! En je zit toch warm en droog hier?! Niet zo dramatisch doen!"
Dat was haar reactie.
En nee, om zoiets moet je niet een leven lang boos of gekwetst blijven.. maar het is meer dat de geschiedenis met mijn moeder geplaveid is met dit soort voorvallen. Ik heb niet veel vertrouwen meer in haar, ze heeft me te vaak laten zitten.
En dat maakt het zo moeilijk.
woensdag 8 april 2020 09:06
Mijn moeder was een trut. Wat het ingewikkeld maakt is dat zelfs een trut soms lief doet, lieve dingen zegt of belooft en bij vlagen ook gewoon normaal is. Sinds ik gewoon besloten heb dat ze eigenlijk toch echt een trut is geeft me dat heel veel rust. Vooral nu ik zelf een kind heb weet ik dat er echt iets niet in de haak is met hoe ze omging met mij, waarschijnlijk kan ze er zelf niet eens zoveel aan doen wanneer het gebeurt. Maar dat ze er achteraf niet eens sorry voor zegt of iets doet om het goed te maken leert me dat ik niet belangrijk genoeg ben in haar ogen. Dus maak ik mezelf maar belangrijk en hou ik haar op afstand.
Lorem Ipsum
woensdag 8 april 2020 09:12
woensdag 8 april 2020 09:20
Wat pijnlijk to. Ik herken wel een soort van wat je schrijft. Met mijn schoonmoeder heb ik iets soortgelijks meegemaakt. Wel in een andere situatie maar de gebeurtenis was even heftig, zo niet heftiger dan een geboorte.
Op het moment dat ik haar echt nodig had legde ze alle aandacht bij zichzelf en liet ons barsten. Erover praten om aan te geven wat ons dwars zat heeft ze nooit gewild en ze kapte destijds elke poging tot een gesprek af.
Zelf heb ik er geen last van maar het heeft mijn beeld en band met haar wel veranderd. Ik ben het nooit vergeten en hoe aardig ze ook doet denk ik nog regelmatig: als het er op aan komt ben je er niet.
Maar probeer dit los te laten. Laat het niet overheersen en als je dat lastig vind ga eens met een psycholoog praten want het is niet nodig om je na 6jaar nog zo druk om een voorval te maken .
Op het moment dat ik haar echt nodig had legde ze alle aandacht bij zichzelf en liet ons barsten. Erover praten om aan te geven wat ons dwars zat heeft ze nooit gewild en ze kapte destijds elke poging tot een gesprek af.
Zelf heb ik er geen last van maar het heeft mijn beeld en band met haar wel veranderd. Ik ben het nooit vergeten en hoe aardig ze ook doet denk ik nog regelmatig: als het er op aan komt ben je er niet.
Maar probeer dit los te laten. Laat het niet overheersen en als je dat lastig vind ga eens met een psycholoog praten want het is niet nodig om je na 6jaar nog zo druk om een voorval te maken .
woensdag 8 april 2020 09:31
Wat moet dat een vreselijk gevoel hebben gegeven destijds. Ik kan me heel goed voorstellen dat je dat tot op de dag van vandaag nog met je meedraagt.
Ikzelf heb ook iets meegemaakt, waarbij ik de steun van mijn moeder, het meest van alle mensen, had verwacht. Maar helaas heeft ze de moederrol even aan de kant geschoven op het moment dat ik het het hardst nodig had. En dat doet pijn.
En ik zal het nooit vergeten. Vergeven heb ik nog niet, omdat het vrij recent is geweest. Maar, ik weet dat zij soms niet in staat is om een moeder te zijn. Dat helpt wel mee met de verwerking. Maar blijft moeilijk om een plekje te geven.
Ik wil je graag adviseren om erover te blijven praten met mensen om je heen. En je er niet bezwaard over voelen als je het bespreekt met iemand, 'omdat je er weer over begint'. Je hebt het gewoon nooit goed verwerkt, daarom komt het steeds boven bij je en word je na 6 jaar nog steeds heel erg emotioneel. Huil! Dat is vaak de beste verwerking. Je mag hier heel verdrietig om zijn.
Sterkte
Ikzelf heb ook iets meegemaakt, waarbij ik de steun van mijn moeder, het meest van alle mensen, had verwacht. Maar helaas heeft ze de moederrol even aan de kant geschoven op het moment dat ik het het hardst nodig had. En dat doet pijn.
En ik zal het nooit vergeten. Vergeven heb ik nog niet, omdat het vrij recent is geweest. Maar, ik weet dat zij soms niet in staat is om een moeder te zijn. Dat helpt wel mee met de verwerking. Maar blijft moeilijk om een plekje te geven.
Ik wil je graag adviseren om erover te blijven praten met mensen om je heen. En je er niet bezwaard over voelen als je het bespreekt met iemand, 'omdat je er weer over begint'. Je hebt het gewoon nooit goed verwerkt, daarom komt het steeds boven bij je en word je na 6 jaar nog steeds heel erg emotioneel. Huil! Dat is vaak de beste verwerking. Je mag hier heel verdrietig om zijn.
Sterkte
woensdag 8 april 2020 09:39
Jouw verhaal is herkenbaar en je bent echt niet de enige. Laat dat een troost zijn.Debra1982 schreef: ↑08-04-2020 09:12Haha nee ze was niet bij een andere man, ik weet waar ze was
Ja er zijn vaker dingen gebeurd die eigenlijk heel raar zijn. Die wil ik hier alleen niet delen omdat ik bang ben dat ik dan herkend word.
Misschien heb ik door deze hele quarantaine toestand eindelijk te tijd om eens na te denken...
Het gedrag van jouw moeder rondom de bevalling vind ik een tekenend voorbeeld.
Als je een moeder hebt die vooral op zichzelf is gericht, weet je niet beter en je denkt dat dit normaal is.
Zodra je echter volwassen bent, word je je meer bewust dat veel van dit gedrag misschien niet zo normaal is.
Het weinige wat je beschrijft, spreekt al boekdelen.
Lees het boek van Karyl McBride “ Zal ik ooit genoeg goed genoeg zijn” maar eens!
https://www.inspirerendleven.nl/narcistische-moeder/
https://www.ad.nl/gezond/hoe-weet-je-da ... ~aa60a638/
Het zal waarschijnlijk een feest van herkenning zijn en geeft jou wat meer handvaten om er beter mee om te gaan.
Die band met jouw moeder is waarschijnlijk alleen goed zolang jij je gedraagt conform haar verwachtingen, wensen en regels..
bisto wijzigde dit bericht op 08-04-2020 09:49
4.79% gewijzigd
woensdag 8 april 2020 09:42
Wat een akelige actie van je moeder. Ik zou echt behoefte hebben om dit uit te praten. Ík kan me voorstellen dat je hier niet zo maar over heen bent. De band met mijn ouders kan Ik niet omschrijven als hecht en warm, maar wat ik altijd heb geweten en ook echt heb gemerkt, is dat ze er altijd onvoorwaardelijk voor me waren.
Ik vraag me wel af wat de rol van je vader is in dit verhaal. Waarom is hij niet gelijk gekomen om je te helpen, of waarom heeft hij je moeder hier niet op aangesproken.
Veel,sterkte gewenst.
Ik vraag me wel af wat de rol van je vader is in dit verhaal. Waarom is hij niet gelijk gekomen om je te helpen, of waarom heeft hij je moeder hier niet op aangesproken.
Veel,sterkte gewenst.
