Relaties
alle pijlers
Band moeder
dinsdag 7 april 2020 22:54
Ik heb een goede band met mijn moeder. Zie haar veel en hou veel van haar. Maar er is 1 ding wat me al jaren dwars zit, waar ik me voor schaam dat zij dat heeft gedaan en wat, behalve mijn zussen en mijn man niemand weet. Omdat ik het zo n vreemde keuze van haar vond en ik eigenlijk liever niet wil dat mensen dit weten. Ik wil het hier graag toch anoniem kwijt.
Toen ik een paar jaar geleden moest bevallen van mijn 3e kind had ik met haar afgesproken dat ik haar zou bellen als het zover was zodat ze op onze kinderen kon komen passen als ik naar het ziekenhuis kon.
Ik dacht het goed geregeld te hebben en toen ik weeën kreeg ging het al vrij heel snel. De weeen kwamen al om de twee minuten en toen moest ik naar het ziekenhuis omdat ik daar onder controle stond. Er kwam dus geen verloskundige bij mij thuis checken. Ik belde haar of ze kon komen want t ging heel snel en we moesten weg en toen zei ze doodleuk: nee dat gaat niet want ik heb een afspraak met vriendinnen dus sorry.
Ik stond echt perplex maar veel tijd om er over te denken had ik niet. Gelukkig kwam mijn schoonmoeder direct (die had ook een etentje staan maar zei dat direct af) en mijn zusje kwam ook.
In het ziekenhuis aangekomen kon ik meteen door naar de verloskamer en binnen een uur was mijn kindje er.
Ik belde mijn moeder om het te vertellen, maar ze nam niet op. Mijn vader nam wel op en die zei dat m’n moeder naar dr vriendinnen was en haar telefoon thuis was vergeten...
S avonds belde ze terug en zei ze dat ze had gedacht dat het zo’n vaart niet zou lopen.
Nou goed ze waren al bij mij thuis toen we thuiskwamen met ons kind dus was er wel interesse, maar ik heb dit altijd zo raar gevonden en voelde me zo in de steek gelaten op het moment dat ik haar hulp nodig had.
Ik heb nooit om hulp gevraagd altijd alles zelf geregeld en nog steeds, maar in dit geval had ik dr dus wel een keer echt nodig.
Ik heb het wel tegen haar gezegd maar daar wilde ze nooit echt over praten en reageerde met dat ik dit Zeker Nooit zou vergeten en dat ze zich wel een soort van schuldig voelde maar ook vanuit een soort slachtoffer rol.
Ik merk dat het me toch nog steeds dwars zit en me verdrietig maakt. Ik denk een goede band te hebben, maar is dat wel zo als iemand dit doet? En als er nu kleine dingen voorvallen komt dat altijd naar boven.
Misschien moet ik er eens met iemand over praten, ik weet het niet. Wat vinden jullie hiervan?
Sorry voor het warrige verhaal maar vandaag was er iets waardoor dit weer naar boven kwamen en ik dacht ik moet er Mssn toch eens over praten om dit te verwerken.
Toen ik een paar jaar geleden moest bevallen van mijn 3e kind had ik met haar afgesproken dat ik haar zou bellen als het zover was zodat ze op onze kinderen kon komen passen als ik naar het ziekenhuis kon.
Ik dacht het goed geregeld te hebben en toen ik weeën kreeg ging het al vrij heel snel. De weeen kwamen al om de twee minuten en toen moest ik naar het ziekenhuis omdat ik daar onder controle stond. Er kwam dus geen verloskundige bij mij thuis checken. Ik belde haar of ze kon komen want t ging heel snel en we moesten weg en toen zei ze doodleuk: nee dat gaat niet want ik heb een afspraak met vriendinnen dus sorry.
Ik stond echt perplex maar veel tijd om er over te denken had ik niet. Gelukkig kwam mijn schoonmoeder direct (die had ook een etentje staan maar zei dat direct af) en mijn zusje kwam ook.
In het ziekenhuis aangekomen kon ik meteen door naar de verloskamer en binnen een uur was mijn kindje er.
Ik belde mijn moeder om het te vertellen, maar ze nam niet op. Mijn vader nam wel op en die zei dat m’n moeder naar dr vriendinnen was en haar telefoon thuis was vergeten...
S avonds belde ze terug en zei ze dat ze had gedacht dat het zo’n vaart niet zou lopen.
Nou goed ze waren al bij mij thuis toen we thuiskwamen met ons kind dus was er wel interesse, maar ik heb dit altijd zo raar gevonden en voelde me zo in de steek gelaten op het moment dat ik haar hulp nodig had.
Ik heb nooit om hulp gevraagd altijd alles zelf geregeld en nog steeds, maar in dit geval had ik dr dus wel een keer echt nodig.
Ik heb het wel tegen haar gezegd maar daar wilde ze nooit echt over praten en reageerde met dat ik dit Zeker Nooit zou vergeten en dat ze zich wel een soort van schuldig voelde maar ook vanuit een soort slachtoffer rol.
Ik merk dat het me toch nog steeds dwars zit en me verdrietig maakt. Ik denk een goede band te hebben, maar is dat wel zo als iemand dit doet? En als er nu kleine dingen voorvallen komt dat altijd naar boven.
Misschien moet ik er eens met iemand over praten, ik weet het niet. Wat vinden jullie hiervan?
Sorry voor het warrige verhaal maar vandaag was er iets waardoor dit weer naar boven kwamen en ik dacht ik moet er Mssn toch eens over praten om dit te verwerken.
woensdag 8 april 2020 18:14
Ik vind het zeker niet buitenproportioneel. Juist omdat dit gemis aan een moeder en het zelf leren een moeder zijn, een belangrijke kern is van wie je bent. Dat deze gebeurtenis nu nog pijn doet, betekent simpelweg dat je ergens iets te leren hebt. Over jezelf, over anderen, over wat je nodig hebt en hoe je in het leven wilt staan.Jufjoke schreef: ↑08-04-2020 11:18Want hoe rot het ook was van je moeder, ik vind het buitenproportioneel hoe je er nu, zes jaar later, nog in staat.
Therapie zou je heel goed kunnen helpen om uit te vogelen waarom dit voor jou zo traumatisch is. Gelukkig lees ik dat je daarvoor open staat, heel goed van je. Het zal je vast erg helpen.
En dat is heel normaal.
woensdag 8 april 2020 19:50
Mijn moeder heeft ook ooit iets gedaan wat op dat moment mij heel erg kwetste en wat mij nu (20 jaar later) nog steeds dwars zit. Ik heb het inmiddels wel een plekje kunnen geven. Moet wel eerlijk toegeven dat er bij mij wel meer aan de hand is (mijn moeder heeft Borderline) en dat ik therapie heb gehad van een goede therapeut.
Mijn moeder vindt het ook lastig om erover te praten. Ik denk zelf omdat ze het achteraf niet kan overdoen of terugnemen en als ze nu toegeeft dat het niet klopte dan is ze "schuldig". Ik denk dat jij er ook eens met iemand anders (objectief iemand) over moet praten. Doet je mogelijk heel goed.
Mijn moeder vindt het ook lastig om erover te praten. Ik denk zelf omdat ze het achteraf niet kan overdoen of terugnemen en als ze nu toegeeft dat het niet klopte dan is ze "schuldig". Ik denk dat jij er ook eens met iemand anders (objectief iemand) over moet praten. Doet je mogelijk heel goed.
woensdag 8 april 2020 23:29
Iemand zei het al, Vergeven doe je voor jezelf. Als je in je hart van je moeder houdt, kun je het beetje bij beetje accepteren. Maar die keuze is aan jou. Ik heb ook iets moeten leren verwerken/ accepteren waarvan menig zal zeggen Echt dat je haar dat vergeeft. Maar dat is je eigen keuze. Ik heb zelf mijn moeder nodig nog in mijn leven en vanuit dat perspectief heb ik ervoor gekozen ermee om te gaan. Succes
donderdag 9 april 2020 00:26
Suzan_1991 schreef: ↑08-04-2020 11:15Daar ben ik het helemaal mee eens. Mijn moeder mishandelde mij vroeger. Toen we het er een keer over hadden was het allemaal mijn schuld want ik was zo'n lastige puber. Ze vergeet alleen even dat ze dit al deed sinds de dood van mijn vader toen ik 7 was, maar zij weet daar niets van.
Beter een half motto....
donderdag 9 april 2020 15:20
Ik denk niet dat ze het bewust doet. Ze is erg onhandig in bepaalde dingen. Bedankt voor jullie reacties. Ik ben toch een keer nog het gesprek met haar aangegaan en hoewel ze dat moeilijk vindt gaf ze wel aan dat ze een inschattingsfout heeft gemaakt en het naar vindt dat ze dit niet meer over kan doen.
Het is ook niet dat ik het haar niet vergeef maar ik vind t wel jammer dat er door dit soort voorvallen barstjes komen in het vertrouwen. Maar goed, het is zoals het is. Bedankt voor jullie reacties en eigen verhalen waar ook hele heftige ervaringen bij zitten.![😘]()
![🥰]()
Het is ook niet dat ik het haar niet vergeef maar ik vind t wel jammer dat er door dit soort voorvallen barstjes komen in het vertrouwen. Maar goed, het is zoals het is. Bedankt voor jullie reacties en eigen verhalen waar ook hele heftige ervaringen bij zitten.
zaterdag 11 april 2020 19:04
Fijn dat jullie erover kunnen praten. Helaas is dat met mijn eigen moeder een brug te ver. Die begint hysterisch te huilen: “Ik weet wel dat je me een kutmoeder vind!”, terwijl ik dat nog nooit heb gezegd of zou zeggen. Daarmee slaat ze ieder gesprek dood.
Mijn moeder was tot mijn 17e heel lief. Daarna kwam ze in de overgang, kreeg ze twee keer een burn-out en kon ze me regelmatig de grond intrappen, meestal onder invloed van twee flessen wijn (“Je hoeft niet zo blij te doen over je studentenleven, ík heb nooit kunnen studeren!”, “Fijn dat je die bonus op je werk hebt binnengesleept, maar je bent ook een paar kilo aangekomen en dat kan écht niet”).
Ze zal nooit zeggen dat ze trots op me is, dat moet ik altijd van anderen horen. Mijn tweede zwangerschap had ik de laatste maand longontsteking. Ik was doodziek en ze heeft gewoon vier weken niet gebeld. Op de dag dat ze zou langskomen, zegde ze af omdat ze iets met de dochter van een vriendin (?) ging doen. Heb haar geappt dat ze zelf ook nog een dochter had, maar dat ze niet meer hoefde te komen. Daar reageerde ze niet op. De volgende dag was ik bevallen en kwam ze op visite alsof ik nooit iets had gestuurd.
Ik weet dat ik het met Corona enzo eigenlijk zou moeten uitpraten, maar ik kan het niet. We gaan normaal met elkaar om maar in onze band is er echt iets stuk. Ik hoop zelf nooit zo naar mijn kinderen te worden, dat is echt m’n grootste angst. Als ik ook zo hormonaal word dan ga ik aan de medicatie.
Mijn moeder was tot mijn 17e heel lief. Daarna kwam ze in de overgang, kreeg ze twee keer een burn-out en kon ze me regelmatig de grond intrappen, meestal onder invloed van twee flessen wijn (“Je hoeft niet zo blij te doen over je studentenleven, ík heb nooit kunnen studeren!”, “Fijn dat je die bonus op je werk hebt binnengesleept, maar je bent ook een paar kilo aangekomen en dat kan écht niet”).
Ze zal nooit zeggen dat ze trots op me is, dat moet ik altijd van anderen horen. Mijn tweede zwangerschap had ik de laatste maand longontsteking. Ik was doodziek en ze heeft gewoon vier weken niet gebeld. Op de dag dat ze zou langskomen, zegde ze af omdat ze iets met de dochter van een vriendin (?) ging doen. Heb haar geappt dat ze zelf ook nog een dochter had, maar dat ze niet meer hoefde te komen. Daar reageerde ze niet op. De volgende dag was ik bevallen en kwam ze op visite alsof ik nooit iets had gestuurd.
Ik weet dat ik het met Corona enzo eigenlijk zou moeten uitpraten, maar ik kan het niet. We gaan normaal met elkaar om maar in onze band is er echt iets stuk. Ik hoop zelf nooit zo naar mijn kinderen te worden, dat is echt m’n grootste angst. Als ik ook zo hormonaal word dan ga ik aan de medicatie.
zondag 12 april 2020 15:06
Eens. Vrij heftige reactie op de situatie vind ik. Er moet haast wel meer spelen.Sunny-in-Perth schreef: ↑08-04-2020 03:21Sorry hoor maar ik vind dit echt een enorm luxe probleem.
TO had 3 mensen die ze kon bellen en 2 van de 3 zijn meteen gekomen het is dus niet zo dat de kinderen van TO alleen thuis achterbleven.
De moeder van TO heeft echt een verkeerde inschatting gemaakt en ze is wel meteen naar de kinderen van TO gegaan toen ze dat doorhad, nog voordat TO thuis was, de moeder van TO kan wel excuses aanbieden maar kan het niet veranderen dus waarom er dan telkens weer over te beginnen.
zondag 12 april 2020 18:19
Dat staat ook in de reacties van de TO. Overigens klopt het verhaal van de persoon waarop je reageert ook niet want TO had helemaal geen extra mensen klaarstaan. Ze had gewoon geluk dat die wel opnamen, want moeder liet het afweten.Lachattenoir schreef: ↑12-04-2020 15:06Eens. Vrij heftige reactie op de situatie vind ik. Er moet haast wel meer spelen.
