Betonnen muur

Heey,



Ik heb nu ongv. 1.5 jaar een relatie met mijn vriendin. Haar heb ik toevallig ontmoet op het werk, keer afspreken en van het een kwam het ander.



Nou zit ik met een probleem waar ik zelf helemaal knetters gek van word. We zijn 2 totaal verschillende personen. Dat heeft ons beiden vanaf het begin al beetje bezig doen houden, met het idee het zal wel bij een 3 tal afspraakjes blijven. Maar de gevoelens en verliefdheid werden met de week erger. Tevens merkte ik een soort van bindingsangst.



Na 1.5 jaar ben ik nog steeds bang, omdat wij zoveel verschillen van elkaar. Het uiteindelijk een terugkerende werking zal hebben. Die twijfel is nooit echt weg gegaan, en het twijfel gevoel sluipt nog steeds in mij rond. Mijn vriendin wil er voor de volle 100% voor. Alleen ik kan niet echt door die barricade van twijfel heen komen. Ik ben echt nog nooit zo hevig verliefd en gek op iemand geweest als haar. Dat is gewoon abnormaal. Alleen na 1.5 heb ik nog steeds twijfels, dat het niet helemaal goed zit tussen ons.



Nou is het probleem dat mijn vriendin graag verder wil, familie, vrienden meer tijd etc etc. En dit alles probeer ik af te houden vanwege mijn twijfel gevoel. Ik zie zelf ook dat ik haar er verdriet mee doe. Met deze manier van relatie voeren. Ik begrijp ook goed dat ze verdrietig word om het feit dat ze vind/denkt dat er geen vooruit gang in komt en zit. Hier door ga ik mijzelf schuldig voelen en nog meer twijfelen. Voor een maand geleden zijn we uit elkaar gegaan en na 2 weken alweer vrolijk bij elkaar en weer net zo hard van stapel. Nu ben ik zelf druk in het weekend, verjaardagen van vrienden en familie. Dus zie ik haar 1x in de week, en alleen echt wanneer ik kan. Ook hier voel ik mij erg schuldig over dat ik teveel afspreek, en er te weinig ben voor haar en haar prive leven.



Ik sta weer op het punt om er een punt achter te gaan zetten. Ik heb het haar nog niet echt verteld. maar ik kom op 1 of andere manier niet door die muur van twijfels heen. Dat gevoel blijft maar rond dwalen. Heb het serieus geprobeerd, dat gevoel van twijfel aan de kant te zetten en er voor 100% voor te gaan. Alleen het lukt echt niet. Dit geeft mij de nodige frustraties en het gevoel dat ik haar aan het lijntje hou en veel verdriet doe, wat ze echt niet verdiend en mij tenslotte ook nog is extra schuldig en verdrietig maakt. En tevens het gevoel van twijfel ook nog is versterkt. Terwijl ik haar ook absoluut niet kwijt wil, en ook heel erg bang ben een foute keuze te gaan maken. (Beëindiging relatie). Mijn verstand zegt: Punt erachter. Waarom? Omdat ik een soort van gevoel heb, dat de twijfels niet zullen verdwijnen. Waarom ik twijfel, dat weet ik zelf eigenlijk ook niet. Misschien 2 eigenschappen niet echt heeft die voor mij best belangrijk zijn. Deze zijn ook bij haar bekend. Ze zou er aan gaan werken. (2e halve week haar exacte details verteld). Alleen ik voel mezelf nu ook weer schuldig dat ik misschien te haastig ben en haar geen tijd geef om er wat aan te veranderen. Zelf heb ik ook geprobeerd er niet zn probleem van te maken. Alleen het keert iedere keer weer terug.



Zelf wil ik haar niet kwijt, en is het terecht dat zij heeft gezegd dat ze het gevoel heeft dat het niet serieuzer word. Ik te weinig rekening met haar houdt, teveel weg ben. Dat moet tenslotte wel en verdiend ze ook! Alleen mijn gevoelens voor haar zijn zo sterk dat ik er dus echt niet uit kom. Door het twijfel gevoel zeg ik van, stoppen. Ze moet verder met haar leven en ik moet haar los laten. Na 1.5 jaar samen zijn moet zn twijfel gevoel toch wel weg zijn? Ik denk dat het aan mijzelf ligt. Alleen ik weet echt niet hoe ik hier mee om moet gaan en wat eraan te doen. Al wil ik het zo graag. Iedere keer als we weer samen zijn en ze komt binnen denk ik van WOW.. en dat ze zo gigantisch leuk is enz.



Wou vragen wat anderen hier van vinden. Moet ik nog wat geduld hebben en wachten? (dan krijg ik het gevoel dat ik haar aan het lijntje hou). Of stoppen?



Vriendelijke groetjes,

Tja, ik word zelf ook ongelukkig van dat hele gedoe met mezelf. Omdat ik er zelf niet met me hoofd bij kan, waarom die muur niet neer wil. Vreet wel veel energie en koppijn trouwens.

Jap, Kreeg als eerste reactie. Och daar gaan we weer? Zij weet zelf ook niet meer wat nou het beste is. Ze wil me alleen niet kwijt. En zelf heb ik geen enkele idee hoe ik die rot twijfels weg kan halen om het zo maar te noemen. Maar ze weet en had het vermoeden al dat ik weer aan het twijfelen was. Maar ik herinnerde iets dat in de kerst vakantie het zo super was dat die twijfels dus wel compleet weg waren gevaagd, maar toen haar gedrag veranderde het weer op kwam dagen. Dus ergens moet het te elimineren zijn.



Ik begrijp haar ook wel. Dat je na 1.5 jaar toch wel is mag verwachten van iemand dat ie er voor gaat of niet (zekerheid kan geven). En zo niet, dat ze daar gefrustreerd van word.

quote:doodle1 schreef op 01 april 2010 @ 13:39:

eNux, noem me ongevoelig, maar het eerste wat in me opkomt is: je hebt haar voor de sex. Het is allemaal heerlijk en geweldig en dat wil je niet kwijt. Maar een serieuze relatie wil je niet aangaan.

Dit haal ik eruit omdat je aangeeft dat je 1x in de week bij haar bent (c.q. tijd voor haar vrijmaakt) en dat jullie die ene keer per week eigenlijk altijd in bed doorbrengen.

Jij denkt na 1,5 jaar nog steeds WOW! omdat de sex goed is en omdat je opgewonden van haar raakt.

Dat wil je niet kwijt, maar voor een relatie is ze jouw type niet.



Wanneer ik hier naast zit, denk ik dat het meer een probleem van jou zelf is.

Ik denk dat zij niet het type is wat jij altijd voor je hebt gezien, het type waar je 'normaal' op valt.

Mijn vriend is totaal niet mijn type, het tegenovergestelde van mijn 'idaalbeeld' en daar heb ik ook even aan moeten wennen.

Ik zag niets in hem, maar bleef maar bij hem terugkomen. We spraken altijd thuis af, want serieus 'als stel' buiten gezien worden wilde ik echt niet. Totdat iemand mij hierop wees en duidelijk de woorden sprak "geef die jongen toch een kans. Wordt het niets zullen mensen jou daar niet op aan kijken, dat maakt echt niets uit. Iemand hoeft niet perfect te zijn, maar kan zeker wel de persoon zijn die je gelukkig maakt. Probeer het en geniet even van hoe het is, zonder na te denken over de toekomst.'

Toen ik dit deed, kon ik genieten van hem, zag ik alleen nog zijn leuke kanten en werd het nog interessanter omdat ik zijn leventje leerde kennen en hij het mijne. We groeiden naar elkaar toe en het werd vanzelf een relatie.

Nu zou ik niet meer zonder hem willen en kan ik oprecht zeggen dat hij 'the one' voor me is, ondanks dat hij veel trekjes heeft die mij irriteren en die ik niet aantrekkelijk vind. Nu kan ik erom lachen (en soms flink om ruzien )



Excuses voor de lange reactie.



Excuses voor de lange reactie? Geeft totaal niet! Ben er eerder gezegd blij mee. Iets spreekt mij ontzettend aan in je reactie. Of ik haar voor de sex heb? Nee, dat heeft een vriendin van haar ook al is tegen mij gezegd, hier werd ik erg pissig over omdat het echt mijn bedoeling niet is om iemand die gek van mij is voor de sex te gebruiken! En afspreken doen we wel thuis maar gaan als we langere tijd bij elkaar zijn wel altijd naar buiten de kroeg in of wandelen in het bos etc. etc. je kent het wel, daar schaam ik me ook echt niet voor. Dan ben ik eerder trots op haar! Ik ben in januari al een keer bij haar weg geweest. (punt erachter gezet). Na 2 weken geen contact gehad. En in die 2 weken had ik wel zoiets van tja misschien is dit het niet. Op een of andere manier weet niet meer hoe, ben ik weer bij haar terecht gekomen. Voor die stop bleef ik altijd thuis, sprak weinig dingen af omdat ik bij haar wou zijn. toen waren we zn 4 dagen per week bij elkaar (dag en nacht). Dat was echt super. alleen na die stop is het niet meer zo geweest zoals het voor heen was. En begonnen mijn twijfels nog wat sterker te worden en mijn drang naar haar familie en vrienden, volle weekenden met elkaar af te nemen. Nou ik herken wat, want zij is mijn type ook totaal niet! Had ook nooit verwacht dat ik gek van haar zou worden. En heb in het begin ook bijna iedere week wel gezegd van: Aaah, dit kan toch niet?? Waarom val jij op mij en ik op jou? We zijn zo verschillend dat wil toch niet samen. En toen begon ik die twijfels over ons beiden direct al te krijgen.. ja weet ik het een soort van bindingsangst, ben wel is mee geweest naar haar familie en vrienden maar dat moest echt een beetje onder drang als ware (nooit met plezier). Liever vermijden ik het. Ik zal die post van jou is goed in me oren knopen, hier zit echt wat in.



Bedankt iig!