Relaties
alle pijlers
Bij je ouders op visite, en zij bij jou
zondag 17 januari 2010 om 19:40
Vanmiddag fietste ik lekker voor wat beweging en ontspanning naar mijn paarden die in een dorp, ongeveer 14 kilometer, verderop staan.
Het is het dorp waar ik ben opgegroeid en waar mijn ouders nog wonen. Mijn ouders zijn gescheiden maar zijn met hun nieuwe partners in dit dorp blijven wonen. Automatisch denk ik; even bij mijn papa langs. (die had namelijk een heerlijke doos Belgische Bonbons voor me meegenomen en daar sms'te hij laatst over, dat ik die kon ophalen)
Terwijl ik mijn paard borstel begin ik eens na te denken en kom tot de conclusie dat ik (en mijn man en kind) eigenlijk altijd naar mijn ouders (en zijn ouders) toegaan. Ze komen zelden bij ons. Blijven zeker niet eten en beperken het bezoek meestal tot de deur. Dus ik ben na de verzorging van de paarden weer lekker naar huis gefiets.
Mijn huis is niet vies, ik kan redelijk tot goed koken, we wonen niet extreem klein, zeker niet ver weg en we vinden het leuk om bezoek te krijgen. Ik weet dat ze niet bang zijn voor de honden want dat zeggen ze. Dus geloof ik dat.
Navraag in mijn omgeving leert dat het inderdaad erg vaak zo is dat je als kind naar je ouders toegaat bij bezoek.
Even voorop gesteld, dit is geen serieus probleem of iets waar ik mee zit. (die bonbons ga ik wel halen ) Maar ik vraag me af waardoor dit nou komt. Of hebben andere mensen wel ouders die bij hun op bezoek komen? En waarom zijn die ouwelui hun huis nou niet uit te krijgen? Ik herrinner me wel dat we vroeger ook altijd naar mijn Opa gingen en hij nooit bij ons kwam, misschien is het dus iets genetisch.
Het is het dorp waar ik ben opgegroeid en waar mijn ouders nog wonen. Mijn ouders zijn gescheiden maar zijn met hun nieuwe partners in dit dorp blijven wonen. Automatisch denk ik; even bij mijn papa langs. (die had namelijk een heerlijke doos Belgische Bonbons voor me meegenomen en daar sms'te hij laatst over, dat ik die kon ophalen)
Terwijl ik mijn paard borstel begin ik eens na te denken en kom tot de conclusie dat ik (en mijn man en kind) eigenlijk altijd naar mijn ouders (en zijn ouders) toegaan. Ze komen zelden bij ons. Blijven zeker niet eten en beperken het bezoek meestal tot de deur. Dus ik ben na de verzorging van de paarden weer lekker naar huis gefiets.
Mijn huis is niet vies, ik kan redelijk tot goed koken, we wonen niet extreem klein, zeker niet ver weg en we vinden het leuk om bezoek te krijgen. Ik weet dat ze niet bang zijn voor de honden want dat zeggen ze. Dus geloof ik dat.
Navraag in mijn omgeving leert dat het inderdaad erg vaak zo is dat je als kind naar je ouders toegaat bij bezoek.
Even voorop gesteld, dit is geen serieus probleem of iets waar ik mee zit. (die bonbons ga ik wel halen ) Maar ik vraag me af waardoor dit nou komt. Of hebben andere mensen wel ouders die bij hun op bezoek komen? En waarom zijn die ouwelui hun huis nou niet uit te krijgen? Ik herrinner me wel dat we vroeger ook altijd naar mijn Opa gingen en hij nooit bij ons kwam, misschien is het dus iets genetisch.
maandag 18 januari 2010 om 14:52
nogal gelijkwaardig. Wel altijd op uitnodiging, we hebben allemaal een drukke agenda. Mijn schoonouders gaan wij iets vaker naartoe, omdat ze in het buitenland wonen en wij daar makkelijker kunnen blijven slapen (zij moeten bij ons een hotel nemen, want wij hebben geen slaapkamer).
Nastik, ik zou het gewoon aankaarten bij je ouders. Gewoon vanuit jezelf brengen, zeggen dat je hen graag wilt zien en dat je ook graag jouw leven vanuit jouw huis met hen deelt en hen een beetje wilt verzorgen en verwennen.
Nastik, ik zou het gewoon aankaarten bij je ouders. Gewoon vanuit jezelf brengen, zeggen dat je hen graag wilt zien en dat je ook graag jouw leven vanuit jouw huis met hen deelt en hen een beetje wilt verzorgen en verwennen.
maandag 18 januari 2010 om 14:56
Herkenbaar. Mijn ouders wonen 6 km bij mij vandaan. Ze nodigen met nooit uit, maar zijn wel beledigd als ik een tijd niet ben geweest. Ze zijn heel erg aan gewoonten gebonden. Pas zou ik er een hapje eten. Ik zou er om 17.30 uur zijn. Ik had een sollicitatiegesprek in de buurt. Dat liep uit (wel aangenomen) en ik belde om 17.15 uur dat ik er om 18.15 uur zou zijn. Dat kon niet, dat was te laat, want 18.00 uur eten. Maar, ik was alsnog welkom. Ik kom uiteindelijk om 18.15 uur thuis (gek, zo noem je het dan toch weer wel), pa en ma hadden net gegeten en mijn hapje werd nog even opgewarmd. Ze snapten ook niet dat mijn gesprek uitliep. "Kooken", zegt mijn moeder, "ik snap werkelijk niet dat mensen niet in staat zijn binnen een gestelde tijd hun gesprek te voeren". Ik dacht: ??? Maar ik heb gewoon besloten dat ik maar met hun stroom meega. Het voordeel van niet uitgenodigd worden is dat ik mezelf tegenwoordig maar even uitnodig of dat ik vraag of zij bij me komen eten. Dus ik heb de regie in handen. Geen onverwacht bezoek aan de deur. Ze komen nu as vrijdag op uitnodiging bij mij eten. Je snapt wel dat rond zessen de prak op tafel moet staan, anders wordt het te laat. Ach, ze zijn al wat ouder, dan doe ik het toch op hun manier.
maandag 18 januari 2010 om 16:03
Hier gaan we ongeveer 1 keer per week-twee weken bij de schoonfam eten. Zij komen bijna nooit naar ons, toevallig pas voor het eerst wezen eten. Maar gelukkig (!!!!) geen onaangekondigde bezoekjes! Mijn moeder is een verhaal apart. Daar ben ik bijna dagelijks, en vriend en ik eten daar ook zeer regelmatig. Ook slapen we er nog wel eens. Misschien omdat mijn moeder alleen is (vader is overleden). Verder is het daar altijd zoete inval van familie her en der, en dat terwijl ze gewoon nog full time werkt. Mijn moeder vind het daarom ook extra lastig om bij ons te komen. Want misschien komt mijn broer wel spontaan even eten oid. Vind het nooit erg, ik geen zooi en heerlijk even "thuis".
maandag 18 januari 2010 om 16:13
hier is het juist andersom: mijn moeder is alleenstaand en zit met gemak 3 keer per week hier aan tafel om mee te eten. Andersom gebeurd eigenlijk zelden tot nooit want ze houdt niet van koken, ik ben dan ook nooit lang bij mijn moeder thuis.
Dit terwijl mijn moeder bij ons gerust de hele avond blijft zitten, filmpje kijken, koffie drinken met iets lekkers erbij
(gaat ze dan zelf naar op zoek in onze kast).
Met schoonouders gaat het keurig om en om. Dan eten we ( op uitnodiging) bij hun, dan zij weer bij ons. Soms komen ze nog wel eens koffie drinken, maar dit wordt ook altijd van te voren afgesproken.
Dit terwijl mijn moeder bij ons gerust de hele avond blijft zitten, filmpje kijken, koffie drinken met iets lekkers erbij
(gaat ze dan zelf naar op zoek in onze kast).
Met schoonouders gaat het keurig om en om. Dan eten we ( op uitnodiging) bij hun, dan zij weer bij ons. Soms komen ze nog wel eens koffie drinken, maar dit wordt ook altijd van te voren afgesproken.
maandag 18 januari 2010 om 16:20
Ik woon zelf op kamers in een stad 1.5 uur bij mijn ouders vandaan en ga in het weekend altijd naar mijn ouders toe. Zij komen eigenlijk nooit naar mij, maar dit is ook een hele andere situatie. Ik herken het wel bij mijn vriend. Hij heeft sinds 2 jaar een eigen huisje (woonde daarvoor op kamers), 10 minuten fietsen bij zijn ouders vandaan. Zijn moeder is nog maar 1 keer bij hem thuis geweest. Zelfs op zijn verjaardag oid komen ze niet langs, want zijn ze meestal op vakantie. Zijn moeder kwam de eerste keer langs bij zijn huis toen hij er al ruim een jaar woonde, en dat was ook nog omdat het niet anders kon(moest iets langs brengen). Hier heb ik me echt heel erg over verbaasd, als ik op mezelf zou wonen zou ik het wel leuk vinden als mijn ouders af en toe langs zouden komen, en vooral als ik er net woon en alles opgeknapt / geklust heb dat ze even komen kijken naar het resultaat (zijn huis was nogal een bouwval toen hij erin trok en heeft alles zelf opgeknapt). Vooral als je ouders maar op 10 minuten fietsafstand wonen. Maar dit is bij iedereen weer verschillend, misschien ligt het ook aan de band die je met je ouders hebt, hoewel mijn vriend wel heel close is met zijn ouders verder, maar hij gaat dus altijd naar hen toe.
