Relaties
alle pijlers
bindingsangst
dinsdag 9 maart 2010 om 21:29
hoi allemaal,
Ik lees al even mee op het forum en heb nu zelf iets waar ik graag wat hulp bij zou willen.
Ik denk namelijk dat ik zelf aan bindingsangst lijd. Aan de ene kant wil ik erg graag een relatie. Ik wil namelijk ook gewoon huisje boompje beestje. Maar zodra er een man emotioneel bij mij in de buurt komt dan krijg ik letterlijk bijna paniekaanvallen.
Nu ben ik al een hele poos aan het analyseren waaar ik dan precies zo bang voor ben? Want het gebeurd bij werkelijke elke man en hierdoor loopt het altijd weer stuk omdat ik het dan uit maak.
Ik denk dat ik heel bang ben om me te binden omdat ik zooo graag wil dat het perfect is. Als ik dan een relatie krijg dan moet het met de goede zijn zodat ik niet bang hoef te zijn dat het weer uit gaat. Tja probleem is denk ik duidelijk : Je weet niet of het de goede is.... Dat weet je pas als je iemand leert kennen. Maar voordat ik iemand ken heb ik al 1000 punten gevonden die ik niet zo vind en dan haak ik al af.Geen enkele man is namelijk perfect maar hierdoor geef ik mezelf niet de kans om iemand te leren kennen of om verliefd te worden. Misschien wil ik wel heel romantisch liefde op het eerste gezicht en direct vanaf dag één over mijn oren verliefd worden.
Ik begrijp dus wel heel goed waar het fout loopt en waarom en toch kan ik die bijna paniek niet stoppen. het lukt me gewoon niet om er wat luchtiger over te doen en mezelf de tijd te gunnen om iemand te leren kennen.
Is er iemand die dit herkend? En hoe zouden jullie hiermee omgaan? Is het misschien een idee om de man in kwestie te vertellen dat ik graag rustig aan wil doen omdat ik het 'eng' vind?
Tja het is een heel verhaal met heel veel vragen maar ben erg onzeker hierdoor geworden en hoop dat jullie heldere blik mij hierbij kan helpen.
Groetjes
Ik lees al even mee op het forum en heb nu zelf iets waar ik graag wat hulp bij zou willen.
Ik denk namelijk dat ik zelf aan bindingsangst lijd. Aan de ene kant wil ik erg graag een relatie. Ik wil namelijk ook gewoon huisje boompje beestje. Maar zodra er een man emotioneel bij mij in de buurt komt dan krijg ik letterlijk bijna paniekaanvallen.
Nu ben ik al een hele poos aan het analyseren waaar ik dan precies zo bang voor ben? Want het gebeurd bij werkelijke elke man en hierdoor loopt het altijd weer stuk omdat ik het dan uit maak.
Ik denk dat ik heel bang ben om me te binden omdat ik zooo graag wil dat het perfect is. Als ik dan een relatie krijg dan moet het met de goede zijn zodat ik niet bang hoef te zijn dat het weer uit gaat. Tja probleem is denk ik duidelijk : Je weet niet of het de goede is.... Dat weet je pas als je iemand leert kennen. Maar voordat ik iemand ken heb ik al 1000 punten gevonden die ik niet zo vind en dan haak ik al af.Geen enkele man is namelijk perfect maar hierdoor geef ik mezelf niet de kans om iemand te leren kennen of om verliefd te worden. Misschien wil ik wel heel romantisch liefde op het eerste gezicht en direct vanaf dag één over mijn oren verliefd worden.
Ik begrijp dus wel heel goed waar het fout loopt en waarom en toch kan ik die bijna paniek niet stoppen. het lukt me gewoon niet om er wat luchtiger over te doen en mezelf de tijd te gunnen om iemand te leren kennen.
Is er iemand die dit herkend? En hoe zouden jullie hiermee omgaan? Is het misschien een idee om de man in kwestie te vertellen dat ik graag rustig aan wil doen omdat ik het 'eng' vind?
Tja het is een heel verhaal met heel veel vragen maar ben erg onzeker hierdoor geworden en hoop dat jullie heldere blik mij hierbij kan helpen.
Groetjes
dinsdag 9 maart 2010 om 21:44
Misschien even helemaal niets aan gaan met een man en jezelf eens met voetjes op de vloer brengen?
Het leven bestaat uit keuzes waar er geen perfecte keuzes bestaan. Jij bent niet ideaal, een ander ook niet. Alternatief is niets.
Beetje realisme in je leven brengen.
Niemand kan jou geven wat je blijkbaar van een ander verwacht. De ander zal jou dan ook 100% zeker teleurstellen.
Jezelf geven wat je nodig hebt doet wonderen. Dat doet ook wonderen voor het waarderen van anderen.
Het leven bestaat uit keuzes waar er geen perfecte keuzes bestaan. Jij bent niet ideaal, een ander ook niet. Alternatief is niets.
Beetje realisme in je leven brengen.
Niemand kan jou geven wat je blijkbaar van een ander verwacht. De ander zal jou dan ook 100% zeker teleurstellen.
Jezelf geven wat je nodig hebt doet wonderen. Dat doet ook wonderen voor het waarderen van anderen.
dinsdag 9 maart 2010 om 22:03
Ja dat klopt. Ben zo'n verschikkelijke perfectionist. niet alleen wat keuzes en mannen betrteft maar dat speelt in alles in mijn leven. Waardoor ik een boel dingen niet echt kan waarderen omdat het niet perfect is en ik dus ook veel mis.
Vind je stukje heel helder. Even beide voetjes op de vloer. Zit soms zo vast in gedachtes en angsten dat ik vergeet dat het eigenlijk veel simpeler is.
Vind je stukje heel helder. Even beide voetjes op de vloer. Zit soms zo vast in gedachtes en angsten dat ik vergeet dat het eigenlijk veel simpeler is.
dinsdag 9 maart 2010 om 22:13
Ik herken het ook. En ik loop er ook regelmatig tegenaan. Ik herken veel van wat qwertu schrijft.
Het verschil tussen mijn huidige relaties en mijn vorige relaties, is dat mijn partner voelt als de juiste persoon waar ik voor 100% wil gaan, en mijn huidige relatie zo goed voelt dat ik bereid ben aan mijn bindingsangst te werken in plaats van weg te rennen voor de intimiteit. En om erover te praten en me er over heen te zetten.
Ik heb heel lang geroepen dat ik de moderne vorm van bindingsangst heb, die angst die opkomt bij de niet juiste partner, maar inmiddels is me duidelijk dat ik er wel echt last van heb.
Veel van wat qwertu schrijft herken ik ook. Intimiteit is iets wat een blokkering triggert. Elke stap die meer verbintenis aangeeft maakt paniek in me los, terwijl ik er net zo hard naar kan verlangen als ieder ander. Het herkennen van het patroon is al een hele goede stap in de juiste richting. Hulp hierbij ook.
Verder is het heel belangrijk om eerst aan jezelf te werken, te weten wat jij jezelf kunt geven en dat ook te doen, te weten wat jij wilt en dáárna pas eventueel een relatie in te stappen. Dan vervalt het willen binden uit angst of verlangen om maar een relatie te hebben, en blijft het bereid zijn tot binden omdat je de juiste persoon voor je hebt over.
Het verschil tussen mijn huidige relaties en mijn vorige relaties, is dat mijn partner voelt als de juiste persoon waar ik voor 100% wil gaan, en mijn huidige relatie zo goed voelt dat ik bereid ben aan mijn bindingsangst te werken in plaats van weg te rennen voor de intimiteit. En om erover te praten en me er over heen te zetten.
Ik heb heel lang geroepen dat ik de moderne vorm van bindingsangst heb, die angst die opkomt bij de niet juiste partner, maar inmiddels is me duidelijk dat ik er wel echt last van heb.
Veel van wat qwertu schrijft herken ik ook. Intimiteit is iets wat een blokkering triggert. Elke stap die meer verbintenis aangeeft maakt paniek in me los, terwijl ik er net zo hard naar kan verlangen als ieder ander. Het herkennen van het patroon is al een hele goede stap in de juiste richting. Hulp hierbij ook.
Verder is het heel belangrijk om eerst aan jezelf te werken, te weten wat jij jezelf kunt geven en dat ook te doen, te weten wat jij wilt en dáárna pas eventueel een relatie in te stappen. Dan vervalt het willen binden uit angst of verlangen om maar een relatie te hebben, en blijft het bereid zijn tot binden omdat je de juiste persoon voor je hebt over.
dinsdag 9 maart 2010 om 22:17
Je beseft je dat geen keuze ook een keuze is met gevolgen.
Elke keuze, wat het ook is, heeft altijd een positieve en negatieve kant. Je opent en sluit een deur tegelijkertijd. Het helpt als je achter een keuze kan staan, waardoor je voor jezelf kan verantwoorden waarom je de andere deur dicht hebt gedaan. De kunst is om dat dan ook echt te doen.
Als ik kijk naar mezelf heb ik een rode lijn in mijn leven hoe ik wil leven en waar ik naar toe wil. Dit is mijn rode lijn. Alles wat op mijn pad komt zal daar min of meer in moeten passen (gelukkig is dat niet al te lastig ) Als ik te sterk van die rode lijn af moet wijken dan is de keuze makkelijker te maken om die deur dicht te doen. Dat kan ik dan voor mezelf verantwoorden, hoe pijnlijk iets soms dan ook kan zijn. Mijn vroegere perfectionisme kwam uit controle drang. Ik heb leren loslaten. In mijn geval was het dat ik uiteindelijk niet zozeer kritisch was op de omgeving of anderen, maar ontevreden over mezelf. Hoe meer zelf acceptatie en zelfcompassie, hoe meer ik anders naar anderen ging kijken. Als mens zeg maar... das best prettig.
Elke keuze, wat het ook is, heeft altijd een positieve en negatieve kant. Je opent en sluit een deur tegelijkertijd. Het helpt als je achter een keuze kan staan, waardoor je voor jezelf kan verantwoorden waarom je de andere deur dicht hebt gedaan. De kunst is om dat dan ook echt te doen.
Als ik kijk naar mezelf heb ik een rode lijn in mijn leven hoe ik wil leven en waar ik naar toe wil. Dit is mijn rode lijn. Alles wat op mijn pad komt zal daar min of meer in moeten passen (gelukkig is dat niet al te lastig ) Als ik te sterk van die rode lijn af moet wijken dan is de keuze makkelijker te maken om die deur dicht te doen. Dat kan ik dan voor mezelf verantwoorden, hoe pijnlijk iets soms dan ook kan zijn. Mijn vroegere perfectionisme kwam uit controle drang. Ik heb leren loslaten. In mijn geval was het dat ik uiteindelijk niet zozeer kritisch was op de omgeving of anderen, maar ontevreden over mezelf. Hoe meer zelf acceptatie en zelfcompassie, hoe meer ik anders naar anderen ging kijken. Als mens zeg maar... das best prettig.
dinsdag 9 maart 2010 om 22:20
domnaiefmutsje,
hoe ben je dan van de perfectionisme afgekomen? Ik herken het zo ontzettend wat je zegt. Dat je niet tevreden bent met jezelf en dat de ander het daarom ook nooit goed genoeg kan doen. Zit er zelf vreselijk mee en loop er vooral in intieme relaties iedere keer weer tegenaan. Wil de ander voortdurend controleren.
hoe ben je dan van de perfectionisme afgekomen? Ik herken het zo ontzettend wat je zegt. Dat je niet tevreden bent met jezelf en dat de ander het daarom ook nooit goed genoeg kan doen. Zit er zelf vreselijk mee en loop er vooral in intieme relaties iedere keer weer tegenaan. Wil de ander voortdurend controleren.
dinsdag 9 maart 2010 om 22:28
O, ik herken dit zo erg! Heb toevallig net een topic geopend: 'Verliefd...maar zo gespannen. Ben ik er wel aan toe?'
Ik loop er nu namelijk keihard tegenaan... ik heb een hele leuke man ontmoet, die ik nu zo'n 6 keer gezien heb (en ook gezoend en het bed mee gedeeld inmiddels), maar dat nu ook alweer stuk lijkt te lopen omdat ik me niet echt kan geven en open stellen.
Ik blokkeer ook volledig in zijn bijzijn. Hij heeft nu aangegeven dat hij het lastig vindt dat ik geen respons lijk te geven op zijn toenaderingen en acties. Dat kan ik me heel goed voorstellen. Ik WIL wel, maar het lukt me gewoon niet! Al die aandacht en die complimentjes benauwen me enorm. Ik vind het werkelijk dood- en doodeng! Al mijn zelfvertrouwen daalt naar het nulpunt en ik sla gewoon op tilt.
Maar als hij weg is (vooral als dat een tijdje duurt) is het verlangen enorm en spatten de vonken er vanaf. Dan kan ik vaak over de sms wel zeggen wat ik voor hem voel. Maar staat hij eenmaal voor mijn neus, dan kan ik dat niet meer en voel ik het vaak ook niet meer op die manier. Dan is het binnen bereik en hoef ik er blijkbaar niet meer mijn best voor te doen.
En nu voel ik me dan ook behoorlijk klote, omdat het erop lijkt dat ik door mijn bindingsangst deze potentiële relatie aan het verknallen ben
Ik denk wel dat de tijd nemen inderdaad een goeie remedie is. Ik merk dat ik echt de behoefte heb om zelf het tempo te bepalen en af en toe afstand te nemen, om vervolgens zelf weer toenadering te zoeken. Misschien omdat ik het onder controle wil houden?
Ik loop er nu namelijk keihard tegenaan... ik heb een hele leuke man ontmoet, die ik nu zo'n 6 keer gezien heb (en ook gezoend en het bed mee gedeeld inmiddels), maar dat nu ook alweer stuk lijkt te lopen omdat ik me niet echt kan geven en open stellen.
Ik blokkeer ook volledig in zijn bijzijn. Hij heeft nu aangegeven dat hij het lastig vindt dat ik geen respons lijk te geven op zijn toenaderingen en acties. Dat kan ik me heel goed voorstellen. Ik WIL wel, maar het lukt me gewoon niet! Al die aandacht en die complimentjes benauwen me enorm. Ik vind het werkelijk dood- en doodeng! Al mijn zelfvertrouwen daalt naar het nulpunt en ik sla gewoon op tilt.
Maar als hij weg is (vooral als dat een tijdje duurt) is het verlangen enorm en spatten de vonken er vanaf. Dan kan ik vaak over de sms wel zeggen wat ik voor hem voel. Maar staat hij eenmaal voor mijn neus, dan kan ik dat niet meer en voel ik het vaak ook niet meer op die manier. Dan is het binnen bereik en hoef ik er blijkbaar niet meer mijn best voor te doen.
En nu voel ik me dan ook behoorlijk klote, omdat het erop lijkt dat ik door mijn bindingsangst deze potentiële relatie aan het verknallen ben
Ik denk wel dat de tijd nemen inderdaad een goeie remedie is. Ik merk dat ik echt de behoefte heb om zelf het tempo te bepalen en af en toe afstand te nemen, om vervolgens zelf weer toenadering te zoeken. Misschien omdat ik het onder controle wil houden?
dinsdag 9 maart 2010 om 22:29
Ow das niet zo makkelijk gegaan. Maar globaal... (tijdsbestek niet meteen, zeg maar)
Allereerst omarmen dat perfectionisme mij gebracht heeft waar ik toen was. Ik heb het nodig gehad om daar te komen. Stuk acceptatie. Dan beseffen dat het in de weg ging staan om verder te komen, beseffen dat loslaten nodig was. Beseffen en doen liggen nog mijlenver uit elkaar.
Ik heb altijd die rode draad voor ogen gehad. Dat is mijn houvast. Ik geloof er heilig in dat als je doel hebt waar je wil zijn in het leven, dat je automatisch de keuzes gaat maken die daarbij horen.
Stukje bij beetje voelde ik dat de wereld niet verging als ik (iets) los kon laten en zelfs meer lucht kreeg.
Een leven zit vol ervaringen. Als je jarenlang perfectionistisch bent dan is dat je referentie kader. De kunst is om een nieuw referentie kader op te bouwen.
Het schept zoveel ruimte... pffff....
Allereerst omarmen dat perfectionisme mij gebracht heeft waar ik toen was. Ik heb het nodig gehad om daar te komen. Stuk acceptatie. Dan beseffen dat het in de weg ging staan om verder te komen, beseffen dat loslaten nodig was. Beseffen en doen liggen nog mijlenver uit elkaar.
Ik heb altijd die rode draad voor ogen gehad. Dat is mijn houvast. Ik geloof er heilig in dat als je doel hebt waar je wil zijn in het leven, dat je automatisch de keuzes gaat maken die daarbij horen.
Stukje bij beetje voelde ik dat de wereld niet verging als ik (iets) los kon laten en zelfs meer lucht kreeg.
Een leven zit vol ervaringen. Als je jarenlang perfectionistisch bent dan is dat je referentie kader. De kunst is om een nieuw referentie kader op te bouwen.
Het schept zoveel ruimte... pffff....
dinsdag 9 maart 2010 om 22:30
quote:doralie schreef op 09 maart 2010 @ 21:29:
Ik denk dat ik heel bang ben om me te binden omdat ik zooo graag wil dat het perfect is. Als ik dan een relatie krijg dan moet het met de goede zijn zodat ik niet bang hoef te zijn dat het weer uit gaat. Tja probleem is denk ik duidelijk : Je weet niet of het de goede is.... Dat weet je pas als je iemand leert kennen.Als je met 'de goede' iets bedoeld als de liefde van je leven dan zul je zelfs moeten wachten tot dag waarop je sterft. Dat kan zomaar nog zestig jaar duren. Die periode kun je maar beter op een gezellige manier doorbrengen, zonder je dus voortdurend te laten leiden door angsten. Je bent een grote meid toch? Dan zul je een blauwtje echt wel overleven.
Ik denk dat ik heel bang ben om me te binden omdat ik zooo graag wil dat het perfect is. Als ik dan een relatie krijg dan moet het met de goede zijn zodat ik niet bang hoef te zijn dat het weer uit gaat. Tja probleem is denk ik duidelijk : Je weet niet of het de goede is.... Dat weet je pas als je iemand leert kennen.Als je met 'de goede' iets bedoeld als de liefde van je leven dan zul je zelfs moeten wachten tot dag waarop je sterft. Dat kan zomaar nog zestig jaar duren. Die periode kun je maar beter op een gezellige manier doorbrengen, zonder je dus voortdurend te laten leiden door angsten. Je bent een grote meid toch? Dan zul je een blauwtje echt wel overleven.
dinsdag 9 maart 2010 om 23:40
Je leeft maar één keer & je weet ook niet hoe lang. Je kunt je hele leven bang (en dus alleen) blijven, of jezelf een schop onder je kont geven. Als je je perfecte (bestaat inderdaad niet trouwens) liefde zou vinden kan hij ook onder een auto lopen ofzo. Niks is zeker. Zelfs niet dat je ongelukkiger bent nu je in angst leeft dan wanneer je wel zou durven. Of is dit te hard gezegd? Ik wil niet vervelend doen maar ik vind het altijd zo jammer als mensen in angst leven en daardoor vanalles mislopen.
dinsdag 9 maart 2010 om 23:44
Ik vind het persoonlijk niet te hard gezegd akulp. Ik vertel mezelf ook heel vaak dat je niets zeker weet in dit leven, en dat het morgen afgelopen kan zijn met het leven dat je gewend bent.
Bindingsangst is echter niet een angst waarbij je 24/7 bang door het leven gaat, maar die op momenten op komt zetten. Er zijn (bij mij en vast bij velen anderen) ook heel veel momenten, intieme momenten waarvan gewoon volop wordt genoten. Dat neemt helaas niet weg dat af en toe alles in mij schreeuwt; "RENNEN", terwijl ik daar werkelijk waar geen reden toe heb.
Ik zou het kunnen gooien op een beklemmend gevoel, maar mijn vriend laat me helemaal vrij. Of op het idee dat ik gewoon nog wil kunnen doen wat ik wil zonder verantwoording af te moeten leggen, maar wat ik wil is met hem zijn, met hem iets opbouwen. Ik zou het kunnen gooien op onzekerheid, maar eigenlijk ben ik heel zeker over mijzelf, en over mijn relatie. Ik zou het kunnen gooien op mijn hang naar vrijheid, maar ik bén vrij. Als ik wil gaan, mag ik gaan. Dan komt er niemand smekend aan mijn voeten hangen want mijn vriend heeft voldoende eigenwaarde. Wij zijn vrijwillig bij elkaar. Niet omdat het moet, omdat het eng is, omdat we niet alleen zouden kunnen zijn of omdat we niet beter weten, maar omdat we samen wíllen zijn. Omdat we elkaar aanvullen ipv invullen, omdat we het ontzettend leuk hebben samen en gek zijn op elkaar. Omdat we elkaar zien als iemand met wie we de kleine brandjes blussen maar ook tegen hetere vuren willen strijden, die we liefhebben en accepteren zoals we zijn. Omdat we vanaf moment één stapelverliefd op elkaar werden en we beiden helemaal onszelf kunnen zijn. Omdat die klik er is. Omdat we het gevoel hebben dat we bij elkaar horen, hoe suf dat ook klinkt, hoe bang dat idee me soms ook maakt.
Voor mij is bindingsangst mijn angst voor intimiteit en kwetsbaarheid. Nergens voor nodig, maar op momenten erg aanwezig.
Ik ben helemaal bijvoorbeeld helemaal fan geworden van het nummer 'avond' van Boudewijn de groot. Die ik hieronder even quote..
quote:
Nu hoef je nooit je jas meer aan te trekken
en te hopen dat je licht het doet.
laat buiten de stormwind nu maar razen in het donker
want binnen is het warm en licht en goed
hand in hand naar buiten kijkend waar de regen valt
ik zie het vuur van hoop en twijfel in je ogen
en ik ken je diepste angst
Want je kunt niets zeker weten en alles gaat voorbij
Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij
En als je 's morgens opstaat ben ik bij je
en misschien heb ik al thee gezet
En als de zon schijnt buiten gaan we lopen door de duinen
en als het regent gaan we t'rug in bed
Uren langzaam wakker worden, zwevend door de tijd
Ik zie het licht door de gordijnen
en ik weet, t'verleden geeft geen zekerheid
Want je kunt niets zeker weten en alles gaat voorbij
Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij
ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij
Ik doe de lichten uit en de kamer wordt nu donker,
een straatlantaarn buiten geeft wat licht,
En de dingen in de kamer worden vrienden die gaan slapen,
de stoelen staan te wachten op 't ontbijt
En morgen wordt ik wakker met de geur van brood en honing.
De glans van gouden zonlicht in je haar
En de dingen in de kamer, ik zeg ze welterusten
vanavond gaan we slapen en morgen zien we wel
Maar de dingen in de kamer zouden levenloze dingen zijn, zonder jou
En je kunt niets zeker weten en alles gaat voorbij
Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij
ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij
En je kunt niets zeker weten want alles gaat voorbij
Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij
ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij pffff dit was trouwens meteen de laatste keer dat ik zo open ben op een forum.
Bindingsangst is echter niet een angst waarbij je 24/7 bang door het leven gaat, maar die op momenten op komt zetten. Er zijn (bij mij en vast bij velen anderen) ook heel veel momenten, intieme momenten waarvan gewoon volop wordt genoten. Dat neemt helaas niet weg dat af en toe alles in mij schreeuwt; "RENNEN", terwijl ik daar werkelijk waar geen reden toe heb.
Ik zou het kunnen gooien op een beklemmend gevoel, maar mijn vriend laat me helemaal vrij. Of op het idee dat ik gewoon nog wil kunnen doen wat ik wil zonder verantwoording af te moeten leggen, maar wat ik wil is met hem zijn, met hem iets opbouwen. Ik zou het kunnen gooien op onzekerheid, maar eigenlijk ben ik heel zeker over mijzelf, en over mijn relatie. Ik zou het kunnen gooien op mijn hang naar vrijheid, maar ik bén vrij. Als ik wil gaan, mag ik gaan. Dan komt er niemand smekend aan mijn voeten hangen want mijn vriend heeft voldoende eigenwaarde. Wij zijn vrijwillig bij elkaar. Niet omdat het moet, omdat het eng is, omdat we niet alleen zouden kunnen zijn of omdat we niet beter weten, maar omdat we samen wíllen zijn. Omdat we elkaar aanvullen ipv invullen, omdat we het ontzettend leuk hebben samen en gek zijn op elkaar. Omdat we elkaar zien als iemand met wie we de kleine brandjes blussen maar ook tegen hetere vuren willen strijden, die we liefhebben en accepteren zoals we zijn. Omdat we vanaf moment één stapelverliefd op elkaar werden en we beiden helemaal onszelf kunnen zijn. Omdat die klik er is. Omdat we het gevoel hebben dat we bij elkaar horen, hoe suf dat ook klinkt, hoe bang dat idee me soms ook maakt.
Voor mij is bindingsangst mijn angst voor intimiteit en kwetsbaarheid. Nergens voor nodig, maar op momenten erg aanwezig.
Ik ben helemaal bijvoorbeeld helemaal fan geworden van het nummer 'avond' van Boudewijn de groot. Die ik hieronder even quote..
quote:
Nu hoef je nooit je jas meer aan te trekken
en te hopen dat je licht het doet.
laat buiten de stormwind nu maar razen in het donker
want binnen is het warm en licht en goed
hand in hand naar buiten kijkend waar de regen valt
ik zie het vuur van hoop en twijfel in je ogen
en ik ken je diepste angst
Want je kunt niets zeker weten en alles gaat voorbij
Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij
En als je 's morgens opstaat ben ik bij je
en misschien heb ik al thee gezet
En als de zon schijnt buiten gaan we lopen door de duinen
en als het regent gaan we t'rug in bed
Uren langzaam wakker worden, zwevend door de tijd
Ik zie het licht door de gordijnen
en ik weet, t'verleden geeft geen zekerheid
Want je kunt niets zeker weten en alles gaat voorbij
Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij
ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij
Ik doe de lichten uit en de kamer wordt nu donker,
een straatlantaarn buiten geeft wat licht,
En de dingen in de kamer worden vrienden die gaan slapen,
de stoelen staan te wachten op 't ontbijt
En morgen wordt ik wakker met de geur van brood en honing.
De glans van gouden zonlicht in je haar
En de dingen in de kamer, ik zeg ze welterusten
vanavond gaan we slapen en morgen zien we wel
Maar de dingen in de kamer zouden levenloze dingen zijn, zonder jou
En je kunt niets zeker weten en alles gaat voorbij
Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij
ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij
En je kunt niets zeker weten want alles gaat voorbij
Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij
ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij pffff dit was trouwens meteen de laatste keer dat ik zo open ben op een forum.
woensdag 10 maart 2010 om 09:11
Qwertu, precies...die ruimte heb ik ook nodig. Met mijn ex verliep dat min of meer natuurlijk. Maar met de man die ik nu ontmoet heb niet. Ik heb hem gister een mail geschreven met dat ik die afstand nodig heb, maar dat dat niet betekent dat ik hem niet zie zitten. Hij ervaart het echter wel zo en denkt dat er een gebrek aan chemie is. Dat uit zich dan volgens hem in het feit dat ik totaal geen intieme toenadering zoek (dus hem opzoek voor een kus, hem aanraak), dat hij het gesprek steeds op gang moet houden (ja, want ik klap dicht) en dat ik me niet echt openstel.
Ik heb aangegeven dat het me gewoon te snel gaat, maar ik geloof niet dat dit de man is die daar begrip voor kan opbrengen.
Wel klote, want ik vind hem echt heel leuk en ik voel dit echt als een enorm falen. Voel me zó stom...
Ik ervaar dat vooral het begin van een nieuwe relatie een enorm beroep doet op je om de bindingsangst te overwinnen. Heb jij dat niet ervaren met je grote liefde in het begin? Daar ben ik dan zo benieuwd naar. Want juist dan moet je elkaar leren kennen en je openstellen.
Ik heb aangegeven dat het me gewoon te snel gaat, maar ik geloof niet dat dit de man is die daar begrip voor kan opbrengen.
Wel klote, want ik vind hem echt heel leuk en ik voel dit echt als een enorm falen. Voel me zó stom...
Ik ervaar dat vooral het begin van een nieuwe relatie een enorm beroep doet op je om de bindingsangst te overwinnen. Heb jij dat niet ervaren met je grote liefde in het begin? Daar ben ik dan zo benieuwd naar. Want juist dan moet je elkaar leren kennen en je openstellen.
woensdag 10 maart 2010 om 15:57
Wat fijn zoveel reacties.
Ik herken dat wel dat je af en toe heel gelukkig met iemand kan zijn en dat het op andere momenten de paniek even toeslaat.
Dat je de ware misschien helemaal niet tegen komt en in de tjussentijd beter kan genieten is ook helemaal waar. Ik geloof ook niet in de ware maar ik geloof wel dat je ontzettend gek op iemand kan worden. Ik kom daar alleen door mijn angsten niet aan toe. Ontzettend zonde eigenlijk dat weet ik ook maar toch kan ik het niet uitzetten. Ik heb ook wel eens heel erg gebaald omdat ik het met iemand had afgekapt terwijl ik daarna stikjaloers was toen hij een ander kreeg. (je zou zeggen dat je daar wat van leert maar blijf het toch moeilijk vinden.
Wat ik toen een keer heb gehooord en wat ik nu nog steeds vaak aan denk is:
Je hebt meer spijt van de dingen die je niet gedaan of geprobeerd hebt dan van de dingen die je wel hebt gedaan.
Zo is het precies. Als een relatie stukloopt is het geen falen oid dan is het gewoon jammer,, maar het nooit proberen is gewoon zonde!
Ik herken dat wel dat je af en toe heel gelukkig met iemand kan zijn en dat het op andere momenten de paniek even toeslaat.
Dat je de ware misschien helemaal niet tegen komt en in de tjussentijd beter kan genieten is ook helemaal waar. Ik geloof ook niet in de ware maar ik geloof wel dat je ontzettend gek op iemand kan worden. Ik kom daar alleen door mijn angsten niet aan toe. Ontzettend zonde eigenlijk dat weet ik ook maar toch kan ik het niet uitzetten. Ik heb ook wel eens heel erg gebaald omdat ik het met iemand had afgekapt terwijl ik daarna stikjaloers was toen hij een ander kreeg. (je zou zeggen dat je daar wat van leert maar blijf het toch moeilijk vinden.
Wat ik toen een keer heb gehooord en wat ik nu nog steeds vaak aan denk is:
Je hebt meer spijt van de dingen die je niet gedaan of geprobeerd hebt dan van de dingen die je wel hebt gedaan.
Zo is het precies. Als een relatie stukloopt is het geen falen oid dan is het gewoon jammer,, maar het nooit proberen is gewoon zonde!
woensdag 10 maart 2010 om 17:46
woensdag 10 maart 2010 om 19:21
Jeetje, ben stil van de verhalen van Qwertu en Madhe....zoveel herkenbaarheid! Eindelijk eens een topic waarin bindingsangst niet wordt afgedaan met 'bestaat niet' 'je praat t jezelf aan' 'wacht maar tot je de ware ontmoet' 'excuus voor; ik wil je niet".
Vorig jaar heb ik het stempel 'bindingsangst' van de psych gekregen, wist t natuurlijk wel maar voelde wel als erkenning. Ontkende het nog wel eens omdat ik toch 9 jaar samengewoond heb, maar als ik de posts hier lees, zat ik op dezelfde manier in die relatie als Qwertu en Madhe nu, toch nog vol angsten en idd paniekaanvallen, maar aangezien wij beiden ons eigen leven leidden, heb ik t zo lang kunnen redden (alhoewel 6 van de 9 jaar bijna zonder sex, omdat dat ook een trigger voor de paniek was). Na de breakup had ik een wilde tijd, waarin ik o.a. verliefd op iemand werd waarin ik zoveel van mijzelf herkende dat t angstaanjagend was. Na een hele prachtige, maar ook hartverscheurende relatie waarin ik hem probeerde te redden, besefte ik pas waarom wij zoveel op elkaar leken en viel alles op zn plaats,helemaal na het lezen van het boek 'he's cared-she's scared.
Volgens de psych is voor mij het hoogst haalbare een lat-relatie, vind ik best confronterend eigenlijk...reden om ook weer opnieuw in therapie te gaan (heb in vorige therapie alleen gewerkt aan mn familie-issues). Heb nu geen relatie, ben alweer 6,5 jaar alleen(wonend), maar wil een evtl. volgende relatie aangaan met een gezondere basis. Nu is het nog steeds aantrekken-afstoten-aantrekken-afstoten-wegwezen....
O ja, zei Q niet iets over bindingsangst in vriendschappen? heb ik dus ook......en toen ik mn samenlevingscontract tekende had ik ook al tot in de details uitgezocht hoe ik er weer vanaf kon komen.
Kortom, veel herkenbaarheid, geeft mij - ondanks de triestheid van onze verhalen - een goed gevoel.
Vorig jaar heb ik het stempel 'bindingsangst' van de psych gekregen, wist t natuurlijk wel maar voelde wel als erkenning. Ontkende het nog wel eens omdat ik toch 9 jaar samengewoond heb, maar als ik de posts hier lees, zat ik op dezelfde manier in die relatie als Qwertu en Madhe nu, toch nog vol angsten en idd paniekaanvallen, maar aangezien wij beiden ons eigen leven leidden, heb ik t zo lang kunnen redden (alhoewel 6 van de 9 jaar bijna zonder sex, omdat dat ook een trigger voor de paniek was). Na de breakup had ik een wilde tijd, waarin ik o.a. verliefd op iemand werd waarin ik zoveel van mijzelf herkende dat t angstaanjagend was. Na een hele prachtige, maar ook hartverscheurende relatie waarin ik hem probeerde te redden, besefte ik pas waarom wij zoveel op elkaar leken en viel alles op zn plaats,helemaal na het lezen van het boek 'he's cared-she's scared.
Volgens de psych is voor mij het hoogst haalbare een lat-relatie, vind ik best confronterend eigenlijk...reden om ook weer opnieuw in therapie te gaan (heb in vorige therapie alleen gewerkt aan mn familie-issues). Heb nu geen relatie, ben alweer 6,5 jaar alleen(wonend), maar wil een evtl. volgende relatie aangaan met een gezondere basis. Nu is het nog steeds aantrekken-afstoten-aantrekken-afstoten-wegwezen....
O ja, zei Q niet iets over bindingsangst in vriendschappen? heb ik dus ook......en toen ik mn samenlevingscontract tekende had ik ook al tot in de details uitgezocht hoe ik er weer vanaf kon komen.
Kortom, veel herkenbaarheid, geeft mij - ondanks de triestheid van onze verhalen - een goed gevoel.
donderdag 11 maart 2010 om 09:23
Q schreef:
Volgens mij is een match gewoon een kwestie van twee karakters vinden die bij elkaar aansluiten. Hij heeft ook zijn makke in dezen, namelijk dat hij niet in staat is een stapje terug te doen. Waarom is jouw bindingsangst falen en zijn gebrek aan inlevingsvermogen dat niet? Iedere gek z'n eigen gebrek, dit is blijkbaar de zijne en die matcht gewoon niet zo goed met de jouwe. Dat is niemands schuld hoor.
X schreef: Jeetje, ben stil van de verhalen van Qwertu en Madhe....zoveel herkenbaarheid! Eindelijk eens een topic waarin bindingsangst niet wordt afgedaan met 'bestaat niet' 'je praat t jezelf aan' 'wacht maar tot je de ware ontmoet' 'excuus voor; ik wil je niet".
Maar als je 'de ware' ontmoet, ben je wel in staat om het voor een groot deel te overwinnen.........
Volgens mij is een match gewoon een kwestie van twee karakters vinden die bij elkaar aansluiten. Hij heeft ook zijn makke in dezen, namelijk dat hij niet in staat is een stapje terug te doen. Waarom is jouw bindingsangst falen en zijn gebrek aan inlevingsvermogen dat niet? Iedere gek z'n eigen gebrek, dit is blijkbaar de zijne en die matcht gewoon niet zo goed met de jouwe. Dat is niemands schuld hoor.
X schreef: Jeetje, ben stil van de verhalen van Qwertu en Madhe....zoveel herkenbaarheid! Eindelijk eens een topic waarin bindingsangst niet wordt afgedaan met 'bestaat niet' 'je praat t jezelf aan' 'wacht maar tot je de ware ontmoet' 'excuus voor; ik wil je niet".
Maar als je 'de ware' ontmoet, ben je wel in staat om het voor een groot deel te overwinnen.........
donderdag 11 maart 2010 om 17:22
quote:qwertu schreef op 11 maart 2010 @ 14:02:
Jufdoortje, waarom heb ik er dan nog steeds last van? Zowel bij mijn man als bij mijn vrienden als bij mijn kind (!)?
Ik zei 'voor een groot deel' !
Je blijft er wel last van houden, maar samen met de juiste match kun je er blijkbaar mee omgaan, begreep ik uit jouw post.
Jufdoortje, waarom heb ik er dan nog steeds last van? Zowel bij mijn man als bij mijn vrienden als bij mijn kind (!)?
Ik zei 'voor een groot deel' !
Je blijft er wel last van houden, maar samen met de juiste match kun je er blijkbaar mee omgaan, begreep ik uit jouw post.
