Relaties
alle pijlers
Boosheid en acceptatie
maandag 3 augustus 2020 om 09:31
Niet zo lang geleden maakten man, kleuter, schoolkind en ik een fietstocht in het buitengebied. Het weer was nog heerlijk en we hoopten ruim voor de regen die de buienradar onderweg opeens voorspelde ergens binnen te zijn. Dat haalden we niet. We hadden regenjassen, dus de eerste druppels waren niet zo erg, maar de bui werd steeds erger. En ergens midden op het fietspad besloot man om zijn fiets op slot te zetten en te schuilen onder de bomen aan de overkant van de naastgelegen asfaltweg. Hij riep over de asfaltweg heen dat het daar droger was en dat ik ook moest komen.
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
maandag 3 augustus 2020 om 19:06
Prima dat je dat vind, maar dan had je je eigen principes bij jullie eerste kind serieus moeten nemen, want toen zat het al scheef zeg je zelf. Daar gaat het om. Toen heb je niks met die scheefgroei gedaan. Dit is niet om lullig te zijn. Ik weet alleen dat je pas van je boosheid afkomt als je je eigen fouten in het geheel accepteert en jezelf verantwoordelijk maakt voor de ontstane situatie. Anders blijf je een slachtoffer en is alles je maar overkomen en blijven dingen je maar overkomen.Ladara schreef: ↑03-08-2020 18:59Nee, dat vind ik kul. Ik vind dat als je kinderen hebt, je er voor moet zorgen. Als ik mijn man niet aanreken dat hij niet voor zijn kinderen zorgt, betekent dat dat ouders dat niet per se hoeven. Dat er geen morele plicht is om voor je kinderen te zorgen. Jij mag dat uiteraard vinden, maar ik vind dat niet.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
maandag 3 augustus 2020 om 19:08
lolapaloeza schreef: ↑03-08-2020 19:03Oké. Je bent boos omdat jij vindt dat je man meer moet doen.
Maar wat je wil is dat je kinderen gelukkig opgroeien.
Dat kan niet als al jouw energie naar je man gaat.
Richt je op je kinderen, zorg voor hen, doe het voor hen. Je man is er ook, nou fijn, maar verwachtingen over zijn huishoudelijke bijdragen kunnen naar nul. Het is tenslotte niet je doel dat hij mee doet, het is je doel om een fijn gezin te zijn voor je kinderen.
Als je er vanuit gaat dat je alles zelf moet doen, is al het andere mooi meegenomen.
De oma's en overgroot oma's hadden bijna allemaal zo'n man. Mijn oma zei ook altijd, 'van een man is het al mooi als hij niet in de weg loopt'. En als hij dan ook nog wat geld binnenbrengt en eens per blauwe maan het vuilnis buiten zet, is het een topper!
Hij doet tenslotte ook geen kwaad? Dus je kunt ook met J.C. Bloem denken "het had zoveel erger kunnen zijn''. Alcoholisme, rokkenjager, agressief, werkeloos en depressief, bijna dood... Vanuit dat perspectief heb je het waarschijnlijk heel erg getroffen.
Hier heb ik wat aan, dank je! Ik ga hier eens even goed over nadenken.
maandag 3 augustus 2020 om 19:09
Excuse me zeg.Ellerlilalinne schreef: ↑03-08-2020 18:54Ik denk dat je vooral boos op jezelf bent. Je wist dit toch wel van je man? Het was toen al niet eerlijk verdeeld. Pas als je tot de kern komt van je boosheid, raak je hem kwijt.
Je bent stom geweest, hebt er te makkelijk over gedacht, je twijfels niet serieus genomen, je grenzen vergeschoven en laten vervagen. En nu zit je met een man waar je weinig aan hebt wat de kinderen betreft. Voilà. Als je zo ver bent dat je jezelf de schuld kan geven, ben je geen slachtoffer meer en krijg je weer energie en grip om de boel naar je hand te zetten.
To's man geeft om onverklaarbare redenen op om een volwaardige partner te zijn en zij is 'stom'?
Je kunt de in de mode zijnde allergie tegen slachtofferschap ook overdrijven.
als je slachtoffer bent mag je je heus wel zo voelen en daar staat geen tijd voor. To houdt tig ballen omhoog, haar woede zou weleens haar brandstof kunnen zijn om gezond te blijven. Gaat ze zich hierbij neerleggen en zichzelf de schuld geven dan heben die kinderen niemand meer en zijn we to kwijt.
Jezelf de schuld geven, hou toch op, dar doet ze al genoeg.
Wat is dit voor hatelijk en onsolidair advies om iemand de grond in te praten!
maandag 3 augustus 2020 om 19:11
Koekoeklolapaloeza schreef: ↑03-08-2020 19:03Oké. Je bent boos omdat jij vindt dat je man meer moet doen.
Maar wat je wil is dat je kinderen gelukkig opgroeien.
Dat kan niet als al jouw energie naar je man gaat.
Richt je op je kinderen, zorg voor hen, doe het voor hen. Je man is er ook, nou fijn, maar verwachtingen over zijn huishoudelijke bijdragen kunnen naar nul. Het is tenslotte niet je doel dat hij mee doet, het is je doel om een fijn gezin te zijn voor je kinderen.
Als je er vanuit gaat dat je alles zelf moet doen, is al het andere mooi meegenomen.
De oma's en overgroot oma's hadden bijna allemaal zo'n man. Mijn oma zei ook altijd, 'van een man is het al mooi als hij niet in de weg loopt'. En als hij dan ook nog wat geld binnenbrengt en eens per blauwe maan het vuilnis buiten zet, is het een topper!
Hij doet tenslotte ook geen kwaad? Dus je kunt ook met J.C. Bloem denken "het had zoveel erger kunnen zijn''. Alcoholisme, rokkenjager, agressief, werkeloos en depressief, bijna dood... Vanuit dat perspectief heb je het waarschijnlijk heel erg getroffen.
Hij doet wel kwaad, hij last TO en de kinderen in de steek in een gevaarlijke situatie, hij ziet zijn vrouw verzuipen in de verantwoordelijkheid en doet niks, zelf na therapie niet.
Als je zo een relatie moet hebben, wat is het nut van die man dan nog in huis? Niks.
De oma's en overgroot oma's hadden die man nog nodig voor het geld, TO werkt bijna fulltime, die redt zich wel.
maandag 3 augustus 2020 om 19:11
maar dat wat lolapaloeza zegt is dus het tegenovergestelde van wat ellerlina zegt.. als je accepteert dat hij zo is en al blij bent dat hij niet in de weg loopt stel je je verwachtingen radicaal naar beneden bij, dat is het tegenovergestelde van verantwoording nemen voor de situatie die je hebt laten ontstaan..
kan je dat dan?
kan je dat dan?
anoniem_63c805eef0fff wijzigde dit bericht op 03-08-2020 19:12
4.76% gewijzigd
maandag 3 augustus 2020 om 19:12
Ladara schreef: ↑03-08-2020 18:59Nee, dat vind ik kul. Ik vind dat als je kinderen hebt, je er voor moet zorgen. Als ik mijn man niet aanreken dat hij niet voor zijn kinderen zorgt, betekent dat dat ouders dat niet per se hoeven. Dat er geen morele plicht is om voor je kinderen te zorgen. Jij mag dat uiteraard vinden, maar ik vind dat niet.
Jouw man voldoet aan die plicht. Hij zorgt voor zijn kinderen, via jou!! Hij heeft het volste vertrouwen in jou, wil nog wel een derde.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
maandag 3 augustus 2020 om 19:13
o wauw. De jaren '50 belden, ze willen hun topic terug.lolapaloeza schreef: ↑03-08-2020 19:03Oké. Je bent boos omdat jij vindt dat je man meer moet doen.
Maar wat je wil is dat je kinderen gelukkig opgroeien.
Dat kan niet als al jouw energie naar je man gaat.
Richt je op je kinderen, zorg voor hen, doe het voor hen. Je man is er ook, nou fijn, maar verwachtingen over zijn huishoudelijke bijdragen kunnen naar nul. Het is tenslotte niet je doel dat hij mee doet, het is je doel om een fijn gezin te zijn voor je kinderen.
Als je er vanuit gaat dat je alles zelf moet doen, is al het andere mooi meegenomen.
De oma's en overgroot oma's hadden bijna allemaal zo'n man. Mijn oma zei ook altijd, 'van een man is het al mooi als hij niet in de weg loopt'. En als hij dan ook nog wat geld binnenbrengt en eens per blauwe maan het vuilnis buiten zet, is het een topper!
Hij doet tenslotte ook geen kwaad? Dus je kunt ook met J.C. Bloem denken "het had zoveel erger kunnen zijn''. Alcoholisme, rokkenjager, agressief, werkeloos en depressief, bijna dood... Vanuit dat perspectief heb je het waarschijnlijk heel erg getroffen.
maandag 3 augustus 2020 om 19:14
citronella schreef: ↑03-08-2020 19:11maar dat is dus het tegenovergestelde van wat ellerlina zegt.. als je accepteert dat hij zo is en al blij bent dat hij niet in de weg loopt stel je je verwachtingen naar beneden bij, dat is het tegenovergestelde van verantwoording nemen voor de situatie die je hebt laten ontstaan..
kan je dat dan?
Ik weet het niet. Ik weet ook niet wat het met mijn gevoelens voor hem doet. Dus ik ga er over nadenken. Het is zeker geen optimale keus, maar ik denk dat optimaal al een tijdje geen optie meer was, dus ik moet voor een minst slechte optie gaan. En misschien is dit die minst slechte optie.
maandag 3 augustus 2020 om 19:15
Vind ik helemaal niet. Als je een burnout hebt en deze situatie geldt is de rek op. Man kost energie, kind kost energie, werk kost energie en to loopt leeg. Something's gotta give en dat is nu to. Kinderen blijven, man fast nergens, ik denk dat to niet beter is en er maar 1 factor tijdelijk uit kan: werk.
Zodat to tijd en ruimte krijgt haar privé goed te regelen en zo weer sterker wordt.
Nu is het roofbouw op to.
maandag 3 augustus 2020 om 19:15
overigens ben ik het met beide uitersten niet eens, ik reken het mijn ex wel aan dat hij zich als een lamme tak gedroeg als vader en echtgenoot, en ik kon mijn verwachtingen niet naar beneden bijstellen dat lukte me gewoon niet.
Het is makkelijker het daadwerkelijk in je eentje te doen, dan met zijn 2 waarvan er 1 uitgecheckt is
Het is makkelijker het daadwerkelijk in je eentje te doen, dan met zijn 2 waarvan er 1 uitgecheckt is
maandag 3 augustus 2020 om 19:15
Hoezo nu weer zichzelf verantwoordelijk maken voor de situatie? Soms wordt iets je gewoon "aangedaan" of doet iemand je gewoon tekort. Dat is niet altijd iemands eigen schuld.Ellerlilalinne schreef: ↑03-08-2020 19:06Prima dat je dat vind, maar dan had je je eigen principes bij jullie eerste kind serieus moeten nemen, want toen zat het al scheef zeg je zelf. Daar gaat het om. Toen heb je niks met die scheefgroei gedaan. Dit is niet om lullig te zijn. Ik weet alleen dat je pas van je boosheid afkomt als je je eigen fouten in het geheel accepteert en jezelf verantwoordelijk maakt voor de ontstane situatie. Anders blijf je een slachtoffer en is alles je maar overkomen en blijven dingen je maar overkomen.
Vooral niet rekenen op een ander is de makkelijkste weg. Maar wat heb je aan een partner als je er toch niet op kan rekenen? Dan kan je beter alleen zijn, dan hoef je er ook geen rekening mee te houden.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
maandag 3 augustus 2020 om 19:18
ik snap het ergens wel maar ergens ook weer niet, als je boos bent op iemand anders kan je in die boosheid blijven hangen en neem je geen actie, als je boos bent op jezelf kun je kijken wat je kan veranderen en neem je het heft in eigen handen. Maar aan de andere kant denk ik dat ze best wel recht heeft boos te zijn op haar echtgenoot omdat je van een volwassen vent gewoon een volwassen inbreng in het gezin maar verwachtenHexopbezemsteel schreef: ↑03-08-2020 19:15Hoezo nu weer zichzelf verantwoordelijk maken voor de situatie? Soms wordt iets je gewoon "aangedaan" of doet iemand je gewoon tekort. Dat is niet altijd iemands eigen schuld.
Vooral niet rekenen op een ander is de makkelijkste weg. Maar wat heb je aan een partner als je er toch niet op kan rekenen? Dan kan je beter alleen zijn, dan hoef je er ook geen rekening mee te houden.
maandag 3 augustus 2020 om 19:21
Vreselijk dit.Het-groepje schreef: ↑03-08-2020 19:19Asjeblieft neem vrij van je werk deze week en ga iets met een vriendin doen. Je verdient meer!
maandag 3 augustus 2020 om 19:21
Soms als je iets wil, moet je iets anders opgeven.
Als je mijn andere reactie hebt gelezen, snap je misschien beter waar dit vandaan komt.
Ik ben wel zo dat ik vind dat je je relatie met je kinderen voor niets en niemand moet opgeven. Ook niet voor principes over gelijkwaardigheid.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
maandag 3 augustus 2020 om 19:24
Hij onttrekt zich aan het gezin, aan zijn relatie met haar. Zij moet haar kinderen aanleren dat dat normaal is?lolapaloeza schreef: ↑03-08-2020 19:21Soms als je iets wil, moet je iets anders opgeven.
Als je mijn andere reactie hebt gelezen, snap je misschien beter waar dit vandaan komt.
Ik ben wel zo dat ik vind dat je je relatie met je kinderen voor niets en niemand moet opgeven. Ook niet voor principes over gelijkwaardigheid.
maandag 3 augustus 2020 om 19:42
TO, werk je nog steeds 32 uur in de week? Ik ga nu iets vreselijk ongeëmancipeerds zeggen (vergeef me), maar misschien zou het je rust geven om minder uren te gaan werken? Als voor jou het allerbelangrijkste is dat de kinderen een fijn gezinsleven hebben ondanks een vader/man die zijn zorgtaken nalaat, dan moet je in elk geval zorgen dat je zelf geen burn-out oploopt.
maandag 3 augustus 2020 om 20:00
dat kan je alleen doen als je zeker weet dat je bij hem wil blijven, heb je ook maar enige twijfel over de relatie dan zou ik vooral zorgen dat je met je baan jezelf en de kinderen kan onderhouden en woonruimte kan betalenDaveotion schreef: ↑03-08-2020 19:42TO, werk je nog steeds 32 uur in de week? Ik ga nu iets vreselijk ongeëmancipeerds zeggen (vergeef me), maar misschien zou het je rust geven om minder uren te gaan werken? Als voor jou het allerbelangrijkste is dat de kinderen een fijn gezinsleven hebben ondanks een vader/man die zijn zorgtaken nalaat, dan moet je in elk geval zorgen dat je zelf geen burn-out oploopt.
maandag 3 augustus 2020 om 20:04
Dan kan man mooi 40 uur gaan werken.Daveotion schreef: ↑03-08-2020 19:42TO, werk je nog steeds 32 uur in de week? Ik ga nu iets vreselijk ongeëmancipeerds zeggen (vergeef me), maar misschien zou het je rust geven om minder uren te gaan werken? Als voor jou het allerbelangrijkste is dat de kinderen een fijn gezinsleven hebben ondanks een vader/man die zijn zorgtaken nalaat, dan moet je in elk geval zorgen dat je zelf geen burn-out oploopt.
maandag 3 augustus 2020 om 20:07
Ik heb in soortgelijke situatie gezeten. En met de beste wil van de wereld kon mijn man niet veranderen.
Want zelfs als hij intitiatief zou gaan nemen, dan heb jij al zo alles zelf gedragen dat ook dat jou weer gaat ‘tegenwerken’
Dit heeft uiteindelijk tot een scheiding geleid. En pas toen besefte ik mij hoe ontzettend eenzaam ik was in de relatie.
Het wordt overigens niet beter na de scheiding want ook dan moet je alles zelf doen.
Alleen de constante boosheid werd ingeruild voor een gevoel van vrijheid. En dat gaf me juist weer nieuwe energie.
Ik denk zelf dan ook dat deze relatie geen kans van slagen meer heeft. Te vastgeroeste patronen.
Want zelfs als hij intitiatief zou gaan nemen, dan heb jij al zo alles zelf gedragen dat ook dat jou weer gaat ‘tegenwerken’
Dit heeft uiteindelijk tot een scheiding geleid. En pas toen besefte ik mij hoe ontzettend eenzaam ik was in de relatie.
Het wordt overigens niet beter na de scheiding want ook dan moet je alles zelf doen.
Alleen de constante boosheid werd ingeruild voor een gevoel van vrijheid. En dat gaf me juist weer nieuwe energie.
Ik denk zelf dan ook dat deze relatie geen kans van slagen meer heeft. Te vastgeroeste patronen.
maandag 3 augustus 2020 om 20:18
Dit vind ik overigens ook een goede tipDaveotion schreef: ↑03-08-2020 19:42TO, werk je nog steeds 32 uur in de week? Ik ga nu iets vreselijk ongeëmancipeerds zeggen (vergeef me), maar misschien zou het je rust geven om minder uren te gaan werken? Als voor jou het allerbelangrijkste is dat de kinderen een fijn gezinsleven hebben ondanks een vader/man die zijn zorgtaken nalaat, dan moet je in elk geval zorgen dat je zelf geen burn-out oploopt.
