Relaties
alle pijlers
Boosheid en acceptatie
maandag 3 augustus 2020 om 09:31
Niet zo lang geleden maakten man, kleuter, schoolkind en ik een fietstocht in het buitengebied. Het weer was nog heerlijk en we hoopten ruim voor de regen die de buienradar onderweg opeens voorspelde ergens binnen te zijn. Dat haalden we niet. We hadden regenjassen, dus de eerste druppels waren niet zo erg, maar de bui werd steeds erger. En ergens midden op het fietspad besloot man om zijn fiets op slot te zetten en te schuilen onder de bomen aan de overkant van de naastgelegen asfaltweg. Hij riep over de asfaltweg heen dat het daar droger was en dat ik ook moest komen.
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
donderdag 6 augustus 2020 om 12:24
Hexopbezemsteel schreef: ↑06-08-2020 12:08Boos zijn is terecht. Het is een roep om actie, om verandering van de situatie. Daar zit het probleem. Man werkt niet mee, er verandert dus niets, en TO kan alleen zichzelf veranderen. En zo is ze weer verantwoordelijk voor wat er moet gebeuren. Want die man vindt het helemaal prima zo.
De crux ligt denk ik in het zorgen dat die man er zelf last van krijgt.
Maak hem verantwoordelijk voor zijn eigen shit. Kook alleen nog wat je zelf lekker vindt, ruim zijn rommel niet meer op, strijk zijn was niet meer. Of was het zelfs niet meer.
Niet om vervelend te doen , maar om in ieder geval niet meer verantwoordelijk te hoeven zijn voor hem. Zodat hij wellicht zelf een keer leert wat er moet gebeuren.
Ze is al 5 jaar boos.
Maar goed ik ben er wel klaar mee, kan zo slecht tegen slachtoffergedrag. Ze heeft alle ingrediënten voor een fantastisch leven, en wat maakt ze ervan?
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
donderdag 6 augustus 2020 om 12:29
Ik zou het zelf niet kunnen, niet scheiden bij een huwelijk dat niet werkt.
Maar als ik zo lees wat hij wél doet vind ik dat reuze meevallen, ik was veel erger gewend en scheiden was hier een enorme opluchting.
Je zou hem vaker kunnen aanspreken op onfatsoenlijk / egoïstisch gedrag. Maar goed, of dat nou zo goed afloopt... hier zag mijn ex iedere vorm van feedback als kritiek en iedere vorm van kritiek betekende dat hij niet vereerd werd zoals hij verdiende en als hij niet vereerd werd zoals hij verdiende, dan ging hij dat wel ergens anders halen. Dus het was tamelijk contraproductief.
Maar als ik zo lees wat hij wél doet vind ik dat reuze meevallen, ik was veel erger gewend en scheiden was hier een enorme opluchting.
Je zou hem vaker kunnen aanspreken op onfatsoenlijk / egoïstisch gedrag. Maar goed, of dat nou zo goed afloopt... hier zag mijn ex iedere vorm van feedback als kritiek en iedere vorm van kritiek betekende dat hij niet vereerd werd zoals hij verdiende en als hij niet vereerd werd zoals hij verdiende, dan ging hij dat wel ergens anders halen. Dus het was tamelijk contraproductief.
donderdag 6 augustus 2020 om 12:29
Ik vind haar geen slachtoffer. Ze wil graag dat er iets verandert maar dat lukt haar niet alleen. En dus lost ze nog steeds alles zelf op. Alleen.Ellerlilalinne schreef: ↑06-08-2020 12:24Ze is al 5 jaar boos.
Maar goed ik ben er wel klaar mee, kan zo slecht tegen slachtoffergedrag. Ze heeft alle ingrediënten voor een fantastisch leven, en wat maakt ze ervan?
Ze is boos en probeert dat los te laten. Dat lukt niet. Nee, natuurlijk niet want de situatie is nog steeds niet goed.
Ze zou haar boosheid serieuzer moeten nemen en het niet proberen weg te drukken.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
donderdag 6 augustus 2020 om 12:49
Hexopbezemsteel schreef: ↑06-08-2020 12:29Ik vind haar geen slachtoffer. Ze wil graag dat er iets verandert maar dat lukt haar niet alleen. En dus lost ze nog steeds alles zelf op. Alleen.
Ze is boos en probeert dat los te laten. Dat lukt niet. Nee, natuurlijk niet want de situatie is nog steeds niet goed.
Ze zou haar boosheid serieuzer moeten nemen en het niet proberen weg te drukken.
Ze lost helemaal niks op. Ze kan het probleem alleen oplossen, maar ze accepteert niet dat de oplossing er dan anders uit ziet dan haar ideaal beeld. Dus gaat ze op dezelfde passief agressieve voet verder trekkend en duwend en boos. Ben het wel met je eens dat ze geen slachtoffer is.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
donderdag 6 augustus 2020 om 12:54
Ze lost inderdaad niets op. Daarom is ze zo boos. En inderdaad: het kan zomaar zijn dat de oplossing is: kiezen tussen dingen die ze allemaal niet wil: scheiden, accepteren en alles zelf regelen, op zijn beloop laten en accepteren dat er dingen niet geregeld zijn.Ellerlilalinne schreef: ↑06-08-2020 12:49Ze lost helemaal niks op. Ze kan het probleem alleen oplossen, maar ze accepteert niet dat de oplossing er dan anders uit ziet dan haar ideaal beeld. Dus gaat ze op dezelfde passief agressieve voet verder trekkend en duwend en boos. Ben het wel met je eens dat ze geen slachtoffer is.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
zondag 16 augustus 2020 om 21:32
Sorry, ik heb niet alles gelezen, maar ik moest op basis van je vragen:
"Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn"
Heel erg denken aan The Work van Byron Katie. Ik ben normaal niet van de zelfhulp boeken maar vond deze wel heel interessant.
Wat ik me 15 jaar later nog herinner, is dat ze dingen vaak liet omdraaien. Ik kan het absoluut niet goed uitleggen, maar het helpt ontzettend om ipv alleen maar met de ander bezig te zijn, aan jezelf te werken.
"Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn"
Heel erg denken aan The Work van Byron Katie. Ik ben normaal niet van de zelfhulp boeken maar vond deze wel heel interessant.
Wat ik me 15 jaar later nog herinner, is dat ze dingen vaak liet omdraaien. Ik kan het absoluut niet goed uitleggen, maar het helpt ontzettend om ipv alleen maar met de ander bezig te zijn, aan jezelf te werken.
zondag 16 augustus 2020 om 21:46
Van de website: "Katie zag dat ze leed wanneer ze haar gedachten geloofde, en niet leed wanneer ze haar gedachten niet geloofde. Wat de oorzaak was van haar depressie, lag niet in de wereld om haar heen, maar in wat zij geloofdeover de wereld om haar heen. In een flits van inzicht zag ze dat onze poging om geluk te vinden omgekeerd werkte—in plaats van hopeloos te proberen de wereld aan te passen aan onze gedachten over hoe het ‘zou moeten’ zijn, kunnen we deze gedachten onderzoeken. En door de realiteit te aanvaarden zoals deze is kunnen we een onvoorstelbare vrijheid en vreugde ervaren. "
zondag 16 augustus 2020 om 21:55
maandag 17 augustus 2020 om 08:26
Haar methode houdt in het stellen van 4 vragen:Isolde123 schreef: ↑16-08-2020 21:32Sorry, ik heb niet alles gelezen, maar ik moest op basis van je vragen:
"Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn"
Heel erg denken aan The Work van Byron Katie. Ik ben normaal niet van de zelfhulp boeken maar vond deze wel heel interessant.
Wat ik me 15 jaar later nog herinner, is dat ze dingen vaak liet omdraaien. Ik kan het absoluut niet goed uitleggen, maar het helpt ontzettend om ipv alleen maar met de ander bezig te zijn, aan jezelf te werken.
Is dit waar?
Hoe weet ik zeker dat het echt waar is?
Wat als het niet waar zou zijn?
Wat als het omgekeerde waar is?
In dit geval: doet man echt niks? Wil jij dat niet? Weet ik dat wel zeker? Zouden er, naast onwil, nog andere redenen kunnen zijn waarom hij het niet doet?
En niet even tussen neus en lippen. Denk na.
Tweede vraag: hoe weet ik het zo zeker? Heb je het hem ooit gevraagd? Heeft hij gezegd dat hij niet bereid is om iets te doen? Wat is er in therapie over besproken?
Wat als het niet waar is? Wat als hij best zijn aandeel wil zien en leveren? Wat zou dat met jou doen?
Wat als het omgekeerde waar is? Wat als hij in werkelijkheid de kar trekt? Wat als hij heel graag van alles zou doen? En wat als hij vindt dat hij van alles doet en jij niet?
De laatste vraag is omkering, en meteen de moeilijkste vraag om te formuleren.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
maandag 17 augustus 2020 om 20:27
Ik ben geloof ik de enige die vindt dat je je aanstelt. Je man doet 40%, je hebt een werkster en jij bent ontzettend boos en teleurgesteld en hangt daar zo in dat je hele metaforen ziet in een ongelukkige regenbui. Ik vind het nogal drama om niks eigenlijk.
Ik denk dat je nog vol in je burn out zit. Ik denk dat je enorm perfectionistisch bent en de op het viva forum zo populair gebezigde term 'de 3e shift' veel groter maakt dan het is. Dat je alles veel negatiever ziet dat het is. En je vindt ook nog dat om hulp vragen echt niet ok is. Waarom is dat? Omdat je vindt dat je man alles maar moet zien zoals jij het ziet? Of omdat je een control freak bent?
Het feit dat je positief aanslaat op een suggestie je op te stellen als het lieve jaren 50 vrouwtje en de man te zien als een zielepiet die niet beter kan, is raar. Want het suggereert dat je jezelf identificeert met de jaren 50 vrouw waarvan de vent echt nul in huis doet, terwijl in werkelijkheid jouw man 40% doet. En dat is jouw inschatting. De waarheid is misschien wel dat hij nog veel meer doet. Want wie doet de tuin, de klussen in huis, de financiën, uitzoeken of de energie goedkoper kan, even wat ophangen?
Ik raad je aan voor jezelf therapie te zoeken. Want zo boos zijn en zo weigeren op belangrijke momenten in te grijpen (tandarts) of om hulp te vragen (regen) is niet goed. Tijd om aan jezelf te werken ipv alle schuld bij de ander neer te leggen. Pas als je zelf weet sterk bent, kan je de voor jou juiste beslissingen nemen en dingen helder zien. Maar jouw boze bril vertroebelt alles.
Ik denk dat je nog vol in je burn out zit. Ik denk dat je enorm perfectionistisch bent en de op het viva forum zo populair gebezigde term 'de 3e shift' veel groter maakt dan het is. Dat je alles veel negatiever ziet dat het is. En je vindt ook nog dat om hulp vragen echt niet ok is. Waarom is dat? Omdat je vindt dat je man alles maar moet zien zoals jij het ziet? Of omdat je een control freak bent?
Het feit dat je positief aanslaat op een suggestie je op te stellen als het lieve jaren 50 vrouwtje en de man te zien als een zielepiet die niet beter kan, is raar. Want het suggereert dat je jezelf identificeert met de jaren 50 vrouw waarvan de vent echt nul in huis doet, terwijl in werkelijkheid jouw man 40% doet. En dat is jouw inschatting. De waarheid is misschien wel dat hij nog veel meer doet. Want wie doet de tuin, de klussen in huis, de financiën, uitzoeken of de energie goedkoper kan, even wat ophangen?
Ik raad je aan voor jezelf therapie te zoeken. Want zo boos zijn en zo weigeren op belangrijke momenten in te grijpen (tandarts) of om hulp te vragen (regen) is niet goed. Tijd om aan jezelf te werken ipv alle schuld bij de ander neer te leggen. Pas als je zelf weet sterk bent, kan je de voor jou juiste beslissingen nemen en dingen helder zien. Maar jouw boze bril vertroebelt alles.
dinsdag 18 augustus 2020 om 17:13
Je was zo mild Courage, dat ik er niet uit haalde dat je een soortgelijke boodschap voor TO had 
. Of ik lees niet goed, dat kan natuurlijk ook. Maar ik vond echt dat men hier wel enorm meteen op de hand van de vrouw was en haar helemaal begreep en gelijk gaf.
Uiteindelijk kan de ander niet veranderen. Je kan alleen je eigen gedrag veranderen en dat heeft dan meestal wel tot gevolg dat die ander ook verandert. Hopelijk in positieve zin en anders moet je nog meer ingrijpen (met eventueel een scheiding of wat dan ook).
Maar als je continu boos bent, dan is er echt meer aan de hand dan een man die blijkbaar niet genoeg doet.
. Of ik lees niet goed, dat kan natuurlijk ook. Maar ik vond echt dat men hier wel enorm meteen op de hand van de vrouw was en haar helemaal begreep en gelijk gaf. Uiteindelijk kan de ander niet veranderen. Je kan alleen je eigen gedrag veranderen en dat heeft dan meestal wel tot gevolg dat die ander ook verandert. Hopelijk in positieve zin en anders moet je nog meer ingrijpen (met eventueel een scheiding of wat dan ook).
Maar als je continu boos bent, dan is er echt meer aan de hand dan een man die blijkbaar niet genoeg doet.
dinsdag 18 augustus 2020 om 17:25
Nee hoor, ik ook.
