Relaties
alle pijlers
Boosheid en acceptatie
maandag 3 augustus 2020 om 09:31
Niet zo lang geleden maakten man, kleuter, schoolkind en ik een fietstocht in het buitengebied. Het weer was nog heerlijk en we hoopten ruim voor de regen die de buienradar onderweg opeens voorspelde ergens binnen te zijn. Dat haalden we niet. We hadden regenjassen, dus de eerste druppels waren niet zo erg, maar de bui werd steeds erger. En ergens midden op het fietspad besloot man om zijn fiets op slot te zetten en te schuilen onder de bomen aan de overkant van de naastgelegen asfaltweg. Hij riep over de asfaltweg heen dat het daar droger was en dat ik ook moest komen.
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
woensdag 5 augustus 2020 om 11:11
Maar ik zou het ook informatief vinden als je zou ingaan op mijn andere deel van mijn post, over scheiding en je eigen verantwoordelijkheid als ouder. Ik krijg het gevoel bij je reacties dat jij een eigen plaatje nastreeft koste wat het kost, ook indien dit betekent dat dit tegen het belang van je kinderen in gaat.
woensdag 5 augustus 2020 om 11:15
Ik vind een scheiding per definitie schadelijk voor kinderen. Prima als anderen dat een goede keuze vinden, maar ik vind dat niet. Ik sluit een scheiding niet uit als het echt niet anders kan, ik zou dus ook nooit stoppen met werken en op die manier mijn eigen keuzevrijheid ondermijnen, maar ik ben nu niet op het punt dat de meest productieve uitweg het opbreken van het gezin is.
woensdag 5 augustus 2020 om 11:15
Misschien zondag samen met man eens kijken wat jullie nog meer kunnen uitbesteden. Misschien de boodschappen laten bezorgen als je die nu zelf haalt.Ladara schreef: ↑05-08-2020 10:48Geld is geen punt van ruzie. Ik verdien goed, mijn man verdient goed, we delen alle kosten en houden meer dan ruim over. Ik heb geen wensen die geld kosten, ik heb alleen wensen die aandacht en zorg kosten. En tijd misschien, om te luieren met de kinderen. Ik vond dat eigenlijk wel een heel goede tip, om meer tijd te nemen om niet te zorgen, om het gewoon even leuk te hebben, met hun, maar ook voor mezelf. Ik ga in ieder geval kijken hoe ik dat zou kunnen inrichten. En wat ik dan zou willen doen.
Wij hadden vroeger als kinderen een soort extra oma, die werd daar uiteraard voor betaald. Die ging ons van school halen, leuke dingen met ons doen, eventueel het avondeten vast voorbereiden, beetje opruimen. Ze vond dat zelf ook heel leuk want ze had zelf geen kleinkinderen. Ik heb hele goede herinneringen aan haar, ze was echt een bonusoma. Toen de oma-sollicitanten langskwamen in het begin waren wij daar ook bij. Onze moeder heeft samen met ons gekozen. Om sommige oma's hebben we veel lol gehad
Dan kun je na je werk gewoon even tijd spenderen met het gezin ipv meteen koken en opruimen en dat soort dingen.
woensdag 5 augustus 2020 om 11:31
Ik herken je verhaal heel erg. Vreselijk eigenlijk.
Zelf zit ik tegen een burnout aan, ik doe sommige dingen gewoon niet meer; zijn spullen opruimen; ik gooi het op 1 hoop, vindt hij niet leuk, jammer!
Zijn kleding was ik mee, mits het in de wasmand zit, maar opvouwen en opruimen, doe ik niet.
Bed verschonen; ik haal af en maak de mijne op, die van hem mag hij zelf doen.
Kinderen halen hier zelf de bedden af en samen doen met de kinderen doen we opmaken.
Hij zal niet nadenken of er genoeg brood is, voor de volgende dag of als de thee op, zal hij niet even wat halen (winkel is op 5 min fietsen) (thuiswerk dag gisteren, waarop ik de volgende dag zonder thee de dag begin). Het lijkt heel klein, maar alles bij elkaar is vermoeiend.
Zelf zit ik tegen een burnout aan, ik doe sommige dingen gewoon niet meer; zijn spullen opruimen; ik gooi het op 1 hoop, vindt hij niet leuk, jammer!
Zijn kleding was ik mee, mits het in de wasmand zit, maar opvouwen en opruimen, doe ik niet.
Bed verschonen; ik haal af en maak de mijne op, die van hem mag hij zelf doen.
Kinderen halen hier zelf de bedden af en samen doen met de kinderen doen we opmaken.
Hij zal niet nadenken of er genoeg brood is, voor de volgende dag of als de thee op, zal hij niet even wat halen (winkel is op 5 min fietsen) (thuiswerk dag gisteren, waarop ik de volgende dag zonder thee de dag begin). Het lijkt heel klein, maar alles bij elkaar is vermoeiend.
woensdag 5 augustus 2020 om 11:44
Je leeft dus eigenlijk al als gescheiden mensen maar dan in één huis.Zeepdoos25 schreef: ↑05-08-2020 11:31Ik herken je verhaal heel erg. Vreselijk eigenlijk.
Zelf zit ik tegen een burnout aan, ik doe sommige dingen gewoon niet meer; zijn spullen opruimen; ik gooi het op 1 hoop, vindt hij niet leuk, jammer!
Zijn kleding was ik mee, mits het in de wasmand zit, maar opvouwen en opruimen, doe ik niet.
Bed verschonen; ik haal af en maak de mijne op, die van hem mag hij zelf doen.
Kinderen halen hier zelf de bedden af en samen doen met de kinderen doen we opmaken.
Hij zal niet nadenken of er genoeg brood is, voor de volgende dag of als de thee op, zal hij niet even wat halen (winkel is op 5 min fietsen) (thuiswerk dag gisteren, waarop ik de volgende dag zonder thee de dag begin). Het lijkt heel klein, maar alles bij elkaar is vermoeiend.
woensdag 5 augustus 2020 om 11:45
Heeft jouw man Add/Adhd?
Niet persé om er een label op te plakken, niet dat dat een excuus is voor zijn gedrag.... of om een hand boven zijn hoofd te houden.
Maar omdat je expliciet schrijft dat het een korte tijd goed gaat na dat je een gesprek hebt gehad er over.
Vervolgens er na een tijdje weer de klad er in komt en hij het “ vergeten”lijkt?
Een soort “terugval” als de focus op iets anders komt te liggen?
Terwijl de intentie goed is, hij verder lief/leuk is, maar het zelf niet herkent/erkent bij zichzelf.
Ook omdat je aangeeft dat hij na het tweede kind het overzicht kwijt is geraakt
Hij klinkt namelijk precies zoals mijn man(ADHD/Hoogbegaafd) Kost belachelijk veel energie als je er over op blijft naaien.....
Maar de blinde-vlek blijft.
Er zijn tal van trucjes die hij zichzelf moet aanleren, die verantwoording ligt bij hem.
Laat hem maar met een coach/POH-/ psycholoog praten.. ook al zegt hij dat het van jou moet...
Jij hebt genoeg gedaan, zo te lezen. de grens is bereikt.
Ook wil ik je heel erg bedanken, misschien klink dit gek.
Maar door dit topic kon ik aan mijn man uitleggen waar ik soms tegenaan loop bij hem.
Dat ik hem duidelijk maak dat ik hem niet wil veranderen, maar ook niet mijn gevoel aan de kant wil zetten en hem alles laat bepalen.
Want ik ben ook geneigd om me in honderd bochten te wringen om iets duidelijk te maken.
Hartelijk dank hiervoor, zo’n herkenbaar verhaal. Hier heb je natuurlijk niks aan. Toch wil ik het benoemen.
EN WIJ HEBBEN NIET EENS KINDEREN!
Dus des te meer respect voor jou hoe jij er mee omgaat. Je komt over als een hele krachtige vrouw met veel zelfreflectie.
Succes en sterkte in deze tijd!
Niet persé om er een label op te plakken, niet dat dat een excuus is voor zijn gedrag.... of om een hand boven zijn hoofd te houden.
Maar omdat je expliciet schrijft dat het een korte tijd goed gaat na dat je een gesprek hebt gehad er over.
Vervolgens er na een tijdje weer de klad er in komt en hij het “ vergeten”lijkt?
Een soort “terugval” als de focus op iets anders komt te liggen?
Terwijl de intentie goed is, hij verder lief/leuk is, maar het zelf niet herkent/erkent bij zichzelf.
Ook omdat je aangeeft dat hij na het tweede kind het overzicht kwijt is geraakt
Hij klinkt namelijk precies zoals mijn man(ADHD/Hoogbegaafd) Kost belachelijk veel energie als je er over op blijft naaien.....
Maar de blinde-vlek blijft.
Er zijn tal van trucjes die hij zichzelf moet aanleren, die verantwoording ligt bij hem.
Laat hem maar met een coach/POH-/ psycholoog praten.. ook al zegt hij dat het van jou moet...
Jij hebt genoeg gedaan, zo te lezen. de grens is bereikt.
Ook wil ik je heel erg bedanken, misschien klink dit gek.
Maar door dit topic kon ik aan mijn man uitleggen waar ik soms tegenaan loop bij hem.
Dat ik hem duidelijk maak dat ik hem niet wil veranderen, maar ook niet mijn gevoel aan de kant wil zetten en hem alles laat bepalen.
Want ik ben ook geneigd om me in honderd bochten te wringen om iets duidelijk te maken.
Hartelijk dank hiervoor, zo’n herkenbaar verhaal. Hier heb je natuurlijk niks aan. Toch wil ik het benoemen.
EN WIJ HEBBEN NIET EENS KINDEREN!
Dus des te meer respect voor jou hoe jij er mee omgaat. Je komt over als een hele krachtige vrouw met veel zelfreflectie.
Succes en sterkte in deze tijd!
woensdag 5 augustus 2020 om 11:45
Ik denk dat het zeer verstandig is om niet te stoppen met werken. Je hoeft mij niet te scheiden hoor, maar je hamert op het schadelijk zijn van scheiden voor kinderen. Jouw inspanningen om deze relatie tussen jouw man en jezelf te verbeteren wordt hierdoor gemotiveerd. Ik ontken niet dat scheiden schadelijk is voor kinderen, maar bij elkaar blijven kan ook schadelijk zijn voor je kinderen. Als de verstoorde relatie tussen jou en je man als gevolg heeft dat je basiszorg niet verschaft , beiden dus ( tandarts), dan gaat het wat mi over een grens en dat zou jou toch wakker moeten schudden. Dat het idd anders moet. Maar jouw oplossing is blijven incasseren en je gevoelens hieromtrent accepteren. Maar om te accepteren moet je er vrede mee kunnen hebben. Dit kan je juist niet (heel begrijpelijk). En de oplossing zou dan daarin liggen dat je dat nu juist wel gaat kunnen? Je moet dus je gehele persoon veranderen? Mijn advies aan jou in deze: ga naar een therapeut, als je dit perse wilt zoek dan begeleiding daarbij. Mocht het alsnog niet lukken dan heb je iig een heel proces doorlopen met iemand die jouw belang dient.Ladara schreef: ↑05-08-2020 11:15Ik vind een scheiding per definitie schadelijk voor kinderen. Prima als anderen dat een goede keuze vinden, maar ik vind dat niet. Ik sluit een scheiding niet uit als het echt niet anders kan, ik zou dus ook nooit stoppen met werken en op die manier mijn eigen keuzevrijheid ondermijnen, maar ik ben nu niet op het punt dat de meest productieve uitweg het opbreken van het gezin is.
woensdag 5 augustus 2020 om 11:51
[quote=Trosjechaos post_id=31733138 time=1596620736 user_id=311955]
Heeft jouw man Add/Adhd?
Ik snap hoe je het bedoelt, en ik denk dat dit best goed is om te overdenken. Maar het irriteert mij ook mateloos (niet persoonlijk naar jou bedoelt). Ik heb zelf ADD en ik herken wat je beschrijft. Het grote verschil is dat ik altijd verantwoordelijkheid heb genomen voor mijn eigen acties en beperkingen. Ik ben zelf op zoek gegaan naar hulp en heb het aangepakt. Dat wil niet zeggen dat iedereen dat meteen kan en daarbij niet wat hulp kan gebruiken. Maar ADD wil niet zeggen dat je achterlijk bent, of dat je niet kan zien (achteraf) wat je doet, maar je moet het wel willen zien. En dat schort er mi aan bij de man van TO
Heeft jouw man Add/Adhd?
Ik snap hoe je het bedoelt, en ik denk dat dit best goed is om te overdenken. Maar het irriteert mij ook mateloos (niet persoonlijk naar jou bedoelt). Ik heb zelf ADD en ik herken wat je beschrijft. Het grote verschil is dat ik altijd verantwoordelijkheid heb genomen voor mijn eigen acties en beperkingen. Ik ben zelf op zoek gegaan naar hulp en heb het aangepakt. Dat wil niet zeggen dat iedereen dat meteen kan en daarbij niet wat hulp kan gebruiken. Maar ADD wil niet zeggen dat je achterlijk bent, of dat je niet kan zien (achteraf) wat je doet, maar je moet het wel willen zien. En dat schort er mi aan bij de man van TO
woensdag 5 augustus 2020 om 11:58
Heel herkenbaar. Mijn man heeft add. Het is een lieverd, heeft alles voor zijn gezin over. Maar overzicht heeft hij niet. Hij doet alles wat ik vraag, maar het zelf bedenken is moeilijk.
Ik probeer het te accepteren. Ik ben de manager hier en deel de 'orders' uit. Ik verwacht niet meer dat mijn man zelf dingen bedenkt, schrijf het op of zeg wat hij moet doen. Dan loopt het. Soms ben ik er moe van en boos en dat is dan ook ok. Dan zoekt hij het maar even uit.
Mijn man vindt het ook vervelend en voelt zich dan schuldig. Maar veranderen kan hij niet. Hij probeert het wel hoor, en er zijn wel verbeteringen. Maar een gelijke verdeling qua taken en verantwoordelijkheden zal er niet komen. Maar andersom ben ik ook verre van perfect en accepteert hij ooj mijn tekortkomingen.
Mijn man heeft zoveel mooie kanten, accepteert mij zoals ik ben en is een geweldige vader. Ik probeer mijn weg te vinden. Ga bijvoorbeeld regelmatig weg en is hij alleen met de kinderen. Dan laad ik ook weer op.
Uiteindelijk is het een keuze of je zo boos bent of niet. Accepteren of weggaan. Jaren boos zijn over iets waar je man waarschijnlijk weinig aan kan doen vind ik ook niet eerlijk. Andersom zal hij ook met jouw tekortkomingen moeten leven. Het voelt een beetje alsof je jezelf als slachtoffer neerzet. Dat zal je ook niet verder helpen.
Ik probeer het te accepteren. Ik ben de manager hier en deel de 'orders' uit. Ik verwacht niet meer dat mijn man zelf dingen bedenkt, schrijf het op of zeg wat hij moet doen. Dan loopt het. Soms ben ik er moe van en boos en dat is dan ook ok. Dan zoekt hij het maar even uit.
Mijn man vindt het ook vervelend en voelt zich dan schuldig. Maar veranderen kan hij niet. Hij probeert het wel hoor, en er zijn wel verbeteringen. Maar een gelijke verdeling qua taken en verantwoordelijkheden zal er niet komen. Maar andersom ben ik ook verre van perfect en accepteert hij ooj mijn tekortkomingen.
Mijn man heeft zoveel mooie kanten, accepteert mij zoals ik ben en is een geweldige vader. Ik probeer mijn weg te vinden. Ga bijvoorbeeld regelmatig weg en is hij alleen met de kinderen. Dan laad ik ook weer op.
Uiteindelijk is het een keuze of je zo boos bent of niet. Accepteren of weggaan. Jaren boos zijn over iets waar je man waarschijnlijk weinig aan kan doen vind ik ook niet eerlijk. Andersom zal hij ook met jouw tekortkomingen moeten leven. Het voelt een beetje alsof je jezelf als slachtoffer neerzet. Dat zal je ook niet verder helpen.
woensdag 5 augustus 2020 om 12:00
Er is al een paar keer AD(H)D geopperd. Ik moet toegeven dat ik dat ook herken. Ik heb ADD. Maar ik kan ook nadenken. Ik ga niet zomaar de deur uit bijvoorbeeld.
Wel heb ik regelmatig dat ik aan meerdere dingen tegelijk begin, ik doe de was maar vergeet het op te hangen omdat ik ben begonnen met afwassen maar het water was te heet dus ging ik eerst de badkamer schoonmaken. Toen ik wilde stofzuigen zag ik dat de kat had gekotst en toen ik een stuk wc-papier wilde pakken om dat op te ruimen bedacht ik dat ik vast wat schoonmaakmiddel in de wcpot kon gooien. Dus op een gegeven moment staat er een stofzuiger midden in de kamer, ligt er vaat in koud water, zie ik ineens dat de wasmachine al een tijd klaar is, moet ik naar de wc en zie ik de borstel in de pot, alles is half gedaan. Maar ik doe wel dingen. Ik blijf proberen. Het is geen excuus om maar niks te doen.
Wel heb ik regelmatig dat ik aan meerdere dingen tegelijk begin, ik doe de was maar vergeet het op te hangen omdat ik ben begonnen met afwassen maar het water was te heet dus ging ik eerst de badkamer schoonmaken. Toen ik wilde stofzuigen zag ik dat de kat had gekotst en toen ik een stuk wc-papier wilde pakken om dat op te ruimen bedacht ik dat ik vast wat schoonmaakmiddel in de wcpot kon gooien. Dus op een gegeven moment staat er een stofzuiger midden in de kamer, ligt er vaat in koud water, zie ik ineens dat de wasmachine al een tijd klaar is, moet ik naar de wc en zie ik de borstel in de pot, alles is half gedaan. Maar ik doe wel dingen. Ik blijf proberen. Het is geen excuus om maar niks te doen.
woensdag 5 augustus 2020 om 12:02
Whateffa,
Ja daarom juist benoem ik het, omdat de meeste mensen die ik ken met ADHD of ADD WEL hulp zoeken,
Maar mijn man dus een hulpverleningstrauma heeft....lukt het hem niet. Er zit veel meer achter natuurlijk na dat wat ik hier schrijf.
Ook als je mijn bovenste alinea hebt gelezen staat er ook letterlijk dat het GEEN excuus is.
Maar dat er wel trucjes voor zijn om er goed mee om te gaan.
Soms heb je handvatten nodig om verder te kunnen en inderdaad dat kan je alleen maar doen door jouw verantwoording te nemen, ben volledig eens met jouw post Whateffa.
Maar een diagnose kan soms helpen om de juiste hulp te krijgen.
Dus nogmaals niet om als excuus te gebruiken......
Ja daarom juist benoem ik het, omdat de meeste mensen die ik ken met ADHD of ADD WEL hulp zoeken,
Maar mijn man dus een hulpverleningstrauma heeft....lukt het hem niet. Er zit veel meer achter natuurlijk na dat wat ik hier schrijf.
Ook als je mijn bovenste alinea hebt gelezen staat er ook letterlijk dat het GEEN excuus is.
Maar dat er wel trucjes voor zijn om er goed mee om te gaan.
Soms heb je handvatten nodig om verder te kunnen en inderdaad dat kan je alleen maar doen door jouw verantwoording te nemen, ben volledig eens met jouw post Whateffa.
Maar een diagnose kan soms helpen om de juiste hulp te krijgen.
Dus nogmaals niet om als excuus te gebruiken......
woensdag 5 augustus 2020 om 12:15
Hij doet dus best wel iets. Ik geloof dat sommige Viva dames echt denken dat hij alleen werkt en op de bank zit, maar je ergert je vooral aan het feit dat de eindverantwoordelijkheid bij jou ligt.Ladara schreef: ↑05-08-2020 11:09
Mijn man smeert 's ochtends de helft van de keren brood voor de kinderen en hij zorgt de helft van de keren dat ze op school komen. Misschien dat het 60-40 is, maar dat is redelijk eerlijk verdeeld. Hij kookt soms en doet ook boodschappen, ook zo'n 60-40, denk ik. Ik moet wel bedenken wat. Hij bezemt de woonkamer. Hij ruimt de woonkamer soms op. Hij ruimt de vaatwasser de helft van de keren in en uit. Hij legt de helft van de keren de kinderen op bed. Hij heeft twee keer kleren gekocht met een van de kinderen.
Dat heeft ook te maken met hoe je jouw verantwoordelijkheidsgevoel beleeft, en of je echt geen tijd hebt, of het alleen voelt alsof je die niet hebt. Als je zo boos blijft zou ik eens met een coach (of wat er bij jou het beste past) gaan praten. Ik denk dat er, ook zonder enorme zelfopoffering, ruimte is voor verbetering in hoe jij je voelt over je leven.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
woensdag 5 augustus 2020 om 12:16
herfst100 schreef: ↑05-08-2020 11:58Uiteindelijk is het een keuze of je zo boos bent of niet. Accepteren of weggaan. Jaren boos zijn over iets waar je man waarschijnlijk weinig aan kan doen vind ik ook niet eerlijk. Andersom zal hij ook met jouw tekortkomingen moeten leven. Het voelt een beetje alsof je jezelf als slachtoffer neerzet. Dat zal je ook niet verder helpen.
Ik vind dat ook wel waardevol. Hoe zet ik mezelf als slachtoffer neer? En als ik dat doe, waarom mag dat dan niet? Ik vind het inderdaad geen eerlijke situatie nu, waarin gezin en werk mij bijna ieder moment kosten dat ik wakker ben, terwijl mijn man de tijd en ruimte heeft om simpelweg weg te lopen als hij daar behoefte toe voelt. Die oneerlijkheid maakt me boos, dat schreef ik al in de OP. En dat ik dat graag wil accepteren ook. Ik weet niet of boos zijn een bewuste keuze is. Misschien wel, maar ik zie nog niet zo goed hoe je een andere keus maakt. Heb je daar tips voor?
Overigens heeft mijn man geen stoornis; niet dat dat uit had gemaakt, lees ik hier.
woensdag 5 augustus 2020 om 12:26
lolapaloeza schreef: ↑05-08-2020 12:15Hij doet dus best wel iets. Ik geloof dat sommige Viva dames echt denken dat hij alleen werkt en op de bank zit, maar je ergert je vooral aan het feit dat de eindverantwoordelijkheid bij jou ligt.
Dat heeft ook te maken met hoe je jouw verantwoordelijkheidsgevoel beleeft, en of je echt geen tijd hebt, of het alleen voelt alsof je die niet hebt.
Ligt de lat voor het zorgen voor kinderen dan zo laag dat wanneer ik beschrijf wat hij wel doet, mijn gebrek aan tijd al aan mijn beleving wordt toegeschreven?
woensdag 5 augustus 2020 om 12:36
woensdag 5 augustus 2020 om 13:03
Als je een lijst zou maken met gerechten voor de even weken en voor de oneven weken en zegt, vanaf nu is koken jouw taak, altijd. En iedere maandag van de even weken eten we macaroni. Zou hij dat dan doen? En bijvoorbeeld de vaatwasser, als jij zegt, het is jouw taak, ik doe dat vanaf nu nooit meer. Regeldingen doe jij.
Dan hoeft hij er niet over na te denken. Naar de tandarts vereist inzicht, meerdere stappen. Dat kan hij niet. Hij kan er wel naartoe gaan met de kinderen op de dag die jij hebt gepland. Hij is geen manager blijkbaar, hij kan dat niet. Hij doet gewoon wat de manager zegt. En dat ben jij thuis.
Dan hoeft hij er niet over na te denken. Naar de tandarts vereist inzicht, meerdere stappen. Dat kan hij niet. Hij kan er wel naartoe gaan met de kinderen op de dag die jij hebt gepland. Hij is geen manager blijkbaar, hij kan dat niet. Hij doet gewoon wat de manager zegt. En dat ben jij thuis.
woensdag 5 augustus 2020 om 13:08
Misschien kun je eens op een rijtje zetten wat voor jou de meest ideale situatie zou zijn. En dan zo concreet mogelijk, hoe ziet de dag er dan uit. Wat zou je van uur tot uur doen. En wat zou hij moeten doen om dat te faciliteren.Ladara schreef: ↑05-08-2020 12:16Ik vind dat ook wel waardevol. Hoe zet ik mezelf als slachtoffer neer? En als ik dat doe, waarom mag dat dan niet? Ik vind het inderdaad geen eerlijke situatie nu, waarin gezin en werk mij bijna ieder moment kosten dat ik wakker ben, terwijl mijn man de tijd en ruimte heeft om simpelweg weg te lopen als hij daar behoefte toe voelt. Die oneerlijkheid maakt me boos, dat schreef ik al in de OP. En dat ik dat graag wil accepteren ook. Ik weet niet of boos zijn een bewuste keuze is. Misschien wel, maar ik zie nog niet zo goed hoe je een andere keus maakt. Heb je daar tips voor?
Overigens heeft mijn man geen stoornis; niet dat dat uit had gemaakt, lees ik hier.
woensdag 5 augustus 2020 om 13:09
Ik neem de rest van de inhoud van je post mee hoor, maar hier moest ik even cynisch om grijnzen in het licht van zijn beroep
woensdag 5 augustus 2020 om 13:33
Ik was er al bang voor haha. Hoe kan dat toch he? Dat is hier ook wel een beetje zo hoor. Man schijnt te denken dat als je schoonmaakmiddel onder de rand van het toilet spuit dat verder alles op een wonderbaarlijke manier vanzelf schoon wordt, de wcbril, de vloer, de wasbak. Het is echt een tovermiddel.
woensdag 5 augustus 2020 om 14:19
Sorry, niet goed gelezen door mij. Blinde vlek denk ik, ligt wat gevoelig.....Trosjechaos schreef: ↑05-08-2020 12:02Whateffa,
Ja daarom juist benoem ik het, omdat de meeste mensen die ik ken met ADHD of ADD WEL hulp zoeken,
Maar mijn man dus een hulpverleningstrauma heeft....lukt het hem niet. Er zit veel meer achter natuurlijk na dat wat ik hier schrijf.
Ook als je mijn bovenste alinea hebt gelezen staat er ook letterlijk dat het GEEN excuus is.
Maar dat er wel trucjes voor zijn om er goed mee om te gaan.
Soms heb je handvatten nodig om verder te kunnen en inderdaad dat kan je alleen maar doen door jouw verantwoording te nemen, ben volledig eens met jouw post Whateffa.
Maar een diagnose kan soms helpen om de juiste hulp te krijgen.
Dus nogmaals niet om als excuus te gebruiken......
woensdag 5 augustus 2020 om 14:26
Misschien begrijp ik je verkeerd hoor. Maar je bent m.i. terecht kwaad, emoties zijn (mede) bedoeld als signalen dat er iets gebeurt wat voor jou niet goed is en om je vervolgens aan te zetten om daar verandering in te brengen, het is mi een zelfbeschermingsmechanisme. Wat wil je in hemelsnaam nu accepteren? Het gedrag van je man IS oneerlijk, het is DUS logisch dat je kwaad bent, je lichaam/geest doet dus zijn werk. Wil je dat die kwaadheid weggaat dan zal je mi een rechtvaardiging voor de oneerlijkheid moeten vinden, zodat je geen oneerlijkheid meer ervaart en dus niet meer kwaad hoeft te worden. Dat doe je mi niet door gevoelens geforceerd weg te stoppen of te onderdrukken. Nogmaals een therapeut zou je hier bij kunnen helpen, of het lukt is een tweede, maar ik denk dat het proces voor jou sowieso helpend kan zijn.Ladara schreef: ↑05-08-2020 12:16Ik vind dat ook wel waardevol. Hoe zet ik mezelf als slachtoffer neer? En als ik dat doe, waarom mag dat dan niet? Ik vind het inderdaad geen eerlijke situatie nu, waarin gezin en werk mij bijna ieder moment kosten dat ik wakker ben, terwijl mijn man de tijd en ruimte heeft om simpelweg weg te lopen als hij daar behoefte toe voelt. Die oneerlijkheid maakt me boos, dat schreef ik al in de OP. En dat ik dat graag wil accepteren ook. Ik weet niet of boos zijn een bewuste keuze is. Misschien wel, maar ik zie nog niet zo goed hoe je een andere keus maakt. Heb je daar tips voor?
Overigens heeft mijn man geen stoornis; niet dat dat uit had gemaakt, lees ik hier.
En die afspraken die jullie nu hebben gemaakt, ik hoop echt voor je dat dat gaat werken. Maar als je naar het verleden kijkt, in het licht wat je allemaal al geprobeerd hebt, is dit alleen maar meer van hetzelfde wat niet werkte. Ik zou niet weten waarom je man het nu wel zou kunnen. Maar ik hoop het echt van harte voor je hoor. Ik denk alleen dat verandering in deze situatie vanuit jou moet komen en dan bedoel ik niet slikken en doorgaan.
woensdag 5 augustus 2020 om 14:35
Ik weet niet of je iets aan mijn tip hebt, maar het kan nooit kwaad!
Ik herken de problematiek, mijn huwelijk is uiteindelijk gestrand om andere redenen (alhoewel alles wel met elkaar samen heeft gehangen natuurlijk). Maar op het moment dat het eigenlijk al te laat was kwam een relatietherapeut wel met een tactiek die wel werkte, en nu ook nog goed werkt nu we gescheiden zijn.
Maak man baas/manager van een hele taak. Jij mag die taak dan helemaal loslaten.
b.v. Man is manager voetbal zoon en regelt dus:
- inschrijving
-contributie betalen
-vervoer
-passende schoenen
- eten voor de gezamenlijk bbq
-enz
Bij ons werkte dat soort afspraken dus wel. Op de een of ander manier was voor man duidelijk dat als het iets met voetbal was, hij initiatief moest nemen. En ik kon het loslaten door niet op voorhand al zaken af te vangen.
Zo werd er een manager groep 3 en de ander manager groep 5.
En natuurlijk kan je wel hulp van elkaar inschakelen, je hoeft in het voetbal voorbeeld niet iedere zaterdag te rijden. maar voor deze sport, vraagt man aan vrouw of ze zaterdag tijd heeft.
Ik herken de problematiek, mijn huwelijk is uiteindelijk gestrand om andere redenen (alhoewel alles wel met elkaar samen heeft gehangen natuurlijk). Maar op het moment dat het eigenlijk al te laat was kwam een relatietherapeut wel met een tactiek die wel werkte, en nu ook nog goed werkt nu we gescheiden zijn.
Maak man baas/manager van een hele taak. Jij mag die taak dan helemaal loslaten.
b.v. Man is manager voetbal zoon en regelt dus:
- inschrijving
-contributie betalen
-vervoer
-passende schoenen
- eten voor de gezamenlijk bbq
-enz
Bij ons werkte dat soort afspraken dus wel. Op de een of ander manier was voor man duidelijk dat als het iets met voetbal was, hij initiatief moest nemen. En ik kon het loslaten door niet op voorhand al zaken af te vangen.
Zo werd er een manager groep 3 en de ander manager groep 5.
En natuurlijk kan je wel hulp van elkaar inschakelen, je hoeft in het voetbal voorbeeld niet iedere zaterdag te rijden. maar voor deze sport, vraagt man aan vrouw of ze zaterdag tijd heeft.
