Relaties
alle pijlers
Borderliners
zondag 28 november 2010 om 20:33
Een jaar of 6 geleden kreeg ik een ernstige inzinking. Een paar psychoses en zelfmutalitie, het ging duidelijk niet goed. Omdat ik aanklopte bij de ambulante psycholoog werd al tijdens ons 1e gesprek duidelijk dat ik doorverwezen werd naar de GGZ.
Om een lang verhaal kort te maken na een half jaar kreeg ik van de psychiater de officiële diagnose, ik was een borderliner. Nu wist ik iemand in mijn omgeving die dat was, en ik herkende me er helemaal niet in en zeker niet nadat ik op het internet had gestruind. Maar volgens de psych was ik volgens het boekje wel en ik werd verplicht om de borderliner cursus te doen, want anders zouden ze me niet meer helpen.
Wat een nachtmerrie was dat, ik moest 2 vrienden overhalen om met mij deze cursus te doen, want zij moesten een soort controle houden of ik deze cursus wel volgde en steun en toeverlaat zijn, iets wat ik liever niet had, omdat ik wist hoeveel dat hun kostte.
Ik kan zeggen dat ik niet blij ben geweest en dat die cursus mij totaal niet heeft geholpen, hoogstens dat het heel negatief was en dat ik al wist; ik kan hierna nooit meer een partner nemen, met zoveel negativiteit. Want de cursus is alleen maar eigenlijk beheers jezelf.
Ook de paar avonden voor vrienden en familie waarbij zij konden vertellen, hoe het leven met een borderliner was, werd wel erg negatief belicht. Een paar 'begeleiders' protesteerden hier eigenlijk heftig tegen, want hun bordie was eigenlijk best wel ok. Mijn vriendin was een van degene die prostesteerde en eigenlijk heel boos werd en dat ook zei.De negativiteit en het hokjesgedoe was haar teveel.
In de groep heb ik 1 ding goed begrepen, borderliner of niet, het zijn mensen die geen makkelijk leven hebben gehad. Misbruik of mishandeling of andere vreselijke dingen waren vaak de ondergrond ervan. En we moesten leren als we vrienden maakten, dat we ons van te voren excuseerden dat we bordies waren.
Ik zal de laatste zijn die ontkent dat deze mensen een probleem hebben, maar ze worden wel heel erg in het verdomhoekje geplaatst. Ook ik na zoveel ontkom er niet aan, als ik moet uitleggen dat ik de diagnose borderliner heb.
Het ergerlijkste was dat ik een nieuwe psychiater kreeg die hele nare vragen stelde; dronk ik veel en ja, als ik een portje dronk, uit welk glas? Een limonade glas missien? Gebruikte ik drugs, hoeveel mannen had ik wel? Ik heb hem zitten aan kijken of ik het in Keulen hoorde donderen, en was best wel pissig op hem.
Mijn drankgebruik is niet noemenswaardig, ik gebruik geen drugs en heb door dit soort toestanden mannen ontweken.
Ook elke keer de scheve ogen naar mijn relatie met mijn dochter, die mij zo lief is dat ik haar nooit wat aan zou doen, vond ik verschrikkelijk. Alsof ik een kindermishandelaar zou zijn.
Over borderline ben ik uitgepraat, ik heb de boeken weggegooid, heb besloten na een jaar of wat dat ik beslist niet zo was. En ben verder gegaan. Ja, ik drink een wijntje op zijn tijd in mijn eentje, ik ben gewoon mezelf met alle krassen op mijn ziel en what you see is what you get, meer kan ik er niet van maken.
En in die tussentijd ben ik ernstig anti-psychiaterie geworden omdat iemand gewoon in een boekje keek en vond dat hij het stempeltje heel gemakzuchtig kon geven.
De stempel borderline heeft bij mij het omgekeerde bereikt, ik heb er heel veel last van gehad en ik vond het jammer dat ik geen klacht kon indienen hierover, omdat het jaren zou duren en ik geen gehoor zou krijgen.
Hiermee wil ik alleen maar zeggen; pas op met het stempeltje borderline, want in niet alle gevallen is het zo en het maakt meer kapot dan je lief is.
Om een lang verhaal kort te maken na een half jaar kreeg ik van de psychiater de officiële diagnose, ik was een borderliner. Nu wist ik iemand in mijn omgeving die dat was, en ik herkende me er helemaal niet in en zeker niet nadat ik op het internet had gestruind. Maar volgens de psych was ik volgens het boekje wel en ik werd verplicht om de borderliner cursus te doen, want anders zouden ze me niet meer helpen.
Wat een nachtmerrie was dat, ik moest 2 vrienden overhalen om met mij deze cursus te doen, want zij moesten een soort controle houden of ik deze cursus wel volgde en steun en toeverlaat zijn, iets wat ik liever niet had, omdat ik wist hoeveel dat hun kostte.
Ik kan zeggen dat ik niet blij ben geweest en dat die cursus mij totaal niet heeft geholpen, hoogstens dat het heel negatief was en dat ik al wist; ik kan hierna nooit meer een partner nemen, met zoveel negativiteit. Want de cursus is alleen maar eigenlijk beheers jezelf.
Ook de paar avonden voor vrienden en familie waarbij zij konden vertellen, hoe het leven met een borderliner was, werd wel erg negatief belicht. Een paar 'begeleiders' protesteerden hier eigenlijk heftig tegen, want hun bordie was eigenlijk best wel ok. Mijn vriendin was een van degene die prostesteerde en eigenlijk heel boos werd en dat ook zei.De negativiteit en het hokjesgedoe was haar teveel.
In de groep heb ik 1 ding goed begrepen, borderliner of niet, het zijn mensen die geen makkelijk leven hebben gehad. Misbruik of mishandeling of andere vreselijke dingen waren vaak de ondergrond ervan. En we moesten leren als we vrienden maakten, dat we ons van te voren excuseerden dat we bordies waren.
Ik zal de laatste zijn die ontkent dat deze mensen een probleem hebben, maar ze worden wel heel erg in het verdomhoekje geplaatst. Ook ik na zoveel ontkom er niet aan, als ik moet uitleggen dat ik de diagnose borderliner heb.
Het ergerlijkste was dat ik een nieuwe psychiater kreeg die hele nare vragen stelde; dronk ik veel en ja, als ik een portje dronk, uit welk glas? Een limonade glas missien? Gebruikte ik drugs, hoeveel mannen had ik wel? Ik heb hem zitten aan kijken of ik het in Keulen hoorde donderen, en was best wel pissig op hem.
Mijn drankgebruik is niet noemenswaardig, ik gebruik geen drugs en heb door dit soort toestanden mannen ontweken.
Ook elke keer de scheve ogen naar mijn relatie met mijn dochter, die mij zo lief is dat ik haar nooit wat aan zou doen, vond ik verschrikkelijk. Alsof ik een kindermishandelaar zou zijn.
Over borderline ben ik uitgepraat, ik heb de boeken weggegooid, heb besloten na een jaar of wat dat ik beslist niet zo was. En ben verder gegaan. Ja, ik drink een wijntje op zijn tijd in mijn eentje, ik ben gewoon mezelf met alle krassen op mijn ziel en what you see is what you get, meer kan ik er niet van maken.
En in die tussentijd ben ik ernstig anti-psychiaterie geworden omdat iemand gewoon in een boekje keek en vond dat hij het stempeltje heel gemakzuchtig kon geven.
De stempel borderline heeft bij mij het omgekeerde bereikt, ik heb er heel veel last van gehad en ik vond het jammer dat ik geen klacht kon indienen hierover, omdat het jaren zou duren en ik geen gehoor zou krijgen.
Hiermee wil ik alleen maar zeggen; pas op met het stempeltje borderline, want in niet alle gevallen is het zo en het maakt meer kapot dan je lief is.
Ik prefereer de hemel omwille van het klimaat, maar de hel omwille van het gezelschap.
zondag 28 november 2010 om 20:40
Wow, wat een verhaal! Ik kan me voorstellen dat je je heel alleen hebt gevoeld. het algemene beeld van iemand met Borderline is niet zo positief. Maar net als met elke psychische aandoening zijn er gradaties en heeft iemand een persoonlijkheid die niet alleen bestaat uit de stoornis maar ook uit een heleboel leuke, lieve kanten. Ik denk dat niemand teveel te koop moet lopen met evt. beperkingen, jammer genoeg kan onze maatschappij daar niet normaal mee omgaan...... Als je mij door demangel haalt, komt daar ook wel wat uit. En dat is voor een boel mensen zo denk ik......
zondag 28 november 2010 om 20:54
Tja, TO, toch denk ik: de vragen die de psychiater stelde, zijn heel normaal om aan iemand te stellen die in therapie is voor borderline. Ook bij niet-psychiatrische patiënten moet je vaak verder vragen: U dringt twee biertjes per dag? Uit een glas, of uit blik? Uit blik? Een half liter blik? Ok... (Dus van de twee 'verantwoorde' biertjes, is het opeens een liter per dag geworden)
In je verhaal lijk je alles heel erg op jezelf te betrekken. Positivodo heeft gelijk dat je in borderline heel veel gradaties hebt, dus jij zult geen full-blown borderliner zijn als je twee vrienden hebt die je bijstaan en jou niet herkennen in het geschetste beeld. Maar (sorry voor de uitdrukking) op mij komt het nu over alsof je het heel zwart-wit ziet. Zo'n praatgroep is er toch niet voor om mensen alleen maar in een slecht daglicht te zetten? Jij doet het wel zo voorkomen. En dat past misschien juist wel bij je 'borderline'-trekjes.
In je verhaal lijk je alles heel erg op jezelf te betrekken. Positivodo heeft gelijk dat je in borderline heel veel gradaties hebt, dus jij zult geen full-blown borderliner zijn als je twee vrienden hebt die je bijstaan en jou niet herkennen in het geschetste beeld. Maar (sorry voor de uitdrukking) op mij komt het nu over alsof je het heel zwart-wit ziet. Zo'n praatgroep is er toch niet voor om mensen alleen maar in een slecht daglicht te zetten? Jij doet het wel zo voorkomen. En dat past misschien juist wel bij je 'borderline'-trekjes.
Occam's razor
zondag 28 november 2010 om 20:58
Bij de psychiater voel je je al gauw in je onderbroek staan. En ondanks het feit dat je niet drinkt etc. lijkt het dan alsof je je moet verdedigen en moet bewijzen dat dit niet zo is. Nou joh, gewoon rustig blijven. En eerlijk zijn, vooral naar jezelf toe. Wat niet zo is, is niet zo. En zolang je niet vastloopt in je leven kun je best proberen het op eigen kracht te doen. Psychiatrie is ook niet heilig hoor!
zondag 28 november 2010 om 20:59
Eens met Debora.
Bovendien, "Borderline-cursussen" bestaan niet hoor, het zal zoiets als emotieregulatie (VERS training misschien??) geweest zijn. Die zijn in principe nooit weg, waarom was dat dan zo erg allemaal? Had je nou zo'n last van je label, of van de cursus?? Het betrekken van de omgeving bij de behandeling is tegenwoordig doodnormaal, veel mensen met psychische klachten zonderen zichzelf af.
En een psych kan, zéker na een half jaar, een diagnose stellen. Zonder Wiki
Bovendien, "Borderline-cursussen" bestaan niet hoor, het zal zoiets als emotieregulatie (VERS training misschien??) geweest zijn. Die zijn in principe nooit weg, waarom was dat dan zo erg allemaal? Had je nou zo'n last van je label, of van de cursus?? Het betrekken van de omgeving bij de behandeling is tegenwoordig doodnormaal, veel mensen met psychische klachten zonderen zichzelf af.
En een psych kan, zéker na een half jaar, een diagnose stellen. Zonder Wiki
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
zondag 28 november 2010 om 20:59
Zoals beschreven een paar begeleiders protesteerden er tegen die toonzetting. En mijn vriendin was er ook heel kwaad over later.
De GGZ bij ons in de buurt is niet al te best, maar is de enige in de omgeving, ik had toen al gezocht naar een andere begeleiding maar die was te ver en werd niet vergoed.
Nee, ik kijk er op terug als een hele negatieve ervaring en ben me echt te pletter geschrokken, maar als ik wilde stoppen kon ik niet meer op verdere hulp rekenen, dus ik moest wel.
Die cursus heeft zo'n inpact gehad dat het een paar jaar heeft geduurd voor ik weer vrienden kon maken, en gewoon weer mezelf zijn. Het telkens moeten zeggen tegen anderen; 'ik ben een borderliner wil je met bevriend zijn', ging me echt te ver.
En nee, normaal denk ik in vele gradaties en kleuren, maar dit was een van de slechtste ervaringen die ik heb gehad.
De GGZ bij ons in de buurt is niet al te best, maar is de enige in de omgeving, ik had toen al gezocht naar een andere begeleiding maar die was te ver en werd niet vergoed.
Nee, ik kijk er op terug als een hele negatieve ervaring en ben me echt te pletter geschrokken, maar als ik wilde stoppen kon ik niet meer op verdere hulp rekenen, dus ik moest wel.
Die cursus heeft zo'n inpact gehad dat het een paar jaar heeft geduurd voor ik weer vrienden kon maken, en gewoon weer mezelf zijn. Het telkens moeten zeggen tegen anderen; 'ik ben een borderliner wil je met bevriend zijn', ging me echt te ver.
En nee, normaal denk ik in vele gradaties en kleuren, maar dit was een van de slechtste ervaringen die ik heb gehad.
Ik prefereer de hemel omwille van het klimaat, maar de hel omwille van het gezelschap.
zondag 28 november 2010 om 21:01
En natuurlijk mag er gevraagd worden uit wat voor glas je drinkt. Maakt nogal geen verschil, qua eenheden. Ik behandel mensen die jenever drinken uit een longdrinkglas, daar ga je al, met je eenheden. Hoef je niet beledigd door te zijn, is puur informatievergaren. Juist het feit dat je deze vragen niet trekt, hoort bij je kwaal.
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
zondag 28 november 2010 om 21:03
quote:meharis schreef op 28 november 2010 @ 20:59:
Die cursus heeft zo'n inpact gehad dat het een paar jaar heeft geduurd voor ik weer vrienden kon maken, en gewoon weer mezelf zijn. Het telkens moeten zeggen tegen anderen; 'ik ben een borderliner wil je met bevriend zijn', ging me echt te ver.
En nee, normaal denk ik in vele gradaties en kleuren, maar dit was een van de slechtste ervaringen die ik heb gehad.Tuurlijk. Daar vallen je psychoses en die krassen op je lijf bij in het niet, bedoel je?
Die cursus heeft zo'n inpact gehad dat het een paar jaar heeft geduurd voor ik weer vrienden kon maken, en gewoon weer mezelf zijn. Het telkens moeten zeggen tegen anderen; 'ik ben een borderliner wil je met bevriend zijn', ging me echt te ver.
En nee, normaal denk ik in vele gradaties en kleuren, maar dit was een van de slechtste ervaringen die ik heb gehad.Tuurlijk. Daar vallen je psychoses en die krassen op je lijf bij in het niet, bedoel je?
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
zondag 28 november 2010 om 21:03
quote:meharis schreef op 28 november 2010 @ 20:59:
Het telkens moeten zeggen tegen anderen; 'ik ben een borderliner wil je met bevriend zijn', ging me echt te ver.
Waarom zou je dat zeggen??
Pas als ik mensen goed genoeg ken en vertrouw vertel ik ze dat ik een lichte gradatie van borderline heb. Je hoeft dat toch niet meteen bij het eerste contact te zeggen?
Ik heb juist erg veel aan een VERS-training (wat ik vermoed dat jij bedoelt) gehad. Het is voor iedereen weer anders. Ik had ook niet het gevoel dat ik aangevallen werd of iets dergelijks.
Het telkens moeten zeggen tegen anderen; 'ik ben een borderliner wil je met bevriend zijn', ging me echt te ver.
Waarom zou je dat zeggen??
Pas als ik mensen goed genoeg ken en vertrouw vertel ik ze dat ik een lichte gradatie van borderline heb. Je hoeft dat toch niet meteen bij het eerste contact te zeggen?
Ik heb juist erg veel aan een VERS-training (wat ik vermoed dat jij bedoelt) gehad. Het is voor iedereen weer anders. Ik had ook niet het gevoel dat ik aangevallen werd of iets dergelijks.
Time spent with a cat is never wasted
zondag 28 november 2010 om 21:06
Zou jij je niet eens nog een keer laten testen. Misschien ben je geen borderliner en heb je die stempel ooit eens gekregen. Misschien ben je wel depressief want dat komt ook overeen met borderline gedrag, alleen veel kenmerken van de borderline ontbreken. Raar als jij en je vrienden jou niet zien als een borderliner, een therapeut dat wel ziet.
Depressies, zwart wit denken en psychoses gaan ook (vaak) samen.
Depressies, zwart wit denken en psychoses gaan ook (vaak) samen.
zondag 28 november 2010 om 21:07
Nee, ik trok het niet omdat ik de man niet kende en hij vrij direct en veroordelend was. Ik heb hem daar ook op gewezen op de toonzetting van het gesprek. We waren ook gauw klaar, want hij vond het bij nader inzien ook wel meevallen allemaal.
Daarom ben ik eigenlijk vrij wantrouwig geworden naar de hulpverleners, aan mijn lijf geen polonaise meer. Vooral omdat het uiteindelijk weinig oplostte in mijn geval dan.
Daarom ben ik eigenlijk vrij wantrouwig geworden naar de hulpverleners, aan mijn lijf geen polonaise meer. Vooral omdat het uiteindelijk weinig oplostte in mijn geval dan.
Ik prefereer de hemel omwille van het klimaat, maar de hel omwille van het gezelschap.
zondag 28 november 2010 om 21:08
quote:Sjim2008 schreef op 28 november 2010 @ 21:06:
Raar als jij en je vrienden jou niet zien als een borderliner, een therapeut dat wel ziet.Heel raar inderdaad, dat iemand die minstens tien jaar gestudeerd heeft op onderzoeksmethodiek het wel kan concluderen, en je buurvrouw niet.
Raar als jij en je vrienden jou niet zien als een borderliner, een therapeut dat wel ziet.Heel raar inderdaad, dat iemand die minstens tien jaar gestudeerd heeft op onderzoeksmethodiek het wel kan concluderen, en je buurvrouw niet.
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
zondag 28 november 2010 om 21:11
Ik heb al jaren geen psychoses meer en kras mezelf ook niet.
De laatste keer dat ik het deed was in dezelfde tijd. Mijn goede vriend gooide er flink wat alcohol op en ik stond te springen van de pijn, maar hij zei dat ik het verdiende omdat ik zo dom was. En toen heb ik het nooit meer gedaan en wil het ook niet meer.
Ik ben een jaar op als vrijwilliger daarna op een kerkhof gaan werken en dat heeft me heel veel goed gedaan. Eigenlijk meer dan de hele vers trainingen en psychiater, ook ben ik me gaan verdiepen in de alternatieve kant waar ik uiteindelijk veel meer aan had.
De laatste keer dat ik het deed was in dezelfde tijd. Mijn goede vriend gooide er flink wat alcohol op en ik stond te springen van de pijn, maar hij zei dat ik het verdiende omdat ik zo dom was. En toen heb ik het nooit meer gedaan en wil het ook niet meer.
Ik ben een jaar op als vrijwilliger daarna op een kerkhof gaan werken en dat heeft me heel veel goed gedaan. Eigenlijk meer dan de hele vers trainingen en psychiater, ook ben ik me gaan verdiepen in de alternatieve kant waar ik uiteindelijk veel meer aan had.
Ik prefereer de hemel omwille van het klimaat, maar de hel omwille van het gezelschap.
zondag 28 november 2010 om 21:12
Heb dezelfde diagnose gehad 9 jaar geleden. Ik werd in een praatgroep gestopt met dames die zichzelf niet zagen zitten, zelfmoord willen plegen, zichzelf verwonden. Geen van allen deed ik. Ben terug naar psychiater gegaan, nogmaals een onderzoek en toen kwam er ineens ADD uit. Het gaat gewoon om een stempel. Kreeg medicatie ervoor, werd een zombie. Nu inmiddels 9 jaar later ben ik sterker dan ooit. En ik wil je 1 tip geven. Doe wat je wilt. Laat je niet tegen je wil deze diagnose aangesmeerd krijgen. Vraag een second upinion bij een andere psychiater.
De ex van mijn vriend had borderline, en geloof me ook daar heb je verschillende gradaties in. Net zoals bij ADHD en PDD Nos en Autisme.
De ex van mijn vriend had borderline, en geloof me ook daar heb je verschillende gradaties in. Net zoals bij ADHD en PDD Nos en Autisme.
zondag 28 november 2010 om 21:15
Het feit dat er borderline bij jou geconstateerd is, zul je een weg in moeten vinden. De mate waarin het je leven bepaalt, heb je niet volledig in de hand maar je kunt wel dingen doen. En daarbij is het belangrijk dat je bij je zelf blijft zonder je te laten beinvloeden door drank of drugs. Want het zal voor jou moeilijker zijn te remmen of jezelf bij te sturen in gevoelens en emoties. Daarom moet je voorzichtig zijn met jezelf, en tjah, ook op de mensen om je heen. Juist omdat je terug kan vallen en zowel jij als je vrienden daar kwetsbaar in kunnen zijn. Maar bij vriendschappen zou ik het niet meteen op de deurmat gooien, want het schrikt gewoon af en het geeft ook niet weer wie je bent, maar iets waar je last van hebt. Ik vind het feit dat je zo schrok van de vragen, en dat je baalt van het beeld dat wordt neergezet niet zoveel te maken hebben met zwart wit typisch borderline denken, maar meer met iemand die onzeker is en gevoelig voor het oordeel van anderen.
zondag 28 november 2010 om 21:17
zondag 28 november 2010 om 21:17
quote:Very Cherry schreef op 28 november 2010 @ 21:08:
[...]
Heel raar inderdaad, dat iemand die minstens tien jaar gestudeerd heeft op onderzoeksmethodiek het wel kan concluderen, en je buurvrouw niet.Ze heeft het over haar vrienden, mensen die haar goed kennen. Lazer op met die studies. Ik heb er ook mee te maken gehad. De helft van de therapeuten weet niet waar die het over heeft. Als er maar een diagnose is vastgesteld, zijn er punten gescoord. Applaus voor de therapeut.
[...]
Heel raar inderdaad, dat iemand die minstens tien jaar gestudeerd heeft op onderzoeksmethodiek het wel kan concluderen, en je buurvrouw niet.Ze heeft het over haar vrienden, mensen die haar goed kennen. Lazer op met die studies. Ik heb er ook mee te maken gehad. De helft van de therapeuten weet niet waar die het over heeft. Als er maar een diagnose is vastgesteld, zijn er punten gescoord. Applaus voor de therapeut.
zondag 28 november 2010 om 21:18
quote:bloemetje11282 schreef op 28 november 2010 @ 21:12:
Heb dezelfde diagnose gehad 9 jaar geleden. Ik werd in een praatgroep gestopt met dames die zichzelf niet zagen zitten, zelfmoord willen plegen, zichzelf verwonden. Geen van allen deed ik. Ben terug naar psychiater gegaan, nogmaals een onderzoek en toen kwam er ineens ADD uit. Het gaat gewoon om een stempel.
Laat je niet tegen je wil deze diagnose aangesmeerd krijgen.
Mensen waarom bezoeken jullie in vredesnaam de deskundigen binnen de GGZ als je niet zit te wachten op een diagnose?? Je gaat toch ook naar de dokter als je de reden van bijv je hoofdpijn wil weten??
Ga dan naar een kruidenvrouwtje, een helderziende of naar Char, als je geen vertrouwen hebt in de klinische wetenschap.
Heb dezelfde diagnose gehad 9 jaar geleden. Ik werd in een praatgroep gestopt met dames die zichzelf niet zagen zitten, zelfmoord willen plegen, zichzelf verwonden. Geen van allen deed ik. Ben terug naar psychiater gegaan, nogmaals een onderzoek en toen kwam er ineens ADD uit. Het gaat gewoon om een stempel.
Laat je niet tegen je wil deze diagnose aangesmeerd krijgen.
Mensen waarom bezoeken jullie in vredesnaam de deskundigen binnen de GGZ als je niet zit te wachten op een diagnose?? Je gaat toch ook naar de dokter als je de reden van bijv je hoofdpijn wil weten??
Ga dan naar een kruidenvrouwtje, een helderziende of naar Char, als je geen vertrouwen hebt in de klinische wetenschap.
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
zondag 28 november 2010 om 21:20
quote:meds schreef op 28 november 2010 @ 21:17:
Ik vraag nooit naar het psychiatrisch dossier als ik met mensen omga. Het heeft geen zin. Misschien weet je dat A dan diagnose borderline heeft maar je weet ook dat B geen diagnose heeft omdat ze nooit onderzocht is. B kan wel een sociopaat zijn, weet jij veelEn zo is het gewoon.
Ik vraag nooit naar het psychiatrisch dossier als ik met mensen omga. Het heeft geen zin. Misschien weet je dat A dan diagnose borderline heeft maar je weet ook dat B geen diagnose heeft omdat ze nooit onderzocht is. B kan wel een sociopaat zijn, weet jij veelEn zo is het gewoon.
zondag 28 november 2010 om 21:21
quote:Sjim2008 schreef op 28 november 2010 @ 21:17:
[...]
Als er maar een diagnose is vastgesteld, zijn er punten gescoord. Applaus voor de therapeut.Die therapeut dwingt jou toch niet om hem of haar te raadplegen? De afsprakenagenda's puilen uit, dus blijf vooral weg als je bij voorbaat al nergens fiducie in hebt.
[...]
Als er maar een diagnose is vastgesteld, zijn er punten gescoord. Applaus voor de therapeut.Die therapeut dwingt jou toch niet om hem of haar te raadplegen? De afsprakenagenda's puilen uit, dus blijf vooral weg als je bij voorbaat al nergens fiducie in hebt.
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
zondag 28 november 2010 om 21:21
Sinds ik mijn eigen weg ben gegaan, heb ik gewoon weer vrienden gevonden en ik meld het niet eigenlijk. Het doet er niet meer zo toe, behalve dat ik het als een vrij nare periode beschouw.
Mijn oude psychiater kende ik niet eens zo goed en toen ik hem vroeg hoe hij aan de diagnose kwam, kwam het uit het boekje dat als zaligmakend wordt beschouwd. En hoe ik ook protesteerde en dat ik me er helemaal niet in herkende, het maakte weinig uit, want in het boekje stond het zo.
Ik ben niet meer depressief, wil ook niet meer naar de GGZ alhier en heb als ik het nodig vind, adressen van goede therapeuten die niet volgens het boekje werken, maar gewoon de patiënt aan het woord laten, het was een hele opluchting dat die nog bestaan.
Mijn oude psychiater kende ik niet eens zo goed en toen ik hem vroeg hoe hij aan de diagnose kwam, kwam het uit het boekje dat als zaligmakend wordt beschouwd. En hoe ik ook protesteerde en dat ik me er helemaal niet in herkende, het maakte weinig uit, want in het boekje stond het zo.
Ik ben niet meer depressief, wil ook niet meer naar de GGZ alhier en heb als ik het nodig vind, adressen van goede therapeuten die niet volgens het boekje werken, maar gewoon de patiënt aan het woord laten, het was een hele opluchting dat die nog bestaan.
Ik prefereer de hemel omwille van het klimaat, maar de hel omwille van het gezelschap.
