Relaties
alle pijlers
Broer en ik
zaterdag 7 februari 2009 om 23:59
Lieve Fleurtje,
Jij zult de familiekar moeten trekken in deze. Je kunt ook niks doen maar dan ben je zelf waarschijnlijk degene die daar het meest onder lijdt.
Dat jouw broer zo met je (en met de rest van de wereld waarschijnlijk) omgaat, is niet jouw schuld en het heeft niks met jouw persoonlijkheid te maken. Je deugt.
Je broer is misschien wel niet iemand van de diepe intermenselijke contacten en misschien zegt de bloedband an sich hem ook wel niet zo veel.
Als jij contact wil met hem dan zou ik hem opzoeken en hem uitnodigen, mailen, bellen, wat dan ook. Je moet anders waarschijnlijk lang wachten tot hij het doet en jou doet het pijn en pijn doet zeer.
Jij zult de initiatiefnemer zijn en blijven (denk ik) in de band tussen je broer en jou. Nu is de vraag of jij die rol op je wil nemen of niet.......
Jij zult de familiekar moeten trekken in deze. Je kunt ook niks doen maar dan ben je zelf waarschijnlijk degene die daar het meest onder lijdt.
Dat jouw broer zo met je (en met de rest van de wereld waarschijnlijk) omgaat, is niet jouw schuld en het heeft niks met jouw persoonlijkheid te maken. Je deugt.
Je broer is misschien wel niet iemand van de diepe intermenselijke contacten en misschien zegt de bloedband an sich hem ook wel niet zo veel.
Als jij contact wil met hem dan zou ik hem opzoeken en hem uitnodigen, mailen, bellen, wat dan ook. Je moet anders waarschijnlijk lang wachten tot hij het doet en jou doet het pijn en pijn doet zeer.
Jij zult de initiatiefnemer zijn en blijven (denk ik) in de band tussen je broer en jou. Nu is de vraag of jij die rol op je wil nemen of niet.......
zondag 8 februari 2009 om 00:02
Mijn eerste gevoel (nog voor je vraag om de eerste stap te zetten) is bel hem...
Ik kan mij heel goed indenken dat het voor hem een drempel geworden is.
Aan de andere kant; wanneer jij weer contact opneemt leg je de bal bij hem. Wanneer hij er verder niks mee doet is dat dus aan hem. Wanneer hij weer wel komt praat er dan zeker een keer over. (niet gelijk de eerste keer; dan maak de naar mijn idee de boel gelijk weer heel beladen)
(fijdat je toch je over je twijfel heen gezet hebt; hoop dat je hoop nuttige tips krijgt!)
Ik kan mij heel goed indenken dat het voor hem een drempel geworden is.
Aan de andere kant; wanneer jij weer contact opneemt leg je de bal bij hem. Wanneer hij er verder niks mee doet is dat dus aan hem. Wanneer hij weer wel komt praat er dan zeker een keer over. (niet gelijk de eerste keer; dan maak de naar mijn idee de boel gelijk weer heel beladen)
(fijdat je toch je over je twijfel heen gezet hebt; hoop dat je hoop nuttige tips krijgt!)
zondag 8 februari 2009 om 00:12
zondag 8 februari 2009 om 00:16
Wel belangrijk dus dat je aan kunt geven bij jezelf wat je zou willen. Of je contact wil met je broer omdat het zeg maar zo hoort, of omdat je het echt zo voelt.
Op de een of andere manier zul je dat dus uit moeten vinden.
Zou het mogelijk zijn dat je broer - buiten dat hij sowieso erg op zichzelf gericht is en niet zo contact eager lijkt te zijn - met hetzelfde innerlijke conflict zit? Dat hij ook voelt dat er iets tussen jullie in staat en dat hij daarom afstandelijk is?
Op de een of andere manier zul je dat dus uit moeten vinden.
Zou het mogelijk zijn dat je broer - buiten dat hij sowieso erg op zichzelf gericht is en niet zo contact eager lijkt te zijn - met hetzelfde innerlijke conflict zit? Dat hij ook voelt dat er iets tussen jullie in staat en dat hij daarom afstandelijk is?
zondag 8 februari 2009 om 00:36
Wat rot voor je Fleur. Vooral met dat gevoel erbij dat hij zo'n beetje de enige familie is die je hebt. Kan me voorstellen dat het heel dubbel voelt.
Ik denk dat je je af moet vragen of je contact wil met je broer zoals hij is. Dus inclusief gebrek aan interesse en volledig wrapped up in zichzelf. Als je dat kunt accepteren, zou ik contact opnemen. Hij zal zich wrs niet bedenken dat het misschien helpt als hij zich ook verantwoordelijk voelt voor hoe het contact verloopt tussen jullie.
Kun je dat (nog) niet, dan zou ik het nog even laten. Maar je klinkt eerlijk gezegd verlangend naar contact met hem. Ik zou het niet van hem laten afhangen en ik zou ook proberen zijn houding niet persoonlijk te nemen. Het heeft niets te maken met jou. Maar om daar echt vrede mee te hebben moet het verlangen naar je broer zo groot zijn, dat dat genoeg voor je is, dat contact. Dan boeit het verder niet zo hoe hij reageert en of hij zich zotussendoor als een ongeinteresseerde eikel opstelt .
Ik denk dat je je af moet vragen of je contact wil met je broer zoals hij is. Dus inclusief gebrek aan interesse en volledig wrapped up in zichzelf. Als je dat kunt accepteren, zou ik contact opnemen. Hij zal zich wrs niet bedenken dat het misschien helpt als hij zich ook verantwoordelijk voelt voor hoe het contact verloopt tussen jullie.
Kun je dat (nog) niet, dan zou ik het nog even laten. Maar je klinkt eerlijk gezegd verlangend naar contact met hem. Ik zou het niet van hem laten afhangen en ik zou ook proberen zijn houding niet persoonlijk te nemen. Het heeft niets te maken met jou. Maar om daar echt vrede mee te hebben moet het verlangen naar je broer zo groot zijn, dat dat genoeg voor je is, dat contact. Dan boeit het verder niet zo hoe hij reageert en of hij zich zotussendoor als een ongeinteresseerde eikel opstelt .
zondag 8 februari 2009 om 01:35
Fleur, wat naar voor je dat het zo loopt met je broer. Ik kan me helemaal voorstellen dat hij je teleur heeft gesteld en dat het je heel erg raakt.
De andere kant, over de situatie met de vriend van je moeder... blijkbaar wilde jouw broer geen gedoe. Dat was zijn manier van omgaan met de akties van de vriend van jullie moeder, met het overlijden van zijn moeder. En geen gedoe, betekent dan ook geen gedoe over het gedoe. Als hij het voor je zou hebben opgenomen, zou hij ook meegezogen worden in het gedoe.
Jouw broer is altijd iemand geweest die op zichzelf was en niet veel met anderen te doen wilde hebben. Heeft zich altijd een buitenstaander en wellicht miskend gevoeld (is hij kunstenaar geworden?). Als leuk en gezellig, dan ok, maar geen hechte verbintenissen, geen emotionele relaties. Tenminste, dat zeef ik uit je posting, correct me if I'm wrong.
Dat is niet leuk en voor jou, zelfs heel naar. Maar dat is wel wie je broer is. Dat was hij al voor je moeder overleed en zo is hij daarna gebleven.
Ook nu, met je tweede kindje, toont hij wie hij is. Hij voelt wel dat er iets van hem wordt verwacht en doet dan ook iets, maar hij wil geen gedoe, geen verplichtingen.
Het klinkt alsof je broer een heel eenzaam leven heeft op deze manier. Maar aan de andere kant, blijkbaar kiest hij daar ook voor. Voor jou is dat heel verdrietig, omdat hij jouw enige close familielid is. Maar voelt hij die band ook zo?
Ik denk dat het zinnig is om daar eerst over na te denken, voor je hem gaat benaderen. Wat er niet in zit, haal je er nooit uit. Ook niet met uitgebreide mails, brieven, gesprekken waarin je jouw gevoelens probeert over te brengen.
Als het er niet in zit kan het jou alleen maar weer teleurstellen als je het er toch probeert uit te halen. Het enige wat je dan kunt doen om het contact met je broer weer aan te halen, is de druk eraf halen. Accepteren dat hij zo in elkaar zit, en jij anders.
De andere kant, over de situatie met de vriend van je moeder... blijkbaar wilde jouw broer geen gedoe. Dat was zijn manier van omgaan met de akties van de vriend van jullie moeder, met het overlijden van zijn moeder. En geen gedoe, betekent dan ook geen gedoe over het gedoe. Als hij het voor je zou hebben opgenomen, zou hij ook meegezogen worden in het gedoe.
Jouw broer is altijd iemand geweest die op zichzelf was en niet veel met anderen te doen wilde hebben. Heeft zich altijd een buitenstaander en wellicht miskend gevoeld (is hij kunstenaar geworden?). Als leuk en gezellig, dan ok, maar geen hechte verbintenissen, geen emotionele relaties. Tenminste, dat zeef ik uit je posting, correct me if I'm wrong.
Dat is niet leuk en voor jou, zelfs heel naar. Maar dat is wel wie je broer is. Dat was hij al voor je moeder overleed en zo is hij daarna gebleven.
Ook nu, met je tweede kindje, toont hij wie hij is. Hij voelt wel dat er iets van hem wordt verwacht en doet dan ook iets, maar hij wil geen gedoe, geen verplichtingen.
Het klinkt alsof je broer een heel eenzaam leven heeft op deze manier. Maar aan de andere kant, blijkbaar kiest hij daar ook voor. Voor jou is dat heel verdrietig, omdat hij jouw enige close familielid is. Maar voelt hij die band ook zo?
Ik denk dat het zinnig is om daar eerst over na te denken, voor je hem gaat benaderen. Wat er niet in zit, haal je er nooit uit. Ook niet met uitgebreide mails, brieven, gesprekken waarin je jouw gevoelens probeert over te brengen.
Als het er niet in zit kan het jou alleen maar weer teleurstellen als je het er toch probeert uit te halen. Het enige wat je dan kunt doen om het contact met je broer weer aan te halen, is de druk eraf halen. Accepteren dat hij zo in elkaar zit, en jij anders.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 8 februari 2009 om 08:18
Vrienden kies je, familie wordt je mee opgezadeld.
Ik weet niet wat je voor 'n sibling voelt omdat ik er geen heb, maar ik zie in mijn omgeving ook geen close banden tussen vrienden van mij die ze wel hebben. Maar ik kan me wel voorstellen dat 't makkelijker is het nooit gekend te hebben, dan verwachtingen te hebben die maar voor heel weinig mensen opgaan.
Als je het er moeilijk mee blijft hebben, benader je broer dan zelf en zeg 'm wat je dwars zit en als hij aangeeft geen trek in de familieband te hebben, probeer het dan helemaal af te sluiten.
Ik weet niet wat je voor 'n sibling voelt omdat ik er geen heb, maar ik zie in mijn omgeving ook geen close banden tussen vrienden van mij die ze wel hebben. Maar ik kan me wel voorstellen dat 't makkelijker is het nooit gekend te hebben, dan verwachtingen te hebben die maar voor heel weinig mensen opgaan.
Als je het er moeilijk mee blijft hebben, benader je broer dan zelf en zeg 'm wat je dwars zit en als hij aangeeft geen trek in de familieband te hebben, probeer het dan helemaal af te sluiten.
zondag 8 februari 2009 om 08:50
Fleur
Je er kut onder voelen herken ik zeer zeker.
Zoals Elninjoo zegt, vrienden kies je, familie wordt je mee opgezadeld.
Ook ik heb heel lang alles en nog wat gepikt, want het is en blijft toch mijn zus.
De dingen die ze heeft geflikt toen mijn moeder overleed en een paar jaar later mijn vader (ik was 13) probeerde ik te negeren.
Ga niet je topic overnemen
Komt er op neer dat 2 jaar geleden al mijn emmers overvol waren en ik nog op een vriendelijke manier heb geprobeerd om uit te leggen wat het voor mij betekende, resultaat alleen maar verwijten.
Toen heb ik voor mijzelf gekozen.
Het contact verbroken en echt Fleur het heeft zo'n rust gegeven.
Niet meer moeten afwachten of er een reactie ergens opkomt, niet meer dat gezeur als ik haar niet bel, want tenslotte had zij als laatste gebeld en ga zo maar door.
Als ik het zo lees is het ook het soort relatie wat jij met je broer hebt, wel contact opnemen als hij wat van je nodig heeft, maar geen oprechte interesse in jouw leven.
Wij zijn nu ruim 2 jaar verder en eerlijk gezegd is het enige wat ik heb gedacht, dit had ik jaren eerder moeten doen.
Kan niet tegen je zeggen, verbreek het contact, want alleen jijzelf weet wanneer je op dat punt bent aangekomen.
Kan alleen maar zeggen dat ik misschien ook wat eerder het idee had moeten loslaten, het is mijn zus en we hebben alleen elkaar.
Als het een vriendin was geweest, had ik er al eerder een eind aan gemaakt. Sterker nog, het was nooit een vriendin geworden.
Sterkte.
Je er kut onder voelen herken ik zeer zeker.
Zoals Elninjoo zegt, vrienden kies je, familie wordt je mee opgezadeld.
Ook ik heb heel lang alles en nog wat gepikt, want het is en blijft toch mijn zus.
De dingen die ze heeft geflikt toen mijn moeder overleed en een paar jaar later mijn vader (ik was 13) probeerde ik te negeren.
Ga niet je topic overnemen
Komt er op neer dat 2 jaar geleden al mijn emmers overvol waren en ik nog op een vriendelijke manier heb geprobeerd om uit te leggen wat het voor mij betekende, resultaat alleen maar verwijten.
Toen heb ik voor mijzelf gekozen.
Het contact verbroken en echt Fleur het heeft zo'n rust gegeven.
Niet meer moeten afwachten of er een reactie ergens opkomt, niet meer dat gezeur als ik haar niet bel, want tenslotte had zij als laatste gebeld en ga zo maar door.
Als ik het zo lees is het ook het soort relatie wat jij met je broer hebt, wel contact opnemen als hij wat van je nodig heeft, maar geen oprechte interesse in jouw leven.
Wij zijn nu ruim 2 jaar verder en eerlijk gezegd is het enige wat ik heb gedacht, dit had ik jaren eerder moeten doen.
Kan niet tegen je zeggen, verbreek het contact, want alleen jijzelf weet wanneer je op dat punt bent aangekomen.
Kan alleen maar zeggen dat ik misschien ook wat eerder het idee had moeten loslaten, het is mijn zus en we hebben alleen elkaar.
Als het een vriendin was geweest, had ik er al eerder een eind aan gemaakt. Sterker nog, het was nooit een vriendin geworden.
Sterkte.
zondag 8 februari 2009 om 09:11
Fleur, dit soort dingen zijn zo moeilijk! Inderdaad wat jij zegt, je vrienden kies je uit, je familie krijg je, of je er nou wat mee kan of niet....
mijn man heeft toen ik zwanger was ook (in eerste instantie tijdelijk) het contact verbroken met zijn broer. Dit omdat hij helemaal niet blij was dat er een kindje kwam, en eigenlijk constant opbelde naar mij met verwijten/ruzie. En daar was al heel veel aan vooraf gegaan rondom het sterven van hun stiefmoeder waar we ook al bakken verwijten kregen die nergens over gingen. En dat hij vond dat ik maar beter geen moeder kon worden en dat ik mijn man gedwongen had tot een huwelijk en kind. Erg kwetsend. (onder andere, want er is nogal zoveel meer gezegd) Toen man merkte dat het een enorme wissel begon te trekken op de zwangerschap heeft hij zijn broer gevraagd om een tijdje rust. Toen werd het dus nog erger; bellen, sms-en, aan de deur staan onverwacht, nog meer bellen, sms-en. Allemaal in de verwijt toon. Dus mijn man werd helemaal wanhopig en heeft gevraagd aan zijn ouders om in te grijpen dat hij écht even geen contact meer wilde tijdens de duur van de zwangerschap. En hij heeft weer na de bevalling weer een paar keer contact gezocht, en zijn broer ook een paar keer naar hem toe, maar elke keer als ze weer even contact hebben, gaat het heel snel weer in de verwijt/ruzie sfeer van broer uit. En hij eist dan excuses van ons (van mij) maar niemand weet meer waarom. Ja, waarschijnlijk wil hij excuus omdat wij een tijdje rust wilden...ofzo, of omdat wij ouders erin betrokken hebben? En hij zegt dat het mijn schuld is dat er geen contact is, dat ik mijn man heb opgestookt. Maar goed, mijn man blijft er nu bij dat hij ondanks het verdriet wat hij erom heeft het niet aan kan om contact te hebben met zijn broer. Het is teveel met de zorg die we hebben voor Jonathan. Hij vraagt vaak aan zijn ouders of het goed gaat met hem, en dat is gelukkig zo.
Tja, ik weet niet waarom ik het je allemaal vertel. Het is iets waar we nog wekelijks verdriet over hebben, ik snap ook nog steeds niet waarom het allemaal opeens omkeerde. Maar voor mij is het dan minder zwaar dan voor mijn man, want die kent hem zijn hele leven. Maar soms kan een bepaalde beslissing ook wel rust geven, naast het verdriet... Mijn man houdt de deur ook wel open, gevoelsmatig, dat als zijn broer ooit problemen zou hebben/krijgen dat hij dan altijd klaar zal staan.
mijn man heeft toen ik zwanger was ook (in eerste instantie tijdelijk) het contact verbroken met zijn broer. Dit omdat hij helemaal niet blij was dat er een kindje kwam, en eigenlijk constant opbelde naar mij met verwijten/ruzie. En daar was al heel veel aan vooraf gegaan rondom het sterven van hun stiefmoeder waar we ook al bakken verwijten kregen die nergens over gingen. En dat hij vond dat ik maar beter geen moeder kon worden en dat ik mijn man gedwongen had tot een huwelijk en kind. Erg kwetsend. (onder andere, want er is nogal zoveel meer gezegd) Toen man merkte dat het een enorme wissel begon te trekken op de zwangerschap heeft hij zijn broer gevraagd om een tijdje rust. Toen werd het dus nog erger; bellen, sms-en, aan de deur staan onverwacht, nog meer bellen, sms-en. Allemaal in de verwijt toon. Dus mijn man werd helemaal wanhopig en heeft gevraagd aan zijn ouders om in te grijpen dat hij écht even geen contact meer wilde tijdens de duur van de zwangerschap. En hij heeft weer na de bevalling weer een paar keer contact gezocht, en zijn broer ook een paar keer naar hem toe, maar elke keer als ze weer even contact hebben, gaat het heel snel weer in de verwijt/ruzie sfeer van broer uit. En hij eist dan excuses van ons (van mij) maar niemand weet meer waarom. Ja, waarschijnlijk wil hij excuus omdat wij een tijdje rust wilden...ofzo, of omdat wij ouders erin betrokken hebben? En hij zegt dat het mijn schuld is dat er geen contact is, dat ik mijn man heb opgestookt. Maar goed, mijn man blijft er nu bij dat hij ondanks het verdriet wat hij erom heeft het niet aan kan om contact te hebben met zijn broer. Het is teveel met de zorg die we hebben voor Jonathan. Hij vraagt vaak aan zijn ouders of het goed gaat met hem, en dat is gelukkig zo.
Tja, ik weet niet waarom ik het je allemaal vertel. Het is iets waar we nog wekelijks verdriet over hebben, ik snap ook nog steeds niet waarom het allemaal opeens omkeerde. Maar voor mij is het dan minder zwaar dan voor mijn man, want die kent hem zijn hele leven. Maar soms kan een bepaalde beslissing ook wel rust geven, naast het verdriet... Mijn man houdt de deur ook wel open, gevoelsmatig, dat als zijn broer ooit problemen zou hebben/krijgen dat hij dan altijd klaar zal staan.
Stressed is just desserts spelled backwards
zondag 8 februari 2009 om 09:53
Fleur, laat die broer van je lekker in zijn eigen sop gaar koken. Jij hebt een leuk gezinnetje en als hij daar niet bij wil horen, jammer dan.
Zoals ik al aangaf in het broer en zus topic, ik heb allebei en toen ik uit het buitenland hier kwam wonen heb ik erg veel moeite gedaan om leuke dingen met ze te doen. Lekker winkelen met mijn zus of zo. Vakantiehuisje huren met een aantal familieleden en zo de kosten te delen. Het loopt allemaal op niks uit, ze hebben geen tijd of geen zin, dus ik concentreer me wat betreft contacten maar op mijn eigen gezin en de vrienden die ik nog had + een paar nieuwe.
Zoals ik al aangaf in het broer en zus topic, ik heb allebei en toen ik uit het buitenland hier kwam wonen heb ik erg veel moeite gedaan om leuke dingen met ze te doen. Lekker winkelen met mijn zus of zo. Vakantiehuisje huren met een aantal familieleden en zo de kosten te delen. Het loopt allemaal op niks uit, ze hebben geen tijd of geen zin, dus ik concentreer me wat betreft contacten maar op mijn eigen gezin en de vrienden die ik nog had + een paar nieuwe.
zondag 8 februari 2009 om 10:06
hoi Fleur,
Jouw topic en verdriet raakt mij heel erg. Ik zit nagenoeg in precies dezelfde situatie.... Ik heb mijn broertje (8 jaar jonger) sinds april niet meer gesproken en ik ben in augustus bevallen van mijn eerste kindje. Hij heeft haar op mijn opa's verjaardag 2 weken geleden voor het eerst even gezien, maar keurde haar geen blik waardig
( Wij kwamen binnen waarop hij meteen vertrok, want "hij had tentamens...".
Ik ben vooral zo verdrietig omdat ik zo trots ben op mijn meisje, dat ik niet snap dat hij helemaal geen belangstelling voor haar heeft (dat hij mij al bijna een jaar negeert dat interesseert me dan al minder )
En wanneer stop je met contact zoeken? Hij heeft mailtjes gehad met updates over haar ontwikkeling, hij is uitgenodigd voor haar doop... maar hij reageert nergens op.
Moet er wel bij zeggen dat ik sowieso moeilijke familieverhoudignen heb. Contact met ouders is gedeeltelijk hersteld na de geboorte van dochter. Eigenlijk alleen goed contact met zusje en opa. Lastige is dat moeder psychische problemen heeft en broertje ADHD en de hele familie alles daar op afschuift.
Nou ja sorry voor deze ego post. Merk dat het mij ook nog erg hoog zit.
Kan alleen zeggen: geniet van je eigen gezin.
veel sterkte en *dikke knuffel*
Junipermay
Jouw topic en verdriet raakt mij heel erg. Ik zit nagenoeg in precies dezelfde situatie.... Ik heb mijn broertje (8 jaar jonger) sinds april niet meer gesproken en ik ben in augustus bevallen van mijn eerste kindje. Hij heeft haar op mijn opa's verjaardag 2 weken geleden voor het eerst even gezien, maar keurde haar geen blik waardig
( Wij kwamen binnen waarop hij meteen vertrok, want "hij had tentamens...". Ik ben vooral zo verdrietig omdat ik zo trots ben op mijn meisje, dat ik niet snap dat hij helemaal geen belangstelling voor haar heeft (dat hij mij al bijna een jaar negeert dat interesseert me dan al minder )
En wanneer stop je met contact zoeken? Hij heeft mailtjes gehad met updates over haar ontwikkeling, hij is uitgenodigd voor haar doop... maar hij reageert nergens op.
Moet er wel bij zeggen dat ik sowieso moeilijke familieverhoudignen heb. Contact met ouders is gedeeltelijk hersteld na de geboorte van dochter. Eigenlijk alleen goed contact met zusje en opa. Lastige is dat moeder psychische problemen heeft en broertje ADHD en de hele familie alles daar op afschuift.
Nou ja sorry voor deze ego post. Merk dat het mij ook nog erg hoog zit.
Kan alleen zeggen: geniet van je eigen gezin.
veel sterkte en *dikke knuffel*
Junipermay
zondag 8 februari 2009 om 10:12
Juni, dat lijkt wel heel erg op elkaar!
Toen jouw opa jarig was, wist de rest van de aanwezigen toen dat het voor jouw broer de eerste keer was dat hij jouw dochter zag? En hoe wordt (en werd) daarop gereageerd door de rest?
Ik heb volgende week dus ws zo'n zelfde situatie....
Hoe oud is jouw broertje?
En Toety, je hebt wel gelijk met het op je eigen gezin richten. Maar ik vind het geen fijn idee om qua familiebanden alleen de familie van mijn vriend te hebben. Moeilijk uit te leggen, maar ik wil ook iets van mezelf....
Toen jouw opa jarig was, wist de rest van de aanwezigen toen dat het voor jouw broer de eerste keer was dat hij jouw dochter zag? En hoe wordt (en werd) daarop gereageerd door de rest?
Ik heb volgende week dus ws zo'n zelfde situatie....
Hoe oud is jouw broertje?
En Toety, je hebt wel gelijk met het op je eigen gezin richten. Maar ik vind het geen fijn idee om qua familiebanden alleen de familie van mijn vriend te hebben. Moeilijk uit te leggen, maar ik wil ook iets van mezelf....
zondag 8 februari 2009 om 10:28
Hier ook zo'n beetje dezelfde situatie, alleen gaat het dan om mijn zus. Ook nooit een heel hechte band gehad maar wel gewoon contact met bijv verjaardagen. Toen ik bevallen was zus ook gebeld, ze zou snel langskomen. Om een lang verhaal kort te maken: dochter is nu 20 mnd en zus is nog nooit geweest. Ze heeft dochter nu 2 keer gezien: 1 keer op haar eigen verjaardag (dochter was toen week of 6/8) en 1 keer op mijn vaders verjaardag (dochter was toen een jr)
Ik heb het er bij gelaten, geen initiatief meer getoond. Maar het blijft moeilijk.
Echt tips heb ik dan ook niet want ben er voor mezelf nog maar amper uit Heel veel sterkte in elk geval!
Ik heb het er bij gelaten, geen initiatief meer getoond. Maar het blijft moeilijk.
Echt tips heb ik dan ook niet want ben er voor mezelf nog maar amper uit Heel veel sterkte in elk geval!
zondag 8 februari 2009 om 10:28
Hallo Fleurtje,
Ik heb geen broers of zussen, maar wel twee (gescheiden) ouders met wie ik het contact niet meer heb.
Het enige mogelijk zinnige wat ik je wil meegeven is, dat het soms ook belemmerend kan werken om door alle ellende heen nog steeds vast te willen houden aan de bloedband.
Ik herken je gevoel van 'maar ik heb al bijna geen familie meer'. Voor mij geldt hetzelfde. Ik heb nu helemaal geen familie meer en op sommige momenten kan ik daar heel teneergeslagen over zijn.
Ook ik heb nu alleen de banden met familie van vriend. Ik hou erg veel van ze, maar soms is dat inderdaad niet 'genoeg', wat jij ook zegt.
Ik weet echter dat het mét mijn familie ook niet meer te doen was, dat is een lang proces geweest hoor. Maar door uiteindelijk te kijken naar wat voor mij uiteindelijk onder aan de streep het beste was, heb ik toch een keuze kunnen maken. De ander redden kon ik niet, dat heb ik te lang gedaan, dat lukte niet en daardoor ging ik te gronde. Maar ik kon wél mezelf redden en bedenken wat ik nodig had. En daarmee keek ik ineens naar mijn eigen toekomst ipv die van de ander. Ik heb moeten leren dat ik ook mezelf daarin als belangrijk mag zien.
Kies voor wat goed is voor jóu. Of dat nu met of zonder broer is. Je kán niet een keuze voor hem maken (net zo min als dat een vriendin hem alsnog op het rechte pad kan krijgen; hij kan alleen zichzelf veranderen).
Ik wens je veel sterkte, en ook heel veel geluk met je vriend en je inmiddels twee kinderen.
Ik heb geen broers of zussen, maar wel twee (gescheiden) ouders met wie ik het contact niet meer heb.
Het enige mogelijk zinnige wat ik je wil meegeven is, dat het soms ook belemmerend kan werken om door alle ellende heen nog steeds vast te willen houden aan de bloedband.
Ik herken je gevoel van 'maar ik heb al bijna geen familie meer'. Voor mij geldt hetzelfde. Ik heb nu helemaal geen familie meer en op sommige momenten kan ik daar heel teneergeslagen over zijn.
Ook ik heb nu alleen de banden met familie van vriend. Ik hou erg veel van ze, maar soms is dat inderdaad niet 'genoeg', wat jij ook zegt.
Ik weet echter dat het mét mijn familie ook niet meer te doen was, dat is een lang proces geweest hoor. Maar door uiteindelijk te kijken naar wat voor mij uiteindelijk onder aan de streep het beste was, heb ik toch een keuze kunnen maken. De ander redden kon ik niet, dat heb ik te lang gedaan, dat lukte niet en daardoor ging ik te gronde. Maar ik kon wél mezelf redden en bedenken wat ik nodig had. En daarmee keek ik ineens naar mijn eigen toekomst ipv die van de ander. Ik heb moeten leren dat ik ook mezelf daarin als belangrijk mag zien.
Kies voor wat goed is voor jóu. Of dat nu met of zonder broer is. Je kán niet een keuze voor hem maken (net zo min als dat een vriendin hem alsnog op het rechte pad kan krijgen; hij kan alleen zichzelf veranderen).
Ik wens je veel sterkte, en ook heel veel geluk met je vriend en je inmiddels twee kinderen.
maandag 9 februari 2009 om 10:22
Hai Fleurtje, ik heb al wat meegelezen op het "broers en zussen"-topic. Ik ben blij dat je toch een topic voor jezelf hebt geopend.
Ik heb gelukkig een ontzettend goede band met mijn broer, maar een minder goede band met mijn ouders (om het maar even voorzichtig uit te drukken). Ik heb dan ook al een paar jaar geen contact met mijn ouders.
Ik denk dat je erover moet nadenken wat voor jou bezwaarlijker zou zijn: geen contact of juist wel contact met je broer, en daarop je keuze baseren.
Ik weet dat het niet makkelijk is. Ik heb zelf heel lang aangemodderd met mijn ouders, want "het zijn toch je ouders", je blijft terug komen op die bloedband. Maar op een gegeven moment is de koek op. Ik kan wel zeggen dat ik mezelf recht in de ogen kan blijven kijken en er alles aan gedaan heb om een relatie met ze in stand te houden.
Ik wens je veel sterkte met je beslissing.
Ik heb gelukkig een ontzettend goede band met mijn broer, maar een minder goede band met mijn ouders (om het maar even voorzichtig uit te drukken). Ik heb dan ook al een paar jaar geen contact met mijn ouders.
Ik denk dat je erover moet nadenken wat voor jou bezwaarlijker zou zijn: geen contact of juist wel contact met je broer, en daarop je keuze baseren.
Ik weet dat het niet makkelijk is. Ik heb zelf heel lang aangemodderd met mijn ouders, want "het zijn toch je ouders", je blijft terug komen op die bloedband. Maar op een gegeven moment is de koek op. Ik kan wel zeggen dat ik mezelf recht in de ogen kan blijven kijken en er alles aan gedaan heb om een relatie met ze in stand te houden.
Ik wens je veel sterkte met je beslissing.
maandag 9 februari 2009 om 23:21
Hoi Artemis,
Dat moet ook moeilijk zijn geweest, het contact verbreken met je ouders. Ik heb zo'n gevoel dat als je tot zo'n beslissing komt, er geen weg terug meer is. Je kunt je daarna niet meer bedenken...
Heb je nooit een gevoel van spijt gehad? Of juist spijt dat je die beslissing niet eerder hebt genomen?
Zondag is mijn oma jarig, hoorde net van mijn tante dat broer ook komt. Ben benieuwd hoe dat gaat worden. Ik ben er wel heel erg zenuwachtig over.
x
Dat moet ook moeilijk zijn geweest, het contact verbreken met je ouders. Ik heb zo'n gevoel dat als je tot zo'n beslissing komt, er geen weg terug meer is. Je kunt je daarna niet meer bedenken...
Heb je nooit een gevoel van spijt gehad? Of juist spijt dat je die beslissing niet eerder hebt genomen?
Zondag is mijn oma jarig, hoorde net van mijn tante dat broer ook komt. Ben benieuwd hoe dat gaat worden. Ik ben er wel heel erg zenuwachtig over.
x
dinsdag 10 februari 2009 om 09:45
Hai Fleurtje,
Eigenlijk had ik er spijt van dat ik zo lang over me heen heb laten lopen, terwijl dit helemaal niet in mijn aard ligt. Hoe vaak die mensen al niet over mijn grenzen zijn heen gegaan... Onvoorstelbaar.
Maar ja, er ligt toch wel een maatschappelijk taboe op, geen contact met familieleden. Als ik er al eens iemand over vertel, krijg ik steevast de opmerking "Het blijven toch je ouders". Met andere woorden: ik moet respect voor ze hebben, ook al hebben ze dat niet voor mij. Een tijdje geleden heb ik maar weer eens de telefoon opgepakt om ze te bellen (voor het eerst in zeker drie jaar), maar weet eigenlijk nog niet of ik daar nu gelukkiger van ben geworden. Ik heb dus niets meer met ze; als het bekenden waren geweest in plaats van mijn ouders, had ik er niet eens over nagedacht om ze te bellen. Food for thought, zal ik maar zeggen.
Anyway, voordat ik hier weer over doordraaf (daar heb ik al een ander topic voor ) ik kan me goed voorstellen dat je zenuwachtig bent voor zaterdag. Mijn tip: ga gewoon lekker bij die familie zitten waar je je wel bij op je gemak voelt, en laat het gewoon over je heen komen. Misschien helpt de ontmoeting zaterdag zelfs wel met je beslissing?
xxx
Eigenlijk had ik er spijt van dat ik zo lang over me heen heb laten lopen, terwijl dit helemaal niet in mijn aard ligt. Hoe vaak die mensen al niet over mijn grenzen zijn heen gegaan... Onvoorstelbaar.
Maar ja, er ligt toch wel een maatschappelijk taboe op, geen contact met familieleden. Als ik er al eens iemand over vertel, krijg ik steevast de opmerking "Het blijven toch je ouders". Met andere woorden: ik moet respect voor ze hebben, ook al hebben ze dat niet voor mij. Een tijdje geleden heb ik maar weer eens de telefoon opgepakt om ze te bellen (voor het eerst in zeker drie jaar), maar weet eigenlijk nog niet of ik daar nu gelukkiger van ben geworden. Ik heb dus niets meer met ze; als het bekenden waren geweest in plaats van mijn ouders, had ik er niet eens over nagedacht om ze te bellen. Food for thought, zal ik maar zeggen.
Anyway, voordat ik hier weer over doordraaf (daar heb ik al een ander topic voor ) ik kan me goed voorstellen dat je zenuwachtig bent voor zaterdag. Mijn tip: ga gewoon lekker bij die familie zitten waar je je wel bij op je gemak voelt, en laat het gewoon over je heen komen. Misschien helpt de ontmoeting zaterdag zelfs wel met je beslissing?
xxx
