Relaties
alle pijlers
Burn out en relaties
vrijdag 31 juli 2009 om 19:32
Beste Allemaal,
Ik lees tot nu toe vaak mee en ik leer een hoop van jullie.
Ik heb iets te horen gekregen wat bij mij insloeg als een bom.
Ik zal het proberen samen te vatten.
Ik zit nu anderhalf jaar thuis met een burnout. Deze is veroorzaakt door een reorganisatie die ik heb meegemaakt, en daarna 80 uur werken bij een nieuwe werkgever.
Ik ben volledig ingestort toen en kon niets meer. Al snel bleek dat mijn verleden (in de steek gelaten door vader, lichamelijke mishandeling gezien van mijn moeder, mijn moeder die er openlijk voor uitkwam liever geen kinderen gehad te hebben, opgegroeid in een ghetto, gepest etc.) hierin ook meespeelde.
Alle jaren tot de reorganisatie was ik de sterke tante, die alles wel kon oplossen. Zo heb ik mijn moeder opgevangen toen haar relatie over was, zowel financiëel als emotioneel. Same thing met mijn zus.
Ik ben getrouwd, al elf jaar samen met dezelfde man.
Ik was onafhankelijk, Zo kent hij mij. Zelfs in de idiote periodes met mijn moeder en zus, probeerde ik zoveel mogelijk dat hij er geen last van zou hebben.
Totdat ik dus mijn werk kwijtraakte en vanaf dat moment is alles naar buiten gekomen.
De eerste tijd van mijn burn out probeerde ik hem ook zo min mogelijk tot last te zijn. Totdat dat problemen ging geven: door mijn hoofd hooghouden kon hij niet zien hoe diep ik in de put zat, en dacht hij dus dat ik alweer snel erbovenop was. Terwijl als hij er dus niet was, als ik niet eens het op kon brengen mijn tanden te poetsen. Maar zijn avondeten stond wel klaar 's avonds. Dat snapte hij niet.
Dat begreep ik ook, dus ik ben me meer open dus kwetsbaar op gaan stellen. Ik ben keihard aan het werk gegaan om er bovenop te komen. En desondanks ik aangaf hoe het met met ging, probeerde ik hem toch nog zo min mogelijk tot last te zijn.
En vandaag dan kreeg ik de volgende tekst (naar aanleiding van een meningsverschil, maar dat doet er verder hier niet toe):
"" ben een beetje gaar/murw van "jouw situatie".
Niet naar bedoeld ofzo!
Het duurt nu 1,5 jaar en al duurt het nog 10 jaar...
Prima, neem de tijd die je nodig hebt.
Maar ik heb geen zin meer om elke keer meegezogen te worden als jij verdrietig ofzo bent.
Dus ik heb mij een beetje afgezonderd daarvan.
Ik zeg eerlijk..
Als ik wel ns zie dat je een beetje down bent.
Dan vraag ik bewust niet verder wat er is.
En dan probeer ik het liever gewoon om te draaien door geintjes of onzin.
Want ik heb geen zin dat mn avond of weekend weer op gaat in ellende waarvan ik nog steeds weinig snap.
En dat ik je troost enzo lijkt ook niks te helpen.
Gezien het eerste jaar.
Je zegt zelf dat je zelfvertrouwen nog op 0 staat.
Dat is dus geen verbetering to vorig jaar.
Dan denk ik, laat de professionals hun werk maar doen.
Echt sorry daarvoor.
En ik bedoel niks naar ofzo.
Ik ben er gewoon ook moe van.
Daarom zoek ik ook graag in de avond en weekend (met en zonder jou) vertier op.""
Ik voel me kapotgeslagen. Wéér moet ik het alleen doen. Zo voel ik het althans. Of moet ik de tekst relativeren? Mag ik me hier niet eenzaam onder voelen?
Wat vinden jullie? Ik weet het niet meer...
(Excuses voor de lange posting)
Ik lees tot nu toe vaak mee en ik leer een hoop van jullie.
Ik heb iets te horen gekregen wat bij mij insloeg als een bom.
Ik zal het proberen samen te vatten.
Ik zit nu anderhalf jaar thuis met een burnout. Deze is veroorzaakt door een reorganisatie die ik heb meegemaakt, en daarna 80 uur werken bij een nieuwe werkgever.
Ik ben volledig ingestort toen en kon niets meer. Al snel bleek dat mijn verleden (in de steek gelaten door vader, lichamelijke mishandeling gezien van mijn moeder, mijn moeder die er openlijk voor uitkwam liever geen kinderen gehad te hebben, opgegroeid in een ghetto, gepest etc.) hierin ook meespeelde.
Alle jaren tot de reorganisatie was ik de sterke tante, die alles wel kon oplossen. Zo heb ik mijn moeder opgevangen toen haar relatie over was, zowel financiëel als emotioneel. Same thing met mijn zus.
Ik ben getrouwd, al elf jaar samen met dezelfde man.
Ik was onafhankelijk, Zo kent hij mij. Zelfs in de idiote periodes met mijn moeder en zus, probeerde ik zoveel mogelijk dat hij er geen last van zou hebben.
Totdat ik dus mijn werk kwijtraakte en vanaf dat moment is alles naar buiten gekomen.
De eerste tijd van mijn burn out probeerde ik hem ook zo min mogelijk tot last te zijn. Totdat dat problemen ging geven: door mijn hoofd hooghouden kon hij niet zien hoe diep ik in de put zat, en dacht hij dus dat ik alweer snel erbovenop was. Terwijl als hij er dus niet was, als ik niet eens het op kon brengen mijn tanden te poetsen. Maar zijn avondeten stond wel klaar 's avonds. Dat snapte hij niet.
Dat begreep ik ook, dus ik ben me meer open dus kwetsbaar op gaan stellen. Ik ben keihard aan het werk gegaan om er bovenop te komen. En desondanks ik aangaf hoe het met met ging, probeerde ik hem toch nog zo min mogelijk tot last te zijn.
En vandaag dan kreeg ik de volgende tekst (naar aanleiding van een meningsverschil, maar dat doet er verder hier niet toe):
"" ben een beetje gaar/murw van "jouw situatie".
Niet naar bedoeld ofzo!
Het duurt nu 1,5 jaar en al duurt het nog 10 jaar...
Prima, neem de tijd die je nodig hebt.
Maar ik heb geen zin meer om elke keer meegezogen te worden als jij verdrietig ofzo bent.
Dus ik heb mij een beetje afgezonderd daarvan.
Ik zeg eerlijk..
Als ik wel ns zie dat je een beetje down bent.
Dan vraag ik bewust niet verder wat er is.
En dan probeer ik het liever gewoon om te draaien door geintjes of onzin.
Want ik heb geen zin dat mn avond of weekend weer op gaat in ellende waarvan ik nog steeds weinig snap.
En dat ik je troost enzo lijkt ook niks te helpen.
Gezien het eerste jaar.
Je zegt zelf dat je zelfvertrouwen nog op 0 staat.
Dat is dus geen verbetering to vorig jaar.
Dan denk ik, laat de professionals hun werk maar doen.
Echt sorry daarvoor.
En ik bedoel niks naar ofzo.
Ik ben er gewoon ook moe van.
Daarom zoek ik ook graag in de avond en weekend (met en zonder jou) vertier op.""
Ik voel me kapotgeslagen. Wéér moet ik het alleen doen. Zo voel ik het althans. Of moet ik de tekst relativeren? Mag ik me hier niet eenzaam onder voelen?
Wat vinden jullie? Ik weet het niet meer...
(Excuses voor de lange posting)
vrijdag 31 juli 2009 om 21:04
quote:rocky2008 schreef op 31 juli 2009 @ 20:14:
Misschien is dat mijn fout wel geweest. Hem proberen te beschermen tegen mijn problemen. Met dit als resultaat.
Mag ik dan nu nog wel die ruimte voor mijzelf op te eisen? Mag ik boos op hem zijn? Op het moment vind ik hem een egoïstische zak.
Therapie vindt hij onzin. Hij zegt wel eens dat hij niet begrijpt hoe het verleden nog door kan werken terwijl je al dik een dertiger bent (ben 34). Dat gewroet door zo'n therapeut alleen maar ellende brengt.
Als jij boos bent ben je boos, maar ik zou dat heel erg egoistisch vinden. Deze man is je blijven steunen en steunt je nog steeds. En hij wil je blijven steunen, maar heeft ook ontspanning nodig. Heel begrijpelijk.
En in plaats van boos te zijn, kun je misschien energie krijgen van zijn ontspanning. Kan hij je motiveren ook te ontspannen en te leren om te genieten. Lift daar op mee! Hij is je man, en hij doet heel veel voor je. Wees blij, niet boos!
Misschien is dat mijn fout wel geweest. Hem proberen te beschermen tegen mijn problemen. Met dit als resultaat.
Mag ik dan nu nog wel die ruimte voor mijzelf op te eisen? Mag ik boos op hem zijn? Op het moment vind ik hem een egoïstische zak.
Therapie vindt hij onzin. Hij zegt wel eens dat hij niet begrijpt hoe het verleden nog door kan werken terwijl je al dik een dertiger bent (ben 34). Dat gewroet door zo'n therapeut alleen maar ellende brengt.
Als jij boos bent ben je boos, maar ik zou dat heel erg egoistisch vinden. Deze man is je blijven steunen en steunt je nog steeds. En hij wil je blijven steunen, maar heeft ook ontspanning nodig. Heel begrijpelijk.
En in plaats van boos te zijn, kun je misschien energie krijgen van zijn ontspanning. Kan hij je motiveren ook te ontspannen en te leren om te genieten. Lift daar op mee! Hij is je man, en hij doet heel veel voor je. Wees blij, niet boos!
vrijdag 31 juli 2009 om 21:08
quote:rocky2008 schreef op 31 juli 2009 @ 20:55:
Hem steunen zoals hij mij gesteund heeft? Nou, dan ben ik snel klaar. Sorry voor dit cynisme, maar zo voel ik het nu wel.
Ik begrijp wat je bedoelt, de koek is op bij hem. Dat moet ik respecteren. Maar ik weet me nu geen houding te geven. Eigenlijk ben ik boos. Boos omdat, als ik nu eens steun nodig heb, die niet kan krijgen.
Hij vindt therapeuten onzin. Moet je iemand dwingen tot therapie? Helpt dat, denk je?
Hij heeft zijn eigen plek (computerkamer). Als ik merk dat hij rust nodig heeft, dan geef ik hem die.
Maar goed, ik ga me maar sterk houden. En nog maar een keer samen naar therapie opperen.
De koek is niet op bij hem, maar hij kijkt ook naar wat hij zelf nodig heeft. Hoe hard vecht jij nog om hieruit te komen? Anderhalf jaar bijkomen van een burn-out is echt heel lang. Ik wil je echt niet veroordelen, maar ergens krijg ik het idee van, dat jij je prettig voelt in deze situatie. Niet als in; hier wordt je gelukkig van, maar alsof de slachtofferrol gewent is.
Hij steunt je al anderhalf jaar, en nu lijk jij mokkend rond te lopen omdat hij even aan zichzelf denkt. Vergeet niet dat je een man hebt die helemaal voor je gaat, anders was hij allang weg geweest.
Hem steunen zoals hij mij gesteund heeft? Nou, dan ben ik snel klaar. Sorry voor dit cynisme, maar zo voel ik het nu wel.
Ik begrijp wat je bedoelt, de koek is op bij hem. Dat moet ik respecteren. Maar ik weet me nu geen houding te geven. Eigenlijk ben ik boos. Boos omdat, als ik nu eens steun nodig heb, die niet kan krijgen.
Hij vindt therapeuten onzin. Moet je iemand dwingen tot therapie? Helpt dat, denk je?
Hij heeft zijn eigen plek (computerkamer). Als ik merk dat hij rust nodig heeft, dan geef ik hem die.
Maar goed, ik ga me maar sterk houden. En nog maar een keer samen naar therapie opperen.
De koek is niet op bij hem, maar hij kijkt ook naar wat hij zelf nodig heeft. Hoe hard vecht jij nog om hieruit te komen? Anderhalf jaar bijkomen van een burn-out is echt heel lang. Ik wil je echt niet veroordelen, maar ergens krijg ik het idee van, dat jij je prettig voelt in deze situatie. Niet als in; hier wordt je gelukkig van, maar alsof de slachtofferrol gewent is.
Hij steunt je al anderhalf jaar, en nu lijk jij mokkend rond te lopen omdat hij even aan zichzelf denkt. Vergeet niet dat je een man hebt die helemaal voor je gaat, anders was hij allang weg geweest.
vrijdag 31 juli 2009 om 21:09
Rocky, als 'partner van' krijg je ook maar het een en ander in je schoot geworpen.
Wat jouw man hier doet, is niets anders dan zijn grenzen aangeven. Dit is niet zwart/wit, dit zijn momentopnames. Net zoals het bij jou de ene keer beter gaat dan de andere keer. Ieder mens heeft mindere dagen, dus ook jouw man. Jij hebt helaas heel veel mindere dagen doordat je ziek bent.
Jouw ziek zijn gaat gepaard met onzekerheid, je waardeloos voelen, zware emoties en beren op de weg zien. Dat ben jij niet, dat krijg je gratis van deze ziekte. Jij bent diegene die hierbinnen beweegt. Altijd de sterkte zijn of de hele tijd (gechargeerd) in die cyclus zitten is ook zwart/wit gesteld. Jij kunt met je 'zijn', je karakter, je wil, je kracht, etc. bepalen hoe je omgaat met je ziek zijn.
Mocht je 24/7 in de downrol zitten, help je niet alleen zelf in de neerwaartse spiraal, maar ook langzamerhand de mensen om je heen. Zij voelen niet wat jij voelt. Je man kan luisteren en er voor je zijn, maar is niet verplicht te begrijpen wat jij voelt. Daar zijn andere mensen voor, die hier doorgaans jaren voor geleerd hebben. Deze verwachting mag jij niet van je man hebben.
Je man is je man, zijn eigen individu met zijn eigen leven en de pech op dit moment een vrouw te hebben die in de negatieve sfeer zit. Hij hoeft hier niet in mee te gaan, sterker nog, ik vind het knap dat hij hier niet in mee gaat. Ik vind het sterk van hem, dat hij zijn grenzen aangeeft. Hij is niet jouw hulpverlener. Hij is jouw man. Behandel hem ook zo.
Ik weet natuurlijk niet hoe jij doet in de dagelijkse gang. Misschien kun je met je man afspreken dat je aan het eind van de dag een half uur 'mag' laten weten hoe jij je voelt. De rest van de dag is het veelal jouw probleem. Jij moet de weg naar jouw eigen zijn weer vinden en dat komt voornamelijk op jezelf aan. Een ander kan dit niet doen.
Weet jij na die 1,5 jaar nog wie je man is? Heb je nog interesse in zijn werk? Zijn vrienden? Zijn hobbies? Zíjn overpeinzingen, ook diegene die totaal niets met jou te maken hebben. Is er nog ruimte voor je man om zichzelf te zijn?
Je kunt niet 24/7 jouw ziekte op je man reflecteren. Dan gaat je huwelijk kapot, dan is er namelijk geen jullie meer.
Wat jouw man hier doet, is niets anders dan zijn grenzen aangeven. Dit is niet zwart/wit, dit zijn momentopnames. Net zoals het bij jou de ene keer beter gaat dan de andere keer. Ieder mens heeft mindere dagen, dus ook jouw man. Jij hebt helaas heel veel mindere dagen doordat je ziek bent.
Jouw ziek zijn gaat gepaard met onzekerheid, je waardeloos voelen, zware emoties en beren op de weg zien. Dat ben jij niet, dat krijg je gratis van deze ziekte. Jij bent diegene die hierbinnen beweegt. Altijd de sterkte zijn of de hele tijd (gechargeerd) in die cyclus zitten is ook zwart/wit gesteld. Jij kunt met je 'zijn', je karakter, je wil, je kracht, etc. bepalen hoe je omgaat met je ziek zijn.
Mocht je 24/7 in de downrol zitten, help je niet alleen zelf in de neerwaartse spiraal, maar ook langzamerhand de mensen om je heen. Zij voelen niet wat jij voelt. Je man kan luisteren en er voor je zijn, maar is niet verplicht te begrijpen wat jij voelt. Daar zijn andere mensen voor, die hier doorgaans jaren voor geleerd hebben. Deze verwachting mag jij niet van je man hebben.
Je man is je man, zijn eigen individu met zijn eigen leven en de pech op dit moment een vrouw te hebben die in de negatieve sfeer zit. Hij hoeft hier niet in mee te gaan, sterker nog, ik vind het knap dat hij hier niet in mee gaat. Ik vind het sterk van hem, dat hij zijn grenzen aangeeft. Hij is niet jouw hulpverlener. Hij is jouw man. Behandel hem ook zo.
Ik weet natuurlijk niet hoe jij doet in de dagelijkse gang. Misschien kun je met je man afspreken dat je aan het eind van de dag een half uur 'mag' laten weten hoe jij je voelt. De rest van de dag is het veelal jouw probleem. Jij moet de weg naar jouw eigen zijn weer vinden en dat komt voornamelijk op jezelf aan. Een ander kan dit niet doen.
Weet jij na die 1,5 jaar nog wie je man is? Heb je nog interesse in zijn werk? Zijn vrienden? Zijn hobbies? Zíjn overpeinzingen, ook diegene die totaal niets met jou te maken hebben. Is er nog ruimte voor je man om zichzelf te zijn?
Je kunt niet 24/7 jouw ziekte op je man reflecteren. Dan gaat je huwelijk kapot, dan is er namelijk geen jullie meer.
vrijdag 31 juli 2009 om 21:10
depressief ben je niet alleen, ook je omgeving is het deels met je mee. en eens is bij hen ook de koek op, in dit geval je man. dat vind ik heel goed te begrijpen...
ga samen kijken hoe hij de ruimte kan nemen en de energie kan krijgen die hij nodig heeft, zodat hij op andere momenten er wel voor je kan zijn...
ga samen kijken hoe hij de ruimte kan nemen en de energie kan krijgen die hij nodig heeft, zodat hij op andere momenten er wel voor je kan zijn...
vrijdag 31 juli 2009 om 21:12
Waaruit bleek deze steun dan? Ben ik egoïstisch? Hij is niet bij me weggegaan, that's it.Voor de rest heb ik het toch echt helemaal zelf gedaan.En dan nu kan hij mijn ellende niet meer aan, en moet ik hem steunen? Hoe dan? Ik luister naar hem als hij wat te vertellen heeft. Hij doet zeker vier keer per week zijn ding (uitgaan, circuitrijden enz). Ik gun hem de ruimte. Ik lach en doe vrolijk. Ik zit niet de hele dag op de bank. En als het echt eens een dag superslecht gaat, dan zeg ik dat gewoon en ga in het bos wandelen ofzo. Alleen.
Sorry, maar ik vind dit een beetje de omgekeerde wereld. Als ik nou al anderhalf jaar lang al liep te janken, het huis liet vervuilen, de was niet meer deed, het eten niet meer voor zijn neus zette, alleen maar liep te chagrijnen dan zou ik zeggen ja. Het ligt allemaal aan mij.
Ik begrijp echter wel dat ik niet moet negeren dat de hij nu aan zijn taks zit.
Sorry, maar ik vind dit een beetje de omgekeerde wereld. Als ik nou al anderhalf jaar lang al liep te janken, het huis liet vervuilen, de was niet meer deed, het eten niet meer voor zijn neus zette, alleen maar liep te chagrijnen dan zou ik zeggen ja. Het ligt allemaal aan mij.
Ik begrijp echter wel dat ik niet moet negeren dat de hij nu aan zijn taks zit.
vrijdag 31 juli 2009 om 21:13
vrijdag 31 juli 2009 om 21:15
Ik kan me jouw partner heel erg goed voorstellen. Hij is ook maar mens. Jij bent op, maar hij is ook op. Ook hij heeft behoefte aan even 'niets aan de hand' zoals ieder mens en ik vind het heel netjes hoe hij dit aangeeft.
Het staal los van hoe jij je voelt. Je hoeft je niet afgewezen te voelen echter heb jij nu niet alleen iets nodig, maar hij ook.
Je schreef dat je het nu weer alleen moet doen. Je moet het ook alleen doen. Iemand kan je steunen, je moet het zelf doen.
Ik zou als ik jou was ondanks je burnout rekening met hem houden. Ja, ik weet wat een burnout is. Nog niet zo lang geleden tijdens een zwangerschap waar ik in de steek ben gelaten dus ik weet waar ik het over heb. Je zal jezelf eruit moeten trekken met hulp van mensen die er verstand van hebben. En zorgen voor fijne tijden met je man.
Het staal los van hoe jij je voelt. Je hoeft je niet afgewezen te voelen echter heb jij nu niet alleen iets nodig, maar hij ook.
Je schreef dat je het nu weer alleen moet doen. Je moet het ook alleen doen. Iemand kan je steunen, je moet het zelf doen.
Ik zou als ik jou was ondanks je burnout rekening met hem houden. Ja, ik weet wat een burnout is. Nog niet zo lang geleden tijdens een zwangerschap waar ik in de steek ben gelaten dus ik weet waar ik het over heb. Je zal jezelf eruit moeten trekken met hulp van mensen die er verstand van hebben. En zorgen voor fijne tijden met je man.
vrijdag 31 juli 2009 om 21:17
[quote]Madhe schreef op 31 juli 2009 @ 21:08:
[...]
De koek is niet op bij hem, maar hij kijkt ook naar wat hij zelf nodig heeft. Hoe hard vecht jij nog om hieruit te komen? Anderhalf jaar bijkomen van een burn-out is echt heel lang. Ik wil je echt niet veroordelen, maar ergens krijg ik het idee van, dat jij je prettig voelt in deze situatie. Niet als in; hier wordt je gelukkig van, maar alsof de slachtofferrol gewent is.
Nou sorry hoor, ik zou het zeggen als het zo was. Maar dit vind ik dus echt niet eerlijk. Ik heb direct na de diagnose burnout, zelf om een therapeut gevraagd. Ik heb met beide handen EMDR aangegrepen. Ik zeur al maanden bij het UWV wanneer ik alsjeblieft mag reintegreren (zij vinden het nog te vroeg).
Bij mij is toen een burnout, depressie en post traumatische stress stoornis geconstateerd. Het UWV gaf aan twee jaar voor deze shit heel normaal te vinden. Iets waar ik het totaal niet mee eens ben.
[...]
De koek is niet op bij hem, maar hij kijkt ook naar wat hij zelf nodig heeft. Hoe hard vecht jij nog om hieruit te komen? Anderhalf jaar bijkomen van een burn-out is echt heel lang. Ik wil je echt niet veroordelen, maar ergens krijg ik het idee van, dat jij je prettig voelt in deze situatie. Niet als in; hier wordt je gelukkig van, maar alsof de slachtofferrol gewent is.
Nou sorry hoor, ik zou het zeggen als het zo was. Maar dit vind ik dus echt niet eerlijk. Ik heb direct na de diagnose burnout, zelf om een therapeut gevraagd. Ik heb met beide handen EMDR aangegrepen. Ik zeur al maanden bij het UWV wanneer ik alsjeblieft mag reintegreren (zij vinden het nog te vroeg).
Bij mij is toen een burnout, depressie en post traumatische stress stoornis geconstateerd. Het UWV gaf aan twee jaar voor deze shit heel normaal te vinden. Iets waar ik het totaal niet mee eens ben.
vrijdag 31 juli 2009 om 21:19
Wat is het effect van jouw burnout op jullie relatie?
Welke dingen doen jullie samen?
In hoeverre ben jij veranderd?
In hoeverre is hij veranderd?
Wat zou jij anders/beter kunnen doen?
Wat zou hij anders/beter kunnen doen?
Wat heb jij van hem nodig?
Wat heeft hij van jou nodig?
Probeer een afstand te nemen, de situatie te objectiveren en bovenstaande vragen dan samen te beantwoorden. Je lijkt nu in een soort tunnelvisie alleen zijn fouten te zien en vervolgens in de slachtofferrol te duiken. Dat is niet bevorderlijk voor jou en niet voor jullie relatie. Het is niet jouw schuld en het is niet zijn schuld. De schuld ligt bij de situatie. Maar er zijn heus stappen die jij, hij en jullie zouden kunnen nemen om hier beter mee om te gaan.
Van 'the blame game' wordt niemand wijzer!
Welke dingen doen jullie samen?
In hoeverre ben jij veranderd?
In hoeverre is hij veranderd?
Wat zou jij anders/beter kunnen doen?
Wat zou hij anders/beter kunnen doen?
Wat heb jij van hem nodig?
Wat heeft hij van jou nodig?
Probeer een afstand te nemen, de situatie te objectiveren en bovenstaande vragen dan samen te beantwoorden. Je lijkt nu in een soort tunnelvisie alleen zijn fouten te zien en vervolgens in de slachtofferrol te duiken. Dat is niet bevorderlijk voor jou en niet voor jullie relatie. Het is niet jouw schuld en het is niet zijn schuld. De schuld ligt bij de situatie. Maar er zijn heus stappen die jij, hij en jullie zouden kunnen nemen om hier beter mee om te gaan.
Van 'the blame game' wordt niemand wijzer!
vrijdag 31 juli 2009 om 21:23
Rocky,
Je reageert nogal fel op sommige reacties, alsof je je tekort gedaan voelt.
Ik snap wel dat een aantal zinnen in zijn mail hard aankomen. Dat er geen vooruitgang is met een jaar geleden etc. Ook lijkt het mij vervelend als je partner therapie maar onzin vindt.
Maar het gevoel dat je het allemaal alleen moet doen en niemand je begrijpt en niet genoeg begrip voor je heeft, hoort natuurlijk ook bij de verschijnselen van de ziekte die je nu hebt.
En anderhalf jaar in een huis wonen met iemand met jouw klachten is gewoon zwaar. Ook als jij al die tijd je best hebt gedaan en probeert om alles zo goed mogelijk te laten lopen. Dan nog heeft je partner het ook zwaar. En dus ook recht op zijn uitbarsting.
Je reageert nogal fel op sommige reacties, alsof je je tekort gedaan voelt.
Ik snap wel dat een aantal zinnen in zijn mail hard aankomen. Dat er geen vooruitgang is met een jaar geleden etc. Ook lijkt het mij vervelend als je partner therapie maar onzin vindt.
Maar het gevoel dat je het allemaal alleen moet doen en niemand je begrijpt en niet genoeg begrip voor je heeft, hoort natuurlijk ook bij de verschijnselen van de ziekte die je nu hebt.
En anderhalf jaar in een huis wonen met iemand met jouw klachten is gewoon zwaar. Ook als jij al die tijd je best hebt gedaan en probeert om alles zo goed mogelijk te laten lopen. Dan nog heeft je partner het ook zwaar. En dus ook recht op zijn uitbarsting.
vrijdag 31 juli 2009 om 21:25
Ik loop drie keer per week hard.
Slachtofferrol? Ik heb net gehoord, dat mijn partner mijn ziekte niet meer trekt. Mag ik daar aub even overstuur van zijn?
(Neemt niet weg dat ik jullie postings zeer serieus neem, ik kan me beter hier uitleven dan tegen hem, toch?)
Nog één keer: ik ben merendeels NIET chagrijnig of wat dan ook. Als ik een minder dag heb, dan zeg ik dat kort en zakelijk en doe daarna normaal of als dat niet lukt, ga ik een end lopen.
We praten veel met elkaar. Ook over hoe hij zich voelt. Zo weet ik bijvoorbeeld dat hij zich zorgen maakt over zijn werk. Omdat ik daar naar gevraagd heb. Het huishouden draait gewoon door. Ik ga mee op familiebezoeken. Hij doet vier keer per week zijn ding.
Wat moet ik nog meer doen. Ik weet het gewoon even niet meer.
Slachtofferrol? Ik heb net gehoord, dat mijn partner mijn ziekte niet meer trekt. Mag ik daar aub even overstuur van zijn?
(Neemt niet weg dat ik jullie postings zeer serieus neem, ik kan me beter hier uitleven dan tegen hem, toch?)
Nog één keer: ik ben merendeels NIET chagrijnig of wat dan ook. Als ik een minder dag heb, dan zeg ik dat kort en zakelijk en doe daarna normaal of als dat niet lukt, ga ik een end lopen.
We praten veel met elkaar. Ook over hoe hij zich voelt. Zo weet ik bijvoorbeeld dat hij zich zorgen maakt over zijn werk. Omdat ik daar naar gevraagd heb. Het huishouden draait gewoon door. Ik ga mee op familiebezoeken. Hij doet vier keer per week zijn ding.
Wat moet ik nog meer doen. Ik weet het gewoon even niet meer.
vrijdag 31 juli 2009 om 21:28
vrijdag 31 juli 2009 om 21:29
vrijdag 31 juli 2009 om 21:29
Rocky;ik snap je wel,je mag gewoon begrip krijgen en daar ben je in teleurgesteld omdat je niet terug krijgt wat je hoopt,en wel voor een ander doet,heel begrijpelijk!Ik vind dat je het heeeeel goed aan pakt en zelf genoeg dingen hebt opgepakt om er voor jezelf uit te komen want je werkt er hard aan en dat vind ik een compliment waard!!!
kijk altijd wat je hebt en niet wat je niet hebt...
vrijdag 31 juli 2009 om 21:30
quote:rocky2008 schreef op 31 juli 2009 @ 21:25:
Ik loop drie keer per week hard.
Slachtofferrol? Ik heb net gehoord, dat mijn partner mijn ziekte niet meer trekt. Mag ik daar aub even overstuur van zijn?
(Neemt niet weg dat ik jullie postings zeer serieus neem, ik kan me beter hier uitleven dan tegen hem, toch?)
Nog één keer: ik ben merendeels NIET chagrijnig of wat dan ook. Als ik een minder dag heb, dan zeg ik dat kort en zakelijk en doe daarna normaal of als dat niet lukt, ga ik een end lopen.
We praten veel met elkaar. Ook over hoe hij zich voelt. Zo weet ik bijvoorbeeld dat hij zich zorgen maakt over zijn werk. Omdat ik daar naar gevraagd heb. Het huishouden draait gewoon door. Ik ga mee op familiebezoeken. Hij doet vier keer per week zijn ding.
Wat moet ik nog meer doen. Ik weet het gewoon even niet meer.
Das goed, dat hardlopen
Allereerst, raak niet in paniek. Hij geeft zijn grenzen aan, that's it.
Probeer even een moment niet bij jezelf stil te staan bij wat je allemaal wel en niet doet. Dit voorkomt ook verwijten richting hem. Die zijn onterecht want hij is er ook voor jou, al anderhalf jaar.
Vraag hem eens wat hij nodig heeft. Simpele vraag en laat hem zonder onderbreking uitpraten. Ga niet in verdediging maar hoor hem aan. Zijn gevoelens zijn ook legitiem. Simpel, wat heb je nodig?
Ik loop drie keer per week hard.
Slachtofferrol? Ik heb net gehoord, dat mijn partner mijn ziekte niet meer trekt. Mag ik daar aub even overstuur van zijn?
(Neemt niet weg dat ik jullie postings zeer serieus neem, ik kan me beter hier uitleven dan tegen hem, toch?)
Nog één keer: ik ben merendeels NIET chagrijnig of wat dan ook. Als ik een minder dag heb, dan zeg ik dat kort en zakelijk en doe daarna normaal of als dat niet lukt, ga ik een end lopen.
We praten veel met elkaar. Ook over hoe hij zich voelt. Zo weet ik bijvoorbeeld dat hij zich zorgen maakt over zijn werk. Omdat ik daar naar gevraagd heb. Het huishouden draait gewoon door. Ik ga mee op familiebezoeken. Hij doet vier keer per week zijn ding.
Wat moet ik nog meer doen. Ik weet het gewoon even niet meer.
Das goed, dat hardlopen
Allereerst, raak niet in paniek. Hij geeft zijn grenzen aan, that's it.
Probeer even een moment niet bij jezelf stil te staan bij wat je allemaal wel en niet doet. Dit voorkomt ook verwijten richting hem. Die zijn onterecht want hij is er ook voor jou, al anderhalf jaar.
Vraag hem eens wat hij nodig heeft. Simpele vraag en laat hem zonder onderbreking uitpraten. Ga niet in verdediging maar hoor hem aan. Zijn gevoelens zijn ook legitiem. Simpel, wat heb je nodig?
vrijdag 31 juli 2009 om 21:31
vrijdag 31 juli 2009 om 21:34
Dank je Esra. Ik wil echt, echt niet het slachtoffertje uithangen, en ik ben blij dat hij zo eerlijk is, er zijn er inderdaad genoeg die het anders aanpakken. Maar ik kan nu alleen maar even denken: zie je wel, ik geef alleen maar problemen. Ik ben hem niet waard. Ik maak ook mijn omgeving kapot.
Ik krijg van sommige postings hier, hoe goed bedoeld ook, de indruk dat ik het echt allemaal verkeerd doe. En dat vind ik dus een beetje oneerlijk. Want de waarheid is echt en oprecht, dat ik juist mijn uiterste best doe om mensen zo min mogelijk op te zadelen met mijn gedoe. En vooral mijn man, omdat ik van hem houd. Ik wil niet dat hij verdriet heeft.
Ik heb in ieder geval tips gelezen waar ik wat mee kan. Dank jullie wel.
Ik krijg van sommige postings hier, hoe goed bedoeld ook, de indruk dat ik het echt allemaal verkeerd doe. En dat vind ik dus een beetje oneerlijk. Want de waarheid is echt en oprecht, dat ik juist mijn uiterste best doe om mensen zo min mogelijk op te zadelen met mijn gedoe. En vooral mijn man, omdat ik van hem houd. Ik wil niet dat hij verdriet heeft.
Ik heb in ieder geval tips gelezen waar ik wat mee kan. Dank jullie wel.
vrijdag 31 juli 2009 om 21:38
quote:HEMAlover schreef op 31 juli 2009 @ 21:33:
Esra: En dan moet je ook niet meer proberen te communiceren? Dat lijkt me nu echt het begin van het einde....
Dat ben ik met je eens. Dus heb ik dat altijd wel gedaan. Maar eerst deed ik het niet meer in het begin van de ellende, toen moest het en nu is het teveel.
Maar goed, ik zal inderdaad eens vragen wat HIJ nu nodig heeft. Maar dat doe ik al 11 jaar lang onvoorwaardelijk. En van die 11 jaar zit ik nu 1,5 jaar stuk. En heb ik hém eens nodig. Maar blijkbaar moet ik de sterkste zijn.
Esra: En dan moet je ook niet meer proberen te communiceren? Dat lijkt me nu echt het begin van het einde....
Dat ben ik met je eens. Dus heb ik dat altijd wel gedaan. Maar eerst deed ik het niet meer in het begin van de ellende, toen moest het en nu is het teveel.
Maar goed, ik zal inderdaad eens vragen wat HIJ nu nodig heeft. Maar dat doe ik al 11 jaar lang onvoorwaardelijk. En van die 11 jaar zit ik nu 1,5 jaar stuk. En heb ik hém eens nodig. Maar blijkbaar moet ik de sterkste zijn.
vrijdag 31 juli 2009 om 21:38
quote:HEMAlover schreef op 31 juli 2009 @ 21:33:
Esra: En dan moet je ook niet meer proberen te communiceren? Dat lijkt me nu echt het begin van het einde....
Dat ben ik met je eens. Dus heb ik dat altijd wel gedaan. Maar eerst deed ik het niet meer in het begin van de ellende, toen moest het en nu is het teveel.
Maar goed, ik zal inderdaad eens vragen wat HIJ nu nodig heeft. Maar dat doe ik al 11 jaar lang onvoorwaardelijk. En van die 11 jaar zit ik nu 1,5 jaar stuk. En heb ik hém eens nodig. Maar blijkbaar moet ik de sterkste zijn.
Esra: En dan moet je ook niet meer proberen te communiceren? Dat lijkt me nu echt het begin van het einde....
Dat ben ik met je eens. Dus heb ik dat altijd wel gedaan. Maar eerst deed ik het niet meer in het begin van de ellende, toen moest het en nu is het teveel.
Maar goed, ik zal inderdaad eens vragen wat HIJ nu nodig heeft. Maar dat doe ik al 11 jaar lang onvoorwaardelijk. En van die 11 jaar zit ik nu 1,5 jaar stuk. En heb ik hém eens nodig. Maar blijkbaar moet ik de sterkste zijn.
vrijdag 31 juli 2009 om 21:42
Ik geloof echt dat je je best doet! Maar soms kun je je uiterste best doen en het toch niet goed doen. Daarom is het zo belangrijk om uit te zoomen naar een helicopterview en samen te kijken wat er aan de hand is en hoe het anders kan. Dat is moeilijk, zeker als je niet lekker in je vel zit. Je gedachten en emoties zitten je dan vaak in de weg. Maar ik denk dat het de moeite waard zal zijn. Sterkte!
vrijdag 31 juli 2009 om 21:42
quote:HEMAlover schreef op 31 juli 2009 @ 21:33:
Esra: En dan moet je ook niet meer proberen te communiceren? Dat lijkt me nu echt het begin van het einde....Moeilijk communiceren is niet;helemaal niet communiceren,daar zitten een hoop communicatiemiddelen tussen!
Esra: En dan moet je ook niet meer proberen te communiceren? Dat lijkt me nu echt het begin van het einde....Moeilijk communiceren is niet;helemaal niet communiceren,daar zitten een hoop communicatiemiddelen tussen!
kijk altijd wat je hebt en niet wat je niet hebt...
