Relaties
alle pijlers
Burn out en relaties
vrijdag 31 juli 2009 om 19:32
Beste Allemaal,
Ik lees tot nu toe vaak mee en ik leer een hoop van jullie.
Ik heb iets te horen gekregen wat bij mij insloeg als een bom.
Ik zal het proberen samen te vatten.
Ik zit nu anderhalf jaar thuis met een burnout. Deze is veroorzaakt door een reorganisatie die ik heb meegemaakt, en daarna 80 uur werken bij een nieuwe werkgever.
Ik ben volledig ingestort toen en kon niets meer. Al snel bleek dat mijn verleden (in de steek gelaten door vader, lichamelijke mishandeling gezien van mijn moeder, mijn moeder die er openlijk voor uitkwam liever geen kinderen gehad te hebben, opgegroeid in een ghetto, gepest etc.) hierin ook meespeelde.
Alle jaren tot de reorganisatie was ik de sterke tante, die alles wel kon oplossen. Zo heb ik mijn moeder opgevangen toen haar relatie over was, zowel financiëel als emotioneel. Same thing met mijn zus.
Ik ben getrouwd, al elf jaar samen met dezelfde man.
Ik was onafhankelijk, Zo kent hij mij. Zelfs in de idiote periodes met mijn moeder en zus, probeerde ik zoveel mogelijk dat hij er geen last van zou hebben.
Totdat ik dus mijn werk kwijtraakte en vanaf dat moment is alles naar buiten gekomen.
De eerste tijd van mijn burn out probeerde ik hem ook zo min mogelijk tot last te zijn. Totdat dat problemen ging geven: door mijn hoofd hooghouden kon hij niet zien hoe diep ik in de put zat, en dacht hij dus dat ik alweer snel erbovenop was. Terwijl als hij er dus niet was, als ik niet eens het op kon brengen mijn tanden te poetsen. Maar zijn avondeten stond wel klaar 's avonds. Dat snapte hij niet.
Dat begreep ik ook, dus ik ben me meer open dus kwetsbaar op gaan stellen. Ik ben keihard aan het werk gegaan om er bovenop te komen. En desondanks ik aangaf hoe het met met ging, probeerde ik hem toch nog zo min mogelijk tot last te zijn.
En vandaag dan kreeg ik de volgende tekst (naar aanleiding van een meningsverschil, maar dat doet er verder hier niet toe):
"" ben een beetje gaar/murw van "jouw situatie".
Niet naar bedoeld ofzo!
Het duurt nu 1,5 jaar en al duurt het nog 10 jaar...
Prima, neem de tijd die je nodig hebt.
Maar ik heb geen zin meer om elke keer meegezogen te worden als jij verdrietig ofzo bent.
Dus ik heb mij een beetje afgezonderd daarvan.
Ik zeg eerlijk..
Als ik wel ns zie dat je een beetje down bent.
Dan vraag ik bewust niet verder wat er is.
En dan probeer ik het liever gewoon om te draaien door geintjes of onzin.
Want ik heb geen zin dat mn avond of weekend weer op gaat in ellende waarvan ik nog steeds weinig snap.
En dat ik je troost enzo lijkt ook niks te helpen.
Gezien het eerste jaar.
Je zegt zelf dat je zelfvertrouwen nog op 0 staat.
Dat is dus geen verbetering to vorig jaar.
Dan denk ik, laat de professionals hun werk maar doen.
Echt sorry daarvoor.
En ik bedoel niks naar ofzo.
Ik ben er gewoon ook moe van.
Daarom zoek ik ook graag in de avond en weekend (met en zonder jou) vertier op.""
Ik voel me kapotgeslagen. Wéér moet ik het alleen doen. Zo voel ik het althans. Of moet ik de tekst relativeren? Mag ik me hier niet eenzaam onder voelen?
Wat vinden jullie? Ik weet het niet meer...
(Excuses voor de lange posting)
Ik lees tot nu toe vaak mee en ik leer een hoop van jullie.
Ik heb iets te horen gekregen wat bij mij insloeg als een bom.
Ik zal het proberen samen te vatten.
Ik zit nu anderhalf jaar thuis met een burnout. Deze is veroorzaakt door een reorganisatie die ik heb meegemaakt, en daarna 80 uur werken bij een nieuwe werkgever.
Ik ben volledig ingestort toen en kon niets meer. Al snel bleek dat mijn verleden (in de steek gelaten door vader, lichamelijke mishandeling gezien van mijn moeder, mijn moeder die er openlijk voor uitkwam liever geen kinderen gehad te hebben, opgegroeid in een ghetto, gepest etc.) hierin ook meespeelde.
Alle jaren tot de reorganisatie was ik de sterke tante, die alles wel kon oplossen. Zo heb ik mijn moeder opgevangen toen haar relatie over was, zowel financiëel als emotioneel. Same thing met mijn zus.
Ik ben getrouwd, al elf jaar samen met dezelfde man.
Ik was onafhankelijk, Zo kent hij mij. Zelfs in de idiote periodes met mijn moeder en zus, probeerde ik zoveel mogelijk dat hij er geen last van zou hebben.
Totdat ik dus mijn werk kwijtraakte en vanaf dat moment is alles naar buiten gekomen.
De eerste tijd van mijn burn out probeerde ik hem ook zo min mogelijk tot last te zijn. Totdat dat problemen ging geven: door mijn hoofd hooghouden kon hij niet zien hoe diep ik in de put zat, en dacht hij dus dat ik alweer snel erbovenop was. Terwijl als hij er dus niet was, als ik niet eens het op kon brengen mijn tanden te poetsen. Maar zijn avondeten stond wel klaar 's avonds. Dat snapte hij niet.
Dat begreep ik ook, dus ik ben me meer open dus kwetsbaar op gaan stellen. Ik ben keihard aan het werk gegaan om er bovenop te komen. En desondanks ik aangaf hoe het met met ging, probeerde ik hem toch nog zo min mogelijk tot last te zijn.
En vandaag dan kreeg ik de volgende tekst (naar aanleiding van een meningsverschil, maar dat doet er verder hier niet toe):
"" ben een beetje gaar/murw van "jouw situatie".
Niet naar bedoeld ofzo!
Het duurt nu 1,5 jaar en al duurt het nog 10 jaar...
Prima, neem de tijd die je nodig hebt.
Maar ik heb geen zin meer om elke keer meegezogen te worden als jij verdrietig ofzo bent.
Dus ik heb mij een beetje afgezonderd daarvan.
Ik zeg eerlijk..
Als ik wel ns zie dat je een beetje down bent.
Dan vraag ik bewust niet verder wat er is.
En dan probeer ik het liever gewoon om te draaien door geintjes of onzin.
Want ik heb geen zin dat mn avond of weekend weer op gaat in ellende waarvan ik nog steeds weinig snap.
En dat ik je troost enzo lijkt ook niks te helpen.
Gezien het eerste jaar.
Je zegt zelf dat je zelfvertrouwen nog op 0 staat.
Dat is dus geen verbetering to vorig jaar.
Dan denk ik, laat de professionals hun werk maar doen.
Echt sorry daarvoor.
En ik bedoel niks naar ofzo.
Ik ben er gewoon ook moe van.
Daarom zoek ik ook graag in de avond en weekend (met en zonder jou) vertier op.""
Ik voel me kapotgeslagen. Wéér moet ik het alleen doen. Zo voel ik het althans. Of moet ik de tekst relativeren? Mag ik me hier niet eenzaam onder voelen?
Wat vinden jullie? Ik weet het niet meer...
(Excuses voor de lange posting)
vrijdag 31 juli 2009 om 19:45
Ik weet het niet, maar mijn eerste indruk is;
Dit is een tekst van iemand die heel veel heeft geprobeerd mee te dragen, maar er zelf door ondergesneeuwd wordt. Van iemand die er voor je wilde zijn, maar die ook mooie momenten nodig heeft om door te gaan, door te dragen.
Heb je ondanks je eigen problemen ook naar hem en zijn behoeftes gekeken? Naar wat bij hem speelt en wat hij nodig heeft, of ging alle energie op aan jou?
Dit is niet als verwijt bedoeld, maar ik denk dat je een hele grote fout begaat als je dit gaat relativeren, Ik denk dat je dit heel erg serieus moet nemen en dat er meer speelt dan hier staat.
Dit is een tekst van iemand die heel veel heeft geprobeerd mee te dragen, maar er zelf door ondergesneeuwd wordt. Van iemand die er voor je wilde zijn, maar die ook mooie momenten nodig heeft om door te gaan, door te dragen.
Heb je ondanks je eigen problemen ook naar hem en zijn behoeftes gekeken? Naar wat bij hem speelt en wat hij nodig heeft, of ging alle energie op aan jou?
Dit is niet als verwijt bedoeld, maar ik denk dat je een hele grote fout begaat als je dit gaat relativeren, Ik denk dat je dit heel erg serieus moet nemen en dat er meer speelt dan hier staat.
vrijdag 31 juli 2009 om 19:48
Aan de ene kant stelt hij een grens, maar wel een hele harde. Hij wil daarin geen rekening houden met jou. Dit terwijl jij ziek bent. Hij zegt dat hij er niks van begrijpt. Heb je geprobeerd met hem te delen wat er speelt en begrijpt hij er nog niks van?
Aan de andere kant moet jij ook aangeven waar jij behoefte aan hebt. Daar heeft hij ook rekening mee te houden.
Hij heeft ook te dealen met jouw burnout.
Wat voor hulp heb je bij je burnout?
Kan je het daar bespreken hoe je er het beste mee om kan gaan?
Probeer het voor te stellen aan je man om samen daar naar toe te gaan, dat hij er meer van begrijpt, meer van jouw hulpverlening begrijpt.
Wellicht is relatietherapie een optie?
Aan de andere kant moet jij ook aangeven waar jij behoefte aan hebt. Daar heeft hij ook rekening mee te houden.
Hij heeft ook te dealen met jouw burnout.
Wat voor hulp heb je bij je burnout?
Kan je het daar bespreken hoe je er het beste mee om kan gaan?
Probeer het voor te stellen aan je man om samen daar naar toe te gaan, dat hij er meer van begrijpt, meer van jouw hulpverlening begrijpt.
Wellicht is relatietherapie een optie?
vrijdag 31 juli 2009 om 19:50
Dat zal naar zijn om te horen, vooral na al die dingen waar je al doorheen gemoeten hebt. Jouw man laat hier een erg egoistische kant van hemzelf zien, een kant die je nog niet zag toen het oppervlakkig nog goed met je ging. Zo zie je, mensen leer je pas echt kennen in tijden van crisis.
Het enige dat je kan doen is hier een keer rustig en uitgebreid met hem over praten. Laat hem weten dat het huwelijk meer inhoudt dan alleen de goede tijden, en dat jij van hem mag verwachten dat hij je steunt. Jullie moeten je relatie herdefinieeren, en dit zal een proces zijn. Maar maak hem in ieder geval duidelijk dat de enige manier om het huwelijk te redden, en meer van de 'oude jij' weer terug te krijgen zal zijn, om zijn onvoorwaardelijke support te krijgen! Succes ermee!
Het enige dat je kan doen is hier een keer rustig en uitgebreid met hem over praten. Laat hem weten dat het huwelijk meer inhoudt dan alleen de goede tijden, en dat jij van hem mag verwachten dat hij je steunt. Jullie moeten je relatie herdefinieeren, en dit zal een proces zijn. Maar maak hem in ieder geval duidelijk dat de enige manier om het huwelijk te redden, en meer van de 'oude jij' weer terug te krijgen zal zijn, om zijn onvoorwaardelijke support te krijgen! Succes ermee!
vrijdag 31 juli 2009 om 19:51
Madhe, ik kan eerlijk en echt oprecht zeggen dat ik de afgelopen maanden met hem heb geprobeerd te praten over hoe hij het vindt.
De volgende vragen gesteld:
"Hoe voel jij je onder het feit, dat ik ineens zo zwak in mijn schoenen sta?"
"Ben je nog gelukkig?"
"Ben je nog happy met je werk?"
"Hoe vind je het, dat ik niet kan werken op het moment?"
De ene keer was hij niet in de mood om te praten, de andere keer wel. Ik heb nooit een antwoord gekregen, dat hij zich geestelijk hier ook echt flut onder voelde. Hij vond het rot voor me, maar er was aan zijn humeur niets te merken.
Er is geen ander. Hij houdt nog van me, zegt hij. Ons seksleven is echt goed. Er zijn de afgelopen maanden, juist doordat hij mij de kracht gaf om door te gaan, volgens mij nog genoeg leuke momenten geweest.
Feit is dat ik het gevoel heb, dat als het hem te moeilijk wordt, ik het weer alleen mag opknappen. En eigenlijk ben ik daar boos om. Maar ik vraag me af of ik dat moet relativeren, die boosheid.
De volgende vragen gesteld:
"Hoe voel jij je onder het feit, dat ik ineens zo zwak in mijn schoenen sta?"
"Ben je nog gelukkig?"
"Ben je nog happy met je werk?"
"Hoe vind je het, dat ik niet kan werken op het moment?"
De ene keer was hij niet in de mood om te praten, de andere keer wel. Ik heb nooit een antwoord gekregen, dat hij zich geestelijk hier ook echt flut onder voelde. Hij vond het rot voor me, maar er was aan zijn humeur niets te merken.
Er is geen ander. Hij houdt nog van me, zegt hij. Ons seksleven is echt goed. Er zijn de afgelopen maanden, juist doordat hij mij de kracht gaf om door te gaan, volgens mij nog genoeg leuke momenten geweest.
Feit is dat ik het gevoel heb, dat als het hem te moeilijk wordt, ik het weer alleen mag opknappen. En eigenlijk ben ik daar boos om. Maar ik vraag me af of ik dat moet relativeren, die boosheid.
vrijdag 31 juli 2009 om 19:55
quote:rocky2008 schreef op 31 juli 2009 @ 19:51:
Madhe, ik kan eerlijk en echt oprecht zeggen dat ik de afgelopen maanden met hem heb geprobeerd te praten over hoe hij het vindt.
De volgende vragen gesteld:
"Hoe voel jij je onder het feit, dat ik ineens zo zwak in mijn schoenen sta?"
"Ben je nog gelukkig?"
"Ben je nog happy met je werk?"
"Hoe vind je het, dat ik niet kan werken op het moment?"
De ene keer was hij niet in de mood om te praten, de andere keer wel. Ik heb nooit een antwoord gekregen, dat hij zich geestelijk hier ook echt flut onder voelde. Hij vond het rot voor me, maar er was aan zijn humeur niets te merken.
Er is geen ander. Hij houdt nog van me, zegt hij. Ons seksleven is echt goed. Er zijn de afgelopen maanden, juist doordat hij mij de kracht gaf om door te gaan, volgens mij nog genoeg leuke momenten geweest.
Feit is dat ik het gevoel heb, dat als het hem te moeilijk wordt, ik het weer alleen mag opknappen. En eigenlijk ben ik daar boos om. Maar ik vraag me af of ik dat moet relativeren, die boosheid.
Dat bedoelde ik niet, dat hij een ander zou hebben. Ik bedoel dat er misschien een reden is waarom hij zo klaar is met je burnout. Wat voor antwoord geeft hij op de vraag; Wat doet dit met jou? Heel concreet en heel open. Het is aan hem hier open in te zijn. Het is je man, hij is je dat verplicht (dat is mijn mening hoor).
Je hebt het gevoel dat het hem teveel wordt en dat spreekt denk ik heel duidelijk uit zijn tekst. Hebben jullie het daar over gehad?
Weet je, misschien is het allemaal even te confronterend, en misschien wordt je er boos over. Maar in plaats van je te richten op je boosheid kun je je energie ook gaan gebruiken om hier samen doorheen te komen. Wat kan hij wel aan, wat kun jij hierin doen?
Madhe, ik kan eerlijk en echt oprecht zeggen dat ik de afgelopen maanden met hem heb geprobeerd te praten over hoe hij het vindt.
De volgende vragen gesteld:
"Hoe voel jij je onder het feit, dat ik ineens zo zwak in mijn schoenen sta?"
"Ben je nog gelukkig?"
"Ben je nog happy met je werk?"
"Hoe vind je het, dat ik niet kan werken op het moment?"
De ene keer was hij niet in de mood om te praten, de andere keer wel. Ik heb nooit een antwoord gekregen, dat hij zich geestelijk hier ook echt flut onder voelde. Hij vond het rot voor me, maar er was aan zijn humeur niets te merken.
Er is geen ander. Hij houdt nog van me, zegt hij. Ons seksleven is echt goed. Er zijn de afgelopen maanden, juist doordat hij mij de kracht gaf om door te gaan, volgens mij nog genoeg leuke momenten geweest.
Feit is dat ik het gevoel heb, dat als het hem te moeilijk wordt, ik het weer alleen mag opknappen. En eigenlijk ben ik daar boos om. Maar ik vraag me af of ik dat moet relativeren, die boosheid.
Dat bedoelde ik niet, dat hij een ander zou hebben. Ik bedoel dat er misschien een reden is waarom hij zo klaar is met je burnout. Wat voor antwoord geeft hij op de vraag; Wat doet dit met jou? Heel concreet en heel open. Het is aan hem hier open in te zijn. Het is je man, hij is je dat verplicht (dat is mijn mening hoor).
Je hebt het gevoel dat het hem teveel wordt en dat spreekt denk ik heel duidelijk uit zijn tekst. Hebben jullie het daar over gehad?
Weet je, misschien is het allemaal even te confronterend, en misschien wordt je er boos over. Maar in plaats van je te richten op je boosheid kun je je energie ook gaan gebruiken om hier samen doorheen te komen. Wat kan hij wel aan, wat kun jij hierin doen?
vrijdag 31 juli 2009 om 19:56
'ellende waar ik nog steeds weinig van snap'??
Dit komt op mij niet erg sympathiek over. Ik ken zelf veel 'gevoelige mannen' en kan me ook niet zo goed voorstellen dat een man zo reageert. De basis van een relatie is toch dat je elkaar steunt in moeilijke tijden?
Ik wil je partner niet afkraken, hij zal ook goede kanten hebben...
Ik vind het heel redelijk dat hij af en toe behoefte heeft aan tijd voor zichzelf en dan misschien een avond weg gaat, of desnoods een weekend.
Maar hij moet op andere momenten wel naar jou luisteren, vind ik. Heeft hij nooit begrepen wat er speelt?
(zelf ook soort burn-out gehad, ik snap wat het is en waar je doorheen gaat)
Dit komt op mij niet erg sympathiek over. Ik ken zelf veel 'gevoelige mannen' en kan me ook niet zo goed voorstellen dat een man zo reageert. De basis van een relatie is toch dat je elkaar steunt in moeilijke tijden?
Ik wil je partner niet afkraken, hij zal ook goede kanten hebben...
Ik vind het heel redelijk dat hij af en toe behoefte heeft aan tijd voor zichzelf en dan misschien een avond weg gaat, of desnoods een weekend.
Maar hij moet op andere momenten wel naar jou luisteren, vind ik. Heeft hij nooit begrepen wat er speelt?
(zelf ook soort burn-out gehad, ik snap wat het is en waar je doorheen gaat)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 31 juli 2009 om 19:58
Rocky;heb geen advies,vindt het echt verschrikkelijk dat hij geen begrip voor je kan opbrengen en je niet tot steun is...ook voor jou is
het genoeg he!Jij hebt gewoon die steun nogig van mensen die van je houden en dat verdien je ook!!!!!Dikke knuffel
Ik hoop voor je dat je de hulp krijgt die je verdient....nu ben JIJ belangrijk!
het genoeg he!Jij hebt gewoon die steun nogig van mensen die van je houden en dat verdien je ook!!!!!Dikke knuffel
Ik hoop voor je dat je de hulp krijgt die je verdient....nu ben JIJ belangrijk!
kijk altijd wat je hebt en niet wat je niet hebt...
vrijdag 31 juli 2009 om 20:02
Nog een keer gelezen: krijg ook een beetje t idee dat jij je moeilijk uit naar je man toe.
Wist hij niets over je achtergrond (ghetto, gepest, etc)
En dat je niet je tanden poetste maar wel voor hem kookte... alsof hij niet mocht zien hoe slecht het met je ging. (ja, je schaamt je dood tijdens zo'n burnout... dat weet ik)
Heel veel sterkte... ik vind het echt heel naar voor je.
Wist hij niets over je achtergrond (ghetto, gepest, etc)
En dat je niet je tanden poetste maar wel voor hem kookte... alsof hij niet mocht zien hoe slecht het met je ging. (ja, je schaamt je dood tijdens zo'n burnout... dat weet ik)
Heel veel sterkte... ik vind het echt heel naar voor je.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 31 juli 2009 om 20:02
Ik ben echt geen heilige en probeer mezelf ook niet "schoon" te praten of zo, maar vandaag zei mijn buurman nog dat hij wenste, dat zijn vrouw hem zo vrij liet als ik altijd deed.
Mijn instelling is: door elkaar een beetje vrij te laten, hou je een relatie gezond. Hij gaat dus één keer per week met zijn zusje naar de film, nu is hij met de buurman op stap en zondag is de hele dag voor zijn hobby. Ik zeur hier nooit over, juist omdat ik hem zijn pleziertjes gun.
Ik pieker me suf of dit nu mijn schuld allemaal is. Terwijl ik me de hele burnout periode al waardeloos, nutteloos en schuldig voel.
"Wat doet dit met jou?" heb ik ook al eens gesteld (ong 2 maanden terug) . Daarop kreeg ik als antwoord: met mij gaat het goed, ik vind het rot voor jou".
Wat moet ik hiermee, ik weet het echt niet...
(Voel me radeloos, schuldig en bevestigd in mijn gedachtengang, zie je wel, ik ben waardeloos, breng alleen maar ellende)
Mijn instelling is: door elkaar een beetje vrij te laten, hou je een relatie gezond. Hij gaat dus één keer per week met zijn zusje naar de film, nu is hij met de buurman op stap en zondag is de hele dag voor zijn hobby. Ik zeur hier nooit over, juist omdat ik hem zijn pleziertjes gun.
Ik pieker me suf of dit nu mijn schuld allemaal is. Terwijl ik me de hele burnout periode al waardeloos, nutteloos en schuldig voel.
"Wat doet dit met jou?" heb ik ook al eens gesteld (ong 2 maanden terug) . Daarop kreeg ik als antwoord: met mij gaat het goed, ik vind het rot voor jou".
Wat moet ik hiermee, ik weet het echt niet...
(Voel me radeloos, schuldig en bevestigd in mijn gedachtengang, zie je wel, ik ben waardeloos, breng alleen maar ellende)
vrijdag 31 juli 2009 om 20:05
vrijdag 31 juli 2009 om 20:07
quote:Moonlight82 schreef op 31 juli 2009 @ 20:02:
Nog een keer gelezen: krijg ook een beetje t idee dat jij je moeilijk uit naar je man toe.
Wist hij niets over je achtergrond (ghetto, gepest, etc)
En dat je niet je tanden poetste maar wel voor hem kookte... alsof hij niet mocht zien hoe slecht het met je ging. (ja, je schaamt je dood tijdens zo'n burnout... dat weet ik)
Heel veel sterkte... ik vind het echt heel naar voor je.
En of hij daar van af wist. Ik heb hem alles van vroeger verteld. Hetzij wel zakelijk en emotioloos, want vroeger ging dat bij mij nu eenmaal zo (ik was de sterke tante). Maar hij weet alles.
Ik heb EMDR therapie gevolgd (op advies UWV) en ben onder behandeling bij een "gewone" psych (eigen initiatief). Hij vindt psychische hulpverlening echter maar onzin ("ze kletsen je alleen maar zieker") en wil niet mee. Als ik het zou eisen, zou hij het doen, maar ik wil hem hier niet toe dwingen.
Dank jullie voor je reacties. Het doet me goed.
Nog een keer gelezen: krijg ook een beetje t idee dat jij je moeilijk uit naar je man toe.
Wist hij niets over je achtergrond (ghetto, gepest, etc)
En dat je niet je tanden poetste maar wel voor hem kookte... alsof hij niet mocht zien hoe slecht het met je ging. (ja, je schaamt je dood tijdens zo'n burnout... dat weet ik)
Heel veel sterkte... ik vind het echt heel naar voor je.
En of hij daar van af wist. Ik heb hem alles van vroeger verteld. Hetzij wel zakelijk en emotioloos, want vroeger ging dat bij mij nu eenmaal zo (ik was de sterke tante). Maar hij weet alles.
Ik heb EMDR therapie gevolgd (op advies UWV) en ben onder behandeling bij een "gewone" psych (eigen initiatief). Hij vindt psychische hulpverlening echter maar onzin ("ze kletsen je alleen maar zieker") en wil niet mee. Als ik het zou eisen, zou hij het doen, maar ik wil hem hier niet toe dwingen.
Dank jullie voor je reacties. Het doet me goed.
vrijdag 31 juli 2009 om 20:09
Nee je moet je niet schuldig voelen!
Geen mens houdt het vol om 80 uur per week te werken en altijd klaar te staan voor man, moeder en zus.
Jammer dat het zo gegaan is en jij een burn-out hebt gekregen... maar so be it. Dat draai je niet terug.
Je man had je m.i. veel beter moeten steunen. Het is toch raar dat hij nog steeds niet weet wat er eigenlijk aan de hand is? Trouwen is 'in voor en tegenspoed'. Hij hoort er voor jou te zijn.
Natuurlijk heeft hij niet 24/7 zin om over nare dingen te praten maar je komt niet over alsof je dat gedaan hebt. Je komt over alsof je hem een beetje weghoudt bij jouw problemen.
Is hij ooit mee geweest naar een therapeut of arts voor jou?
Geen mens houdt het vol om 80 uur per week te werken en altijd klaar te staan voor man, moeder en zus.
Jammer dat het zo gegaan is en jij een burn-out hebt gekregen... maar so be it. Dat draai je niet terug.
Je man had je m.i. veel beter moeten steunen. Het is toch raar dat hij nog steeds niet weet wat er eigenlijk aan de hand is? Trouwen is 'in voor en tegenspoed'. Hij hoort er voor jou te zijn.
Natuurlijk heeft hij niet 24/7 zin om over nare dingen te praten maar je komt niet over alsof je dat gedaan hebt. Je komt over alsof je hem een beetje weghoudt bij jouw problemen.
Is hij ooit mee geweest naar een therapeut of arts voor jou?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 31 juli 2009 om 20:10
quote:rocky2008 schreef op 31 juli 2009 @ 19:32:
Beste Allemaal,
Ik lees tot nu toe vaak mee en ik leer een hoop van jullie.
Ik heb iets te horen gekregen wat bij mij insloeg als een bom.
Ik zal het proberen samen te vatten.
Ik zit nu anderhalf jaar thuis met een burnout. Deze is veroorzaakt door een reorganisatie die ik heb meegemaakt, en daarna 80 uur werken bij een nieuwe werkgever.
Ik ben volledig ingestort toen en kon niets meer. Al snel bleek dat mijn verleden (in de steek gelaten door vader, lichamelijke mishandeling gezien van mijn moeder, mijn moeder die er openlijk voor uitkwam liever geen kinderen gehad te hebben, opgegroeid in een ghetto, gepest etc.) hierin ook meespeelde.
Alle jaren tot de reorganisatie was ik de sterke tante, die alles wel kon oplossen. Zo heb ik mijn moeder opgevangen toen haar relatie over was, zowel financiëel als emotioneel. Same thing met mijn zus.
Ik ben getrouwd, al elf jaar samen met dezelfde man.
Ik was onafhankelijk, Zo kent hij mij. Zelfs in de idiote periodes met mijn moeder en zus, probeerde ik zoveel mogelijk dat hij er geen last van zou hebben.
Totdat ik dus mijn werk kwijtraakte en vanaf dat moment is alles naar buiten gekomen.
De eerste tijd van mijn burn out probeerde ik hem ook zo min mogelijk tot last te zijn. Totdat dat problemen ging geven: door mijn hoofd hooghouden kon hij niet zien hoe diep ik in de put zat, en dacht hij dus dat ik alweer snel erbovenop was. Terwijl als hij er dus niet was, als ik niet eens het op kon brengen mijn tanden te poetsen. Maar zijn avondeten stond wel klaar 's avonds. Dat snapte hij niet.
Dat begreep ik ook, dus ik ben me meer open dus kwetsbaar op gaan stellen. Ik ben keihard aan het werk gegaan om er bovenop te komen. En desondanks ik aangaf hoe het met met ging, probeerde ik hem toch nog zo min mogelijk tot last te zijn.
En vandaag dan kreeg ik de volgende tekst (naar aanleiding van een meningsverschil, maar dat doet er verder hier niet toe):
"" ben een beetje gaar/murw van "jouw situatie".
Niet naar bedoeld ofzo!
Het duurt nu 1,5 jaar en al duurt het nog 10 jaar...
Prima, neem de tijd die je nodig hebt.
Maar ik heb geen zin meer om elke keer meegezogen te worden als jij verdrietig ofzo bent.
Dus ik heb mij een beetje afgezonderd daarvan.
Ik zeg eerlijk..
Als ik wel ns zie dat je een beetje down bent.
Dan vraag ik bewust niet verder wat er is.
En dan probeer ik het liever gewoon om te draaien door geintjes of onzin.
Want ik heb geen zin dat mn avond of weekend weer op gaat in ellende waarvan ik nog steeds weinig snap.
En dat ik je troost enzo lijkt ook niks te helpen.
Gezien het eerste jaar.
Je zegt zelf dat je zelfvertrouwen nog op 0 staat.
Dat is dus geen verbetering to vorig jaar.
Dan denk ik, laat de professionals hun werk maar doen.
Echt sorry daarvoor.En ik bedoel niks naar ofzo.
Ik ben er gewoon ook moe van.
Daarom zoek ik ook graag in de avond en weekend (met en zonder jou) vertier op.""
Ik voel me kapotgeslagen. Wéér moet ik het alleen doen. Zo voel ik het althans. Of moet ik de tekst relativeren? Mag ik me hier niet eenzaam onder voelen?
Wat vinden jullie? Ik weet het niet meer...
(Excuses voor de lange posting)
Hulde aan jouw partner!
Ik lees namelijk niet alleen dat hij bezorgd en betrokken is bij jouw welzijn. Ik lees ook dat hij zich al te lang machteloos en meegesleept voelt bij jouw ellende. Hij geeft nu zijn eigen grenzen aan en zorgt dat het met hem goed blijft gaan. Dat is ook in jouw belang lijkt me. Bovendien is het de enige manier om te zorgen dat hij er niet ook aan onderdoor gaat. Wat is daar in vredesnaam mis mee?
Beste Allemaal,
Ik lees tot nu toe vaak mee en ik leer een hoop van jullie.
Ik heb iets te horen gekregen wat bij mij insloeg als een bom.
Ik zal het proberen samen te vatten.
Ik zit nu anderhalf jaar thuis met een burnout. Deze is veroorzaakt door een reorganisatie die ik heb meegemaakt, en daarna 80 uur werken bij een nieuwe werkgever.
Ik ben volledig ingestort toen en kon niets meer. Al snel bleek dat mijn verleden (in de steek gelaten door vader, lichamelijke mishandeling gezien van mijn moeder, mijn moeder die er openlijk voor uitkwam liever geen kinderen gehad te hebben, opgegroeid in een ghetto, gepest etc.) hierin ook meespeelde.
Alle jaren tot de reorganisatie was ik de sterke tante, die alles wel kon oplossen. Zo heb ik mijn moeder opgevangen toen haar relatie over was, zowel financiëel als emotioneel. Same thing met mijn zus.
Ik ben getrouwd, al elf jaar samen met dezelfde man.
Ik was onafhankelijk, Zo kent hij mij. Zelfs in de idiote periodes met mijn moeder en zus, probeerde ik zoveel mogelijk dat hij er geen last van zou hebben.
Totdat ik dus mijn werk kwijtraakte en vanaf dat moment is alles naar buiten gekomen.
De eerste tijd van mijn burn out probeerde ik hem ook zo min mogelijk tot last te zijn. Totdat dat problemen ging geven: door mijn hoofd hooghouden kon hij niet zien hoe diep ik in de put zat, en dacht hij dus dat ik alweer snel erbovenop was. Terwijl als hij er dus niet was, als ik niet eens het op kon brengen mijn tanden te poetsen. Maar zijn avondeten stond wel klaar 's avonds. Dat snapte hij niet.
Dat begreep ik ook, dus ik ben me meer open dus kwetsbaar op gaan stellen. Ik ben keihard aan het werk gegaan om er bovenop te komen. En desondanks ik aangaf hoe het met met ging, probeerde ik hem toch nog zo min mogelijk tot last te zijn.
En vandaag dan kreeg ik de volgende tekst (naar aanleiding van een meningsverschil, maar dat doet er verder hier niet toe):
"" ben een beetje gaar/murw van "jouw situatie".
Niet naar bedoeld ofzo!
Het duurt nu 1,5 jaar en al duurt het nog 10 jaar...
Prima, neem de tijd die je nodig hebt.
Maar ik heb geen zin meer om elke keer meegezogen te worden als jij verdrietig ofzo bent.
Dus ik heb mij een beetje afgezonderd daarvan.
Ik zeg eerlijk..
Als ik wel ns zie dat je een beetje down bent.
Dan vraag ik bewust niet verder wat er is.
En dan probeer ik het liever gewoon om te draaien door geintjes of onzin.
Want ik heb geen zin dat mn avond of weekend weer op gaat in ellende waarvan ik nog steeds weinig snap.
En dat ik je troost enzo lijkt ook niks te helpen.
Gezien het eerste jaar.
Je zegt zelf dat je zelfvertrouwen nog op 0 staat.
Dat is dus geen verbetering to vorig jaar.
Dan denk ik, laat de professionals hun werk maar doen.
Echt sorry daarvoor.En ik bedoel niks naar ofzo.
Ik ben er gewoon ook moe van.
Daarom zoek ik ook graag in de avond en weekend (met en zonder jou) vertier op.""
Ik voel me kapotgeslagen. Wéér moet ik het alleen doen. Zo voel ik het althans. Of moet ik de tekst relativeren? Mag ik me hier niet eenzaam onder voelen?
Wat vinden jullie? Ik weet het niet meer...
(Excuses voor de lange posting)
Hulde aan jouw partner!
Ik lees namelijk niet alleen dat hij bezorgd en betrokken is bij jouw welzijn. Ik lees ook dat hij zich al te lang machteloos en meegesleept voelt bij jouw ellende. Hij geeft nu zijn eigen grenzen aan en zorgt dat het met hem goed blijft gaan. Dat is ook in jouw belang lijkt me. Bovendien is het de enige manier om te zorgen dat hij er niet ook aan onderdoor gaat. Wat is daar in vredesnaam mis mee?
vrijdag 31 juli 2009 om 20:13
Wat ik uit ervaring weet is dat hoeveel je ook van iemand houdt en juist omdat je van iemand houdt, het voor de partner ook zwaar kan zijn. Het is natuurlijk gemakkelijker en prettiger om iemand naast je te hebben die goed in zijn/haar vel zit.
Zijn leven gaat ook door, met alle ups en downs en dan is het wel eens fijn om in het weekend gewoon lekker lol te hebben. Vergelijk het met mantelzorgen. Dat is niet persoonlijk, maar iedereen heeft tijd nodig en behoefte om zich op te laden.
Wat dit met jou doet, hoe jij op zijn reactie reageert, is echt jouw pakkie an (waardeloos voelen etc). Daar kun je hem niet voor verantwoordelijk stellen en is duidelijk teken hoe het met je gaat, niet goed helaas. Wel hoe hij het brengt, dat is zijn verantwoordelijkheid en dat is onhandig opgeschreven. Ik zie er niks verkeerds in, behalve bezorgheid en dat hij aan zijn taks zit.
Ik zou toch proberen te praten met hem en kijken hoe jouw behoeftes ook bevredigd kunnen worden. Bespreek het met je therapeut, misschien heeft die goede tips hoe je hier het beste mee om kunt gaan. Want ook al weet iemand rationeel wat voor verleden je hebt gehad, die persoon heeft het niet zelf ervaren en kan dus niet weten wat jouw reacties kunnen zijn en hoe het bij jou van binnen werkt.
Wens je in ieder geval veel sterkte.
Zijn leven gaat ook door, met alle ups en downs en dan is het wel eens fijn om in het weekend gewoon lekker lol te hebben. Vergelijk het met mantelzorgen. Dat is niet persoonlijk, maar iedereen heeft tijd nodig en behoefte om zich op te laden.
Wat dit met jou doet, hoe jij op zijn reactie reageert, is echt jouw pakkie an (waardeloos voelen etc). Daar kun je hem niet voor verantwoordelijk stellen en is duidelijk teken hoe het met je gaat, niet goed helaas. Wel hoe hij het brengt, dat is zijn verantwoordelijkheid en dat is onhandig opgeschreven. Ik zie er niks verkeerds in, behalve bezorgheid en dat hij aan zijn taks zit.
Ik zou toch proberen te praten met hem en kijken hoe jouw behoeftes ook bevredigd kunnen worden. Bespreek het met je therapeut, misschien heeft die goede tips hoe je hier het beste mee om kunt gaan. Want ook al weet iemand rationeel wat voor verleden je hebt gehad, die persoon heeft het niet zelf ervaren en kan dus niet weten wat jouw reacties kunnen zijn en hoe het bij jou van binnen werkt.
Wens je in ieder geval veel sterkte.
vrijdag 31 juli 2009 om 20:14
Misschien is dat mijn fout wel geweest. Hem proberen te beschermen tegen mijn problemen. Met dit als resultaat.
Mag ik dan nu nog wel die ruimte voor mijzelf op te eisen? Mag ik boos op hem zijn? Op het moment vind ik hem een egoïstische zak.
Therapie vindt hij onzin. Hij zegt wel eens dat hij niet begrijpt hoe het verleden nog door kan werken terwijl je al dik een dertiger bent (ben 34). Dat gewroet door zo'n therapeut alleen maar ellende brengt.
Mag ik dan nu nog wel die ruimte voor mijzelf op te eisen? Mag ik boos op hem zijn? Op het moment vind ik hem een egoïstische zak.
Therapie vindt hij onzin. Hij zegt wel eens dat hij niet begrijpt hoe het verleden nog door kan werken terwijl je al dik een dertiger bent (ben 34). Dat gewroet door zo'n therapeut alleen maar ellende brengt.
vrijdag 31 juli 2009 om 20:14
Okee, hij heeft het misschien niet zo handig verwoord. Niet alle mannen hebben vooraan gestaan toen tact werd uitgedeeld. Maar wanneer ik me verplaats in zijn situatie, dan begrijp ik de boodschap wel. Het is niet leuk om je partner te zien veranderen van een sterke onafhankelijke vrouw in een vrouw zonder zelfvertrouwen. Het is niet leuk om je partner dag in dag uit verdrietig/down te zien. Het is niet leuk om minder te kunnen delen met je partner omdat je haar niet wilt belasten. Het 'klinkt' alsof je man alles heeft gedaan wat in zijn macht ligt om jou te helpen en het nu niet meer weet. Dat frustreert hem en die frustratie botviert hij na een meningsverschil op jou.
Hoe gaat het met je behandeling? 1,5 jaar thuis is lang voor een burnout. Ik hoop dat je je snel wat beter mag gaan voelen!
Hoe gaat het met je behandeling? 1,5 jaar thuis is lang voor een burnout. Ik hoop dat je je snel wat beter mag gaan voelen!
vrijdag 31 juli 2009 om 20:20
quote:wuiles schreef op 31 juli 2009 @ 20:10:
[...]
Hulde aan jouw partner!
Ik lees namelijk niet alleen dat hij bezorgd en betrokken is bij jouw welzijn. Ik lees ook dat hij zich al te lang machteloos en meegesleept voelt bij jouw ellende. Hij geeft nu zijn eigen grenzen aan en zorgt dat het met hem goed blijft gaan. Dat is ook in jouw belang lijkt me. Bovendien is het de enige manier om te zorgen dat hij er niet ook aan onderdoor gaat. Wat is daar in vredesnaam mis mee?
Wellicht heb je gelijk. Maar wat moet ik nu dan? Toneelspelen voortaan? Niet meer laten merken hoe het met me gaat? (Terwijl ik dit al zo zakelijk mogelijk bracht, om hem niet tot last te zijn, echt!) Terwijl me dit juist eerst verweten werd, dat ik niet voldoende vertelde hoe het nu ging? En ik ging dit doen, zo prettig mogelijk voor hem.
Hij heeft zijn pleziertjes, hij heeft zijn ontspanning. Ik weet echt, echt niet meer welke houding ik moet aannemen.
Ik denk dat ik het inderdaad maar aanhaal bij de therapeut, al weet ik al hoe hij er over denkt. De therapeut vindt dat hij best wel wat meer steun mag geven. En hij heeft mijn man al eens uitgenodigd. Maar mijn man werd er zo kribbig onder, dat ik het uitgesteld heb en daarna afgeblazen. Omdat ik dacht dat het beter ging. Door de antwoorden die ik van hem kreeg.
Wat heb ik fout gedaan?
[...]
Hulde aan jouw partner!
Ik lees namelijk niet alleen dat hij bezorgd en betrokken is bij jouw welzijn. Ik lees ook dat hij zich al te lang machteloos en meegesleept voelt bij jouw ellende. Hij geeft nu zijn eigen grenzen aan en zorgt dat het met hem goed blijft gaan. Dat is ook in jouw belang lijkt me. Bovendien is het de enige manier om te zorgen dat hij er niet ook aan onderdoor gaat. Wat is daar in vredesnaam mis mee?
Wellicht heb je gelijk. Maar wat moet ik nu dan? Toneelspelen voortaan? Niet meer laten merken hoe het met me gaat? (Terwijl ik dit al zo zakelijk mogelijk bracht, om hem niet tot last te zijn, echt!) Terwijl me dit juist eerst verweten werd, dat ik niet voldoende vertelde hoe het nu ging? En ik ging dit doen, zo prettig mogelijk voor hem.
Hij heeft zijn pleziertjes, hij heeft zijn ontspanning. Ik weet echt, echt niet meer welke houding ik moet aannemen.
Ik denk dat ik het inderdaad maar aanhaal bij de therapeut, al weet ik al hoe hij er over denkt. De therapeut vindt dat hij best wel wat meer steun mag geven. En hij heeft mijn man al eens uitgenodigd. Maar mijn man werd er zo kribbig onder, dat ik het uitgesteld heb en daarna afgeblazen. Omdat ik dacht dat het beter ging. Door de antwoorden die ik van hem kreeg.
Wat heb ik fout gedaan?
vrijdag 31 juli 2009 om 20:28
quote:rocky2008 schreef op 31 juli 2009 @ 20:20:
[...]
Wellicht heb je gelijk. Maar wat moet ik nu dan? Toneelspelen voortaan? Niet meer laten merken hoe het met me gaat? (Terwijl ik dit al zo zakelijk mogelijk bracht, om hem niet tot last te zijn, echt!) Terwijl me dit juist eerst verweten werd, dat ik niet voldoende vertelde hoe het nu ging? En ik ging dit doen, zo prettig mogelijk voor hem.
Hij heeft zijn pleziertjes, hij heeft zijn ontspanning. Ik weet echt, echt niet meer welke houding ik moet aannemen.
Ik denk dat ik het inderdaad maar aanhaal bij de therapeut, al weet ik al hoe hij er over denkt. De therapeut vindt dat hij best wel wat meer steun mag geven. En hij heeft mijn man al eens uitgenodigd. Maar mijn man werd er zo kribbig onder, dat ik het uitgesteld heb en daarna afgeblazen. Omdat ik dacht dat het beter ging. Door de antwoorden die ik van hem kreeg.
Wat heb ik fout gedaan?
Is toneelspelen je enige optie?
Het gaat hem duidelijk niet om jou. Het gaat nu, na anderhalf jaar, even om hém. Jij hoeft niets te veranderen, híj wil iets aan zichzelf veranderen. Niet om jou dwars te zitten, wel om het zelf vol te kunnen blijven houden. Nogmaals, dat is ook in jouw belang.
Hij heeft jou uitgelegd wat hij wil veranderen en waarom. Het handigste lijkt me nu om hem daarin te steunen zoals hij jou steunt. Tot slot, door zelf jullie afspraak bij de therapeut af te zeggen onthoud je hem de kans om daar iets te leren en dat is jammer.
[...]
Wellicht heb je gelijk. Maar wat moet ik nu dan? Toneelspelen voortaan? Niet meer laten merken hoe het met me gaat? (Terwijl ik dit al zo zakelijk mogelijk bracht, om hem niet tot last te zijn, echt!) Terwijl me dit juist eerst verweten werd, dat ik niet voldoende vertelde hoe het nu ging? En ik ging dit doen, zo prettig mogelijk voor hem.
Hij heeft zijn pleziertjes, hij heeft zijn ontspanning. Ik weet echt, echt niet meer welke houding ik moet aannemen.
Ik denk dat ik het inderdaad maar aanhaal bij de therapeut, al weet ik al hoe hij er over denkt. De therapeut vindt dat hij best wel wat meer steun mag geven. En hij heeft mijn man al eens uitgenodigd. Maar mijn man werd er zo kribbig onder, dat ik het uitgesteld heb en daarna afgeblazen. Omdat ik dacht dat het beter ging. Door de antwoorden die ik van hem kreeg.
Wat heb ik fout gedaan?
Is toneelspelen je enige optie?
Het gaat hem duidelijk niet om jou. Het gaat nu, na anderhalf jaar, even om hém. Jij hoeft niets te veranderen, híj wil iets aan zichzelf veranderen. Niet om jou dwars te zitten, wel om het zelf vol te kunnen blijven houden. Nogmaals, dat is ook in jouw belang.
Hij heeft jou uitgelegd wat hij wil veranderen en waarom. Het handigste lijkt me nu om hem daarin te steunen zoals hij jou steunt. Tot slot, door zelf jullie afspraak bij de therapeut af te zeggen onthoud je hem de kans om daar iets te leren en dat is jammer.
vrijdag 31 juli 2009 om 20:34
Hoe is het bij jullie in huis? Heeft je man een ruimte waar hij zich terug kan trekken als hij dat wil?
En heb jij zo'n plek?
Hij heeft natuurlijk ook zijn sores en het zou fijn zijn als hij niet per se 'uit huis' moet als hij even alleen wil zijn of jou even alleen wil laten.
Het is soms vervelend om in een ruimte te zijn met iemand die veel negativiteit uitstraalt (en terwijl ik dit schrijf denk ik.... zullen mijn 'naasten' veel last gehad hebben als ik als een zoutzak op de bank hing? Er 'niet te zijn'?)
Verrassend hoe mensen op het forum het vanuit je man kunnen bekijken. Daar zit ook veel in.
En heb jij zo'n plek?
Hij heeft natuurlijk ook zijn sores en het zou fijn zijn als hij niet per se 'uit huis' moet als hij even alleen wil zijn of jou even alleen wil laten.
Het is soms vervelend om in een ruimte te zijn met iemand die veel negativiteit uitstraalt (en terwijl ik dit schrijf denk ik.... zullen mijn 'naasten' veel last gehad hebben als ik als een zoutzak op de bank hing? Er 'niet te zijn'?)
Verrassend hoe mensen op het forum het vanuit je man kunnen bekijken. Daar zit ook veel in.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 31 juli 2009 om 20:48
Tja Rocky,
Vrouwen die hier een topic openen omdat ze een depressieve man hebben of een man met een burn out, krijgen altijd de uitstekende tip om vooral hun eigen leven te blijven leven en goed voor zichzelf te blijven zorgen.
Niets ten nadele van jou, maar ik snap het wel een beetje dat een partner het wel eens gehad heeft. Let op: dat zegt niets over jou of dat het jouw schuld is of dat je moet ophouden met burn out te zijn. Dit speelt natuurlijk ook bij partners waar van de een een lichamelijke ziekte heeft.
Laat hem, geef hem even de ruimte en toon begrip dat hij het ook wel eens heeft gehad. Ga niet in de slachtofferrol en zeggen dat je voortaan wel toneel zult spelen om hem niet te belasten. Want dat hoeft natuurlijk niet.
Jij moet toch echt zelf door je proces heen en dat moet je ook blijven doen.
Vrouwen die hier een topic openen omdat ze een depressieve man hebben of een man met een burn out, krijgen altijd de uitstekende tip om vooral hun eigen leven te blijven leven en goed voor zichzelf te blijven zorgen.
Niets ten nadele van jou, maar ik snap het wel een beetje dat een partner het wel eens gehad heeft. Let op: dat zegt niets over jou of dat het jouw schuld is of dat je moet ophouden met burn out te zijn. Dit speelt natuurlijk ook bij partners waar van de een een lichamelijke ziekte heeft.
Laat hem, geef hem even de ruimte en toon begrip dat hij het ook wel eens heeft gehad. Ga niet in de slachtofferrol en zeggen dat je voortaan wel toneel zult spelen om hem niet te belasten. Want dat hoeft natuurlijk niet.
Jij moet toch echt zelf door je proces heen en dat moet je ook blijven doen.
vrijdag 31 juli 2009 om 20:55
Hem steunen zoals hij mij gesteund heeft? Nou, dan ben ik snel klaar. Sorry voor dit cynisme, maar zo voel ik het nu wel.
Ik begrijp wat je bedoelt, de koek is op bij hem. Dat moet ik respecteren. Maar ik weet me nu geen houding te geven. Eigenlijk ben ik boos. Boos omdat, als ik nu eens steun nodig heb, die niet kan krijgen.
Hij vindt therapeuten onzin. Moet je iemand dwingen tot therapie? Helpt dat, denk je?
Hij heeft zijn eigen plek (computerkamer). Als ik merk dat hij rust nodig heeft, dan geef ik hem die.
Maar goed, ik ga me maar sterk houden. En nog maar een keer samen naar therapie opperen.
Ik begrijp wat je bedoelt, de koek is op bij hem. Dat moet ik respecteren. Maar ik weet me nu geen houding te geven. Eigenlijk ben ik boos. Boos omdat, als ik nu eens steun nodig heb, die niet kan krijgen.
Hij vindt therapeuten onzin. Moet je iemand dwingen tot therapie? Helpt dat, denk je?
Hij heeft zijn eigen plek (computerkamer). Als ik merk dat hij rust nodig heeft, dan geef ik hem die.
Maar goed, ik ga me maar sterk houden. En nog maar een keer samen naar therapie opperen.
vrijdag 31 juli 2009 om 21:01
quote:wuiles schreef op 31 juli 2009 @ 20:10:
[...]
Hulde aan jouw partner!
Ik lees namelijk niet alleen dat hij bezorgd en betrokken is bij jouw welzijn. Ik lees ook dat hij zich al te lang machteloos en meegesleept voelt bij jouw ellende. Hij geeft nu zijn eigen grenzen aan en zorgt dat het met hem goed blijft gaan. Dat is ook in jouw belang lijkt me. Bovendien is het de enige manier om te zorgen dat hij er niet ook aan onderdoor gaat. Wat is daar in vredesnaam mis mee?Dat bedoel ik inderdaad te zeggen, maar Wuiles kan dat veel beter!
[...]
Hulde aan jouw partner!
Ik lees namelijk niet alleen dat hij bezorgd en betrokken is bij jouw welzijn. Ik lees ook dat hij zich al te lang machteloos en meegesleept voelt bij jouw ellende. Hij geeft nu zijn eigen grenzen aan en zorgt dat het met hem goed blijft gaan. Dat is ook in jouw belang lijkt me. Bovendien is het de enige manier om te zorgen dat hij er niet ook aan onderdoor gaat. Wat is daar in vredesnaam mis mee?Dat bedoel ik inderdaad te zeggen, maar Wuiles kan dat veel beter!
