Relaties
alle pijlers
Burn out en relaties
vrijdag 31 juli 2009 om 19:32
Beste Allemaal,
Ik lees tot nu toe vaak mee en ik leer een hoop van jullie.
Ik heb iets te horen gekregen wat bij mij insloeg als een bom.
Ik zal het proberen samen te vatten.
Ik zit nu anderhalf jaar thuis met een burnout. Deze is veroorzaakt door een reorganisatie die ik heb meegemaakt, en daarna 80 uur werken bij een nieuwe werkgever.
Ik ben volledig ingestort toen en kon niets meer. Al snel bleek dat mijn verleden (in de steek gelaten door vader, lichamelijke mishandeling gezien van mijn moeder, mijn moeder die er openlijk voor uitkwam liever geen kinderen gehad te hebben, opgegroeid in een ghetto, gepest etc.) hierin ook meespeelde.
Alle jaren tot de reorganisatie was ik de sterke tante, die alles wel kon oplossen. Zo heb ik mijn moeder opgevangen toen haar relatie over was, zowel financiëel als emotioneel. Same thing met mijn zus.
Ik ben getrouwd, al elf jaar samen met dezelfde man.
Ik was onafhankelijk, Zo kent hij mij. Zelfs in de idiote periodes met mijn moeder en zus, probeerde ik zoveel mogelijk dat hij er geen last van zou hebben.
Totdat ik dus mijn werk kwijtraakte en vanaf dat moment is alles naar buiten gekomen.
De eerste tijd van mijn burn out probeerde ik hem ook zo min mogelijk tot last te zijn. Totdat dat problemen ging geven: door mijn hoofd hooghouden kon hij niet zien hoe diep ik in de put zat, en dacht hij dus dat ik alweer snel erbovenop was. Terwijl als hij er dus niet was, als ik niet eens het op kon brengen mijn tanden te poetsen. Maar zijn avondeten stond wel klaar 's avonds. Dat snapte hij niet.
Dat begreep ik ook, dus ik ben me meer open dus kwetsbaar op gaan stellen. Ik ben keihard aan het werk gegaan om er bovenop te komen. En desondanks ik aangaf hoe het met met ging, probeerde ik hem toch nog zo min mogelijk tot last te zijn.
En vandaag dan kreeg ik de volgende tekst (naar aanleiding van een meningsverschil, maar dat doet er verder hier niet toe):
"" ben een beetje gaar/murw van "jouw situatie".
Niet naar bedoeld ofzo!
Het duurt nu 1,5 jaar en al duurt het nog 10 jaar...
Prima, neem de tijd die je nodig hebt.
Maar ik heb geen zin meer om elke keer meegezogen te worden als jij verdrietig ofzo bent.
Dus ik heb mij een beetje afgezonderd daarvan.
Ik zeg eerlijk..
Als ik wel ns zie dat je een beetje down bent.
Dan vraag ik bewust niet verder wat er is.
En dan probeer ik het liever gewoon om te draaien door geintjes of onzin.
Want ik heb geen zin dat mn avond of weekend weer op gaat in ellende waarvan ik nog steeds weinig snap.
En dat ik je troost enzo lijkt ook niks te helpen.
Gezien het eerste jaar.
Je zegt zelf dat je zelfvertrouwen nog op 0 staat.
Dat is dus geen verbetering to vorig jaar.
Dan denk ik, laat de professionals hun werk maar doen.
Echt sorry daarvoor.
En ik bedoel niks naar ofzo.
Ik ben er gewoon ook moe van.
Daarom zoek ik ook graag in de avond en weekend (met en zonder jou) vertier op.""
Ik voel me kapotgeslagen. Wéér moet ik het alleen doen. Zo voel ik het althans. Of moet ik de tekst relativeren? Mag ik me hier niet eenzaam onder voelen?
Wat vinden jullie? Ik weet het niet meer...
(Excuses voor de lange posting)
Ik lees tot nu toe vaak mee en ik leer een hoop van jullie.
Ik heb iets te horen gekregen wat bij mij insloeg als een bom.
Ik zal het proberen samen te vatten.
Ik zit nu anderhalf jaar thuis met een burnout. Deze is veroorzaakt door een reorganisatie die ik heb meegemaakt, en daarna 80 uur werken bij een nieuwe werkgever.
Ik ben volledig ingestort toen en kon niets meer. Al snel bleek dat mijn verleden (in de steek gelaten door vader, lichamelijke mishandeling gezien van mijn moeder, mijn moeder die er openlijk voor uitkwam liever geen kinderen gehad te hebben, opgegroeid in een ghetto, gepest etc.) hierin ook meespeelde.
Alle jaren tot de reorganisatie was ik de sterke tante, die alles wel kon oplossen. Zo heb ik mijn moeder opgevangen toen haar relatie over was, zowel financiëel als emotioneel. Same thing met mijn zus.
Ik ben getrouwd, al elf jaar samen met dezelfde man.
Ik was onafhankelijk, Zo kent hij mij. Zelfs in de idiote periodes met mijn moeder en zus, probeerde ik zoveel mogelijk dat hij er geen last van zou hebben.
Totdat ik dus mijn werk kwijtraakte en vanaf dat moment is alles naar buiten gekomen.
De eerste tijd van mijn burn out probeerde ik hem ook zo min mogelijk tot last te zijn. Totdat dat problemen ging geven: door mijn hoofd hooghouden kon hij niet zien hoe diep ik in de put zat, en dacht hij dus dat ik alweer snel erbovenop was. Terwijl als hij er dus niet was, als ik niet eens het op kon brengen mijn tanden te poetsen. Maar zijn avondeten stond wel klaar 's avonds. Dat snapte hij niet.
Dat begreep ik ook, dus ik ben me meer open dus kwetsbaar op gaan stellen. Ik ben keihard aan het werk gegaan om er bovenop te komen. En desondanks ik aangaf hoe het met met ging, probeerde ik hem toch nog zo min mogelijk tot last te zijn.
En vandaag dan kreeg ik de volgende tekst (naar aanleiding van een meningsverschil, maar dat doet er verder hier niet toe):
"" ben een beetje gaar/murw van "jouw situatie".
Niet naar bedoeld ofzo!
Het duurt nu 1,5 jaar en al duurt het nog 10 jaar...
Prima, neem de tijd die je nodig hebt.
Maar ik heb geen zin meer om elke keer meegezogen te worden als jij verdrietig ofzo bent.
Dus ik heb mij een beetje afgezonderd daarvan.
Ik zeg eerlijk..
Als ik wel ns zie dat je een beetje down bent.
Dan vraag ik bewust niet verder wat er is.
En dan probeer ik het liever gewoon om te draaien door geintjes of onzin.
Want ik heb geen zin dat mn avond of weekend weer op gaat in ellende waarvan ik nog steeds weinig snap.
En dat ik je troost enzo lijkt ook niks te helpen.
Gezien het eerste jaar.
Je zegt zelf dat je zelfvertrouwen nog op 0 staat.
Dat is dus geen verbetering to vorig jaar.
Dan denk ik, laat de professionals hun werk maar doen.
Echt sorry daarvoor.
En ik bedoel niks naar ofzo.
Ik ben er gewoon ook moe van.
Daarom zoek ik ook graag in de avond en weekend (met en zonder jou) vertier op.""
Ik voel me kapotgeslagen. Wéér moet ik het alleen doen. Zo voel ik het althans. Of moet ik de tekst relativeren? Mag ik me hier niet eenzaam onder voelen?
Wat vinden jullie? Ik weet het niet meer...
(Excuses voor de lange posting)
.