Relaties
alle pijlers
Burn out en relaties
vrijdag 31 juli 2009 om 19:32
Beste Allemaal,
Ik lees tot nu toe vaak mee en ik leer een hoop van jullie.
Ik heb iets te horen gekregen wat bij mij insloeg als een bom.
Ik zal het proberen samen te vatten.
Ik zit nu anderhalf jaar thuis met een burnout. Deze is veroorzaakt door een reorganisatie die ik heb meegemaakt, en daarna 80 uur werken bij een nieuwe werkgever.
Ik ben volledig ingestort toen en kon niets meer. Al snel bleek dat mijn verleden (in de steek gelaten door vader, lichamelijke mishandeling gezien van mijn moeder, mijn moeder die er openlijk voor uitkwam liever geen kinderen gehad te hebben, opgegroeid in een ghetto, gepest etc.) hierin ook meespeelde.
Alle jaren tot de reorganisatie was ik de sterke tante, die alles wel kon oplossen. Zo heb ik mijn moeder opgevangen toen haar relatie over was, zowel financiëel als emotioneel. Same thing met mijn zus.
Ik ben getrouwd, al elf jaar samen met dezelfde man.
Ik was onafhankelijk, Zo kent hij mij. Zelfs in de idiote periodes met mijn moeder en zus, probeerde ik zoveel mogelijk dat hij er geen last van zou hebben.
Totdat ik dus mijn werk kwijtraakte en vanaf dat moment is alles naar buiten gekomen.
De eerste tijd van mijn burn out probeerde ik hem ook zo min mogelijk tot last te zijn. Totdat dat problemen ging geven: door mijn hoofd hooghouden kon hij niet zien hoe diep ik in de put zat, en dacht hij dus dat ik alweer snel erbovenop was. Terwijl als hij er dus niet was, als ik niet eens het op kon brengen mijn tanden te poetsen. Maar zijn avondeten stond wel klaar 's avonds. Dat snapte hij niet.
Dat begreep ik ook, dus ik ben me meer open dus kwetsbaar op gaan stellen. Ik ben keihard aan het werk gegaan om er bovenop te komen. En desondanks ik aangaf hoe het met met ging, probeerde ik hem toch nog zo min mogelijk tot last te zijn.
En vandaag dan kreeg ik de volgende tekst (naar aanleiding van een meningsverschil, maar dat doet er verder hier niet toe):
"" ben een beetje gaar/murw van "jouw situatie".
Niet naar bedoeld ofzo!
Het duurt nu 1,5 jaar en al duurt het nog 10 jaar...
Prima, neem de tijd die je nodig hebt.
Maar ik heb geen zin meer om elke keer meegezogen te worden als jij verdrietig ofzo bent.
Dus ik heb mij een beetje afgezonderd daarvan.
Ik zeg eerlijk..
Als ik wel ns zie dat je een beetje down bent.
Dan vraag ik bewust niet verder wat er is.
En dan probeer ik het liever gewoon om te draaien door geintjes of onzin.
Want ik heb geen zin dat mn avond of weekend weer op gaat in ellende waarvan ik nog steeds weinig snap.
En dat ik je troost enzo lijkt ook niks te helpen.
Gezien het eerste jaar.
Je zegt zelf dat je zelfvertrouwen nog op 0 staat.
Dat is dus geen verbetering to vorig jaar.
Dan denk ik, laat de professionals hun werk maar doen.
Echt sorry daarvoor.
En ik bedoel niks naar ofzo.
Ik ben er gewoon ook moe van.
Daarom zoek ik ook graag in de avond en weekend (met en zonder jou) vertier op.""
Ik voel me kapotgeslagen. Wéér moet ik het alleen doen. Zo voel ik het althans. Of moet ik de tekst relativeren? Mag ik me hier niet eenzaam onder voelen?
Wat vinden jullie? Ik weet het niet meer...
(Excuses voor de lange posting)
Ik lees tot nu toe vaak mee en ik leer een hoop van jullie.
Ik heb iets te horen gekregen wat bij mij insloeg als een bom.
Ik zal het proberen samen te vatten.
Ik zit nu anderhalf jaar thuis met een burnout. Deze is veroorzaakt door een reorganisatie die ik heb meegemaakt, en daarna 80 uur werken bij een nieuwe werkgever.
Ik ben volledig ingestort toen en kon niets meer. Al snel bleek dat mijn verleden (in de steek gelaten door vader, lichamelijke mishandeling gezien van mijn moeder, mijn moeder die er openlijk voor uitkwam liever geen kinderen gehad te hebben, opgegroeid in een ghetto, gepest etc.) hierin ook meespeelde.
Alle jaren tot de reorganisatie was ik de sterke tante, die alles wel kon oplossen. Zo heb ik mijn moeder opgevangen toen haar relatie over was, zowel financiëel als emotioneel. Same thing met mijn zus.
Ik ben getrouwd, al elf jaar samen met dezelfde man.
Ik was onafhankelijk, Zo kent hij mij. Zelfs in de idiote periodes met mijn moeder en zus, probeerde ik zoveel mogelijk dat hij er geen last van zou hebben.
Totdat ik dus mijn werk kwijtraakte en vanaf dat moment is alles naar buiten gekomen.
De eerste tijd van mijn burn out probeerde ik hem ook zo min mogelijk tot last te zijn. Totdat dat problemen ging geven: door mijn hoofd hooghouden kon hij niet zien hoe diep ik in de put zat, en dacht hij dus dat ik alweer snel erbovenop was. Terwijl als hij er dus niet was, als ik niet eens het op kon brengen mijn tanden te poetsen. Maar zijn avondeten stond wel klaar 's avonds. Dat snapte hij niet.
Dat begreep ik ook, dus ik ben me meer open dus kwetsbaar op gaan stellen. Ik ben keihard aan het werk gegaan om er bovenop te komen. En desondanks ik aangaf hoe het met met ging, probeerde ik hem toch nog zo min mogelijk tot last te zijn.
En vandaag dan kreeg ik de volgende tekst (naar aanleiding van een meningsverschil, maar dat doet er verder hier niet toe):
"" ben een beetje gaar/murw van "jouw situatie".
Niet naar bedoeld ofzo!
Het duurt nu 1,5 jaar en al duurt het nog 10 jaar...
Prima, neem de tijd die je nodig hebt.
Maar ik heb geen zin meer om elke keer meegezogen te worden als jij verdrietig ofzo bent.
Dus ik heb mij een beetje afgezonderd daarvan.
Ik zeg eerlijk..
Als ik wel ns zie dat je een beetje down bent.
Dan vraag ik bewust niet verder wat er is.
En dan probeer ik het liever gewoon om te draaien door geintjes of onzin.
Want ik heb geen zin dat mn avond of weekend weer op gaat in ellende waarvan ik nog steeds weinig snap.
En dat ik je troost enzo lijkt ook niks te helpen.
Gezien het eerste jaar.
Je zegt zelf dat je zelfvertrouwen nog op 0 staat.
Dat is dus geen verbetering to vorig jaar.
Dan denk ik, laat de professionals hun werk maar doen.
Echt sorry daarvoor.
En ik bedoel niks naar ofzo.
Ik ben er gewoon ook moe van.
Daarom zoek ik ook graag in de avond en weekend (met en zonder jou) vertier op.""
Ik voel me kapotgeslagen. Wéér moet ik het alleen doen. Zo voel ik het althans. Of moet ik de tekst relativeren? Mag ik me hier niet eenzaam onder voelen?
Wat vinden jullie? Ik weet het niet meer...
(Excuses voor de lange posting)
vrijdag 31 juli 2009 om 21:52
als ik je verhalen zo lees doe je idd je uiterste best om te man tegemoet te komen en dat is heel knap...
maar soms.... kan het gewoon even een momentje te veel zijn voor iemand.. en dan moet er even een uitbarsting komen om daarna weer verder te kunnen.
het is vast totaal niet te vergelijken maar wij zitten in een verbouwing. een paar maanden geleden daar 2 maanden als een gek mee bezig geweest. af en toe liep ik op mijn tandvlees maar het was vol te houden, maar ook maar net...
nu hebben we beide vakantie en we zouden er weer tegenaan gaan, maar dit keer wel wat relaxter...
en op de eerste dag had ik er ineens zooo de balen van.
een uitbarsting van mijn kant... ik was boos, verdrietig, had het gehad met die kutverbouwing en verweet mijn vriend van alles.
na een fikse ruzie had ik de dag erna weer zin in om aan te beginnen
je kan vaak heel lang heel veel hebben, maar soms kan het gewoon even een momentje te veel zijn.
en dan kun je samen kijken wat er misschien nog verder nodig is om weer verder te kunnen...
maar soms.... kan het gewoon even een momentje te veel zijn voor iemand.. en dan moet er even een uitbarsting komen om daarna weer verder te kunnen.
het is vast totaal niet te vergelijken maar wij zitten in een verbouwing. een paar maanden geleden daar 2 maanden als een gek mee bezig geweest. af en toe liep ik op mijn tandvlees maar het was vol te houden, maar ook maar net...
nu hebben we beide vakantie en we zouden er weer tegenaan gaan, maar dit keer wel wat relaxter...
en op de eerste dag had ik er ineens zooo de balen van.
een uitbarsting van mijn kant... ik was boos, verdrietig, had het gehad met die kutverbouwing en verweet mijn vriend van alles.
na een fikse ruzie had ik de dag erna weer zin in om aan te beginnen
je kan vaak heel lang heel veel hebben, maar soms kan het gewoon even een momentje te veel zijn.
en dan kun je samen kijken wat er misschien nog verder nodig is om weer verder te kunnen...
vrijdag 31 juli 2009 om 21:57
Rary, je hebt gelijk. Misschien moet ik er maar een nachtje over slapen.
Hij is nu overigens een avondje weg met buurman. Ik heb hem net een berichtje gestuurd met dat ik begrijp dat hij moe is hiervan. En dat ik hem graag tegemoet wil komen. Gevraagd wat hij nodig heeft, nu.
(En dat hij nu niet moet antwoorden, lekker moet genieten van zijn avond en ik hier graag face to face over willen praten)
En slik mijn eigen rotgevoel maar in.
Hij is nu overigens een avondje weg met buurman. Ik heb hem net een berichtje gestuurd met dat ik begrijp dat hij moe is hiervan. En dat ik hem graag tegemoet wil komen. Gevraagd wat hij nodig heeft, nu.
(En dat hij nu niet moet antwoorden, lekker moet genieten van zijn avond en ik hier graag face to face over willen praten)
En slik mijn eigen rotgevoel maar in.
vrijdag 31 juli 2009 om 22:02
quote:rocky2008 schreef op 31 juli 2009 @ 21:57:
Rary, je hebt gelijk. Misschien moet ik er maar een nachtje over slapen.
Hij is nu overigens een avondje weg met buurman. Ik heb hem net een berichtje gestuurd met dat ik begrijp dat hij moe is hiervan. En dat ik hem graag tegemoet wil komen. Gevraagd wat hij nodig heeft, nu.
(En dat hij nu niet moet antwoorden, lekker moet genieten van zijn avond en ik hier graag face to face over willen praten)
Das een heel lief en goed begin
En slik mijn eigen rotgevoel maar in.
Rary, je hebt gelijk. Misschien moet ik er maar een nachtje over slapen.
Hij is nu overigens een avondje weg met buurman. Ik heb hem net een berichtje gestuurd met dat ik begrijp dat hij moe is hiervan. En dat ik hem graag tegemoet wil komen. Gevraagd wat hij nodig heeft, nu.
(En dat hij nu niet moet antwoorden, lekker moet genieten van zijn avond en ik hier graag face to face over willen praten)
Das een heel lief en goed begin
En slik mijn eigen rotgevoel maar in.
vrijdag 31 juli 2009 om 22:36
Als vrouw van een man die drie keer een klinische depressie/burn-out heeft gehad, wil ik je een hart onder de riem steken, Rocky. Wat jij nog kunt opbrengen voor je man, vind ik geweldig. Een dikke kus van mij! X
Ik weet hoe moeilijk het voor een partner van iemand met een burn-out is om ermee om te gaan. Het enige wat je kunt doen is er zijn en die persoon steunen waar mogelijk. Ik snap de tekst die je man je heeft gestuurd helemaal, maar ik vind persoonlijk dat hij die gevoelens voor zich had moeten houden of ze tegen iemand anders had moeten uitspreken - vrienden of familie, die hem hadden kunnen helpen, want jij kunt dat nu niet. Hij voelt zich waarschijnlijk net zo wanhopig als ik me destijds heb gevoeld, omdat hij jou niet beter kan maken maar dat zo graag zou willen. Ik vind het een slechte zaak dat hij jou nu met zijn gevoelens confronteert. Als ik destijds tegen mijn man had gezegd wat jouw man tegen jou heeft gezegd, zou hij alleen maar dieper die put in zijn gegaan.
Jij bent ziek, en je wordt beter. Hij moet gewoon geduld hebben. Als je een been gebroken hebt, gaan er maanden overheen voordat je weer goed kunt lopen, en daar heeft iedereen begrip voor. Als je mentaal een knauw hebt opgelopen, kan het langer duren, en daar heeft niet iedereen begrip voor, maar met de nodige hulp kom je er weer bovenop.
Rocky, ik wens je het allerbeste toe. Werk aan je herstel, en denk allereerst aan jezelf. En als je het in je hebt - het is moeilijk, dat weet ik - zeg dan tegen je man dat hij gewoon geduld moet hebben en dat de ware Rocky op een gegeven moment weer zal opduiken. Ik heb het bij mijn man gezien, en die is nu weer de man waarop ik 24 jaar geleden verliefd ben geworden.
Ik weet hoe moeilijk het voor een partner van iemand met een burn-out is om ermee om te gaan. Het enige wat je kunt doen is er zijn en die persoon steunen waar mogelijk. Ik snap de tekst die je man je heeft gestuurd helemaal, maar ik vind persoonlijk dat hij die gevoelens voor zich had moeten houden of ze tegen iemand anders had moeten uitspreken - vrienden of familie, die hem hadden kunnen helpen, want jij kunt dat nu niet. Hij voelt zich waarschijnlijk net zo wanhopig als ik me destijds heb gevoeld, omdat hij jou niet beter kan maken maar dat zo graag zou willen. Ik vind het een slechte zaak dat hij jou nu met zijn gevoelens confronteert. Als ik destijds tegen mijn man had gezegd wat jouw man tegen jou heeft gezegd, zou hij alleen maar dieper die put in zijn gegaan.
Jij bent ziek, en je wordt beter. Hij moet gewoon geduld hebben. Als je een been gebroken hebt, gaan er maanden overheen voordat je weer goed kunt lopen, en daar heeft iedereen begrip voor. Als je mentaal een knauw hebt opgelopen, kan het langer duren, en daar heeft niet iedereen begrip voor, maar met de nodige hulp kom je er weer bovenop.
Rocky, ik wens je het allerbeste toe. Werk aan je herstel, en denk allereerst aan jezelf. En als je het in je hebt - het is moeilijk, dat weet ik - zeg dan tegen je man dat hij gewoon geduld moet hebben en dat de ware Rocky op een gegeven moment weer zal opduiken. Ik heb het bij mijn man gezien, en die is nu weer de man waarop ik 24 jaar geleden verliefd ben geworden.
vrijdag 31 juli 2009 om 22:45
Rocky, ik herken jouw man in mijn eerste ex. Niets is zo moeilijk als je ziet dat degene van wie je hebt down is.
Wat mijn fout, valkuil was is dat ik toneel bleef spelen...
Wat je zelf al schreef, wel voor hem koken maar niet eens de energie hebben om je tanden te poetsen. Blij en opgewekt doen terwijl ik het helemaal niet was. Mensen die jou goed kennen trappen daar niet in meis.
Natuurlijk hoef je niet de hele tijd down te zijn maar leer eens om eens te zeggen: schat, ik heb geen energie vandaag en zou het fijn vinden als jij kookt.
Het is logisch dat hij jou niet begrijpt want je geeft zo'n tegenstrijdige reacties.
En desondanks ik aangaf hoe het met met ging, probeerde ik hem toch nog zo min mogelijk tot last te zijn.
Als het niet gaat dan gaat het niet meis... Durf dat te uiten, toe te geven.
Je man kan jouw problemen niet weghalen maar betrek hem in je dagelijks leven. Bedenk dat jouw man een enorm gevoel van onmacht heeft. Hij ziet jou down en verdrietig en hij kan er niks mee. Hij houdt van jou maar kan jou niet helpen, bereiken. Je schrijft dat je man zijn eigen uitjes heeft maar gaan jullie samen wel eens weg? Even afleiding, weg uit huis. Denk dan aan bv wandelen, fietsen of een dagje bos, strand.
Sterkte Rocky
Wat mijn fout, valkuil was is dat ik toneel bleef spelen...
Wat je zelf al schreef, wel voor hem koken maar niet eens de energie hebben om je tanden te poetsen. Blij en opgewekt doen terwijl ik het helemaal niet was. Mensen die jou goed kennen trappen daar niet in meis.
Natuurlijk hoef je niet de hele tijd down te zijn maar leer eens om eens te zeggen: schat, ik heb geen energie vandaag en zou het fijn vinden als jij kookt.
Het is logisch dat hij jou niet begrijpt want je geeft zo'n tegenstrijdige reacties.
En desondanks ik aangaf hoe het met met ging, probeerde ik hem toch nog zo min mogelijk tot last te zijn.
Als het niet gaat dan gaat het niet meis... Durf dat te uiten, toe te geven.
Je man kan jouw problemen niet weghalen maar betrek hem in je dagelijks leven. Bedenk dat jouw man een enorm gevoel van onmacht heeft. Hij ziet jou down en verdrietig en hij kan er niks mee. Hij houdt van jou maar kan jou niet helpen, bereiken. Je schrijft dat je man zijn eigen uitjes heeft maar gaan jullie samen wel eens weg? Even afleiding, weg uit huis. Denk dan aan bv wandelen, fietsen of een dagje bos, strand.
Sterkte Rocky
vrijdag 31 juli 2009 om 22:48
quote:rocky2008 schreef op 31 juli 2009 @ 21:34:
Dank je Esra. Ik wil echt, echt niet het slachtoffertje uithangen, en ik ben blij dat hij zo eerlijk is, er zijn er inderdaad genoeg die het anders aanpakken. Maar ik kan nu alleen maar even denken: zie je wel, ik geef alleen maar problemen. Ik ben hem niet waard. Ik maak ook mijn omgeving kapot.
Ik krijg van sommige postings hier, hoe goed bedoeld ook, de indruk dat ik het echt allemaal verkeerd doe. En dat vind ik dus een beetje oneerlijk. Want de waarheid is echt en oprecht, dat ik juist mijn uiterste best doe om mensen zo min mogelijk op te zadelen met mijn gedoe. En vooral mijn man, omdat ik van hem houd. Ik wil niet dat hij verdriet heeft.
Ik heb in ieder geval tips gelezen waar ik wat mee kan. Dank jullie wel.
Je doet het niet verkeerd meissie, we proberen alleen maar te helpen.
Dat je boos bent is logisch. Je voelt je aangevallen en dan gaat men zich verdedigen, maar jullie zitten hier sámen in. En jullie moeten hier sámen uit zien te komen.
Dank je Esra. Ik wil echt, echt niet het slachtoffertje uithangen, en ik ben blij dat hij zo eerlijk is, er zijn er inderdaad genoeg die het anders aanpakken. Maar ik kan nu alleen maar even denken: zie je wel, ik geef alleen maar problemen. Ik ben hem niet waard. Ik maak ook mijn omgeving kapot.
Ik krijg van sommige postings hier, hoe goed bedoeld ook, de indruk dat ik het echt allemaal verkeerd doe. En dat vind ik dus een beetje oneerlijk. Want de waarheid is echt en oprecht, dat ik juist mijn uiterste best doe om mensen zo min mogelijk op te zadelen met mijn gedoe. En vooral mijn man, omdat ik van hem houd. Ik wil niet dat hij verdriet heeft.
Ik heb in ieder geval tips gelezen waar ik wat mee kan. Dank jullie wel.
Je doet het niet verkeerd meissie, we proberen alleen maar te helpen.
Dat je boos bent is logisch. Je voelt je aangevallen en dan gaat men zich verdedigen, maar jullie zitten hier sámen in. En jullie moeten hier sámen uit zien te komen.
zaterdag 1 augustus 2009 om 10:50
ik heb zelf ook nog niet zo erg lang geleden een burn-out gehad. En toch snap ik de andere kant ook wel. Het is niet leuk om iedere dag thuis te komen bij een vrouw die niet vrolijk en gezellig is. En als ze het wel is, is het duidelijk gespeelt. Elke keer weer de verhalen horen van wat iemand dwars zit, kan op een gegeven moment irriteren. En je man gaf al aan 'ik probeer je te troosten, maar het schijnt niet te helpen'.
Ben het ook wel met hem eens dat je beter professionals kan hebben om je hart bij te luchten dan iedere keer bij je man.
Ben het ook wel met hem eens dat je beter professionals kan hebben om je hart bij te luchten dan iedere keer bij je man.
zaterdag 1 augustus 2009 om 10:52
en ik geloof je, als je zegt dat je je best doet. Maar ik wéét dat als je in een burn-out zit het moeilijk is om niet iemand mee te zuigen. Of ik praatte alleen over wat mij dwars zat, of ik zei juist helemaal niks. Luisterde naar de ander zonder echt te horen wat de persoon zij. Ik was ook helemaal niet leuk en gezellig, ook al wilde ik zo min mogelijk anderen er mee lastig vallen.
zaterdag 1 augustus 2009 om 14:07
Hoe is het met je verdere sociale contacten? Heb je vriendschappen of zijn die door de omstandigheden op een laag pitje komen te staan?
Misschien kan het wat 'lucht' in de relatie brengen als je af en toe met vrienden op stap gaat. Al is het maar even wandelen.
Ik kom zelf (in slechte tijden) vaak iets opgewekter terug als ik vrienden heb gezien. En dan geef ik de omgeving ook het idee dat ik wel iets onderneem.
Misschien kan het wat 'lucht' in de relatie brengen als je af en toe met vrienden op stap gaat. Al is het maar even wandelen.
Ik kom zelf (in slechte tijden) vaak iets opgewekter terug als ik vrienden heb gezien. En dan geef ik de omgeving ook het idee dat ik wel iets onderneem.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 2 augustus 2009 om 00:34
Een dag later. Ik heb mezelf opzij geschoven (na een nacht stilletjes huilen) ,en we waren om een uur of half tien eindelijk alleen (kregen vandaag eters). Zit ik hier heel rationeel, rustig en met droge ogen te proberen, te praten; krijg ik er weer maar éénlettergrepige woorden uit.
Ik word hier dus moe van. Ik val hem niet aan, ik stel me open. Maar ik wil hier verdorie wel over praten.
Ik word hier dus moe van. Ik val hem niet aan, ik stel me open. Maar ik wil hier verdorie wel over praten.
zondag 2 augustus 2009 om 08:11
quote:rocky2008 schreef op 02 augustus 2009 @ 00:34:
Een dag later. Ik heb mezelf opzij geschoven (na een nacht stilletjes huilen) ,en we waren om een uur of half tien eindelijk alleen (kregen vandaag eters). Zit ik hier heel rationeel, rustig en met droge ogen te proberen, te praten; krijg ik er weer maar éénlettergrepige woorden uit.
Ik word hier dus moe van. Ik val hem niet aan, ik stel me open. Maar ik wil hier verdorie wel over praten.Da's wel heel vaak "ik" als het om communicatie, tenslotte toch een activiteit' á deux, gaat. Heb je hem naar aanleiding van de reacties hier iets beter leren begrijpen of is je standpunt onveranderd en vind je hem nog steeds een egoïst?
Een dag later. Ik heb mezelf opzij geschoven (na een nacht stilletjes huilen) ,en we waren om een uur of half tien eindelijk alleen (kregen vandaag eters). Zit ik hier heel rationeel, rustig en met droge ogen te proberen, te praten; krijg ik er weer maar éénlettergrepige woorden uit.
Ik word hier dus moe van. Ik val hem niet aan, ik stel me open. Maar ik wil hier verdorie wel over praten.Da's wel heel vaak "ik" als het om communicatie, tenslotte toch een activiteit' á deux, gaat. Heb je hem naar aanleiding van de reacties hier iets beter leren begrijpen of is je standpunt onveranderd en vind je hem nog steeds een egoïst?
zondag 2 augustus 2009 om 08:37
Hoe had het dan verwoord moeten worden?
Je kan hierboven lezen, welk standpunt is ingenomen. We hebben geknuffeld. Er is lief en volkomen normaal tegen hem gedaan. Er is hem verteld, dat hij open en eerlijk hierover kan en mag praten, zonder moeilijkdoenerij van mijn kant. Even zijn kant uitlichten.
Nou, hier komt het woordje niet in voor.
Je kan hierboven lezen, welk standpunt is ingenomen. We hebben geknuffeld. Er is lief en volkomen normaal tegen hem gedaan. Er is hem verteld, dat hij open en eerlijk hierover kan en mag praten, zonder moeilijkdoenerij van mijn kant. Even zijn kant uitlichten.
Nou, hier komt het woordje niet in voor.
zondag 2 augustus 2009 om 10:24
Tja, misschien valt er even niet zoveel te praten voor hem. Laat hem even in zijn hoek zitten.
Hij heeft aangegeven wat hem dwars zit en dat moet nu even bezinken en wat lucht krijgen.
Veel mannen zijn al niet van die praters en ik krijg het idee dat dat ook wel voor jouw man geldt. Die is waarschijnlijk van mening dat praten niet zoveel oplost, en soms is dat zo.
Hij voelt zich gewoon rot, heeft het gehad, heeft dat aangegeven en zal nu waarschijnlijk even op adem moeten komen, voordat hij weer doorkan.
Heel goed dat je hem nu even in zijn waarde laat en niet voor zijn ogen instort naar aanleiding van zijn mededeling. Maar misschien een goed idee om het onderwerp even te laten rusten en samen iets gaan doen.... Dan ben je wel samen maar leg je de aandacht even niet op je problemen.
Hij heeft aangegeven wat hem dwars zit en dat moet nu even bezinken en wat lucht krijgen.
Veel mannen zijn al niet van die praters en ik krijg het idee dat dat ook wel voor jouw man geldt. Die is waarschijnlijk van mening dat praten niet zoveel oplost, en soms is dat zo.
Hij voelt zich gewoon rot, heeft het gehad, heeft dat aangegeven en zal nu waarschijnlijk even op adem moeten komen, voordat hij weer doorkan.
Heel goed dat je hem nu even in zijn waarde laat en niet voor zijn ogen instort naar aanleiding van zijn mededeling. Maar misschien een goed idee om het onderwerp even te laten rusten en samen iets gaan doen.... Dan ben je wel samen maar leg je de aandacht even niet op je problemen.
zondag 2 augustus 2009 om 10:42
quote:obim schreef op 31 juli 2009 @ 22:36:
Als vrouw van een man die drie keer een klinische depressie/burn-out heeft gehad, wil ik je een hart onder de riem steken, Rocky. Wat jij nog kunt opbrengen voor je man, vind ik geweldig. Een dikke kus van mij! X
Ik weet hoe moeilijk het voor een partner van iemand met een burn-out is om ermee om te gaan. Het enige wat je kunt doen is er zijn en die persoon steunen waar mogelijk. Ik snap de tekst die je man je heeft gestuurd helemaal, maar ik vind persoonlijk dat hij die gevoelens voor zich had moeten houden of ze tegen iemand anders had moeten uitspreken - vrienden of familie, die hem hadden kunnen helpen, want jij kunt dat nu niet. Hij voelt zich waarschijnlijk net zo wanhopig als ik me destijds heb gevoeld, omdat hij jou niet beter kan maken maar dat zo graag zou willen. Ik vind het een slechte zaak dat hij jou nu met zijn gevoelens confronteert. Als ik destijds tegen mijn man had gezegd wat jouw man tegen jou heeft gezegd, zou hij alleen maar dieper die put in zijn gegaan.
Jij bent ziek, en je wordt beter. Hij moet gewoon geduld hebben. Als je een been gebroken hebt, gaan er maanden overheen voordat je weer goed kunt lopen, en daar heeft iedereen begrip voor. Als je mentaal een knauw hebt opgelopen, kan het langer duren, en daar heeft niet iedereen begrip voor, maar met de nodige hulp kom je er weer bovenop.
Rocky, ik wens je het allerbeste toe. Werk aan je herstel, en denk allereerst aan jezelf. En als je het in je hebt - het is moeilijk, dat weet ik - zeg dan tegen je man dat hij gewoon geduld moet hebben en dat de ware Rocky op een gegeven moment weer zal opduiken. Ik heb het bij mijn man gezien, en die is nu weer de man waarop ik 24 jaar geleden verliefd ben geworden.
Hoi Rocky,
Hier ook een (ex-)burnouter. Vind het heel mooi hoe Obim haar kant als partner heeft omschreven.
Ook mijn man heeft het zwaar gehad toen ik een burnout had. Voornamelijk vanuit de machteloosheid waar hij in zat. Hoewel hij mij goed steunde en veel voor me deed, moest ik toch echt mezelf beter maken.
Hij vertelde mij op een gegeven moment dat hij het echt altijd een eng moment vond als hij thuis van zijn werk kwam en het slot omdraaide. Zat ik als een labiel persoon huilend op de bank, of had ik die dag een goede dag en zat ik lachend in de tuin met een boekje. Had ik al gekookt of moest hij dat doen? Oftewel, had ik energie gehad om boodschappen te doen (winkel is om de hoek) of was dat teveel voor me.
En dat vond hij zo erg omdat hij zich zo machteloos voelde. Hij kon het niet aan mij als slachtoffer te zien. Hij wist gewoon niet wat hij moest doen om mij beter te maken. Hij had alles al geprobeerd en bleef ook alles proberen: koken, verzorgen, weekendjes weg, erin meegaan, er niet in meegaan. We hebben wel veel gepraat. Dat kunnen we gelukkig goed.
Maar zelfs na het vele praten had ook hij de behoefte om zich af en toe af te sluiten en niet mee te laten sleuren. Mijn man heeft ook iets soortgelijks gezegd als jouw man. Puur omdat hij zo'n onmacht voelde omdat hij mijn probleem niet op kon lossen.
Voor mij heeft het burnout topic op het viva-forum heel erg geholpen om mijn verhaal kwijt te kunnen. Heerlijk om te praten met mensen die hetzelfde meemaken.
sterkte!
Als vrouw van een man die drie keer een klinische depressie/burn-out heeft gehad, wil ik je een hart onder de riem steken, Rocky. Wat jij nog kunt opbrengen voor je man, vind ik geweldig. Een dikke kus van mij! X
Ik weet hoe moeilijk het voor een partner van iemand met een burn-out is om ermee om te gaan. Het enige wat je kunt doen is er zijn en die persoon steunen waar mogelijk. Ik snap de tekst die je man je heeft gestuurd helemaal, maar ik vind persoonlijk dat hij die gevoelens voor zich had moeten houden of ze tegen iemand anders had moeten uitspreken - vrienden of familie, die hem hadden kunnen helpen, want jij kunt dat nu niet. Hij voelt zich waarschijnlijk net zo wanhopig als ik me destijds heb gevoeld, omdat hij jou niet beter kan maken maar dat zo graag zou willen. Ik vind het een slechte zaak dat hij jou nu met zijn gevoelens confronteert. Als ik destijds tegen mijn man had gezegd wat jouw man tegen jou heeft gezegd, zou hij alleen maar dieper die put in zijn gegaan.
Jij bent ziek, en je wordt beter. Hij moet gewoon geduld hebben. Als je een been gebroken hebt, gaan er maanden overheen voordat je weer goed kunt lopen, en daar heeft iedereen begrip voor. Als je mentaal een knauw hebt opgelopen, kan het langer duren, en daar heeft niet iedereen begrip voor, maar met de nodige hulp kom je er weer bovenop.
Rocky, ik wens je het allerbeste toe. Werk aan je herstel, en denk allereerst aan jezelf. En als je het in je hebt - het is moeilijk, dat weet ik - zeg dan tegen je man dat hij gewoon geduld moet hebben en dat de ware Rocky op een gegeven moment weer zal opduiken. Ik heb het bij mijn man gezien, en die is nu weer de man waarop ik 24 jaar geleden verliefd ben geworden.
Hoi Rocky,
Hier ook een (ex-)burnouter. Vind het heel mooi hoe Obim haar kant als partner heeft omschreven.
Ook mijn man heeft het zwaar gehad toen ik een burnout had. Voornamelijk vanuit de machteloosheid waar hij in zat. Hoewel hij mij goed steunde en veel voor me deed, moest ik toch echt mezelf beter maken.
Hij vertelde mij op een gegeven moment dat hij het echt altijd een eng moment vond als hij thuis van zijn werk kwam en het slot omdraaide. Zat ik als een labiel persoon huilend op de bank, of had ik die dag een goede dag en zat ik lachend in de tuin met een boekje. Had ik al gekookt of moest hij dat doen? Oftewel, had ik energie gehad om boodschappen te doen (winkel is om de hoek) of was dat teveel voor me.
En dat vond hij zo erg omdat hij zich zo machteloos voelde. Hij kon het niet aan mij als slachtoffer te zien. Hij wist gewoon niet wat hij moest doen om mij beter te maken. Hij had alles al geprobeerd en bleef ook alles proberen: koken, verzorgen, weekendjes weg, erin meegaan, er niet in meegaan. We hebben wel veel gepraat. Dat kunnen we gelukkig goed.
Maar zelfs na het vele praten had ook hij de behoefte om zich af en toe af te sluiten en niet mee te laten sleuren. Mijn man heeft ook iets soortgelijks gezegd als jouw man. Puur omdat hij zo'n onmacht voelde omdat hij mijn probleem niet op kon lossen.
Voor mij heeft het burnout topic op het viva-forum heel erg geholpen om mijn verhaal kwijt te kunnen. Heerlijk om te praten met mensen die hetzelfde meemaken.
sterkte!
maandag 3 augustus 2009 om 15:18
Liselotte en Obim, bedankt, jullie verhaal doet me goed. Ik ben niet de enige. Ik heb inmiddels ook een post op het burnout topic gezet.
Wat ik nu enorm moeilijk vind, is dat hij niet wil praten. Naar aanleiding van de adviezen hier was ik het ermee eens ik hem nu even met rust moet laten. Dus ik laat het betijen.
Maar nu kan ik er toch niets aan doen, dat ik me mateloos aan het irriteren ben aan het feit dat hij wel leuk tegen onze bevriende buurtjes doet (we zijn met drie burenstellen onze achterzijde aan het schilderen buitenshuis en we helpen elkaar). Hij zingt, hij lacht en doet sociaal. Maar zodra we samen zijn, komt er geen stom woord uit. Hij is wel knuffelig en aanhalig, in bed of op de bank, maar als hij even uit mijn buurt kan zijn, dan doet hij dat heel graag.
Ik ben doods-en doodsbang dat met het afstand nemen wat hij doet, dat hij mij alleen maar moeilijk vindt en dat hij langzaamaan een soort afscheid van mij aan het nemen is. Want al die tijd vind ik mezelf de moeite waard al niet meer, dus ik kan mij voorstellen dat hij dat helemaal al niet vindt.
Bevestiging dus. Ik zorg alleen maar voor problemen.
Wat ik nu enorm moeilijk vind, is dat hij niet wil praten. Naar aanleiding van de adviezen hier was ik het ermee eens ik hem nu even met rust moet laten. Dus ik laat het betijen.
Maar nu kan ik er toch niets aan doen, dat ik me mateloos aan het irriteren ben aan het feit dat hij wel leuk tegen onze bevriende buurtjes doet (we zijn met drie burenstellen onze achterzijde aan het schilderen buitenshuis en we helpen elkaar). Hij zingt, hij lacht en doet sociaal. Maar zodra we samen zijn, komt er geen stom woord uit. Hij is wel knuffelig en aanhalig, in bed of op de bank, maar als hij even uit mijn buurt kan zijn, dan doet hij dat heel graag.
Ik ben doods-en doodsbang dat met het afstand nemen wat hij doet, dat hij mij alleen maar moeilijk vindt en dat hij langzaamaan een soort afscheid van mij aan het nemen is. Want al die tijd vind ik mezelf de moeite waard al niet meer, dus ik kan mij voorstellen dat hij dat helemaal al niet vindt.
Bevestiging dus. Ik zorg alleen maar voor problemen.
maandag 3 augustus 2009 om 23:55
Je gaat nu dingen voor hem invullen die je eigenlijk niet kunt weten he.
Je observeert een aantal dingen en trekt zelf conclusies, maar misschien beleeft hij het heel anders.
Ik heb de afgelopen jaren geen partner gehad, wilde dat ook liever niet omdat ik nog zoveel zelf moest leren (omgaan met manisch depressiviteit). Nu ik dit lees, ben ik blij dat ik dit als single heb moeten leren handelen. Het zou voor mij vervelend geweest zijn als er -behalve mijn familie- nog iemand veel last had gehad van mijn problemen.
Dit bedoel ik niet gericht tegen iemand hier, het is puur mijn eigen constatering op dit moment.
Ik begrijp dat het moeilijk is om een relatie goed te houden als er gezondheidsproblemen mee spelen.
Misschien weet je man niet zoveel te zeggen op dit moment, omdat hij gewoon tijd nodig heeft om de woorden te vinden. Misschien weet hij nog niet wat hij zelf voelt en denkt en wil.
Je observeert een aantal dingen en trekt zelf conclusies, maar misschien beleeft hij het heel anders.
Ik heb de afgelopen jaren geen partner gehad, wilde dat ook liever niet omdat ik nog zoveel zelf moest leren (omgaan met manisch depressiviteit). Nu ik dit lees, ben ik blij dat ik dit als single heb moeten leren handelen. Het zou voor mij vervelend geweest zijn als er -behalve mijn familie- nog iemand veel last had gehad van mijn problemen.
Dit bedoel ik niet gericht tegen iemand hier, het is puur mijn eigen constatering op dit moment.
Ik begrijp dat het moeilijk is om een relatie goed te houden als er gezondheidsproblemen mee spelen.
Misschien weet je man niet zoveel te zeggen op dit moment, omdat hij gewoon tijd nodig heeft om de woorden te vinden. Misschien weet hij nog niet wat hij zelf voelt en denkt en wil.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 4 augustus 2009 om 16:03
Hai Moonlight,
Je hebt gelijk. Thanks voor het op de plek zetten:-). Dit soort gedachten komen vooral 's nachts, dan vind ik het ineens volkomen logisch als hij bij mij weg zou willen gaan.
Maar ik moet niet invullen inderdaad. Gisteren deed hij alweer een stuk relaxter en maakte zelfs weer een paar grapjes. Hij is erg - ahum- lichamelijk nu zeg maar. Verder wachten we dus maar rustig af.
Ik zou het wel erg moeilijk vinden als dit niet meer aan bod komt. Eerlijk gezegd voel ik me nog steeds een beetje in de steek gelaten. Bovendien, er helemaal niet meer over praten zou ik niet kunnen verkroppen. Maar wanneer is het moment om hier nou rustig over te praten? Ik wacht nu tot hij initiatief neemt, maar het ziet er niet naar uit, dat hij dat gaat doen.
Ik ben gisteren maar - voor het eerst sinds een jaar- aan de anti-depressiva gegaan. Want dat haalt de scherpste randjes weg. Maar ik ben hier niet blij mee.
Morgen maar eens met de pscycholoog over praten.
Je hebt gelijk. Thanks voor het op de plek zetten:-). Dit soort gedachten komen vooral 's nachts, dan vind ik het ineens volkomen logisch als hij bij mij weg zou willen gaan.
Maar ik moet niet invullen inderdaad. Gisteren deed hij alweer een stuk relaxter en maakte zelfs weer een paar grapjes. Hij is erg - ahum- lichamelijk nu zeg maar. Verder wachten we dus maar rustig af.
Ik zou het wel erg moeilijk vinden als dit niet meer aan bod komt. Eerlijk gezegd voel ik me nog steeds een beetje in de steek gelaten. Bovendien, er helemaal niet meer over praten zou ik niet kunnen verkroppen. Maar wanneer is het moment om hier nou rustig over te praten? Ik wacht nu tot hij initiatief neemt, maar het ziet er niet naar uit, dat hij dat gaat doen.
Ik ben gisteren maar - voor het eerst sinds een jaar- aan de anti-depressiva gegaan. Want dat haalt de scherpste randjes weg. Maar ik ben hier niet blij mee.
Morgen maar eens met de pscycholoog over praten.
zondag 9 augustus 2009 om 12:34
Blij te kunnen melden - voor de mensen die dit interesseert - dat na veel praten en weer kunnen praten, met behulp van jullie tips ook, we hier nu weer volledig uit zijn gekomen. Te lang verhaal om hier op te schrijven. Maar het zit gelukkig weer goed.
Bedankt nog allemaal.
*gooit de antidepressiva weer aan de kant*
- dat na veel praten en weer kunnen praten, met behulp van jullie tips ook, we hier nu weer volledig uit zijn gekomen. Te lang verhaal om hier op te schrijven. Maar het zit gelukkig weer goed. Bedankt nog allemaal.
*gooit de antidepressiva weer aan de kant*
