Relaties
alle pijlers
écht leuke relaties vandaag de dag ...
donderdag 30 oktober 2008 om 08:18
Drie maanden tot een half jaar in je uppie op reis ; moet kunnen .
Heb je " niet zo'n zin " in je schoonouders , een feest van je partners werk ; gewoon niet gaan .
Begint je relatie al ongelooflijk k*t ; blijf niet hangen in die beginfase van gezellige dingen doen ; ga samen naar een therapeut !
Maak schema's van wie doet wat en zorg ervoor dat je niet één kopje meer afwast dan de ander .
Houd je geld vooral voor jezelf zodat je geen eurocent betaalt aan de hobby van de ander .
Geef niets op , doe niets tegen je zin , pak de ander terug waar je maar kan en blijf héél dicht bij jezelf ....
Misschien voor " de jeugd " heel normaal .
Maar in mijn ogen zijn relaties er niet leuker op geworden .
Maar goed , voor wie modern wil zijn : Ik heb me helemaal ingelezen , dus degene die een héle liefdevolle relatie hebben kunnen NU en HIER tips krijgen voor een eigentijdse relatie .
Heb je " niet zo'n zin " in je schoonouders , een feest van je partners werk ; gewoon niet gaan .
Begint je relatie al ongelooflijk k*t ; blijf niet hangen in die beginfase van gezellige dingen doen ; ga samen naar een therapeut !
Maak schema's van wie doet wat en zorg ervoor dat je niet één kopje meer afwast dan de ander .
Houd je geld vooral voor jezelf zodat je geen eurocent betaalt aan de hobby van de ander .
Geef niets op , doe niets tegen je zin , pak de ander terug waar je maar kan en blijf héél dicht bij jezelf ....
Misschien voor " de jeugd " heel normaal .
Maar in mijn ogen zijn relaties er niet leuker op geworden .
Maar goed , voor wie modern wil zijn : Ik heb me helemaal ingelezen , dus degene die een héle liefdevolle relatie hebben kunnen NU en HIER tips krijgen voor een eigentijdse relatie .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 30 oktober 2008 om 17:59
quote:blijfgewoonbianca schreef op 30 oktober 2008 @ 09:36:
Impala ; ik zal wel ouderwets zijn , maar ik snap dus al niet hoe de één geen geld kan hebben voor een gezamelijke vakantie .... kennelijk is die behoefte bij beiden dan niet zo groot om samen te gaan want anders bouw je dat toch in in jullie gezamelijke uitgavenbestedingsspaarpotfonds , of hoe heet dat ?
En over dat niet dagelijks zijn brood smeren ; als je taken dan verdeelt dan zou dat toch één van die verdeelde taken kunnen zijn ; lunchpakketjes maken , of ontbijt verzorgen ?
Inderdaad. Ik wil vaker op vakantie dan hij en heb er meer geld voor over. Is toch niet raar, dat de behoefte aan vakantie verschilt? Moet ik dan gaan zitten wachten tot hij óók wil? en sjacherijnig worden als hij niet wil en ik dus ook niet kan gaan? Of moet ik hem dwingen om zijn geld uit te geven aan iets waar hij geen behoefte aan heeft (een gezamelijke pot zou ook zijn geld bevatten). Als ik hem heel graag mee wil kan ik hem wel eens over de streep trekken door een extra deel van de kosten voor mijn rekening te nemen. Dat vind ik geen enkel punt.
En ik heb er totaal geen behoefte aan om afspraken te maken over het smeren van brood. Als ik zin heb of toch bezig ben maak ik ook iets voor hem, en anders doet-ie het lekker zelf. Bovendien kan hij zelf het beste bepalen wat-ie in zijn lunchpakket wil. En dat geldt voor mij ook, ik zit helemaal niet op zulke vormen van verzorging te wachten. Krijg eerlijk gezegd al de kriebels bij het idee dat hij mijn 'lunchpakketje' samenstelt.
Impala ; ik zal wel ouderwets zijn , maar ik snap dus al niet hoe de één geen geld kan hebben voor een gezamelijke vakantie .... kennelijk is die behoefte bij beiden dan niet zo groot om samen te gaan want anders bouw je dat toch in in jullie gezamelijke uitgavenbestedingsspaarpotfonds , of hoe heet dat ?
En over dat niet dagelijks zijn brood smeren ; als je taken dan verdeelt dan zou dat toch één van die verdeelde taken kunnen zijn ; lunchpakketjes maken , of ontbijt verzorgen ?
Inderdaad. Ik wil vaker op vakantie dan hij en heb er meer geld voor over. Is toch niet raar, dat de behoefte aan vakantie verschilt? Moet ik dan gaan zitten wachten tot hij óók wil? en sjacherijnig worden als hij niet wil en ik dus ook niet kan gaan? Of moet ik hem dwingen om zijn geld uit te geven aan iets waar hij geen behoefte aan heeft (een gezamelijke pot zou ook zijn geld bevatten). Als ik hem heel graag mee wil kan ik hem wel eens over de streep trekken door een extra deel van de kosten voor mijn rekening te nemen. Dat vind ik geen enkel punt.
En ik heb er totaal geen behoefte aan om afspraken te maken over het smeren van brood. Als ik zin heb of toch bezig ben maak ik ook iets voor hem, en anders doet-ie het lekker zelf. Bovendien kan hij zelf het beste bepalen wat-ie in zijn lunchpakket wil. En dat geldt voor mij ook, ik zit helemaal niet op zulke vormen van verzorging te wachten. Krijg eerlijk gezegd al de kriebels bij het idee dat hij mijn 'lunchpakketje' samenstelt.
.
donderdag 30 oktober 2008 om 18:03
quote:maudym schreef op 30 oktober 2008 @ 09:40:
Impala, ik maak echt niet het ontbijt voor mijn vriend klaar hoor. Dat kannie zelf. Maar soms, als ik hem per ongeluk ineens heel lief vind, maak ik een kopje koffie voor hem 's ochtends. Of zorg ik dat er een biertje klaarstaat na een lange werkdag. Doe ik alvast tandpasta op z'n tandenborstel. (Ga ik nu héél erg uitgelachen worden...? ) Andersom doet hij dat ook voor mij. Verstopt ie onder de kussens op de bank een tijdschrift en een reep chocola, omdat ik ongesteld ben. Dat soort suffe dingen, maar dat deel ik met hem en met niemand anders.
Omdat we het allebei leuk vinden, is het geen verplichting en voelt het niet benauwend. Ook de gedeelde geldzaken voelen niet benauwend. Als ik iets wíl kopen, dan beoordeel ik dat zelf. Hij gunt me de wereld, maar als hij zegt dat het financieel beter is om een maandje te wachten, dan doet ie dat niet om me te pesten.
Wat m'n punt eigenlijk is: als je samenwoont zit je niet gelijk vastgebonden. Als je alles deelt moet dat goed voelen. Een relatie moet geen moeite kosten. Dat soort dingen doen wij ook voor elkaar hoor. En ik zie samenwonen niet als vastgebonden, ik woon toch samen ? En onze relatie kost ook geen moeite, hoe kom je daar nou op? Ik heb alleen niet de behoefte om álles te delen.
Impala, ik maak echt niet het ontbijt voor mijn vriend klaar hoor. Dat kannie zelf. Maar soms, als ik hem per ongeluk ineens heel lief vind, maak ik een kopje koffie voor hem 's ochtends. Of zorg ik dat er een biertje klaarstaat na een lange werkdag. Doe ik alvast tandpasta op z'n tandenborstel. (Ga ik nu héél erg uitgelachen worden...? ) Andersom doet hij dat ook voor mij. Verstopt ie onder de kussens op de bank een tijdschrift en een reep chocola, omdat ik ongesteld ben. Dat soort suffe dingen, maar dat deel ik met hem en met niemand anders.
Omdat we het allebei leuk vinden, is het geen verplichting en voelt het niet benauwend. Ook de gedeelde geldzaken voelen niet benauwend. Als ik iets wíl kopen, dan beoordeel ik dat zelf. Hij gunt me de wereld, maar als hij zegt dat het financieel beter is om een maandje te wachten, dan doet ie dat niet om me te pesten.
Wat m'n punt eigenlijk is: als je samenwoont zit je niet gelijk vastgebonden. Als je alles deelt moet dat goed voelen. Een relatie moet geen moeite kosten. Dat soort dingen doen wij ook voor elkaar hoor. En ik zie samenwonen niet als vastgebonden, ik woon toch samen ? En onze relatie kost ook geen moeite, hoe kom je daar nou op? Ik heb alleen niet de behoefte om álles te delen.
.
donderdag 30 oktober 2008 om 18:09
quote:blijfgewoonbianca schreef op 30 oktober 2008 @ 10:26:
Tsja , toestemming vragen of je kleding mag kopen........... hier ook ; even meedelen om te zien of het uitkomt , qua uitgaven die maand ; misschien net een hoge rekening in aantocht van iets waar ik even geen erg in had .
Ik vraag me inderdaad af , zoals Elleninspe , of je dan de rekening deelt als je uit eten gaat en of je dat dan op de cent uitrekent of royaal zegt " allebei de helft " als jij een cordon bleutje had en je partner het duurste op de kaart , of geld terug vraagt voor een pakkie peuken , wie het kado betaalt van zíjn moeder en wie van jouw moeder ....
Soms delen we de rekening (en dat gaat dan echt niet op de cent), soms trakteert de een de ander. Soms geven we elkaar geld 'terug' als de ander een kado heeft gekocht dat we 'samen' geven, soms niet. Of de een koopt de bloemen en de andere de wijn. En over een pakkie peuken doen we niet moeilijk nee. Maar ik neem aan dat je niet serieus dacht dat we elke cent gingen verantwoorden?
En ik vind het heel fijn om niet te hoeven overleggen over de aankoop van (al dan niet) dure kleding. Of er een grote rekening aankomt weet ik zelf wel.
Tsja , toestemming vragen of je kleding mag kopen........... hier ook ; even meedelen om te zien of het uitkomt , qua uitgaven die maand ; misschien net een hoge rekening in aantocht van iets waar ik even geen erg in had .
Ik vraag me inderdaad af , zoals Elleninspe , of je dan de rekening deelt als je uit eten gaat en of je dat dan op de cent uitrekent of royaal zegt " allebei de helft " als jij een cordon bleutje had en je partner het duurste op de kaart , of geld terug vraagt voor een pakkie peuken , wie het kado betaalt van zíjn moeder en wie van jouw moeder ....
Soms delen we de rekening (en dat gaat dan echt niet op de cent), soms trakteert de een de ander. Soms geven we elkaar geld 'terug' als de ander een kado heeft gekocht dat we 'samen' geven, soms niet. Of de een koopt de bloemen en de andere de wijn. En over een pakkie peuken doen we niet moeilijk nee. Maar ik neem aan dat je niet serieus dacht dat we elke cent gingen verantwoorden?
En ik vind het heel fijn om niet te hoeven overleggen over de aankoop van (al dan niet) dure kleding. Of er een grote rekening aankomt weet ik zelf wel.
.
donderdag 30 oktober 2008 om 18:52
* kort-door-de-bocht-modus-aan*
Ik ben ook nog redelijk de jeugd van tegenwoordig maar ik ben het helemaal eens met BGB. Wellicht wat sadistisch van mij maar het verbaasd me niets dat er zoveel strandt..ik denk dat te veel mensen settlen voor minder en dat hou je niet lang vol in een maatschappij waar scheiden zo ongeveer een makkie is
* kort-door-de-bocht-modus-uit*
*Cynische- modus- aan*
Ik ben blij dat ik vrijgezel ben en weiger te settlen voor minder. Als er in het ergste geval geen man voor mij is, is dat prima. Ik ben er ook trots op dat ik met mijn bijna 27 jaartjes nog nooit heb samengewoond en dat ik het nodige heb geleerd van de verkeringen/mannen die in mijn leven zijn geweest.
*Cynische- modus- uit*
Last but not least en in feest-dagen-sfeer:
Proost op ons mooie meiden, op de sukkels die ons hadden, de mannen die ons hebben, en de gelukkigen die ons gaan ontmoeten!
Zo dat lucht op!
Ik ben ook nog redelijk de jeugd van tegenwoordig maar ik ben het helemaal eens met BGB. Wellicht wat sadistisch van mij maar het verbaasd me niets dat er zoveel strandt..ik denk dat te veel mensen settlen voor minder en dat hou je niet lang vol in een maatschappij waar scheiden zo ongeveer een makkie is
* kort-door-de-bocht-modus-uit*
*Cynische- modus- aan*
Ik ben blij dat ik vrijgezel ben en weiger te settlen voor minder. Als er in het ergste geval geen man voor mij is, is dat prima. Ik ben er ook trots op dat ik met mijn bijna 27 jaartjes nog nooit heb samengewoond en dat ik het nodige heb geleerd van de verkeringen/mannen die in mijn leven zijn geweest.
*Cynische- modus- uit*
Last but not least en in feest-dagen-sfeer:
Proost op ons mooie meiden, op de sukkels die ons hadden, de mannen die ons hebben, en de gelukkigen die ons gaan ontmoeten!
Zo dat lucht op!
donderdag 30 oktober 2008 om 19:19
Leuke verhalen allemaal om te lezen, onwijs schattig hoe jullie over jullie relaties praten.
Maar valt jullie ook op dat de grootste overeenkomst tussen de meeste mensen die hier meepraten is dat jullie allemaal jong aan deze relatie zijn begonnen?
Ik denk dat dat heel belangrijk is in de manier waarop jullie jullie relaties beleven. Ik zie om me heen - veel vrijgezelle ouwe dozen zoals ik als vriendin - dat het vele malen moeilijker is om levens in elkaar te passen als die levens al heel erg op individuele keuzes gestoeld zijn, dan wanneer ze nog niet zo set in stone zijn.
Als ik naar mezelf kijk: hoewel de manier van in een relatie staan die jullie beschrijven redelijk dicht bij mijn eigen visie op relaties ligt, heb ik er een hard hoofd in dat een dergelijke relatie nog te bewerkstelligen is voor mijzelf. En dat zeg ik niet uit bitterheid, cynisme of wat dan ook (ik ben namelijk helemaal niet bitter over de liefde), maar puur praktisch bekeken ben ik in deze fase van mijn leven helemaal niet in staat om op die manier een relatie aan te gaan.
Tenzij de man in kwestie toevallig al bij me in de straat woont of als ideaal heeft om hier op de hoek te gaan wonen, komt het eerste breekpunt namelijk daar al om de hoek kijken.
Zoals Tilalia zo treffend zei: het geluk van het collectief gaat voor op het individueel geluk, en bij de meeste dertigers of zelfs veertigers ís er al een collectief waar de nieuwe partner dus soms gewoon niet in past.
Da's op zich soms wel jammer hoor, maar als ik de kunstgrepen zie die sommige mensen van mijn leeftijd moeten uithalen voor die relatie, die eigenlijk als je er nuchter naar kijkt gewoon niet in het al opgebouwde leven past, dan word ik daar ook niet blij van.
Ik ben overigens wel blij voor jullie dat jullie allemaal zo gelukkig over jullie relatie praten .
Maar valt jullie ook op dat de grootste overeenkomst tussen de meeste mensen die hier meepraten is dat jullie allemaal jong aan deze relatie zijn begonnen?
Ik denk dat dat heel belangrijk is in de manier waarop jullie jullie relaties beleven. Ik zie om me heen - veel vrijgezelle ouwe dozen zoals ik als vriendin - dat het vele malen moeilijker is om levens in elkaar te passen als die levens al heel erg op individuele keuzes gestoeld zijn, dan wanneer ze nog niet zo set in stone zijn.
Als ik naar mezelf kijk: hoewel de manier van in een relatie staan die jullie beschrijven redelijk dicht bij mijn eigen visie op relaties ligt, heb ik er een hard hoofd in dat een dergelijke relatie nog te bewerkstelligen is voor mijzelf. En dat zeg ik niet uit bitterheid, cynisme of wat dan ook (ik ben namelijk helemaal niet bitter over de liefde), maar puur praktisch bekeken ben ik in deze fase van mijn leven helemaal niet in staat om op die manier een relatie aan te gaan.
Tenzij de man in kwestie toevallig al bij me in de straat woont of als ideaal heeft om hier op de hoek te gaan wonen, komt het eerste breekpunt namelijk daar al om de hoek kijken.
Zoals Tilalia zo treffend zei: het geluk van het collectief gaat voor op het individueel geluk, en bij de meeste dertigers of zelfs veertigers ís er al een collectief waar de nieuwe partner dus soms gewoon niet in past.
Da's op zich soms wel jammer hoor, maar als ik de kunstgrepen zie die sommige mensen van mijn leeftijd moeten uithalen voor die relatie, die eigenlijk als je er nuchter naar kijkt gewoon niet in het al opgebouwde leven past, dan word ik daar ook niet blij van.
Ik ben overigens wel blij voor jullie dat jullie allemaal zo gelukkig over jullie relatie praten .
Am Yisrael Chai!
donderdag 30 oktober 2008 om 19:43
quote:loomii schreef op 30 oktober 2008 @ 17:08:
[...]
Ow dear.....BGB wordt oud.... We gaan je toch niet verliezen aan het Libelle forum hè? Nee, heb nog wel even hier , denk ik , hoop ik . Wat is de uiterste houdbaarheidsdatum voor forummers hier ?
[...]
Ow dear.....BGB wordt oud.... We gaan je toch niet verliezen aan het Libelle forum hè? Nee, heb nog wel even hier , denk ik , hoop ik . Wat is de uiterste houdbaarheidsdatum voor forummers hier ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 30 oktober 2008 om 19:45
donderdag 30 oktober 2008 om 20:51
quote:fashionvictim schreef op 30 oktober 2008 @ 19:19:
Maar valt jullie ook op dat de grootste overeenkomst tussen de meeste mensen die hier meepraten is dat jullie allemaal jong aan deze relatie zijn begonnen?
Ik denk dat dat heel belangrijk is in de manier waarop jullie jullie relaties beleven. Ik zie om me heen - veel vrijgezelle ouwe dozen zoals ik als vriendin - dat het vele malen moeilijker is om levens in elkaar te passen als die levens al heel erg op individuele keuzes gestoeld zijn, dan wanneer ze nog niet zo set in stone zijn.
Als ik naar mezelf kijk: hoewel de manier van in een relatie staan die jullie beschrijven redelijk dicht bij mijn eigen visie op relaties ligt, heb ik er een hard hoofd in dat een dergelijke relatie nog te bewerkstelligen is voor mijzelf. En dat zeg ik niet uit bitterheid, cynisme of wat dan ook (ik ben namelijk helemaal niet bitter over de liefde), maar puur praktisch bekeken ben ik in deze fase van mijn leven helemaal niet in staat om op die manier een relatie aan te gaan.
Tenzij de man in kwestie toevallig al bij me in de straat woont of als ideaal heeft om hier op de hoek te gaan wonen, komt het eerste breekpunt namelijk daar al om de hoek kijken.
Zoals Tilalia zo treffend zei: het geluk van het collectief gaat voor op het individueel geluk, en bij de meeste dertigers of zelfs veertigers ís er al een collectief waar de nieuwe partner dus soms gewoon niet in past.
Da's op zich soms wel jammer hoor, maar als ik de kunstgrepen zie die sommige mensen van mijn leeftijd moeten uithalen voor die relatie, die eigenlijk als je er nuchter naar kijkt gewoon niet in het al opgebouwde leven past, dan word ik daar ook niet blij van.
Ik ben overigens wel blij voor jullie dat jullie allemaal zo gelukkig over jullie relatie praten .
Fashionvictime, ik heb die ervaring helemaal niet. Ik was 45 toen ik aan mijn relatie begon, en mijn man iets ouder. Wij hebben helemaal geen moeite gehad om ons in elkaars reeds opgebouwde leven in te passen en ik heb een heerlijke relatie, kan me eerlijk gezegd niet voorstellen dat ik het beter zou kunnen hebben.
Daarentegen was ik pas 16 toen ik aan mijn eerste relatie begon, die 28 jaar geduurd heeft. En dat was een vreselijk slechte relatie.
Ik denk dus dat het eerder aan de persoonlijkheid van iemand ligt dan aan de leeftijd.
Maar valt jullie ook op dat de grootste overeenkomst tussen de meeste mensen die hier meepraten is dat jullie allemaal jong aan deze relatie zijn begonnen?
Ik denk dat dat heel belangrijk is in de manier waarop jullie jullie relaties beleven. Ik zie om me heen - veel vrijgezelle ouwe dozen zoals ik als vriendin - dat het vele malen moeilijker is om levens in elkaar te passen als die levens al heel erg op individuele keuzes gestoeld zijn, dan wanneer ze nog niet zo set in stone zijn.
Als ik naar mezelf kijk: hoewel de manier van in een relatie staan die jullie beschrijven redelijk dicht bij mijn eigen visie op relaties ligt, heb ik er een hard hoofd in dat een dergelijke relatie nog te bewerkstelligen is voor mijzelf. En dat zeg ik niet uit bitterheid, cynisme of wat dan ook (ik ben namelijk helemaal niet bitter over de liefde), maar puur praktisch bekeken ben ik in deze fase van mijn leven helemaal niet in staat om op die manier een relatie aan te gaan.
Tenzij de man in kwestie toevallig al bij me in de straat woont of als ideaal heeft om hier op de hoek te gaan wonen, komt het eerste breekpunt namelijk daar al om de hoek kijken.
Zoals Tilalia zo treffend zei: het geluk van het collectief gaat voor op het individueel geluk, en bij de meeste dertigers of zelfs veertigers ís er al een collectief waar de nieuwe partner dus soms gewoon niet in past.
Da's op zich soms wel jammer hoor, maar als ik de kunstgrepen zie die sommige mensen van mijn leeftijd moeten uithalen voor die relatie, die eigenlijk als je er nuchter naar kijkt gewoon niet in het al opgebouwde leven past, dan word ik daar ook niet blij van.
Ik ben overigens wel blij voor jullie dat jullie allemaal zo gelukkig over jullie relatie praten .
Fashionvictime, ik heb die ervaring helemaal niet. Ik was 45 toen ik aan mijn relatie begon, en mijn man iets ouder. Wij hebben helemaal geen moeite gehad om ons in elkaars reeds opgebouwde leven in te passen en ik heb een heerlijke relatie, kan me eerlijk gezegd niet voorstellen dat ik het beter zou kunnen hebben.
Daarentegen was ik pas 16 toen ik aan mijn eerste relatie begon, die 28 jaar geduurd heeft. En dat was een vreselijk slechte relatie.
Ik denk dus dat het eerder aan de persoonlijkheid van iemand ligt dan aan de leeftijd.
donderdag 30 oktober 2008 om 21:17
quote:Reiger100 schreef op 30 oktober 2008 @ 20:51:
[...]
Fashionvictime, ik heb die ervaring helemaal niet. Ik was 45 toen ik aan mijn relatie begon, en mijn man iets ouder. Wij hebben helemaal geen moeite gehad om ons in elkaars reeds opgebouwde leven in te passen en ik heb een heerlijke relatie, kan me eerlijk gezegd niet voorstellen dat ik het beter zou kunnen hebben.
Daarentegen was ik pas 16 toen ik aan mijn eerste relatie begon, die 28 jaar geduurd heeft. En dat was een vreselijk slechte relatie.
Ik denk dus dat het eerder aan de persoonlijkheid van iemand ligt dan aan de leeftijd.
Toen ik het schreef, dacht ik al dat jij zou reageren, . Maar ik bedacht er direct bij dat het heeeeeeeeeeeeeeel anders is als je volwassen kinderen hebt, of zoals ik een kleuter.
Vandaar dat ik het ook over levensfase had: sommige levensfases lenen zich in mijn ogen niet heel erg makkelijk voor water-bij-de-wijn, en ik denk dat de fase waar ik - en het grootste deel van mijn single vriendinnen - inzitten daar 1 van is. En dat heeft niet zo gek veel met persoonlijkheid te maken, als wel met praktische overwegingen. Kinderen die je niet zomaar van school haalt, banen die je niet zomaar op kunt zeggen, een sociaal netwerk wat je niet zomaar kunt "opzeggen" of achterlaten, etcetera.
Let wel: ik heb het hierbij vooral over de singles zoals ik, en volgens mij is ELninjoo er ook zoeen: mensen die het grootste deel van hun volwassen leven ook als single hebben doorgebracht. Hun collectief - om de beeldspraak van Tilalia maar even aan te houden - bestaat negen van de tien keer ook uit verplichtingen die niet alleen hén aangaan.
Ik zou serieus niet weten hóe ik, praktisch gezien, het soort relatie dat jullie beschrijven in zou kunnen passen, zonder dat bijvoorbeeld het geluk van mijn zoon daarbij in de knel komt.
[...]
Fashionvictime, ik heb die ervaring helemaal niet. Ik was 45 toen ik aan mijn relatie begon, en mijn man iets ouder. Wij hebben helemaal geen moeite gehad om ons in elkaars reeds opgebouwde leven in te passen en ik heb een heerlijke relatie, kan me eerlijk gezegd niet voorstellen dat ik het beter zou kunnen hebben.
Daarentegen was ik pas 16 toen ik aan mijn eerste relatie begon, die 28 jaar geduurd heeft. En dat was een vreselijk slechte relatie.
Ik denk dus dat het eerder aan de persoonlijkheid van iemand ligt dan aan de leeftijd.
Toen ik het schreef, dacht ik al dat jij zou reageren, . Maar ik bedacht er direct bij dat het heeeeeeeeeeeeeeel anders is als je volwassen kinderen hebt, of zoals ik een kleuter.
Vandaar dat ik het ook over levensfase had: sommige levensfases lenen zich in mijn ogen niet heel erg makkelijk voor water-bij-de-wijn, en ik denk dat de fase waar ik - en het grootste deel van mijn single vriendinnen - inzitten daar 1 van is. En dat heeft niet zo gek veel met persoonlijkheid te maken, als wel met praktische overwegingen. Kinderen die je niet zomaar van school haalt, banen die je niet zomaar op kunt zeggen, een sociaal netwerk wat je niet zomaar kunt "opzeggen" of achterlaten, etcetera.
Let wel: ik heb het hierbij vooral over de singles zoals ik, en volgens mij is ELninjoo er ook zoeen: mensen die het grootste deel van hun volwassen leven ook als single hebben doorgebracht. Hun collectief - om de beeldspraak van Tilalia maar even aan te houden - bestaat negen van de tien keer ook uit verplichtingen die niet alleen hén aangaan.
Ik zou serieus niet weten hóe ik, praktisch gezien, het soort relatie dat jullie beschrijven in zou kunnen passen, zonder dat bijvoorbeeld het geluk van mijn zoon daarbij in de knel komt.
Am Yisrael Chai!
donderdag 30 oktober 2008 om 21:37
Ik geloof niet dat het noodzakelijkerwijs moeilijker is om je levens in elkaar te passen als je beiden de zekerheid van werk, huis en eventueel kinderen hebt, zoals Fash stelt, het lijkt me vooral anders. Wie jonger aan een relatie begint, is zichzelf vaak nog aan het ontwikkelen. Je leven kan dan nog alle kanten op en dat moet maar net te verenigen zijn met de kant die je partner opgaat.
donderdag 30 oktober 2008 om 21:59
BGB Ik kan nog wel wat tips gebruiken! Of juist niet?
Op zijn minst 5 dagen per week sloof ik me uit in de keuken, wat helemaal geen hobby van me is . Boodschappen staan klaar, wat is 's morgens vraag staat er als ik thuis kom (kabouters?). Als ik geen zin heb en de afwas laat staan komen weer die kabouters langs, vreemde gang van zaken hier.
Zwaar heb ik het op mijn werk... terwijl hij 'alleen maar' aan het studeren is. En in het weekend, dat kopje koffie komt spontaan op bed, vliegende kabouters?
Oftewel, hier een super relatie, dingen voor elkaar doen en voor elkaar opgeven. Drie maand op stage, ik heb hem alleen maar aangemoedigd, lekker weekend weg voor mij tussendoor om hem op te zoeken. Hij is veel meer thuis, dus doet boodschappen enz, ik kook en doe de was.
Ondanks dat ik jong (26 jaar is toch jong?) ben heb ik een heel andere relatie achter de rug. Geven en nemen is een kunst, als het goed gaat is het echt mooi!
Op zijn minst 5 dagen per week sloof ik me uit in de keuken, wat helemaal geen hobby van me is . Boodschappen staan klaar, wat is 's morgens vraag staat er als ik thuis kom (kabouters?). Als ik geen zin heb en de afwas laat staan komen weer die kabouters langs, vreemde gang van zaken hier.
Zwaar heb ik het op mijn werk... terwijl hij 'alleen maar' aan het studeren is. En in het weekend, dat kopje koffie komt spontaan op bed, vliegende kabouters?
Oftewel, hier een super relatie, dingen voor elkaar doen en voor elkaar opgeven. Drie maand op stage, ik heb hem alleen maar aangemoedigd, lekker weekend weg voor mij tussendoor om hem op te zoeken. Hij is veel meer thuis, dus doet boodschappen enz, ik kook en doe de was.
Ondanks dat ik jong (26 jaar is toch jong?) ben heb ik een heel andere relatie achter de rug. Geven en nemen is een kunst, als het goed gaat is het echt mooi!
donderdag 30 oktober 2008 om 22:09
quote:fashionvictim schreef op 30 oktober 2008 @ 21:17:
[...]
Toen ik het schreef, dacht ik al dat jij zou reageren, .
Ik geloof dat we hier al eerder een discussie over hadden, niet?
Maar ik bedacht er direct bij dat het heeeeeeeeeeeeeeel anders is als je volwassen kinderen hebt, of zoals ik een kleuter.
Vandaar dat ik het ook over levensfase had: sommige levensfases lenen zich in mijn ogen niet heel erg makkelijk voor water-bij-de-wijn, en ik denk dat de fase waar ik - en het grootste deel van mijn single vriendinnen - inzitten daar 1 van is. En dat heeft niet zo gek veel met persoonlijkheid te maken, als wel met praktische overwegingen. Kinderen die je niet zomaar van school haalt, banen die je niet zomaar op kunt zeggen, een sociaal netwerk wat je niet zomaar kunt "opzeggen" of achterlaten, etcetera.
Het is dan inderdaad op 'praktisch' vlak moeilijker, maar ook ik en mijn man hadden in het begin dat soort praktische problemen. We woonden meer dan 300 km bij elkaar vandaan, ik had enorme problemen met 2 van mijn 3 kinderen (zelfmoordpogingen, onder andere), en we hebben jaren een weekendrelatie gehad, waarbij we elk weekend meer dan 10 uur op weg waren naar elkaar. Toch was de relatie die we toen hadden niet fundamenteel anders dan nu. We wilden namelijk allebei het beste voor elkaar, en 'het beste' betekende uiteraard ook het beste voor onze wederzijdse kinderen. Soms moesten we ons daar op praktisch niveau inderdaad in bochten voor wringen. Maar dat deden we met heel ons hart, het was de moeite meer dan waard. We hebben er ook nooit één woord ruzie door gehad. Dat bedoelde ik, toen ik schreef dat we er geen moeite mee hadden. We deden gewoon wat nodig was. En dat hield ook in: nog niet bij elkaar kunnen wonen. Nu we samenwonen (ook alweer jaren) is het leven er uiteraard alleen maar gemakkelijker op geworden.
Let wel: ik heb het hierbij vooral over de singles zoals ik, en volgens mij is ELninjoo er ook zoeen: mensen die het grootste deel van hun volwassen leven ook als single hebben doorgebracht. Hun collectief - om de beeldspraak van Tilalia maar even aan te houden - bestaat negen van de tien keer ook uit verplichtingen die niet alleen hén aangaan.
Daar zit inderdaad een verschil: ik ben vanaf mijn 16e nooit meer single geweest. Ik ben op mijn 21e getrouwd met mijn eerste vriend, ben gescheiden op mijn 44e en drie maanden later leerde ik mijn huidige man kennen.
Maar ik begrijp niet waarom singles meer dan andere mensen verplichtingen zouden hebben die niet alleen hen aangaan. Ik lees het morgen eventueel wel, ga nu slapen
Ik zou serieus niet weten hóe ik, praktisch gezien, het soort relatie dat jullie beschrijven in zou kunnen passen, zonder dat bijvoorbeeld het geluk van mijn zoon daarbij in de knel komt.
Je kunt ook een heel gelukkige weekendrelatie hebben, zoals ik jaren gehad heb, tot mijn kinderen zelfstandig waren en ik kon verhuizen.
[...]
Toen ik het schreef, dacht ik al dat jij zou reageren, .
Ik geloof dat we hier al eerder een discussie over hadden, niet?
Maar ik bedacht er direct bij dat het heeeeeeeeeeeeeeel anders is als je volwassen kinderen hebt, of zoals ik een kleuter.
Vandaar dat ik het ook over levensfase had: sommige levensfases lenen zich in mijn ogen niet heel erg makkelijk voor water-bij-de-wijn, en ik denk dat de fase waar ik - en het grootste deel van mijn single vriendinnen - inzitten daar 1 van is. En dat heeft niet zo gek veel met persoonlijkheid te maken, als wel met praktische overwegingen. Kinderen die je niet zomaar van school haalt, banen die je niet zomaar op kunt zeggen, een sociaal netwerk wat je niet zomaar kunt "opzeggen" of achterlaten, etcetera.
Het is dan inderdaad op 'praktisch' vlak moeilijker, maar ook ik en mijn man hadden in het begin dat soort praktische problemen. We woonden meer dan 300 km bij elkaar vandaan, ik had enorme problemen met 2 van mijn 3 kinderen (zelfmoordpogingen, onder andere), en we hebben jaren een weekendrelatie gehad, waarbij we elk weekend meer dan 10 uur op weg waren naar elkaar. Toch was de relatie die we toen hadden niet fundamenteel anders dan nu. We wilden namelijk allebei het beste voor elkaar, en 'het beste' betekende uiteraard ook het beste voor onze wederzijdse kinderen. Soms moesten we ons daar op praktisch niveau inderdaad in bochten voor wringen. Maar dat deden we met heel ons hart, het was de moeite meer dan waard. We hebben er ook nooit één woord ruzie door gehad. Dat bedoelde ik, toen ik schreef dat we er geen moeite mee hadden. We deden gewoon wat nodig was. En dat hield ook in: nog niet bij elkaar kunnen wonen. Nu we samenwonen (ook alweer jaren) is het leven er uiteraard alleen maar gemakkelijker op geworden.
Let wel: ik heb het hierbij vooral over de singles zoals ik, en volgens mij is ELninjoo er ook zoeen: mensen die het grootste deel van hun volwassen leven ook als single hebben doorgebracht. Hun collectief - om de beeldspraak van Tilalia maar even aan te houden - bestaat negen van de tien keer ook uit verplichtingen die niet alleen hén aangaan.
Daar zit inderdaad een verschil: ik ben vanaf mijn 16e nooit meer single geweest. Ik ben op mijn 21e getrouwd met mijn eerste vriend, ben gescheiden op mijn 44e en drie maanden later leerde ik mijn huidige man kennen.
Maar ik begrijp niet waarom singles meer dan andere mensen verplichtingen zouden hebben die niet alleen hen aangaan. Ik lees het morgen eventueel wel, ga nu slapen
Ik zou serieus niet weten hóe ik, praktisch gezien, het soort relatie dat jullie beschrijven in zou kunnen passen, zonder dat bijvoorbeeld het geluk van mijn zoon daarbij in de knel komt.
Je kunt ook een heel gelukkige weekendrelatie hebben, zoals ik jaren gehad heb, tot mijn kinderen zelfstandig waren en ik kon verhuizen.
donderdag 30 oktober 2008 om 22:21
Ik heb gezegd dat een relatie geen moeite moet kosten.
Daar bedoel ik mee dat je energie moet kríjgen van een relatie, in plaats van dat het energie kóst. En tuurlijk heb je soms ruzie, en tuurlijk moet je soms even op hetzelfde level zien te komen. Maar je voelt zelf of je relatie stroef gaat of niet.
Impala, mijn post was in het algemeen, en niet gespitst op jouw relatie. Alleen het eerste deel van mij post was dat.
Daar bedoel ik mee dat je energie moet kríjgen van een relatie, in plaats van dat het energie kóst. En tuurlijk heb je soms ruzie, en tuurlijk moet je soms even op hetzelfde level zien te komen. Maar je voelt zelf of je relatie stroef gaat of niet.
Impala, mijn post was in het algemeen, en niet gespitst op jouw relatie. Alleen het eerste deel van mij post was dat.
donderdag 30 oktober 2008 om 22:37
Wuilesman en ik zijn echt óntzettend leuk samen. Een voetveeg assistent (m/v) is dan ook het enige dat nog ontbreekt aan ons geluk. Ik heb op dit forum al eens een balletje opgegegooid maar het wil nog niet zo lukken om iemand te vinden die ons gewillig van dienst is en begrip heeft voor al onze nukken en grillen. Op de één of andere manier geven de meeste vrouwen dan toch de voorkeur aan allerlei laf manvolk dat gouden bergen belooft. En dat terwijl onze assistente-to-be met kerstmis een nacht in het grote bed mag!
vrijdag 31 oktober 2008 om 08:04
quote:fashionvictim schreef op 30 oktober 2008 @ 19:19:
Leuke verhalen allemaal om te lezen, onwijs schattig hoe jullie over jullie relaties praten.
Maar valt jullie ook op dat de grootste overeenkomst tussen de meeste mensen die hier meepraten is dat jullie allemaal jong aan deze relatie zijn begonnen?
Ik denk dat dat heel belangrijk is in de manier waarop jullie jullie relaties beleven. Ik zie om me heen - veel vrijgezelle ouwe dozen zoals ik als vriendin - dat het vele malen moeilijker is om levens in elkaar te passen als die levens al heel erg op individuele keuzes gestoeld zijn, dan wanneer ze nog niet zo set in stone zijn.
Als ik naar mezelf kijk: hoewel de manier van in een relatie staan die jullie beschrijven redelijk dicht bij mijn eigen visie op relaties ligt, heb ik er een hard hoofd in dat een dergelijke relatie nog te bewerkstelligen is voor mijzelf. En dat zeg ik niet uit bitterheid, cynisme of wat dan ook (ik ben namelijk helemaal niet bitter over de liefde), maar puur praktisch bekeken ben ik in deze fase van mijn leven helemaal niet in staat om op die manier een relatie aan te gaan.
Tenzij de man in kwestie toevallig al bij me in de straat woont of als ideaal heeft om hier op de hoek te gaan wonen, komt het eerste breekpunt namelijk daar al om de hoek kijken.
Zoals Tilalia zo treffend zei: het geluk van het collectief gaat voor op het individueel geluk, en bij de meeste dertigers of zelfs veertigers ís er al een collectief waar de nieuwe partner dus soms gewoon niet in past.
Da's op zich soms wel jammer hoor, maar als ik de kunstgrepen zie die sommige mensen van mijn leeftijd moeten uithalen voor die relatie, die eigenlijk als je er nuchter naar kijkt gewoon niet in het al opgebouwde leven past, dan word ik daar ook niet blij van.
Ik ben overigens wel blij voor jullie dat jullie allemaal zo gelukkig over jullie relatie praten .
Misschien ben ik dan een uitzondering op de regel FV? Maar misschien ook niet. Ik ben pas na mijn 30-ste de relatiemarkt opgegaan, maar voor mij werkt het wel. Juist omdat ik, als volwassen persoon toen aardig wist wat een man moest meebrengen om mij gelukkig te maken. Ik wist toen ook wat ik zelf in huis had om een man gelukkig te maken. Met die kennis ben ik gaan zoeken en ik heb mijn man gevonden.
Is hij perfect? Nee, dat zou onmogelijk zijn. Niemand is perfect. Maar hij is in veel opzichten wel perfect voor mij. Een warme man, die niet bang is om zijn liefde te tonen. Een echte vriend, kameraad en minnaar. Iemand waarmee ik vreselijk kan lachen, mee kan huilen en met wie ik mijn passie voor reizen, wandelen, de natuur en lezen kan delen.
Natuurlijk hebben we wel eens onenigheid. Hij is wie hij is, ik ben wie ik ben. We hebben alle twee onze bagage en gevoeligheden. Maar als je dat beseft en er ook nog met elkaar over kunt communiceren, wat kun je het dan leuk hebben!
Leuke verhalen allemaal om te lezen, onwijs schattig hoe jullie over jullie relaties praten.
Maar valt jullie ook op dat de grootste overeenkomst tussen de meeste mensen die hier meepraten is dat jullie allemaal jong aan deze relatie zijn begonnen?
Ik denk dat dat heel belangrijk is in de manier waarop jullie jullie relaties beleven. Ik zie om me heen - veel vrijgezelle ouwe dozen zoals ik als vriendin - dat het vele malen moeilijker is om levens in elkaar te passen als die levens al heel erg op individuele keuzes gestoeld zijn, dan wanneer ze nog niet zo set in stone zijn.
Als ik naar mezelf kijk: hoewel de manier van in een relatie staan die jullie beschrijven redelijk dicht bij mijn eigen visie op relaties ligt, heb ik er een hard hoofd in dat een dergelijke relatie nog te bewerkstelligen is voor mijzelf. En dat zeg ik niet uit bitterheid, cynisme of wat dan ook (ik ben namelijk helemaal niet bitter over de liefde), maar puur praktisch bekeken ben ik in deze fase van mijn leven helemaal niet in staat om op die manier een relatie aan te gaan.
Tenzij de man in kwestie toevallig al bij me in de straat woont of als ideaal heeft om hier op de hoek te gaan wonen, komt het eerste breekpunt namelijk daar al om de hoek kijken.
Zoals Tilalia zo treffend zei: het geluk van het collectief gaat voor op het individueel geluk, en bij de meeste dertigers of zelfs veertigers ís er al een collectief waar de nieuwe partner dus soms gewoon niet in past.
Da's op zich soms wel jammer hoor, maar als ik de kunstgrepen zie die sommige mensen van mijn leeftijd moeten uithalen voor die relatie, die eigenlijk als je er nuchter naar kijkt gewoon niet in het al opgebouwde leven past, dan word ik daar ook niet blij van.
Ik ben overigens wel blij voor jullie dat jullie allemaal zo gelukkig over jullie relatie praten .
Misschien ben ik dan een uitzondering op de regel FV? Maar misschien ook niet. Ik ben pas na mijn 30-ste de relatiemarkt opgegaan, maar voor mij werkt het wel. Juist omdat ik, als volwassen persoon toen aardig wist wat een man moest meebrengen om mij gelukkig te maken. Ik wist toen ook wat ik zelf in huis had om een man gelukkig te maken. Met die kennis ben ik gaan zoeken en ik heb mijn man gevonden.
Is hij perfect? Nee, dat zou onmogelijk zijn. Niemand is perfect. Maar hij is in veel opzichten wel perfect voor mij. Een warme man, die niet bang is om zijn liefde te tonen. Een echte vriend, kameraad en minnaar. Iemand waarmee ik vreselijk kan lachen, mee kan huilen en met wie ik mijn passie voor reizen, wandelen, de natuur en lezen kan delen.
Natuurlijk hebben we wel eens onenigheid. Hij is wie hij is, ik ben wie ik ben. We hebben alle twee onze bagage en gevoeligheden. Maar als je dat beseft en er ook nog met elkaar over kunt communiceren, wat kun je het dan leuk hebben!
vrijdag 31 oktober 2008 om 08:52
quote:Reiger100 schreef op 30 oktober 2008 @ 22:09:
[...]Maar ik begrijp niet waarom singles meer dan andere mensen verplichtingen zouden hebben die niet alleen hen aangaan.
Verplichtingen aan de zaken waar ikzelf erg veel waarde aan hecht. Dingen die ik niet zomaar over boord zou willen gooien voor 'n man.
Wat ik al eerder schreef: ik heb veel behoefte aan rust (tenzij ik zelf 'n wilde bui heb) dus samenleven zal altijd voor frictie zorgen aangezien de momenten waarop jij lekker in alle stilte wat wilt aanmodderen je partner misschien muziek wil draaien, gitaar wil spelen, vrienden wil laten overkomen etc.
Verder zou ik mijn huis niet op 't spel zetten voor 'n relatie. Ik woon nu heerlijk vrijstaand in 'n pracht huisje. Als ik opnieuw zou moeten beginnen zou ik iets als dit niet meer kunnen betalen. Als ik 'n partner mede-eigenaar zou laten worden zou ik 'm moeten uitkopen als de relatie strandt. Beiden geen optie voor mij dus.
Verder hecht ik veel aan contact met mijn ouders en woon bij hen in de buurt. Maar als aan 'n relatie de verplichting zou vast hangen dat ik ook elke week bij schoonfamilie op bezoek zou moeten zou ik dat echt way to much vinden.
Vandaar 'n vriendje waarmee je samen qualitytime hebt op ca. 2 dagen in de week zonder dat je dan mee gesleept wordt naar wederzijdse verplichtingen, lijkt mij de meest ideale situatie.
Hoe ouder ik word, hoe meer ik trouw wil blijven aan mijn eigen behoeften.
[...]Maar ik begrijp niet waarom singles meer dan andere mensen verplichtingen zouden hebben die niet alleen hen aangaan.
Verplichtingen aan de zaken waar ikzelf erg veel waarde aan hecht. Dingen die ik niet zomaar over boord zou willen gooien voor 'n man.
Wat ik al eerder schreef: ik heb veel behoefte aan rust (tenzij ik zelf 'n wilde bui heb) dus samenleven zal altijd voor frictie zorgen aangezien de momenten waarop jij lekker in alle stilte wat wilt aanmodderen je partner misschien muziek wil draaien, gitaar wil spelen, vrienden wil laten overkomen etc.
Verder zou ik mijn huis niet op 't spel zetten voor 'n relatie. Ik woon nu heerlijk vrijstaand in 'n pracht huisje. Als ik opnieuw zou moeten beginnen zou ik iets als dit niet meer kunnen betalen. Als ik 'n partner mede-eigenaar zou laten worden zou ik 'm moeten uitkopen als de relatie strandt. Beiden geen optie voor mij dus.
Verder hecht ik veel aan contact met mijn ouders en woon bij hen in de buurt. Maar als aan 'n relatie de verplichting zou vast hangen dat ik ook elke week bij schoonfamilie op bezoek zou moeten zou ik dat echt way to much vinden.
Vandaar 'n vriendje waarmee je samen qualitytime hebt op ca. 2 dagen in de week zonder dat je dan mee gesleept wordt naar wederzijdse verplichtingen, lijkt mij de meest ideale situatie.
Hoe ouder ik word, hoe meer ik trouw wil blijven aan mijn eigen behoeften.
vrijdag 31 oktober 2008 om 09:41
quote:blijfgewoonbianca schreef op 30 oktober 2008 @ 08:18:
Drie maanden tot een half jaar in je uppie op reis ; moet kunnen .
Heb je " niet zo'n zin " in je schoonouders , een feest van je partners werk ; gewoon niet gaan .
Begint je relatie al ongelooflijk k*t ; blijf niet hangen in die beginfase van gezellige dingen doen ; ga samen naar een therapeut !
Maak schema's van wie doet wat en zorg ervoor dat je niet één kopje meer afwast dan de ander .
Houd je geld vooral voor jezelf zodat je geen eurocent betaalt aan de hobby van de ander .
Geef niets op , doe niets tegen je zin , pak de ander terug waar je maar kan en blijf héél dicht bij jezelf ....
Misschien voor " de jeugd " heel normaal .
Maar in mijn ogen zijn relaties er niet leuker op geworden .
Maar goed , voor wie modern wil zijn : Ik heb me helemaal ingelezen , dus degene die een héle liefdevolle relatie hebben kunnen NU en HIER tips krijgen voor een eigentijdse relatie .Ik ben 35 jaar en ik zoek geen "eigentijdse" relatie in de betekenis van hierboven maar een liefdevolle relatie waarbij je geeft en krijgt en je allebei door de relatie een nog leuker leven krijgt.
Ik heb al verschillende relaties achter de rug waarbij dat niet het geval uiteindelijk was. En ik sta inmiddels versteld van de vele mensen die denken dat een relatie bestaat uit twee individuën die op geen enkel moment hun "persoonlijke vrijheid" willen laten aansluiten bij een collectief gelukkig samen zijn. En ook denken dat dat geheel niet mogelijk is.
Persoonlijke vrijheid heb ik erg hoog staan maar in de betekenis waarin zij dat bedoelen gaat het meer om verwende kinderen die gewend zijn altijd hun zin te krijgen en denken dat hun geluk afhankelijk is van de materiële zaken en genotservaringen die ze nastreven en desnoods gaan ze daarvoor over lijken.
Als je tegenwoordig zegt dat je graag een vaste relatie zou willen wordt je bijkans uitgelachen en gezegd dat je niet zo naïef moet doen en lekker lang leve de lol moet leven. Warmte, gezelligheid, op elkaar aan kunnen, samen iets opbouwen, daarvan weet men gewoon de betekenis niet meer. Het wordt vertaald naar aanhankelijk, claimen, elkaar de vrijheid ontnemen, beperking in de individuële groei.
Ik vind het erg jammer dat het lijkt of de wereld die kant op verandert en mensen maar een beetje langs elkaar heen leven zonder nog empathie en gevoel met en voor elkaar. Er zijn zoveel dingen die zo mooi zijn in een relatie waarbij je rekening houdt met elkaar en het geen toestemming vragen wordt of alleen je eigen gang gaan, maar een overleg waardoor beide partners zichzelf beter kunnen ontwikkelen en groeien vanuit een goede stabiele basis dan in je eentje.
Drie maanden tot een half jaar in je uppie op reis ; moet kunnen .
Heb je " niet zo'n zin " in je schoonouders , een feest van je partners werk ; gewoon niet gaan .
Begint je relatie al ongelooflijk k*t ; blijf niet hangen in die beginfase van gezellige dingen doen ; ga samen naar een therapeut !
Maak schema's van wie doet wat en zorg ervoor dat je niet één kopje meer afwast dan de ander .
Houd je geld vooral voor jezelf zodat je geen eurocent betaalt aan de hobby van de ander .
Geef niets op , doe niets tegen je zin , pak de ander terug waar je maar kan en blijf héél dicht bij jezelf ....
Misschien voor " de jeugd " heel normaal .
Maar in mijn ogen zijn relaties er niet leuker op geworden .
Maar goed , voor wie modern wil zijn : Ik heb me helemaal ingelezen , dus degene die een héle liefdevolle relatie hebben kunnen NU en HIER tips krijgen voor een eigentijdse relatie .Ik ben 35 jaar en ik zoek geen "eigentijdse" relatie in de betekenis van hierboven maar een liefdevolle relatie waarbij je geeft en krijgt en je allebei door de relatie een nog leuker leven krijgt.
Ik heb al verschillende relaties achter de rug waarbij dat niet het geval uiteindelijk was. En ik sta inmiddels versteld van de vele mensen die denken dat een relatie bestaat uit twee individuën die op geen enkel moment hun "persoonlijke vrijheid" willen laten aansluiten bij een collectief gelukkig samen zijn. En ook denken dat dat geheel niet mogelijk is.
Persoonlijke vrijheid heb ik erg hoog staan maar in de betekenis waarin zij dat bedoelen gaat het meer om verwende kinderen die gewend zijn altijd hun zin te krijgen en denken dat hun geluk afhankelijk is van de materiële zaken en genotservaringen die ze nastreven en desnoods gaan ze daarvoor over lijken.
Als je tegenwoordig zegt dat je graag een vaste relatie zou willen wordt je bijkans uitgelachen en gezegd dat je niet zo naïef moet doen en lekker lang leve de lol moet leven. Warmte, gezelligheid, op elkaar aan kunnen, samen iets opbouwen, daarvan weet men gewoon de betekenis niet meer. Het wordt vertaald naar aanhankelijk, claimen, elkaar de vrijheid ontnemen, beperking in de individuële groei.
Ik vind het erg jammer dat het lijkt of de wereld die kant op verandert en mensen maar een beetje langs elkaar heen leven zonder nog empathie en gevoel met en voor elkaar. Er zijn zoveel dingen die zo mooi zijn in een relatie waarbij je rekening houdt met elkaar en het geen toestemming vragen wordt of alleen je eigen gang gaan, maar een overleg waardoor beide partners zichzelf beter kunnen ontwikkelen en groeien vanuit een goede stabiele basis dan in je eentje.
vrijdag 31 oktober 2008 om 10:07
Ik zie dus veel rust willen of muziek op 10, veel werken of juist een beetje flierefluiteren, graag op vakantie of liever thuis, zijn huis of jouw huis, heel veel van die dingen zijn naar mijn idee geen overkomelijke problemen voor een relatie. Vaak zoek je toch een partner uit waarmee het op die gebieden een beetje klikt en je wat aansluiting vindt bij elkaar en er zijn zóveel mogelijkheden om tot een prima oplossing te komen dat ik mij afvraag of mensen gewoon steeds minder creatief worden door de consumptiemaatschappij waarbij alles op een presenteerblaadje wordt aangereikt.
Ik ben zelf iemand die graag bij haar partner is maar toen mijn vriend een half jaar voor werk weg moest zei ik prima, toen ik later een andere vriend kreeg die ook veel weg moest en ik hem in totaal maar de helft van het jaar zag dacht ik mooi. Willen ze bij hun ex gaan klussen ook goed. Spreken ze er nog 10 op MSN prima. En dan nóg werd mij eens verteld dat ik claimde omdat ik het in mijn hoofd haalde om op een avond graag bij hem te willen slapen en ik zei is het goed als ik even langskom. Hij zei jawel je claimt me niet maar het is mijn gevoel van wel, tja... Terwijl het omgekeerd nooit een probleem was en hij zelfs graag wilde samenwonen waarbij hij juist gráág met mij samen wilde zijn... Volgens mij wordt die "je-moet-je-vooral-niet-laten-claimen" en "individuele vrijheid" er zo ingestampt vanuit alle kanten dat er maar iets hoeft te gebeuren of mensen voelen zich blijkbaar belemmerd door iets wat in mijn ogen nog geeneens de moeite waard is om met mijn ogen te knipperen.
Als dan uiteindelijk blijkt dat ik met veel plezier de ander zijn dingen gun maar er niets voor terug krijg raakt de verhouding zoek. Mijn vriend kwam er trouwens zelf achter dat een half jaar weg idd wel erg lang was om weg te zijn van degene waar je van houdt en kwam eerder thuis maar onze relatie bleek sowieso al niet goed te zitten... Als iemand dat nu nog eens zou willen dan ga ik er eigenlijk vanuit dat hij niet van mij houdt zoals ik dat wil. Naar mijn idee wil je in een goede relatie samen groeien en maak je samen keuzes die de relatie bevorderen. Soms is dat wat vrijheid maar meestal juist meer rekening houden met elkaar.
Ik ben zelf iemand die graag bij haar partner is maar toen mijn vriend een half jaar voor werk weg moest zei ik prima, toen ik later een andere vriend kreeg die ook veel weg moest en ik hem in totaal maar de helft van het jaar zag dacht ik mooi. Willen ze bij hun ex gaan klussen ook goed. Spreken ze er nog 10 op MSN prima. En dan nóg werd mij eens verteld dat ik claimde omdat ik het in mijn hoofd haalde om op een avond graag bij hem te willen slapen en ik zei is het goed als ik even langskom. Hij zei jawel je claimt me niet maar het is mijn gevoel van wel, tja... Terwijl het omgekeerd nooit een probleem was en hij zelfs graag wilde samenwonen waarbij hij juist gráág met mij samen wilde zijn... Volgens mij wordt die "je-moet-je-vooral-niet-laten-claimen" en "individuele vrijheid" er zo ingestampt vanuit alle kanten dat er maar iets hoeft te gebeuren of mensen voelen zich blijkbaar belemmerd door iets wat in mijn ogen nog geeneens de moeite waard is om met mijn ogen te knipperen.
Als dan uiteindelijk blijkt dat ik met veel plezier de ander zijn dingen gun maar er niets voor terug krijg raakt de verhouding zoek. Mijn vriend kwam er trouwens zelf achter dat een half jaar weg idd wel erg lang was om weg te zijn van degene waar je van houdt en kwam eerder thuis maar onze relatie bleek sowieso al niet goed te zitten... Als iemand dat nu nog eens zou willen dan ga ik er eigenlijk vanuit dat hij niet van mij houdt zoals ik dat wil. Naar mijn idee wil je in een goede relatie samen groeien en maak je samen keuzes die de relatie bevorderen. Soms is dat wat vrijheid maar meestal juist meer rekening houden met elkaar.
vrijdag 31 oktober 2008 om 10:15
quote:AnimaJoy schreef op 31 oktober 2008 @ 10:07:
Ik zie dus veel rust willen of muziek op 10, veel werken of juist een beetje flierefluiteren, graag op vakantie of liever thuis, zijn huis of jouw huis, heel veel van die dingen zijn naar mijn idee geen overkomelijke problemen voor een relatie. Vaak zoek je toch een partner uit waarmee het op die gebieden een beetje klikt en je wat aansluiting vindt bij elkaar en er zijn zóveel mogelijkheden om tot een prima oplossing te komen dat ik mij afvraag of mensen gewoon steeds minder creatief worden door de consumptiemaatschappij waarbij alles op een presenteerblaadje wordt aangereikt. Maar waarom zou je concessies moeten doen aan je eigen behoeften? Er is toch geen enkele noodzaak meer om met iemand samen te moeten leven? Als je zelf onafhankelijk bent door werk kun je in je eigen behoeften voorzien. De behoefte aan 'n partner is voor mij gewoon vele malen kleiner dan mijn andere behoeften.
Ik zie dus veel rust willen of muziek op 10, veel werken of juist een beetje flierefluiteren, graag op vakantie of liever thuis, zijn huis of jouw huis, heel veel van die dingen zijn naar mijn idee geen overkomelijke problemen voor een relatie. Vaak zoek je toch een partner uit waarmee het op die gebieden een beetje klikt en je wat aansluiting vindt bij elkaar en er zijn zóveel mogelijkheden om tot een prima oplossing te komen dat ik mij afvraag of mensen gewoon steeds minder creatief worden door de consumptiemaatschappij waarbij alles op een presenteerblaadje wordt aangereikt. Maar waarom zou je concessies moeten doen aan je eigen behoeften? Er is toch geen enkele noodzaak meer om met iemand samen te moeten leven? Als je zelf onafhankelijk bent door werk kun je in je eigen behoeften voorzien. De behoefte aan 'n partner is voor mij gewoon vele malen kleiner dan mijn andere behoeften.
vrijdag 31 oktober 2008 om 10:26
quote:elninjoo schreef op 31 oktober 2008 @ 10:15:
[...]
Maar waarom zou je concessies moeten doen aan je eigen behoeften? Er is toch geen enkele noodzaak meer om met iemand samen te moeten leven? Als je zelf onafhankelijk bent door werk kun je in je eigen behoeften voorzien. De behoefte aan 'n partner is voor mij gewoon vele malen kleiner dan mijn andere behoeften.
Hoi Elninjoo, je hoeft geen concessies te doen als je dat niet wilt doen. Maar ik vind het wel jammer dat de meerwaarde die een relatie vaak wel kan geven tegenwoordig wordt afgedaan op een vrij negatieve manier terwijl ik zo'n relatie juist als iets moois zie.
En ja ik kan mijn eigen geld verdienen, ben onafhankelijk maar een maatje waar ik 's avonds tegen aan kan kruipen, iemand die mij beter kent omdat hij met mij samenleeft en iemand waarmee je echt een band voor het leven hebt zoals ik dat in goede relaties zie is dus een andere band naar mijn idee dan zelfs een goede vriendschap.
Heb jij daar dan geen behoefte aan en zie je dat niet als meerwaarde?
[...]
Maar waarom zou je concessies moeten doen aan je eigen behoeften? Er is toch geen enkele noodzaak meer om met iemand samen te moeten leven? Als je zelf onafhankelijk bent door werk kun je in je eigen behoeften voorzien. De behoefte aan 'n partner is voor mij gewoon vele malen kleiner dan mijn andere behoeften.
Hoi Elninjoo, je hoeft geen concessies te doen als je dat niet wilt doen. Maar ik vind het wel jammer dat de meerwaarde die een relatie vaak wel kan geven tegenwoordig wordt afgedaan op een vrij negatieve manier terwijl ik zo'n relatie juist als iets moois zie.
En ja ik kan mijn eigen geld verdienen, ben onafhankelijk maar een maatje waar ik 's avonds tegen aan kan kruipen, iemand die mij beter kent omdat hij met mij samenleeft en iemand waarmee je echt een band voor het leven hebt zoals ik dat in goede relaties zie is dus een andere band naar mijn idee dan zelfs een goede vriendschap.
Heb jij daar dan geen behoefte aan en zie je dat niet als meerwaarde?
vrijdag 31 oktober 2008 om 10:32
Ik zou nog heel veel meer willen zeggen, weten etc. Maar iets wat ik ook nog zeker belangrijk vind is dat het voor mij niet voelt als "concessie" doen maar als "groei", dat ik kijk of dingen niet ook op een andere manier wellicht niet leuker zijn of ik er een weg in kan vinden die óók bij mij past. En vaak is dat wel het geval.
vrijdag 31 oktober 2008 om 10:42
En over gevoel versus de situatie. Ik heb al zo vaak meegemaakt dat iemand iets vóelde wat níet van toepassing was op de situatie. Zoals mijn vriend die zich geclaimd voelde terwijl er werkelijk geen enkele aanleiding voor was. En hij zelf toegaf dat ik hem niet claimde. Het was uiteindelijk wel het einde van de relatie.
Naar mijn idee kun je zo'n gevoel toch beter kijken hoe je dat in overeenstemming brengt met een wel van toepassing zijnde situatie. En zitten veel mensen met onbewuste processen in hun hoofd van eerdere ervaringen of zienswijzen die ze verkeerd toepassen. En dat vind ik dan weer niet eerlijk. Want als je dan omgaat met iemand die wél graag kijkt naar oplossingen en overal uitkomt en daardoor juist heel gelukkig is versus iemand die wegloopt van zijn gevoelens en de situatie, zo zie ik dat dan, breng je de ander gevoelsmatig toch behoorlijk in de problemen.
(dit is niet aan jou gericht trouwens Elninjoo maar meer mijn idee over wat er misgaat in mijn eigen pogingen tot wél een vaste relatie waarin de ander liever geen écht contact aangaat met de partner maar elk moment kan opstappen vanwege zómaar een gevoel waarvan ze niet willen kijken waar dat nou echt vandaan komt en ze dus zéggen wel een relatie met je te willen).
Naar mijn idee kun je zo'n gevoel toch beter kijken hoe je dat in overeenstemming brengt met een wel van toepassing zijnde situatie. En zitten veel mensen met onbewuste processen in hun hoofd van eerdere ervaringen of zienswijzen die ze verkeerd toepassen. En dat vind ik dan weer niet eerlijk. Want als je dan omgaat met iemand die wél graag kijkt naar oplossingen en overal uitkomt en daardoor juist heel gelukkig is versus iemand die wegloopt van zijn gevoelens en de situatie, zo zie ik dat dan, breng je de ander gevoelsmatig toch behoorlijk in de problemen.
(dit is niet aan jou gericht trouwens Elninjoo maar meer mijn idee over wat er misgaat in mijn eigen pogingen tot wél een vaste relatie waarin de ander liever geen écht contact aangaat met de partner maar elk moment kan opstappen vanwege zómaar een gevoel waarvan ze niet willen kijken waar dat nou echt vandaan komt en ze dus zéggen wel een relatie met je te willen).
vrijdag 31 oktober 2008 om 10:44
quote:AnimaJoy schreef op 31 oktober 2008 @ 10:26:
[...]
Hoi Elninjoo, je hoeft geen concessies te doen als je dat niet wilt doen. Maar ik vind het wel jammer dat de meerwaarde die een relatie vaak wel kan geven tegenwoordig wordt afgedaan op een vrij negatieve manier terwijl ik zo'n relatie juist als iets moois zie.
En ja ik kan mijn eigen geld verdienen, ben onafhankelijk maar een maatje waar ik 's avonds tegen aan kan kruipen, iemand die mij beter kent omdat hij met mij samenleeft en iemand waarmee je echt een band voor het leven hebt zoals ik dat in goede relaties zie is dus een andere band naar mijn idee dan zelfs een goede vriendschap.
Heb jij daar dan geen behoefte aan en zie je dat niet als meerwaarde?Ik dacht het ook altijd te ambiëren, een vaste partner/liefde voor de rest van mijn leven. Maar eerlijk gezegd geloof ik er niet meer zo in. Hoewel ik van thuis uit 't goede voorbeeld heb meegekregen door mijn ouders die nu na 45 jaar huwelijk nog steeds gelukkig met elkaar zijn. Maar mijn eigen relaties zijn allemaal op niets uitgelopen dus investeren in 'n nieuwe poging ten koste van mijzelf doe ik niet meer. Ik was in de meeste gevallen overigens degene die vocht voor de relatie terwijl de man in kwestie 'm al afdankte. Vandaar misschien ook dat ik het de energie niet meer waard vind. Je kunt er toch niet van op aan, want in 't begin ben je zijn alles en heeft ie nog nooit zo'n goede band met iemand gehad als met jou, maar daar komt blijkbaar toch altijd 'n keer 'n einde aan.
[...]
Hoi Elninjoo, je hoeft geen concessies te doen als je dat niet wilt doen. Maar ik vind het wel jammer dat de meerwaarde die een relatie vaak wel kan geven tegenwoordig wordt afgedaan op een vrij negatieve manier terwijl ik zo'n relatie juist als iets moois zie.
En ja ik kan mijn eigen geld verdienen, ben onafhankelijk maar een maatje waar ik 's avonds tegen aan kan kruipen, iemand die mij beter kent omdat hij met mij samenleeft en iemand waarmee je echt een band voor het leven hebt zoals ik dat in goede relaties zie is dus een andere band naar mijn idee dan zelfs een goede vriendschap.
Heb jij daar dan geen behoefte aan en zie je dat niet als meerwaarde?Ik dacht het ook altijd te ambiëren, een vaste partner/liefde voor de rest van mijn leven. Maar eerlijk gezegd geloof ik er niet meer zo in. Hoewel ik van thuis uit 't goede voorbeeld heb meegekregen door mijn ouders die nu na 45 jaar huwelijk nog steeds gelukkig met elkaar zijn. Maar mijn eigen relaties zijn allemaal op niets uitgelopen dus investeren in 'n nieuwe poging ten koste van mijzelf doe ik niet meer. Ik was in de meeste gevallen overigens degene die vocht voor de relatie terwijl de man in kwestie 'm al afdankte. Vandaar misschien ook dat ik het de energie niet meer waard vind. Je kunt er toch niet van op aan, want in 't begin ben je zijn alles en heeft ie nog nooit zo'n goede band met iemand gehad als met jou, maar daar komt blijkbaar toch altijd 'n keer 'n einde aan.
