Relaties
alle pijlers
écht leuke relaties vandaag de dag ...
donderdag 30 oktober 2008 om 08:18
Drie maanden tot een half jaar in je uppie op reis ; moet kunnen .
Heb je " niet zo'n zin " in je schoonouders , een feest van je partners werk ; gewoon niet gaan .
Begint je relatie al ongelooflijk k*t ; blijf niet hangen in die beginfase van gezellige dingen doen ; ga samen naar een therapeut !
Maak schema's van wie doet wat en zorg ervoor dat je niet één kopje meer afwast dan de ander .
Houd je geld vooral voor jezelf zodat je geen eurocent betaalt aan de hobby van de ander .
Geef niets op , doe niets tegen je zin , pak de ander terug waar je maar kan en blijf héél dicht bij jezelf ....
Misschien voor " de jeugd " heel normaal .
Maar in mijn ogen zijn relaties er niet leuker op geworden .
Maar goed , voor wie modern wil zijn : Ik heb me helemaal ingelezen , dus degene die een héle liefdevolle relatie hebben kunnen NU en HIER tips krijgen voor een eigentijdse relatie .
Heb je " niet zo'n zin " in je schoonouders , een feest van je partners werk ; gewoon niet gaan .
Begint je relatie al ongelooflijk k*t ; blijf niet hangen in die beginfase van gezellige dingen doen ; ga samen naar een therapeut !
Maak schema's van wie doet wat en zorg ervoor dat je niet één kopje meer afwast dan de ander .
Houd je geld vooral voor jezelf zodat je geen eurocent betaalt aan de hobby van de ander .
Geef niets op , doe niets tegen je zin , pak de ander terug waar je maar kan en blijf héél dicht bij jezelf ....
Misschien voor " de jeugd " heel normaal .
Maar in mijn ogen zijn relaties er niet leuker op geworden .
Maar goed , voor wie modern wil zijn : Ik heb me helemaal ingelezen , dus degene die een héle liefdevolle relatie hebben kunnen NU en HIER tips krijgen voor een eigentijdse relatie .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 30 oktober 2008 om 12:08
donderdag 30 oktober 2008 om 12:14
quote:dubiootje schreef op 30 oktober 2008 @ 11:57:
Evidenza, ik ben inderdaad blij dat ik niet meer in die relatie zit, en je hebt gelijk dat ik op dat moment niet zag wat er gebeurde. Andersom kan het natuurlijk ook gebeuren dat ik een heel leuke vent tref die oprecht alleen maar het beste voor mij wil, en dat ik als een gek op mijn strepen ga lopen staan, uit angst voor herhaling. Terwijl het helemaal niet nodig is. Dan zie ik de zaken misschien ook niet zo helder.
Dat vind ik lastig, want ook dat kan problemen geven (dat is denk ik wat BGB bedoelt, moet je nou voortdurend zo op je strepen staan?).
Overleg kan over kleine dingen zijn (wat je in het weekend wilt gaan doen) of grote dingen (wel of geen kinderen, wel of niet dat huis kopen). Eigenlijk alle dingen waar je het niet direct over eens bent.
Nou zijn man en ik het vaak eens over belangrijke dingen. En eigenlijk ook over onbelangrijke dingen nu ik er zo over nadenk. En dat terwijl we zoals ik zei hele verschillende persoonlijkheden zijn. Wat we in het weekend zullen gaan doen komt vaak al ter sprake doordeweeks. Soms moet ik naar klanten en combineren we dat met iets leuks doen in die betreffende plaats. Soms gaan we winkelen omdat één van twee aangeeft iets nieuws te willen ofzo. Het gaat gewoon automatisch.
Wel of geen kinderen was een mededeling van mijn kant. Geen overleg over mogelijk. Ik wil ze niet. Dus daar moest hij al heel vroeg in de relatie over nadenken. Hij dacht er gelukkig hetzelfde over. Maar had hij er anders over gedacht en wilde hij ze wel, dan had overleg niet geholpen. Als je fundamenteel anders denkt kun je overleggen wat je wilt, maar je krijgt het nooit bij elkaar.
Een huis kopen dat doe je samen, vind ik geen overleg.
Zoals ik al zei kom je met gezond verstand een heel end. Ik weet dat man op vrijdag graag naar het voetbal gaat. Dan maak ik geen afspraak voor ons samen om op visite te gaan of uit eten te gaan.
Hemel, ik kan echt niks verzinnen waarover ik of man zou moeten overleggen.
Evidenza, ik ben inderdaad blij dat ik niet meer in die relatie zit, en je hebt gelijk dat ik op dat moment niet zag wat er gebeurde. Andersom kan het natuurlijk ook gebeuren dat ik een heel leuke vent tref die oprecht alleen maar het beste voor mij wil, en dat ik als een gek op mijn strepen ga lopen staan, uit angst voor herhaling. Terwijl het helemaal niet nodig is. Dan zie ik de zaken misschien ook niet zo helder.
Dat vind ik lastig, want ook dat kan problemen geven (dat is denk ik wat BGB bedoelt, moet je nou voortdurend zo op je strepen staan?).
Overleg kan over kleine dingen zijn (wat je in het weekend wilt gaan doen) of grote dingen (wel of geen kinderen, wel of niet dat huis kopen). Eigenlijk alle dingen waar je het niet direct over eens bent.
Nou zijn man en ik het vaak eens over belangrijke dingen. En eigenlijk ook over onbelangrijke dingen nu ik er zo over nadenk. En dat terwijl we zoals ik zei hele verschillende persoonlijkheden zijn. Wat we in het weekend zullen gaan doen komt vaak al ter sprake doordeweeks. Soms moet ik naar klanten en combineren we dat met iets leuks doen in die betreffende plaats. Soms gaan we winkelen omdat één van twee aangeeft iets nieuws te willen ofzo. Het gaat gewoon automatisch.
Wel of geen kinderen was een mededeling van mijn kant. Geen overleg over mogelijk. Ik wil ze niet. Dus daar moest hij al heel vroeg in de relatie over nadenken. Hij dacht er gelukkig hetzelfde over. Maar had hij er anders over gedacht en wilde hij ze wel, dan had overleg niet geholpen. Als je fundamenteel anders denkt kun je overleggen wat je wilt, maar je krijgt het nooit bij elkaar.
Een huis kopen dat doe je samen, vind ik geen overleg.
Zoals ik al zei kom je met gezond verstand een heel end. Ik weet dat man op vrijdag graag naar het voetbal gaat. Dan maak ik geen afspraak voor ons samen om op visite te gaan of uit eten te gaan.
Hemel, ik kan echt niks verzinnen waarover ik of man zou moeten overleggen.
donderdag 30 oktober 2008 om 12:15
quote:krokusje schreef op 30 oktober 2008 @ 08:52:
ik vind het ook altijd zo sneu als mensen een beetje verbitterd zijn over het hebben van een relatie. De relatie tussen mij en mijn man is gebaseerd op de zgn oude stempel, met heel veel eigentijdse elementen. Ik mag mijn man dus tegenspreken , heb een eigen inkomen (die wel op de grote hoop gaat), en ik doe met heel veel liefde zijn was omdat hij er een hekel aan heeft.
Ik ben volledig onafhankelijk van mijn man, en toch gooien we alles op een grote hoop en werk ik een dag minder dan hem om voor onze zoon te zorgen. Soms lees ik hier als reactie, ja maar stel dat je uit elkaar gaat? Wat heb je dan nog?
Daar wil ik niet eens aan denken. Man en ik hebben een belofte gemaakt, en er moeten wel hele rare dingen gebeuren willen we uit elkaar gaan. We hebben net een klein dipje gehad, maar geen haar op mijn hoofd heeft ooit gedacht dat ik bij hem weg wilde.Krokusje, je bent een vrouw naar mijn hart!
ik vind het ook altijd zo sneu als mensen een beetje verbitterd zijn over het hebben van een relatie. De relatie tussen mij en mijn man is gebaseerd op de zgn oude stempel, met heel veel eigentijdse elementen. Ik mag mijn man dus tegenspreken , heb een eigen inkomen (die wel op de grote hoop gaat), en ik doe met heel veel liefde zijn was omdat hij er een hekel aan heeft.
Ik ben volledig onafhankelijk van mijn man, en toch gooien we alles op een grote hoop en werk ik een dag minder dan hem om voor onze zoon te zorgen. Soms lees ik hier als reactie, ja maar stel dat je uit elkaar gaat? Wat heb je dan nog?
Daar wil ik niet eens aan denken. Man en ik hebben een belofte gemaakt, en er moeten wel hele rare dingen gebeuren willen we uit elkaar gaan. We hebben net een klein dipje gehad, maar geen haar op mijn hoofd heeft ooit gedacht dat ik bij hem weg wilde.Krokusje, je bent een vrouw naar mijn hart!
donderdag 30 oktober 2008 om 12:17
quote:blijfgewoonbianca schreef op 30 oktober 2008 @ 11:25:
Misschien is dat het wel , in dat andere topic ; dat sommigen zich niet kunnen voorstellen dat het als een soort van amputatie voelt ?
Als mijn man voor zijn werk een paar dagen weg moet dan hoop ik dat hij het ook heel leuk heeft , maar ik voel me wel een soort van " afgesneden " . En ja , dan heb je mazzel als de ander dat ook zo voelt en met liefde een keer 300 km rijdt voor een nachtje samen .
Als je daar beiden heel anders in staat en de ander zonder " moeite " zes maanden zonder je kan , dan kan ik me voorstellen dat je daar voor jezelf ( bij jezelf blijven ) conclusies aan verbindt .
Je leven bestaat toch niet alleen maar uit het heel dicht bij je hebben van je partner? Toen ik mijn vriend leerde kennen woonden we op 250 km bij elkaar vandaan. Natuurlijk wil je zoveel mogelijk bij elkaar zijn, maar je zit nu eenmaal niet in die luxepositie dat je even bij elkaar langs wipt. Ook heeft hij een half jaar in het buitenland gezeten. Tranen met tuiten gehuild op schiphol en het voelde idd alsof er een stukje van me was afgerukt, maar ik ben 2 keer langs geweest en we hebben er zelfs nog een lange vakantie in een aantal andere landen aan vast geplakt. Nu we samenwonen is hij ook regelmatig voor zijn werk een paar dagen weg of in het buitenland. Leuk? Nee, helemaal niet... dan mis ik hem enorm en vind ik het maar koud in het grote bed.
Maar kom op zeg, hij komt wel weer terug. De liefde is er geen haar minder om en ik ben prima in staat om dan mezelf te kunnen vermaken.
Misschien is dat het wel , in dat andere topic ; dat sommigen zich niet kunnen voorstellen dat het als een soort van amputatie voelt ?
Als mijn man voor zijn werk een paar dagen weg moet dan hoop ik dat hij het ook heel leuk heeft , maar ik voel me wel een soort van " afgesneden " . En ja , dan heb je mazzel als de ander dat ook zo voelt en met liefde een keer 300 km rijdt voor een nachtje samen .
Als je daar beiden heel anders in staat en de ander zonder " moeite " zes maanden zonder je kan , dan kan ik me voorstellen dat je daar voor jezelf ( bij jezelf blijven ) conclusies aan verbindt .
Je leven bestaat toch niet alleen maar uit het heel dicht bij je hebben van je partner? Toen ik mijn vriend leerde kennen woonden we op 250 km bij elkaar vandaan. Natuurlijk wil je zoveel mogelijk bij elkaar zijn, maar je zit nu eenmaal niet in die luxepositie dat je even bij elkaar langs wipt. Ook heeft hij een half jaar in het buitenland gezeten. Tranen met tuiten gehuild op schiphol en het voelde idd alsof er een stukje van me was afgerukt, maar ik ben 2 keer langs geweest en we hebben er zelfs nog een lange vakantie in een aantal andere landen aan vast geplakt. Nu we samenwonen is hij ook regelmatig voor zijn werk een paar dagen weg of in het buitenland. Leuk? Nee, helemaal niet... dan mis ik hem enorm en vind ik het maar koud in het grote bed.
Maar kom op zeg, hij komt wel weer terug. De liefde is er geen haar minder om en ik ben prima in staat om dan mezelf te kunnen vermaken.
donderdag 30 oktober 2008 om 12:17
Ik herken dat "niet aan te ontkomen" dan weer minder; mijn man en ik werden ouders op het moment dat we elkaar nog niet eens als "vriendje/vriendinnetje" aanduidden. Strontverliefd, dat was ik wel, maar aan de toekomst dacht ik totaal niet, en hij ook niet. En toen bleek ik zwanger en we besloten er het beste van te maken. Gedurende ons huwelijk zijn we elkaar pas écht gaan leren kennen. We hebben heel wat strijd gevoerd, heel wat water bij de wijn gedaan (van beide kanten), zijn heus door wat dalen gegaan, maar bovenaan stond wel dat we het samen moesten rooien. Tegenwoordig hebben we een heel rustige relatie, gestoeld op diepe vriendschap, en daarnaast vind ik hem nog altijd een enorm lekker ding.
.
donderdag 30 oktober 2008 om 12:21
quote:Evidenza schreef op 30 oktober 2008 @ 12:14:
[...]
Hemel, ik kan echt niks verzinnen waarover ik of man zou moeten overleggen.Ik overleg heel erg veel met mijn man, maar wellicht is dat sowieso anders als er kinderen zijn. Als ik zeg "overleggen", dan doel ik op zaken als carrierekeuze (want dat heeft implicaties voor hem en voor ons gezin), avonden weg waardoor de ander dus thuis moet blijven, geldzaken (geen laarzen, wel een auto bijvoorbeeld) en keuzes voor de kinderen (schoolkeuze, regels etc.).
[...]
Hemel, ik kan echt niks verzinnen waarover ik of man zou moeten overleggen.Ik overleg heel erg veel met mijn man, maar wellicht is dat sowieso anders als er kinderen zijn. Als ik zeg "overleggen", dan doel ik op zaken als carrierekeuze (want dat heeft implicaties voor hem en voor ons gezin), avonden weg waardoor de ander dus thuis moet blijven, geldzaken (geen laarzen, wel een auto bijvoorbeeld) en keuzes voor de kinderen (schoolkeuze, regels etc.).
.
donderdag 30 oktober 2008 om 12:21
quote:elninjoo schreef op 30 oktober 2008 @ 08:30:
Inmiddels bijna 40
Helemaal offtopic, maareuh....had écht niet verwacht dat jij tegen de 40 liep
Voor de rest: bijna helemaal eens met BGB. En ik ben "jong", denk ik. Denk dat het meer met de aard van het beestje te maken heeft dan met de leeftijd van de personen (of met de tijdsgeest).
Inmiddels bijna 40
Helemaal offtopic, maareuh....had écht niet verwacht dat jij tegen de 40 liep
Voor de rest: bijna helemaal eens met BGB. En ik ben "jong", denk ik. Denk dat het meer met de aard van het beestje te maken heeft dan met de leeftijd van de personen (of met de tijdsgeest).
donderdag 30 oktober 2008 om 12:24
quote:Mariannanas schreef op 30 oktober 2008 @ 12:17:
Ik herken dat "niet aan te ontkomen" dan weer minder; mijn man en ik werden ouders op het moment dat we elkaar nog niet eens als "vriendje/vriendinnetje" aanduidden. Strontverliefd, dat was ik wel, maar aan de toekomst dacht ik totaal niet, en hij ook niet. En toen bleek ik zwanger en we besloten er het beste van te maken. Gedurende ons huwelijk zijn we elkaar pas écht gaan leren kennen. We hebben heel wat strijd gevoerd, heel wat water bij de wijn gedaan (van beide kanten), zijn heus door wat dalen gegaan, maar bovenaan stond wel dat we het samen moesten rooien. Tegenwoordig hebben we een heel rustige relatie, gestoeld op diepe vriendschap, en daarnaast vind ik hem nog altijd een enorm lekker ding.
Hij is leuk, dat klopt!
Hoewel er aan Lief niet te ontkomen was, wil dat niet zegge dat het altijd maar soepel gaat. We hebben ook perioden gehad dat we naar elkaar keken en dachten 'eh en het was de bedoeling dat wij het samen lèuk zouden hebben?'. Maar als je het grootste venijn er dan uitgeruzied hebt, ga je praten, en denken, en nog een beetje ruzien en kom je tot de conclusie dat alles anders moet, maar wel met elkaar. En dat lukt dan ook nog
Mijn Lief is misschien niet het prototype lekker ding, maar hij heeft de mooiste ogen en de meest geweldige armen. En ik ben nog nooit een man tegengekomen die ik leuker vind dan hij.
Ik herken dat "niet aan te ontkomen" dan weer minder; mijn man en ik werden ouders op het moment dat we elkaar nog niet eens als "vriendje/vriendinnetje" aanduidden. Strontverliefd, dat was ik wel, maar aan de toekomst dacht ik totaal niet, en hij ook niet. En toen bleek ik zwanger en we besloten er het beste van te maken. Gedurende ons huwelijk zijn we elkaar pas écht gaan leren kennen. We hebben heel wat strijd gevoerd, heel wat water bij de wijn gedaan (van beide kanten), zijn heus door wat dalen gegaan, maar bovenaan stond wel dat we het samen moesten rooien. Tegenwoordig hebben we een heel rustige relatie, gestoeld op diepe vriendschap, en daarnaast vind ik hem nog altijd een enorm lekker ding.
Hij is leuk, dat klopt!
Hoewel er aan Lief niet te ontkomen was, wil dat niet zegge dat het altijd maar soepel gaat. We hebben ook perioden gehad dat we naar elkaar keken en dachten 'eh en het was de bedoeling dat wij het samen lèuk zouden hebben?'. Maar als je het grootste venijn er dan uitgeruzied hebt, ga je praten, en denken, en nog een beetje ruzien en kom je tot de conclusie dat alles anders moet, maar wel met elkaar. En dat lukt dan ook nog
Mijn Lief is misschien niet het prototype lekker ding, maar hij heeft de mooiste ogen en de meest geweldige armen. En ik ben nog nooit een man tegengekomen die ik leuker vind dan hij.
donderdag 30 oktober 2008 om 12:25
quote:Mariannanas schreef op 30 oktober 2008 @ 12:21:
[...]
Ik overleg heel erg veel met mijn man, maar wellicht is dat sowieso anders als er kinderen zijn. Als ik zeg "overleggen", dan doel ik op zaken als carrierekeuze (want dat heeft implicaties voor hem en voor ons gezin), avonden weg waardoor de ander dus thuis moet blijven, geldzaken (geen laarzen, wel een auto bijvoorbeeld) en keuzes voor de kinderen (schoolkeuze, regels etc.).
Hmmm, veel dingen vallen voor mij dan niet onder overleggen, maar onder "praten over hoe we dat voor elkaar gaan krijgen". Als ik een carriereswitch zou willen maken, dan zou ik dat aan man vertellen. En dan zouden we kijken hoe we dat gingen doen. Zou man ontslag willen nemen, vice versa.
Geen laarzen wel een auto kan nooit een optie zijn
[...]
Ik overleg heel erg veel met mijn man, maar wellicht is dat sowieso anders als er kinderen zijn. Als ik zeg "overleggen", dan doel ik op zaken als carrierekeuze (want dat heeft implicaties voor hem en voor ons gezin), avonden weg waardoor de ander dus thuis moet blijven, geldzaken (geen laarzen, wel een auto bijvoorbeeld) en keuzes voor de kinderen (schoolkeuze, regels etc.).
Hmmm, veel dingen vallen voor mij dan niet onder overleggen, maar onder "praten over hoe we dat voor elkaar gaan krijgen". Als ik een carriereswitch zou willen maken, dan zou ik dat aan man vertellen. En dan zouden we kijken hoe we dat gingen doen. Zou man ontslag willen nemen, vice versa.
Geen laarzen wel een auto kan nooit een optie zijn
donderdag 30 oktober 2008 om 12:26
Ik weet uit ervaring dat je inderdaad een beetje geämputeerd bent als je partner op reis is, maar toch vind ik dat het moet kunnen. Wij overleggen als het om langer dan pakweg een week gaat, in elk geval altijd, maar als ik vandaag een meidenweekeind zou prikken ergens in januari, dan deel ik dat gewoon mee. Over het algemeen is het echter mijn man die op reis gaat, vanwege zijn werk en da's dan meteen voor langere periodes.
Natuurlijk mis ik hem verschrikkelijk als hij in India of zo zit, maar dat heb ik er wel voor over. Het zijn kansen die hij nu krijgt en ik vind dat hij ze dus ook moet grijpen, als ik straks werk wordt dat toch lastiger. Voor mezelf voelt het ook niet echt als een opoffering als ik er alleen voorsta, ik doe het graag voor hem en krijg er zelf ook wel wat voor terug. Dit jaar ben ik bijvoorbeeld in mijn eentje gaan kamperen met onze 4 jonge kinderen, iets dat ik anders niet zou doen. Het was dat hun vader ineens naar de andere kant van de wereld moest, terwijl we op vakantie zouden gaan. Dan kan je natuurlijk besluiten thuis te gaan zitten balen, maar ik vond dat ik dat tegenover de kinderen niet kon maken. Het was best een overwinning, maar we hebben een ontzettend leuke vakantie gehad, ik heb tijdens die vakantie veel meer ondernomen dan als we samen zouden zijn gegaan, gezorgd dat de oudste tòch een leuke verjaardag had en bovendien meer mensen leren kennen. Voelde me op de terugweg, met de vouwwagen weer prima in balans achter de auto en de kinderen tevreden op de achterbanken echt een supermoeder
Ik zou er trouwens heel anders over denken als mijn man meer dan gemiddeld 3 maanden per jaar weg was. In dat geval zou ik denk ik liever hebben dat hij een opdracht van een jaar kreeg, dan gingen we allemaal mee
Wat ik trouwens ook belangrijk vind, is dat hij hetzelfde doet voor mij. Als ik naar mijn zusje in Egypte wil, neemt hij vrij om op de kinderen te passen. Voor ons heeft dit te maken met elkaar stimuleren, motiveren, steunen, etc. Soms heb je daarin tegenstrijdige belangen, brengt de een een offer zodat de ander een droom kan najagen, maar zolang je beiden aan bod komt, is het prima!
Natuurlijk mis ik hem verschrikkelijk als hij in India of zo zit, maar dat heb ik er wel voor over. Het zijn kansen die hij nu krijgt en ik vind dat hij ze dus ook moet grijpen, als ik straks werk wordt dat toch lastiger. Voor mezelf voelt het ook niet echt als een opoffering als ik er alleen voorsta, ik doe het graag voor hem en krijg er zelf ook wel wat voor terug. Dit jaar ben ik bijvoorbeeld in mijn eentje gaan kamperen met onze 4 jonge kinderen, iets dat ik anders niet zou doen. Het was dat hun vader ineens naar de andere kant van de wereld moest, terwijl we op vakantie zouden gaan. Dan kan je natuurlijk besluiten thuis te gaan zitten balen, maar ik vond dat ik dat tegenover de kinderen niet kon maken. Het was best een overwinning, maar we hebben een ontzettend leuke vakantie gehad, ik heb tijdens die vakantie veel meer ondernomen dan als we samen zouden zijn gegaan, gezorgd dat de oudste tòch een leuke verjaardag had en bovendien meer mensen leren kennen. Voelde me op de terugweg, met de vouwwagen weer prima in balans achter de auto en de kinderen tevreden op de achterbanken echt een supermoeder
Ik zou er trouwens heel anders over denken als mijn man meer dan gemiddeld 3 maanden per jaar weg was. In dat geval zou ik denk ik liever hebben dat hij een opdracht van een jaar kreeg, dan gingen we allemaal mee
Wat ik trouwens ook belangrijk vind, is dat hij hetzelfde doet voor mij. Als ik naar mijn zusje in Egypte wil, neemt hij vrij om op de kinderen te passen. Voor ons heeft dit te maken met elkaar stimuleren, motiveren, steunen, etc. Soms heb je daarin tegenstrijdige belangen, brengt de een een offer zodat de ander een droom kan najagen, maar zolang je beiden aan bod komt, is het prima!
donderdag 30 oktober 2008 om 12:27
Ik heb nu een paar jaar een relatie met een man en we zijn waanzinnig gek op elkaar. Als ik dingen voor hem doe, voelt dat niet als opoffering, maar ik gun hem al het geluk in de wereld en vind het daarom fijn om iets voor hem te doen. En andersom ook, dat zit vaak in kleine dingen, hij brengt mij bijv. elke ochtend een kopje koffie op bed.
We werken allebei voor onzelf dus we betalen alles samen net hoe het uitkomt. Soms heeft hij meer geld, soms ik. Het is nooit bij me opgekomen om dat bij te houden of te verrekenen.
Bij mijn ex man lagen de verhoudingen echt scheef. Heel kort door de bocht: Ik deed alles voor hem en ook als het wat minder met hem ging, bleef ik mijn best doen. Want ja ik geloof dat je best wat voor elkaar over mag hebben. Andersom was dat helaas een stuk minder. De relatie eindigde ermee dat hij vreemdging met en vriendin van mij en ik met de kinderen kon oprotten, zodat hij met zijn nieuwe geliefde kon samenwonen.
Ik heb me behoorlijk hopeloos gevoeld, letterlijk op straat staan met een stel kleine kinderen. Dus al heb ik nog zoveel liefde voor en vertrouwen in mijn huidige geliefde, ik zal niet zo snel meer mijn eigen woonruimte opgeven. Wil gewoon nooit meer in zo'n situatie komen.
Maar gelukkig ben ik niet berekenend of verbitterd geraakt. Ik geloof nog steeds dat een gelijkwaardige en leuke relatie wel bestaat, want die heb ik zelf al bijna vier jaar.
We werken allebei voor onzelf dus we betalen alles samen net hoe het uitkomt. Soms heeft hij meer geld, soms ik. Het is nooit bij me opgekomen om dat bij te houden of te verrekenen.
Bij mijn ex man lagen de verhoudingen echt scheef. Heel kort door de bocht: Ik deed alles voor hem en ook als het wat minder met hem ging, bleef ik mijn best doen. Want ja ik geloof dat je best wat voor elkaar over mag hebben. Andersom was dat helaas een stuk minder. De relatie eindigde ermee dat hij vreemdging met en vriendin van mij en ik met de kinderen kon oprotten, zodat hij met zijn nieuwe geliefde kon samenwonen.
Ik heb me behoorlijk hopeloos gevoeld, letterlijk op straat staan met een stel kleine kinderen. Dus al heb ik nog zoveel liefde voor en vertrouwen in mijn huidige geliefde, ik zal niet zo snel meer mijn eigen woonruimte opgeven. Wil gewoon nooit meer in zo'n situatie komen.
Maar gelukkig ben ik niet berekenend of verbitterd geraakt. Ik geloof nog steeds dat een gelijkwaardige en leuke relatie wel bestaat, want die heb ik zelf al bijna vier jaar.
anoniem_61627 wijzigde dit bericht op 30-10-2008 12:28
Reden: tiepvaut
Reden: tiepvaut
% gewijzigd
donderdag 30 oktober 2008 om 12:30
quote:absoluteEinstein schreef op 30 oktober 2008 @ 12:03:
[...]
Kwam op m'n pad. Toeval. Er tegen aan gelopen.
De vorige had ik uitgekozen. Deze was niet aan te ontkomen.Mooi verwoord, absoluteEinstein. Het kan aan mijn stemming liggen (lichtelijk euforisch), maar ik heb zelden zo'n korte posting gelezen die zo veel stof tot nadenken geeft.
[...]
Kwam op m'n pad. Toeval. Er tegen aan gelopen.
De vorige had ik uitgekozen. Deze was niet aan te ontkomen.Mooi verwoord, absoluteEinstein. Het kan aan mijn stemming liggen (lichtelijk euforisch), maar ik heb zelden zo'n korte posting gelezen die zo veel stof tot nadenken geeft.
donderdag 30 oktober 2008 om 12:33
Normaal gesproken zit mijn man regelmatig voor zijn werk in het buitenland. De afgelopen tijd was ik ziek. Normaal gesproken zou hij in die periode zeker twee keer naar het buitenland geweest zijn. Nu niet. Dat viel me pas na een tijdje op. Dus ik vroeg hem of hij binnenkort nog weer weg moest. Nee, zei hij, ik heb begin januari al aangegeven op het werk dat ik pas weer naar het buitenland ga als jij weer beter bent.
Niks overleg, gewoon handelen. Zucht. Wat een geweldige man heb ik toch.
Niks overleg, gewoon handelen. Zucht. Wat een geweldige man heb ik toch.
donderdag 30 oktober 2008 om 12:35
quote:Evidenza schreef op 30 oktober 2008 @ 12:25:
[...]
Hmmm, veel dingen vallen voor mij dan niet onder overleggen, maar onder "praten over hoe we dat voor elkaar gaan krijgen". Als ik een carriereswitch zou willen maken, dan zou ik dat aan man vertellen. En dan zouden we kijken hoe we dat gingen doen. Zou man ontslag willen nemen, vice versa.
Geen laarzen wel een auto kan nooit een optie zijn
Met dat laatste ben ik het natuurlijk helemaal eens
Jouw "praten over hoe we dat voor elkaar gaan krijgen" is dus wat ik bedoel met "overleggen", denk ik.
[...]
Hmmm, veel dingen vallen voor mij dan niet onder overleggen, maar onder "praten over hoe we dat voor elkaar gaan krijgen". Als ik een carriereswitch zou willen maken, dan zou ik dat aan man vertellen. En dan zouden we kijken hoe we dat gingen doen. Zou man ontslag willen nemen, vice versa.
Geen laarzen wel een auto kan nooit een optie zijn
Met dat laatste ben ik het natuurlijk helemaal eens
Jouw "praten over hoe we dat voor elkaar gaan krijgen" is dus wat ik bedoel met "overleggen", denk ik.
.
donderdag 30 oktober 2008 om 12:47
Hoop toch wel nog eens een leuke relatie te kunnen opbouwen hoor. Vind er geen bal aan in mn eentje. Ja ik heb mn werk, vrienden, genoeg te doen buitenshuis...maar het alleen thuiskomen na al het leuks,...bah. Het alleen thuiskomen is leuker als je weet dat ietsje later mr right ook thuiskomt.
Ben met mn 37 mischien een beetje ouderwets ingesteld...mijn relatie-ideaal: alles op een hoop (allebei eigen potje 'zakgeld'), beetje aanteuten in het leven met en voor elkaar. T lijkt me heerlijk om ieders ouwe meuk samen te voegen (nou ja...t leukste van ieders meuk dan..
en er een knus nest van maken.
Sorry voor het hoge kneuterigheidsgehalte...
Ben met mn 37 mischien een beetje ouderwets ingesteld...mijn relatie-ideaal: alles op een hoop (allebei eigen potje 'zakgeld'), beetje aanteuten in het leven met en voor elkaar. T lijkt me heerlijk om ieders ouwe meuk samen te voegen (nou ja...t leukste van ieders meuk dan..
en er een knus nest van maken. Sorry voor het hoge kneuterigheidsgehalte...
donderdag 30 oktober 2008 om 12:49
quote:Mariannanas schreef op 30 oktober 2008 @ 12:35:
[...]
Met dat laatste ben ik het natuurlijk helemaal eens
Jouw "praten over hoe we dat voor elkaar gaan krijgen" is dus wat ik bedoel met "overleggen", denk ik.Ja, dat zat ik ook al te bedenken. Bij "overleggen" heb ik het idee dat je die ander ergens van moet overtuigen ofzo. Dat je iets moet gaan doen waar je eigenlijk helemaal geen zin in hebt. Of dat je de verantwoording bij die ander neerlegt.
[...]
Met dat laatste ben ik het natuurlijk helemaal eens
Jouw "praten over hoe we dat voor elkaar gaan krijgen" is dus wat ik bedoel met "overleggen", denk ik.Ja, dat zat ik ook al te bedenken. Bij "overleggen" heb ik het idee dat je die ander ergens van moet overtuigen ofzo. Dat je iets moet gaan doen waar je eigenlijk helemaal geen zin in hebt. Of dat je de verantwoording bij die ander neerlegt.
donderdag 30 oktober 2008 om 12:57
Ik voel me op mijn 25e soms een beetje een vreemde eend in de bijt. Ik herken heel veel bij sommige forummers in dit topic. Maar het is gewoon niet híp als je toegeeft dat je afhankelijk bent van een ander, terwijl het voor een goede relatie denk ik nódig is dat je afhankelijk bent van elkaar in zekere zin.
Ik ben niet afhankelijk van mijn man in de zin van inkomen of iets dergelijks. En ik zou me prima zélf kunnen redden, en hij ook. Maar we hebben elkaar tóch nodig. Om zelf een beter en leuker mens te worden.
Wij zijn 9 jaar samen, 4 jaar getrouwd en 2 kinderen verder, en ik krijg nog steeds kriebels in mijn buik als hij binnenkomt 's avonds.
Tuurlijk hebben we weleens ruzie, we zijn samen volwassen geworden, en zoals Tila ookal zei, soms vereist dat weer even opnieuw je plekje zoeken en komt daar wat ruzie en wat wrijving bij kijken. Maar we hebben elkaar altijd de ruimte gegeven om onszelf te ontwikkelen en júist daardoor zijn we nu zo gelukkig samen.
En we zijn niet voor niets met elkaar getrouwd, dat houdt voor ons alletwee in dat wat er ook gebeurd, we alletwee weten dat we voor elkaar gaan, dat we samen oud willen worden en dat we, ondanks dat we best elkaar eens zat zijn, in de kern ontzettend gek op elkaar zijn en dat dat de basis is van waaruit we alles doen.
En als hij er een avond niet is, of langer, dan hoop ik dat hij het heel gezellig heeft, maar ik mís hem wel. Ik slaap toch lekkerder en beter met hem naast me. Ik voel me completer als hij er is. Niet geamputeerd, want ik functioneer nog prima, maar het is gewoon leuker en beter met z'n tweeen.
Ik ben niet afhankelijk van mijn man in de zin van inkomen of iets dergelijks. En ik zou me prima zélf kunnen redden, en hij ook. Maar we hebben elkaar tóch nodig. Om zelf een beter en leuker mens te worden.
Wij zijn 9 jaar samen, 4 jaar getrouwd en 2 kinderen verder, en ik krijg nog steeds kriebels in mijn buik als hij binnenkomt 's avonds.
Tuurlijk hebben we weleens ruzie, we zijn samen volwassen geworden, en zoals Tila ookal zei, soms vereist dat weer even opnieuw je plekje zoeken en komt daar wat ruzie en wat wrijving bij kijken. Maar we hebben elkaar altijd de ruimte gegeven om onszelf te ontwikkelen en júist daardoor zijn we nu zo gelukkig samen.
En we zijn niet voor niets met elkaar getrouwd, dat houdt voor ons alletwee in dat wat er ook gebeurd, we alletwee weten dat we voor elkaar gaan, dat we samen oud willen worden en dat we, ondanks dat we best elkaar eens zat zijn, in de kern ontzettend gek op elkaar zijn en dat dat de basis is van waaruit we alles doen.
En als hij er een avond niet is, of langer, dan hoop ik dat hij het heel gezellig heeft, maar ik mís hem wel. Ik slaap toch lekkerder en beter met hem naast me. Ik voel me completer als hij er is. Niet geamputeerd, want ik functioneer nog prima, maar het is gewoon leuker en beter met z'n tweeen.
donderdag 30 oktober 2008 om 12:57
...zou t juist te gek vinden dat er iemand is die me niet alleen op pad wil laten gaan. Wellicht bessef je je dat pas als het geen hond interesseert waar je heen gaat, wanneer en voor hoelang? Samen met mn grote liefde genieten van al het moois wat ik op wereldreis tegenkom...dat lijkt me juist het mooiste wat er is. Ben wel eens alleen op reis geweest...sta je daar ...ontroerd door wat je tegenkomt,...tegen je eigen te kletsen.."jee prachtig he". :S
donderdag 30 oktober 2008 om 13:00
quote:Eowynn_ schreef op 30 oktober 2008 @ 12:57:
Ik voel me op mijn 25e soms een beetje een vreemde eend in de bijt. Ik herken heel veel bij sommige forummers in dit topic. Maar het is gewoon niet híp als je toegeeft dat je afhankelijk bent van een ander, terwijl het voor een goede relatie denk ik nódig is dat je afhankelijk bent van elkaar in zekere zin.
Ik ben niet afhankelijk van mijn man in de zin van inkomen of iets dergelijks. En ik zou me prima zélf kunnen redden, en hij ook. Maar we hebben elkaar tóch nodig. Om zelf een beter en leuker mens te worden.
Wij zijn 9 jaar samen, 4 jaar getrouwd en 2 kinderen verder, en ik krijg nog steeds kriebels in mijn buik als hij binnenkomt 's avonds.
Tuurlijk hebben we weleens ruzie, we zijn samen volwassen geworden, en zoals Tila ookal zei, soms vereist dat weer even opnieuw je plekje zoeken en komt daar wat ruzie en wat wrijving bij kijken. Maar we hebben elkaar altijd de ruimte gegeven om onszelf te ontwikkelen en júist daardoor zijn we nu zo gelukkig samen.
En we zijn niet voor niets met elkaar getrouwd, dat houdt voor ons alletwee in dat wat er ook gebeurd, we alletwee weten dat we voor elkaar gaan, dat we samen oud willen worden en dat we, ondanks dat we best elkaar eens zat zijn, in de kern ontzettend gek op elkaar zijn en dat dat de basis is van waaruit we alles doen.
En als hij er een avond niet is, of langer, dan hoop ik dat hij het heel gezellig heeft, maar ik mís hem wel. Ik slaap toch lekkerder en beter met hem naast me. Ik voel me completer als hij er is. Niet geamputeerd, want ik functioneer nog prima, maar het is gewoon leuker en beter met z'n tweeen.Daar heb ik nou weer geen last van: Lief is regelmatig weg van huis en heeft ruim anderhalf jaar in de nacht gewerkt, dus voor mijn slaap ben ik niet van hem afhankellijk. Sterker nog: toen ie weer 'gewoon' ging werken, moesten we s nachts echt aan elkaar wennen we lagen elkaar behoorlijk in de weg
Ik voel me op mijn 25e soms een beetje een vreemde eend in de bijt. Ik herken heel veel bij sommige forummers in dit topic. Maar het is gewoon niet híp als je toegeeft dat je afhankelijk bent van een ander, terwijl het voor een goede relatie denk ik nódig is dat je afhankelijk bent van elkaar in zekere zin.
Ik ben niet afhankelijk van mijn man in de zin van inkomen of iets dergelijks. En ik zou me prima zélf kunnen redden, en hij ook. Maar we hebben elkaar tóch nodig. Om zelf een beter en leuker mens te worden.
Wij zijn 9 jaar samen, 4 jaar getrouwd en 2 kinderen verder, en ik krijg nog steeds kriebels in mijn buik als hij binnenkomt 's avonds.
Tuurlijk hebben we weleens ruzie, we zijn samen volwassen geworden, en zoals Tila ookal zei, soms vereist dat weer even opnieuw je plekje zoeken en komt daar wat ruzie en wat wrijving bij kijken. Maar we hebben elkaar altijd de ruimte gegeven om onszelf te ontwikkelen en júist daardoor zijn we nu zo gelukkig samen.
En we zijn niet voor niets met elkaar getrouwd, dat houdt voor ons alletwee in dat wat er ook gebeurd, we alletwee weten dat we voor elkaar gaan, dat we samen oud willen worden en dat we, ondanks dat we best elkaar eens zat zijn, in de kern ontzettend gek op elkaar zijn en dat dat de basis is van waaruit we alles doen.
En als hij er een avond niet is, of langer, dan hoop ik dat hij het heel gezellig heeft, maar ik mís hem wel. Ik slaap toch lekkerder en beter met hem naast me. Ik voel me completer als hij er is. Niet geamputeerd, want ik functioneer nog prima, maar het is gewoon leuker en beter met z'n tweeen.Daar heb ik nou weer geen last van: Lief is regelmatig weg van huis en heeft ruim anderhalf jaar in de nacht gewerkt, dus voor mijn slaap ben ik niet van hem afhankellijk. Sterker nog: toen ie weer 'gewoon' ging werken, moesten we s nachts echt aan elkaar wennen we lagen elkaar behoorlijk in de weg
donderdag 30 oktober 2008 om 13:14
Ik heb mijn vriend laatst niet gemist toen hij 2 dagen (en nachten) weg was. Heb ik nu een slechte relatie volgens sommigen hier? Absoluut geen geamputeerd gevoel. Mijn vriend was gewoon een paar dagen weg en daarna kwam hij weer terug. Ik vind het juist positief om hem niet verschrikkelijk te missen, maar juist vertrouwen hebben in onze relatie en dat hij weer thuiskomt.
