De halve vriend

Misschien dat een paar mensen zich nog het verhaal kunnen herrinnneren, maar ik zal het nog kort schetsen.



Ik, YL, 25, heb een relatie met Om, 22. Hij komt uit engeland en we zijn behoorlijk snel gaan samenwonen, en anderhalf jaar bij elkaar.

hij is nu net 2 weken hier weg, en heeft een klein kamertje gevonden.



Het gaat allemaal zo moeilijk tussen ons. Niets lijkt te werken, altijd die drank van hem, altijd. Ik kan er niet tegen, maar waar ik nog meer niet tegen kan is dat ik niet gewoon de knoop doorhak. Want iedere mongool ziet in dat het niet normaal is dat wanneer je huilt om je overleden broertje met kerst, en je je vriend belt dat die dronken naar je gilt: Het zal wel, ik ben aan het zuipen. Uiteindelijk om 7 uur sochtends belt dat je naar beneden moet komen om de taxi te betalen, je dan eenhalf uur buiten staat in de VRIESkou, en hijdan doodleuk aankomt, was ie tochonderweg gaan pinnen. Ik was toen zo verdrietig, en hij kon allleen maar aan dat duffe bier denken. en dan weer dat agressieve gedrag als ie dronken is, dvd'spelers, tv;s, stoelen, glazen naar mn hoofd gegooid.

Hij verhuisd, had een tv nodig. Omdathij nog steeds geen Nederlands spreekt ik gebeld naar een aanbieder van marktplaats. Ik zou meegaan, want het ding was te groot om alleen te dragen. Hij heeft me 45 minuten laten wachten op het station met -7. En iedereen denkt dan : ja of je gaat gewoon weg. en die mevrouw dan, die aan het wachten is tot je langskomt? die je beloofd hebt langs te komen?



Ik word gek van die beloftes die nooit nagekomen worden, toen we samenwoonden die nachten ,dagen achtereen, van niet thuis komen, zn eigen plan de hele tijd trekken.



Vanavond zou hij langskomen, onze 'date' nu we apart wonen. Gisteren om 12 uur belde ij(snachts, terwijl ik een tentamen had waar ik om 7 uur de trein voor moest hebben) dat hij wel kwam, maar iets later want hij kon via zn werk mee naar een of andere beurs. Jammer maar ok. een uurl ater belt hij op dat hij trouwens wel dronken aankomt dan hier. Toen ik aangaf dat ik dat niet wilde, gunde ik hem zn lolletje niet. Ik huilen, hij ophangen middenin mn gezicht. Maar hij had zo belooofd dat het echt anders zou zijn als we apart woonden, en nog niet.



Het gaat nooit veranderen, iedere idioot ziet dat hij gewoon nog een kleine egoistische puber is die niet klaar is voor een relatie. Waarom kap ik er niet mee, waarom kan ik er niet mee kappen. Ik weet dat er veel van dit soort dingen op het forum staan(ik kon mijn oude topic niet vinden) maar ik snap gewoon niet waarom ik niet ophoud met hem.

Ik hou echt van hem, en ben denk ik ook wel bang om alleen te zijn, maar mijn eigenwaarde is zo gezakt door hem, en zo was ik nooit. dat ik dacht dat ik waardeloos was, door de manier waar op ik mezelf laat behandelen.

Weet iemand wat ik kan doen(behalve de simpele ga weg, je komt er wel overheen), ik wil gewoon echt de stap maken om dan maar alleen en niet zo gelukkig te zijn in plaats van samen en doodongelukkig

Beetje jammer, hij gaat terug naar Engeland, misschien definitief Kwam toch als een klap aan. Heb hem even in real life gesproken, kwas jammergenoeg eventjes weer hysterisch, maar snel weer bij zinnen. Het werkt niet tussen ons, maar ik zal hem wel heel erg missen. Hij gaat nu een maand weg, komt dan sowieso terug, en ik hoop toch stiekem dat we ooit wel vriendschappelijk met elkaar om kunnen gaan. Een relatie is het niet voor ons, maar ik hoop echt dat we ooit normaal kunnen doen.

Maar bedankt voor de lieve reacties, ik voel me al echt een stuk beter. Ik ga gewoon een leuk leven hebben, IK.