Relaties
alle pijlers
De mokerslag.....
vrijdag 22 augustus 2008 om 07:14
En nu gaat het licht echt uit bij mij.
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
woensdag 10 december 2008 om 23:50
Oh gelukkig, ik hoef dus niet de hele tijd in mijn viva-rol te blijven? Opluchting zeg!
Het is inderdaad nog wat te koud om te schilderen.
Maar goed, we moeten het concept toch nog wat verder uitwerken, dus dat weekend bij de open haard klinkt goed!
Had je al een datum in gedachten? Ik heb helaas ook nog een andere baan, naast het schilderen. Dus als daar enigzins rekening mee gehouden kan worden zou dat fijn zijn.
Het is inderdaad nog wat te koud om te schilderen.
Maar goed, we moeten het concept toch nog wat verder uitwerken, dus dat weekend bij de open haard klinkt goed!
Had je al een datum in gedachten? Ik heb helaas ook nog een andere baan, naast het schilderen. Dus als daar enigzins rekening mee gehouden kan worden zou dat fijn zijn.
woensdag 10 december 2008 om 23:54
donderdag 11 december 2008 om 09:29
Hallo Iry,
wat fijn om te horen dat frummel het leuk heeft gehad! Jammer voor je zen-kerstboom, maar die kunstwerkjes zijn natuurlijk wel helemaal geweldig!
Ik heb een hele zware avond gehad: alleen maar zitten huilen, slecht geslapen ook. Nog steeds niks gehoord van vriend, dus mijn angst voor morgen wordt als maar groter en groter....
Heb er aan zitten denken om hem nu zelf te bellen en er naar te vragen, maar ben gewoon bang. Bang voor de waarheid, maaar ook bang dat hij toch niet de waarheid zegt over de telefoon. Dan zit ik weer te denken: als hij echt niet meer wil, had hij toch ook niet met me gevreeen zondag? Dan zegt hij toch ook niet dat hij ervoor wil gaan, het wil laten werken. Maar het feit dat hij niks laat horen, zlefs niet een klein sms'je doen mij het ergste vermoeden. Zo ging het ook vorig jaar.......
Ik maak mezelf alleen maar gek met mijn eigen gedachten, waarom kan ik niks positiefs bedenken....
wat fijn om te horen dat frummel het leuk heeft gehad! Jammer voor je zen-kerstboom, maar die kunstwerkjes zijn natuurlijk wel helemaal geweldig!
Ik heb een hele zware avond gehad: alleen maar zitten huilen, slecht geslapen ook. Nog steeds niks gehoord van vriend, dus mijn angst voor morgen wordt als maar groter en groter....
Heb er aan zitten denken om hem nu zelf te bellen en er naar te vragen, maar ben gewoon bang. Bang voor de waarheid, maaar ook bang dat hij toch niet de waarheid zegt over de telefoon. Dan zit ik weer te denken: als hij echt niet meer wil, had hij toch ook niet met me gevreeen zondag? Dan zegt hij toch ook niet dat hij ervoor wil gaan, het wil laten werken. Maar het feit dat hij niks laat horen, zlefs niet een klein sms'je doen mij het ergste vermoeden. Zo ging het ook vorig jaar.......
Ik maak mezelf alleen maar gek met mijn eigen gedachten, waarom kan ik niks positiefs bedenken....
donderdag 11 december 2008 om 10:20
Och lieverd toch.
Pak die telefoon nou maar.
Hier wordt je ook niet vrolijk van,deze onzekerheid.
Bovendien maak je het zo groot in je hoofd wat misschien niet nodig is.
Ik begrijp je onzekerheid heel goed.
Zoek een beetje afleiding,iets actiefs.
Vergeet niet dat mannen ook gewoon een beetje lomp zijn en vaak vergeten dat wij iets van ze verwachten (bovendien kunnen ze het niet ruiken toch?)
Spreek je behoefte uit,in duidelijk taal,hints snappen ze niet.
Dikke knuffel voor je.
Pak die telefoon nou maar.
Hier wordt je ook niet vrolijk van,deze onzekerheid.
Bovendien maak je het zo groot in je hoofd wat misschien niet nodig is.
Ik begrijp je onzekerheid heel goed.
Zoek een beetje afleiding,iets actiefs.
Vergeet niet dat mannen ook gewoon een beetje lomp zijn en vaak vergeten dat wij iets van ze verwachten (bovendien kunnen ze het niet ruiken toch?)
Spreek je behoefte uit,in duidelijk taal,hints snappen ze niet.
Dikke knuffel voor je.
donderdag 11 december 2008 om 11:32
quote:iry schreef op 11 december 2008 @ 10:20:
Och lieverd toch.
Pak die telefoon nou maar.
Hier wordt je ook niet vrolijk van,deze onzekerheid.
Bovendien maak je het zo groot in je hoofd wat misschien niet nodig is.
Ik begrijp je onzekerheid heel goed.
Zoek een beetje afleiding,iets actiefs.
Vergeet niet dat mannen ook gewoon een beetje lomp zijn en vaak vergeten dat wij iets van ze verwachten (bovendien kunnen ze het niet ruiken toch?)
Spreek je behoefte uit,in duidelijk taal,hints snappen ze niet.
Dikke knuffel voor je.
LIef van je!
Heb niet gebeld. Nu kan het niet, hij zit op een congres. Wil ook niet mijn eigen spookbeelden (?) najagen..... Mss maak ik het idd erger in mijn hoofd, dat is al vaker gebeurt.... maar draai echt door, vanochtend ook al weer zitten janken.... Ga zo naar een vriendin, hopelijk geeft dat wat afleiding.
Zal het morgen als hij thuis komt, meteen wel merken. Vorig jaar wilde hij me niet eens meer zoenen... Normaal versier ik altijd het hele huis met kaarsjes enzo, maar dat zie ik nu niet zitten, wil me zelf die grote klap besparen.
Weet echt niet hoe ik me morgen op moet stellen.... Mss heeft ie het gewoon te druk om iets te laten horen.... maar een sms'je is toch een kleine moeite? Hij is gewoon niet met me bezig denk ik dan weer.... Pffff heb me de laatste weken zo ingezet om hem te helpen met de verhuizing van zijn vader... beiden zijn we helemaal uitgeput. Geen enkele hulp van zijn familie... alleen ik stond steeds voor hem klaar, hem bij alles geholpen en gesteund...
ben gewoon bang dat het straks voorbij is..... dat ik alleen verder moet....
Iry, hoop dat je leuke dag zult hebben!
Och lieverd toch.
Pak die telefoon nou maar.
Hier wordt je ook niet vrolijk van,deze onzekerheid.
Bovendien maak je het zo groot in je hoofd wat misschien niet nodig is.
Ik begrijp je onzekerheid heel goed.
Zoek een beetje afleiding,iets actiefs.
Vergeet niet dat mannen ook gewoon een beetje lomp zijn en vaak vergeten dat wij iets van ze verwachten (bovendien kunnen ze het niet ruiken toch?)
Spreek je behoefte uit,in duidelijk taal,hints snappen ze niet.
Dikke knuffel voor je.
LIef van je!
Heb niet gebeld. Nu kan het niet, hij zit op een congres. Wil ook niet mijn eigen spookbeelden (?) najagen..... Mss maak ik het idd erger in mijn hoofd, dat is al vaker gebeurt.... maar draai echt door, vanochtend ook al weer zitten janken.... Ga zo naar een vriendin, hopelijk geeft dat wat afleiding.
Zal het morgen als hij thuis komt, meteen wel merken. Vorig jaar wilde hij me niet eens meer zoenen... Normaal versier ik altijd het hele huis met kaarsjes enzo, maar dat zie ik nu niet zitten, wil me zelf die grote klap besparen.
Weet echt niet hoe ik me morgen op moet stellen.... Mss heeft ie het gewoon te druk om iets te laten horen.... maar een sms'je is toch een kleine moeite? Hij is gewoon niet met me bezig denk ik dan weer.... Pffff heb me de laatste weken zo ingezet om hem te helpen met de verhuizing van zijn vader... beiden zijn we helemaal uitgeput. Geen enkele hulp van zijn familie... alleen ik stond steeds voor hem klaar, hem bij alles geholpen en gesteund...
ben gewoon bang dat het straks voorbij is..... dat ik alleen verder moet....
Iry, hoop dat je leuke dag zult hebben!
donderdag 11 december 2008 om 23:53
quote:blijfgewoonbianca schreef op 10 december 2008 @ 00:04:
En wat vind jij ................waarschijnlijk is je trauma de trigger geweest voor je borderline . En die eetstoornis kan zowel van het een als het ander komen , daar ben ik als huistuinkeukenpsieg nog niet helemaal uit ......
Wat vind jij................... begin je bij je trauma , waar je borderline niet mee overgaat , leer je beter omgaan met je borderline , waardoor je misschien iets kan met je ES , of ga je puur voor die ES die verder niets oplost ?
He lieve Bgb.
Even terug komen op je vraag.
Inmiddels heb ik al een lange tijd allerlei behandelingen achter de rug die vooral als hoofddoel eetstoornisproblematiek hadden.
Gezien ik hier niet echt verder mee kom geeft mij toch twijfel of dit het hoofddoel voor dit moment moet zijn.
Neemt niet weg dat de problematiek op de achtergrond geduwt moet worden,zeker niet!
Het blijft een zeer belangrijk aandachtspunt omdat het mijn gezondheid in gevaar kan brengen.
Daar zit hem ook het knelpunt,ik kan het mij niet permiteren het zwaartepunt geheel te verplaatsen.
Maar vanuit een andere weg zal er ook gesleuteld moeten worden want ik blijf vast lopen.
De borderlineproblematiek vind ik van mindere prioriteit op dit moment.
De scherpe kantje zijn er wel vanaf,bovendien wordt er een hoop onderdrukt door de eetstoornis.
Er valt daarom nog weinig aan te pakken en een deel is al gebeurd binnen eerdere behandelingen en individule begeleiding.
Het is nog even af te wachten waar de zwaartepunten in de toekomst gaan liggen en daar op dat moment op in te kunnen (en mogen!!!) spelen.
Wat ik de laatste tijd merk is dat mijn trauma's meer plaats in gaan nemen met alle effecten op de andere problematiek.
Ik voel nu daardoor dat het tijd wordt om dat niet meer te negeren of weg te drukken.
Dat lukt ook moeilijker en daarom lijkt het mij verstandig om daar met proffesionele begeleiding mee bezig te zijn.
In plaats van het ongeleide projectiel wat het nu is,meer gedoseert.
Het centrum waarbij ik mij nu heb aangemeld heeft een zeer passend programma wat op maat gemaakt kan worden.
daar zullen hopelijk(en aannemelijk) de andere stoornissen ook bij aan bod bod komen.
In eerste instantie zal er op de actuele knelpunten ingegaan worden.
Even zo beknopt mogelijk uitgelegd.
Maar het voelt als de beste keuze nu.
Mogelijk kunnen daar nog behandelingen op volgen waar het zwaartepunt daarna komt te liggen.
Maar dat kan ik nu nog niet inschatten,ik begin in ieder geval op dit punt.
Liefs!! (wat ben je een enorme steun geweest in de hectiek in het begin van dit topic, en nog ! dank)
En wat vind jij ................waarschijnlijk is je trauma de trigger geweest voor je borderline . En die eetstoornis kan zowel van het een als het ander komen , daar ben ik als huistuinkeukenpsieg nog niet helemaal uit ......
Wat vind jij................... begin je bij je trauma , waar je borderline niet mee overgaat , leer je beter omgaan met je borderline , waardoor je misschien iets kan met je ES , of ga je puur voor die ES die verder niets oplost ?
He lieve Bgb.
Even terug komen op je vraag.
Inmiddels heb ik al een lange tijd allerlei behandelingen achter de rug die vooral als hoofddoel eetstoornisproblematiek hadden.
Gezien ik hier niet echt verder mee kom geeft mij toch twijfel of dit het hoofddoel voor dit moment moet zijn.
Neemt niet weg dat de problematiek op de achtergrond geduwt moet worden,zeker niet!
Het blijft een zeer belangrijk aandachtspunt omdat het mijn gezondheid in gevaar kan brengen.
Daar zit hem ook het knelpunt,ik kan het mij niet permiteren het zwaartepunt geheel te verplaatsen.
Maar vanuit een andere weg zal er ook gesleuteld moeten worden want ik blijf vast lopen.
De borderlineproblematiek vind ik van mindere prioriteit op dit moment.
De scherpe kantje zijn er wel vanaf,bovendien wordt er een hoop onderdrukt door de eetstoornis.
Er valt daarom nog weinig aan te pakken en een deel is al gebeurd binnen eerdere behandelingen en individule begeleiding.
Het is nog even af te wachten waar de zwaartepunten in de toekomst gaan liggen en daar op dat moment op in te kunnen (en mogen!!!) spelen.
Wat ik de laatste tijd merk is dat mijn trauma's meer plaats in gaan nemen met alle effecten op de andere problematiek.
Ik voel nu daardoor dat het tijd wordt om dat niet meer te negeren of weg te drukken.
Dat lukt ook moeilijker en daarom lijkt het mij verstandig om daar met proffesionele begeleiding mee bezig te zijn.
In plaats van het ongeleide projectiel wat het nu is,meer gedoseert.
Het centrum waarbij ik mij nu heb aangemeld heeft een zeer passend programma wat op maat gemaakt kan worden.
daar zullen hopelijk(en aannemelijk) de andere stoornissen ook bij aan bod bod komen.
In eerste instantie zal er op de actuele knelpunten ingegaan worden.
Even zo beknopt mogelijk uitgelegd.
Maar het voelt als de beste keuze nu.
Mogelijk kunnen daar nog behandelingen op volgen waar het zwaartepunt daarna komt te liggen.
Maar dat kan ik nu nog niet inschatten,ik begin in ieder geval op dit punt.
Liefs!! (wat ben je een enorme steun geweest in de hectiek in het begin van dit topic, en nog ! dank)
vrijdag 12 december 2008 om 00:03
Misschien zijn er hier dames die prisonbreak volgen (al was het om de heerlijke micheal scofield/wentworth miller),
maar daar was in de laatste aflevering een scene van Sarah die flashbacks had.
Haar reactie daarop (dingen kapot slaan en gooien) de emotie,onmacht,woede en frustratie vond ik zo in beeld gebracht dat ik exact mijzlef erin kon verplaatsen.
Deels gooi ik dat in mijn eetstoornis, en zonder zou ik ook letterlijk meer kapot maken wat op dat moment voor mijn voeten komt (wat nu soms ook weleens gebeurt).
Ik krijg het ijskoud van die scene.
maar daar was in de laatste aflevering een scene van Sarah die flashbacks had.
Haar reactie daarop (dingen kapot slaan en gooien) de emotie,onmacht,woede en frustratie vond ik zo in beeld gebracht dat ik exact mijzlef erin kon verplaatsen.
Deels gooi ik dat in mijn eetstoornis, en zonder zou ik ook letterlijk meer kapot maken wat op dat moment voor mijn voeten komt (wat nu soms ook weleens gebeurt).
Ik krijg het ijskoud van die scene.
vrijdag 12 december 2008 om 01:30
He Saar!
Ik ben er nog idd (hoewel jij wellicht al slaapt).
Was net bezig met een lange post te plaatsen (ik doe altijd lang over mijn woordkeuze)
Die aflevering was afgelopen dinsdag op tv.
Maar ik moet er nog iedere keer aan denken,hoewel het een scene van een paar seconden was.
Ik ben overigens van plan om morgen eens goed met vriend te praten.
Ik blijf toch steeds rondcirkelen met vragen in mijn hoofd en krijg daar steeds meer last van.
Ook met het stukje houden van,ik weet dat hij daar verder niets mee kan,maar ik heb er vreselijk veel last van.
Hoewel hij er nu geen enkele aanleiding voor geeft.
juist niet!
Maar mijn vertrouwen is zo vreselijk aan diggelen geslagen met de mokerslag.
Ik heb geen rust meer daarin en ik vrees dat die voorlopig nog niet terugkomt.
Vertrouwen is al een zeer lastig en kwetsbaar punt voor mij,je hebt hem niet snel van mij,maar als je hem eenmaal hebt kan hij snel kapot gaan.
En de mokerslag is wel een heftige en raakte mij op vele kwetsbare punten.
Liefde ,vertrouwen,zelfbeeld,er mogen zijn en ook goed genoeg zijn,zijn zo'n beetje de grootste.
Ik voel mij nog steeds heel erg afgesneden en sta steeds meer stil over de rol van mijn leven.
Dat ik deze vooral invul door het welzijn van anderen.
Overigens vult vriend (en anderen ) ook mijn welzijn in, zo goed als hij kan.
Maar ik heb er last van nu ik weet dat ik daar mijzelf afhankelijk in opstel en niet mijn eigen welzijn in kan vullen.
Door de mokerslag realiseer ik mij nu des te meer dat als een ander het niet meer doet voor mij,ik niet mijzelf op kan vangen.
En dat vind ik beangstigend,wat ik heb nu ervaren dat het dus (zonder het aan te zien komen) het ineens weg kan vallen.
Ik begin weer meer pijn te voelen in vriends buurt,angst dat hij weg gaat,ik niet goed genoeg ben om van mij te kunnen houden,of de kwaliteiten daar niet voor bezit.
Het gaat zelfs zover dat ik vandaag een huis onder ogen kreeg waarbij ik serieus ging overwegen of ik niet gewoon weg moest gaan.
Dat huis te pakken krijgen.
Ik weet het gewoon niet meer.Ik denk nog steeds na over dat huis.
Tijd voor een goed gesprek,hoe eng ook.
Hoe reel is het van mij om achter dat huis aan te gaan,of hoe nodig eigenlijk.
Vriend is vreselijk lief en betrokken en geeft geen enkele aanleiding om te twijfelen.
Maar nogmaals,dat was een paar maanden geleden ook niet,en daar worstel ik zo mee.
De tranen zitten de laatste dagen heel hoog.
Maar dat laat ik niet echt merken.
En als ze komen knuffelt hij mij,ik klap dicht en hij zwijgt.
Ik ben er nog idd (hoewel jij wellicht al slaapt).
Was net bezig met een lange post te plaatsen (ik doe altijd lang over mijn woordkeuze)
Die aflevering was afgelopen dinsdag op tv.
Maar ik moet er nog iedere keer aan denken,hoewel het een scene van een paar seconden was.
Ik ben overigens van plan om morgen eens goed met vriend te praten.
Ik blijf toch steeds rondcirkelen met vragen in mijn hoofd en krijg daar steeds meer last van.
Ook met het stukje houden van,ik weet dat hij daar verder niets mee kan,maar ik heb er vreselijk veel last van.
Hoewel hij er nu geen enkele aanleiding voor geeft.
juist niet!
Maar mijn vertrouwen is zo vreselijk aan diggelen geslagen met de mokerslag.
Ik heb geen rust meer daarin en ik vrees dat die voorlopig nog niet terugkomt.
Vertrouwen is al een zeer lastig en kwetsbaar punt voor mij,je hebt hem niet snel van mij,maar als je hem eenmaal hebt kan hij snel kapot gaan.
En de mokerslag is wel een heftige en raakte mij op vele kwetsbare punten.
Liefde ,vertrouwen,zelfbeeld,er mogen zijn en ook goed genoeg zijn,zijn zo'n beetje de grootste.
Ik voel mij nog steeds heel erg afgesneden en sta steeds meer stil over de rol van mijn leven.
Dat ik deze vooral invul door het welzijn van anderen.
Overigens vult vriend (en anderen ) ook mijn welzijn in, zo goed als hij kan.
Maar ik heb er last van nu ik weet dat ik daar mijzelf afhankelijk in opstel en niet mijn eigen welzijn in kan vullen.
Door de mokerslag realiseer ik mij nu des te meer dat als een ander het niet meer doet voor mij,ik niet mijzelf op kan vangen.
En dat vind ik beangstigend,wat ik heb nu ervaren dat het dus (zonder het aan te zien komen) het ineens weg kan vallen.
Ik begin weer meer pijn te voelen in vriends buurt,angst dat hij weg gaat,ik niet goed genoeg ben om van mij te kunnen houden,of de kwaliteiten daar niet voor bezit.
Het gaat zelfs zover dat ik vandaag een huis onder ogen kreeg waarbij ik serieus ging overwegen of ik niet gewoon weg moest gaan.
Dat huis te pakken krijgen.
Ik weet het gewoon niet meer.Ik denk nog steeds na over dat huis.
Tijd voor een goed gesprek,hoe eng ook.
Hoe reel is het van mij om achter dat huis aan te gaan,of hoe nodig eigenlijk.
Vriend is vreselijk lief en betrokken en geeft geen enkele aanleiding om te twijfelen.
Maar nogmaals,dat was een paar maanden geleden ook niet,en daar worstel ik zo mee.
De tranen zitten de laatste dagen heel hoog.
Maar dat laat ik niet echt merken.
En als ze komen knuffelt hij mij,ik klap dicht en hij zwijgt.
vrijdag 12 december 2008 om 01:54
Hey lieve Iry . Niet de makkelijkste periode hier, vandaar dat ik stil ben geweest maar ik denk aan je.
Maar ik las net je posting en toen zat ik wat te denken. Ik heb het idee dat het niet om nu gaat. Maar om wat er gebeurd is en dat dat je geconfronteerd heeft met dat je geen controle hebt over hem, zijn gevoelens, jullie relatie. En dat je misschien vooral daar bang voor bent, dat je er geen grip op hebt en dat het dus weer kan gebeuren. En dat die dwangmatige gedachte je niet meer loslaat, hoe hij verder nu ook handelt en je probeert te bevestigen met zijn gedrag dat het ok is, dat hij van je houdt.
Ik weet niet of het zo is, het schoot alleen even door mijn hoofd. Want dan loop je niet weg van hem maar van jezelf. Je eigen gedachten. En ik denk dat je daar veel spijt van zou krijgen. Want dan heb je misschien rust. Maar je wordt er niet gelukkiger van. Juist omdat je wel zo'n grote behoefte hebt aan liefde en hij overduidelijk veel van je houdt.
Ik snap het wel heel goed denk ik. We herbergen nou eenmaal angstige kinderen in onze systemen die graag veel voorspelbaarheid willen en bevestiging dat alles ok is en dat het altijd zo blijft. Ik besef al een hele tijd dat een ander dit niet kan bieden, iig niet op de manier die we zouden willen. Dat hadden onze ouders moeten doen. Dat hebben ze niet gedaan. En dat slaat een diepe wond in de ontwikkeling.
Ik heb op een gegeven moment geaccepteerd dat zekerheid buiten me niet bestaat. Niets is zeker. En dat klinkt misschien een beetje fatalistisch maar ik merkte dat het voor mij bevrijdend werkte. Ik werd mijn zekerheid. Op mij kan ik bouwen . Misschien dat er voor jou ook een bepaalde gedachte kan zijn waardoor je wat ruimte creeert. Ook als het acceptatie van moeilijke dingen betekent.
Ik weet het niet, ik weet niet of je er wat mee kunt of dat het echt niet te stoppen is. Iig een dikke , ik wens je wat gemoedsrust toe lieverd.
Maar ik las net je posting en toen zat ik wat te denken. Ik heb het idee dat het niet om nu gaat. Maar om wat er gebeurd is en dat dat je geconfronteerd heeft met dat je geen controle hebt over hem, zijn gevoelens, jullie relatie. En dat je misschien vooral daar bang voor bent, dat je er geen grip op hebt en dat het dus weer kan gebeuren. En dat die dwangmatige gedachte je niet meer loslaat, hoe hij verder nu ook handelt en je probeert te bevestigen met zijn gedrag dat het ok is, dat hij van je houdt.
Ik weet niet of het zo is, het schoot alleen even door mijn hoofd. Want dan loop je niet weg van hem maar van jezelf. Je eigen gedachten. En ik denk dat je daar veel spijt van zou krijgen. Want dan heb je misschien rust. Maar je wordt er niet gelukkiger van. Juist omdat je wel zo'n grote behoefte hebt aan liefde en hij overduidelijk veel van je houdt.
Ik snap het wel heel goed denk ik. We herbergen nou eenmaal angstige kinderen in onze systemen die graag veel voorspelbaarheid willen en bevestiging dat alles ok is en dat het altijd zo blijft. Ik besef al een hele tijd dat een ander dit niet kan bieden, iig niet op de manier die we zouden willen. Dat hadden onze ouders moeten doen. Dat hebben ze niet gedaan. En dat slaat een diepe wond in de ontwikkeling.
Ik heb op een gegeven moment geaccepteerd dat zekerheid buiten me niet bestaat. Niets is zeker. En dat klinkt misschien een beetje fatalistisch maar ik merkte dat het voor mij bevrijdend werkte. Ik werd mijn zekerheid. Op mij kan ik bouwen . Misschien dat er voor jou ook een bepaalde gedachte kan zijn waardoor je wat ruimte creeert. Ook als het acceptatie van moeilijke dingen betekent.
Ik weet het niet, ik weet niet of je er wat mee kunt of dat het echt niet te stoppen is. Iig een dikke , ik wens je wat gemoedsrust toe lieverd.
vrijdag 12 december 2008 om 11:32
Wat fijn dat je bericht hebt gehad van het traumacentrum, goed dat je je cool hebt gehouden en afgewacht. Ik vind het een goed teken dat ze eerst testen afnemen, om te kijken wat je nodig hebt en of ze dat kunnen bieden.
Ik vind dat je je dapper door deze week heenslaat. En wat een mijlpaal: frummel naar de basisschool. Regelmatig zwaai ik de ukkies uit, als ze doorstromen. Je kunt het ook echt zien als ze er aan toe zijn. Ouders zitten er vaak best geemotioneerd bij. Mijn kindje wordt groot! Wees er maar trots op.
Het is wel humor: "kijk eens mam wat ik gemaakt heb voor in de kerstboom!" Daar zit denk ik ook het mooie van familieleven. De boom gaat nu niet helemaal zoals jij gepland had, maar het is wel iets van jullie samen. En dat is ook een mooi iets. Drie werkjes is trouwens idd veel voor 1 dagdeel school. Hij heeft echt doorgewerkt!
Over het weekend: ik ben gek op films en warme dranken. Deze kampioen bankhangen doet graag mee. Romcoms of thrillers?
Ik vind dat je je dapper door deze week heenslaat. En wat een mijlpaal: frummel naar de basisschool. Regelmatig zwaai ik de ukkies uit, als ze doorstromen. Je kunt het ook echt zien als ze er aan toe zijn. Ouders zitten er vaak best geemotioneerd bij. Mijn kindje wordt groot! Wees er maar trots op.
Het is wel humor: "kijk eens mam wat ik gemaakt heb voor in de kerstboom!" Daar zit denk ik ook het mooie van familieleven. De boom gaat nu niet helemaal zoals jij gepland had, maar het is wel iets van jullie samen. En dat is ook een mooi iets. Drie werkjes is trouwens idd veel voor 1 dagdeel school. Hij heeft echt doorgewerkt!
Over het weekend: ik ben gek op films en warme dranken. Deze kampioen bankhangen doet graag mee. Romcoms of thrillers?
vrijdag 12 december 2008 om 12:24
He lieve Feli,
Ik had al iets opgevangen dat je in een moeilijke tijd zit.
Hoe is het met je?
Ik had er ook voor je willen zijn.
Maar ik kon je niet zo goed vinden op het forum(ligt vast aan mij).
ik weet niet of het echt zo is dat ik controle wil hebben op zijn gevoel.
Dat zou natuurlijk heel ongezond zijn in een relatie.
Maar het levert wel enorme onzekerheid op.
Het basisvertrouwen,voelen dat ongeacht welke moeilijk periode dan ook je er samen doorheen gaat.
Dat de basis sterk genoeg is....tsja dat voel ik niet meer.
En dat wankele balanceren op een koordje wat eerst een betonnen fundament was in mijn beleving dat is een enorme verandering.
Daar heb ik het heel moeilijk mee.
Dat huis heb ik al zelf aan de kant geschroven.
Vluchten voor dit pijnlijke gevoel levert niets beters op.
Vooral voor de kinderen niet,ik ben hun verplicht alles uit de kast te halen.
Bovendien zou ik dan net zo onverwacht te werk gaan als vriend toen wilde doen.
Dat slaat nergens op.
Dus deze stuiptrekking van vluchtgedrag is weer van de baan,ik ga wel praten met vriend vanavond.
Het klopt wel Feli,die voorspelbaarheid geeft altijd enorme rust. En juist daarom voel ik zoveel wat ik als kind ook voelde nu dat er niet lijkt te zijn.
Ik noem het vooral lijkt...want het zit in mijn beleving maar ook weer net geheel onterecht toch?
Lieve Hanke.
Wat een mooie positieve post van je.
Dank je wel,ik voel daardoor inderdaad een beetje trots en vind het fijn dat jij het zo ziet.
dat doet mij goed.
Ik begrijp dat jij op een peuterspeelzaal of iets dergelijks werkt (wist ik dat eigenlijk al?).
Ik ben ook trots op frummel en hij is er ook echt aan toe.
Hij kan wel wat meer uitdaging gebruiken,het is een heel slim mannetje (kijk daar ben ik dan weer heel goed in,slimme kinderen maken.Ik heb er al drie op mijn naam staan!).
Nou dat bankhangen komt goed.
Ik ga voor de variatie maar thrillers hebben mijn voorkeur of films met een politieke boodschap of uit het leven gegrepen.
Maar de romcoms als we niet teveel willen nadenken voor de afwisseling.
Feli,ben je ook in voor bankhangen met warme chocomel?
Liefs!
Ik had al iets opgevangen dat je in een moeilijke tijd zit.
Hoe is het met je?
Ik had er ook voor je willen zijn.
Maar ik kon je niet zo goed vinden op het forum(ligt vast aan mij).
ik weet niet of het echt zo is dat ik controle wil hebben op zijn gevoel.
Dat zou natuurlijk heel ongezond zijn in een relatie.
Maar het levert wel enorme onzekerheid op.
Het basisvertrouwen,voelen dat ongeacht welke moeilijk periode dan ook je er samen doorheen gaat.
Dat de basis sterk genoeg is....tsja dat voel ik niet meer.
En dat wankele balanceren op een koordje wat eerst een betonnen fundament was in mijn beleving dat is een enorme verandering.
Daar heb ik het heel moeilijk mee.
Dat huis heb ik al zelf aan de kant geschroven.
Vluchten voor dit pijnlijke gevoel levert niets beters op.
Vooral voor de kinderen niet,ik ben hun verplicht alles uit de kast te halen.
Bovendien zou ik dan net zo onverwacht te werk gaan als vriend toen wilde doen.
Dat slaat nergens op.
Dus deze stuiptrekking van vluchtgedrag is weer van de baan,ik ga wel praten met vriend vanavond.
Het klopt wel Feli,die voorspelbaarheid geeft altijd enorme rust. En juist daarom voel ik zoveel wat ik als kind ook voelde nu dat er niet lijkt te zijn.
Ik noem het vooral lijkt...want het zit in mijn beleving maar ook weer net geheel onterecht toch?
Lieve Hanke.
Wat een mooie positieve post van je.
Dank je wel,ik voel daardoor inderdaad een beetje trots en vind het fijn dat jij het zo ziet.
dat doet mij goed.
Ik begrijp dat jij op een peuterspeelzaal of iets dergelijks werkt (wist ik dat eigenlijk al?).
Ik ben ook trots op frummel en hij is er ook echt aan toe.
Hij kan wel wat meer uitdaging gebruiken,het is een heel slim mannetje (kijk daar ben ik dan weer heel goed in,slimme kinderen maken.Ik heb er al drie op mijn naam staan!).
Nou dat bankhangen komt goed.
Ik ga voor de variatie maar thrillers hebben mijn voorkeur of films met een politieke boodschap of uit het leven gegrepen.
Maar de romcoms als we niet teveel willen nadenken voor de afwisseling.
Feli,ben je ook in voor bankhangen met warme chocomel?
Liefs!
vrijdag 12 december 2008 om 14:18
Iry, ik heb me jaren bekocht gevoeld dat het leven maar constant veranderde. Wat ik niet had geleerd, ook niet door mijn achtergrond, was dat het enige in de wereld wat een constante factor is, mijzelf is. Dat dat een gegeven is.
In het begin wilde ik daar niet aan omdat door mijn heftige emoties, door nare herinneringen die zich aan mijn hoofd en lijf opdrongen, ik mij veroordeeld voelde tot mijzelf. Ik ervoer het als een straf om mijzelf te zijn en met mezelf te leven.
Fatalistisch en eenzaam kwam het mij voor. Ik had anderen toch nodig? En ik was toch nuttig omdat ik er voor anderen kon zijn, daarom had ik toch bestaansrecht?!
Ik snapte het hele concept niet. Pas op het moment dat ik vaardigheden leerde ontwikkelen, een onderscheid kon maken tussen vroeger en nu, en leerde waar ik ophield en de ander begon - pas toen ging ik mij beseffen dat ik mijn leven voor mezelf leef. Dat ik bepaal hoe ik met omstandigheden omga. Dat ik over een hoop dingen geen controle heb en dat als ik die probeer te beheersen de mensen om mij heen alleen maar meer van mij afdrijf. Dat ik ze pijn doe als ik me mijn heftige verlatingsangst aan hen vastklamp. Ik heb geleerd dat dat ook niet is wie ik ben.
Mensen heb ik nodig, ik houd van mijn naasten. Maar mocht er iemand wegvallen, ook dan word ik wel weer gelukkig.
Als ik nu merk dat ik krampachtig word, vraag ik mezelf af: wat moet ik loslaten? En elke week is er wel een moment op de fiets dat ik daar mee bezig ben. Het is een constant iets. En hoe raar het ook klinkt: het geeft vrede.
Waardoor ik nu ook gewoon lekker op de bank een spannende thriller kan kijken zonder dat ik in mijn achterhoofd allerlei lijstjes aan het checken ben.
Als dit een goede behandelplek voor je is, zullen ze ook met dit thema aan de gang gaan, je orienteren in het heden, leren emoties te verdragen ed. Het zou fijn zijn als je dit soort dingen kon leren en je niet meer afhankelijk bent van anderen. Dat je de vrijheid hebt om te kunnen kiezen een ander nodig te willen hebben.
En ja, Iry, ik werk mee op een psz. In januari ga ik er een dagdeel bijdoen. Wat ik vooral een uitdaging vind zijn de kinderen die lastig of ander gedrag vertonen. Om respectvol en positief een dagdeel door te komen. Sommige kids doen echt wat met je...
In het begin wilde ik daar niet aan omdat door mijn heftige emoties, door nare herinneringen die zich aan mijn hoofd en lijf opdrongen, ik mij veroordeeld voelde tot mijzelf. Ik ervoer het als een straf om mijzelf te zijn en met mezelf te leven.
Fatalistisch en eenzaam kwam het mij voor. Ik had anderen toch nodig? En ik was toch nuttig omdat ik er voor anderen kon zijn, daarom had ik toch bestaansrecht?!
Ik snapte het hele concept niet. Pas op het moment dat ik vaardigheden leerde ontwikkelen, een onderscheid kon maken tussen vroeger en nu, en leerde waar ik ophield en de ander begon - pas toen ging ik mij beseffen dat ik mijn leven voor mezelf leef. Dat ik bepaal hoe ik met omstandigheden omga. Dat ik over een hoop dingen geen controle heb en dat als ik die probeer te beheersen de mensen om mij heen alleen maar meer van mij afdrijf. Dat ik ze pijn doe als ik me mijn heftige verlatingsangst aan hen vastklamp. Ik heb geleerd dat dat ook niet is wie ik ben.
Mensen heb ik nodig, ik houd van mijn naasten. Maar mocht er iemand wegvallen, ook dan word ik wel weer gelukkig.
Als ik nu merk dat ik krampachtig word, vraag ik mezelf af: wat moet ik loslaten? En elke week is er wel een moment op de fiets dat ik daar mee bezig ben. Het is een constant iets. En hoe raar het ook klinkt: het geeft vrede.
Waardoor ik nu ook gewoon lekker op de bank een spannende thriller kan kijken zonder dat ik in mijn achterhoofd allerlei lijstjes aan het checken ben.
Als dit een goede behandelplek voor je is, zullen ze ook met dit thema aan de gang gaan, je orienteren in het heden, leren emoties te verdragen ed. Het zou fijn zijn als je dit soort dingen kon leren en je niet meer afhankelijk bent van anderen. Dat je de vrijheid hebt om te kunnen kiezen een ander nodig te willen hebben.
En ja, Iry, ik werk mee op een psz. In januari ga ik er een dagdeel bijdoen. Wat ik vooral een uitdaging vind zijn de kinderen die lastig of ander gedrag vertonen. Om respectvol en positief een dagdeel door te komen. Sommige kids doen echt wat met je...
vrijdag 12 december 2008 om 14:37
He Hanke.
Herkenbaar wat je beschrijft.
Vooral de vage grens tussen waar de ander begint en ik ophoud,of andersom natuurlijk.
Ik besef ook steeds meer dat ik mijzelf invul door anderen.
Zonder dat word ik heel nerveus,ik weet helemaal niet waar ik mezelf dan mee bezig moet houden.
Wat ik mag voelen of doen...ik weet niet eens wat ik moet doen eigenlijk.
Dat deel,die momenten vul ik dan in met eten.
Dat is vertrouwd,het is een activiteit waarbij ik niet hoef te denken
Een soort vacuum waarin ik dan zit,ik baken alles af door volledige aandacht te hebben op eten maken, het op te eten en het vervolgens kwijt te raken.
Dat kwijtraken heeft eigenlijk verschillende betekenissen en redenen.
Tegenstrijdig in dit verhaal is dat ik constant verlang naar het alleen zijn.
Want jezelf invullen door anderen is ook heel vermoeiend.
Constant aanpassen en meerdere personen om je heen betekend heel veel invulling.
Ik krijg mijn dag moeilijk afgesloten,het moment om naar bed te gaan is vreselijk moeilijk.
Het opstarten van de dag ook.Het zijn de momenten van de dag dat ik een ik moet zijn er is dan even niets anders.
Misschien vaag uitgelegd,ik weet niet of je het begrijpt.
Leuk dat je op een pz werkt!
Mijn schoonzusje is ook peuterleidster en ik krijg daar veel verhalen van mee.
Ook help ik haar weleens mee als hulpouder en soms eens extra als er hulpouders afbellen.
Ik vind dat erg leuk.
Kinderen zijn zo lekker puur en ik voel mij altijd erg goed omdat ik echt wat kan geven zonder dat er hoge verwachtingen worden gesteld.
Die uitdaging die jij beschrijft voelt mijn schoonzusje ook.
Het extra moeten geven bij kinderen die dat nodig hebben.
Maar ook pubers vind ik een leuke groep om mee om te gaan.
Omdat deze levensfase veel vragen heeft,vorming en verder ontwikkeling in het leven.
Tsja..ik vind dat mooie dingen.
Denk ook wel dat ik daar wat aan kan toevoegen.
Wie weet ligt daar ooit nog iets open voor mij.
Ik ben al eerder bezig geweest om gastlessen te geven over eetsoornissen op scholen.
En nu denk ik daar weer aan om dat te gaan doen.
Misschien ben ik zover omdat te kunnen over een paar maanden.
Als ik wat structuur heb verkregen.
Herkenbaar wat je beschrijft.
Vooral de vage grens tussen waar de ander begint en ik ophoud,of andersom natuurlijk.
Ik besef ook steeds meer dat ik mijzelf invul door anderen.
Zonder dat word ik heel nerveus,ik weet helemaal niet waar ik mezelf dan mee bezig moet houden.
Wat ik mag voelen of doen...ik weet niet eens wat ik moet doen eigenlijk.
Dat deel,die momenten vul ik dan in met eten.
Dat is vertrouwd,het is een activiteit waarbij ik niet hoef te denken
Een soort vacuum waarin ik dan zit,ik baken alles af door volledige aandacht te hebben op eten maken, het op te eten en het vervolgens kwijt te raken.
Dat kwijtraken heeft eigenlijk verschillende betekenissen en redenen.
Tegenstrijdig in dit verhaal is dat ik constant verlang naar het alleen zijn.
Want jezelf invullen door anderen is ook heel vermoeiend.
Constant aanpassen en meerdere personen om je heen betekend heel veel invulling.
Ik krijg mijn dag moeilijk afgesloten,het moment om naar bed te gaan is vreselijk moeilijk.
Het opstarten van de dag ook.Het zijn de momenten van de dag dat ik een ik moet zijn er is dan even niets anders.
Misschien vaag uitgelegd,ik weet niet of je het begrijpt.
Leuk dat je op een pz werkt!
Mijn schoonzusje is ook peuterleidster en ik krijg daar veel verhalen van mee.
Ook help ik haar weleens mee als hulpouder en soms eens extra als er hulpouders afbellen.
Ik vind dat erg leuk.
Kinderen zijn zo lekker puur en ik voel mij altijd erg goed omdat ik echt wat kan geven zonder dat er hoge verwachtingen worden gesteld.
Die uitdaging die jij beschrijft voelt mijn schoonzusje ook.
Het extra moeten geven bij kinderen die dat nodig hebben.
Maar ook pubers vind ik een leuke groep om mee om te gaan.
Omdat deze levensfase veel vragen heeft,vorming en verder ontwikkeling in het leven.
Tsja..ik vind dat mooie dingen.
Denk ook wel dat ik daar wat aan kan toevoegen.
Wie weet ligt daar ooit nog iets open voor mij.
Ik ben al eerder bezig geweest om gastlessen te geven over eetsoornissen op scholen.
En nu denk ik daar weer aan om dat te gaan doen.
Misschien ben ik zover omdat te kunnen over een paar maanden.
Als ik wat structuur heb verkregen.
vrijdag 12 december 2008 om 15:13
quote:iry schreef op 12 december 2008 @ 14:37:
He Hanke.
Herkenbaar wat je beschrijft.
Vooral de vage grens tussen waar de ander begint en ik ophoud,of andersom natuurlijk.
Ik besef ook steeds meer dat ik mijzelf invul door anderen.
Zonder dat word ik heel nerveus,ik weet helemaal niet waar ik mezelf dan mee bezig moet houden.
Wat ik mag voelen of doen...ik weet niet eens wat ik moet doen eigenlijk.
Dat deel,die momenten vul ik dan in met eten.
Dat is vertrouwd,het is een activiteit waarbij ik niet hoef te denken
Een soort vacuum waarin ik dan zit,ik baken alles af door volledige aandacht te hebben op eten maken, het op te eten en het vervolgens kwijt te raken.
Dat kwijtraken heeft eigenlijk verschillende betekenissen en redenen.
Tegenstrijdig in dit verhaal is dat ik constant verlang naar het alleen zijn.
Want jezelf invullen door anderen is ook heel vermoeiend.
Constant aanpassen en meerdere personen om je heen betekend heel veel invulling.
Ik krijg mijn dag moeilijk afgesloten,het moment om naar bed te gaan is vreselijk moeilijk.
Het opstarten van de dag ook.Het zijn de momenten van de dag dat ik een ik moet zijn er is dan even niets anders.
Misschien vaag uitgelegd,ik weet niet of je het begrijpt.
Leuk dat je op een pz werkt!
Mijn schoonzusje is ook peuterleidster en ik krijg daar veel verhalen van mee.
Ook help ik haar weleens mee als hulpouder en soms eens extra als er hulpouders afbellen.
Ik vind dat erg leuk.
Kinderen zijn zo lekker puur en ik voel mij altijd erg goed omdat ik echt wat kan geven zonder dat er hoge verwachtingen worden gesteld.
Die uitdaging die jij beschrijft voelt mijn schoonzusje ook.
Het extra moeten geven bij kinderen die dat nodig hebben.
Maar ook pubers vind ik een leuke groep om mee om te gaan.
Omdat deze levensfase veel vragen heeft,vorming en verder ontwikkeling in het leven.
Tsja..ik vind dat mooie dingen.
Denk ook wel dat ik daar wat aan kan toevoegen.
Wie weet ligt daar ooit nog iets open voor mij.
Ik ben al eerder bezig geweest om gastlessen te geven over eetsoornissen op scholen.
En nu denk ik daar weer aan om dat te gaan doen.
Misschien ben ik zover omdat te kunnen over een paar maanden.
Als ik wat structuur heb verkregen.
Dat snap ik wel hoor, en op die momenten zien we je vaak op het forum. Waarop jij dan weer de opmerking krijgt van: moet jij niet eens een keertje naar je bed? Het is heel lastig handelen als je je aan de ene kant zo leeg en doelloos voelt en tegelijkertijd wordt overspoeld met emoties, met het idee dat je nu van alles en nog wat moet doen - terwijl dat aan het einde van de dag helemaal niet handig is...Het is lastig om mee om te gaan, maar niet onmogelijk.
Over die voorlichtingslessen.. misschien is het handig om de tijd te nemen om na te gaan waar jij behoefte aan hebt, om uit te gaan van wie je bent en niet van wat je hebt. Het hoeft niet allemaal nuttig en zwaar te zijn.
De boodschap dat jongeren uit moeten kijken als ze gaan rommelen met eten is een hele belangrijke. De vraag is of jij degene moet zijn om dat uit te dragen. Het is niet zo dat ik daar nu een oordeel over heb. Het is eerder de vraag: wat past bij je, is dit nu goed voor je? Je hebt zelf eerder gezegd dat je es een onderdeel is geworden van je persoonlijkheid. Is het wenselijk om dat stukje van jezelf te bevestigen? Niet meer dan een vraag, maar het is er wel 1.
He Hanke.
Herkenbaar wat je beschrijft.
Vooral de vage grens tussen waar de ander begint en ik ophoud,of andersom natuurlijk.
Ik besef ook steeds meer dat ik mijzelf invul door anderen.
Zonder dat word ik heel nerveus,ik weet helemaal niet waar ik mezelf dan mee bezig moet houden.
Wat ik mag voelen of doen...ik weet niet eens wat ik moet doen eigenlijk.
Dat deel,die momenten vul ik dan in met eten.
Dat is vertrouwd,het is een activiteit waarbij ik niet hoef te denken
Een soort vacuum waarin ik dan zit,ik baken alles af door volledige aandacht te hebben op eten maken, het op te eten en het vervolgens kwijt te raken.
Dat kwijtraken heeft eigenlijk verschillende betekenissen en redenen.
Tegenstrijdig in dit verhaal is dat ik constant verlang naar het alleen zijn.
Want jezelf invullen door anderen is ook heel vermoeiend.
Constant aanpassen en meerdere personen om je heen betekend heel veel invulling.
Ik krijg mijn dag moeilijk afgesloten,het moment om naar bed te gaan is vreselijk moeilijk.
Het opstarten van de dag ook.Het zijn de momenten van de dag dat ik een ik moet zijn er is dan even niets anders.
Misschien vaag uitgelegd,ik weet niet of je het begrijpt.
Leuk dat je op een pz werkt!
Mijn schoonzusje is ook peuterleidster en ik krijg daar veel verhalen van mee.
Ook help ik haar weleens mee als hulpouder en soms eens extra als er hulpouders afbellen.
Ik vind dat erg leuk.
Kinderen zijn zo lekker puur en ik voel mij altijd erg goed omdat ik echt wat kan geven zonder dat er hoge verwachtingen worden gesteld.
Die uitdaging die jij beschrijft voelt mijn schoonzusje ook.
Het extra moeten geven bij kinderen die dat nodig hebben.
Maar ook pubers vind ik een leuke groep om mee om te gaan.
Omdat deze levensfase veel vragen heeft,vorming en verder ontwikkeling in het leven.
Tsja..ik vind dat mooie dingen.
Denk ook wel dat ik daar wat aan kan toevoegen.
Wie weet ligt daar ooit nog iets open voor mij.
Ik ben al eerder bezig geweest om gastlessen te geven over eetsoornissen op scholen.
En nu denk ik daar weer aan om dat te gaan doen.
Misschien ben ik zover omdat te kunnen over een paar maanden.
Als ik wat structuur heb verkregen.
Dat snap ik wel hoor, en op die momenten zien we je vaak op het forum. Waarop jij dan weer de opmerking krijgt van: moet jij niet eens een keertje naar je bed? Het is heel lastig handelen als je je aan de ene kant zo leeg en doelloos voelt en tegelijkertijd wordt overspoeld met emoties, met het idee dat je nu van alles en nog wat moet doen - terwijl dat aan het einde van de dag helemaal niet handig is...Het is lastig om mee om te gaan, maar niet onmogelijk.
Over die voorlichtingslessen.. misschien is het handig om de tijd te nemen om na te gaan waar jij behoefte aan hebt, om uit te gaan van wie je bent en niet van wat je hebt. Het hoeft niet allemaal nuttig en zwaar te zijn.
De boodschap dat jongeren uit moeten kijken als ze gaan rommelen met eten is een hele belangrijke. De vraag is of jij degene moet zijn om dat uit te dragen. Het is niet zo dat ik daar nu een oordeel over heb. Het is eerder de vraag: wat past bij je, is dit nu goed voor je? Je hebt zelf eerder gezegd dat je es een onderdeel is geworden van je persoonlijkheid. Is het wenselijk om dat stukje van jezelf te bevestigen? Niet meer dan een vraag, maar het is er wel 1.
zaterdag 13 december 2008 om 01:46
He Hanke (jaja daar zit ik weer).
Ik hoop ook binnnen een therapietraject juist te gaan onderzoeken wat nog voor mij weggelegd is en waar mijn kwaliteiten liggen (en of ik die wel heb),en natuurlijk vooral...waar word ik blij van en haal ik voldoening uit.
Er zijn eigenlijk twee dingen waar mijn hart wel ligt.
Twee totaal verschillende dingen.
1 is mijn creatieve kant en dan met name het inrichten van woningen.
Daar heb ik ook een studie voor in de kast liggen waar ik nog steeds niet aan ben begonnen om verschillende redenen.
Het is overigens wel een doel van mij om die stap te maken.
2 is toch de nuttige kant en daar past natuurlijk veel in,maar het meest vertrouwde en ervaren is toch wel mijn eetstoornis waarmee ik ook veel kan betekenen.
Dan in het kader van voorlichting en preventie.
Ook denk ik vaak na over behandelvormen maar dan betrokken willen zijn als ervaringsdeskundige.
Misschien blijf ik met het laatste mijzelf identificeren met de eetstoornis en of dat goed is is een hele passende vraag.
Ik hoop daar in de komende tijd antwoorden op te vinden.
Ik wil meer toekomst gericht worden,mijzelf op een positieve manier op de kaart zetten.
Ik hoop zo vreselijk hard dat ik daar aan toe kan komen.
Eerst puinruimen maar,hoewel het ook helend kan zijn om daarnaast direct actief te zijn in het toekomst deel.
Maar ik wil vaak veel en te snel en donder vervolgens keihard naar beneden.
Ik weet best mijn valkuilen maar voel mijn grenzen nog altijd te laat aan.
Vandaag heerlijk bijgekletst met mijn lieve schoonzus,
fijn om aandacht voor haar te hebben en ook een goed gesprek voor mij.
We komen altijd tijd tekort.
Ze is zo'n lieverd,heeft ook best een pittige tijd nu en daarom heb ik bedacht om haar binnenkort mee te nemen voor een gezellig weekendje weg.
Het gesprek is er niet van gekomen vanavond.
Toen ik thuis kwam was vriend al thuis en had zich helemaal uitgeleefd in de kneuterige kerstversiering in huis!!
(lees minimalistisch want daar houden wij van)
De kerstboom stond klaar en hij was heel creatief geweest op een kerstschaal op tafel,haha!
Ik smolt helemaal.
En ook heel dapper van hem!!! Want poe hee....je moet maar durven om zonder mijn toeziend kritisch oog veranderingen aan te brengen in mijn omgeving.
Maar het was helemaal oke,en ik vond het superlief.
Ik wilde deze sfeer niet verpesten met mijn kronkels en heb gewoon lekker genoten van burgertrutterij.
We waren alletwee ook erg moe.
Ik was na het eten op de bank in slaap gevallen en werd pas later op de avond wakker met een dekentje over mij heen.
Lief van vriend dat hij mij lekker liet liggen en frummel naar bed had gebracht en opgeruimd.
Helaas ben ik nu dus wel klaarwakker.....
Ik hoop ook binnnen een therapietraject juist te gaan onderzoeken wat nog voor mij weggelegd is en waar mijn kwaliteiten liggen (en of ik die wel heb),en natuurlijk vooral...waar word ik blij van en haal ik voldoening uit.
Er zijn eigenlijk twee dingen waar mijn hart wel ligt.
Twee totaal verschillende dingen.
1 is mijn creatieve kant en dan met name het inrichten van woningen.
Daar heb ik ook een studie voor in de kast liggen waar ik nog steeds niet aan ben begonnen om verschillende redenen.
Het is overigens wel een doel van mij om die stap te maken.
2 is toch de nuttige kant en daar past natuurlijk veel in,maar het meest vertrouwde en ervaren is toch wel mijn eetstoornis waarmee ik ook veel kan betekenen.
Dan in het kader van voorlichting en preventie.
Ook denk ik vaak na over behandelvormen maar dan betrokken willen zijn als ervaringsdeskundige.
Misschien blijf ik met het laatste mijzelf identificeren met de eetstoornis en of dat goed is is een hele passende vraag.
Ik hoop daar in de komende tijd antwoorden op te vinden.
Ik wil meer toekomst gericht worden,mijzelf op een positieve manier op de kaart zetten.
Ik hoop zo vreselijk hard dat ik daar aan toe kan komen.
Eerst puinruimen maar,hoewel het ook helend kan zijn om daarnaast direct actief te zijn in het toekomst deel.
Maar ik wil vaak veel en te snel en donder vervolgens keihard naar beneden.
Ik weet best mijn valkuilen maar voel mijn grenzen nog altijd te laat aan.
Vandaag heerlijk bijgekletst met mijn lieve schoonzus,
fijn om aandacht voor haar te hebben en ook een goed gesprek voor mij.
We komen altijd tijd tekort.
Ze is zo'n lieverd,heeft ook best een pittige tijd nu en daarom heb ik bedacht om haar binnenkort mee te nemen voor een gezellig weekendje weg.
Het gesprek is er niet van gekomen vanavond.
Toen ik thuis kwam was vriend al thuis en had zich helemaal uitgeleefd in de kneuterige kerstversiering in huis!!
(lees minimalistisch want daar houden wij van)
De kerstboom stond klaar en hij was heel creatief geweest op een kerstschaal op tafel,haha!
Ik smolt helemaal.
En ook heel dapper van hem!!! Want poe hee....je moet maar durven om zonder mijn toeziend kritisch oog veranderingen aan te brengen in mijn omgeving.
Maar het was helemaal oke,en ik vond het superlief.
Ik wilde deze sfeer niet verpesten met mijn kronkels en heb gewoon lekker genoten van burgertrutterij.
We waren alletwee ook erg moe.
Ik was na het eten op de bank in slaap gevallen en werd pas later op de avond wakker met een dekentje over mij heen.
Lief van vriend dat hij mij lekker liet liggen en frummel naar bed had gebracht en opgeruimd.
Helaas ben ik nu dus wel klaarwakker.....
zaterdag 13 december 2008 om 01:56
zaterdag 13 december 2008 om 02:09
He goes!
Wat lief dat je even binnenvalt.
Ik heb net een gesprek met mijn konijn gevoerd ( mijn gezinsleden vinden dat ik doordraai met mijn konijn ,haha!)
En het werkt heel helend zo'n gesprek (oke ik moet haar wel lokken met een stukje appel anders heeft ze ook geen zin om te luisteren)
O ja..pssst ..eigenlijk is ze helemaal niet zo knuffelig nu ze weer aangesterkt is en verstopt ze zich vooral,ik probeer er nog wat van te maken door mijn loktactiek maar of dat gaat lukken?
Niet doorvertellen hoor anders raak ik mijn schilders kwijt!
Ik ben al wel met plan b bezig en probeer mijn team ook tevreden te stellen met films en chocomel.
Tsja...je moet wat.
Wat lief dat je even binnenvalt.
Ik heb net een gesprek met mijn konijn gevoerd ( mijn gezinsleden vinden dat ik doordraai met mijn konijn ,haha!)
En het werkt heel helend zo'n gesprek (oke ik moet haar wel lokken met een stukje appel anders heeft ze ook geen zin om te luisteren)
O ja..pssst ..eigenlijk is ze helemaal niet zo knuffelig nu ze weer aangesterkt is en verstopt ze zich vooral,ik probeer er nog wat van te maken door mijn loktactiek maar of dat gaat lukken?
Niet doorvertellen hoor anders raak ik mijn schilders kwijt!
Ik ben al wel met plan b bezig en probeer mijn team ook tevreden te stellen met films en chocomel.
Tsja...je moet wat.
zaterdag 13 december 2008 om 10:54
Oh, nu snap ik waarom je ons zo zit te paaien met films en warme chocomel voor de open haard...
Maar we zijn snel tevreden hoor (ik wel tenminste, of lui, maar net hoe je het noemen wil)
Ik las je reactie in het andere topic, zal daar zo ook nog even reageren. Maar wil je even laten weten dat ik echt niet verwacht dat je daar alles leest, omdat ik hier vaak reageer.
Fijne dag (f)
Maar we zijn snel tevreden hoor (ik wel tenminste, of lui, maar net hoe je het noemen wil)
Ik las je reactie in het andere topic, zal daar zo ook nog even reageren. Maar wil je even laten weten dat ik echt niet verwacht dat je daar alles leest, omdat ik hier vaak reageer.
Fijne dag (f)
zaterdag 13 december 2008 om 12:18
he lieverd!
Ik hoop dat er snel wel het moment is om het gesprek aan te gaan. Sterkte daarmee..
Bankhangen, warme chocomel en een film klinkt ook erg goed!;-)
Als het geen therapeutisch konijn aaien word, wil ik mijn hondje wel meenemen hoor. Een heel lief jong frans bulletje met een ontzettend hoog knuffel gehalte.
En heb je gemaild..
Fijn weekend! (f)
Liefs van mij en mijn hondje
Ik hoop dat er snel wel het moment is om het gesprek aan te gaan. Sterkte daarmee..
Bankhangen, warme chocomel en een film klinkt ook erg goed!;-)
Als het geen therapeutisch konijn aaien word, wil ik mijn hondje wel meenemen hoor. Een heel lief jong frans bulletje met een ontzettend hoog knuffel gehalte.
En heb je gemaild..
Fijn weekend! (f)
Liefs van mij en mijn hondje
zaterdag 13 december 2008 om 16:40
Hanke, even zeggen dat ik jouw post van gisteren, 14.18, zo goed vind. Daar zie ik ook dat je 'verder' bent dan ik, want ik voel mezelf nog middenin het puinruimen, zeg maar. Daardoor heb ik nu geen overzicht en overkomt me nog vanalles, wat triggers e.d. betreft, en daaropvolgende paniek.
Ook het opgaan in de ander, mijn eigen energie meteen kwijtraken als ik met iemand ben (bijv. ook in mijn werk, in de auto), het verlangen naar alleen zijn zoals jij beschrijft, Iry, herken ik. Ik weet nog helemaal niet hoe ik hiermee moet omgaan. Merk alleen dat ik heel veel verlangen heb naar dat dekentje op de bank en dat doe ik dan ook, 's avonds. Dan moet ik echt zooo bijkomen..
Ook het opgaan in de ander, mijn eigen energie meteen kwijtraken als ik met iemand ben (bijv. ook in mijn werk, in de auto), het verlangen naar alleen zijn zoals jij beschrijft, Iry, herken ik. Ik weet nog helemaal niet hoe ik hiermee moet omgaan. Merk alleen dat ik heel veel verlangen heb naar dat dekentje op de bank en dat doe ik dan ook, 's avonds. Dan moet ik echt zooo bijkomen..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
