Relaties
alle pijlers
Durven een risico te nemen?
zondag 22 november 2020 09:42
Goedemorgen dames,
Ik ben een jonge meid van begin 20 die haar twijfels heeft. Ik heb sinds kort via het werk door een transfer van filialen een jongen ontmoet. Ons contact was eerst vriendschappelijk, maar al snel kwamen we erachter dat we elkaar leuk vinden. Ik heb altijd heel hard geschreeuwd dat ik voorlopig nog geen relatie wilden hebben omdat ik eerst alles in mijn leven op een rijtje wil hebben, maar nu ik hem heb ontmoet wil ik het ook niet zomaar afwijzen.
Ik heb anderhalf jaar geleden een relatie achter de rug die best wel toxic was. Wantrouwen, elkaar continue controleren en mij werd heel veel dingen verboden om bijvoorbeeld met vriendinnen te gaan stappen omdat hij bang was dat ik vreemd zou gaan en was een behoorlijke narcist.
Deze jongen is anders. Is super lief, laat mij goed voelen en respecteert mijn wensen. Ik heb vanaf het begin hardop uitgesproken dat ik alles op een langzame tempo wil voortzetten en dit gaat zo verre heel goed. Hij pusht mij totaal niet in dingen die ik niet wil doen. We hebben door deze pandemie alleen nog een aantal keren bij hem thuis afgesproken om een serie te kijken. Dit voelt verder ook goed maar toch ben ik bang dat het helemaal mis gaat lopen. Ik heb best wel een aantal heftige gebeurtenissen meegemaakt in mijn leven en ik ben bang om hem daarbij te betrekken. Ook denk ik door alles ontzettend na over de toekomst bijvoorbeeld en ervaar een beetje verlatingsangst.
Ik weet dat een relatie aangaan risico’s met zich meebrengt maar ik ben gewoon bang ook al wil ik het wel een kans geven...
Oh en hij heeft eerlijk toegegeven dat hij in zijn relatie niet altijd trouw is geweest, maar hij heeft dit achter zich gelaten zegt hij en wil 100% zich inzetten voor mij. (Dit zijn ze eigen woorden) Is het raar dat ik hierdoor een stapje terug neem?
Ps. Ik weet dat ik jong ben, maar door alles ia mijn denkwijze “ouder” dan mijn leeftijdsgenoten.
Ik vraag jullie advies omdat ik geen expert ben in relaties en ondanks dat mijn vriendinnen zeggen dat ik het een kans moet geven, zegt mijn hoofd wat anders dan mijn hart...
Ik ben een jonge meid van begin 20 die haar twijfels heeft. Ik heb sinds kort via het werk door een transfer van filialen een jongen ontmoet. Ons contact was eerst vriendschappelijk, maar al snel kwamen we erachter dat we elkaar leuk vinden. Ik heb altijd heel hard geschreeuwd dat ik voorlopig nog geen relatie wilden hebben omdat ik eerst alles in mijn leven op een rijtje wil hebben, maar nu ik hem heb ontmoet wil ik het ook niet zomaar afwijzen.
Ik heb anderhalf jaar geleden een relatie achter de rug die best wel toxic was. Wantrouwen, elkaar continue controleren en mij werd heel veel dingen verboden om bijvoorbeeld met vriendinnen te gaan stappen omdat hij bang was dat ik vreemd zou gaan en was een behoorlijke narcist.
Deze jongen is anders. Is super lief, laat mij goed voelen en respecteert mijn wensen. Ik heb vanaf het begin hardop uitgesproken dat ik alles op een langzame tempo wil voortzetten en dit gaat zo verre heel goed. Hij pusht mij totaal niet in dingen die ik niet wil doen. We hebben door deze pandemie alleen nog een aantal keren bij hem thuis afgesproken om een serie te kijken. Dit voelt verder ook goed maar toch ben ik bang dat het helemaal mis gaat lopen. Ik heb best wel een aantal heftige gebeurtenissen meegemaakt in mijn leven en ik ben bang om hem daarbij te betrekken. Ook denk ik door alles ontzettend na over de toekomst bijvoorbeeld en ervaar een beetje verlatingsangst.
Ik weet dat een relatie aangaan risico’s met zich meebrengt maar ik ben gewoon bang ook al wil ik het wel een kans geven...
Oh en hij heeft eerlijk toegegeven dat hij in zijn relatie niet altijd trouw is geweest, maar hij heeft dit achter zich gelaten zegt hij en wil 100% zich inzetten voor mij. (Dit zijn ze eigen woorden) Is het raar dat ik hierdoor een stapje terug neem?
Ps. Ik weet dat ik jong ben, maar door alles ia mijn denkwijze “ouder” dan mijn leeftijdsgenoten.
Ik vraag jullie advies omdat ik geen expert ben in relaties en ondanks dat mijn vriendinnen zeggen dat ik het een kans moet geven, zegt mijn hoofd wat anders dan mijn hart...
dinsdag 24 november 2020 12:46
Sorry maar dit komt juist heel onvolwassen en kinderlijk over. Naar huizen kijken en bezig met je kinderwens op je 18e! Sorry maar ik denk dat jij je eigen vermogen enorm overschat.
Je bent gewoon een meisje van 20 dat een paar dingen heeft meegemaakt in haar leven. En geloof me daar ben je niet de enige in. Op je 18e terwijl je nog niet eens samenwoont aan kinderen willen beginnen maakt je eerder onverstandig voor je leeftijd. Je wil een kind op de wereld schoppen he. En die wil je een stabiele toekomst geven. Dus 2 ouders die zeker weten dat ze samen willen blijven (en niet pas een jaar samen zijn) die al een tijdje samenwonen, gespaard hebben etc.
Alsjeblieft meid... stop met jezelf overschatten en denk na voor je iets doet. En dan bedoel ik niet eventueel verkering nemen met deze jongen maar meer het hard van stapel lopen.
dinsdag 24 november 2020 12:55
Mijn korte-termijn geheugen is wel een stuk minder geworden na mijn 40e.
Maar los daarvan hoor ik nou nooit een tiener of twintiger zeggen dat ze nog best wel jong zijn voor hun kalenderleeftijd, terwijl 50+ ers op datingsites dan altijd “ jonger van geest” zijn.
Mijn conclusies ui o.a dit forum zijn dat juist mensen met een slechte relatie- ervaring die beschadigd zijn geraakt daardoor, gevoeliger zijn voor foute types met gladde praatjes die vooral lief voor zichzelf zijn.
Voor mij zou het trouwens een enorme rode vlag zijn als iemand in de datingfase al aangeeft moeite te hebben ( gehad) met trouw. Dat klinkt als indekken, zodat jij hem niets kan verwijten als hij naast jou nog andere ijzers in het vuur heeft.
Of er wordt flink over hem geroddeld en hij is bang dat je van een ander iets hoort.
Maar los daarvan hoor ik nou nooit een tiener of twintiger zeggen dat ze nog best wel jong zijn voor hun kalenderleeftijd, terwijl 50+ ers op datingsites dan altijd “ jonger van geest” zijn.
Mijn conclusies ui o.a dit forum zijn dat juist mensen met een slechte relatie- ervaring die beschadigd zijn geraakt daardoor, gevoeliger zijn voor foute types met gladde praatjes die vooral lief voor zichzelf zijn.
Voor mij zou het trouwens een enorme rode vlag zijn als iemand in de datingfase al aangeeft moeite te hebben ( gehad) met trouw. Dat klinkt als indekken, zodat jij hem niets kan verwijten als hij naast jou nog andere ijzers in het vuur heeft.
Of er wordt flink over hem geroddeld en hij is bang dat je van een ander iets hoort.
dinsdag 24 november 2020 16:19
De meeste jeugdigen overschatten zichzelf en vinden zichzelf heel volwassen en slim. Ik ook, ik weet nog goed dat ik op jonge leeftijd echt dacht dat ik heel wat was en had ook altijd wel een mening. En ook: ik had dingen meegemaakt, dus ik was volwassener dan mijn leeftijdsgenoten...
Nu (in de 40), zie ik natuurlijk dat dat echt juist onvolwassen uitspraken waren. Wat was ik nog naief!
Als je echt volwassen was, zou je dat niet zo hard roepen TO, dat overschreeuwen is juist een kenmerk van jeugdige ‘domheid’, denken dat je alles weet, dat volwassenen suf zijn en er niks van snappen.
Maar goed on topic dan:
Het enige woord dat het verder bij mij oproept: Relax!!!
Maak niet zo’n drama. Go with the flow.
Nu (in de 40), zie ik natuurlijk dat dat echt juist onvolwassen uitspraken waren. Wat was ik nog naief!
Als je echt volwassen was, zou je dat niet zo hard roepen TO, dat overschreeuwen is juist een kenmerk van jeugdige ‘domheid’, denken dat je alles weet, dat volwassenen suf zijn en er niks van snappen.
Maar goed on topic dan:
Het enige woord dat het verder bij mij oproept: Relax!!!
Maak niet zo’n drama. Go with the flow.
Geloof niet alles wat je denkt.
dinsdag 24 november 2020 16:28
Iedereen onder de 25 denkt dat ze volwassener is dan leeftijdsgenoten. Feit is wel dat je hersenen nog ontwikkelen tot zeker je 25e, en daarvoor gewoon niet volwassen of volwassener bent. Ik dacht dat rond die leeftijd ook.
Je bent gewoon 20, dus je hoeft je niet te gedragen/denken/ of doen alsof je ouder bent. Heerlijk hè?
Je bent gewoon 20, dus je hoeft je niet te gedragen/denken/ of doen alsof je ouder bent. Heerlijk hè?
dinsdag 24 november 2020 19:28
Helemaal mee eens. Als ik NU op mezelf terugkijk toen ik 20-25 was, dan besef ik wat een kuiken ik eigenlijk was. Net volwassen, een vat vol onzekerheden dat ik trachtte te maskeren door vooral héél volwassen te doen. En natuurlijk had ik de wijsheid in pacht en snapte ik 100% hoe de wereld en de samenleving in elkaar stak (niet dus). En maar hard proberen mezelf een wereldwijze houding aan te meten en keer op keer, in gezelschap van anderen, meer volwassenen, merken dat ik nog niet eens aan het oppervlak van volwassenheid had gekrabd (maar toegeven, uiteraard nooit, want ik wist écht heus waar helemaal zeker hoe het leven in elkaar stak)...La-Gamine schreef: ↑24-11-2020 16:19De meeste jeugdigen overschatten zichzelf en vinden zichzelf heel volwassen en slim. Ik ook, ik weet nog goed dat ik op jonge leeftijd echt dacht dat ik heel wat was en had ook altijd wel een mening. En ook: ik had dingen meegemaakt, dus ik was volwassener dan mijn leeftijdsgenoten...
Nu (in de 40), zie ik natuurlijk dat dat echt juist onvolwassen uitspraken waren. Wat was ik nog naief!
Als je echt volwassen was, zou je dat niet zo hard roepen TO, dat overschreeuwen is juist een kenmerk van jeugdige ‘domheid’, denken dat je alles weet, dat volwassenen suf zijn en er niks van snappen.
Maar goed on topic dan:
Het enige woord dat het verder bij mij oproept: Relax!!!
Maak niet zo’n drama. Go with the flow.
Hoort erbij, bij die leeftijd, maar nu ik zoveel ouder ben, denk ik wel eens: als ik destijds had geweten wat ik NU weet, en de levenservaring had gehad die ik NU heb (wat niet kan natuurlijk), tjee, wat was het dan destijds makkelijker geweest...
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
